Kocha, ale nie może ze mną być... - Netkobiety.pl

Z autopsji wiem, że może nie być prosto i łatwo....

Moja rada - nie narzucaj się, nie poniżaj. Powiedziałaś, że Ci zależy, że kochasz?! Myślę, że tak. A więc facet wie co czujesz. Może cisza między Wami na jakiś czas coś zmieni, może on zrozumie, przemyśli. Moim zdaniem "kocham, ale nie mogę z Tobą  być" oznacza otwarcie sobie furtki.

Daj sobie spokój dziewczyno. Mój też to mówi ciągle że mnie Kocha ale dla mojego dobra nie chce być ze mną... co to za gadka, chyba jedna z tych wyuczonych Wczoraj już na randkę poleciał a dzisiaj mi mówi, no właśnie "Kocha ale nie chce być ze mną". Ja staram się jakoś radzić sobie w życiu bo nie ma co liczyć, mi wszyscy tak radzą i ja Tobie również, jak Kocha to przyjdzie, a Ty nie zaprzątaj sobie głowy. Pozdrawiam ciepło i wesołych świąt życzę

Zazdrość to choroba a nie skala milosci. W efekcie ogranicza wolność w związku któts polega na świadomym wyborze a nie na kontroli.
Jak widać wolnością uczuć obdarzyl tylko siebie a milosc o której piszesz to bardziej zaspokojenie swoich potrpotrzeb jak chęć obdarowania kogokolwiek. W jego mniemaniu liczy się on. Twoje uczucia to margines.
Zostawił sobie furtkę? Masz usychac z miłości kiedy on sprawdza co mu się bardziej opłaca.

Chcesz aby zobaczył co traci? Zapomnij o tym facecie najlepiej przy pomocy innego.
Wiem że to nie takie proste... Jednak nie daj sie wyciągnąć w związek w którym musisz "kombinować" co zrobić żeby bylo dobrze.

Kochaj i bądź kochaną bo jednostronna miłość nie zbuduje związku.

Wiesz, Vian, Ty to widzisz tak, bo jesteś kobietą- a większość (żeby nie było, że mówię "wszyscy", choć każda myśli, że trafiła na ten wyjątek, hehe... ) facetów tego typu gadki wciska masowo kobietom, by uniknąć poważnej relacji. Tak w większości mówią faceci, którzy szukają niezobowiązujących relacji, wciskają niestworzone historie kobietom, a one to łykają za przeproszeniem jak pelikany...

Takie stękanie "chcę ale nie mogę", to sobie można wsadzić wiadomo, gdzie. Dobrymi chęciami to jest piekło wybrukowane, a facet niech się jasno określi... Nie wiem, jak Wy, ale ja nie lubię grząskiego gruntu pod nogami

Czy innymi słowy z tą jego wolnością jest tak że on może mieć setki koleżanek, czy nawet kochanek a ona nic , to jest chore.

To nie tak, że ja nie chcę go takiego, jakim jest. Byliśmy ze sobą półtora roku, to ja od początku chciałam przestrzeni między nami. Chciałam mieć czas dla koleżanek, kolegów (bo mam ich bardzo wielu), chciałam rozwijać swoje pasje, a z jego strony była chęc spędzenia ze mną jak największej ilości czasu. Zawsze bylam ja, ja, ja, bombardowanie mnie smsami, wyrzuty, gdy nie znalazłam w ciągu dnia chwilki na spotkanie, za to spotkałam się ze znajomymi. Był zaborczy i zawsze, praktycznie do końca powtarzał, że nikomu mnie nie odda. Że jestem dla niego całym światem. Zatracił siebie, nagle zaczął uwielbiac wszystko, co związane ze mną, za wszelką cenę chciał się zaprzyjaźnić z moimi przyjaciółmi. Kazdy powtarzał, że to wymuszona chęc zaimponowania mi, ale ja ślepo zapatrzona w niego tkwiłam w przekonaniu, że po prostu ma taki specyficzny sposób okazywania miłości. Był praktycznie wszędzie, rzekłabym, że nie odstępował mnie na krok. To było odrobinę przytłaczające, ale między nami była też bliskość, zrozumienie, czułam się potrzebna, kochana, czułam, ze moge liczyć na niego a on na mnie. Dobrze się ze sobą czuliśmy, spędziliśmy czas na wszytskie możliwe sposoby, nigdy się nie nudzilismy. Aż w pewnym momencie on się zniechęcił, odpuścił... Przekonywał do ostatniej chwili że kocha... ja walczyłam za dwoje, tak to można porównac do walki za dwoje, wydawało mi się, ze w pewnym momencie znów do niego wszystko wróciło, ale powiedział mi na ostatnim spotkaniu, że sam już nie wie co czuje do mnie, że nie chce już drugi raz próbować, że jest totalnie zniechęcony...Że on sie odcina. Koniec. Jakby to wszystko nic nie znaczyło... moje uczucia, to, co razem przeszliśmy. Pierwszy ostry zakręt i wszytsko przepadło.... Szczerze... załamałam się wewnętrznie, ostatni wspólny, cudowny wieczór spędziliśmy 2 tyg temu, a dziś dowiaduję się, że on ma na oku już kogoś innego...

Wiec z czym masz problem .jaki sens tego dyskutowania .jestes wolna mozesz sie realizowac i nikt nie sledzi kazdego twojego kroku.tak mocno byl niby toba zafascynowany i zobacz jak szybko sie pocieszyl nowym modelem a byc moze OFIARA .

Bardzo madre slowa.Masz wartosc i to bardzo wielka bo on by do tego nie dorosl zeby to w normatywny sposob zakonczyc .dla niego lepiej bylo wychodowac sobie kopciucha.jestes wielka i bardzo madra .

Najgorsze jest to w tym wszystkim, że przez ostatnich kilkanaście miesięcy on był dla mnie dniem i nocą. Będąc z nim, tworzyliśmy jakby swój "świat" i nikogo do niego nie wpuszczaliśmy. Po czasie on był właściwie wszędzie, gdy spotykałam się ze znajomymi, on się pojawiał. Na początku mnie to męczyło, czułam się jak w złotej klatce, ale bardzo mi na nim zależało, bardzo go kochałam i kocham do teraz, choć już jednocześnie nienawidzę... Najgorsze są dla mnie wspomnienia, bardzo piękne, jak w bajce, czy filmie. One cały czas powracają wbrew mnie, nasz związek od początku wymagał dużo pracy, jednej i drugiej i obu stron na raz, bo wcześniej obracalismy sie w dwóch innych zupełnie środowiskach. Nie moge się po prostu pogodzić z tym, że osoba tak zapatrzona we mnie, tak zaangażowana w nas, potrafi po prostu przekreślić to wszystko dla "czegoś nowszego". Dosłownie wszystko mi się kojarzy z nami... każda piosenka, bo wspólnie często słuchaliśmy muzyki, filmy, jedzenie, miejsca, wydarzenia, gry, sytuacje... wszystko. Wiem, że muszę się pozbierać do kupy i iść dalej, ale po prostu w środku mam jakiś zapalnik, który rozwala we mnie bombę naładowaną poczuciem swoistej "zdrady emocjonalnej". Bo w sumie ktoś, kogo kochamy może nas skrzywdzić bardziej niz ktokolwiek inny...Zaczynam się często obwiniac, do głowy przychodza mi myśli, że pewne rzeczy powinnam była zrobić inaczej. Już kilka razy się "opamiętałam" i chciałam sama odejść, bo okrutnie cierpiałam i się męczyłam, ale albo on mi nie pozwalał i dostawał tymczasowego "olśnienia", albo ja chciałam sama to "ratować" i nie trzymałam się swych decyzji. Zauważam swoje błędy i czuję się z tym fatalnie, podczas gdy on w ogóle się jakby tym nie przejmuje (powiedział mi o tym w oczy), w trybie ekspresowym, praktycznie z dnia na dzień poukładał sobie wszystko i nastawił stery na nowy rejs... Zrobił sobie "kilkutygodniowe przygotowanie", gdzie dystansował się i mówił, że sam nie wie "co mu jest", a ja w tym czasie jeszcze bardziej się angażowałam i na końcu zostałam na lodzie, a teraźniejszość mnie jakby wyprzedziła... Ja głową i sercem tkwię jeszcze w tym związku, a on już jest krok dalej... Zawsze to jemu się zwierzałam ze wszystkiego, z każdych wątpliwości, problemów. Był moim dobrym przyjacielem, pomagał mi i wspierał dosłownie w każdej sytuacji, ja jego również, a teraz jesteśmy obcy...

To miałas być może gorszą sytuację... Może inaczej. Bolało bardziej, o wiele bardziej, ale trwało krócej. Ja pierwsza odeszłam od mojego, ale to była cholernie męcząca sytuacja, on cały czas się pojawiał ze swoimi tłumaczeniami, ze swoimi czułościami i gestami, a następnie robił swoje, że w końcu powiedziałam sobie "dość!". Kochałam go bardzo, dla mnie nie liczyła się duma, honor, które schowałam do kieszeni, by walczyć o coś, w co włożyłam tak wiele pracy, tak wiele czasu, poświęcenia i miłości. Poza tym, wszystkie te wartości on dawał mi, a ja to doceniałam, naprawdę, mimo, że często nie okazywałam, tak jak powinnam... Różnie między nami bywało, naprawdę, sprzeczek było co nie miara, większych i mniejszych, ale zawsze jakos sobie radziliśmy, obiecywaliśmy sobie poprawę, dochodziliśmy do porozumienia, bo mielismy w sercach siebie nawzajem i szanowaliśmy te wszystkie wspomnienia i wydarzenia, które razem przeżylismy... Dziś byłabym na tym samym etapie co Ty, jednak ja wierzyłam głęboko, że nie jest tak, że on "nie kocha" tylko "nie chce kochać"... Gdy zarzekał się, że odchodzi, że nie ma już motywacji i ostatnia rzeczą, której chce to bycie ze mna, ja jeszcze bardziej podbiłam do walki, aby uzmysłowić mu, że bez siebie nie możemy... Udało mi sie właściwie, tyle, że to ja za nim latałam, błagałam, tłumaczyłam, nie czepiałam się go, tłumaczyłam jak krowie na rowie, byłam wyrozumiała, czuła i oddana. Z jego strony było tylko minimum, czułam , że jest na mnie zamknięty, że bardzo się zmienił, jednak tłumaczyłam sobie to tak, że to swoisty "pancerz obronny" i po czasie znów wszystko odżyje. Nie odżyło... okłamał mnie dwa razy, niby w bzdurnych rzeczach, ale w tamtym momencie to dla mnie miało duże znaczenie... Poza tym miał milion innych rzeczy w głowie, nie uwzględniał mnie, nas w swojej przyszłości. Byłam obok, dla niego nie liczyły się moje łzy, bawił się tym, miał mnie kiedy chciał... Ja tak walczyłam, a on podkładał mi tylko nogi... Za 2 kochać nie można. Gdy zagroziłam, że teraz naprawdę odejdę, on obiecywał walkę, prace, starania, zaangażowanie równe mojemu, ale po kilku dniach stwierdził, że w sumie to chyba mnie nie kocha i że jednak nie chce mu się walczyć i że już woli zacząć relację z kimś nowym... Boli, ale wiem, że nie warto. Tęsknię tylko za tym człowiekiem, którym on był przez ten cały czas, gdy byliśmy razem, bo wiem, że gdyby tamten spojrzał na siebie dziś, to nie mógłby uwierzyć... ze tamten nigdy by mnie nie skrzywdził, że walczyłby do ostatnich sił, że dałby nam szansę bez wahania, ale w obecnej postaci, on po prostu mnie nie kocha...

Dziewczyny muszę sie wygadać, może któraś z Was pomoże mi na to trzeźwo spojrzec . Moj facet zrywając ze mną chyba myslał, że zostanę zakonnica, a mój świat na nim się skończy. Tydzien po ostatecznym zerwaniu kontaktu, poszedł w tany z dziewczyną, którą ledwo znał, smiem twierdzić, że to było ich pierwsze spotkanie, a ona w ten dzień chwaliła się znajomym, że już są razem. Ja jednak przestałam się z nim kontaktowac, faceci zaczęli się mną interesować, zaczęłam się spotykać z różnymi chłopakami, którzy o mnie zabiegają. Wydaje mi się, że on się o tym dowiedział w jakiś sposób. Ostatnio moja znajoma wysłała mi rozmowę, w której on pisze jej, że czuje się nienajlepiej, że popełnił błąd, że żałuje, że już ze mną nie jest i że to nie jest chwilowe, bo trwa już od jakiegoś czasu... I ja znów czuję się rozwalona. Owszem, czuję jakiś stopień satysfakcji, ale tez nastawiłam żagle na nowy rejs, mimo, że coś do niego czuję, potrafię zapominać choćby na chwile, przebywając z innymi ludźmi, nie chcę nic poważnego.... Jednak nurtuje mnie to wsyzstko, jestem ciekawa co u niego i dlaczego nagle się obudził, skoro cały czas mnie zwodził... Dlaczego męzczyźni tak postępują, ciężko mi to zrozumieć i ogarnąc, jest mi źle, a miałam już moment, w którym byłam pewna, że odbiłam się od dna i on dla mnie umarł... ;/