Kocha, ale odchodzi? Jak przeżyć rozstanie bez powodu? - Netkobiety.pl

Witaj:)
Wiem, że Ci strasznie ciężko, współczuję i wirtualnie przytulam.

Widzisz, to wszystko jest bardzo świeże, nic dziwnego, że tak odczuwasz, to niestety, normalne. Cóż, potrzebujesz trochę czasu, aby zacząć realnie oceniać związek, bo na razie emocje kłębią się i żyć nie dają. Minie. Słowo honoru, że minie.

Cóż, z tego co piszesz Twój partner w najlepszym przypadku wykazał się niedojrzałością, a w gorszym egoizmem i zastanawiam się, czy był wobec Ciebie do końca szczery.

Spróbuj może zamiast płakać, rozzłościć się na niego. To pierwszy krok do poradzenia sobie z sytuacją.
Trzymam za Ciebie mocno kciuki

Witaj czemu tak

Postanowiłam napisać, bo sama wiem, jak bardzo tego wsparcia potrzebowałam, 4 miesiące byłam w podobnej sytuacji jak Ty, po 4 latach związku, w skrócie powiem tyle tylko,że mi powiedział, że nie kocha.

To co czujesz jest normalne niestety, ja miałam wrażenie,że zaraz umrę, jak wszystko nie wróci (w sensie on), bolała mnie każda część mojego ciała. I tak przez miesiąc. Miałam urlop akurat, więc siedziałam i wyłam doslownie całymi dniami. Rzeczywistość była obok. Nie widziałam i nie czułam nic poza moim bólem. Tak doskonale Cię rozumiem..
Ale jak powiedziała babeczka cynamonowa- słowo honoru,że to minie- choć wtedy, w tamtym czasie nie wierzyłam w żadne z tego typu pocieszeń. Byłam przekonana, że ból będzie wieczny  i każdy poranek zaczynać będę od niemego krzyku "To kurwa prawda, jego nie ma". Nie będę wspominać o tym,że codzienny prysznic był dla mnie wtedy zbyt dużym wysiłkiem.

Wtedy z odsieczą przyszli znajomi (wkurzałam się, bo nie chciałam nigdzie przecież bez niego wychodzić). Ale zmuszałam się, myłam włosy, nakładałam podklad i szłam. Nie było w tym nic przyjemnego, ale z czasem zauważyłam, że lubię być między ludźmi i że nie rozpłakuję się po godzinie, a po dwóch. Później udawało mi się wytrzymać w pracy I tak z dnia na dzień było i jest coraz lepiej.

Teraz, po 4 miesiącach zupełnie inaczej postrzegam całą sytuację. Oczywiście, jest żal tego wszystkiego, wciąż nie potrafię o nim zapomnieć, wciąż zdarza się, że za nim tęsknie niestety.. Ale już nie płaczę. Sama doszukalam się winy rozpadu związku (choć proszę Cię, nie analizuj zbyt długo), troszkę na niego zezłościłam i na chwilę obecną nie chciałabym aby wracał. Za dużo złego mi wyrządził, nie chcę po prostu dzielić z nim mojego życia.

Także głowa do góry, to mija. Oczywiście nie jest i nie bedzie łatwo, ale jest to możliwe. Podstawowa sprawa zagospodaruj sobie czas tak, by nie było go na zbędne myślenie, nie szukaj z nim kotaktu bo to podwójnie boli (wiem, sprawdziłam), skup się na sobie i na swoim zyciu. - szczerze mówiąc nienawidziłam, jak ktoś mi pisał skup się na sobie, jak całe ciało bolało mnie z tęsknoty. Ale uwierz, że nie są to puste frazesy. Ja, od zawsze przeciwniczka sportu i aktywności, aktualnie ćwiczę i w tym poszukałam pocieszenia. Odciąga to myśli i sprawia, że nasze poczucie wartości nie jest zakopane 2 metry pod ziemią.

Przytulam Cię mocno! :*

Lilka przepraszam Cię bardzo, ale to takich osób jak Ty nie sposób zrozumieć. Mogłaś nie wchodzić w związek i nie utrzymywać go X czasu, narobić nadziei, by później zostawić kogoś, ze złamanym sercem.

Bądź przy nim nie zrywaj kontaktu? Ty wiesz jak to boli? Mieć kontakt i nie móc się przytulić do kogoś, kogo się kocha?
Męczennice ma z siebie zrobić, bo jeden z drugą nie 'wiedzą czego chcą od życia' ? Jak się kocha, to się odnajduje przy tym człowieku. Jeśli się prawdziwie kocha i tu chyba jest pies pogrzebany. Że zarówno partner czemu tak i Ty nie znacie sensu i znaczenia tego słowa.

Uczucia to nie zabawka, jak ktoś nie wie czy jest gotowy na związek niech wogóle nic nie zaczyna. Inna sprawa że po to jest ten czas chodzenia ze sobą żeby sie dopasować, poznać i może się okazać że różnice są tak duże i nie sposób sie dogadać, ale nie coś takiego że po roku bycia razem komuś nagle przychodzi do głowy że chce być sam. OK, zgadza się dobrze ze powiedział a nie ciągnął tego dalej, tylko jakoś nie chce mi sie wierzyć że już na początku nie miał wątpliwości czy chce wchodzić w związek. Stało się, nic na siłę, tylko jak dla mnie jest to swego rodzaju zdrada i nie ma powodu żeby tłumaczyć kogoś takiego. W końcu efekt jest taki że ktoś przez takiego człowieka cierpi i może mieć uraz do związków na przyszłość.

Fragi20 - ale ja nikogo nie rozkochałam i nikogo nie zostawiłam. Mam wspaniałego mężczyznę, który mnie kocha, i ja kocham jego, ale musimy teraz pobyć osobno, bo w dawnej formie nasz związek nie może już istnieć. Naszym celem jest stanie się lepszym, dla siebie najpierw, bo dopiero potem można dawać innym.

Nie można kogoś trzymać na siłę i żądać od niego, żeby zawsze przy tobie był, kochał cię i nigdy cię nie opuścił. To nie jest miłość. Ona musi zrozumieć, że on jest teraz nieszczęśliwy i chce się odnaleźć. Uczciwie też jej to powiedział. Miłość to nie kurczowe trzymanie się tej osoby i szantaż: jeśli odejdziesz, to znaczy, że mnie nie kochasz. To jest trudne do zrozumienia, być może autorka wątku, nie będzie mogła tego pojąć teraz (będzie żyła żalem do niego, obwiniała go) ale prawdziwa miłość polega na umożliwianiu temu drugiemu człowiekowi samorozwoju i bycia szczęśliwym jeśli ta osoba będzie chciała z nią spędzać czas.

Droga Autorko, być może nie będziesz umiała się z tym pogodzić teraz, ale uwierz mi, nie na tym polega miłość. Nie słuchaj też tych komentarzy na forum, które będą próbowały wmówić Ci, że on to uknuł, ma inną etc. Pozwól mu odejść na chwilę. Nie żyj filmami typu: jak kocha to nie odchodzi, trwa na wieki. To nie jest istota miłość. Poza tym mieliście też, z tego co piszesz, zgodny związek. Spojrzyj na to jako na coś pięknego.

Lilka, spoko, oboje tego chcieliście, Wasz wybór. Ale jeśli jedna osoba tego chce i doprowadza do takiego stanu emocjonalnego drugą osobę, o jakim pisze autorka wątku, to z miłością niewiele ma to wspólnego.
Btw. Jak już do siebie wrócicie, założycie rodzinę i będzie dziecko, a Wy znów zechcecie się 'odnaleźć' ? Co wtedy? dzieci do mamy, a Wy w swoje strony smakować życie? Tak ma wyglądać współczesny obraz związku dwojga kochających się ludzi? To ja dziękuje, wysiadam i więcej pytań nie mam.

czemu tak - decyzja należy do Ciebie rzecz jasna, ale zapamiętaj,że to Ty cierpisz i czekając na niego robisz z siebie wycieraczkę pod jego ego- neistety. Bo on wie, ze gdzieś tam zawsze będziesz dla niego, jak już singlowanie mu się znudzi. Takie jest moje osobiste zdanie, po doświadczeniach podobnych do Twoich. Mój też mówił o czasie i innych pierdołach... Ale gdzie w tym wszystkim była ja i to, co ja czułam? Czysty egoizm, którego w normalnym związku nie ma prawa być. Jak się kocha, to się chce najlepiej dla drugiej strony.

czemu tak- mądrze piszesz. Ja też miałam największy żal, ze nie rozmawiał ze mną o tym, co było nie tak, że nie szukał kompromisu. Po prostu poczekał, aż miał dostatecznie dość i odszedł (ja tak to widzę). I tego chyba nigdy mu nie wybaczę.

Teraz będzie ciężki czas dla Ciebie, uzbrój się w cierpliwość względem samej siebie i chusteczki . A jak zechcesz pisać do niego, to lepiej tutaj to zrób.

Trzymaj się cieplutko! :*

Trochę nad sobą poużalam, bo jakoś tak mnie naszło?
Wiecie, najgorsze jest to, że ten porzucający odchodzi, żeby się zająć własnym życiem, własnymi sprawami, zrobić coś dla siebie, i pewnie jest z tym szczęśliwy. A osoba porzucona nie jest się w stanie zająć samą sobą. Nagle zwykłe, codzienne czynności, tj. zakupy, ugotowanie obiadu, posprzątanie, wyszykowanie się do pracy, stają się wyzwaniem. (Tak jak zresztą Fragi wspomniała o tym codziennym prysznicu.) Bo jakoś codzienność tak bardzo przytłacza?
A już obejrzenie filmu czy poczytanie książki to zupełnie mnie przerasta, bo nie jestem w stanie skupić na tym uwagi dłużej niż przez parę minut, bo moje myśli uciekają?
Ja wiem, że te rady są dobre, żeby zająć czymś czas, zrobić coś dla siebie, ale wszystko, co do tej pory sprawiało jakąś przyjemność, zupełnie nie cieszy. Zarówno proste, codzienne przyjemności, jak również plany czy marzenia straciły swój smak i sens? I to okropne poczucie, że tej powstałej pustki nie da się niczym wypełnić? Wiem, wiem - kobieto, weź się w garść?

witaj czemu Tak! mam nadzieje ze jakos sie trzymasz! ja mialam podobna sytuacje, moj zwiazek tez byl niby idealny, ja nic nie zauwazylam ze cos bylo nie tak, baa zareczylismy sie kilka miesiecy wczesniej, wiec moje mysli zaprzatalo raczej organizowanie slubu niz problemy... A tu pewnego dnia uslyszalam dokladnie to co Ty: nie chce juz z Toba byc. On tez stwierdzil ze zwiazek byl fajny, ja idealna dziewczyna, wszystko robilam dobrze, problem jest tylko z nim, bo on sam niewie czego chce i ma problemy sam ze soba. Nie mial zadnej dziewczyny, ani teraz podobno tez sie za nikim nie ugania ani nawet nie interesuje. Po prostu nie moze ze mna byc i juz.
Tez nie rozumiem jego toku myslenia, dlugo sie nad tym zastanawialam, a potem stwierdzilam ze nie ma po co. Mija juz 1,5 miesiaca. Wiem ze to koniec, poniewaz powiedzielismy sobie to juz ostatecznie i jeszcze niedawna dostalam od niego list pozegnalny. W liscie podziekowanie za wspolne chwile, ze niby bylo wspaniale i idealnie, oraz przeprosiny ze musi odejsc. I zrozum sobie facetow...
Mnie bylo strasznie ciezko na poczatku, ale powoli podnosze sie, zaczynam widziec swiatelko w dalekim tunelu i coraz wiecej sie usmiecham, coraz mniej placze. Musimy byc silne! Ty potrafisz naprawde kochac, dlatego teraz cierpisz, ale znajdzie sie ktos kto to naprawde doceni! Wierze w to.

Nie, nie bierz się w garść. Nie da się od razu. Wypłacz swoje, leż, krzycz, biegaj.- dokładnie to, na co masz ochotę. Wyrzuć z siebie to wszystko. Nieprzerobione emocje (odłożone na bok) i tak kiedyś do Ciebie wrócą. Więc pozwól im być w Tobie. Ale przy tym wszystkim nie zawalaj sobie życia- wypełniaj obowiązki, sprawiaj sobie małe przyjemności. Dla mnie małą przyjemnością był spacer z dobrym kolegą, któremu wyłam w rękaw, ale później było lżej.. I nie odsuwaj od siebie ludzi. Pozwól im być obok Ciebie, nie odmawiaj wyjść- bo będziesz żałowała.
Książka, film? Teraz, po 4 miesiącach potrafię to robić. Wcześniej nie było minuty, by go nie było w myślach i by to nie bolało. Więc nawet reklama była za długa, by na niej się skupić
Teraz nie ma kwadransu, żeby gdzieś tam się nie pałętał, ale te myśli bolą coraz mniej, uczucia coraz odleglejsze... Czasem wraca dół na dzień lub dwa i później znów wraca względny spokój.
Plany, marzenia, czerpanie przyjemności z życia, to wszystko pomału wraca, naprawdę. U mnie wciąż jeszcze nie na tyle, by czuć się szczęśliwą, ale widzę różnicę

Aaa i najważniejsze- dłuugo uważałam go za ósmy cud świata, najlepszy, najkochańszy- taki etap idealizowania związku- to też się zmieni, teraz już widzę inny związek, niż ten, w którym spędziłam 4 długie lata swojego życia

Trzymaj się cieplutko, w razie potrzeby pisz na email, przytulam !

kocha i odchodzi to sprzeczność. Albo kocha i zostaje, albo nie kocha i odchodzi. Proste jak cep. Może było zakochanie, a nie miłość? Wszak to dwie różne pary kaloszy...

Kenobi, myszka2013, Fevers ? dziękuję za racjonalne spojrzenie na sprawę - być może z czasem uda mi się spojrzeć na mój związek i moją sytuację z dystansem.

Marikotoda ? Tak sobie myślę, że może Ci n a s i mężczyźni (nie chcę powiedzieć, że w s z y s c y, bo to by chyba było zbytnie uogólnienie) mają po prostu inne rozumienie miłości? Bo mój też jak mówił: ?kocham?, to czułam, że tego nie mówi pod przymusem czy dla zasady. Nie mówił tych słów na co dzień, na ?odczep się?. Pamiętam te chwile, gdy słyszałam te słowa i widziałam wtedy ten błysk w jego oczach i czułam, że to było szczere, spontaniczne, i wiem, że w tamtej chwili naprawdę tak czuł. Może po prostu gdy my, kobiety, mówimy : ?kocham?, to myślimy: ?jestem z Tobę szczęśliwa i  c h c ę  d z i e l i ć  z  T o b ą  s w o j ą  p r z y s z ł o ś ć?. A gdy oni mówią: ?kocham?, to może myślą po prosu: ?dobrze jest być z Tobą ? d z i s i a j,  t u t a j,  t e r a z?, ale nie znaczy to dla nich, że jutro też będą chcieli z nami być?

Proste "kocham Cię"
Wypowiedzenie słow "kocham Cię" to dla mężczyzny kamień milowy. Może dlatego, że słowa te niosą w sobie istotne znaczenie, nie są li tylko wyrażeniem uczucia. Dla jednych oznaczają podjęcie zobowiązania ("Mówiąc ?kocham Cię? czuję, że biorę moje życie w swoje dłonie i oddaję jej. Muszę jej naprawdę zaufać nim to uczynię, muszę uwierzyć, że ona nie odrzuci mnie i mojej miłości".)
Dla wielu mężczyzn miłość wyraża się czynem, zatem słowa "kocham Cię" są równoznaczne z zapewnieniem, że będzie się dla drugiej osoby, by troszczyć się o nią i robić dla niej różne rzeczy.
Jeszcze inni mężczyźni rozumieją słowa "kocham Cię" jako "nigdy Cię nie opuszczę, będę Ci wierny". Wypowiedzenie zatem takiego przyrzeczenia okupiają mężczyźni wielkim stresem - im, tym ambitnym typom, bardzo zależy na tym, by nie zawieść drugiej osoby, ale dotrzymać słowa, tak by partnerka myślała o nim dobrze i by sam dobrze o sobie myślał.

Dłuższy czas tu nie pisałam, ale chciałabym trochę odświeżyć mój wątek, bo dużo mi dało Wasze wsparcie zaraz po moim rozstaniu, a wciąż tego wsparcia potrzebuję?

Właśnie mijają dwa miesiące od mojego rozstania. Chociaż wróciłam do dotychczasowego trybu życia (nie zaniedbuję obowiązków, dbam o siebie, staram się zapełnić czymś sobie czas wolny, spotykam się ze znajomymi?), to jednak jest mi nadal bardzo ciężko.

Niemal codziennie budzę się z uczuciem, jakby przygniatał mnie jakiś wielki ciężar. Często dopada mnie jakieś takie wszechogarniające przygnębienie. Wciąż dużo płaczę. Nierzadko, nawet zajmując się czymś miłym - idąc na spacer, uprawiając sport czy nawet będąc z przyjaciółmi ? myślami jestem zupełnie gdzie indziej. Widzę, że bez Niego mogę żyć ? oddychać, spać, jeść?  Ale widzę też, że póki co, bez Niego nie potrafię być szczęśliwa. Brakuje mi Go. Czuję pustkę. Żal. Samotność. Nie potrafię zaakceptować tego, że tak się to wszystko skończyło, nie potrafię odzyskać jakiegoś spokoju wewnętrznego, nadziei na przyszłość, nic mnie tak do końca nie cieszy, nic nie ma dla mnie jakiegoś głębszego sensu. Czy sądzicie, że nad tymi odczuciami można jakoś zapanować? Czy po prostu nie można nic więcej zrobić jak tylko czekać, aż samo minie??

Mój ex delikatnie próbuje odzyskać ze mną kontakt. Jak już kiedyś wspomniałam, pracujemy w jednej firmie. Na szczęście jednak, to duży zakład, pracujemy na różnych działach i widujemy się jedynie przelotnie. Widząc mnie, za każdym razem podchodził, pytał co u mnie, jak się miewam. A ja za każdym razem na jego widok i na dźwięk jego głosu, niemal zaczynałam płakać (jakoś nie panuję nad tym) i nie byłam w stanie z nim rozmawiać. Za którymś razem zapytał, czy jak już się lepiej poczuję, to będę chciała z nim znowu normalnie rozmawiać. Odpowiedziałam, że może kiedyś. Powiedział nie chce, żeby między nami były złe relacje, że uważa, że nie wydarzyło się nic takiego, żeby miały być między nami złe relacje. Że nie chce ze mną całkowicie tracić kontaktu, że chce, żebyśmy ze sobą rozmawiali, żebyśmy byli w relacjach przyjacielskich, że chce mieć ze mną kontakt, że chce mi pomagać jak będę czegoś potrzebować. Raz próbował się do mnie dodzwonić, zobaczyłam nieodebrane połączenie ? nie oddzwoniłam. Raz napisał SMS-a ? nie odpisałam. Ostatnio mówi mi tylko: cześć. Chyba zrozumiał, że potrzebuję więcej czasu. Jego chęć kontaktu z jednej strony mnie cieszy, byłoby mi chyba znacznie ciężej, gdyby nagle zachowywał się, jakbyśmy się nie znali. To mi daje jakieś takie poczucie, że nie wyrzucił mnie jednak tak z dnia na dzień ze swojego życia, ze swoich myśli, że coś jednak dla Niego znaczyłam. Mam nadzieję, że kiedyś może uda się przywrócić między nami jakieś trochę bardziej normalne relacje ? nie przyjaźń, bo tego sobie nie jestem w stanie wyobrazić, ale chociaż na tyle, żeby móc ze sobą normalnie porozmawiać w pracy. Czy, Waszym zdaniem, dobre relacje z byłym partnerem są możliwe i czy warto w ogóle utrzymywać jakiś kontakt?

Nie pytam nawet czy wierzycie, że można kiedyś jeszcze kogoś innego pokochać. Wiem, że ludzie się rozstają, a potem układają sobie życie na nowo. Wszyscy mi mówią: nie przejmuj się, jesteś fajna dziewczyna, na pewno poznasz kogoś fajnego. Póki co nie jest to jednak moim celem, ani też nie jestem sobie w stanie wyobrazić, że ktoś kiedyś mógłby mi Go zastąpić. Wiem, że muszę przede wszystkim dojść do ładu sama ze sobą. Że muszę znaleźć  w sobie jeszcze dużo siły, żeby przez to przejść. Ludzie przecież nie takie tragedie i nie takie rozstania przechodzą (o czym świadczą choćby historie na tym forum). Tylko czasem tak ciężko tą siłę znaleźć?

Witaj, czemu tak. Moim skromnym zdaniem niewiele rzeczy w życiu dzieje się bez żadnego powodu. Z charakteru Twoich wypowiedzi wnioskuję, że jesteś bardzo dojrzałą i świadomą kobietą. Zakładam, że związałaś się również z kimś podobnym, chociaż intelektualno-emocjonalne mezalianse również się trafiają. Idąc dalej swoim tokiem myślenia, zakładam, że powód jednak jakiś był. Może po prostu prawdą jest to, co Ci powiedział. W tym wieku intensywniej zaczyna się myśleć o małżeństwie i jego skutkach. Bardzo chciałbym wierzyć w to, że ten człowiek naprawdę Cię kochał, ale mając świadomość, że nie jest gotowy na formalizowanie związku, dzieci itp. kwestie, z MIŁOŚCI właśnie i kierowany odpowiedzialnością, podjął taką decyzję, żeby nie zgotować jakiejś niemiłej niespodzianki czy rozczarowania w małżeństwie... Pomyśl o tym. Jeśli tak by faktycznie było, to jestem w stanie zrozumieć jego krok, tak trudny do przyjęcia dla Ciebie. I byłaby to poniekąd decyzja dojrzała właśnie i będąca dowodem tego, że kocha. Może na siłę szukam dla niego tłumaczenia i przedstawiony przeze mnie scenariusz może wydawać się nieco karkołomny, ale skoro dręczy Cię pytanie "dlaczego?", to uważam, że warto brać również pod uwagę taką przesłankę. Oczywiście powie ktoś, że to bzdura, że skoro twierdził, że kocha, to powinien coś wcześniej sygnalizować, dążyć do dogadania się i wspólnego ustalenia najbliższej przyszłości - i zgoda, ale może też potrafił zdobyć się w tym przypadku tylko (i aż) na tyle. Myślę, że jak zwykle czas pokaże. Domyślam się, że boli strasznie i pewnie sama niewiedza podsyca ten ból jeszcze mocniej. Nie pozostaje Ci na razie nic innego jak zająć się sobą i nie myśleć o tym zbyt wiele, bo zaczniesz dochodzić do kuriozalnych wniosków i wydumanych powodów. Może, jak piszą jedni, zobaczysz go z jakąś 20-latką, może wypatrzysz w tv na paradzie równości, może wróci i wszystko sobie wyjaśnicie... Niczego nie wykluczaj i carpe diem!

Behappy81:
"Może po prostu prawdą jest to, co Ci powiedział. W tym wieku intensywniej zaczyna się myśleć o małżeństwie i jego skutkach. Bardzo chciałbym wierzyć w to, że ten człowiek naprawdę Cię kochał, ale mając świadomość, że nie jest gotowy na formalizowanie związku, dzieci itp. kwestie, z MIŁOŚCI właśnie i kierowany odpowiedzialnością, podjął taką decyzję, żeby nie zgotować jakiejś niemiłej niespodzianki czy rozczarowania w małżeństwie..."

Behappy - myślę, że jest trochę racji w tym, co napisałaś, a mianowicie to, iż nie był dojrzały do małżeństwa czy ojcowstwa. Wiedziałam o tym już od jakiegoś czasu - najpierw wyczułam to jakoś intuicyjnie, z czasem oficjalnie mi o tym powiedział. I mimo, że się z tym pogodziłam, że nadal z Nim byłam, że nie wymagałam od Niego żadnych deklaracji, to jednak rozstając się ze mną rzeczywiście poruszył również tą kwestię. Powiedział, że on sobie zdaje sprawę, iż większość jego rówieśników jest już żonatych, mają rodziny, dzieci, ale on sobie tego póki co nie wyobraża, dla niego jest na to o wiele za wcześnie. Powiedział też, że ja jestem już w takim wieku, że potrzebuję mężczyzny, który jest w stanie obiecać mi jakąś wspólną przyszłość, a on nie jest w stanie.

Czy to świadczyło o jego dojrzałości czy też o niedojrzałości, o miłości do mnie czy o tym, że tak naprawdę mnie nie kochał, o trosce o moje szczęście czy też o myśleniu wyłącznie o sobie samym... - to pewnie kwestia interpretacji i każdy będzie miał inne zdanie. Moje własne zdanie zmienia się w zależności od mojego nastroju i tego, czy akurat przeważa u mnie uczucie tęsknoty czy złości...

Pięknie to opisałaś, ale Myszka ma rację - nie jest już chyba teraz istotny powód, a bardziej skutek, który wydaje się jednak dokonany.
Szukaj swojego szczęścia gdzie indziej, dziewczyno. Życzę Ci powodzenia!

ojej,... w sumie pozno ale jedna z pan Moderatorek Ma taki piekny opis a w nim apropos powodu,. poszukaj ,,. zastanow sie... do jutra:)

Przeżyłam identyczną sytuację i słyszałam dokładnie to samo "kocham Cię, ale nie zasługuję na Ciebie, tu nie chodzi o Ciebie a o mnie". Miesiąc póŹniej miał inną ;P

Ja byłam w związku 7 lat, na pół roku przed ślubem też zostałam bez partnera. Mówił,że się pogubił, że kocha ale nie może być ze mną. Przez pół roku po rozstaniu ciągle do mnie pisał, dzwonił. Miałam nadzieję, że będzie jeszcze dobrze. Opowiadał do wszystkich, jaka to wielka miłość była itd. Też szukałam odpowiedzi, dlaczego? Zawsze dostawałam inną, gdy pytałam jego. Aż w końcu dowiedziałam się, że ma nową dziewczynę. Zabierając ostatnie rzeczy z mieszkania, a będąc już z tą nową, poprosiłam żeby szczerze powiedział, dlaczego tak się stało. Nie usłyszałam ani razu,że przestał mnie kochać lub nie kocha. Wiem, jak się czujesz. Jak to boli i ile myśli na minutę jest,dlaczego, co się stało? Odpowiedź jest jedna, to tchórzostwo i niedojrzałość powodują, że taka osoba nie potrafi wprost powiedzieć, co czuje,że coś się skończyło. Nie chcę prorokować, ale takimi gadkami zazwyczaj chce się zostawić sobie otwartą furtkę, gdyby nie znalazł się ktoś inny albo z tym kimś innym nie wyszło. To przykre, ale trzeba to tak pojmować. Wszelkie próby rozmowy, egzorcyzmy, terapie nie dadzą nic, jeśli ta druga osoba nie będzie chciała. Nie popełnij moich błędów i nie pokazuj,że Ci bardzo zależy na jego powrocie, bo wtedy paradoksalnie, on się będzie jeszcze wycofywał.
Też chciałabym znać przyszłość - niestety tak się nie da. Trzeba żyć, mieć iskierkę nadziei, ale nie czekać.