Czy wyznanie dziewczynie miłości coś zmieni? - Netkobiety.pl

Jesteś przystojny? Jeśli tak to może podobałeś jej się tylko z wyglądu? Poza tym byłeś wobec niej uległy? Kobiety wolą osoby pewne siebie. Na Twoim miejscu zachował bym się jak facet i zapytał ją wprost (bez krzyków, bez wyrzutów,ale ze stanowczością i pewnością siebie) o co chodzi. I wtedy się okaże. Taka sytuacja jest najgorsza,bo jak powie sorry moja wina to oki, jak powie spieprzaj to poboli, pocierpisz,ale po jakimś czasie poczujesz się lepiej. Jak zostaniesz w takiej sytuacji to będzie najgorsze co może Cię spotkać.
A z doświadczenia wiem,że kobiety rzadko mówią - "sorry nic już do Ciebie nie czuję" a dużo częściej wolą nic nie robić i czekać aż sam zerwiesz.
Niestety musisz to przerwać,albo się uda,albo się nie uda,ale do miłości potrzebne są 2 osoby.

Czy jestem przystojny? Hmmm... to rzecz gustu, ale moim zdaniem tak. Jeśli chodzi o wygląd to jestem najlepszą wersją siebie jaką mogę być w tej chwili. Dbam o swój wygląd (włosy, higiena), ubieram się modnie, chodzę na siłownię bo jestem chudy więc pracuje nad sylwetką i w ogóle jestem wysportowany bo trenuję piłkę nożną. Myślę, że z wyglądu to jej się podobam bo przecież po pierwszej rozmowie mi dała numer telefonu czyli musiałem  jej się podobać bo nie znała na tyle mojej osobowości by mi dać ten numer. Czy byłem wobec niej uległy? Myślę, że nie, zachowywałem się w miarę normalnie. Na uczelni w ogóle z nią nie gadam praktycznie (tylko "cześć"), spotykaliśmy się tylko po zajęciach, sam na sam. Dzwonię do niej raz na tydzień, może częściej więc nie napierałem na kontakt z nią, dawałem jej przestrzeń. Na spotkaniach to może co innego, może i tam byłem uległy. Mówisz alfaalfa, że może tamten jest inteligentny. Nie wiem, nie znam go na tyle. Wiem, że jeśli chodzi o wyniki w nauce to jest taki mniej więcej jak ja, może trochę lepszy. On jest z jej grupy dziekańskiej, na jakiś laboratoriach zawsze pracują razem i mówiła mi że dobrze ogarnia. Ona w ogóle jest bardzo dobra, ma wysoką średnią i stypendium naukowe a ja miałem dużo niższą więc może uważa że jestem za głupi? Ale tamten też nie ma stypendium więc nie wiem. Może jej się też nie podoba mój styl ubierania bo ona jest bardzo elegancka, a ja raczej tak na luzie się ubieram (Air Maxy, rurki itp.) bo wzoruję się na piłkarzach, a tamten to w moim mniemaniu ubiera się jak 30-letni albo starsi faceci. Ona jest bardzo oczytana, interesuje się fantasy, przeczytała wszystkie Wiedźminy, Władcę Pierścieni, Narnię itp. a ja praktycznie nie czytam, najbardziej interesuje mnie piłka nożna. Jedynie mangę czytam regularnie ale przy niej to nic. Czy to to mogłoby zrobić między nami taką różnicę, że zraziła się do mnie? Moim zdaniem żeby stworzyć związek nie trzeba wspólnych zainteresowań bo można je zbudować, wystarczy żeby kręciła nas osobowość drugiej osoby, a mnie jej kręci niesamowicie i jestem nią oczarowany. Pytanie czy ona ma tak samo. Może jak jej powiem co czuję to się coś zmieni? Wiem, że życie jest brutalne i nie jest tak jak w filmach, ale tam jak ludzie wyznają sobie miłość to się zmienia dużo, więc może i mnie się uda?

Więc co radzisz mi zrobić? Nie dam rady żyć tak jak teraz że widuję ją tylko na uczelni, muszę coś zrobić bo się zniszczę od środka.

Chętnie bym napisał ale nie wiem jak . Na maila?

Poradzę Ci jako facet. Facet, który nie raz i nie dwa był w podobnej sytuacji.

Miało to miejsce nie na studiach, bo tam właśnie odnalazłem miłość swojego życia, ale jeszcze w liceum. Byłem strasznie kochliwym romantykiem. Cieszyłem się sporym powodzeniem u dziewczyn, ale niestety nie u tych, które ja darzyłem sympatią. Zakochiwałem się bez wzajemności i wymyślałem nieustannie różne fortele, aby zaskarbić sobie, jeśli nie miłość to przynajmniej sympatię swoich wybranek (zaznaczę, że nie było ich zbyt wiele, bo jak się zakochałem to trwać to mogło nawet dwa lata). Zdobywałem się na wyznania miłości, pisałem listy miłosne, wiersze, liryki, erotyki etc. Niestety w żadnym wypadku nie zdawało to egzaminu.

Po każdej porażce zachodziłem w głowę co robię nie tak? W czym tkwi problem, że wszystkie moje starania nie dawały mi tego, czego pragnąłem najbardziej na świecie czyli odwzajemnionej miłości. Nie mogłem tego pojąć. Nie mogłem zrozumieć dlaczego żadna z tych dziewczyn nie chce być przeze mnie kochaną, uwielbianą, dlaczego nie chce nawet dać szansy temu uczuciu. Czy byłem nachalny? Wydaje mi się, że nie. Moje podejścia były raczej subtelne, szczere i dyskretne. Więc o co chodziło?

Kiedy patrzę na to z perspektywy czasu, jako szczęśliwy mąż i ojciec, kiedy czytam swoje pamiętniki z tamtego okresu (bo prowadzenie pamiętnika traktowałem jako formę terapii, aby nie zatracić się totalnie w swoich myślach i uczuciach) to mam dwie refleksje. Pierwsza jest taka, że mimo wszystko nie żałuję swoich ówczesnych zachowań, nie żałuję niczego, bo to, co wtedy się ze mną działo, te wszystkie cierpienia, udręki i wylane łzy ukształtowały mnie na resztę życia i sprawiły, że pozostałem w głębi duszy tym romantykiem, którym byłem. Z drugiej jednak strony tamten JA obecnemu JA wydał się strasznie śmieszny i naiwny. Bo jeśli na samym początku znajomości nie zaiskrzyło, to są bardzo marne szanse, że później zaiskrzy. Utwierdziłem się w tym przekonaniu tym bardziej, że miałem również doświadczenia w drugą stronę. To we mnie bez wzajemności zakochiwały się dziewczyny. Niektóre bardzo sympatyczne, miłe i ładne, ale nie potrafiłem na siłę odwzajemnić ich uczuć. Często kończyło się to płaczem, wyzwiskami i temu podobnymi historiami, kiedy w porę nie dawałem jasno do zrozumienia, że z tego nic nie będzie (nie zrozum mnie źle, w żaden sposób nie wykorzystywałem tych dziewczyn, nawet mi to wtedy do głowy nie przychodziło).

Jesteś w podobnej sytuacji. Zakochałeś się bez wzajemności. Żyjesz złudzeniami, że może karta się odwróci, że może za sprawa czarodziejskiego pyłu ona jednak da Ci szansę na pokazanie, jakie wielkie są w Tobie pokłady uczuć, którymi mógłbyś ją obdarzyć. Ale smutna prawda jest taka, że nie ma na to praktycznie żadnych szans. Najprawdopodobniej jest tak, że ona nie chce Cię wpuścić bliżej siebie, nie chce abyś się bardziej zaangażował, bo po prostu nie chce Cię zranić. Doceń to.

Odradzam pisanie do niej listu, to niczego nie zmieni. Albo inaczej. Napisz ten list, wyrzuć z siebie wszystko, co w Tobie siedzi, wszystkie uczucia, emocje, wizje Waszej wspólnej przyszłości. Ale pod żadnym pozorem jej tego listu nie dawaj. Schowaj go głęboko w szufladzie. Przyjdzie taki czas, że otworzysz tą szufladę, wyciągniesz list, przeczytasz go u uśmiechniesz na wspomnienie tego stanu swojej duszy. Bo wtedy będziesz już na zupełnie innym etapie z piękną żona u boku i gromadką dzieci, czego Ci życzę.

Pozdrawiam
A.