Przemoc wobec rodziców - jak zareagować? - Netkobiety.pl

Tak- oczywiście jest to wina rodzica. Co do tego wątpliwości nie mam. Akurat mam przed oczyma przypadek 18-latki, która kilka razy stłukła już swoją matkę.

Aaa... 18-latka to już nastolatka tylko z nazwy. Ona już swój romum ma.
Mnie przyszedł do głowy raczej obraz 14-16 latki.

18-latka - tu już nie miałabym skrupułów. Taka osoba jest dorossła, nie musi znosić rodziców - jak się coś nie podoba - wolna droga. Chyba, że matka jest alkoholiczka, to córka może mieć na tyle zryte w głowie przez życie z mamusia, ze może jej się lekko mieszać co jest właściwe, a co nie - jeżeli w grę zaczynają wchodzić konflikty rodzinne.

Tak, czy inaczej - w tym wieku zastanawiałabym się nad policja, żeby dziewczę się  do gorszych rzeczy nie posunelo.

No bo pytaniem czy wszystko w porządku to jedynie można spowodować, ze się staniesz wrogiem nr 1 za wtrącanie się w sprawy rodzinne

Zostawić i nic nie zrobić? Aa jak się za 3 dni okaże, ze tym razem cios był za mocny?

Dylemat jest.

Poszukalabym numeru do jakiejś niebieskiej linii lub coś podobnego i zapytała co mogę/co powinnam zrobić w takim wypadku tzn jak im pomoc sobie nie szkodząc.

Rzeczona matka wezwała już Policję, właściwie sama się ta Policja napatoczyła, nawet chcieli młodą zabrać, ale matka się wystraszyła i wszystko odwołała.

No ale wyobraź sobie, że taka sytuacja zaistniała1 Bo zaistniała. Córka znajomej też jej kiedyś nie biła. Chociaż zawsze sądziłam, że to kwestia czasu. A jednak.... uderzyła po raz pierwszy. I kolejne.

No ja jej na to zwróciłam uwagę- że w końcu nadejdzie moment gdy ją zabije własne dziecko. Bo młoda nie ma ŻADNYCH hamulców jeśli chodzi o zachowanie.

Córce nie dasz dobitnie do zrozumienia, bo ona ma zupełnie inny światopogląd niż-wydawałoby się - normalny człowiek.
Poza tym jak ma szanować matkę, która tak się boi i zawsze bała "utracenia kontaktu" z nią, że pozwalała na wszystko? Mama sama siebie nie szanuje, nie jest konsekwentna ani trochę: tu robi awanturę że młoda nie może wychodzić (tzn. to było kilka lat temu teraz to młoda się nie pyta o nic i wraca kiedy chce o ile chce) a za 15 minut są najlepszymi psiapsiółkami robiącymi sobie fotki na FB.

Niestety wydaje mi się, że matka przegrywa typowa waallke o hierarchię w stadzie. Córka dorasta, chce przejąć kontrolę i sprawdza jak daleko może się posunąć żeby matka jej uległa. A matka zamiast wytyczyc granice to jej ulega i oddaje pole.

Teraz nie pozostaje jej nic innego jak się bronić i zachować resztki pozycji - bo szacunek córki już straciła. Właściwie z własnej woli przyjęła role ofiary.

Ale skoro córka przyjęła taka metodę to najprawdopodobniej obrala taktykę matki i pokonała ja własna bronią - wymaga krzykiem i biciem tak, jak kiedyś matka wymagała od niej. Taka zemsta.

Napprawde trudno jest mi sobie wyobrazic nastolatka, który nigdy nie był bity, stającego się bez powodu oprawca swoich rodziców.

Tylko jak przekonać takiego rodzica, że przyjmując role ofiary pokazuje dziecku, ze metoda silniejszego jest skuteczna?

No ja się z tym zgadzam mortisha i dla własnego JEJ bezpieczeństwa oddałabym ją w ręce "sprawiedliwości"- choćby po to by nie stanowiła zagrożenia ani dla innych, dla we własnym życiu nie narobiła głupot. Tylko wiesz..... to była "małpia miłość" od samego początku. .....

No i jak sprawa potoczyła się dalej?

Miała zarzut,dostała chyba w zawiasach coś(nie pamiętam dokładnie),długo się też ukrywała,aż sprawa rozegrała się bez jej udziału,po wszystkim ciotka wyrzuciła ją z domu-wcale się nie dziwię.

No wiesz.... wymeldować może nie tak łatwo... ale z drugiej strony mieszkać z kimś kto Cię wyrzucił z domu i przez cały czas mieć świadomość, że jesteś persona non grata, to naprawdę lepiej jest się wyprowadzić....

Nigdy nie można pozwolić, by ktokolwiek bił, a szczególnie własne dziecko. To pewne, gdy raz powolisz, to będzie następny i następny raz.Przy tej okazji opowiem inną historię:
Mojej koleżance zmarł mąż i została sama z dwojgiem dzieci ( 8 i 12 lat ). W pewnym momencie okazało się, że syn okrada ludzi, którzy przychodzą do ich domu. Miał wtedy ok. 16 lat Jedna rozmowa, druga i następna nie pomagały. Więc koleżanka mówi, jeśli nie zareaguję zdecydowanie to wychowam złodzieja. I tak miała w Policji znajomego, przedstawiła mu swój problem - kazał by go przywiozła, gdy znów coś ukradnie. Wtedy powiedziała synowi, że jeśli jeszcze raz ukradnie to osobiście zawiezie go na Policję- oczwiście nie wierzył. I tak się stało. Okradł własnego wuja- złapała go za łeb i do samochodu, zawiozła na Policję, a tam dostał tak do wiwatu, że zapamiętał na całe zycie. Nigdy więcej nie powtórzył  tego numeru , skończył studia i stał się wartościowym człowiekiem. Dlatego w tej sytuacji, kiedy córka podnosi rękę na matkę musi być zdecydowana reakcja i nie może być żadnej taryfy ulgowej, bo na własne zyczenie ona wychowa sobie kata. Dzieci trzeba kochać, ale miłość ma swoje granice.

Tak naprawdę jest to bardzo ciężka sytuacja.
Dzieci nie rodzą się złe i agresywne i tak naprawdę to to co dzieje się w domu i ich najbliższym środowisku ma na to największy wpływ.
Wiadomo. W domu może być sielanka, a to np. rówieśnicy mogą mieć wpływ na agresję w stosunku do rodziców, ale mimo wszystko jestem zdania, że to wszystko kształtuje się gdzieś w domowym zaciszu, zupełnie nieświadomie.

Dziecko rośnie, zaczyna rozumieć i odróżniać pewne rzeczy i w wieku np. 6 lat widzi tatusia, który po powrocie ze spotkania służbowego, które nie przebiegło pomyślnie drze się i wyżywa na najbezbronniejszym (czyt. dziecku). W wieku 16-18 lat to dziecko wracając ze szkoły, dotknięte swoim niepowodzeniem przychodzi do domu i tak samo szuka ujścia swoich negatywnych emocji...Również szuka najsłabszego (może nie fizycznie, ale emocjonalnie). Tak więc przychodzi, wyżywa się na ojcu czy matce, a że kochający rodzic nie chce 'wydać' swojego dziecka przed policją toczy się to z coraz większą siłą, aż w końcu z krzyków rodzi się przemoc.

A jak to zwalczać? Likwidować problem w jego zarodku. Bądź fair rodzicem, a i Twoje dziecko będzie fair.
Wiele leży w rękach rodziców. Nie oszukujmy się.
Tak to widzę.

Zeby matka cos zrobila musi siegnac przyslowiowego dna psychicznego...

Jak w rodzinie alkoholika...

Bedzie cierpiala w milczeniu, szukala pomocy dla dziecka, bedzie nazywana podla, bedzie krytykowana, szydzona, beda udawadniac wszyscy, ze to ONA jedynie jest winna... az przyjdzie dzien, kiedy wydarzy sie COS... wtedy matka zrobi to co musi, by zyc... bedzie cierpiala nadal... ale bedzie zyc... i nadal bedzie pomagac dziecku, bo nie potrafi inaczej... i do konca zycia bedzie "ta zla" co sie dziecka wyrzekla...

edit: nie musi byc bledow wychowawczych, wystarczy wplyw srodowiska, choroba umyslowa, uposledzenie... czynnikow jest wiele... niekoniecznie winny jest rodzic...

Walczyc nie jest latwo, bo to krew z twojej krwi i kosc z twojej kosci. Twoje wychuchane malenstwo, oczko w glowie... twoj wlasny oprawca, kat dnia codziennego...