Matka się nade mną znęca, ale boję się jej sprzeciwić - Netkobiety.pl

nie chcę nic naprawiać. prawdą jest to , że non stop mnie poniża i bije. po co miałabym kłamać? tak jest niestety. nienawidzi mnie z calego serca, a ja nie daje rady

aha, piszesz, że traktuje Cię tak od 7ego roku życia, skąd tak nagła zmiana, co się stało? czy twoja mama ma pracę, czy ma jakieś problemy, pije?

uczysz sie, nie pijesz, nie palisz, nie chodzisz co dzien na imprezy i cie bije?
a jaką córkę by mama chciala?w czym jej nie pasujesz?co robisz nie tak, że cię tak wyzywa?
cóz liceum do końca i out. skoncz chociaż srednie bo znam przypadki ze tak rodzice "pomagali" że dzieci rzucaly szkolę, chcialy sie zabic itd...

Nie zawsze to jest takie proste, odejść? tylko gdzie, za co? Dopiero odejście może tej dziewczynie do końca zmarnować życie. Przecież jeśli zamieszka z chłopakiem, zaczna się problemy z utrzymaniem, ludzie z takimi przeżyciami rzadko sa odważni i dają sobie radę w życiu. A ona jeszcze nie ma żadnej szkoły, która umożliwiłaby jej godna pracę. może pracować w MC Donalds, ale to jest harówka, a ona musi się uczyć. Na wyższych studiach, jak wybierze dobry kierunek dostanie pare setek, ale to też nawet z alimentami nie pomoże jej ułozyć sobie spokojnie życia. Moim zdaniem, powinna iść na studia i być gościem w domu. Tak organizować sobie życie, żeby byc gościem w domu. Zrobić tam co trzeba, albo jakie są jej obowiązki i próbować wytłumaczyć matce, że nie ma prawa jej bić. Wiem, że to jest prawie niewykonalne, ale próbować trzeba. Najlepiej działa powiedzieć to cichym , spokojnym ale zdecydowanym tonem.
Nie możesz też bać się jej, bo to  pobudza matkę do jeszcze większej agresji, ponadto wchodząc  w zycie z lękiem automatycznie wzbudzasz agresję w otoczeniu. Niestety w ostatnich latach ludzie folguja tym najdzikszym, najniższym instynktom bo to jest obecnie ok.
Intrygujące jest też czemu matka, taka jest może ona jest chora? Może ona sama potrzebuje pomocy, może jest samotna aż do obłędu.  Rodzina powinna siebie wspierać, niestety z katem się nie rozmawia , ale rodzina jest jedna i jeśli jest jakaś szansa trzeba ją wykorzystać. Jeśli zerwie matką wszelkie więzi nie będzie od tego szczęśliwsza, a w życiu jest różnie i może się okazać, że z matką było jak w raju.

Moja rada nie odchodź, przemyśl "po dorosłemu" sprawę, podejmij zdecydowanie działania w stosunku do matki, ale nie pal za soba mostów. To co piszesz o nienawiści może nie do końca jest tak. Czasami bezradność matki, brak kontaktu z dzieckiem a także jej własne ograniczenia budują takie frustracje, że muszą wywołać agresję. Dobrze byłoby iść do psychologa, ale próba wzajemnej rozmowy tez dużo daje.

Pamiętam jak sama miałam podobne problemy z własną matką, co prawda nie biła mnie, ale niszczyła psychicznie. Do dziś jestem frustratką z ciężką depresją, ale wiem, że matka sama przeżyła koszmar życiowy, począwszy od sieroctwa do nieudanego małżeństwa. A przerost ambicji i pragnienia miłości nie tylko nie pomogły jej w zyciu, ale zrobiły z niej żądną władzy i podporządkowania despotkę. Nie umiała rozmawiać, bo nikt z nią nie rozmawiał, nie umiała kochać bo nikt jej nie kochał, a nawet jesli póbowałam jej to okazać, to odrzucała to, bo już nie umiała zaufać, bała się. Niewiele wiedziała o zyciu, bo w tymże życiu miala rolę podporządkowaną zawsze i bezwzględnie komuś, więc jeśli juz miala okazję być samodzielna wybierała źle i znów wzbudzała politowanie. Niestety dzieciństwo ciągnie się za każdym przez całe życie. Wszystko zależy jak sama sobie ułożysz życie nie wchodź więc w związki tylko po to, żeby uciec z domu, bo jak zostaniesz sama z dziećmi powielisz pod wpływem życia wszystko to co wyniosłaś z domu. Chyba, że będziesz na tyle ustabilizowana materialnie i psychicznie, żeby temu poradzić, ale z tego co piszesz to ci nie grozi.
Pozdrawiam cię, przestrzegam, bo życie ze swoimi pazurami czeka na takie okazje , jak ty.

Dla mnie to co napisałaś jest jak instrukcja do zostania ofiarą - wszystkie ofiary swoich mężów, rodziców, powtarzają podobne argumenty - i to nie prawda, że po odejściu od rodzica potwora człowiek nie czuje się lepiej. Czasami odciąć się od tego co nas boli to najlepsze wyjście. Nie interesowałabym się problemami matki - biła odkąd skończyła 7 lat! Nie ma żadnego usprawiedliwienia. A smerfiacz jest już osobą dorosłą i nie ważne co przeszła teraz to ona trzyma stery i musi sobie sama poradzić nie biorąc na siebie problemów innych ludzi. Również jeśli chodzi o chłopaka... W mojej opinii lepiej by się po skończeniu liceum znalazła pracę, taką by choć pokój samodzielnie wynająć, chłopak to chłopak... Nie mąż.
Wykształcenie nie daje żadnej gwarancji, dla szybszego usamodzielnienia polecam raczej jakieś studium. Nie ma również żadnej gwarancji, że dostałaby od matki pieniądze na studia.

A mi sie wydaje, ze Twoja Mama to bardzo nieszczesliwa kobieta z duzymi kompleksami. Tacy ludzie pozostawiaja po sobie tyle negatywnych uczuc, emocji, ze czasem nawet ciezko jest rozmawiac z nimi o takich zachowaniach. Odtracaja od siebie i powoduje dziwna sfere, ze nie potrafimy zmierzyc sie z tym co sami powoduja. JEDNYM slowem tworza sytuacje ktore nigdy nie powinny miec miejsca o kotrych nawet ciezko rozmawiac bo same w sobie sa"chore". Ja sobie wyobrazam jakbym byl na Twoim miejscu co bym zrobil. Z jednej strony kochalbym swoja Matke, z drugiej strony nienawidzilbym jej a napewno wspolczół. Z takimi osobami sie ciezko funkcjonuje bo one rujnuja nam "zycie" swoim nastawieniem i skrajnosciami. Jak moj ojcec zachowuje sie glupio to nawet nie umiem z nim porozmawiac o tym bo te sytuacje stwarzaja beznadziejne emocje.... Zapamietaj jedna rzecz ze to nie Ty masz problem Tylko Twoja mama. Musisz traktowac ja jako osobe chora psychicznie bo takie zachowanie nie jest normalne. Wyprowadz sie jak najszybciej z domu i spotykaj sie tylko z Matka jako gosciem ktorego bedziesz odwiedzac. JEsli wtedy bedzie Ciebie obrazac a nie bedziecie razem mieszkac, bedziesz niezalezna i samodzielna to wyprowadz sie jak najdalej aby sie z nia nawet nie mijac. To nie beddzie latwe ale ja uwazam ze najlepiej zrobisz jak calkiem sie odizolujez. Ja jestem obcym czlowiekiem dla Ciebie, rozumiem Ciebie i chcialbym aby jak najlepiej sie Tobie ulozylo. Jesli popelnilas jakies bledy to kazdy w zyciu je popelnia i jak ja bede mial dzieci bede je otaczal miloscia, najwazniejsze bedzie dla mnie aby akceptowaly siebie i wierzyly w siebie. Nikt nie jest idealny. Moj ojciec tez sie zachowuje jak kretyn, teraz jestem w Niemczech , podejme ciezka prace niekoniecznie zwiazana z moimi studiami... Teraz juz wiem ze chce byc jak najdalej od swoich rodzicow bo mnie obrazaja i niedoceniaja. Jest to przykre ale niestety tak jest.... nauczylo mnie to niezaleznosci i walki o swoje. Naucz sie pracowac na siebie, zajmij sie praca, szkola a wszystko sie ulozy. Narzekali jak nie mialem skonczonych studiow, skonczylem i znowu jest to samo. To byl znak ze musze trzymac sie z daleka od nich... nie jestem swiety ale kazdy ma prawo do bledow. Nie jestes dzieckiem i zrozumiec musisz ze masz swoje zycie a Matka to jak nie umie sobie poradzic niech zostanie sama. Musisz byc silna

Kolejna "matka roku". Nie chciałam nikogo urazić, ale nóż mi się w kieszeni otwiera na tę masową "produkcję" Dorosłych Dzieci Dysfunkcji (poczytaj też o DDA, mimo nazwy - objawy są te same).
Co robić - uniezależnić się, uciekać.
Bardzo wiele firm zatrudnia studentów ze względu na przepisy podatkowe panujące w tym kraju (i to nawet na dobrze płatne stanowiska, i tak firmom się to opłaca), więc wcale nie jest powiedziane, że wylądowałabyś w McDonaldzie.
To plus alimenty od matki (koniecznie, ale to już lepiej wystąpić po wyprowadzce).
Nie licz, że ona się zmieni albo, że Cię w ogóle nawet kiedykolwiek przeprosi, olej ją po prostu.
Wpadnij też do naszego wątku na forum: http://www.netkobiety.pl/t32718.html
To, że się boisz też jest normalne dla DDx. Da się przezwyciężyć strach, a jaka później satysfakcja z tego.
Pozdrawiam.