odepchnieta przez matke - Netkobiety.pl

Moim zdaniem smutnaibezsilna nie pisała niczego o braku zainteresowania swoją córką, ale pisała o braku miłości matki, który odczuwa mimo dojrzałego wieku. Mnie to wcale nie dziwi, że tęskni i pragnie odczuwać miłość matki, nawet będąc dojrzałą kobietą z własną rodziną. Z mojego własnego podwórka wiem, że będąc matką jeszcze silniej odczuwa się potrzebę załatania dziur z przeszłości. Ludzie różne formy łatania wybierają (często nieświadomie), to bywa kariera, pieniądze, zabawa, nałogi itd. mamy tego całe mnóstwo. Ale są ludzie, którzy nie wybierają substytutów, tylko chcą tego, co jest pierwotny źródłem ich braków. A to najczęściej jednak jest brak miłości, troski rodzicielskiej.
To nie jest wcale proste, ale ja nie umiem doradzić nic innego, jak tylko to, co sama zrobiłam: nie szukaj, nie proś, nie staraj się o miłość matki jeśli sama Ci jej nie daje, bo to nie ma sensu i nie uda się. Poszukaj innego sposobu na dopieszczenie swojego wewnętrznego dziecka - siebie samej. Nie licz na ciepło ze strony kogoś, kto nie dał Ci tego przez tyle lat. Spróbuj dać ciepło i miłość swojemu dziecku (tylko nie stawaj się nadopiekuńczą ) i w ten sposób wygrzewaj swoje serduszko, w radości swojego dziecka. Pogódź się z taką przeszłością, zaakceptuj że przyszłość nie będzie inna i żyj swoim życiem. Nie troszcz się i nie przejmuj tym, co się dzieje z Twoją matką, siostrą itd. Skup się na sobie, córce i mężu. Odnajdź swoje hobby i poświęcaj mu każdą wolną chwilkę.

Wybacz, że nie mam innych, lepszych, weselszych porad. Podałam Ci to, czego sama doświadczam. Czasem mi smutno, zdarzają się trudne dni, gdy budzi się to małe, skrzywdzone dziecko we mnie, ale nauczyłam się już jak z nim postępować, aby nie zniszczyć życia ani sobie ani moim najbliższym. I Tobie też tego życzę!

Fakt, zarówno do pierwszej jak i drugiej części Twojej odpowiedź

Mam 56 lat. Od dziecka byłam bardzo poważna, nie odnajdywałam się w zyciu, nie śmiałam się, moje pierwsze słowa z relacji mojej matki to "boi". Pamietam za to wszystko z wczesnego dzieciństwa , nawet to jak nauczyłam się chodzić mając 1,5 roku. Czemu to piszę? Bo dokładnie odnajduję siebie w tym co napisałaś. Moja matka umarła 2 lata temu,nie byłam przy jej śmierci, na pogrzebie byłam.
Matka zrobiła mi życia co najmniej 3 razy kosmos.
Urodziłam się jako niechciane dziecko, podobno ojciec jeszcze przed ślubem przymusił matkę do kontaktu i ... jestem.
Zawsze bardzo kochałam matkę, współczułam jej całą sobą, jej historia od dziecka była dla mnie powodem wielkiego współczucia i zrozumienia dla matki. Odkąd pamiętam miałam do matki uczucie wyrozumiałości, tolerancji i szacunku. Matka była sierotą, urodziła się na wsi jej majątek przeszedł w rece rodziny, ona została jak gołodupiec , wyprowadziła się do miasta, oczywiście lekko jej nie było. Poznała ojca, który też pochodził ze wsi niedaleko niej. I tu zaczyna się rzeczywistość, wychodząc za mąż matka miała nadzieję, że będzie prowadziła dom, opiekowała się dziećmi, a tymczasem ojciec zmusił ją do pójścia do pracy po 3 m-cach macierzyńskiego.Praca na 3 zmiany, dom , dziecko, zawiedzione oczekiwania w małżeństwie, nieszczęśliwe sieroce dzieciństwo, bieda, to wszystko było dla niej za wiele i nie ma się co dziwić. I w tym wszystkim ja, która jakimś przedziwnym trafem wszystko pojmowałam od dziecka i zawsze stałam za matką, zawsze. Ilekroć była w domu jakaś sprzeczka od małego dziecka odwracałam się od ojca, stawałam za matką. Ojciec kochał mnie bardzo, ja tego nawet nie chciałam zrozumieć, albo nie mogłam, może się go bałam widząc jak matka płacze, choć ojciec ani nie pił, ani nie bił, tylko pieniędzy brakowało i o to były awantury. Zresztą do dziś uważam, że mógł znaleźc sobie lepszą pracę, albo dorabiać. A matka widząc jak ojciec mnie kocha, jak walczy o moje uczucie, zaczęła i chyba zazdrościć i pomału coraz bardziej mnie odtrącała i sekowała. Ja jako małe dziecko, kochając matkę zawsze myślała, e to dla mojego dobra i zawsze starałam sie byc coraz to lepsza, mądrzejsza zgadywać wręcz co matce trzeba, jak ją wesprzeć itp. Tymczasem matka robiła mi przykrości, których nie mogłam zrozumieć, a to przy ludziach wyśmiewała się z tego jak próbuję się śmiać, a to śmiala się z tego jak próbuję coś zaśpiewać, a to krytykowała mnie o to czy tamto, ja jako małe 3,4,5,6 letnie dziecko brałam to głęboko do siebie i zawsze próbowałam szukaać tego co robię źle, poprawiać się i to było pierwsze zło, które mi wyrządziła. Straciłam zupełnie świadomość siebie, odwagę, bałam się w ogóle wychylać, odzywać zawsze szukałam najpierw co głupiego zrobię w tym co miałam zrobić.Nie umiałam sie bawić, śmiać,nie odnajdywałam się wśród innych dzieci. Ale to nie koniec, po mnie urodziło się jeszcze dwoje rodzeństwa, kochałam je, pilnowałam niańczyłam, opiekowałam sie tylko nie rozumiałam czemu oni traktują mnie jakoś z góry, z lekka pogardliwie, to te niestety była nauka mojej matki. w szkole uczyłam się bardzo dobrze, matka jak przyszla z wywiadówki, to stwierdziła wszem i wobec , że nie myślała, że ja będę się dobrze uczyć i, że uczę się dla siebie i to było tyle na temat mojej nauki. Ja oczekiwałam, że nareszcie matka będzie zadowolona i pochwali mnie, że dam jej choć odrobinę radości, niestety nie.Ojciec zachwycony, obiecał, że za każdą 5 dostanę 5 zl i dawał mi je , a ja odkładałam na SKO. No cóż, najgorsze zaczęło się jak rodzice się rozeszli a ja oczywiście stanęłam po  stronie matki, ojca to bolało, wyrzekł się mnie. Potem to już było tylko z górki, zawsze byłam zła, winna, matka zrobiła sobie ze mnie kozła ofiarnego. Za wszystko co było złe, odgrywała sie na mnie, psychicznie, a przede wszystkim stale i systematycznie niszczyła mnie w oczach rodzeństwa. Z tego wszystkiego do końca zdałam sobie sprawę kiedy zawalił mi się świat w wieku 21 lat, chłopak którego pokochałam doprowadził mnie do ciężkiej depresji. Nie byłam w stanie funkcjonować, poradzić sobie z bólem fizycznym i psychicznym , wszystko runęło, świat się zawalił, ja stanęłam na przeciw świata jakbym się dopiero co urodziłą, tylko w dorosłym ciele, potrzebowałam ochrony, obrony, wsparcia, a tymczasem matka powiedziała mi, że mi się pracować nie chce /mimo, że pracowałam/ kiedy powiedziałąm jej ze chce iść na studia to zapytała mnie kto mi da "żryć"mimo, że pracowałam. Tylko nie funkcjonowałam normalnie, byłam jak w galarecie, która mnie otaczała, nie pozwalała widzieć, oddychać, robić cokolwiek. Depresja, nawet lekarz psychiatra powiedział mi, żebym przyszła jak mi będzie gorzej. Zostałam sama, bez rodziny, bez leczenia za to ze światem i rodziną, którzy żądali i wymagali ode mnie zdrowia i normalnego funkcjonowania. W domu zaczęto mnie traktować, jak głupią. Szkoda gadać. Co działo sie potem nie będę opisywać, bo szkoda mojego zdrowia, w każdym razie, kiedy pojawiły się dzieci matka zaczęła je odwracać przeciw mnie. Przeszłam straszną poniewierkę, upokorzenie, 7 lat później siłą zaciągnęli mnie do psychiatry, dziś jestem na rencie PS. Tak jak pisałam ma 56 lat, do dziś nie odzyskałam spokoju ani równowagi, ostatnie słowa matki do mnie to były - widzisz nie wyszłaś za mąż, dostałam kolejnego szoku, jechałam w autobusie ze szpitala i całą drogę płakałam, kiedy mi to powiedziała, jak zawsze miała audytorium, do końca lubiła mnie poniewierać, przy ludziach, swoich, obcych. Przyznam szczerze, walczyłam jak umiałam, nie poddawałam się, robiłam wszystko na co było mnie stać. I jak, czytam co piszesz, czuję to co ty, ale ci trochę zazdroszczę, jk masz męża, który cię rozumie, przytuli, wesprze to tak bardo bym chciała tego doświadczyć, choć raz w życiu, żeby mnie ktoś przytulił, wsparł, powiedział do mnie coś normalnego, po ludzku, nie doczekam się tego. Nie ma wokół mnie nikogo takiego, nawet dzieci wychowywane w chorobie, walce są mało uczuciowe, albo nie umieją okazywać uczuć. Ponadto moja matka zaszczepiła im odwagę sprzeciwiania się mi i braku szacunku do mnie. Starałam się je wykształcić, dałam im wszystko tylko ,to wszystko było histeryczne, nie mają podstaw do zbudowania szczęścia. Boję się o nie, i to jest ostatni 3 koszmar, który odbiera mi nawet nadzieję na odrobinę spokoju i życia w moim życiu.

Czarna Kotko dziękuję ci, bardzo. U psychologa też byłam i to niejednego, ale nie poradzili, za bardzo kochałam matkę, za bardzo potrzebowałam jej akceptacji, za bardzo czułam sie po prostu niezrozumiana i niezaakceptowana przez jakąś pomyłkę, zresztą tego, co przeszłam nie da się wymazać, a nadziei na lepsze nie ma. Nauczyłam się już z tym życ, boję się tylko samotności na starość. Staję się nieudolna fizycznie. Ale zawsze pocieszam się, że żyje się ttylko do śmierci, a potem to juz może będzie spokój. Jeszcze raz dzięki.

I gitara TERAZ jak zacznie z Ciebie "wyłazić po alkoholu" to dopowiedz sobie: "A TERAZ jestem już dorosła i NIE POZWALAM, aby mi to rujnowało ŻYCIE" (MOŻNA POTUPAĆ NOGAMI ZE ZŁOŚCI). Odciąć SIĘ OD TOKSYNY... SAMA sobie TO robisz - SAMA możesz zaprzestać.
Powodzenia

Amen. Jak i wszyscy wokół. TWOJE życie w twoich rękach, jak to mówią wszem i wobec
Powód twojej traumy już zniknął z twego istnienia - OD CIEBIE wyłącznie zależy CO ZROBISZ z resztą swojego życia jakie Ci pozostało... Może warto pomyśleć JAK JE odmienić?