Uwolniłam się z toksycznego związku - kilka porad i złotych myśli - Netkobiety.pl

Witaj :-). Gratuluje Ci odwagi :-)! Wszystko co tu opisałaś jest mi dobrze znane, niestety :-(. Byłam z takim wampirem emocjonalnym i energetycznym parę lat. Starszy ode mnie, mający powodzenie u kobiet. Szybko straciłam dla niego głowę. Spotkania przez jakiś rok przypominały bajkę a później zaczęło się piekło. Nawet nie poczułam, gdy zaczęłam cały swój wolny czas poświęcać tylko jemu. Przyjeżdżał do mnie po parę razy dziennie, non stop pisał i dzwonił. Zdarzyło mu się mnie się wyzwać parę razy ale zawsze mu wybaczałam. Robił zawsze z siebie ofiarę, każdy go krzywdzi a on jest taki dobry... Gdy zapalił mu się samochód to ja byłam winna choć mnie nawet wtedy przy nim nie było :-( ale i tak uwierzyłam że tak jest. Pożyczał ode mnie pieniądze bo swoje które zarabiał za granicą szybko przepuszczał (po dziś dzień mi nie oddal). Odsunęłam się od przyjaciół. Non stop byłam wściekła i płakałam po kątach. Z wesołej dziewczyny przemieniłam się w ponuraka. Teraz z perspektywy czasu (3 lata od rozstania) nadal jest mi ciężko o nim zapomnieć. Zrobiłam błąd bo przyjęłam go na Fb i znowu mi mąci w głowie choć obaj mamy już drugie połówki... Uciekłam od niego ale wciąż jest obok i gra na mojej psychice. Sama nie rozumiem czemu mu na to pozwalam ale nigdy się nie poddam i może da mi spokój...

Droga Różo,
przede wszystkim usuń go z FB i zablokuj, wtedy nie będzie Ci się wyświetlał w propozycjach znajomych, ani nie będzie mógł oglądać Twojego profilu. Bez żadnego tłumaczenia, wyjaśnień, rozmów! Mam nadzieję, że nie ma Twojego numeru telefonu.
I zrób to teraz.
TERAZ.

Szkoda czasu na takiego dzieciaka. Nie po to udało CI się od niego uciec, by z powrotem dać się maltretować i zamienić w ofiarę.
Przypomnij sobie, nawet wypisz na kartce, ile przykrości zrobił Ci ten człowiek, ile łez wypłakałaś i jak bardzo czułaś się nieszczęśliwa przy nim.

Tym bardziej ratuje Cię to, że masz teraz innego faceta, więc skup się na obecnym związku, a nie na duchach przeszłości.

Nie odpisuj!
Nie truj się...
I weź go wyrzuć ze znajomych, zablokuj...
Pomyśl o swoim związku!

Jego dziewczyna jest tak samo stuknięta jak on. Odpisuje z jego profilu dla innych dziewczyn, to już jest moim zdaniem chore...obaj są siebie warci :-). Jak mam się odciać jak on mieszka nie daleko mnie i mamy wspólnych znajomych?

Nikita odpisuje jako on ale wiem że to ona pisze poznaje po stylu pisania. Nie zablokuje go bo poniosłabym porażkę. Wiem że pisze tylko po to by mnie zdenerwować ale ja jak go spotkam to mu dam w zęby...

Dlaczego uważasz, że poniosłabyś porażkę?
Nie musisz przecież się tłumaczyć swojemu byłemu ze swoich decyzji.
Nie daj się wplątać w jakieś gierki, bo ten człowiek będzie gotów rozwalić Twój związek dla samej satysfakcji.. Jest trudno odejść od wampira emocjonalnego, ale im szybciej się odetniesz, tym prędzej poczujesz się wolna.

witam. zylam w toksycznym zwiazku ok 10 lat. ale od marca powiedzialam dosc, chodze od roku na terapie mam niebieska karte i nawet sprawa o znecanie. ale zadna z tych rzeczy mi nie pomogla wrecz sytuacjesie pogorszyly. co prawda nie mieszkamy razem ale mimo to moj maz ciagle chce mnie zniszczyc osmieszyl na cale miasto ciagle gada bzdury na moj temat, chwilami mialam dosc tego zycia ale sie nie poddaje nawet opieke spoleczna naslal ze nie radze sobie z opieka nad dziecmi. mimo iz ciagle ja sie nimi zajmowalam a on siedzial za granica. zalozylam sprawe o alimenty z czego on w odwecie o rozwod. takze czuje ze jeszcze potrwa zanim uzyskam zupelny spokoj. ale jestem na polmetku i przezylam naprawde wiele strasznych chwil. Teraz zaczelam patrzec za soba i troszczyc sie o swoje zycie poszlam do szkoly zapisalam sie na lekcje tanca. chce podjac prace i zobaczycie ze w koncu bede szczesliwa bo juz samo uwolnienie sie od tyrana dalo mi duzo szczescia i spokoju. mimo iz jeszcze trudna walka przede mna ale ja juz wygralam bo wyzucilam pasozyta ze swojego zycia i tym wygralam. Nie pozwole juz mu wrocic ostatnia sznsa skonczylaby sie dla mnie tragicznie i mimo iz mnie poturbowal chodzi teraz bezkarnie i robi co chce, ale ja dzieki temu przejrzaam ze tacy ludzie sie nie zmieniaja. Pozdrawiam

Powiem Ci, że też mi się gęba ucieszyła serdecznie jak to czytałam, bo wreszcie post, w którym ktoś nie wylewa żali nie potrafiąc wziąć się w garść.

Też byłam z takim człowiekiem, tyle, że gdy na przytyki odnośnie wyglądu odpowiedziałam mu tym samym, swojej pasji nie zamierzałam rzucić i jego wybryki przestałam tolerować, to sam uciekł. Po prostu nie wytrzymał, że nie dam sobą rządzić i zwiał Potem chciał wrócić, bo zorientował się, że jest na świecie kompletnie sam, a ja mu dowaliłam w najczulszy punkt - jego ego. Od tej pory trzyma się z daleka.

Ona28
Tak myślę ,że dam radę tylko najtrudniejsze pierwsze dni w których łamie się i dzwonie. Dzwonie przepraszam, błagam żeby wrócił. Ale chyba każdy dzień przybliża mnie jednak do decyzji o rozstaniu.  Bardzo pomagają mi wypowiedzi kobiet piszących tutaj o swoich przeżyciach, radach i słowach otuchy. Podziwiam je naprawdę za odwagę, stanowczość i przede wszystkim wytrwałość. Mi tego niestety brakuje.
Zawsze marzyłam o dużej rodzinie, kochającym mężu, dzieciach. Ach życie! Płata nam figle. Ale tak sobie myślę, może jeszcze los się do mnie uśmiechnie.  Coraz bardziej w moim związku doskwiera mi samotność. A to chyba nie takie uczucie powinno dominować w szczęśliwym związku. Ta miłość nie dodaje skrzydeł. Ona podcina skrzydła.
Przepraszam piszę bez ładu i składu. Taki mam dzisiaj jakiś dzień. Kiepski dzień. Chciałam to z siebie wywalić po prostu.
Fajnie byłoby mieć koleżankę z która można by było pogadać. Nie ma to jak rozmowa.
A może jest tutaj jakaś samotna duszyczka z Warszawy?:)

Pozdrawiam i miłego wieczoru.

Droga Dagmarko, trzymam za Ciebie kciuki i pamiętaj - żaden facet nie jest wart tego, by zniszczyć nasze życie, radość z niego oraz pewność siebie!

zabija Cie Twoja niemoc, "paraliż" umysłowy.

Przez x lat okazywałas radość, podniecenie, ciekawość, smutek, gniew, zadumę. Nic nie udając oddawałas mu siebie jak nieświadomy zagrożenia kotek. ALE on jest z kategorii takich ludzi, ktorym tego zwyczajnie dawać i okazywać nie wolno!!! To osoba, ktora patrzy zimnym wzrokiem i w lukrowanych słowach daje Ci "liścia" w twarz, im bardziej pokazujesz, że Ci zależy na "rozwiązaniu" lub"wyjaśnieniu" sprawy.

Walisz głowa w mur i w murze dziura, walisz głowa w kauczuk z NASA - masz poranione ciało. Ile tak wytrzymasz w imie miłości??? To że masz jakiekolwiek złudzenia, że on sie zmieni "na lepsze", to normalka, ale trwanie w tej iluzji to tym razem skajny odpał, umysłowa padaczka.

Może to jest w koncu najwyższa pora w Twoim życiu, by wreszcie spojrzeć prawdzie głęboko w oczy i przyznać sie przed sobie samą, że był to psycholgiczny eksperyment majacy na celu wykazanie, jak wiele jestes w stanie znieść dla iluzji swojej miłości do męża. Że doszła do granic w probie usilnego ratowania czegoś, czego nie było od początku!!! Dysproporcja Twojej siły rowna sie sile zniewolenia przez męża. Pora spiac pośladki i wyjść poza te "ramy" zwiazku wyznaczone przez męża!!!

"Przypomnij sobie, nawet wypisz na kartce, ile przykrości zrobił Ci ten człowiek, ile łez wypłakałaś i jak bardzo czułaś się nieszczęśliwa przy nim."
To jest najlepsza rada jaka slyszalam - sama to zrobilam, wypisalam sobie 2 strony A4 maczkiem (tyle tego bylo albo i wiecej, w pewnym momencie po prostu przestalo mi sie chciec dopisywac) i za kazdym razem jak zaczynalam za nim tesknic bralam sie za czytanie i przechodzilo mi po 5 minutach. Te kilka milych chwil, dni czy tygodni nigdy nie jest warte pozniejszych zmarnowanych wielu miesiecy czy lat.

bags-Czytając Twoje słowa płaczę i śmieję się na przemian. Choć chyba więcej łez przez śmiech. (Nie wiem czy to zdrowa reakcja):) Chociaż czytając moje wypowiedzi można mieć różne wrażenie co do mojego zdrowia.:).
A tak poważnie. Rany jak mi takich słów potrzeba. Siedzę i zastanawiam się co Ja właściwie robię? Zycie przecieka mi przez palce. Miałam tyle planów, zainteresowań, marzeń i to wszystko poszło w niepamięć a Ja siedzę i nic nie robię ze swoim życiem. Przepraszam robię: siedzę i czekam na telefon od niego, siedzę i myślę co robi, z kim jest, czy mnie kocha, czy sie zobaczymy w weekend, jak spędzimy wakacje .......... Rany chyba zwariowałam. Trzeba nazwać rzeczy po imieniu.
Masz rację, zabija mnie moja niemoc. Tylko skąd ta niemoc, ta zmiana mnie?
Jeszcze dwa lata temu byłam szczęśliwa, tryskająca humorem, pełna życia, planów. A teraz? Szkoda gadać. A najlepsze jest to że nie mam problemów z nawiązywaniem kontaktów, jestem lubiana, mam poczucie humoru, jestem zapraszana na różne urodziny, imprezy, spotkania, wile osób już mi mówiło ze dobrze czują się w moim towarzystwie. A Ja? Ja uciekam od tego wszystkiego. Sama nie wiem czemu. Chyba dlatego bo ON nie chce uczestniczyć w życiu moim i mojego dziecka, uczestniczyć w wszelkiego rodzaju spotkaniach. Przytłacza mnie. Wywołuje u mnie poczucie winy gdy skorzystam z jakiegoś zaproszenia. To chore.

Ktoś tutaj napisał mi piękne słowa.

O MIŁOŚĆ SIĘ NIE PROSI, MIŁOŚĆ PO PROSTU JEST ALBO JEJ NIE MA.

Amen.

Sprostuje jeszcze tylko jedna sprawę. To nie jest mój mąż.

Ona28
Chętnie skorzystam z Twojej propozycji jeśli jeszcze aktualna.

On do mnie nic nie pisze i nie dzwoni bo zmieniłam tak na zapas numer telefonu :-). Wiem, ze ona z konta pisze bo ostatnio rzuciła się na moją koleżankę na Fb, wyzwała ją a ona nic mu złego nie napisała. Więcej mnie nie wkręci w ta gierkę :-)

"Przepraszam robię: siedzę i czekam na telefon od niego, siedzę i myślę co robi, z kim jest, czy mnie kocha, czy sie zobaczymy w weekend, jak spędzimy wakacje .......... "
Tez przez to przeszlam - na koniec cale zycie krecilo sie wokol niego, a im bardziej tak bylo tym mniej on byl zainteresowany. Od takiego zwiazku trzeba uciekac, bo facet Cie emocjonalnie zniszczy i nawet nie zauwazysz kiedy. To wymaga duzo samozaparcia, ale jest jedyne wyjscie. Chyba, ze chcesz skonczyc w psychiatryku (nie zartuje) i stamtad obserwowac jak on sie prowadza z nastepna.

"zmieniłam tak na zapas numer telefonu :-)" - dobre posuniecie, tak trzymac:).
"Wiem, ze ona z konta pisze bo ostatnio rzuciła się na moją koleżankę na Fb, wyzwała ją a ona nic mu złego nie napisała. Więcej mnie nie wkręci w ta gierkę :-)" - jak z nia jest to sie nie dowiesz, moze laska jest wredna a moze on nia steruje i jej wkreca - tego sie nie dowiesz, a przynajmniej nie poki sa razem. Dlatego najlepiej trzymac sie z daleka od obojga.

Przynajmniej wasi faceci obiecywali poprawe. Bo moj to jak wyszlam z domu to nie zadzwonil gdzie jestem.

Najgorsze to sa te dni gdy jestemy pokłócone z nimi a oni nic zero odzewu...My po ścianach chodzimy,co chwile odświeżamy telefon,zdarza się zapłakać...dzwonimy i gdy on odbierze to się na prosimy o zgodę by tylko dobrze było ...;/ a on się pogodzi i na koniec powie "Uspokoisz się w końcu ,co chwile zaczynasz..."

kurczę, jak czytam te posty, to jakbym siebie widziała.. a juz myslalam, ze tylko ze mna cos bylo nie tak ja tez taka bylam, calkowiecie uzalezniona od jednego, ktory i tak pozniej mial mnie w nosie. O matko, jakie ja glupoty robilam, to szok! Az taka glupia bylam, ze az styd opowiadac, ale tez malo co mnie nie zgnoil stalam pod jego praca, zeby chociaz sie z nim zobaczyc, a on mnie stamtad prawie ze wyganial hehe teraz chce mi sie z tego smiac, ale nauczylam sie wiele, ze nie ma co wierzyc do konca zadnemu facetowi! Na poczatku znajomosci, tez mi sciemnial ze: " takiej dziewczyny jak ja to nie poznal" a po paru latach nawet ze mna gadac nie chcial, pfff!! teraz ostatnio mnie na wesele zaprosil, ale ja sie nie zgodzilam, to sie wkurzyl ale teraz zdalam sobie sprawe, ze tak naprawde nie mam o czym z nim rozmawiac , wiec nawet nie jest mi tego zal.. numeru telefonu tez nie ma, na fb nie mam go w znajomych i jakos zyje grunt, to sie odciac, a jaka pozniej jaka satysfakcja, dziewczyny!! dla tej satysfakcji warto olac takich facetow poza tym, ja mialam z nim jeszcze takie sytuacje, ze jak mialam juz nowego chlopaka, to ten stary nas sledzil!! i mi mowil: i tak z nim nie bedziesz... jak jakas czarownica hehe Chyba wykrakal, bo i tak nie jestem z tym nowym, wiec teraz nawet nie chce mu nic mowic o moim nowych przyszlych milosciach cieszmy sie z tego, ze jestesmy zdrowe i czekajmy na prawdziwa milosc, bo na pewno wszystkie z tego forum na to zaslugujemy, a w co wierzymy, to sie spelni , wiec tylko musimy troszke poczekac, ale warto

ja byłam z takim chłopakiem dwa lata, później po pół roku nie odzywania się, znów spotykaliśmy się trzy miesiące i mimo, że był okropny, ignorował mnie, obrażał, nie wspierał, okłamywał to on postanowił to zakończyć, teraz znów prawie pół roku nie rozmawiamy w ogóle, wiem, od znajomych, że kogoś ma, mimo, że na wstępie mówiłam, że nie chce nic wiedzieć na jego temat i teraz trochę źle to znoszę, wolałabym nie wiedzieć i naprawdę polecam kasowanie z fejsbuka itd, czego oczy nie widzą tego sercu nie żal, wiem, że to dziecinne, ale podczas kiedy wszystkie moje koleżanki potrafią przez rok rozpaczać za swoimi byłymi, bo przeglądają co chwila ich profile itd, ja szybko zapomniałam i nie miałam żadnego problemu z rozstaniem, do czasu kiedy nie okazało się, że już ma nową...

Ja niestety nie ma   takich prostych opcji co Ty.

Mamy razem dziecko i wiem że jeżeli będe cchiałą odejść to mi wywiezie synka.
Wiem że ma pwiązania maifijne ( nie pracuje z nimi ale ich zna).

Witam!! Jak czytam te posty to tak jakbym o sobie czytała. Jestem z facetem od 3 lat i coraz częściej zastanawiam sie co ja tu jeszcze robię??? Wiem że powinnam to wszystko pie... i uciekać jak najdalej ale prawda jest taka że nie potrafię. Odchodziłam juz i wracałam do niego sama dzwoniąc a rodziców kłamałam że to on sie odezwał pierwszy i że chce żebym wróciła. Nigdy nie zadzwonił pierwszy, twierdząc później że uszanował poprostu moja decyzję:) Problem polega na tym że mimo że jest ze mna od 3 lat ciągle ma dobry (jak dla mnie za dobry) kontakt ze swoją byłą. Do tego stopnia że podczas pobytu na wakacjach kupił jej na moich oczach prezent. Był to cios poniżej pasa ale nie zrobiłam nic tylko kilka dni przepłakałam... Do tych perfum muszę dołączyc jeszcze jej zdjęcia które do niedawna miał (akty) i znalazłam ślad na kompier że jak mnie nie było w domu to je ogląda( dodatkowo nie wiem czy były zrobione jak był z nią czy odkąd jest ze mna). Te sytuacje i wiele innych tego samego kalibru sprawiły że przestałam wierzyc że on coś do mnie czuje. Mam wrażenie że jestem praczką i kucharką i tylko do tego potrzebna, bo nawet sex to jest zawsze zapoczątkowany przezemnie, bo gdybym ja nie zaczęłam to nic nie byłoby. TO jest jakiś koszmar z którego nie potrafię się wyrwać. Jak już odchodzę to sama do niego dzwonie czy piszę po kilku dniach i wszystko na nic. Wiem że nikt mi pomóc nie może bo muszę sama sobie pomóc ale jest to strasznie ciężkie. ALe powiem Wam jedno: wierzę i to bardzo mocno że nadejdzie dzięń w którym uda mi się odejść nieoglądając się wstecz, wyjdę na prosta i będę jeszcze szcześliwa z kimś przy kim będę czuła że jestem KOCHANA!!! I będę kochana, musi tak być...

Nie wiem co powiedzieć. Na prawdę Cię podziwiam, iż udało Ci się z tego wybrnąć. sama byłam w takim związku, do wczoraj.. On wymagał, żebym się zmieniła... żebym była dokładnie taka, jaką on chce abym była. Były rozkazy i nakazy takie jak np: masz być w domu najpóźniej o godzinie 20 - a jeśli spóźniłam się choćby 5 minut potrafił zrobić mi okropną awanturę... (dodam iż nie mieszkaliśmy razem) nie mogłam spojrzeć na innego, rozmawiać z innym a tym bardziej nie było mowy o przytuleniu jakiegokolwiek kolegi na przywitanie. Dzień w dzień mnie sprawdzał ... wchodził na mojego facebooka i sprawdzał mój telefon. W końcu stwierdził, iż nie może być z dziewczyną której nie ufa, więc powiedział, że to koniec. Powiedział także, że nie chce mieć ze mną jakiegokolwiek kontaktu. Dodam, że zerwał właśnie przez facebooka - i to nie pierwszy raz. Tak bardzo Go kocham, że nie potrafię przestać o nim myśleć.. mogłabym zrobić wszystko żeby do mnie wrócił ...
Szczerze, zazdroszczę Ci że dałaś radę powiedzieć *Nie*.. ja sama tego nie potrafię

Chciałabym, żeby tak było .. ale nie wiem czy dam sobie z tym radę...

Nie jest to łatwa decyzja. Ja wyrzuciłam męża z domu w środę po tym jak zniknął na 2 dni i wrócił pijany. Oj nie jest mi łatwo się uwolnić, cały czas myślę o nim a w domu udaję że jest ok, że daję radę. Za niedługo urodzę dziecko i ciężko mi się pogodzić z tym, że ktoś może być tak obojętny w stosunku do rodziny. Powstrzymuję się i nie piszę do niego, nie dzwonię i czasem dochodzę do wniosku, że jestem głupia bo on się  "świetnie bawi" i ma mnie gdzieś a ja się zadręczam. Wiem czego nie chcę a zarazem sama sobie zaprzeczam bo "jest jakieś uczucie"

Za bardzo myślisz o byłym i chyba w każdym szukasz podobieństw do niego. Jak wytrzesz go całkiem z pamięci (czyli nie będziesz myśleć o nim codziennie i śledzić co się dzieje w jego życiu) wtedy poznasz kogoś odpowiedniego

no niestety nie śledzę ani nie myślę,ale widzę Go bardzo często....więc trochę trudno tak po prostu wytrzeć z pamięci,aczkolwoeik jestem silna i dzielna... Tak po prostu mijać swą BIG LOVE...echhh

nie bądź taki uszczypliwy ;P wnioski i refleksje były,ale jak to u kobiet bywa - czasami są i takie właśnie dni i myśli pozdrawiam

Witam. Tez tkwie w toksycznym zwiazku jestesmy 9 lat malzenstwem mamy dwojke dzieci maz pracuje za granicą w lutym tego roku doszlo do tego ze grozil nozem od tamtej pory spakowalam go i juz nie mieszka z nami a mimo to ciagle tkwi w moim zyciu dzwoni pisze odwiedza mnie kontroluje raz nawet doszlo do pobicia bo zabral mi telefon a ja chcialam go odzyskac. a on ciagle mnie niby kocha nie chce odpuscic, chce powiedziec ze bardzo ciezko jest wyjscz takiego zwiazku ale dobrym fundamentem do tego jest terapia, uwazam zze bez niej nie da sie wyjsc z tej calej toksykologii. u mnie trwa to powoli ale najwazniejsze ze ide do przodu nie cofam sie. Mam nawet zalozone mu sprawe o znecanie sie, a to nie pomoglo, bo dalej mnie nachdzi najwazniejsze dla mnie ze stawiam mu coraz wieksze granice ktorych mu nie pozwalam przekraczac. mam nadzieje ze kiedys przyjdzie dzien w ktorym powiem ze sie w koncu uwolnilam

Cześć, jestem tu nowa. Potrzebuje wsparcia, dobrej rady, pomocy w zerwaniu tego toksycznego związku. Jesteśmy ze sobą ponad 5 lat. Na początku było bajecznie. To mój pierwszy chłopak, dlatego, gdy zaczęło się psuć wybaczałam wszystko bez żadnego jego "przepraszam". Tak trwam do dziś. Na dodatek on jest uzależniony od marihuany, a ja się wciąż łudzę, że w końcu przestanie. Choć obiecywał nie raz a później olał obietnicę. Jestem głupia, bo pomimo tylu złych momentów w naszym związku, pomimo tych jego kłamstw i braku szacunku dla mojej osoby, postanowiłam zajść w ciążę. Jestem w 5 miesiącu i zaczynam żałować swojej decyzji. Zmarnowałam sobie życie co? Po co mi to było? Chyba sądziłam, że dziecko go zmieni, że zacznę być dla niego tak ważna jak tego potrzebuje. Ale to było chwilowe. Teraz czuję, że nie chce mi się żyć, a niedługo w moim życiu pojawi się dziecko, które będzie potrzebowało mojej miłości. Ale ja nie potrafię zadbać o siebie co dopiero o dziecko. Nie mam siły. Proszę pomóżcie mi. Nie mam nikogo kto mógłby mnie wesprzeć, jestem sama...

Czytając te posty widzę również obrazy z własnego życia. Nie ma sytuacji prostych niestety. Moja też jest fatalna.
Jestem w związku już 6 lat. Mamy syna niemalże dwuletniego. Zawsze raczej należałam do niezależnych kobiet, tymczasem stopniowo wszystko się zmieniało. Doszło do tego, że jestem od niego kompletnie zależna finansowo.
Najpierw był moim szefem. Potem zamieszał mi w głowie , oświadczał się, były kwiaty, romantyczne wieczory itd itp. Wpadłam szybciutko w sidła. Skończyło się na tym,że po trzech miesiącach prowadziłam mu i firmę i dom. Robiłam wszystko, by go uszczęśliwić. Kiedy miałam dosyć, czułam się wyeksploatowana, obracałam się na pięcie i szłam do swojego domu. Zaciągałam koc na głowę w łóżku, wyłączałam telefony i komputer. Ponieważ byłam związana umową o pracę zawsze po kilku dniach mi musiało przejść, czy tego chciałam czy nie. On obiecywał poprawę, że mnie będzie szanował, doceniał i kochał aż po grób i resztę tego bla bla bla. Zawsze gdy wracałam sielanka trwała przynajmniej jakiś czas.
Jesteśmy różni od siebie i również dzieli nas duża różnica wieku. Niemniej jednak potrafi zawrócić kobietom w głowie. Facet ma polot i styl, no i wygląda bardzo dobrze jak na swój wiek. Większość dziewczyn zabujałoby się. Dopóki miałam umowę o pracę nie odczuwałam tego, że pętla nade mną się zaciska. Raz się strasznie pokłóciliśmy, chyba w 2010 roku w Boże Ciało pamiętam. Wtedy uderzył mnie. Wybaczyłam. Nigdy więcej do przemocy fizycznej nie doszło.
Nie pamiętam już kto wpadł na pomysł, by firmę przenieść ze Śląska na obszar Wielkopolski. Tak się stało. Mieszkamy w Wielkopolsce już trzy lata. Nie mam przyjaciół ani żadnych znajomych. Jest tylko on, dziecko, dom i firma.
W lipcu ubiegłego roku straszono nas zamknięciem. Pozwalnialiśmy pracowników w tym i mnie. Zostałam bez żadnych własnych finansów. Wciąż utrzymuję swoje mieszkanie sama. Walczę o nie jak lwica, resztka mej niezależności. Czuję jednak,że totalnie przegrywam, bo skończył mi się zasiłek dla bezrobotnych. On oczywiście nie jest z tego powodu zadowolony. Wielokrotnie zarzucał mi, że moje mieszkanie stoi między nami.
Nie mam możliwości wyjazdu stąd. Nawet do sklepu nie wychodzę często. Mogę wyjść np. na spacer z synem do netto i z powrotem. Wszędzie jeździmy samochodem, więc nawet nie znam dobrze miasta. Po zakupy jeździ zwykle on, bo "tak mi przecież wygodniej". Ja ewentualnie mogę dostać klika złotych np. na papierosy, aby mu przynieść ze sklepu. O zakup gazety muszę pytać. Poniżające, gdy stoimy pod kioskiem i ja się go pytam, czy mogę kupić sobie czasopismo. Wtedy on łaskawie wyciąga kilka złoty i mi je wspaniałomyślnie wręcza.
Moja ostatnia próba uwolnienia się z tego związku była w te święta. Zapożyczyłam się wszędzie, gdzie się dało. Niestety rzeczywistość już w styczniu dała o sobie znać. Mimo,że nie mam umowy, wciąż zmusza mnie by dla niego pracować, bo to przecież "dla nas i dziecka". Byłam bombardowana mailami, telefonami, skypem. Zarzucał mi,że zabrałam mu dziecko i rozbiłam rodzinę. Zostawiłam go na pastwę wrednego losu a on beze mnie nie da sobie rady.
Nie mam pojęcia jak odejść. Jak przeżyć z synkiem po odejściu? Żeby dostać pracę, muszę mieć na żłobek, na jedzenie. Koło się zamyka. Mam wykształcenie, znajomość języków i doświadczenie, ale o pracę jest ciężko, szczególnie jeśli jest się niedyspozycyjnym. Poza tym, on przez te kilka lat zrobił mi taką gąbkę z mózgu,że nic nie potrafię, do niczego się nie nadaję. Nie wierzę w siebie już. Pomijam kompleksy na punkcie wyglądu. Szpileczkami jest to, że właściwie już ze sobą nie sypiamy. On raz na miesiąc przychodzi i zadowoli się przez 5 minut maksymalnie przy użyciu mojej osoby. O własnych potrzebach musiałam już dawno zapomnieć.
Pomóżcie mi proszę i doradźcie coś. Jestem w koszmarnej depresji, nieudana ucieczka i powrót z nim do jego ukochane domu w Wielkopolsce było ogromną porażką dla mnie. Czuję się jak niewolnik bez praw, bez własnego ja. Bez wolności. Nawet zaczęłam mieć wątpliwości czy moje życie w ogóle ma sens i czy by z tym nie skończyć kategorycznie,raz i na zawsze...

i tak trzymaj,ja tez tak trzymam