brak szacunku męża po roku małżeństwa - Netkobiety.pl

Źle Ci z nim. Czujesz się rozczarowana małżeństwem. Dzielnie znosisz swoją krzywdę. Tylko w imię czego?

Kochasz mowisz. A czy jesteś kochana?

Jesteś niekochana, nieszczęśliwa, obrażana, samotna. Jedyne co możesz zmienić to siebie. Możesz przestać być męczennicą. Możesz nie pozwalać sobie na poniżenie. Próbowałaś?

Bo jego nie zmienisz. Chyba, że na inny model.

A co robi on aby to małżeństwo było trwałe i szczęśliwe. Co robi aby Ciebie uszczęśliwić?

Czy on chce aby to małżeństwo trwało i było dla Ciebie satysfakcjonujące?

A czego Ty chcesz? Od życia, od związku w ogóle, od tego małżeństwa? Czy ten związek te oczekiwania spełnia? Czy Twój mąż chce te oczekiwania spełniać?

Reasumując - Ty czegoś chcesz, on tego nie chce. Dla Ciebie to wręcz racja bytu, dla niego zbędny balast. To co on robi Ciebie rani. Jego nie interesują Twoje uczucia.

Więc co zamierzasz?

Jak to skończyć? Ale chodzi Ci o techniczne wskazówki? Zatem służę - jeśli dla niego spakowanie się to taki kłopot, to spakuj go i wystaw na zewnątrz, zmień zamki i wręcz mu pozew rozwodowy, który wcześniej, rano złożysz w sądzie. Z tego co piszesz, to mieszkacie w domu Twoich rodziców, więc nie widzę problemu w wystawieniu tego pana za drzwi.

Zdezorientowana, a jesteś wystarczająco silna, żeby przez najbliższych 40-50 lat znosić upokorzenia? I wstydzić się przed dziećmi, że ich ojciec tak traktuje matkę?

Czy ocena przez ludzi jest ważniejsza od Twojego szczęścia? To ludzie mają przeżyć Twoje życie czy Ty?
Czy Ty myślisz, że kogokolwiek to naprawdę interesuje? Nawet jeśli mieszkasz w małej miejscowości to Twój rozwód będzie tylko chwilową atrakcją.

Na pewno będzie atrakcją. Postaram się być silna i podjąć tą najważniejszą decyzję. Jak już złoże pozew o rozwód to będzie największy krok.

Amen.

Kochana on się nie zmieni, zmień się Ty, nie pozwól sobą pomiatać.

zdezorientowana... na co więc czekasz? co ma jeszcze zrobić Tobie i Twojej rodzinie, żebyś zrozumiała, że przy takim stanie faktycznym z tej mąki chleba nie będzie?

kłótnie są i będą w każdym związku - ale uderzyć siebie albo zwyzywać swojej mamy bym nie dała. mieszkacie w domu Twojej mamy, spakuj go, wymień zamki, postrasz policją jak będzie agresywny i powiedz, że pozew o rozwód już jest w sądzie. Jeżeli terapia szokowa nic nie da, to przynajmniej nie będziesz się musiała już z nim męczyć. A ludźmi się nie przejmuj. Teraz pewnie też gadają, że rok po ślubie a on się tak zachowuje.... ludzie zawsze będą gadać.

Mam nadzieję, że znajdę tyle siły na to. To co mówicie to prawda, powinnam go wyrzucić. Dużo o tym myślę i może podziałało by to na niego. Tylko jak wróci z podkulonym ogonem i skruszony, że się zmienił a po czasie okaże się, że jest taki sam, tylko jak zawsze udawał? Znów z drugiej strony nie umiem się poddawać, zawsze o wszystko walczyłam. Nie chcę już dzisiaj zajść do sądu i złożyć papiery, wolę go wyrzucić, poczekać jak się będzie zachowywać. Chociaż też może się okazać, że to było tylko marnowanie czasu. Jest tyle możliwości... Aż głowa mi pęka od tego myślenia.

Wiem, że ją to boli i to bardzo. Często mi mówi, że nie chciała takiego życia dla mnie... Hmm, tata oni z tatą się lepiej dogadują, czuje respekt do niego. I on przy tacie raz coś na mnie powiedział, to potem tego żałował.

Tak mam wsparcie. Tata, bo się nie wtrąca, natomiast mama sama mówi, że będę mieć ciężkie życie, sama tego przez niego doświadcza. Więc oni stanęli by za mną.

Zdezorientowana_123 czytam co piszesz i caly arsenal nozy mi sie w kieszeni otwiera, bo dostalas juz jak na tacy wskazowki co i jak zrobic.
Ja rozumiem jeno doskonale, ze jestes "zauroczona", "zakochana" i "zafascynowana" swoim slubnym "obiektem westchnien" zwanym "maz". Napisalem to wszystko w "...", bo taka jest prawda. Znam to doskonale, bo niemalze identyczny schemat malzenstwa w odwrotnym ukladzie przerabialem u siebie. I to nie ze slubnym wrogiem w jednej osobie a z dwoma, bo z teciowa na doladke.
To co sie Tobie wydaje milosna sielanka pt malzenstwo Sp. z.o.o. jest niczym innnym jak bujda na resorach w brazylijskim wydaniu. Powiem Ci tak, Ty przyjelas oswiadczyny, wyszlas za maz nie za faceta/partnera tylko za jego wyobrazenie.

To czym Ciebie "karmi" maz jest niczym innym jak przemoca psychiczna i szantazem emocjonalnym. Czynami trudnymi do udowodnienia ale bez gadania karalnymi.
Tkwisz ewidentnie w toksycznym zwiazku, ktory byc moze jest schematycznie podobnym do mojego. Tego nie wiem i nie wiemy, bo o jego matce nic nie piszesz.
Facet jest wampirem energetycznym, potworem, ktory bez skrupułow i mrugniecia okiem gotow jest postawic wszystko na jedna karte, by bylo po jego mysli - zrobic z Ciebie - bez urazy - sz***te.
Czujesz sie nikim, totalnym bezuzytecznym zerem, beznadziejna dziewczyna, dla ktorej swiat jest czarna plama, ze nie spelniasz... tfu oczekiwan meza itd. Ale to nic innego jak Twoja toksycznie chora wizja siebie, ktora zaszczepil Ci nikt inny jak wlasnie... slubny maz.

Mi tez sie swego czasu wydawalo, ze jak to mozliwe zeby z wielkiej milosci uwienczonej koscielnym slubem wszystko, doslownie wszystko zniszczyc; zrownac rowno i dokladnie z ziemia i to nie po roku jak u Ciebie, ale po 9 miesiacach.
Okazuje sie ku wielkiemu zdumieniu, ze mozna a taktyka potrzebna do tego jest... banalnie prosta i nie wymagajaca zaawansowanej instrukcji obslugi. Praktycznie kazdy z Nas ja ma "zainstalowana" na swoim czterordzeniowym procesorze pod czuprynka.
Przeszedlem pieklo, przy ktorym Twoj temat to jeszcze nic, ale jedno wiem na pewno... Depresja, zalamanie psychiczne i dlugoletnia terapia psychologiczna czeka na Ciebie jesli nie zdecydujesz sie za wszelka cene wyrwac z tego zwiazku i zawalczyc O SIEBIE. Tylko i wylacznie o siebie.

Bags mądrze prawi. Naprawde mądrze.

Witam serdecznie.
Dziś trafiłam na to forum po wstukaniu do wyszukiwarki hasła " szczeście w małżeństwie". Ukazał mi się temat forum "brak szcunku męża po roku małżeństwa" i poczułam , że uczucia zdezorientowanej są mi bardzo bliskie a słowa nocnej lampki tak  prawdziwe i tak bardzo potrzebne mi w tej sytuacji w jakiej ja się obecnie znajduję.
Otóż moja historia jest podobna, z tym , że ja tkwię w takim związku od 19 lat!!!Piszę tkwię gdyż jestem w trakcie rozwodu , ale dalej mam wahania, stany depresyjne i najgorsze myśli.
Dlatego apeluję do ciebie Zdezorientowana !!! Zrób to teraz , póki jeszcze jesteś młoda, żebyś nie popełniła takiego błędu jak ja, nie ma co się oszukiwać on się nie zmieni, a ty powoli będziesz gasnąć i tracić wiarę w siebie , poczucie własnej wartości.
Ja oszukiwałam się tyle lat.Zawsze wiedziałam , że nie tak ma wyglądać małżeństwo.Bałam się reakcji rodziny, gdyż 90% tego co działo się w moim domu ukrywałam ze wstydu. Tkwiłam w związku z mężczyzną , który kochał mnie obsesyjną miłością, ale to były tylko puste słowa, które z czasem znienawidziłam i na te słowa zatykałam uszy i płakałam.NIe chcaiałam ich więcej słuchać , a słyszałam to 20-50- 100 razy na dzień.Mąż nigdy nie wypowiedział pełnym zdaniem do mnie słowa Kocham Cię, stosował skrót KO!!!, dokładnie KO!!!, i właśnie to KO!!! dla mnie nic nie znaczyło, mówił to od rana do wieczora, wypowiadająć przy tym moje imię, tzn robiąc sobierano  kawę,  powtarzał  5-10 razy KO!! siedząć na ubikacji KO!! goląc się KO!! leżąc na kanapie KO!! I tak przez cały dzień 100 razy KO!!!
I to wszystko co z siebie dał przez te lata.Ja byłam praczką , sprzątaczką, kucharką, z jego strony nic, naprawdę nic, nawet herbaty mi nie podał gdyż twierdził , że najlepszą herbatę robię ja!A poza tym zawsze słyszałam, że on nie może czegoś tam zrobić bo był w pracy, lub idzie do pracy.Dodam , że ja też pracuję zawodowo, za marne pieniądze jako kasjer bankowy.
Jest człowiekiem chamskim, wulgarnym, o prostackim zachowaniu.Nie będę tutaj dosłownie rozpisywać się co było jego ulubionym zajęciem prez cały dzień. Napiszę tylko , że wydawanie wszelkich odgłosów z każdego otworu ciała... Nie dbał o higienę osobistą. Zęby mył może raz na tydzień. Często dosłownie zwracałam mu uwagę , że w jego  zębach jest zeszłoroczny karp( proszę wybaczyć za bezpośredniość)Nie dbał o dłonie, które były szorstkie i niedomyte, paznokcie u rąk i nóg  nie poobcinane od miesięcy.
Kładąc się wieczorem do łóżka czułam odór z jego ust, zwracałam mu na to uwagę, że nie umył zębów  na co słyszałam odpowiedź cytuję : "nie pier... że mi z ryja jedzie". Taką sielankę miałam od zawsze.W moim małżeństwie od początku nie było pożycia małżeńskiego .Dosłownie przez 19 lat odbyło się TO ! kilkanaście razy( z mojej strony była to niechęć do niego, gdyż jak można mieć pociąg do osoby , która przez cały dzień zachowuje się tak jak opisuję ), natomiast z jego strony ... żałosne, zawsze zastanawiałam się co jest fajnego w seksie i czym się tu zachwycać.Dodam , że mamy córkę,do ślubu szłam w 4 miesiącu ciąży , bogatsza  może o marne doznania 2 zbliżeń  intymnych z moim przyszłym mężem.Dziś jak to wspominam sobie to nie mieści mi się to wgłowie, ale miałam wtedy 20 lat, on był o 5 lat starszy, z czego byłam dumna, że niby taki doświadczony  i do tego ten zawód : policjant!
Dziś wiem, że jego zawód to przekleństwo i  miał duży wpływ na to jak wyglądało nasze małżeństwo.Miałam stopniowo robione pranie mózgu. To że sobie bez niego nie poradzę, bo mało zarabiam, to że jesteśmy na siebie skazani, to że nie mam wsparcia w rodzinie, to że najlepiej czas spędzamy razem ( spacerki z psami),że koledzy mu mnie zazdroszczą bo ma ładną żonę i nie może się mnie powstydzić,  nie było spotkań ze znajomymi, wyjścia na zabawę, imprezę. Po ślubie oświadczył że na zabawy nie będziemy chodzić, bo on nie lubi tańczyć.Na imprezy nie bo on nie może się napić z powodów zdrowotnych. Żyliśmy tylko razem ja, on i jego chamskie zachowanie.
Nigdy nie powiadział naszej córce obecnie ma 18 lat , że ją kocha, że ładnie wygląda, czy że jest z niej dumny. Wręcz przeciwnie : zamknij ryj, wyłaź, po co ci to, nie przyjadę po ciebie, niczego w życiu nie osiągniesz itp.Zero wsparcia ojca. Córka strasznie się za niego wstydzi,nie miał żadnych zahamowań jeśli chodzi o wypowiedzi i  o odgłosy o których wcześniej pisałam przy jej znajomych.Dziś mówi mi , że jak ja mogłam to wytrzymać przez tyle lat, jak mogłam tak żyć.Dodam że moja córka jest piękną zadbaną, kulturalną dziewczyną, kończy w tym oku liceum, zamierza zdawać na psychologię.
Wiele razy prosiłam go, zmień się , współpracuj, ja tego sama nie uciągnę, na co słyszałam jego odpowiedź :" Nie podoba ci się to się rozwiedź" Lub szantażował mnie i groził, że odbierze mi kartę do bankomatu ( mając świadomość że zarabia 3 razy więcej ode mnie)
No i nadszedł ten dzień, coś we mnie pękło !!! Zbierało sie to we mnie od dawna. Najpierw wyprowadziłam się z sypialni ( na podłogę do dużego pokoju )Nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia, wręcz przeciwnie poczuł się jeszcze bardziej pewny i zaczepiał słowami, że mam się określić co chcę, bo on sobie chce życie ułożyć i ma jakieś plany. Przez pierwszy miesiąc chojraczył! Był zbyt pewny siebie, gdyż przecież ja sobie bez niego nie poradzę!Ale stało się - złożyłam pozew o rozwód ! Od tego czasu jest piekło ! Zaczęło się znęcanie psychiczne! Choć to co było przed tym inaczej nie można chyba też nazwać.Na podłodze spałam do stycznia tego roku ( 8 miesięcy od wyprowadzki z sypialni )tymczasem mąż spał z dwoma psami na łóżku w sypialni , W grudniu za namową córki zgłosiłam w domu interwencję z powodu znęcania się psychicznego, odbyło się to tak jak wielokrotnie było to omawiane w tv, interwencja w domu policjanta, przyjeżdżają koledzy aż 4 osoby do 2 kobiet, zastraszaja mnie, mąż się ze mnie przy nich wyśmiewa i poniża, wychodzą razem, spisują razem notatkę.
Córka jest w szoku, płacze, " mamo ! co oni nam zrobili, jak mogli tak postąpić" Jestem bezsilna.
Jednak po tym coś się ruszyło; jesteśmy wzywane najpierw córka, za tydzień ja  do dzielnicowego. Opowiadamy co się dzieje w domu.
Po dwóch dniach dzielnicowy do mnie dzwoni i mówi że jak najbardziej mogę to zgłosić do odpowiednich organów  jako znęcanie się psychiczne co wiąże się z zawieszeniem jego w służbie.Ja się waham.Jednak po kilku dniach mąż zapewne ze strachu przed utratą pracy, jest blisko emerytury ( 25 lat pracy w policji)wyprowadza się z domu.
Drugą sprawę rozwodową mam za 2 miesiące, na pierwszej mąż nie zgodził się na rozwód bez orzekania i  zarządał uznania mojej winy, gdyż w między czasie zaczełam się spotykać z innym mężczyzną, którego znałam wcześniej.
Zaznałam od niego bardzo dużo ciepła, bliskości uczucia i spokoju, jest zadbany,  czysty, pachnący.Przeciwieństwo tego co miałam przez 19 lat.
I co ? Pomimo tego ma wahania, dalej!!! . Coraz większe!!!. Jest mi bardzo ciężko finansowo, potwierdza się to co miałam wpajane przez tyle lat , że nie dam sobie bez niego rady.Poza tym boję się zmian, mam poczucie winy, bardzo niską samoocenę.
Podobno jestem atrakcyjną kobietą, ale upokorzenia jakich doznałam przez tyle lat doprowadziły do tego że nie mam wiary w siebie i w swoje możliwości.Czasem mam takie momenty , że myślę iż najlepszym rozwiązaniem będzie wycofanie pozwu ( o czym moja córka nie chce myśleć) , innym razem próbuję wierzyć , że to się uda i to ma sens.
Nie wiem co robić, niby doszłam już tak daleko , ale strach przed tą sprawą i przed nieznanym jest większy.
Mam depresję, wiem o tym, i myśli takie jakich nie mogę wypowiedzieć...
Byłam 2 razy u psychologa, zaproponowała sesję spotkań, ale ze względu na pracę zawodową nie mogłam sobie na to pozwolić, a na prwatne wizyty po prostu mnie nie stać.
Potrzebują wsparcia.

Nie martwią mnie tylko te rzeczy. Tylko to są moje przemyślenia, ja już mam taki mętlik...

Na pewno wszystko przestudiuje.. Dzięki wielkie !

zdezorientowana, bardzo Ci wspolczuje. nie ma na co czekac. chyba ze na jego zdrade, bo to tylko kwestia czasu. chcesz tego? zapewniam Cie, ze nie chcesz. przezylam to na wlasnej skorze. ten facet Cie juz nie kocha, trzeba spojrzec prawdzie w oczy. pozyjcie troche bez siebie, oczywiscie jest malzenstwo, skoro tak wazne dla Ciebie, to daj szanse sobie i jemu to naprawic. wyprowadz go z TWOJEGO domu, niech twoj tata z nim porozmawia, w koncu twoj maz jest juz rodzina, i twoj tata ma do tego prawo.

zrob cos z tym w koncu

i wcale nie jestes za slaba.

tylko myslisz, ze jestes

nawet nie wiesz, ile czlowiek potrafi zniesc....

o wiele wiecej niz rozwod czy rozstanie przez meza, ktory jest nim tylko na papierze...

pozdrawiam

nie czytałam wszystkich odpowiedzi. odpowiadam na pierwszy post

jak to dlaczego ?
dlatego że jemu jest wygodnie tutaj gdzie jest.
napisałas że dziękował Tobie i mamie za to że mógł się wyrwać.
on po prostu nie chce wracać tam skąd przyszedł.
dla wygody własnej d*py.
przykro mi taka prawda.

i widzi że może sobie pozwalać na takie traktowanie Ciebie, bo sama na to pozwalasz..powinnaś dawno go wyrzucić za drzwi.

czasem nie wyobrażamy sobie życia bez pewnych osób czy rzeczy, jednak jeśli kogoś lub coś tracimy czy rezygnujemy, okazuje się że doskonale potrafimy sobie radzić i w takiej sytuacji.

My mieszkaliśmy razem ponad rok przed ślubem, ale i tak nic nie zauważyłam, może też nie chciałam widzieć...
Też tak myśle, żeby się wyprowadził na jakiś czas i zobaczymy jak to będzie, może lepiej niż razem. Nie chce tak jak większość pisze od razu iść do sądu z pozwem, dla mnie to by było poddanie się. Jeśli nie będzie mu już zależeć to nie wróci i się rozstaniemy, ale zawsze trzeba próbować, a nie przekreślać wszystko, ale dać szansę na zmianę.

Wstyd sie przyznać, ale znoszę przemoc ze strony męża od 16 lat. Zaczęło się od krzyków, ubliżania, popychania az w końcu mnie uderzył. Nie godziłam się na to, aby imprezował z kolegami. potem doszły takie rzeczy jak: izolowanie od koleżanek i rodziny, kontrolowanie komórki, spisywanie moich kontaktów, podejrzewanie o zdradę, ukrywanie pieniędzy, kupno i sprzedaż auta bez mojej wiedzy i zgody, zabieranie kluczyków do auta, zakaz korzystania z niego ( podczas gdy są 2 auta), przechwytywanie mojej korespondencji, zabieranie moich rzeczy ( kilka dni nie miałam co ubrać, musiałam pozyczyć ciuchy), wyłączanie telewizora i światła w pokoju, zabieranie pilota a w końcu wyniesienie telewizora z pokoju, wyniesienie z domu radia, zamykanie drzwi od domu ( czasami muszę nocować u rodziny) gdy nie chcę go słuchać wciska palce w moje policzki, wykręca mi nos mówiąc że wcale nie jesteś taka piękna, itd. itp.  Koszmar!!! jestem u kresu sił. Mam 2 dzieci ( 18 i 15 lat). Dzieci są zmanipulowane przez niego, traktują mnie jak trędowatą, bo ja zgłaszam te rzeczy na policję, założyłam niebieska kartę i o to sa na mnie złe. jestem tak strasznie samotna i sama z tym problemem, że nie daje juz rady. Jednego dnia wydaje mi sie że jestem już gotowa aby złożyć zawiadomienie o znęcaniu się, a za chwilę boję sie tego wszystkiego, nie wiem czy sobie poradzę.
Czy ktoś ma podobną sytuację? Jak to przeżyć?