Bunt trzylatka - Netkobiety.pl

trzeba się przyzwyczaić,i być gotowym jeszcze na inne bunty ale też trzeba wyznaczyć dziecku jakieś granice,a 3 latek jest w stanie pojąć już co wolno a czego nie

U nas bunt jest ,a jakze? ale moje dzieci wiedza, ze nasze relacje oparte sa na rozmowie. Wrzeszczenie, krzyczenie, tupanie i inne formy znecania sie nad rodzicami sa zabronione pod kara przebywania w osobnym pomieszczeniu do czasu ustapienia w/w objawow
My z mezem jestesmy po lekturze: "Wychowanie bez porazek" Gordona.
Zyjemy kompromisami. Polecam te ksiazke rowniez z innego powodu. Ona uczy tego jak mowic zeby dzieci sluchaly, a takze jak sluchac zeby dzieci mowily. Otworzyla mi oczy i pomogla zrozumiec co czuja dzieci, bo juz nieco zapomnialam jak to bylo
Pozdrawiam!

Witam. Mam właśnie taki problem moja córka ma teraz ponad trzy lata, zawsze była upartym dzieckiem ale wiedziała że płaczem nic nie zdziała. Stosowaliśmy z mężem taką metodę, że gdy zaczynała na nas wymuszać coś płaczem i nie chciała się uspokoić wysyłaliśmy ją do drugiego pokoju aż się uspokoi i zawsze ta metoda działała ale odkąd urodził się jej młodszy brat staje się coraz bardziej nieznośna, a ja już nie daje rady z jej napadami płaczu potrafi płakać i krzyczeć przez bitą godzinę i nic na nią nie działa... już nie wiem co mam robić. Nawet sąsiadka się mnie już parę razy pytała dlaczego mała tak płacze,  za niedługo sąsiedzi pomyślą że ją bije albo bóg wie co ja jej robię a moja córka potrafi płakać o naprawdę wszystko nawet o to że ma się rozebrać z piżamy i przebrać w normalne ubranie...eh. Pomóżcie proszę:(

Zaobserwowała dziwne zjawisko dające duzo do myslenia. Mam sporo znajomych ktorzy mają dzieci  w roznym wieku i poslugują sie roznymi metodami wychowawczymi. Tam gdzie jest adorowane "luzackie" wychowanie, tzw bezstresowe, dziecko wiele wiele moze,celebruje,traktuje jak pepek swiata, pokazuje sie jemu, ze kazdy ma mu zdrogi schodzic ,spelnia  sie jego widzimisie kaprysy, etc etc ,wówczas w kazdej fazie wiekowej występuje bunt 2 lat,a 3 latka, ,4 lat,a 6 latka, 8 latka, 11 latka...i w nieskonczonosc
Tam gdzie panuje dyscyplina, niekiedy twarde rygorystyczne wychowanie,dzieci są karnie wychowywane (mowie tu jesli jest dokonanie przewinienia, niegrzeczne zachowanie) jesli konsekwencje są wyciagane za swiadome przegiecie,wymaga sie od nich przestrzegania zasad, i respektu do rodzica to nikt nie spotkal sie z buntami "..latka" jest im to obce
Ja osobiscie jestem zwolennikiemna "twardej rekiu" kiedy trzeba,na niektore dzieci trzeba dyscypline wiekszą zaprowadzic(oczywiscie nie na wszystkie),ale bez pieszczenia sie ani cackania jesli widzi sie ,ze nie tędy droga.A zdrowa dyscyplina nie ma nic wspolnego z przemocą, w zaden sposób.Na dobre kazdemu to wyjdzie,wtedy zero problemow z buntami  do nieopanowania

Mała nam pomagała tylko nastąpiło nieporozumienie. Młodszy brat ma już ponad rok, Zuzia pomagała mi przy przewijaniu, kąpaniu jak był malutki podawała mi kremy i oliwkę zabierała mi zużyte pampersy i do kosza zanosiła itd. na początku było ok ale czym Mateusz jest większy tym ona jest bardziej nieznośna. Czasu myślę że poświęcam jej dość tyle ile tylko mogę pomaga mi przy gotowaniu obiadu czy wycieraniu kurzy jak mały śpi bawię się tylko z nią malujemy, rysujemy, bawimy się ciastoliną itd. nie wiem co jest grane. Ma to chyba związek z tym że teraz mały ma wyznaczane zasady których z racji wieku jeszcze nie zna a przynajmniej nie wszystkich i ona też czasem zachowuję się jak on, tak jak by nie rozumiała tak jak jej brat. Tłumacze jej wtedy że on jest mniejszy i nie rozumie jeszcze tak wiele jak ona ale ona przecież wie że tak nie wolno ale to praktycznie nic nie daje a za jakieś wybryki oczywiście jest karana bo też nie jestem zwolenniczką pobłażania dzieciom .

Ja nie jestem mama dzieci wychowywanych "bezstresowo" czyli robta co chceta, ake nie musze jakiejs dyscypliny wprowadzac. Dzieci maja odpowiednio prawie 5 lat, 3 lata i ostatnie 5miesiecy.
Zauwazylam, ze mowienie: jemu wolno, bo jest maly dziala na starsze jak plachta na byka. Zaczynaja zachowywac sie jak niemowlaki, podkradaja smoczki, siadaja w lezaczku itd. Teraz tlumacze tak: on jeszcze nie rozumie co to znaczy ciagnac za wlosy, robi to nieswiadomie, uczy sie od was. Jestescie przykladem dla Tomka. Tak wypowiedziane slowa zupelnie zmienjaja obraz rzeczy.

Co do "twardej reki" mozna sie przejechac. Dla dzieci rodzice staja sie tyranami, ktorzy rozkazuja i sa ponad prawem. Dzieci szybko sie naucza klamac zeby unikac konsekwencji.
Czy panie zachwalajace ten typ wychowania same byly tak wychowane i jesli tak, to jaki macie kontakt z rodzicami? Sztuczna uprzejmosc/brak kontaktu/ przyjaciele?

Bo w mojej rodzinie kazdy jej czlonek jest tak samo wazny, wszystkich potrzeby sa respektowane i niczyje problemy nie sa powazniejsze od innych, sa po prostu inne. Ja wychowuje dzieci w duchu partnerstwa. Moje maluchy nie musza zwalac winy na inne dziecko jesli podczas zabawy np stluka szklanke czy talerz.
Czasem im mowie zeby uwazaly na cos, a za chwile bum! Wtedy koncza zabawe, sprzatamy i rozmowa: dlaczego mnie nie posluchaly, czy wiedza jak mi przykro, przepraszanie i co mozna zrobic zeby uniknac podobnych wypadkow w przyszlosci. Nie mialam potem problemu, ze zaraz zaczely robic to samo. One wiedza, ze sa kochane, ale to nie oznacza, ze wszystko im wolno w imie tej wolnosci. Tam sie konczy ich wolnosc gdzie zaczyna sie krzywda drugiej osoby. W przedszkolu pani jest zachwycona postawa Kubusia i nigdy nie miala z nim klopotow, choc jest rozbiegany, szybki i zwykle najpierw robi potem mysli, jednak jesli raz pani poprosi zeby czegos nie robil, on zaprzestaje swoich figli, ew. Pyta dlaczego jest to zle, bo np w domu moze czasem glosno sie zachowywac. Pani tlumaczy i on sie stosuje. Moim zdaniem taka pstawa zaoszczedza przyszlych buntow, bo ten dwulatka jest nieunikniony bo maluch wszystko musi empirycznie i slowa nie zawsze trafiaja i przekonuja, ale wszystko da sie przetrwac

Jadwinia, chyba nie do konca sie zrozumiałyśmy, więc pozwole sobie odnieść się do Twojej wypowiedzi, z którą w zasadzie się zgadzam, ale pewne rzeczy po prostu nazywam inaczej.

Jeśli Twoje dzieci mają określone jasne granice. Są odpowiednio karcone i nagradzane w zależności od ich postępowania, to nie jest to niczym innym niż dyscypliną.

Zgadzam się w zupełności i popieram strategie! Trudno oczekiwać od powiedzmy dwulatka poziomu kultury przy stole, ktory jest juz oczywisty dla szesciolatka. Grunt, to starszemu właściwie to wyjaśnić, a młodszego uczyć i konsekwentnie wymagać, aż zaskoczy.

"Twarda ręka" to nie tyrania! To świadomość reguł i zasad rządzących domem i rodziną. To naturalne, że zasady ustalane są przez rodziców i muszą służyć wszystkim.  Egzekwowane są konsekwentnie i dotyczą wszystkich domowników - z uwzględnieniem ich wieku, potrzeb i możliwości. I nikt nie jest ponad prawem. A nawet wrecz przeciwnie - zgodnie z biblijną zasadą "komu wiele dano, od tego wiele się wymaga", więc to właśnie rodzice, jako "organ ustawodawczy" mają być autorytetem, wzorem i pierwszymi wykonawcami swoich ustaw. Jeśli kłamstwo jest złe, to nie prosimy dziecka aby mówiło, że "mamy nie ma w domu", jeśli palenie jest szkodliwe, to młody nie leci nam po fajki, jeśli uważamy się za np. katolików, to nie psioczymy na księży i nie łamiemy w zaciszu domowym zasad tego kościoła. Jeśli czegoś oczekujemy od dzieci, to sami musimy to stosować.  Tak ja rozumiem "twardą rękę" w wychowaniu.

Tak, ja byłam tak wychowana. I tak będziemy wychowywać swoje dzieci. Bo choć mój mąż ma inny wzorzec ze swojego domu rodzinnego, to jesteśmy zgodni, że ten jest najlepszy.
Mój kontakt z rodzicami? Wychowała mnie mama. Teraz ja darzę ją wielkim szacunkiem i zaufaniem. Liczę się z jej opinią, lubię pytać o radę. Ona szanuje moją niezależność i to, że czasem zupełnie nie zgadzam się z jej oglądem sytuacji. Ja wiem, że zawsze mogę na nią liczyć i im jestem starsza i bliższa własnemu rodzicielstwu, tym bardziej cenie sposób w jaki mnie wychowała.

Bardzo ważne zdanie! I bardzo ważna zasada! Myślę, że częstym problemem "zbuntowanych" dzieci jest to, że nikt ich nie nauczył tego, czego mnie moja mama nauczyła - że jej potrzeba np. odpoczynku i spokoju jest równie ważna jak moja potrzeba hałaśliwej zabawy. Ta prosta świadomośc buduje w dziecku szacunek i empatię dla innych osób, ale i pozwala ćwiczyć sztukę negocjacji i przyjmowania kompromisów. Bardzo ważna nauka na przyszłość.

I super koncepcja. Ja też byłam tak wychowana. Jasno nakreślone zasady nie uniemożliwiają pewnego zakresu partnerstwa. I chyba zgodzisz się, że o zupełnie innym poziomie partnerstwa mówimy w przypadku przedszkolaka, zupełnie innym przy gimnazjaliście, a zupełnie innym przy właściwie dorosłym juz młodym studencie. I możliwość renegocjowania zasad, nowego ich ustalania w miarę rozwoju dziecka nie przekreśla tego, że to rodzice są ostateczną jednostką decyzyjną. Ja tak byłam wychowana i tak chcę wychowywać swoje dzieci. W mojej mamie ceniłam sobie, że potrafi przyznać się do błędu, potrafi zmienić zdanie pod wpływem racjonalnych argumentów. Ale też cenię sobie (teraz, bo jako nastolatkę nieraz mnie to bodło ), że miała pewne zasady nienaruszalne, nienegocjowalne. Marzę aby mi udało się również moje dzieci nauczyć, że rzeczowa rozmowa jest skuteczniejsza niż tupanie nóżką, że wszelkie wybory mają swoje konsekwencje, które należy przewidzieć i ponieść i wielu innych rzeczy, których mnie nauczyła moja mama.

Też nie musiałam nigdy kłamać. W moim domu uczciwość i szczerośc zawsze była premiowana. Nigdy w życiu np nie byłam na wagarach. Jeśli z jakiegoś powodu nie chciałam iść do szkoły po prostu zostawałam w domu i dostawałam od mamy usprawiedliwienie Moja mama nauczyła mnie odpowiedzialności za swoje decyzje i rozpoznawania tego co ważne od tego co można odpuścić na tyle, że już pod koniec szkoły podstawowej ufała mojej ocenie, że "nie chce mi się dziś iść do szkoły, nie ma dziś nic czego nie nadrobie".

Co do reszty Twojej wypowiedzi - ja byłam wyjatkowo upartym dzieckiem. I często dopiero surowe skarcenie uczyło mnie, co oznacza "nie wolno". Dzieci są różne. Tobie trafiły się pokorne egzemplarze. Też tak bym chciała Ja jako przedszkolak testowałam granice do oporu. Ja byłam dzieckiem, którego bez kary nie udałoby się wychować.

Ot i sedno. Z dzieckiem należy rozmawiać, tłumaczyć i pokazywać. A także mądrze nim kierować. Zasady i dyscyplina nie oznaczają braku miłości i czułości - wręcz przeciwnie! Rozsądnie stosowane są wyrazem troski, rodzicielskiej odpowiedzialności i właśnie wielkiej miłości. Jak to mówi czasem mój mąż obserwując czasem rozwydrzone dzieci w róznych publicznych miejscach: "dzieci sie wychowuje, a nie znosi i czeka aż się wyprowadzą".

Dla mnie "twarda ręka" to nakzay rodziców i respekt bez dyskusji przez dzieci, ale wychodzi na to, że ja mam właśnie taką rękę

Co do tego, że mam grzeczne dzieci: NIE MAM

teoria teorią i takie zasady, o których wcześniej pisałam przyświecają naszej rodzinie, ale różnie bywa... Czasem bywają wrzaski, bicie (dzieci nawzajem) i inne cuda na kiju, ale ogólnie jestem za wyżej wymienionym systemem. Dzieci starsze zwykle same między sobą się dogadują i nie latam za każdym razem jak zapiszczy któreś i nie muszę być arbitrem każdej kłótni, bo wtedy musiałabym być tą złą, a nie chcę, więc muszą sobie dość często radzić same, bo moja ingerencja nie wpływa na ocenę sytuacji.

Ale co robić jeśli rozmowy nie przynoszą rezultatu???udac sie do jakiegos psychologa?nie z dzieckiem tylko może ja sama z mężem co by nam wytłłumaczył jak w takich sytuacjach postępowac??kiedys dałam mu klapsa:(wtedy spojrzał na mnie tak jak nigdy czego bardzo nie chcę pamiętać,nie zapłakał uspokoił sie ale przeciez nie bedę karac go za każdą razą w ten sam sposób.po prostu nie chcę karcić go żadnumi klapsami dlatego gdy nic już nie działa po prostu ustępuję mu.

Ustepowanie jest BLEDEM NR 1. Dziecko ma wiedziec, ze jest kochane, ale musi tez znac granice. To mu zapewni bezpieczenstwo, bo bedzie wiedzial co wolno, a czego nie. Jedzenie sluzy do jedzenia. Zabierz to i juz. Krzyk nie moze miec na to wplywu. Zanim wezmie jedzenie do zabawy zapytaj czy chce zjesc. Jesli powie, ze tak, a potem wezmie sie za zabawe tym odbierz, bardzo powaznie spojrz i powiedz, ze to zle zachowanie. Po drugie Cie oklamal. Odwroc jego uwage opowiadajac, ze nalezy mowic prawde i podaj kilka przykladow jak by sie czul gdybys Ty go oklamywala np obiecujac wyjscie na plac zabaw a zaciagnelabys go gdzie indziej (miejsce ktorego nie znosi) innymi slowy odwroc jego uwage od zabawy jedzeniem i nie popuszczaj. Bez krzyku sie obejdzie, tylko umiejetnie z nim rozmawiaj. On wie, ze sa pewne nieakceptowalne zachowania i wkrotce ich zaprzestanie. Ja tak teraz robie, bo podobnie jak Ty nie chce sluchac wrzaskow, ale jednoczesnie sa u dzieci zachowania, ktorych nie akceptuje. Dziecko szybko sie uczy, ale musisz byc w tym stanowcza, bo inaczej bedzie rzadzil, a krzyk bedzie jego orezem

mój prawie 3 letni synek właśnie chyba zaczyna przechodzić bunt płacze, krzyk,i lamenty,  na podwórku nic sie nie słucha ucieka ostatni nawet miałam przykra sytuacje bedac z dzieckiem na podwórku synek zacza uciekać, prosiłam tłumaczyłam i nic w koncu powiedziałam ze idziemy do domu a on na to ze nie i w nogi jak go dogoniłam powiedziałam że sie skończyły żarty i idziemy do domu i wziełam go za reke,ale synek zacza sie wyrywac (ogólnie też mam problem z chodzeniem za reke) nie mogłam go wziasc na rece bo miałam rower i pełna torbe zabawek i w pewnym momecie słysze jak ktos krzyczy przestan szarpac te dziecko w pierwszej chwili nawet nie pomyslałam ze to domnie ale po chwili znowu to słysze pewien pan z balkonu zacza sie do mnie wydzierac zapytałam grzecznie czy widzi tu szarpane dziecko a on nato ze zaraz mnie poszarpie tak mnie z równowagi wyprowadził ale ze nie chciałam sie przy dziecku kłócić kazałam mu sie leczyć i poszłąm , chce podkreślić ze synek nawet nie płakał nie krzyczał tylko sie wyrywał ze nie chce isc wiedziałam ze nie robie dziecku krzywdy ale po tym komentarzu poczułam sie jak zła matka która robi cos złego jak przyszłam do domu chciało mi sie płakać ze ktos mógł pomyslec ze jestem zła matka staram sie nie brac tego do głowy ale  sie nie da