Mój chłopak chciał/chce popełnić samobójstwo. - Netkobiety.pl

Boję się tylko że jest w tym moja wina nie zostawię go mimo wszystko, jeśli bedzie mnie potrzebował

to trochę inaczej jest. on nie nadużywa alkoholu. wręcz pije bardzo rzadko, okazjonalnie. nie okalecza się. nigdy nie był agresywny w stosunku do mnie. nigdy nie rzucał we mnie obraźliwymi zwrotami, raczej bywał cyniczny. np potrafił nazwać mnie wieśniakiem i nie przeprosił za to mimo że wyraźnie mówiłam że tego oczekuję a w zamian tłumaczył się że zasłużyłam. mimo że tak nie było raczej dotyczy to kwestii jego poczucia wartości. niby zawsze twierdził że uważa się za stosunkowo przystojnego i inteligentnego ale był strasznie wyczulony na wszelką krytykę ode mnie, także od innych. nie rozumiem...

Reakcja taka jak proba samobojcza nie jest normalna.

Osoby borderlinie nie koniecznie sa awanturnikami. Moga byc bardzo spokojne. Co ich cechuje to absolutna nieumiejetnosc zaakceptowania odrzucenia (nawet wyimaginowanego), ktora prowadzi do prob samobojczych, czasem samookaleczenia, czasem prawdziwej kampanii oblezeniowej w stosunku do ich obiektu uczuc.

Nie znam chlopaka. Gdybam. Moze ma depresje. Ale co napisalas zaintrygowalo mnie. Taka desperacja jest ty powa dla borderline. Pojawia sie w histrionicznym zaburzeniu osobowosci, ale bardziej jako spektakl, a nie rodzaj wolania o pomoc.

Napisz bardziej szczegolowo.

Jak przebiegaly wasze klotnie? Czy zawsze on dominowal i wybiegal?

Jak sie zachowuje w towarzystwie innych ludzi?

Czy klamie nagminnie?

zdarza mu się być krętaczem ale raczej  nie robił tego w stosunku do mnie. choć wyszło na jaw że mnie okła,ywał - wyszedł co najmniej kilka razy do klubu pisząc mi że idzie spać a w rozmowie bez oporów z lekkością  mówił "kiedy to ja ostatnio byłem w klubie.. z Tobą..." co do kłótni to zawsze ja dążyłam do pojednania. kilka razy po prostu przegiął i postawiłam ultiamtum że albo mnie przeprosi albo koniec. on tego jednak nie robił. kończyło się to tak że jeszcze ja go przepraszałam. teraz dotarło do mnie że mną manipulował. może nie robił tego często ale robił

to było tak że często zdarzało mi się palnąć coś uszczypliwego, może nawet nie czesto, raz na kilka dni a on od razu robił z tego awanturę. a że ja jestem dość impulsywna, łapałam to w lot i się kłóciliśmy. za czesto myslałam że wynika to z jego natury ale kiedy doszło już do ostrzejszej wymiany zdań on zamykał się w sobie. dla mnie po prostu sobie cos wyjaśniliśmy a on to jakby zamykał w sobie, milczał, na jakieś półd nia, czasem i więcej. zawsze tak to wyglądało. wydawało mi się że to wynika z różnic osobowości i ciężko nam było. męczyliśmy się ze sobą ale kochaliśmy się. tak mi się wydawało. mam wiele wspólnych świetnych chwil za sobą, myślałam że to nas trzyma. nie wiem, ja myślałam że on z powodu tego wielkiego uczucia do mnie tak to przeżywa. nie wiem...
uszczypliwego w sensie - siedzimy w akademiku ja, moj chlopak i wspolloktorka i on zaczyna opowiadac jak wchodzil do akademika przez okno, ja mówię "oj, nie popisuj się" a za kilka dni słyszę pretensje odnosnie tych słów, że wiecznie mi coś nie pasuje. wydawało mi się że jest przewrażliwiony.
kolejne - właściwie mało mnie słuchał. zaczęłam odczuwać ze właściwie mnie nie słucha. nie pamiętał o czymś dość istostnym o czym wspominałam. jeżeli podejmowałam jakąś dłuższą wypowiedz, przerywał mi ją nagle czymś z kosmosu. nie wiem czy to ma znaczenie, ale dopisałam
o kurczę, jeszcze to - bardzo dużo wolnego czasu przesiadywał sam (w tej chwili na studiach ma zajęcia tylko raz w tygodniu) - właściwie od rana w mieszkaniu sam a jak tylko ja kończyłam zajęcia to się spotykaliśmy. a pracował tylko kilka godzin w tygodniu. kiedy wyprowadził się od rodziców, wziął ze sobą kota. myślałam że kot jest przejawem jego wrażliwości ale już sama nie wiem
plus wiem że jego poprzednia dziewczyna zostawiła go w dość okrutny sposób - powiedziała że wraca do domu na wakacje i będą utrzymywać kontakt. miała odjechać po południu a odjechała do rodzinnego miasta juz rano, nie odpisywała na sms-y i nie odbierała. skwitował to tylko słowami "głupia była" i w sumie chyba miał rację. ale pamiętam jak przed moim wyjazdem do domu poprosił mnie o adres co wytłumaczył tym że chce napisać do mnie list. listu nie otrzymałam, więc pomyślałam że mógł się obawiać że zachowam się jak tamta dziewczyna

nie rozumiem... ja po prostu staram się teraz analizować każdy szczegół. już trzeci dzień męczę się z tymi myślami i zastanawiam się co się stało

nie jestem pewna czy on chce mnie zatrzymać. mam wrażenie że od tamtego dnia jestem jego wrogiem. dostawałam wiadomości typu "wulgaryzm się ode mnie" a gdy odpisałam że jeśli on to zrobi to i ja (myślałam że go to przyhamuje) pisał żebym robiła to już teraz, najlepiej pierwsza. podejrzewam że jest w tym jakaś moja wina. chciałabym mu pomóc

mam wrażenie że moja osoba jest jakimś czynnikiem zapalnym. chciałabym go mimo wszystko wspierać. bardzo możliwe że on sam już nie chce mieć ze mną nic wspólnego... czas pokaże...

Koleżanka była w podobnym związku.Chłopak jej się odgrażał,że jak się rozstaną to popełni samobójstwo a ona będzie miała do czynienia z jego rodziną.Każda kolejna próba rozstania z nim kończyła się grożbami,nasyłania znajomych na nią odebraniem jej dziecka,policją,sądami...Była z nim kilka lat mimo tego,że ja zdradzał i znęcał się psychicznie bo się bała odejsć.
Jednego dnia coś w niej pękło,odeszła od niego i całkowicie zerwała z nim kontakt.Jej były nie popełnił sabobójstwa i żyje sobie tak jak lubi najlepiej.
Morał?Jest pewien typ ludzi którzy muszą za swoje niepowodzenia obarczać innych,typowi egoiści,po prostu ten typ tak ma i lepiej unikać takich ludzi szerokim łukiem.
Jeśli nie chce Cię widzieć to nie nalegaj,masz teraz okazję żeby ten burzliwy związek  zakończyć.A po takich przejsciach napewno szybko rozpoznasz takich ludzi.

Najprawdopodobniej on mnie nie chce już nawet widzieć na oczy. Kocham go i jeżeli będzie potrzebował mojej pomocy to mu pomogę, zaryzykuję póki co, jadę jutro do jego mamy. może ona coś zaradzi.