zniszczyłam swój związek, żaluję a on ma inna - Netkobiety.pl

Aru nie pisz,że byliście jak jedność bo w jego oczach byłaś nie do zdobycia. Jednością jest się wtedy gdy kochają dwie.
                Nie możesz też pisać,że inni mężczyźni wybaczają nawet zdrady bo w Waszym przypadku co on miałby Ci wybaczyć? Wielkie słowo NIC
                Zniszczyłaś jego męskie ego, charakter człowieka i miłość nieosiągalną, którą Cię darzył.
                Nie da się niestety przelewać z pustego w próżne, więc w końcu jego uczucie także zgasło.
                Ta inna kobieta dała mu najprawdopodobniej to o czym marzył i chciał od Ciebie.
                 Dlatego moim zdaniem, dzisiaj jest już za późno.

z jednej strony byłam nie do zdobycia a z drugiej powoli mu się to udawało, bo jeśli zdecydowałam się z nim zamieszkać i spędzać cały swój czas to chyba zauważył to... wybaczyć tego chłopaka, nie mówię o zdradzie fizycznej, ale o to się rozeszło, to go bardzo zraniło i o to poczuł się najbardziej skrzywdzony, myśli że go wykorzystałam, pojechałam za granicę i się zabawiłam..a to nie tak. Wiem tylko, że ja przed wyjazdem trochę zaczęłam się zmieniać, trochę zaczęłam się przekonywać do niego i on to raczej widział. Po powrocie gdyby dał mi szansę zmieniłabym wszystko, a teraz za późno. Powiedział, że nigdy w życiu by mi już nie zaufał i zniszczyłam to wszystko.
To co napisałaś jest prawdą, to że znalazł teraz swojego ideała, kobietę która daje mu to czego ja nie dałam i to najbardziej boli, bo ja chciałam mu to dać tylko nie zdążyłam:( 1 dzień, 1 głupi dzień przesądził o wszystkim...nie zrozumiem tego zrządzenia losu chyba nigdy i w ogóle tej całej sytuacji, nienawidzę siebie za to że nie doceniłam tego co miałam. Teraz pokutuję za błędy ale to mnie przerasta i ból jest niesamowity. Napisałaś że ta miłość wygasła, tego właśnie nie mogę zrozumieć, bo gdyby tyle dla mnie nie zrobił, gdyby tyle słów nie padło z jego ust to może łatwiej byłoby mi zaakceptować to że kogoś ma, że teraz z kimś innym dzieli swoje życie Kiedyś mi powiedział, że prawdopodobnie zniszczyłam szansę na największą miłość w życiu, te słowa utkwiły mi bardzo w pamięci i tak strasznie boję się, że to właśnie zrobiłam...

Aru piszesz o swoim bólu a pomyślałaś o tym jaki ból sama mu zadawałaś przez cały czas.
                 Postaw się tylko w jego sytuacji, zamknij oczy i na chwilę zmień role.
                                    Rozumiesz teraz
               
                 Życzę Ci jak najlepiej,ale dla mnie to GAME OVER

Jak to??? Nie chciałaś z nim być, ale zamieszkałaś z nim????

Aru, przykro to mówić, ale musiałby się chyba stać jakiś cud... Jeśli teraz facet poznał kogoś, komu na nim bardzo zależy, będzie trzymał się tej osoby rękami i nogami. W związku z Tobą bałby się przechodzenia drugi raz przez to samo a teraz dodatkowo "plucia sobie w brodę" że zostawił kogoś dla Ciebie. Zwykły ludzki strach.

Cachmir, prawisz słusznie z jednym wyjątkiem - jestem kobietą

Zamieszkałam z nim bo bardzo nalegał, bo chciał jak twierdził nacieszyć się mną przed wyjazdem a ja wyjechałam ze swojego miasta do innego na studia, wiec i tak pomieszkiwałam przez wiele lat z różnymi ludzmi, wiec pomyślałam czemu nie. Nie był to żaden układ, ja naprawdę mimo, że wydawało mi się że go nie kocham to bardzo go szanowałam, nigdy nie oszukałam i nie wykorzystywałam. Wszystko co robił dla mnie, robił sam od siebie, typ człowieka którego cieszy jak pomaga osobie bliskiej. Kiedyś nawet miał do mnie pretensje, że nie mówię mu o swoich problemach a on chciałby w nich uczestniczyć, pomóc, choćby rozmową.
?gdy ten facet nadal był cały dla Ciebie i czekał z otwartymi ramionami. Nadal traktowałabyś go jak dotychczas.?
Gdybym nie wyjechała to bardzo prawdopodobne, niemal pewne. Ale podczas wyjazdu, zrozumiałam wiele rzeczy. I mieliśmy później znów kontakt i ja szczerze mówiąc myślałam że bez problemu uda mi się to naprawić i czekałam tylko na moment kiedy spotkam się z nim i się przytulę do niego, tak więc wydawało mi się, że jest dalej za mną i nie zraziło mnie to wręcz przeciwnie. Sam powiedział, że też myślał, że się spotkamy ale poznał w dzień mojego powrotu tą dziewczynę.
Jemu nie chodzi o mój stosunek do niego, bo zawsze kiedy mówiłam że nie będę z nim, mówił, poczekaj miłość przychodzi z czasem, ja go mam dużo. Chodzi o tego chłopaka, on poczuł się zdradzony, oszukany, skrzywdzony i tego mi nie mógł wybaczyć. A ja po prostu się pogubiłam w tym wszystkim, chyba bałam się związku i dlatego mimo, że żyliśmy jak para, nie nazywałam tego w żaden sposób. Owszem mój stan wynika z tego że straciłam coś pewnego, ale coś zarazem pięknego, straciłam wspaniałego chłopaka i największego przyjaciela, z którym rozumiałam się bez słów. Wiem, że jest dokładnie tak jak piszecie, że teraz ma kogoś ciepłego, kto daje mu to czego potrzebował i dlatego nie zrezygnuje z tego. Powoli godzę się z tym faktem ale życie bez niego jest puste.
Boli mnie jeszcze to że on nawet nie wierzy ze ja go kocham, powiedział że ja nie wiem co to za uczucie i nie poznałam go jeszcze. Jakim prawem?! Przecież jestem człowiekiem, może nie potrafię okazywać uczuć tak jak bym chciała (to już ma inne podłoże) ale mam serce.
Wiem, że z boku wychodzę na egoistyczną dziewczynę wykorzystującą mężczyzn, ale wcale tak nie jest, ja po prostu podświadomie go pokochałam dużo wcześniej tylko wypierałam się sama przed sobą tego. Przecież spędzałam z nim każdą swoją chwilę, odcięłam się od świata i chciałam tylko z nim spędzać czas a mam znajomych, przyjaciół, oni nie byli ważni. Tylko czemu ja tego nie widziałam?
Dzięki, że w ogóle ktoś zainteresował się moim wątkiem. Ja w ogóle nigdy w życiu nie zajrzałam na żadne forum a teraz tu trafiłam?

Aru wszystko co zrobiłaś, czy zamieszkałaś, bzykałaś, byłaś itd. było owiane Twoim NIE i własnie tym wiele straciłaś
               on się po prostu boi

poczekać rok, dwa...ja tego nie przeżyję. Dziś wyszłam ze znajomymi oderwać się od tego, i co? wracam jeszcze bardziej przygnębiona, już chyba lepiej mi jak leżę w łóżku i ubolewam, bo wtedy nie muszę udawać, nie muszę śmiać się kiedy serce płacze. Nie wiem czy ja to przetrwam...boże jakie to jest żałosne, że ja o tym pisze:/ Cachmir pisałaś o swoim mężu, że już Cię jego pocztówki nie wzruszają, ale jak to jest, pewnie jesteś bardziej doświadczoną kobietą... czy faktycznie on już się nie liczy dla Ciebie, nie myślisz o nim? Naprawdę potrafisz z kimś innym układać sobie życie nie myśląc o przeszłości?
Czy można zakochać się poraz drugi? nie wiem, ale nie rozumiem jak można przestać kochać.. jak napisałam na samym wstępie rzadko darzę kogoś uczuciem, tylko jak już taka osoba się znajdzie kocham na zabój. Z pierwszej miłości, licealnej leczyłam się 6 lat! mimo, że ta osoba mnie bez przerwy raniła, to ja i tak tylko o niej myślałam, to było ponad rozsądkiem. To była licealna miłość, młodzieńcza a teraz kiedy poznałam życie we dwoje, kiedy je się wspólnie posiłki, zasypia i budzi obok drugiej osoby, spędza wspólnie wakacje, dzieli wszelkie radości i smutki, jest się obok na dobre i na złe to chyba mogę zapomnieć o szczęściu..może po 40 obudzę się pewnego dnia i pomyślę, piękne słonce za oknem..

Aru123, każdy ma inną cierpliwość. Mi tam nie jest Ciebie bardzo szkoda, bardziej tego chłopaka, którego tak zraniłaś. Teraz piszesz, że nie jesteś w stanie czekać, a on chyba z rok czekał, prawda? Można bardzo kochać, ale stracić siły i przez to woleć ułożyć sobie życie z inną osobą, na nowo zakochać się i być szczęśliwym. Być może on teraz naprawdę jest szczęśliwy.
Teraz dla niego jesteś po prostu niewiarygodna, sama mówisz, że przestał się odzywać, możliwe, że gdyby znów zabiegał, to Twoje uczucie by prysło. Miałaś długo full service: seks, jego obecność, ale dla Ciebie była to po prostu zabawa, pomyśl jak musiał się z tym czuć.

To, że Ty kochasz 6 lat kogoś, kto Cię rani to nie jest zdrowe, trzeba mieć instynkt samozachowawczy i umieć odpuścić...Może masz niską samoocenę? Pomyśl o tym.

Aru ile masz lat? Przykra jest Twoja historia, jak każda inna na tym forum daje do myślenia. Nie można bawić się uczuciami bo los odwraca się do Nas. Wszystko dzieje się po coś. Powtarzaj te słowa jak mantrę. Ja bardzo skupiam się na tych słowach. Może wszytsko się jeszcze zdarzyć. Nigdy nie wiemy co Nas czeka i co ma dla Nas w zanadrzu los. Może to co się wydarzyło się u Ciebie przyczyni się do czegoś. Wierz w to, że coś dobrego czeka na Ciebie za rogiem a to wydarzenie traktuj jak lekcję życia.

Minęło 1,5 roku od mojego ostatniego wpisu. Wiele w tym czasie się wydarzyło. Kilka miesięcy po moim rozstaniu poznałam chłopaka, można powiedzieć że zakochałam się, byłam rok w związku, bardzo ciężkim i skomplikowanym ze względu na różnice charakteru i wiele innych czynników, ale pięknym na swój sposób. Znów dostałam wiele miłości, szacunku, ciepła i wiele szaleństw nas spotkało. On teraz się rozpada/rozpadł i to boli znów, czy boli tak jak kiedyś? Nie. Dziś znowu wracam myślami do niego. Sporo czasu zajęło mi znalezienie tego wpisu i niemal cudem udało mi się znów zalogować, ale byłam ciekawa jak naprawdę wtedy się czułam. Dziś już nie czuję się tak samo, ale gdzieś głęboko w sercu on siedzi, czasem wraca w snach i myślach. Dziwne bo wydawało mi się, że ten etap już za mną, bo poznałam życie z kimś innym ale ten ból będzie zawsze, może dlatego że nie potrafię sama sobie wybaczyć, może dlatego że to był najszczęśliwszy okres mojego życia a może dlatego że naprawdę go kochałam. Nie wiem. Wiem, że nasze drogi rozeszły się raz na zawsze dawno temu, mimo że jeszcze mieliśmy znikomy kontakt po tym wszystkim, mimo że prawdopodobnie dziś już nie jest z tą dziewczyną i przypomniałam mu o sobie. Ale zrozumiałam też, że zawsze będę mentalnie blisko niego, bo oprócz miłości którą mi dał, był moim prawdziwym przyjacielem, był moją prawdziwą bratnią duszą, a to nie jest częste w związkach bo uczucie często kłóci się ze zgodnością charakterów... Trochę już starsza, trochę bardziej doświadczona ale ciągle myślami gdzieś daleko. Dobranoc.

Nawet nie wiem od czego zacząć... życie płynie tak szybko i jest tak bardzo nieprzewidywalne. Lipiec 2014 (mój pierwszy wpis listopad 2012) wiadomość od niego. Moja reakcja, szok, niedowierzanie, ciężko opisać słowami. 2 lata minęły przecież, 2 lata uznawaliśmy się za nieznajomych.. Lipiec dodatkowo ważny okres w moim życiu, postanowiłam zakończyć swój dotychczasowy inny związek, piękny ale i bolesny, jeszcze przed tą wiadomością. Przypadek czy zrządzenie losu? Wymienionych kilka wiadomości aż nadszedł wrzesień, 2 miesiące niemal aby doszło do przełomu mojego życia. Tego dnia nie czułam nic, ekscytacja i stres były tak duże, że zachowałam nieokreślony spokój. 2 lata o tym marzyłam i śniłam, i już nie wierzyłam że kiedyś ten dzień nadejdzie, przecież miał dziewczynę, przecież był szczęśliwy, przecież zapomniał o moim istnieniu, a teraz jest sam i lada moment będziemy siedzieć obok siebie... A jednak, los chciał że nasze drogi zeszły się raz jeszcze na ten jeden wieczór, na tę jedną nocm po 24 miesiącach. Idąc tam, miliony myśli w głowie i spokój, ogromny nieokreślony spokój. I w końcu jego twarz, pierwsze słowa, niby dziwnie, niby jak w domu. Potem już tylko z górki, jakby tych dwóch lat nie było, jakby ktoś zatrzymał czas, jakbyśmy zapomnieli o tym co się wydarzyło. Znowu to uczucie swobody i radości w sercu. Trochę wspomnień i powrotu do przeszłości, trochę niepotrzebnego.. Noc mijała szybko, obudziłam się w jego łóżku. Co zastałam rano? Innego człowieka, zniknęła czułość, zniknęła troska, zniknęła szczerość, czar prysnął, została ironia i zbędny sarkazm. Długo biłam się z myślami, długo próbowałam zrozumieć... potem jego wiadomośćrozjaśniła wszysko.." wiem , że zachowałem się jak dupek , ale mam dalej wewnętrzny żal o to jak mnie potraktowałaś będąc w stanach i rano sobie to uświadomiłem". To już nigdy nie wróci, czas nigdy się nie cofnie a zranione serca nie zapomną i choćby nie wiem jak czuły się obok siebie dobrze, to poprostu pamiętają... Czy żałuję? Nie. Dziękuję że mogłam po 2 latach usłyszeć to że wszystkie wyjątkowe chwile dla mnie jakich w życiu nie przeżyłam, był tak samo ważne dla niego, dokładnie te same chwile i momenty. To, że naprawdę byłam kochana, że mogłam to usłyszeć a moją miłością nie obdarzyłam kogoś chwilowo zauroczonego moją osobą., tylko jego, tego samego który kochał mnie, za to że mogłam się szczerze przytulić i że mogliśmy choć na chwilę cofnąć się do przeszłości. I choć dziś jesteśmy poniekąd innymi ludźmi, choć tyle rzeczy nas poróżniło to nasze drogi się zeszły, bez bólu mogliśmy zakończyć coś pięknego, coś co we mnie głęboko tkwiło i nie pozwalało mi normalnie żyć. Za to szczerze dziękuję. Życie jest nieprzewidywalne i choć nie żałuję żadnego dnia to potrafi boleć. Ból uczy człowieka wielu rzeczy, ból sprawia że jesteśmy silniejsi, dziś jestem silna, dziś zrozumiałam tak wiele. Pewnie to już ostatni wpis bo ja właśnie dziś zaczynam nowy rozdział w życiu, nowy bez niego, i chciałabym aby każdy pamiętał że wszystko dzieję się nie bez przyczyny i że życie potrafi zaskakiwać, że nigdy nie wiemy co nas spotka dlatego warto żyć nadzieją, dlatego warto wierzyć. Dobranoc:)

Trochę jak telenowela;) może będzie jeszcze miała dobry finał?

Dlaczego teraz nie powalczysz? On jest sam, Ty sama... Przestałaś kochać? Pozwoliłaś Mu teraz odejść skoro chciałaś z Nim żyć?
Nie rozumiem trochę chyba

Podręcznikowy przykład relacji damsko-męskich. Mu zależy, ona ma go w dupie, on odpuszcza, ona zaczyna zanim szaleć. Tajemnicą poliszynela jest, że kiedy chłopak robił z siebie ciotę, płakał, prosił, robił dla Ciebie wszystko - Ty miałaś go gdzieś. Po prostu nie był on dla Ciebie atrakcyjny jako facet. Pasował Ci układ przyjacielski, bo na nic więcej ochoty nie miałaś. Chłopak się wycierpiał, pewnie nieraz poniżył, ale i wiele zrozumiał. Pamiętaj, że z czasem każde uczucie można w sobie zabić. Odpuścił, dał Ci odetchnąć. Tobie z czasem zaczęło jego brakować, ale on dalej był już poza zasięgiem. A skoro był już poza zasięgiem, stawał się coraz bardziej atrakcyjny. Bo kobiety pociągają faceci, których nie mogą mieć, którzy są niedostępni, nieosiągalni. I on taki się dla Ciebie stał i tym bardzo dużo w Twoich oczach zyskał. Nie był już tylko kumplem, ale kimś więcej. To Tobie zaczęło zależeć, widzisz jakie to życie jest przewrotne...

Gwoździem do trumny w tym wszystkim dla Ciebie była wiadomość, że on kogoś poznał. I dobrze, że to zrobił. Bo tym jak go odrzuciłaś dałaś innym dziewczynom szanse na poznanie go. Zazdrość pomieszania z zaskoczeniem dała właśnie taki efekt, że zrobiłabyś w tamtym momencie wszystko, żeby z nim być. Ale Ty go skrzywdziłaś i on nie mógł już do Ciebie wrócić, chociaż zapewne w sercu nieraz o tym myślał i chciał. Ale my faceci jesteśmy z natury dumni i honorowi. I jeżeli ktoś ten honor i dumę zadepczę tak jak Ty to zrobiłaś u niego, to później bardzo ciężko siebie samemu przekonać, żeby wrócić. Bo dla faceta podeptania jego dumy i honoru to coś bardzo, bardzo bolesnego. I strach przed powtórką jest w większości przypadków decydujący przy podejmowaniu decyzji czy wrócić i spróbować ponownie. Strach w jego przypadku był zbyt duży i już nie chciał ponownie przez to przechodzić. Tym razem triumfował, zachował się jak prawdziwy facet. Odbudował to co stracił kilkanaście miesięcy wcześniej. Stał się w Twoich oczach nareszcie samcem alfa.

Na pewno o sobie nie zapomnicie. Nieraz w myślach Ty i on będziecie układać wspólne życie, ale czy coś z tego będzie to nie wiem. Każdy człowiek jest inny, ale kierują nami bardzo podobne schematy. Czas pokaże, nic w życiu nie dzieje się przypadkiem. Jeżeli oboje siebie kochacie to zróbcie wszystko, żeby nie zmarnować tego uczucia, bo nie łatwo jest kogoś pokochać.

Kruszynka: To nie jest takie proste. To wszystko było 2 lata temu, zmieniliśmy się, on w tym czasie budował z kimś przyszłość, chciał zakładać rodzinę, do tego gdzieś w środku miliony emocji itp itd, to nie jest tak że widząc kogoś rzucasz się w ramiona, przecież kiedyś tak się kochaliśmy to już możemy wziąć się za ręce i iść dalej. Gdzieś tak przez chwilę się poczuliśmy dlatego spędziliśmy razem noc, ale rano wróciła rzeczywistość, wrócił jego żal, urażona duma, moje zakłopotanie, świadomość tej dziewczyny i wiele innych rzeczy. Jeśli on mi nie przebaczył to ja nic nie mogę zrobić. To musiałoby wolno się budować od nowa a on nie jest w stanie zrobić kroku więc nie mogę go siłą zatrzymywać.

widze pare niescislosci w Twoim watku...Piszesz,ze nie ulegasz szybkim fascynacjom-jedynie jezeli naprawde zaiskrzy,to jestes z ta osoba.Skoro go dopuscilas do siebie i doszlo do zwiazku-powinno tak byc.Mimo to,piszesz,ze nie kochalas go wtedy-wiec nie rozumiem,po co to bylo/Co to za dualizm???Poteem zrobilas go w konia-on cierpial.A teraz wrocilo to zlo do Ciebie ze zdwojona sila i wcale mi Ciebie nie zal.Teraz Ty czujesz sie tak jak on wtedy.Wedlug mnie nie zaslugujesz na milosc.milosc jest darem od losu,a Ty to zmasakrowalas.I jeszcze rozczulasz sie nad soba.Pzdr.

slusznie to ujelas,Susane.Nie ma tu szczerych intencji ze strony Autorki.Jest po prostu zabawa.Pzdr.