Czy zamieszkać z chłopakiem? Wiele aspektów, proszę o radę! - Netkobiety.pl

Wydaje mi sie, ze nigdy sie nie przekonasz czy Ci sie ulozy z Twoim chlopakiem, dopoki z nim nie zamieszkasz. Lepiej sie sparzyc na poczatku, dotrzec sie, porozumiec (niepotrzebne skreslic), niz po slubie i latach bycia razem, nagle sie zorientowac, ze nie jestescie do siebie dopasowani.

Pamietaj, Twoj byly partner nie jest obecnym! Rozstaliscie sie, nie dlatego, ze razem mieszkaliscie, ale poniewaz z jakis powodow nie byliscie dla siebie stworzeni. Ja sie tez balam zamieszkac z moim obecnym chlopakiem, ale uswiadomilam sobie, ze ten lek zrodzil sie z bardzo zlych doswiadczen z bylym narzeczonym i zupelnie nie mial zakorzenienia w rzeczywistosci. Mieszkamy od pol roku razem i lepszego wspolokatora nie moglabym sobie wyobrazic (oczywiscie i wspanialego ukochanego misiaczka ).

A jezeli chodzi o pomoc jego rodzicow, mysle, ze fajnie miec takich przyszlych tesciow. Jak czujesz, ze za duzo pieniedzy na was wydaja, to postaraj sie im delikatnie powiedziec, ze masz wszystko co Ci potrzeba, albo jeszcze lepiej, zrewanzujcie sie jakims malym prezentem, nawet jezeli to tylko domowe ciasto, albo niedzielny obiad.

Zamieszkalabym z nim.

Jesli facet tego chce, ty tego chcesz, rodzicom to nie przeszkadza, i tak pewnie spedzasz u niego wiekszosc czasu to co za problem przeniesc swoja szczoteczke do zebow na stale do jego lazienki?

Nie zawsze sie da zrobic tak zeby miec rowny wklad finansowy w mieszkanie czy dom.

U nas bylo podobnie. Wklad na depozyt za dom wygladal tak ze maz 20000 a ja 5000 ciezka praca zarobione. Mam miec z tego powodu kompleksy?

Nie sadze.

Absolutnie sie zgadzam z Sadie. Jestescie w zwiazku, a nie zakladacie przeciez spolki. Poza tym bedziecie przeciez finanse dzielic, a Ty wraz z praca i latami sie pieniazkowo sama podbudujesz.

Uważam, że jest bardzo dobre, gdy mężczyzna coś wnosi. Zwiększa to jego zaangażowanie. Póki kobiety nie zarabiają tyle co mężczyźni, jest standardem, że oni mają szansę wnieść więcej - i bardzo dobrze.

co za głupoty - lepiej chyba rozstać się po 3 miesiącach, niż po 3 latach, kiedy się okaże, że sam widok wzmiankowanego doprowadza cię do wymiotów
spotykanie się kilka razy w tygodniu nigdy nie zastąpi wspólnego bycia razem, kiedy ty wstajesz rozczochrana a on musi rano podrapać się po jajkach takie różne drobiazgi albo szybko są oswajane i ignorowane, albo rozrastają się do gigantycznych rozmiarów - na prawdę lepiej jest wiedzieć o sobie więcej, niż mniej, zanim człowiek podpisze na siebie wyrok w USC

właśnie na taką krytyczną opinię liczyłam. Nie podpieram się punktem 1 bo chcemy zamieszkać razem przed ślubem. Dla mnie samej jest to poważna decyzja nie opierająca się włąśnie na tym gdzie będą znajdowały się moje rzeczy, jest to próba dla Nas, szansa na rozwinięcie się, tylko czy nie jest na to jeszcze za wcześnie? moja obecna sytuacja jest isotna, ale nie chcę by była decyzująca bo równie dobrze, mogę zamieszkać sama.

Czekałaś na odpowiedź aż ktoś powie Ci, nie, nie wprowadzaj się? Dostałaś ją i co teraz?
Chcesz to się wprowadź a nie chcesz to nie, ale niech to nie będzie tak, że ty się jednak nie wprowadzisz, ale i tak 5 dni w tygodniu będziesz u niego siedzieć i nocować, a do domu wpadać tylko żeby się przebrać i porządnie umyć. Takie pomieszkiwanie moim zdaniem jest gorsze, bo jestes gosciem, a jednak prawie mieszkasz, nie dokladasz się bo jestes gosciem, ale uzywasz tyle jakbyś mieszkała. Więc albo rybki albo pipki.

Może nie tyle, że się waham, chciałam poznać opinie innych/bardziej doświadczonych/wysłuchać czyjegoś zdania. Zastanawiam się, bo jest to dla mnie poważna decyzja i chce by była dobrze przemyślana.

Mój chłopak chce zamieszkać wspólnie by spędzać każdą możliwą chwilę wspólnie i jest to kolejny krok w naszym związku. Dokładnie upewniłam się czy jest tego pewien i rozmawiamy również o ewentualnych wątpiwościach, które on stara mi się racjonalnie tłumaczyć

No nie wiem, ja bym wspólnie nie zamieszkała. Rozumiem tuż przed ślubem albo po ślubie. Ale skoro nawet nie myślicie o zaręczynach, to jest to nic innego jak czysta wygoda. Wygoda z jego strony - bo ma Cię pod ręką, nie musi się wysilać, bo kiedy będzie chciał Cię zobaczyć, zapuka do pokoju obok, a nie będzie tęsknił dwa dni. Wygoda również z Twojej strony - bo nie będziesz musiała jeździć do jego mieszkania. Jak dla mnie to pewien etap w związku się skończy, a zacznie się... prawdopodobnie... "stare dobre małżeństwo". Układ.

Oczywiście mogę się mylić, ale skoro pytasz o opinię, to moja jest właśnie taka. Inna od reszty, jak widzę, więc chyba w jakiś sposób cenna.

PS Mieszkałam z chłopakiem po pół roku znajomości, więc, można rzec, "służę doświadczeniem". ;D Więcej nie zamierzam tego powtórzyć.

Prawdą jest też, że współlokatorzy bywają różni i niedopasowanie charakterów czy przyzwyczajeń zdarza się, niestety, dość często. Nie mogłabyś może zamieszkać z jakąś koleżanką? Ale to chyba głupie pytanie, bo na pewno się nad tym zastanawiałaś...

Dlaczego to robisz? On chce inwestować w związek, chce czuć się męski, zaradny i pokazać jaki jest dzielny, a Ty mu na to nie pozwalasz. Pokazujesz, że też jesteś dzielna i zaradna. Po co? Nie wystarczy, że sama to wiesz?

Skąd pomysł, że kobieta ma być facetem, tylko w spódnicy?

Zrozum, jeśli mężczyzna nie może inwestować w związek tyle ile chce, odczuwa niedosyt. Jeśli ma coś do dania i chce to dać Tobie, Ty, nie biorąc, odrzucasz go.

Wszystko jedno co będą mówić feministki - nie jesteśmy jednakowi. Bądź kobietą. Daj mu być mężczyzną.

Co dalej? Chłopak stał się bardzo wygodny, co zaczęło mnie razić. Zwyczajnie przestał się starać, uznał, że ma mnie w garści, przestał szanować. Ta sytuacja mnie dobiła, więc rozstaliśmy się, wyprowadziłam się. Znowu zaczął się starać, ale ja już nie chciałam... więc podsumowując, decyzja o wspólnym zamieszkaniu na tak wczesnym etapie stała się doświadczeniem, które wiele mnie nauczyło.

Yoghurt, ja Twoje zdanie szanuję, ale mam swoje. To jest wątek, w którym dziewczyna pyta o zdanie, bo ma to jej ułatwić podjęcie decyzji. Dlatego wdawanie się z Tobą w polemikę uważam za bezcelowy spam.

Zresztą, Tobie na pewno się tłumaczyć nie muszę ze swoich poglądów.

Yoghurt, skoro tak bardzo Cię to frapuje, napisz do mnie mejla. Nie gwarantuję, że odpowiem, no ale przynajmniej unikniemy w ten sposób zaśmiecania tematu autorce.

Jeśli mężczyzna uważa, że fundując coś kobiecie robi jej łaskę, ona jest (jego zdaniem) pasożytem, a kobieta uważa, że jej wkład powinien być identyczny jak wkład mężczyzny, bądźcie konsekwentni. Jedną ciążę niech nosi on, drugą ona. Liczcie ile kto zjadł (mężczyzna zwykle je więcej) i jeśli wyjdzie, że ona dała tyle samo, a on zjadł więcej, nazwijcie pasożytem jego.

Pełno jest postów od nieszczęśliwych kobiet, które czują się poniżone, bo facet ma kochankę, wypomina że żona (stała partnerka) nie pracuje albo mniej zarabia (gdy zajmuje się domem i wychowuje ich wspólne dzieci) albo każe się utrzymywać. Zaczyna się od tego, że gdy mężczyzna CZUJE, że powinien dawać więcej (niż daje), kobieta go powstrzymuje.

A gdy nie czuje, że powinien dawać więcej? Gdy chce tylko brać? Widać, że nie widzi w niej kobiety, nie kocha. Mężczyzna który kocha jest hojny. Ten co żałuje, nazywa kobietę pasożytem, nie kocha. Chce mieć korzyści, ale nie chce niczego wnosić. Jest cwaniakiem. I wmawia innym kobietom, że to właściwe. Opowiada o partnerstwie. A w duchu się śmieje z tych, które się dały na to nabrać. I nie szanuje kobiety, która go utrzymuje. Bo wie, że gdyby była cenna dla siebie samej, to by tego nie robiła.

Potem wielki płacz - po 3 latach powiedział, że mnie nie kocha, po 9 miesiącach powiedział, że mnie nie kocha. Ależ to było widać od początku! Byłaś dla niego pogotowiem seksualnym, darmową sprzątaczką i kucharką, współlokatorką dla obniżenia kosztów mieszkania. A teraz się zakochał, więc spadaj. Teraz będzie się starał. Teraz będzie świadczył. Ty byłaś zaledwie poczekalnią.

Ukochanej kobiecie mężczyzna chce dawać.

W 100% zgadzam się z Artemidą.

Powiedziałbym krótko - Nie.
Chyba, że chcesz być lalką w świecie twojego partnera i jego rodziców.
Pierwsze 2,3 odmienne zdania twoje na jakiekolwiek sprawy i przestanie być różowo.

Mam pytanie - zostaniesz tam zameldowana? Nawet jak nie chcesz - spytaj się o to - taki test, na ile traktują cię poważnie i kto

Tekst o tym że fajnie mieszkać na co dzień z sobą, bo każdą chwilę chcemy wspólnie spędzać trąci jakimś banałem. Taki test to element uzależnienia. Namieszkasz się z nim tyle, że czasem będziesz szukać jeszcze samotności.

Pozostań obecnie niezależna, to podnosi ocenę dziewczyny w oczach mężczyzny, masz 24 lata, powinnaś już spokojnie sobie radzić z życiem, nie musisz się wprowadzać, bo czasem tak szybko jak się wprowadzisz, to i wyprowadzisz... Pomyśl - jaką dajesz gwarancję, że za rok będziecie razem?

Słuchaj rodziców, bo jak zawsze mawiam - "kto nie słucha ojca, matki to niech słucha psiej skóry"

Pozdrawiam serdecznie i dobrego wyboru życzę.

Może w twoich to podnosi ocenę, ale w moich zaniża ją strasznie w takiej sytuacji. Dzieje się tak dlatego, że realnie ona i tak pomieszkuje u niego. Ale waha się, boi się podjąć decyzję. Rozumiałbym, gdyby była ona podyktowana względami wiary, czy ekonomią (znacznie bliżej do pracy/na uczelnię), ale takie "nie, bo nie wiem" trąci mi brakiem dojrzałości.

Co do słuchania się rodziców.....cóż....nigdy mi dobrze nie poradzili....więc tutaj bym nie uogólniał i nie klepał takich pustych frazesów.

OK, szacunku nie neguje, ale "słuchanie się" to jednak nie to samo.

"Waha się, bo ma obawy, nic w tym złego." - nie, ale wahanie się na pewno u mnie nie plusuje.

Ale co to ma do tego? Przecież to ona ma wątpliwości, a nie on.

Wahać się, a zastanawiać nad czymś to dwie różne kwestie. Wahanie się to stan, który trwa i końca jego nie widać, gdyż nic nie przeważa szali. Zastanawianie się to podsumowywanie "za" i "przeciw", które prowadzi do podjęcia decyzji. Rozumiem, że potrzeba kilki-kilkunastu dni max na podjęcie takiej decyzji, ale to raczej max dla osoby, która wie czego chce od związku i od partnera.

I jakaż to nadludzka pewność siebie w podjęciu naprawdę prostej decyzji? To nie start wahadłowca - i tak z nim pomieszkuje i tak. I tak dorzuca się do rachunków i tak. Nie ma w tym wielkiej filozofii. Łatwiej zamieszkać z obcymi niż z własnym partnerem? Bo zamieszkanie z obcymi będzie wyrazem dojrzałości i samodzielności oraz (według twojej opinii "szanowaniem siebie")? Co tam, że można trafić na złodziei, narkomanów czy ludzi zwyczajnie niebezpiecznych ze względu na agresję, chorobliwą zazdrość itp. Lepiej odmówić facetowi, którego się kocha i z którym planuje się spędzić przyszłość - jak nie do grobowej deski, to przynajmniej kilka najbliższych lat...gdzie tu ta twoja logika, którą kieruje się mózg?

Próbowałaś mnie obrażać drogą mailową, bo "masz mnie za kretyna", gdyż powiedziałem ci co myślę o ludziach, którzy:

1) chleją do urwania filmu w prawie całkowicie obcym towarzystwie,
2) szczają pod siebie,
3) biegają w gaciach przy obcych,
4) puszczają się z kim popadnie
5) na koniec robią z siebie ofiarę "gwałtu"

Ale próbując publicznych, personalnych wycieczek to po prostu przesadzasz. Zbastuj z tymi niezdrowymi emocjami  wobec mojej osoby, bo złość piękności szkodzi. I dzięki za przypomnienie o twoim temacie - ja już zdążyłem o nim zapomnieć...

Raczej szuka wymówki. Minimum pół tygodnia i tak pomieszkuje u niego. Do rachunków też się dorzuca. Zamieszkać przed ślubem ze swoim facetem chce tak czy siak. Sama pisała, że nie waha się, a jedynie chce poznać opinię innych - no czy podejmowanie decyzji o swoim życiu i swoim związku w oparciu o to"co inni powiedzą" dobrze wróży przyszłości jej związku? Czy taka nieumiejętność podjęcia samodzielnej decyzji jest wyrazem dojrzałości i samodzielności?

Po kilku wypowiedziach autorki dochodzę do wniosku, że ona sama nie wie czego chce i mimo wszystko ciągle się waha oraz szuka wymówki, aby jednak się nie przeprowadzać do swojego partnera. Skoro poglądy/religia nie stoją na przeszkodzie to zastanawiam się czy ona faktycznie jest pewna tego co czuje do swojego partnera. Czy może nie ma w tle jakiegoś "przyjaciela"? Może jakiś nie do końca zamknięty rozdział jej się przypomina od czasu do czasu? A może podszepty "życzliwych", którzy zazdroszczą fajnego partnera i normalnych teściów?

A to jest jakaś norma, wg której jeśli dziewczyna po niecałym roku bycia razem waha się, czy zamieszkać ze swoim partnerem, oznacza to, że pewnie ma kogoś na oku albo go nie kocha?

To jasne, że każdy jest inny. Każdy związek jest inny. Każdy ma inne normy, doświadczenia, charakter. I nie każdy jest taki "hop do przodu"... "Znam Ciebie co prawda niecały rok, ale z Tobą zamieszkam, bo jestem taki nowoczesny"...

Dokładnie. Natomiast nasz Motyl najwyraźniej nie specjalnie wie czego chce, czego oczekuje...

No tak, bo facet ma cale zycie poswiecic uwielbianiu swojej kobiety...

Zgadzam sie z Yoghurtem. Jak ludzie razem mieszkaja to powinni oboje placic ze swojej kieszeni (chyba, ze w gre wchodza dzieci, studia czy po prostu brak pracy). Ten przyklad z zona wydajaca fortune na manicure jest zupelnie nieodpowiedni- ja bym sie zastanawiala, czy taka kobieta ma rowno pod sufitem.

Zwiazek to nie spolka i wypominanie sobie kazdego grosza jest bez sensu (jak pisalam w watku niejakiego Tomeczka), ale zwiazek to takze partnerstwo, wiec stawianie kobiety na pedestale i podtykanie jej wszystkiego pod nos jest po prostu smieszne.

Nie, nie całe.  Jeszcze musi mieć czas na pracę (jeśli nie jest rentierem) i dbanie o siebie, Żeby nie skapcanieć. Żeby jego szczęśliwe życie z wybranką było długie i wciąż piękne.

Zauważ - Ty jesteś w związku z zaangażowanym mężczyzną, który nie grymasi tylko Ci pomaga, bo tego teraz potrzebujesz. Jak odróżnić tego, co obiecuje a w razie W się wypnie, od tego co obiecuje i obietnicy dotrzyma? Kiedyś nie wiedziałaś i masz za sobą niefajne przejścia. Ja nie wiedziałam i też mam za sobą niefajne przejścia. Po co inne kobiety mają się uczyć na swoich błędach, skoro mogą na naszych? Jak odróżnić cwaniaczka, który udaje związek od takiego, który faktycznie się angażuje (zwłaszcza gdy się tyle mówi o swobodach)? Prosty test. Zależy mu - daje. Nie wylicza, nie żałuje. Prezentuje postawę: co moje, to Twoje, kochana moja Kobieto. Nie ma pretensji gdy ona otuli się jego ulubionym swetrem, a gdy rozbije jego samochód, bardziej się zmartwi jej samopoczuciem niż blachami.

Dodatkowa premia: gdy mężczyzna daje, angażuje się bardziej. A piszą kobiety zaangażowane. Niech więc wiedzą, czy warto nadal się angażować CZY LEPIEJ DAĆ SOBIE SPOKÓJ.

Autorce jest nijak brać od partnera. Przy czym on chce dawać. Jest zaangażowany. I ja proponuję, żeby to budowała, nie psuła. Żeby z wdzięcznością przyjmowała to, co on chce dać. Bo to wyraz jego miłości. Chęci budowania. Odrzucenie w imię fałszywie pojmowanej dumy jest nonsensem.

Wmawianie kobietom, że nie powinny brać, gdy partner chce dawać jest... Sama nie wiem bardziej głupotą czy bardziej złą wolą. [to nie do Ciebie, nie posądzam Cię ani o jedno, ani o drugie]

Gdy on daje, czuje się silny i męski. Gdy ona bierze (nie mówimy o patologii, pijawce czy bluszczu), odczuwa wdzięczności i ma potrzebę okazania jej. Poza tym widzi w nim ten męski pierwiastek - to czego można pożądać.  Dla mnie to mieszanka siły, zaradności, spokoju, stabilności emocjonalnej i hojności dla wybranki. Dla mnie zupełnie aseksualny jest niuniuś, który miesiącami albo latami szuka pracy (tak, żeby nie znaleźć) i robi awantury gdy ona go próbuje zmobilizować. Ale wiele dziewczyn daje sobie zrobić wodę z mózgu i pakuje się w kłopoty albo tworzy kłopoty. Z tym próbuję walczyć.

Jaką fortunę? Jeśli kobieta się uczy i pracuje na kawałek etatu to zarabia kilkaset złotych. A porządne zrobienie paznokci u dłoni i stóp to 240. I kiedy ma sobie te paznokcie robić? Jak będą dzieci, obetnie na krótko, żeby przypadkiem nie podrapać. Jak dzieci odchowa, to będzie wyglądała głupio ze śmiałym kolorem, raczej dyskretna elegancja, delikatny odcień różu, może beżu. Dlaczego nierówno pod sufitem? Jeśli wie, że jej mężczyzna uwielbia takie paznokcie, a jej to nie przeszkadza (albo też lubi, co byłoby idealne) i stać ich, bo on utrzymuje dom, jest to działanie zupełnie racjonalne.

Właśnie!

W rzeczy samej.

A tu mów za siebie. Mnie się podoba, gdy partner jest grzeczny i romantyczny, gdy kupuje kwiaty, podaje płaszcz, otwiera drzwi, kłania się prosząc do tańca, całuje w rękę, czeka aż pierwsza usiądę, odsuwa i przysuwa krzesło, mówi pięknymi słowami, jest zawsze miły, kulturalny i elegancki. Podoba mi się, gdy nie jest przy tym sierotą obrzyganą i nie oczekuje że go za to będę utrzymywać; podoba mi się gdy jest zaradny i ma gest, stać go choćby na to żeby mnie zaprosić na kolację do przyjemnego lokalu. Nie musi dla mnie polować na krokodyle ani dawać co wieczór prezentów. Nie żądam fundowania wycieczki dookoła świata. Ale jeśli nie chce lub nie może zaprosić mnie na przejażdżkę za miasto... No sorki, nie nadaję się na kobietę kloszarda, nieudacznika, skąpca. Nie i już. Bo ja też daję i to niemało.

Zauważyłam, że znaczna część kobiet też by chciała być traktowana z szacunkiem wyrażanym w opisany przeze mnie sposób. A tu ogólne schamienie - i rozsądne wymagania uważane są za coś z Księżyca. Nie dajmy się zwariować. Mamy prawo czuć się cenne, kazać się traktować z szacunkiem. Jeśli ktoś nie chce lub nie może nam okazać miłości tak, jak tego chcemy to może po prostu nie jest partnerem dla nas.

Partner Autorki jest dokładnie dla niej. Kocha. Chce z nią być. Chce mieszkać z nią razem. Planuje ślub - czyli na dobre i na złe. Ona kocha, chce tego związku, chce ślubu. Pełnia szczęścia. A Autorka się waha, bo poprzednio się sparzyła. Nie wie co robić. Rodzice też myślą, że jak z tamtym się popsuło przez wspólne mieszkanie, to i z tym się może popsuć.

Ja zasadniczo jestem przeciwna wspólnemu zamieszkiwaniu, gdy ludzie są niesamodzielni, nie umieją utrzymać się sami (każde z osobna i oboje razem). Bo małżeństwo jest dla dorosłych, związek ze wspólnym mieszkaniem także. Oni wyglądają na dorosłych. Wygląda na to, że mogliby zrobić krok naprzód. Ale...

Wahania wydają się wynikać ze strachu. I tu: z jednej strony strach jest złym doradcą. Jak się nie uda? Jak się popsuje? Jeśli będziemy programować "nieudanie" i popsucie, to się popsuje... Ale z drugiej strony... Strach jest wyrazem niepewności. I ja rozumuję tak: jeśli nie wiem, czy czegoś chcę, to znaczy, że tego nie chcę.

Czysta erystyka. Nigdzie nie napisałam, że ON ma JEJ wszystko podtykać pod nos.

Zauważam, że coraz więcej kobiet ma skłonność do traktowania facetów jak bożków i właśnie stawianie ich na piedestale i podtykanie wszystkiego pod nos. Tylko że to nie jest śmieszne. Jest straszne. I często kończy się tragicznie dla kobiety i jej dzieci.

Za Wikipedią:
Sufrażystka (łac. suffragium = głos wyborczy) ? określenie zwolenniczki lub działaczki ruchu sufrażystek w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, zwłaszcza przed I wojną światową. W szczególności nazywano tak członkinie założonej

w roku 1903

w Stanach Zjednoczonych organizacji Women's Social and Political Union. Celem ruchu sufrażystek było przyznanie pełnych lub częściowych praw wyborczych kobietom. Ruch sufrażystek był częścią pierwszej fali feminizmu, która kończy się wraz z realizacją postulatów ruchu.

Moja babcia urodziła się w 1908 roku.

Właśnie praktycznie zarządzały. Gdy pradziadek wyjeżdżał, prababcia zostawała sama. Na całe miesiące. I zapewne nie była jedyną, która tak miała. Nie jest prawdopodobne, żeby wszystko przetrwało bez jej udziału i doglądania - choćby rozliczania zarządcy. Poza tym jeśli chodzi o majątek, faktycznie, tym się zajmowali mężczyźni. Ale dom, kuchnia, ogród i służba domowa to zwykle bywała "działka" kobiety.

Pomyliło Ci się z nowoczesnym modelem auta. Nie da się wprowadzić modelu kobiety. My się rodzimy, nie jesteśmy budowane w fabrykach.

Nie zabraniam Ci mieć poglądów. Myśl co chcesz. Jeśli jesteś szczęśliwy myśląc tak właśnie - nie zmieniaj niczego. Ja jestem szczęśliwa ze swoimi poglądami.

Powiem tak. Ja się po części zgadzam z Artemidą, zwłaszcza z jej wcześniejszym postem o utrzymywaniu faceta i o poczuciu własnej wartości. I tak jak ona, wiem doskonale, że mimo tych oburzonych krzyków o równość w rachunkach i pasożytnictwie to jednak większość kobiet chciałaby, aby facet okazał się mężczyzną, aby mógł coś dać bez oczekiwania "równej zapłaty rachunków" i wyjazd na weekend za miasto. yoghurt się rzuca, że chodzi tylko o pieniądze i pieniądze i pieniądze. No tak, bo nie ma już systemu wymiany - ja ci dam krowę, a ty mi pół pola. Pieniądze są po to, żeby je wydawać, pieniądze są po to, by nasze życie było znośnie normalne. Jeżeli mam nadwyżkę/stać mnie, bardzo chętnie zabiorę osobę którą lubię gdzieś w fajne miejsce lub coś kupie, coś co sprawia wiele radości, bo właśnie po to są pieniądze. Nawet w Polsce można zarobić tyle, żeby opłacić rachunki i jeszcze zostało i nie być przy tym wielkim prezesem. Ciężko, ale da się zrobić.

Ale co do pozwalania utrzymywania się bo facet chce podchodziłabym ostrożnie. Z własnego doświadczenia wiem, że żeby kobieta mogła sobie pozwolić na luksus oddania się w czyjeś finansowe ręce, sama musi być przy kasie. Czemu? Ponieważ ludzie są różni i poznajemy ich całe życie i któregoś dnia delikwent może nagle wypomnieć wydaną sumę na kobietę, którą tak lekko i z miłością wydawał. Wtedy kobieta musi być przygotowana by wstać i wyjść jednocześnie zwracając całą zainwestowaną w siebie kwotę. Bo nie może sobie pozwolić, aby wypominano jej prezent, który został podarowany z własnej, nieprzymuszonej woli.
Dlatego te, których po prostu nie stać na luksus bycia utrzymywaną powinny płacić mimo sprzeciwów mężczyzny. Może nie zawsze i nie za wszystko, ale podstawę jak rachunki i opłaty to obowiązkowo.

Zgadzam się.

A tu się nie zgadzam. Znaczy wstać i wyjść - TAK. Ale dlaczego mu robić teraz prezent? Przecież on jej nie odda tych lat, jej oddania, miłości, tego co czuł, gdy koledzy mu zazdrościli itp., itd.

Popatrz, mamy coś podobnego do paradoksu krokodyla:)

Jeśli było ok, odchodząc dam mu prezent. Ale jeśli mi to wypomniał, to wcale nie był ok, dlaczego ma coś dostać?

Albo inaczej: oddam mu to co mi dał. Ale skoro oddalam, to znaczy, że nic mi nie dał. Czyli byłam z kimś, kto tylko brał. I mam się czuć teraz jak skończona frajerka? Nie lubię tego uczucia.

Trzeba mieć pieniądze, żeby w tym momencie nie zadłużać się, nie prosić znajomych i nieznajomych o przewiezienie rzeczy, nie zwalać się na głowę rodzicom albo przyjaciołom itd. Trzeba mieć pieniądze, żeby sobie kupić to, co potrzebne ale zniszczy się lub zgubi podczas przeprowadzki. I żeby sobie poprawić humor zakupami, wczasami, czymś extra.

I wygląda na to, że Autorka tyle ma (lub może mieć).

Postów yoghurta nawet nie chce mi się komentować. Czysta erystyka. Wkładanie mi w usta tego czego nie powiedziałam, wyrywanie z kontekstu by zdania zmieniły sens, zacietrzewienie, chamskie wycieczki osobiste.

Kloszard jest takim samym człowiekiem jak ja. Też ma marzenia, uczucia, umysł (doskonały mózg, z którym nie może się równać najlepszy komputer świata). Nikogo nie obraziłam. Nie przyrównałam do małpy ani świni. Ubogich ludzi porównałam do innych ubogich ludzi. I stwierdziłam, że nie pasuję do nich [ten co mieszka na ulicy nie jest ani lepszy, ani gorszy od tego, co mieszka w domu]. Podobnie jak nie chciałabym być żoną Masaja, czy Indianina opisywanego przez Cejrowskiego. Bo lubię ciepłą wodę w łazience, tankowanie do pełna, nie lubię zaś liczenia na cudze pieniądze, proszenia, pożyczania i ciągłego pracowania na długi. I wiem że nie jest prawdziwe zdanie "miłość wszystko zwycięży", bo byłam żoną nieudacznika przez 20 lat.

Jeśli mężczyzna nie umie zarobić na kwiatek dla narzeczonej, jak utrzyma dzieci?

Ale Autorka nie ma takiego problemu. Ma inny - obawia się brać, może nie umie brać. A to może być prawdziwy, poważny problem. I przy wspólnym mieszkaniu, i przy osobnym, i po ślubie.

Artemida ja ci szczerze życzę, żeby te twoje "wartości" przetrwały kiedy zabraknie wam (a raczej JEMU) pieniędzy. Albo kiedy wszystkie będziecie musieli inwestować w utracone  (jego) zdrowie i zabraknie ci na ten pedicure za 240zł., kiedy będziesz musiała stanąć przed wyborem: leki czy rachunki.

Bo wtedy może się okazać, że zabraknie ci partnera, że zabraknie ci przyjaciół. I wtedy poczujesz dotkliwie ciężar swoich słów...a on najbardziej, bo uciekniesz od niego do tego, co kasę ma.

A nie można tego wszytskiego jakoś wypośrodkować?
Od czasu do czasu zaprosi na kolacje, do kina, da kwiaty. Miło. Ale spotykając się regularnie przez jakiś czas źle bym się czuła, gdyby to on zawsze za wszytsko płacił. Przecież ja też pracuję, zarabiam, więc niby dlaczego zawsze on? Chodzimy do kina, raz on kupi bilety, raz ja. Raz on mnie gdzieś zaprosi, następnym razem ja jego. Jaki problem?
A to, czy czuję się doceniana i adorowana zależy od zachowania mężczyzny, a nie od tego ile na mnie wyda i co mi zafunduje. Bo kupić sobie mogę sama, nie do tego jest mi potrzebny facet.

Autorko: najpierw zdecyduj czy naprawdę chcesz z nim zamieszkać. A kwestie finansowe są do ogarnięcia, dogadajcie się jaką sumę będziesz dokładała, tak, żebyś dobrze się z tym czuła i miała realny wkład w gospodarstwo domowe.

Nie po raz pierwszy się zgadzamy. Zaangażowany, nieegoistyczny, planujący wspólną przyszłość z głową - oto partner Autorki (przynajmniej z jej słów). A ona nie czuje się wystarczająco cenna, żeby przyjąć to, co on chce dać. Czyli - jeszcze nie czas. Jeśli intuicja mówi: poczekajmy - lepiej poczekać.

Mam tylko jedną wątpliwość. Czy mówi teraz intuicja czy strach. To rzecz do przemyślenia, rozważenia, zastanowienia.

Yoghurt, daj sobie spokój. Poznałam mojego Kochanego, gdy był w bardzo złej formie. Finansowo też. Ale nie ma znaczenia ile ktoś ma w tej chwili w kieszeni, tylko JAK MYŚLI. Bo jeśli myśli jak biedak, całe życie zostanie biedakiem. Nie będzie widział możliwości tylko przeszkody. Będzie obwiniał o niepowodzenia wszystkich, tylko nie siebie. Będzie sfrustrowany i obrażalski. Będzie atakował wszystkich, co myślą inaczej niż on, bo przecież ON MA RACJĘ. Ale jego racją nie da się nakarmić dzieci. Będzie wolał przepić niż zainwestować, bo się będzie bał ryzyka. Będzie oszczędzał na swojej Kobiecie i od niej brał pieniądze, a nie będzie umiał ponegocjować z szefem albo poszukać lepszej pracy, okazji do dorobienia lub otworzyć swojej firmy itp. itd.
A jeśli ktoś umie być hojny, umie się dzielić, świat dzieli się z nim. Proste. Choć... Chyba nie dla każdego.

Jeśli mężczyzna uczciwie pracuje i ma pieniądze, to znaczy że jest skuteczny w działaniu. Ma dobry kontakt z rzeczywistością. I to imponuje, nie stan konta. Stan konta jest jak szybkościomierz albo termometr. Dzięki niemu można się zorientować, czy człowiek wie co robi, czy pakuje się w kłopoty, żyje ponad stan, jest nieudacznikiem. A jeśli są kłopoty, trzeba wiedzieć co je spowodowało.

Hojność jest lepszym wskaźnikiem niż posiadanie extra auta (które przeważnie jest na kredyt).

Partner autorki ma same dobre cechy. Chyba, że o czymś nie wiemy (a na pewno nie wiemy wszystkiego, więc wahanie autorki może być BARDZO uzasadnione).

Elfiono, wiele kobiet myśli tak jak ja, nie tylko Ty. Tylko otoczone nieudacznikami i partnerkami nieudaczników nie śmią się odezwać (albo nie chcą, żeby nie zranić). Biorą samca omegę i próbują go przerobić na samca alfa. Co się nigdy nie uda. Mam wrażenie że Autorka spotkała kiedyś właśnie takiego, nienauczalnego, rozsypało się i teraz ma biedna uraz. A jeśli nam z kimś nie wyszło, to trzeba się tylko cieszyć, że nie wzięło się z nim ślubu kredytu i nie narobiło dzieci...

Podkreśliłam to, co najistotniejsze w tym wszystkim. CZASEM, to nie codziennie, czasem, to nie leżę i pachnę i z nudów kupuję kolejne buty Louboutina i narzekam, że 20.000 miesięcznie to zdecydowanie za mało.
Miłość i szacunek są bardzo ważne, ale to pokarm duszy, a ciało też swojego pokarmu potrzebuje.
Brzydka kobieta wykrzykuje, że wszyscy faceci to świnie, bo patrzą na cycki, a to przecież wnętrze się liczy. Facet, który nie potrafi zarobić tyle pieniędzy, żeby raz na jakiś czas zabrać ukochaną na weekend lub jej coś kupić wykrzykuje, że oczekująca tego kobieta to pasożyt.

A czemu miałoby to ją spotkać? Czemu nagle miałoby jej zabraknąć pieniędzy, zdrowia i wiernego kochanego męża? Czemu? Bo Ciebie nie stać na kolację dla kobiety i nie masz pieniędzy? Dlatego, że ona ma pewne standardy i lubi luksusy i oczekiwania życzysz jej nieszczęścia?

To nie tak działa. On daje i cieszy się z tego, ale są przypadki, którym się wydaje, że skoro dają to znaczy, że kobiety nie stać czy coś w tym stylu i dochodzi do wniosku, że skoro on jej coś dał to ona ma być dozgonnie wdzięczna i uległa. 180*zmienia się jego podejście gdy ta "biedna" kobieta rzuca kase na stół i mówi "pieprz się, stać mnie i nie chce tego co mi dałeś bo jest nic nie warte" i odchodzi.