Jaka jest granica walki o związek ? - Netkobiety.pl

Jeśli kogoś naprawde kochasz to nie ma granic....nawet duma idzie na drugi plan.

Fairytale mnie uprzedziła. Ja też uważam, że granicę walki o związek wyznacza druga osoba. Jeśli partner wyraża chęć rozwiązywania problemów i pracy nad tym, żeby było lepiej - walka ma sens. Inaczej nie ma żadnej walki.

Sami wyznaczamy granicę ? Tylko czy we właściwym czasie. W moim ostatnim związku z miłośniczką samotności, a jednocześnie świetną koleżanką-przyjaciółką od 20 lat (chyba w tym roku), przekroczyłem granicę. I po 1,5 roku po kolejnym rzuceniu zaprzestałem dla własnego dobra.
Wspominając z kolei małżeństwo to oboje nie dotarliśmy do granicy. Chcieliśmy oboje uratować ale nie razem. Teraz bym chyba inaczej postępował.
Jak czytam historie na forum dziewczyn które latami walczyły żeby być z partnerem to się po prostu serce boli. Ale czy one znały granicę ? Czy to nie trąci o obłęd "miłości". A z drugiej strony dziewczyny, które przy pierwszym "ale" spontanicznie urywają bo im nie pasuje. Które są normalne ?

Wiesz, w moim wypadku było trochę inaczej. Walczyłem. Walczyłem zbyt długo w przegranej walce. Mimo, że właśnie ta druga osoba deklarowała chęć współpracy. Ale na deklaracjach się kończyło....

Granica jest w nas. To granica własnej godności, woli walki i siły naszych uczuć.

Godność. Dokładnie. Ale czy warto tego żałować ? Walczyliśmy do upadłego. Może i obdarci z godności ale walczyliśmy. Pewnie mały powód do dumy ale zawsze.
Ja przyznam się, że chyba już nie mam siły jak się zdarzy kolejny koniec kolejnego związku walczyć. Powoli godzę się z myślą, że wydzielam chyba jakieś toksyczne feromony, które wcześniej czy później powodują koniec "związku".

Jak na moje tak owszem są pewne granice.No ale my ludzie często je przekraczamy w każdej dziedzinie życia.Każdy ma prawo do walki o bycie szczesliwym.Jednak w wiekszosci przypadkach walka jest na nic.W moim przypadku tak było( chociaż walka tego nie nazwe) raczej naiwnością ,że cos się jeszcze może zmienić.Poki co wiem ,że to nie jest mozliwe. Gdzies tu na forum przeczytałam ze aby wrócić trzeba najpierw odejść.Ja narazie odeszłam od przykrych wspomnien i ulatniam sie z życia mojego byłego.Kiedyś jednak uopmne się o znajomość jak będę gotowa i kto wie być może wtedy będąc stabilna emocjonalnie uda mi się bez wysiłku odzyskać stare uczucia.Pozdrawiam wszystkich
majka7 Znam takie przypadki którym się udało.Wszytsko zależy czemu tak naprawdę para się rozstaje.W moim wypadku byliśmy za młodzi.Ja jego pierwsza dziewczyna.Ostanio usłyszałam od kogoś ,że to tak dziwnie mieć 1 partnerke do końca życia.Mój były widocznie też gdzieś to usłyszał Tak mam pretensję do losu.Bo wiem i on wie ,że bylismy świetna para.Ale to było z góry skazane na rozstanie(bylismy razem 3 lata+ kilka lat wczesniejszej znajomosci). 1 para na 100 które poznaja sie w tak młodym wieku zostaja ze soba juz na zawsze...w takim wypadku jak mój granica powinna być.Bo to walka z wiatrakami

Masz racje.Ja przed moim ex miałam kilku facetów to nie było to.Lecz mój były nie chodził na randki zanim mnie poznał.Prawda jest taka ,że wizualnie nie był atrakcyjny dla pań.Co się teraz zmieniło powiem tak wyrobił się Sam teraz przyznaje ,że nie wie czego oczekuje od zycia i że zdaje sobie sprawe ,że może popełnić wielki błąd ale że musi sie przekonać.Nie pozostaje mi nic innego jak mu na to pozwolić.Wiem jedno powrotu do tego co było nie będzie.Chciałabym jednak nie palić tego mostu ze sobą tym bardziej ,że mamy wspólnych znajomych i możliwość przypadkowych spotkań.Wielu z was pewnie to czytając stwierdzi ,że sama go usprawiedliwiam.To nie prawda.Zranił mnie jak nikt inny lecz staram się zrozumieć kazdego człowieka na świecie mimo ,że moje poglądy na zycie mogą być zupełnie inne.Przez 4 miesiace nie dałam mu żyć jak chciał.Prawda jest taka ,ze poniżałam sie przed nim prawie za kazdym razem.Wstyd mi za t co robiłam.Dlatego musze to totalnie wymazać z pamięci.Na wszytsko potrzeba czasu:)

Mysle, ze jak czuje sie, ze trzeba walczyc o zwiazek, to on jest juz z gory przegrany. Nie da sie zmusic partnera do milosci, do szacunku, do kooperacji jezeli on nie czuje ich w stosunku do nas. Wiele kobiet wierzy w cudowne przemiany i moze podswiadomie nawet sa uzaleznione od dramatow, ale nie ma to nic wspolnego z ratowaniem zwiazku.

Generalnie wydaje mi sie, ze jak w zwiazku jest milosc, nie ma miejsca na walke, a raczej jest ona zastapiona dialogiem. Oczywiscie problemy sa nie do uniknienia, ale w zdrowym zwiazku obie strony staraja sie je rozwiazac.

Walka kojarzy mi sie z desperacja- bardzo nieatrakcyjnym i ego niszczacym uczuciem.

Ajakanulka, odpowiedz na Twoje pytanie jest bardzo prosta- nie ma sensu sie meczyc. Jezeli maz Cie wyzywa, zdradza, urzadza awantury i podnosi na Ciebie reke, to wyraznie Cie nie kocha. W dodatku wcale nie chce zmienic swojego postepowania i wejsc w jakakolwiek kooperacje. Nie zmusisz go ani do milosci ani do zmian. Jedyne wyjscie z tej sytuacji to...wyjscie przez drzwi (albo wystawienie jego walizek za drzwi) i podanie o rozwod.

Nie daj sie terroryzowac facetowi, ktory z braku jaj wyzywa sie na kobiecie psychicznie i fizycznie, usparawiedliwiajac to "nerwowym charakterem". To padalec a nie mezczyzna.

Posluchaj, przed poznaniem meza zylas, nieprawdaz? Radzilas sobie. No i po rozstaniu sobie poradzisz

Wierz mi, ja bylam tylko (o, szczescie!) zareczona z klonem Twojego meza i jestem bardzo zadowolona, ze postanowilam sie spakowac i nigdy za siebie nie patrzec. W czasie mieszkania z nim schudlam do 45 kilo, odizolowalam sie od przyjaciol i znajomych i po prostu czulam sie jak smiec. On mi robil awantury (po alkoholu czy bez alkoholu) prawie codziennie, zabranial mi sie spotykac z moim kuzynem (ktory byl jedyna rodzina jaka mialam w moim miescie), uderzyl mnie nie raz i nie dwa i (to najsmieszniejsze) twierdzil, ze to ja mam problem. Jak postanowilam usunac ciaze (kto by chcial miec dziecko w takich warunkach?) to na mnie wrzeszczal przez cala droge do kliniki i z powrotem. Po roku takiego traktowania mialam dosc i bez duzych rozterek sie wynioslam. Jak go widze na miescie, to mi sie niedobrze robi.

Jasne, ciezko bylo. Spalam na kanapie u przyjaciol przez jakis czas, nowa prace musialam znalezc i zalowalam tego calego straconego czasu. Jednak pozbieralam sie. Teraz nie tylko prawie koncze doktorat ale rowniez zyje w harmonii z moim nowym chlopakiem (no, nowym jak nowym, jestesmy razem poltora roku), ktory jest wspanialym facetem.

Ja Ci mowie, uciekaj gdzie pieprz rosnie. Ciesz sie, ze dzieci nie macie.

Dobra decyzja

Bycie samej przez chwile pomoze Ci sobie wszystko w glowie poukladac. Zrelaksowac sie. A kolege zawsze mozesz miec Kto wie, moze cos z tego bedzie w przyszlosci. Jednak ja bym sie zatrzymala na kolezenstwie na razie. Wydaje mi sie, ze za duzo przeszlas zeby sie rzucac w nowy zwiazek tak od razu. Rowniez w przypadku sprawy rozwodowej, maz moglby byc bardzo nieprzyjemny widzac Cie z kims nowym. Jezeli cos Cie juz z tym nowym gosciem laczy (sex itd) zastopuj.

Gdzie są granice... gdybym trzymała się swojej teorii to już dawno te granice zostałyby przekroczone....
Kazdy indywidualnie wyznacza sobie te granice, dużo zależy od tego ile człowiek jest w stanie znieść, ile wybaczać, ile dawać szans drugiej osobie...Zależy to przede wszystkim od tego jak bardzo wierzy w dany związek i jak bardzo kocha. Czasem jedna ze stron musi kochać za dwoje, gdy nadchodzi kryzys, gdy trzeba zawalczyć.

Jestem ze swoim chłopakiem wiele lat i tylko my wiemy ile sobie wybaczyliśmy. Byl moment, kiedy to ja walczyłam, potem odwrotnie i wszystko wisiało na włosku. Teraz po wielu problemach dotarliśmy się. Rozumiemy się jak nigdy i nauczyliśmy się wieeele z popełnionych błędów. Warto zawalczyć, nawet gdy czasem wydaje się, ze to nie ma sensu...Granice każdy wyczuje sam o ile nie będzie próbował oszukiwać samego siebie.

A ja sie nie zgadzam z tym.

Jedna sprawa to problemy w zwiazku wynikajace ze stresu, nowo narodzonych dzieci, klopotow w rodzinie czy ze zdrowiem. Zupelnie inna sprawa gdy wiadomo, ze utrzymanie zwiazku jest jednostronna akcja bo partner/ka przestal/a kochac, poniza, zagraza przemoca psychiczna czy fizyczna. Oczywiscie w pierwszym przypadku sa to sytuacje losowe albo w sumie zewnetrzne (no bo dziecko to trzecia osoba) i sa rozwiazywane ze zrozumieniem przez obu partnerow. W takiej sytuacji zeby czasem trzeba zacisnac i pomoc jedno drugiemu (czy to maz zawalony praca, czy zona ktora stracila czlonka rodziny, czy problemy ze zdrowiem). Drugi scenariusz jest niestety z gory przegrana bitwa, i ja sie bardzo czesto na tym forum zastanawialam dlaczego, szczegolnie, kobiety, "walcza" o uczucie, ktorego albo nigdy nie bylo albo wygaslo z determinacja cierpietniczej matki Polki.

Witam!Moze zaczne od tego ze z zona jestem od 7lat a po slubie 2 lata.I zawsze bylo tak ze to ja musialem walczyc o zwiazek ona prawie nigdy nie okazuje uczuc.Nie wazne czy ja zawinilem czy ona to ja przychodzilem do niej i moze wyda sie to wam smieszne a raczej napewno ale tak bylo.Ostatnio probowalem z nia rozmawiac o tym ze tak nie moze byc,wytlumaczylem o co mi chodzi a ona nadal robi to samo.Naprawde mam dosyc starania sie za dwojga ale nadal ja kocham:(Kiedy chce z nia porozmawiac ona zachowuje sie jak by mnie nie slyszala.Prosze o jakas rade