Mąż każe mi się wynieść z jego życia......co robić? - Netkobiety.pl

A sama jak myślisz, co Ci rozsądek podpowiada?

Wejdź na stronę Niebieskiej Linii, przeczytasz tam o przemocy psychicznej i o możliwościach otrzymania pomocy prawnej.
Proponuje, byś nagrywała jego "wystąpienia", mogą być później dowodem.

***
Dziecku przede wszystkim potrzeba jest spokoju, to czy rodzina będzie pełną, jest sprawą drugorzędną.

Wielokrotnie powtarzam, że dziecko nie będzie nigdy wdzięczne za wychowywanie w tzw. pełnej rodzinie, ale takie, gdy brak jest miłości, szacunku, dbania o siebie wzajemnie. Poza tym dziecko wychowywane w takich warunkach często uznaje panujące relacje między rodzicami za normalne i przenosi je do własnej rodziny. I tak tworzy się łańcuszek przemocy.

Kobieto!
Strach przed samotnością wpakował Cię w to małżeństwo, w którym ani nie jesteś kochaną, ani szanowaną. Jeszcze tkwisz w nim, ale już planujesz jakby wpaść w ramiona kolejnego mężczyzny. A może byś tak nauczyła się stać na własnych nogach?

To nie strach lecz ślepa miłość mnie wpakowała w to beznadziejne małżeństwo,zresztą jemu wtedy zależało na mnie. Nie rozglądam się za facetami i szczerze mówiąc skupiłam się na wychowywaniu córki. Po prostu napisałam to co myślę, że mam nikłe szanse na poznanie kogoś. Teraz mam ważniejsze sprawy na głowie niż faceci.

Izabela,tutaj Ci nikt nie powie,żebyś porozmawiała z mężem,ratowała małżeństwo dla dobra dziecka.Twojego małżeństwa już nie ma,ojciec Twojego dziecka jest draniem.Dla dobra dziecka powinnaś jak najszybciej odizolować się od tego człowieka,szukać pomocy gdzie się da-pomoc społeczna,organizacje kobiece..Rozwód,alimenty,jak macie ślub kościelny-unieważnienie w takich okolicznościach jest możliwe.Są wyjścia z sytuacji,ale musisz otrząsnąć się z nicnierobienia i zacząć myśleć.

Jezu! Co to za człowiek w ogóle? Potwór! I jeszcze z małym dzieckiem po operacji jesteście. :-(

To będzie podstawa do rozwodu z jego winy, a w sytuacji autorki alimenty na nią (a nie tylko dziecko) na pewno są nie do pogardzenia.

Nie o alimenty, lecz o środki na zabezpieczenie potrzeb rodziny. Zabezpieczenie może być wyższe niż alimenty.
Tu więcej (i proszę administrację pozostawienie linka, może być przydatny, a za dużo tam tego na kopiowanie):
http://www.bankier.pl/wiadomosc/Obowiazek-zaspokajania-potrzeb-rodziny-przez-malzonka-1285427.html

Jeżeli jesteś zameldowana tam gdzie mieszkasz to nikt Cię nie ma prawa wyrzucić. Ja radzę Ci spokój, opanowanie i konsekwencję. Nie daj się prowokować i wciągać w awantury. Powiedz mu, że jeżeli będzie tak się zachowywać wobec Ciebie, przestaniesz mu prać i gotować. Jeżeli podniesie rękę na Ciebie to wezwiesz policję. Jeżeli mu się nie podoba życie z Tobą to niech on się wyprowadzi. Pamiętaj, że to co powiesz to musisz zrobić. Może uda się go jeszcze wychować, chociaż nie wykluczam jego choroby psychicznej.

Do ślepej miłości miałas prawo, teraz przetarłaś oczy - czasem stak się dzieje.

Nikt, bez powodu nie zachowuje się w sposób jaki opisałaś ? piszę o Twoim mężu. To mocno radykalne zachowanie i bez rozmowy nie przełamiesz tej postawy.
Co znaczy że od początku się tak zachowywał, jak na to reagowałaś? To tak na przyszłość. Jeżeli jego deklaracje są takie jak piszesz ? to powinnaś poszukać sobie innego miejsca na świecie. Dziwi mnie taki stosunek do dziecka ? ale obawiam się, że znam podobne przypadki i kończyło się to zawsze rozstaniem ? ile można coś takiego znosić. Rodzice skoro do tej powy nie pomogli ? jego matka ? choć może niewinna całości, nic nie wskóra ? chyba że syna wywali z domu ? co byłoby  zrozumiałe ? bo robiłaby to dla wnuczki ? ale na to bym szczególnie nie liczył.

Wychowywałam się długi czas w "pełnej" rodzinie, za sprawą mojej matki, która bała się... samotności? ostracyzmu społecznego? tego, że sobie nie da rady? - i zapewniła mi dzieciństwo pełne strachu i przemocy, o których nie mogę zapomnieć do dzisiaj.
Dodam, że te obawy mojej matki były cokolwiek dziwaczne. Miała wsparcie dużej rodziny, czasy też nie były takie, żeby kamieniowali za rozwód - po prostu jakby nie potrafiła się otrząsnąć, rozejrzeć i dostrzec możliwości.
Przemyśl na spokojnie wszystkie za i przeciw - i sądzę, że dojdziesz do odpowiednich wniosków.

Piszesz, że u rodziców jest ciężka sytuacja mieszkaniowa - ale przecież nie beznadziejna - 5 osób w dwupokojowym mieszkaniu to jeszcze by nie była patologia. Myślę, że bardziej trzymasz się tego, bo trudno zwalać się na głowę rodzicom i siostrze - ale Twój tato zna sytuację i myślę, że możesz liczyć na jego wsparcie. A może Twoi dziadkowie?

Naprawdę trudnej sytuacji upatruję u Ciebie w finansach. Nie pracujesz i na samych świadczeniach daleko nie ujedziesz. Raczej spodziewam się, że Twój małżonek po rozstaniu w magiczny sposób straciłby posadę u wuja za 2500, żeby się okazać niewypłacalnym biedactwem, przynajmniej na papierze - bo już teraz nie poczuwa się do utrzymania rodziny - być może nawet tych dzisiejszych 400 byś na oczy nie zobaczyła. I tu się spodziewam trochę walki, ale z tego co kojarzę raczej wygranej. Samo nicnierobienie nie zwalnia panów od łożenia na dziecko. Sąd może uznać, że jest on w stanie zarobić tyle i tyle - wtedy i tak alimenty zasądzi, potem trochę walki o egzekwowanie zasądzenia. A może są jeszcze świadczenia w przypadku nieściągalności (nie jestem pewna, trzeba by w MOPS-ie pytać, czy kto tam teraz świadczenia rodzinne wypłaca).
Nie bardzo rozumiem, dlaczego nie możesz podjąć pracy ze względu na świadczenie pielęgnacyjne - rozumiem, że dzieciątko ze względu na stan zdrowia wymaga więcej opieki, ale czy "prawnie" to też wykluczone? Może jakaś elastyczna czasowo praca byłaby możliwa? Nie popieram firm w rodzaju "Providenta" i pewnie kijem bym czegoś takiego nie ruszyła - ale życie mnie nauczyło, że potrafimy nagiąć się więcej niż nam się wydaje. Ktoś z rodziny kiedyś w tym dorabiał, mając jednocześnie normalną pracę - więc nie może być to bardzo pochłaniające czas, niestety nie wiem ile można na tym zarobić.
Na pewno warto, żebyś się rozejrzała za jakąś formą zarabiania - musisz stanąć na własnych nogach, żeby nabrać pewności siebie i sił.
Myślę, że finansowa zależność od męża każe Ci patrzeć na ten związek jako na konieczność.

Poza tym - w niektórych miejscowościach jest możliwość uzyskania darmowych porad prawnych od radców - popytaj u siebie w urzędzie. I to powinien być pierwszy krok. Emocje bywają złym doradcą, warto żeby ktoś na zimno spojrzał na to co się dzieje i fachowo doradził krok po kroku co zrobić, żeby wybrnąć z sytuacji możliwie bezboleśnie.

W domu w którym mieszkamy zameldowana jest jedynie moja teściowa. W domu mieszka łącznie 6 osób- ja,mąż, córka,teściowa ,siostra męża oraz schorowana babcia mojego męża. Ani ja ani mąż nie jesteśmy zameldowani w tym domu. Jednak on uważa że to jest jego dom i że ja nie mam czego szukać tutaj bo jestem przybłędą w jego oczach. Teściowa broni mnie i nawet kiedyś powiedziała, że prędzej wyniesie się z tego domu jej syn niż ja. Nie wiem czy mąż ma chorobę psychiczną ale sądzę że jego podłe zachowanie wobec mnie może być związane z tym iż jego ojciec opuścił swoją rodzinę dla kochanki. W skrócie mówiąc-mój teść złożył pozew o rozwód mojej teściowej akurat w tym momencie kiedy na mnie i mojego męża spadły najgorsze problemy. W tym czasie ja nie miałam żadnych pieniędzy,mąż nie pracował,córka urodziła się z poważną wadą serca kwalifikującą się do leczenia operacyjnego, poza tym u teściowej wykryto guza na piersi a babcia mojego męża zachorowała na chorobę Alzheimer'a. W jednym czasie nawarstwiło się bardzo dużo problemów i brzydko mówiąc teść ,,dał nogę". On jest z zawodu leśniczym. Zostawił nas wszystkich i odszedł jak się później okazało do innej kobiety. W rodzinie mówi się że nie podołał psychicznie problemom i uciekł. Martwię się że to zachowanie powiela mój mąż teraz. Chociaż córka już jest zdrowym dzieckiem,rozwija się prawidłowo, jeździmy z nią raz na rok do CZD w Warszawie na kontrolne badania. Ja szczerze mówiąc nigdy nie pomyślałabym że spotka mnie taki los- że przyjdzie mi uciekać z domu i od osoby z którą wiązałam nadzieję na szczęśliwą rodzinę. U mnie w rodzinie nie było żadnego rozwodu, każdy się szanuje. Ja czasami mam wrażenie że śnię koszmar tylko że ten koszmar to teraz moja rzeczywistość. Dla mnie priorytetem była od zawsze szczęśliwa,szanująca się rodzina. Może rzeczywiście to jakaś choroba psychiczna że mąż chce się nas pozbyć.

Izabela, zacznij myśleć innym torem!!!

Teściowa, choćby najlepsza jest matką Twojego męża. Nie opieraj swego bezpieczeństwa na jej słowie.
Z tego co piszesz masz wykształcenie, zacznij szukać pracy. Opieranie się na zasiłkach do niczego nie prowadzi.

Masz dziecko, które wyszło z ciężkiej choroby, a to jest teraz najważniejsze.
Dziecko mimo, że jest małe znakomicie chłonie atmosferę otoczenia. Chcesz zafundować córce kolejne stresy?
Ten facet nie zmieni się i Ty o tym już wiesz.
Zacznij działać.

Przerazajace ze ludzie sa tak okropni jak twoj maz.

hahaha.... dobre To jestesmy juz 2.

Kchana!!!!
pamiętaj, że najważniejsze w Twoim życiu jest dziecko!!! Myślisz że mąż będzie je dobrze traktował skoro tak źle traktuje Ciebie???!!! Pomyśl o swojej godności. Miej troche szacunku do samej siebie i spadaj gdzie pieprz rośnie! A miłość choć jak mówisz ślepa, to żeby była szczęśliwa musi być odwzajemniona...
Znajdziesz jeszcze swoją druą połowe i szczęście. Zobaczysz...ale teraz zrób coś dla siebie i córki....odejdz od męża!