Samotny ojciec - Netkobiety.pl

Na tym forum są też mężczyźni

W odpowiedzi ''jak żyję'' -z dnia na dzień a co do radzenia sobie z samotnością to rzucam się w wir pracy ,zajęć i staram się zapomnieć ale jak widać nie zawsze to wychodzi

Dzięki
myślę że to fajne miejsce żeby z kimś się podzielić myślami
pozdrawiam

Rozumiem Cię, ja też mam dziecko, nawet dwójkę, pracę, znajomych, ale w głębi serca czuję się samotna. Każdy człowiek potrzebuje miłości, zrozumienia, ciepła i przytulenia.To naturalne.Czasami trudno jest żyć, ale właśnie chodzi o to, aby nauczyć się cieszyć z drobnych rzeczy;z gorącej kąpieli, z pysznego śniadania,z uroczego wschodu słońca itp. Ja tak robię, spróbuj.Jest min czasem trudno i ciężko, rozglądam się wówczas dookoła i zawsze znajduję osobę która chce i jest wstanie mi pomóc.Trzymaj się ,wszystko będzie dobrze, uśmiechnij się i uwierz w to!Pozdrawiam

Wiem nie wiadomo co gorsze. Być u boku mężczyzny  i czuć się nie kochaną czy odejść i stać się samotną. Mężczyźni po kilku latach małżeństwa nie okazują miłości, bo myślą, że nie trzeba. To, iż utrzymują rodzinę ma nam dać pewność, że nas kochają. A my pragniemy bliskości, czułości, czasem drobnego prezentu.Im o wszystkim trzeba mówić, bo inaczej się nie domyślą. Ja na twoim miejscu szczerze porozmawiałabym z nim o swoich odczuciach. Kiedyś tak nie zrobiłam, żal i pretensje się nazbierały, wszystko mnie przerosło i ..odeszłam.Chciał się starać, ale dla mnie było już za późno, także rozmawiajcie bo dziecka szkoda!

Tak mi przykro jak to czytam, musiało być źle między wami skoro była inna kobieta i pozew. Dziwne, że wycofał i nie stara się. A myślałaś, żeby się spakować i wyprowadzić tak aby go nastraszyć. Może doceni to co może stracić. U koleżanki poskutkowało. Nie chciałabym źle doradzić bo to delikatna sprawa. Ja na Twoim miejscu chyba udałabym się do psychologa, opowiedziała o swojej sytuacji, ona zna się na męskiej psychice, może coś fachowo doradzi. Ja przed rozwodem byłam u psychologa, bo nie chciałam zarzucić sobie, że nie próbowałam wszystkiego. Tyle ze mój były był chorobliwie zazdrosny, nie chciał iść na terapie.Niby mu zależało ale wstydził się. Ja musiałam odejść, teraz mam dom, pracę, dzieci na mojej głowie i  przede wszystkim jest mi ciężko pod względem utrzymania domu, bo w piecu trzeba napalić, opał wnieść,skosić trawę i to nie mało.Pomagają mi bliscy ale to nie to co własny mężczyzna, trudno tak prosić innych.Córka też bardzo za ojcem tęskni, boli mnie serce jak widzę kiedy pyta o niego.Ale wiem, że dobrze zrobiłam, musiałam, bo ze mną już było źle.Oby było lepiej i u mnie i u Ciebie.Pozdrawiam.Jak będziesz miała ochotę się wygadać to pisz na eimaila

Witam serdecznie wszystkich Samotnych Tatusiów!
Jeśli którykolwiek z Was jest w stanie poświęcić mi ok. godzinki na wywiad (na gg lub skype'ie), będę bardzo wdzięczna:) Piszę pracę licencjacką "Sytuacja samotnych ojców w Polsce" i potrzebuję do tego kilku historii. Wiem, jak bardzo mężczyźni są dyskryminowani przez sądy rodzinne i mam nadzieję, że moja praca coś zmieni, chociażby w sposobie postrzegania samotnych ojców przez społeczeństwo.
Z wyrazami podziwu!
Kasia, nr gg: 31320205