rozstanie przed ślubem - Netkobiety.pl

Tylko, że On właśnie nie był draniem, był czułym, dobrym facetem, dlatego to, ze po tym wszystkim, co nas łączyło potrafił się tak po prostu związać z kimś innym w głowie mi się nie mieści... Z jego strony jest ok - rozstaliśmy się, bo było źle i zaczął układac sobie życie na nowo, ale dopóki byliśmy razem istaniałam tylko ja - i wiem, ze tak było, ze mnie kochał, wiec dlaczego teraz tak? ;(

Agrafko przytulam Cię mocno. Brak mi słów normalnie...

dlatego, że jest draniem właśnie.

a poza tym co to za życie JA ON I jego RODZINKA.... prosze Cie ..... to też sygnał, że nie do końca ktoś w tych relacjach jest gotowy na dojrzały związek.

skad jestes agrafeczko ja z dolnośląskiego a TY?? Ja tez ryczę na wekend i nie wychodzę nigdzie

Kochanie ja mam to samo przeczytaj sobie moja historię jak mnie potraktowała  wątek jest "Zostawił mnei po kilku latach zwiazku tam opisuję moja historię . Wiem co czujesz to wszystko jest w mózgu  to sie nazywa zespół abstencyjny tak jak ma alkoholik i narkoman tak my mamy teraz mózg był przyzwyczajony do jego obecności.

agrafko, wypowiedź KGB "Ile wart jest człowiek, który znajduje raz dwa pocieszenie po tylu latach związku?" dotyczy właśnie liczenia czasu pocieszenia.
Kłamstwo potępiam, ale podobnie jałowy, często obłudny, sentymentalizm. Mamy Ci tu życzyć "nie pogódź się z tym do końca życia"? Tak będzie dobrze? Nic podobnego, wszyscy Ci tu życzą szybkiego poradzenia sobie z sytuacją i szczęścia. Jest chamstwem narzekanie, że ktoś się pocieszył, choćby i w sekundę, jest chamstwem wymuszanie na kimś nieszczęścia "bo tak się powinien czuć".
I naprawdę sądzę, że też powinnaś mniejszą wagę do tego wszystkiego przywiązywać. Uczucia są ważne, gdy czemuś służą. Z tych uczuć, które się wiążą jedynie z przeżywaniem nieszczęścia, rozpaczaniem, mazgajeniem się, a nic dobrego z nich nie wynika - z tych bym zrezygnował. I polecam z nich zrezygnować. Nie musisz ani sobie, ani nikomu pokazywać, jak kochałaś. Ani Tobie, ani nikomu nie będzie lepiej od Twojego cierpienia. Zatem rób co możesz, by to cierpienie zmniejszyć, a nie pielęgnuj go (i nie słuchaj tych, którzy komukolwiek każą pielęgnować).

Czytałam już wczoraj twoją historię... Ja tego po prostu nie ogarniam, szykowanie się do ślubu, do wspólnego życia i przekreslenie tego wszystkiego... Wiem, ze też go to boli, ale boli na zasadzie wspomnień, przeszłosci, nie widzi opcji, żeby spróbować to naparwic (cieżko widziec, jak się jest z inną), ale jak mówi, co wraca od tamtej to płacze z naszego powodu, a równoczesnie mówi, że jest szczęsliwy, jak dawno nie był, ale z kolei najszczęsliwszym dniem był ten, kiedy miał być nasz ślub i się widzieliśmy, nie ogarniam tego wszystkiego :( Nie rozumiem też jak laska, która mnie znała i wiedziała, ze miał byc ślub podrywa faceta jak gdyby nigdy nic - bo to podobno Ona go uwiodła, no ale On sie oczywiscie dał, wylansować się chyba chciała... Bo chyba nie pokochała Go w jedną noc... Ech

Moim zdaniem? Moim zdaniem miłość jest w 1Kor 13
Na pewno w tej miłości nie ma takiego egoizmu, który największe nieszczęście widzi w "opuścił MNIE, JA go straciłam". To bym nazwał raczej miłością do siebie.
Ach, religijny nie jestem, ale tekst mi się podoba.

A co ma być z nim? Wybrał swoją drogę, prawda? Jeśli:
- życzysz mu źle
- chcesz mieć go dla siebie
- zazdrościsz innej
to to uczucie nie jest miłością z listu do Koryntian. Oczywiście wcale nie mówię, że musisz tak idealnie kochać, daleki jestem od zmuszania do czegokolwiek.

Czasem coś się nie układa tak, jak chcemy. Dobre uczucia pomagają nam ten stan znieść, a złe wpędzają nas w różne depresje. Cierpimy opuszczeni BO KOCHAMY SIEBIE. Nie dlatego, że kochamy kogoś. Zazdrość, pragnienie wyłączności, to jest miłość do siebie, egoizm. Absolutnie go nie potępiam, przecież i ja chcę mieć coś od życia. Ale gdy ja chcę czegoś od kogoś, to wiem, że to DLA MNIE.
Gdy zaś chce się tylko dobra drugiej osoby, to się akceptuje jej wybory, które mają to dobro na celu. Jeśli on wybrał kogoś, z kim mu lepiej, jak można mówić, że się go kocha, a zarazem potępiać ten wybór?
Jeśli on nie jest nieszczęśliwy - jak może to przeszkadzać osobom, które go kochają?

Wcale mi się jego zachowanie nie podoba, ale Ty, jeśli go kochasz, powinnaś je znieść ŁATWIEJ, a nie trudniej. Boli Cię zaś urażona miłość własna. Kochaj się jednak rozsądnie i także szukaj w życiu radości.

HEATCLIFFF podoba mi się to stwierdzenie "CIERPIMY BO KOCHAMY SIEBIE " TO MĄDRE ZGADZAM SIĘ Z TYM W 100%  DOKŁADNIE TO NAM BYŁO DOBRZE ,ALE JESTEŚ MĄDRM FACETEM OTWORZYŁES MI CHYBA MÓJ ZAMROCZONY MÓZG

My tu biedne na tym forum jesteśmy a oni się bawia ze swoimi nowymi laskami ,ale zobaczycie dziewczyto do nich wróci ze zdwojoną siłą zobaczycie wróci .

Nie lepiej się zawieść, rozczarować i już nie mieć nadziei? On to jest jeden facet, a na świecie jest wielu facetów. Ten jeden dał się poznać z niezbyt dobrej strony, może wśród pozostałych będą jacyś bardziej porządni?

Jest wielu, ale ten był dla mnie tym jedynym, tego kocham i uważam go za dobrego, bardzo dobrego faceta, bo jasne, ze były złe zachowanie, słowa itd - ale nie ma ideałów.... Nie boli mnie fakt odwołania ślubu, bo nie chciałabym, żeby składał mi przysięgę nie będac do niej przekonanym - myślałam, ze to szansa na to, zeby być 100% pewnym... Boli fakt jego zwiazku z inną - fakt, ze potrafi przytulać inną, być z nią... Gdyby mnie kocxhał, to chyba by nie potrafił.... choć ja mam wrażenie, ze robi wszystko by sie odciąć... czy mu się uda?

mam takie same myśli...nurtują mnie podobne pytania... niech ktoś odpowie na to pytanie, ja też czekam na odpowiedź...!!!

A kto buduje szczęście kosztem czyjegoś nieszczęścia? W moim odczuciu było całkiem przy okazji. Wydaje mi się, że jego szczęście by nie wzrosło, gdyby wzrosło nieszczęście pani autorki wątku. Nie wydaje mi się, by został tu przedstawiony jako sadysta czerpiący przyjemność z cudzego cierpienia, zwyczajnie sobie poradził z sytuacją, że rani.

Zgadzam się, że miłość nieczęsto wygląda jak w liście do Koryntian, ale stan faktyczny nie mówi nam, jak być powinno - często właśnie należy stan faktyczny poprawić, by było dobrze.

I właśnie - celem jest to 'dobrze'. Twoja wypowiedź wcześniejsza przypomniała mi pewien typ moralności, która się nie przejmuje cierpieniem ludzi, a tylko by było "jak trzeba". Twoje słowa mi zabrzmiały jak przekonanie, że LEPIEJ by było, gdyby mężczyzna cierpiał, choć ani kochającej go kobiecie nie powinno być lepiej (że cierpi), ani jemu. Czyli widziałaś w tym jakieś "lepiej" oderwane zupełnie od wszelkich uczuć ludzi, którym mogło być lepiej. A dla mnie to ten straszny typ moralności ludzi okrutnych, którzy dla samej idei dobra tworzą zło.

Tu na forum się naczytałem o różnych ludzkich problemach w związkach, o rozstaniach i bólu - naprawdę wydaje mi się, że zamiast dostosowywania ludzi do abstrakcyjnych reguł powinno się (choć nigdy z użyciem kłamstwa) eliminować cierpienie. Idealna miłość to jedna z dróg do eliminacji, inną jest rozsądek - dzięki temu można się nie pakować w ryzykowne sytuacje, szybciej i dokładniej oceniać ludzi, przetrzymywać ciosy od ludzi i od losu.

To przykre ale rzeczywiście tak jest... uczucia przemijają, ale głównie w tedy kiedy ludzie o nie nie dbają... albo gdy dba tylko jedna strona, gdy ta druga już się nudzi...i nie chce jej się troszkę postarać by było lepiej. W ogóle według mnie to problem w tym , że ludzie nie mówią o swoich uczuciach, o swoich pragnieniach albo nie potrafią szczerze powiedzieć co im nie pasuje... potem duszą i duszą to w sobie i rozstanie przez 'wypalenie' gotowe...

niepodlewany kwiat umiera... do tego jest porównywana miłość o którą nikt nie dba... według mnie uczucia mogą przemijać...

to tak samo jak z rozstaniem... porzucona osoba nadal kocha, tak? ale z czasem to uczucie niepielęgnowane się zaciera, owszem jest sentyment, myślenie coby było gdyby... ale mimo wszystko się zaciera w szczególności w tedy kiedy spotykamy się już z kimś innym...
To jak w wieloletnim związku np 20 pojawia się zdrada... myślisz że na początku się nie kochali? kochali! ale coś przygasło... to uczucie się zatarło... ja już wiem że uciekam od różnych harlekinów, bo się naczytam, naczytam a potem szukam księcia z bajki...
Ciężko rozkminić ten wątek akurat tak jak miłość od pierwszego wejrzenia... jednym się uda innym nie...

A mógłbyś się tak zniżyć do mego poziomu i napisać jeszcze raz, ale prosto, zrozumiale, bez zawiłości?

Wyjedzie kobieta na weekend - a tu znów dysputy filozoficzne
heathcliff - muszę się przyznać, że nie lubię juz "Hymnu o miłości" Kiedyś, gdy byłam naiwną dziewczyną bardzo mi się podobały te słowa, tak chętnie cytowane na ślubach kościelnych. Wtedy "brałam" je za dobrą monetę.
A teraz, nauczona swoim doświadczeniem i doświadczeniem innych wiem, że fragment:
"Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma."

jest ZBYT CZĘSTO powodem tragedii.
Ale to moje subiektywne zdanie. Bardzo subiektywne.
P.S. Chemia - chemią, a "Hymn..." to z kolei tylko słowa...

Zaryzykuję okrutnie i uznam, że nie ma tu grama sarkazmu. Bardzo mi miło  

Ja z kolei uważam, że jeśli sami siebie nie kochamy - nikt nas nie pokocha tak naprawdę. Poza tym - jeśli nie potrafimy pokochać siebie - skąd mamy umieć pokochać kogoś innego?
Może to cyniczne, ale osobiście uważam, że jedyna TAKA miłość, jak z listu to miłość rodzicielska. Moim zdaniem tylko w takiej relacji AŻ TAK potrafimy się oddać.

Ale dlaczego wykluczasz współistnienie tego wszystkiego: uczucia przeminęły (nie do mamy - to jasne), jest maminsynkiem, pokazał brak klasy...
Dla mnie to wszystko się pięknie łączy w całość.
A nasza bohaterka teraz bardzo cierpi, ale niedługo będzie w stanie zrozumieć, że lepiej PRZED ślubem, niż 15 lat lat później - ZAPEWNIAM. I wiem, co mówię.

niekochana72
Żadnego sarkazmu, lubię Twój uśmiech.

Nie lubię myśleć o miłości jak o czymś, co trzeba zorganizować. Na przykład: grając osobę niedostępną, spełniając wcześniej jakieś warunki. Nie lubię też o miłości myśleć, jak o skutku: miłość rodzicielska jest zaś tak strasznie, do bólu wręcz naturalna.
Najbardziej mi się podoba miłość wbrew wszystkiemu, nieuzasadniona hormonami, chemią, zaletami, organizacją, pierwszym wrażeniem, odwzajemnieniem. Wtedy jest bliska ideału (a strasznie ryzykowna, więc jej nie polecam).

Miłość do siebie i miłość do kogoś - dla mnie to dwa uczucia strasznie niezależne. Wręcz całkowicie, zupełnie. Oba się przydają, Jezus też się dobrze o nich wyrażał.

niekochana72 - weźże te emotikony, tak to my uśmiechu nie będziemy udawać. Idę spać (urażony), tylko Ci odpowiem.

Miłość idealna mi się podoba teoretyczna i w praktyce - szczęśliwa. W ogóle (bardzo, bardzo ogólnie) podoba mi się wszystko, co dobrze wykonane. Czasem niestety to, co piękne, najlepsze, jest też delikatne, łatwo popsuć.
I tak miłość bliska ideału to wystawienie się na odstrzał, ryzyko śmierci męczeńskiej, ale piękno - gdy się trafi tak dziwnie, że tę miłość idealną ktoś odwzajemni, to wtedy widać jej zalety.
Filozoficznie to ja niczego nie uwielbiam, filozofia to jest dla dzieci, o czym kobiety tylko wiedzą, bo się nią nigdy na poważnie nie zajmują.
W praktyce trzeba się starać. Tu celowo nie piszę, o co trzeba się starać. Celu na ludziach wymuszać nie chcę, ale uważam, że wszystko trzeba robić jak najlepiej i z głową. Faceci powinni kochać idealnie, choćby i nieszczęśliwie, żeby sobie charakter kształtować. A kobiety powinny robić dobrze to, co chcą robić - jeśli chcą przy okazji bardzo siebie kochać, to będę za.

Boże...dziewczyny czytając to ściskało mnie w brzuchu:(
Wiele przykrości sprawili mi faceci ale nie potrafię sobie wyobrazić tego co Ty teraz czujesz Kochana...Na pewno masz milion myśli w głowie a wśród nich tylko jedną osobę-Jego.
Nie chciałabym być tą "drugą" z którą on teraz jest...czy Ona wie o wszystkim? Że mieliście brać ślub?
Podle bym się czuła będąc na jej miejscu.Niby nie jej wina...ale to tak jakby się jeszcze przyczyniała do czyjegoś cierpienia.
Trzymaj się kobietko,jesteśmy z Tobą:*

agrafka  jeszcze jakiś czas temu byłam dokładnie w tym samym miejscu, w którym pewnie Ty teraz jesteś, a najgorsze z tego wszystkiego jest to, że to co nas wyniszcza po takim zawodzie trwa zbyt długo i jak fala uderza raz mocniej raz słabiej. Bardzo Ci współczuje, z Twoich postów jasno wynika, że dziś jesteś jeszcze gotowa go bronić i tłumaczyć i wiesz co, też tak miałam, gdy dziewczyny pisały mi abym wzięła się w garść, że on nie jest wart moich łez, reagowałam w taki sam sposób, bo zwyczajnie nie mogłam zrozumieć co się stało z tym moim jedynym, wymarzonym facetem na całe życie, ale z nim w sumie nic się nie stało, problem w tym, że on właśnie był tym "wymarzonym" i w tym świecie marzeń został, a w życiu okazał się być kimś innym. A co najdziwniejsze, nigdy nie przypuszczałabym, że mogę o nim źle pomyśleć i jestem pewna, ze jest to kolejny etap do tego co nazywamy zobojętnieniem. I Ty też tak będziesz miała, chociaż czas i nasze myśli potrafią nieźle dokopać. Pisanie tu bardzo pomaga, bo ubieramy nasze żale w słowa, i jakoś lżej się na duszy człowiekowi robi, a więc pisz i płacz, jeśli to przynosi Ci ulgę, chociażby chwilową :-(

heathcliff  mam nadzieje, że Cię nie obrażę i nie istotne czy się zgadzam z tym co piszesz czy nie, ale wydaje mi się, że Twoje rozważania tutaj wcale nie pomogą autorce wątku, gdyby dziewczyny w moim wątku tak filozofowały(czy też snuły rozważania), zwłaszcza na jego początku, na pewno nie znajdowałabym się tu gdzie teraz się znajduje, silniejsza, pewniejsza siebie, patrząca znowu z radością w przyszłość za co jestem im ogromnie wdzięczna:-* z racji upływu czasu mogę powiedzieć, że w tamtym czasie potrzebowałam i takich, które mnie pocieszą i takich, które mną wstrząsną, ale nie w ten sposób a takie rozwijanie tematu jak Ty to robisz pewnie prędzej czy później zniechęciłoby mnie do tego forum; powiem krótko, jej świat właśnie się zawalił, a Ty snujesz jakieś przemyślenia nad wersami z Biblii, i to z fragmentu, który zazwyczaj słyszymy właśnie w dniu, który (może to dziwnie zabrzmi), ale został nam odebrany, i zamiast wzbudzać najpiękniejsze wspomnienia, sprawia ból, a Ty twardo do tego wracasz. Jak zaznaczyłam to są moje odczucia, i nie jest moim celem obrażanie Ciebie, ale może skierujesz swoje wypowiedzi bardziej do autorki wątku, bo to ona tutaj potrzebuje wsparcia.

Tak każdy cierpi, gdy zostaje zraniony.
Czy wiek 30 lat nie upoważnia do dojrzałego sposobu myślenia? Jak masz nie zostać sama, jeżeli ZAMIAST WRESZCIE zająć się sobą i swoim życiem - zajmujesz myśli WYŁĄCZNIE byłym partnerem i jego nową panną? Rozpamiętywanie zmieni jakość twego obecnego życia? Wyzwoli Cię z samotności?

Zacytuję mądre słowa heathliffa: "Powstrzymaj jednak swój smutek. Psucie wszystkiego gdy w życiu traci się jedną rzecz to głupota. Należy tworzyć, nie niszczyć"
Twoje życie w twoich rękach - jęczenie i biadolenie go nie zmieni na lepsze. Stwórz SWOJE nowe życie - przestań interesować się nimi. Tamto to przeszłość i nic jej nie wróci. Trzeba iść do przodu. Mówię to z perspektywy osoby pozostawionej po 13 latach. Powodzenia

anhedonia a ile minęło juz czasu pd Twojego rozstania ,bo widzę ze jestes silna baba opowiedz mi o tym jak mozesz. Jak to zniosłas?

agrafka, bardzo Ci wspołczuję, to okropne co Cie spotkalo przed samym slubem, mysle, że zadna dziewczyna nie przejdzie obok Twojej historii obojetnie.
Ale nic sie nie dzieje tak od razu i bez przyczyny,decyzja o odwołaniu slubu musiala zaswitać Twojemu narzeczonemu już wczesniej, potem oddanie pierscionka i wszystko sie potoczylo jak lawina tym bardziej,że w tle byla laska , która pocieszała biedaka umeczonego kłotniami i dowartościowywala patrzac na niego jak na mlodego boga.A każdy facet jest lasy na pochlebstwa.Jak jeszcze gloryfikowala jego rodzinke to już go ma.
Kłótnie niszcza zwiżek i pewnego dnia slowo koniec jest rzeczywiscie koncem, ale uwierz jeżeli jest milosć, to facet zawsze da ukochanej szansę tym bardziej,że to 7 letni związek, on Ci nie dał bo już w tle była inna, myslę, że nie doceniasz tu jej roli a jest wieksza niż myslisz.
Nie zdradził Cie ale jednak nie pozostal obojetny na jej zainteresowanie był gotowy tego śluchać, nie powiedział ci jednak całej prawdy a z cała pewnościa Ona nadal na nim biegala. Skorzystała z okazjii.
Jego błedem podobnie jak w przypadku Eweliny jest to ,że nie mowił o swoich rzeczywistych odczuciach, z własnej wygody ciagnął to do końca, Twoim agrafko,że skupiona na walkach o kolor kafelek nie zauwazyłas rzeczywistego zagrożenia, jego oddalania sie i laski w tle.
Myslę, że tamta dziewczyna też nieźle namieszala ale dla niej to widocznie sczyt marzeń i nie odpuści go szybko.
Nie zastanawia się ,że tak szybko i bez porozumienia z Tobą odwołał slub, że po siedmiu latach nagle jego rodzina Cibie nie akceptuje, on to kombinowal już wczesniej, wystarczyła jedna kłotnia.
Czas w czerwcu wykorzystał nie tylko na sesje,ale na flirty i był już gotowy na nowy związek, teraz chce sie bawić i korzystać z zycia a związek z Toba ciagnął już siła rozpedu.
Nie powinien się z Toba spotykać w dzień ślubu, dal Tobie niepotrzebna nadzieje,bo przeciez już flirtował a inna, spotkał się z sentymentu ( to jednak prawie zona i seidem lat) i z wyrzutów sumienia bo walą w niego ostro!! Nie płakał nad Wami tylko nad soba rozpoczyna nowe zycie.
Nie broń go, to dorosły facet, który ma swiadomosć tego co robi, to nie nastolatka do uwiedzenia, zrobił ci krzywde i o ile da się wytłumaczyć koniec zwiazku kłótniami to wchodzenie tak szybko w kolejny związek, beztresowe wakacje i te sms-y do ciebie gdy go dopadnie sumienie albo swietnie z tamtą się bawi bardzo źle o nim swiadczy. przez siedem lat z jego strony uczucia się zmieniały i on w tej chwili jest gotowy gotowy na zabawy i korzystanie z zycia a nie na małrzeństwo, duzy chłopiec, który chce blyszczeć.Jeszcze tamta sie przejedzie.
agrafka, ból po stracie ukochanego musisz przejść, nie da sie tego przyśpieszyć, ale on mija uwerz, serce sie goi, czas jednak byś zobaczyła co sie tak naprawdę stało i przestała go idealizować bo kropnie cie skrzywdził i do tego zwodził nadzieją na naprawę związku.Tak zwodził, bo samo spotkanie bylo dla ciebie nadzieja.
A nasz forumowy kolega niech nie leje wody, bo tylko mąci w temacie i nic nie wnosi,a oftopowanie gdy ktos cierpi jest az żenujace. Milosć idealna to milosc  świetego do Boga a my jestesmy tylko ludźmi,z całą masa niedoskonalosci cierpimy po sracie ukochanego, szalejemy z zazdrości, samoocena spada do zera, grzeszymy tęsknota i peka nam serce.Idee pozostaną tylko ideami a zycie zyciem.
Agrafko, przestań go idealizować, potraktował Ceibie okropnie, niedojrzały chlopiec, który szuka poklasku. Im predzej to dostrzezesz tym lepiej.
Co do niedoszłych teściów wyznawali zasadę płacę więc decyduję i dopoki by trawała zależnosc od nich to by sie nigdy nie skończylo
Trzymaj sie dziewczyno i postaraj raz na zawsze odciąć od niego im mniej wiadomosci na jego temat tym bedzie Ci latwiej..

Hej,przypadkiem trafiłam na to forum co prawda jestem szczęśliwa w swoim związku ale po przeczytaniu historii agrafki i innych dziewczyn jestem w szoku. Dziewczyny trzymajcie się, bardzo wam współczuje. Jakim okrutnym trzeba być człowiekiem żeby z dnia na dzień przestać kochać. Agrafko wydaje mi się że twój były narzeczony myślał o rozstaniu już wcześniej tylko szuka jakiegoś pretekstu, moim zdaniem z ta dziewczyna mu zawirowała w głowie bo jest "nowa" . Uważam że on i tak wróci do ciebie z pod kulonym ogonem jak tylko minie zauroczenie tamtą dziewczyną a ty mu  wtedy powiesz ze satysfakcja że nie chcesz być z nim (tego Ci życzę ) .  Przepraszam że jest to napisane chaotycznie.

Staram się na to wszystko patrzeć obiektywnie (dobry tekst w ustach osoby tak zaangażowanej), ale chodzi mi o to, że jestem świadoma, ze wina leży po obydwu stronach, że wielokrotnie Go zraniłam itd - w moim odczuciu jest to nieuniknione, również w moim odczuciu 2/3 kłótni było spowodowane jakimś zachowaniem Jego rodziców. Wiem, że wychodząc za Niego powinnam być najważniejszą osobą dla Niego - i kiedyś tak było... Było wiele kłótni przy których padały słowa o rozstaniu, więc ja On teraz twierdzi obydwoje wiedzieliśmy, że tak się stanie i nasz błąd, że pozwoliliśmy, zeby zaszło to tak daleko... Cóż mam na to odpowiedzieć, że mimo tych kłótni chciałam z Nim być?
Nie umiem zrozumiec jak człowiek, który przez 7 lat kochał mnie i planował ze mną życie potrafi teraz realizować ten plan z inną - już nie wnikajac, czy przychodzi mu to łatwo, czy trudno, ale w ogóle potrafi!!!:( Potrafi przytulać tą iiną, trzymać ją za rękę, wpuścił ją do naszego domu, spędził tam z nią pierwszą noc... Czuje sie cholernie oszukana, bo ja byłam całe jego studia (medycyna), kiedy ciągle się uczył i nie było czasu, dodatkowo budowa, przygotowania do ślubu - myślałam, ze odbijemy sobie po ślubie... A śmietankę zgarnia ona, mi nie dane było zjeść kolacji w naszym domu, przespać ani jednej nocy, ja byłam tylko mprzy załatwianiu wszystkich papierów, wyborze dachówki, wyborze drzwi, kafelek, panelów, wanny, umywalek, ubikacji, kranów, kominka, schodów - ja odwaliłąm całą robotę (oczywiście z nim i była to bardzo przyjemna robota), tylko w planie było, że to ja będę siedziec przy tym kominku ;( a teraz wakacje, mnóstwo czasu, nie trzeba już za niczym biegać i ich sielanka trwa, kilka dni temu był miesiac jak są razem, to wiem, ze kupił jej coś w Aparcie - gdzie kupiony był też mój pierścionek zareczynowy, gdzie były kupione obrączki... a teraz  nią miesięcznice świętuje, gdzie gdy ja w lutym tego roku proponowałam, żebysmy robili sobie coś fajnego, urządzali jakieś randki własnie w miesiecznice, zeby nie utonąć w monotonii to było nie, a teraz proszę jaki cudowny facet!!! Jak nagle potrafi, jak mu zależy (choć wiem, ze na mnie mu też zależało... ale cóż widocznie nie az tak), gdzie przez ostatni czas naszego bycia razem codziennie pawrdzał jakies informacje na temat egzaminu po studiach (lekarz), a teraz nagle sobie odpuscił nauke, stwierdziwszy, ze zda go w następnym terminie no i spędza radosny czas z nią, gdzie my usielismy siedzieć w kółko u mnie w domu (u siebie nie chciał), no to teraz maja cały piękny dom do dyspozycji... a to, ze włożyłam w ten dom 2 lata serca nie liczy się w ogóle, po prostu z dniem rozstania miał przestać dla mnie istnieć, zresztą najlepiej tak samo Narzeczony, bo ja jestem jakaś głupia, ze tkwie w wspomnieniach jak to się przecież mówi było minęło i układa życie dalej:( No i najgorsze, ze liczę, że mu z amtą nie wyjdzie, ze skoro kochał mnie to nie da rady tak pokochać jej... żałosne:(
A z portali usunełam juz jakis czas temu, przecież bym sie zaryczała na smierc chyba patrząc na te fotki przedstawiajace jak miło sobie żyją... A pisac tez nie mam co do Niego, bo co mam napisac - halo to ja miłosc Twojego życia zrozumiałes juz to? Wiec zerwij z tamtą i wróc do mnie i to wróc bardzo mocno chcąc, bo inaczej nic z tego nie bedzie? Eh boli, starsznie boli, bo był moim najlepszym Przyajcielem, osobą, której powierzałam wszystko, towarzyszem każdego dnia, osobą, z którą chciałam się zestarzeć... :(