zdradzona żona nie potrafi juz kochać...? - Netkobiety.pl

Cytuje;
"niby Go kocham, ale cały czas myślę, że mogłabym żyć bez niego... Moje myśli mnie przerażają (zaznaczę że przed zdradą świata nie widziałam poza moim mężem). Wykonuję zawód, dzięki któremu poznaję sporo nowych osób, oczywiście mężczyzn też. Krótko pisząc zaczęłam interesować się innymi mężczyznami."

Naturalny tok myślenia zdradzonej kobiety,ale nie staraj się szukać pocieszenia w ramionach innych tylko dlatego,żeby zrobić tak zwane"zadośćuczynienie".
Jeśli nie jesteś w stanie znieść obecności partnera po prostu odejdź!
Zamknij ten rozdział.
"Oko za oko" nie jest dobrym rozwiązaniem,bo stracisz szacunek sama do siebie.

Wiesz. Może zylas w rocznej hustawce po zdradzie.. Teraz hustawka ustala. Masz wrażenie ze mąż starający Sie przez ostatni rok spoczął na laurach?
I może brakuje ci jego 100% uwagi i chcesz żeby znów o Ciebie walczył??
Albo hustawka stała Sie dla Ciebie norma która ratowala Cię przed pustka i teraz szukasz znowu huśtawki...
Może jesteś przykładem tego. Albo dowodem tego ze życie po zdradzie już Sie udać nie może??
Ale jeśli tak to bądź uczciwa- dla nas wsystkich i nasZej nadziei- ze to ze mężowie partnerzy nas zdradzili nie zniszczy naszej uczciwosci i zasad. Ze nie staniemy Sie zimne wyrachowane i okrutne. Myslace tylko o sobie i idące po grupach dla zwykłego hedonizmu.
Bądź uczciwa i od niego odejdx. I zyj. Ze sobą w zgodzie.

Mysle, ze wciaz jestes zagubiona, nie mozesz sie z tym pogodzic, wciaz musisz to przerobic. Mam ten sam problem. Nogami najchetniej wykopalabym go z domu, a rekami trzymala z calej sily. Ale to troche jak pies ogrodnika: sam nie wezmie i drugiemu nie da. Wydaje mi sie, ze to jest problem niewypowiedzianych do konca zali, nieuzyskanych odpowiedzi, ze wciaz potrzebujecie przedyskutowac temat, i byc moze jeszcze raz i jeszcze raz. Ja tyle chcialabym mu powiedziec, tyle zolci wylac z siebie... Jak jest daleko i go nie widze, mam w glowie ulozone cale dialogi, zarzuty, oskarzenia, zale... Ale kiedy juz go widze przestaja sie wydawac takie istotne. I te ciagly brak wlasciwego momentu, zeby zaczac rozmowe...Mija dzien za dniem a ja jestem coraz bardziej sfrustrowana i zla na siebie, ze jeszcze nie podjelam tematu.
Mam nadzieje, ze ta milosc jest nadal w Tobie, tylko potrzebuje dodatkowego bodca, zeby przebic sie, a raczej zburzyc sciane, jaka postawilas miedzy wami. Nie jest to proste. Ja sie czuje tak: Kiedys myslalam,ze znalazlam diament, ogromny, jedyny w swoim rodzaju, niepowtarzalny, moze troche nieoszlifowany, ale przepiekny, lsniacy w sloncu. Patrzylam na niego, podziwialam, chucalam i dmuchalam, polerowalam sciereczka, zeby lsnil jeszcze piekniej, trzymalam w specjalnym, honorowym miejscu. Wydawal mi sie taki bezcenny, niepowtarzalny, ostre krawedzie czasem zranily reke, ale ranki byly male, niezauwazalne, goily sie bez sladu. Jednak z biegiem czasu blask jakby oslabl, , jakby matowial z roku na rok. Bylo to prawie niezauwazalne a ja wine przypisywalam swojemu niedbalstwu, ze nie poleruje go dosc czesto i dokladnie. Az pewnego dnia pekl na pol i okazalo sie, ze to zwykle szkielko i to podlego gatunku. Poczulam sie oszkana. Juz przestal byc dla mnie taki cenny i w zaden sposob nie potrafie wzbudzic w sobie zainteresowania nim. A tak bardzo bym chciala znow zobaczyc jego blask, jak lsni w sloncu, zachwycic sie jego wyjatkowoscia. Dlatego tak trudno mi pogodzic sie z tym, ze pozostalam z marna imitacja w rekach. Jednak mam nadzieje, ze z czasem to szkielko nabierze dla mnie nowej wartosci, byc moze jeszcze wiekszej niz ten diament, ze znow mnie zachwyci.
Postanowilam powiedziec mu, jak bardzo moje uczucia sie zmienily. Paradoksalnie on sam ukaral siebie najbardziej - pozbawil  sie mojego uczucia, wiary w niego, wiary w sens naszego zwiazku. To on sam nalozyl na siebie najsurowsza kare - odbudowy tej najdelikatniejszej nici, ktora byla miedzy nami, ktora nadawla sens naszemu zyciu. A bedzie to mozolna praca. Po prawie dwoch latach odzyskalam nieco rownowage psychiczna, ale uczucie nie do konca.

Ja czuje podobnie jak ty aga. Rownowaga jest delikatna. Łatwo Sie zalamuje. Np dzisiaj. Spotkanie ze starymi kumplami ze studiów. I to nie chodzi o to ze bedą robić bóg wie co... Ale już wiem ze faceci Sie uwielbiają popisywac i solidarność plemnikow powoduje ze nie patrzą; przecież znam i lubię jego żonę...
W każdym razie ciężko mi mówić kocham Cię. A on ciagle pyta... Mogę
to napisać w esemesie. Mogę powiedzieć ale ot tak... Bez patrzenia w oczy i zatrzymania Sie na dłużej przy tym slowach.
Mogę z nim spędzać czas. Dobrze Sie bawić. Kochać Sie z nim.
Ale tak prawdę mówiąc. Ten facet nie jest częścią mnie i mojego życia. Jest kimś kto jest obok z kogo czerpie pełnymi garciami co chce i ile chce.
Gdyby jutro powiedziałby wybacz... Za bardzo mnie to meczy.. Nie umiem tak żyć. Powiedzialabym- ok. Zastanowmy Sie jak rozwiazemy kwestie majątkowe. I jak chcesz to rozwiązać. Separacja? Rozwód?
Rozumiecie? Mogę z nim być i mogę nie być.
Aga rozumiem Cię doskonale. Rana która nam żądali spowodowała ze odcielismy nic która nas łączyła. Teraz to dwa buty obok siebie.
I pewnie tysiące ludzi tak własnie żyje. Ale my zylysmy kiedyś inaczej. I boli to ze to minęło.
Czy go pokocham? Pewnie tak. Czy mu zaufam? Pewnie tak. Czy mu wybaczenie? Pewnie tak.
Czy oddam mu siebie. Nie.
I zawsze w zakamarkach mojej świadomości i bardziej widoczna w podswiadomosci będzie ta ostrożność- nie angażuj Sie za mocno. Uważaj. Bądź czujna. Okresl granice i Sie ich trzymaj.
Wiem to zdrowe bezpieczne i miłe. Ale jak Sie kochali cała sobą jedynie mocno i na zawsze. To to co czuje teraz wydaje Sie substytutem...

Słodzik nigdy nie będzie smakował tak dobrze jak cukier.

I dlatego czytam Cię i Sie boje. Ze jeszcze trochę czasu i trochę zdefiniowania moich uczuc. I potem trudny wybór. Czy żyć w letnim związku. Czy żyć z kimś bo jest spoko. Czy budzić Sie rano koło człowieka który nas za bardzo nie obchodzi- jego uczucia myśli zainteresowania. Czy żyć obok a nie z kimś. Czy bać Sie np. Wakacji sam na sam bo to wyjdzie wtedy ze jak go jest za dużo obok mnie to Sie dusze...
Czy zdecydować Sie na uczciwa samotność? Czy on ma prawo kochać i być kochany? Czy mam prawo zadać od niego uczuc a sama nie dawać ich w zamian? Czy on ma prawo być szczęśliwy?

No ja taka pustkę czuje. Ale to nie pustka skierowana w stronę człowieka który jest obok nie. Ale wynikająca z uczucia które stracilam. I to co czuje teraz jest ledwie ledwie letnie....
Tylko czy... Uczucie może wrócić? Będę potrafiła tak pokochsc jak kiedyś? Nieważne czy tego samego człowieka czy innego?? Czy kiedykolwiek zapelnie pustkę dobra ufna i troskliwa miłością która czułam??

Jakby wiedziała jak taką rozmowę przeprowadzić z gwarancją sukcesu nie byłabym w tym punkcie życia, w którym obecnie jestem. Rozmawialiśmy non stop i to przez całe lata. O wzajemnych potrzebach, o granicach i szacunku, ale jakoś happy endu nie było. On mieszka u matki, ja u siebie. Ja jestem sama a on ponoć się "tylko przyjaźni". Nie wygląda na szczęśliwego, popadł w długi. Ja spłacam jego "ogony" bo w przeciwnym razie obciążyłyby córkę. Chyba po prostu nie udało się odbudować zawiedzionego zaufania. Stosunki utrzymujemy poprawne ze względu na dziecko.

Mam wrażenie ze zaczynam podświadomie prowokować mojego
męża. Obojętnością. Brakiem uwagi nieliczeniem Sie z nim w wielu sprawach. Zachowuje Sie jak
małe dziecko... Mówię... ALE JA CHCE.
Nie odpowiadam na słowa kocham. Nie obdarzam czulosciami dobrym słowem uwaga.
Idę do sklepu kupuje kolejna. Pewnie prawie piezdziesiata sukienkę. Bo chce... Nie
mówię mu jakie mam plany. Może Sie dostosować albo nie... Nie dbam o
dom. On sprząta wszystko organizuje.
To jest takie naginanie granic. Tak jakbym czekała aż dojdzie do
wniosku ze tyle daje. Ze już dawno zrekompensowal swoją winę. Ze nic nie dostaje w zamian.
Prowokuje żeby przyszedł i powiedział- popelnilem błąd. Straciłem twoja miłość. A ja nie potrafię kochać i być ofiara. I Sie poświęcać

zasługuje na miłość. Wole być sam i próbować układać sobie życie.

miejmy nadzieje ze na tym skończy.

Bo może Doda tez zdanie:" spotkałem kogoś kto jest gotów mnie pokochac i mi zaufać mimo ze zna moja historie. Nie będę nigdy kochał jej tak jak kochalem Ciebie. Ale zasługuje na miłość.. Potrzebuje czuć Sie kochany. Przy tobie stalem Sie sluzacym gospodyni domowa prostytutka swiadczoca usługi.. A chce być twoim mężem. Twoja druga polowka.
Chce żyć normalnie. Zasługuje na miłość.

To było w tym samym czasie w którym on mnie zdradzal. Myśle ze to było takie podswiadome---- nie robię nic złego to nic nie znaczy przecież wszyscy tak robią... Nie jestem gorszy od innych. To jak zabawa. Nic poważnego.
Myśle ze to było tez rozrzedzanie tego ze mnie zdradzal. Zaczął flirtowac ze wszystkimi babami-no bo wtedy flirt z ta jedna nie był
czymś wyjątkowym tylko czymś zwykłym...
To było takie brniecie... Pograzanie Sie.... Taki początek izmu.
Do dzisiaj mówi: nie wiem kim wtedy byłem. Nie mogę
patrzeć na siebie. Nie nawidze siebie. Byłem innym człowiekiem. Ja dzisiaj nigdy bym ci tego nie zrobił. Ja nigdy już Cię nie zranie. Czy możesz mi uwierzyć. Jestem pewien ze to Sie nigdy nie powtórzy. Byłem durniem. Nie wiem. Nie rozumiem. Żałuje i będę żałował zawsze....
u.

Wiesz co ja myśle? Ja dowiedziałam Sie o zdradzie męża prawie półtora roku temu. I mam pełna świadomość tego ze to za mało czasu żeby przeżyć taka krzywdę ból i żałobę. I myśle, ze ty tego nie przerobilas. Zadeklarowalas ze wybaczasz i nie dalas sobie czasu na pełne przeżycie tego. Może jesteś trochę jak operacja w innym wątku która od trzech miesięcy Sie z tym boryka i ma sobie na złe ze jeszcze to tak bardzo emocjonalnie przyezywa... Bo ona zawsze ze wszystkim sobie radziła.
Może ty tez postanowilas sobie ze zdrada w waszym związku poradzić ale faktycznie emocje w tobie siedzą... Myśle ze siedzisz jeszcze głęboko w tych uczuciach które przyniosła jego zdrada. Mówisz ze wiesz ze Cię kocha... Ja tez wiem ze mnie kocha mój mąż.. Ale ta miłość jest trochę nieprawdziwa...bo przecież mnie zdradził?? Co nie?
Wiec co. Ta jego miłość stała Sie przez to malutka i nic nie warta. Byle zgrabna dupka sprawiła ze zapomniał o mnie o tobie...
Może Sie boimy ich kochać. Może łatwiej nam rozmieniac te miłość. Może łatwiej nam zrobić to samo żeby ich w końcu zrozumieć?? Kochali nas to nie miało z nami nic wsponego- a zatem... Sprawdzimy czy jak ktoś nas seksualnie zafascynuje to czy fsktycznie nie wpłynie to na nasze uczucia do mężów??
Bo jeśli nie wplynie... To może wresZcie uwierzymy ze nas kochali i kochają??
Nie pisz posta pod postem, użyj opcji edytuj
Moderatorka-apoteoza

Bo co z tego, że oni kochają? Tak jakbyście odkrywały prawdę o miłości, że szczęścia nie daje bycie kochanym a kochanie. Bez tego drugiego to pierwsze w ogóle nie ma sensu. I w tych postach ze smutku najbardziej bije ten brak miłości lub jej resztki w Was. I gdyby nawet oni kochali najmocniej jak się da, to Wam to szczęścia nie przyniesie, jeśli ich nie pokochacie łącznie z tą zdradą.

Przestać kochać bardzo boli... i nigdy nie dzieje się z dnia na dzień.

Porażka.
Ale czy efekt przewijania filmu. Raczej to jest tak ze zdrada burzy dom w którym mieszkasz. A potem - jak dom miał mocne fundamenty- najpierw sprzatasz gruzowisko. Sprawdzasz cegielki w dobrym stanie. A potem mozolnie ukladasz warstwe cegieł za ceglami. A jak już poustawiasz to Sie okazuje ze pieterka zabrakło- bo cześć cdgirlek była uszkodzona porozbijana.. Albo nad pewnymi pokojami nie ma dachu i pada deszcz.
Nie problem bo przecież można dodać nowe cegielki nie?? Ale co jak ogienek w piecu do wypalania zgasl??
Siedzisz w takim niedokonczonym domu i Sie gryziesz...

Pięknie napisane i jakże prawdziwe.

Tak sobie myślę i luźno rzucam. Może czas przestać myśleć co on zrobił i robi. Z Waszych postów wynika, że żałuje, wrócił, stara się i kocha bardzo. I przyjmijcie, że tak jest - nie analizujcie, czy się stara odpowiednio intensywnie, czy nie. Stara się, chce Was i Was kocha, popełnione błędy zrozumiał. Koniec.

A teraz zastanówcie się co Wy czujecie. Bez rozważania zysków i strat i wyłączając jego obecne, bądź przeszłe zachowanie, wyłączając też to wszystko, co było kiedyś między Wami (dobrego i złego). Tak po prostu. On mnie kocha, a co ja czuję do niego? Ja tu i teraz do tego mężczyzny tu i teraz...

A ja Wam opowiem o tym, co mnie uniemożliwiło dokończenie procesu próbowania. Może zakończyłoby się totalnym fiaskiem, może spektakularnym sukcesem i żylibyśmy długo i szczęsliwie. Nie wiem i już się tego nie dowiem. A u podstaw porażki/a może zwycięstwa legła moja wewnętrzna rebelia. Pewnego dnia zwyczajnie zadałam sobie pytanie - kto jest mi potrzebny, żebym była szczęśliwa, czuła się lekka i kochana tak, jak tego potrzebuję. Odpowiedź brzmiała - potrzebuję mężczyzny.

A kim jest mężczyzna i jaka jest jego (za przeproszeniem) funkacja podstawowa. Otóż od wieków (ba! tysiącleci) mężczyzni bronili swoich kobiet i dzieci, mężczyźni bronili godności damy swego serca. A co zrobił mój J.? Mało że nie obronił mojej godności - zdeptał ją własnymi buciorami, to jeszcze na dodatek zrobił po raz kolejny zamęt emocjonalny i moralny swoim własnym i mojemu dziecku. Bo jaki na przyszłość dzieci mają drogowskaz jeśli ich ojciec/ojczym zdradza notorycznie ich matki?
Jakimi wrakami psychicznymi zostają kobiety takich niby_mężczyzn? I co z tą podstawową funkcją w takim razie?

Wiecie, można to ująć krócej - ja go zwyczajnie przestałam szanować nie tylko jako człowieka, ale główenie jako mężczyznę w takim czysto pierwotnym, konserwatywnym sensie. Jeśli to była chuć jak twierdzi, to co mi po takim zwierzaku, który naraża swoich najbliższych na dramat w takim zwierzęcym odruchu. Mężczyzna ma być moim obrońcą a nie bezmyślinym oprawcą i tyle. A jeśli nie zrozumiał tego przez 47 lat to dalej byłoby już tylko gorzej.

Było też coś jeszcze. Zanim dowiedziałam się o zdradach był dla mnie cennym rzadkim kamieniem - nie bez skazy - ale był dla mnie wyjątkowy. Kiedy jednak zdałam sobie sprawę, że może mieć go każda inna, która tylko odpowiednio wygnie miednicę - stał się dla mnie towarem masowego użytku. To tak jakbym poszła do wykwintnej restauracji i została tam poczęstowana big mackiem.

A skoro prysł czar męskości i wyjątkowości ...

Drogie Panie, na pytanie jak przeprowadzic rozmowe z mezem na takie tematy chyba nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Ja wroce do tego o czym caly czas wspominam. Spokojnie i szczerze. Najwieksza awantura nie zrobi facetowi tyle co spokojna rzeczowa rozmowa no i konsekwencja z Waszej strony. Jezeli z powodu faceta Wasze uczucia gasna, to i facet powinien sie o nie starac...My tego czesto nie widzimy, bo natura meska jest niestety taka ze przyzwyczajamy sie do dobrego i przestajemy to doceniac z czasem...Zrobcie to tak aby musial sie zaczac o Was starac,  dlatego proponuje powiedziec co czujecie, czego nie chcecie, no i co Was wkurza... a reszte zostawic po stronie meza. Pytanie czy macie czas i sile na to... Poczatki moga byc bardzo dziwne, bo dla niektorych facetow to moze byc szok. Beda nalgle dzialania w duzej ilosci, zasypywanie Was prezentami i zalewanie uczuciem w ilosciach niespotykanych... To nie zadziala to pewne, ale powiedzcie o tym swojemu mezowi, bo faceci w wiekszosci kompletnie sobie nie zdaja z tego sprawy, ze to pogarsza. Wiem ze glupie sie wydaje prowadzic kogos za reke zeby sie w nim zakochac, ale jezeli w Was jest nadal racjonalna wola przetrwania w zwiazku, to i racjonalnie do tego trzeba podejsc. Jedno jest pewne, ze wiekszosc facetow emocjonalnie dorasta miedzy 30-40 rokiem zycia, szczegolnie w naszych czasach gdzie bycie dzieckiem/piotrusiem panem cale zycie jest poporstu latwe, jednak osobiscie nie zgadzam sie z opinia ze faceci nie potrafia sie zmienic. Widze ze jest w Was dalej wola walki, chociaz stan emocjonalny juz mocno zachwiany i za To Was podziwiam...Pozdrawiam i powodzenia.

Moim zdaniem kłopotem obecnie nie jest, postawa panów mężów, a już na pewno brak starań, bo te są (i niekoniecznie Olinderko z żalu - oni to robią zapewne ze szczerej miłości, zrozumieli, że zdrada była błędem). Problemem też nie jest brak rozmowy, bo rozmowa i szczerość jest.

Uczucia dziewczyn, to obecnie sprawa, na której trzeba się skupić. One muszę je rozpoznać i na nowo zdefiniować. Zobaczyć, czy z ich perspektywy ten związek ma szansę, czy umieją swoich mężów kochać, również z tym faktem i takimi jakich ich na nowo odkryły, czy nie. To trudne. Odzyskały ich, wszystko już jest na swoim miejscu, a teraz... czas na spojrzenie na siebie - czego ja chcę i czy jeszcze chcę.

,masz rację o2. ja zdaję sobie sprawę, że pewnie nie będzie tak jak kiedyś. pytanie, czy to "nie będzie tak jak kiedyś" oznacza kompromis i trwanie w stanie - tak jest to niech będzie. A na ile jest tak, że po takim wydarzeniu juz nie potrafimy kochać mocniej? na ile będziemy trochę jak celinakazika, która patrzy na facetów wokół i marzy, gdzies podświadomie, że może  któregos z nich pokocha jak kiedyś męża - silnie, z ufnością i wiarą? a nie ostrożnie, z palcem na wyłączniku światła (jakby co zwijam manatki i ide do domu...) bo my mamy ich miłość. rozumiemy, że naprawili swój bład.... ale czy mamy nasza miłość?
przestała nas boleć zdrada - a w każdym razie boli mniej, przyjełyśmy do wiadomości, że musimy przewartościować ich miłość -(bo trochę była fajna.. a trochę gówniana.. co nie?), nauczyłysmy się mysleć i sobie..... I YTUTYAJ KLOPS

bo jak nauczyłyśmy sie myślec o sobie, to brakuje nam tej miłości, co to za która idzie się w ogień. miłości w nas samych.... takiego małego gorącego skrawka, który był naszym azylem, lekiem na całe zło i pozwalał przetrwać:
a) irytację jak był chory i marudny
b) wieczny pedantyzm
c) nudę - no bo czasami się nudzimy.. co nie??
d0 i tysiące małych i dużych nieporozumień, konfliktów, różnic...
a teraz patrzymy na niego i łaskawie dopuszczamy do obecności w naszym zyciu - my -królewny, księżniczki, wróżki bajuszki i tak dalej - łaskawie pozwalamy i bierzemy..
najpierw brałyśmy jako zadośćuczynienie - teraz zaczynamy czuć się z tym braniem trochę nieswojo...
tak brać?? i niewiele dawać?/
przeciez dzisiaj jest tak, jak nie było nigdy....
ktoś spija słowa z mych ust, patrzy na moje emocje, obsypuje komplementami.... a mnie to zaczyna irytować.
bo nie we mnie bezwarunkowej gotowości na przyjęcie tego wszystkiego. nie ma tego, co nazwałabym  - intymnością - pełną otwartością i zaufaniem w stosunku do uczuć i gestów - gotowością dawania bez warunkowania i brania bez warunkowania...
i czy jesteśmy z tym szczęśliwe?/ ja nie jestem.
ja czuję, że kłamię. czuję, że jestem fałszywa. czuję, że udaję.

to tak, jakby mieć kilka poziomów zaangazowania - to było w książkach o Enderze Ksenobójcy.. Była tam taka zyjąca w świecie wirtualnym JANE - i jane miała kilka tysięcy poziomów swojej uwagi.. i chociaż na każdym poziomie swojej uwagi mogła robić coś innego, to górne kilka zarezerwowane były dla jednego człowieka...
dzisiaj na moich najwyższych pokładach uwagi jest zainteresowanie moim synem... i mną...
a ten, który tam był zawsze i wszędzie -dzisiaj dochodzi mniej więcej do poziomów średnich - nie - nie jest mi obojętny. jest ważny. ale nie tak, jak chcę
bo ja chcę. rozumiecie? ja chcę - KOCHAĆ.

ja mam ostatnio kłopoty z powrotami z pracy...  łatwiej mi kochać na odległość, niż blisko.. łatwiej mi napisać miłego esemesa niż powiedzieć coś miłego w oczy. łatwiej mi grać niż byc sobą.

Mój mąż tez patrzy ufnie w oczy podstawia lepek do glaskania i merda ogonkiem...:) a ja patrzę i mysle. Głupi psiaku. Gdybyś nie był tu przez zasiedzenie...

Tak. Nawet sam zaczął. Powiedział wiem ze bezpowrotnie straciłem to co najcenniejsze miałem. Ufam ze mnie jesZcze pokochasz ze będziesz potrafiła to zrobić. I ta nadzieja mnie trzyma. A ja zrobię wsYstko żebyś zechciala mnie kochać.

Ktora z nas nie jest pyskata, zwlaszcza w zlosci? Slowa maj straszna moc. Z jednej strony, mowie w tej chwili o sobie, wypowiedzenie na glos jakiejkolwiek, zwlaszcza bolesnej mysli, przynosilo mi ulge i to tak wielka, ze przez kolejnych kilka dni czulam sie wolna o bolu, zalu, zlosci, nienawisci, kochalam mojego meza prawie tak mocno, jak kiedys. A po kilku dniach moja euforia opadala, czarne mysli zataczaly coraz ciasniejsze kregi wokol glowy, az w koncu wdzieraly sie przez nia az do serca i rozszarpyway je kawalek po kawalku. Jest tez druga strona mocy slow. To, co przynosilo mi ulge, ranilo mojego meza, i ta swiadomosc zawsze we mnie byla. Sama sobie zadawalam czesto pytanie, czy to jest premedytacja, czy nieswiadoma koniecznosc wyrzucenia z siebie zlych emocji. Dochodze do wniosku, ze to miszanka obu tych stanow, tylko z biegiem czasu zmieniaja sie ich proporcje. Pozostaje coraz mniej koniecznosci oczyszczenia psyche, a pojawia coraz wiecej premadytacji. Egoistyczne. Ale za bardzo nie dbam o to, to taki dludotrwaly efekt uboczny, zeby lepiej zadzialac na pamiec.
Chyba wchodze w etap godzenia sie z faktami i akceptacji ich. Od kilku dni czuje sie calkiem ok. Co najlepsze, jestem coraz pewniejsza, ze chce jednak dac szanse mojemu mezowi, ze jestem w stanie uporac sie z ta prawda. A najlepsze jest to, ze jak zawiedzie mnie jeszcze raz, bede miala sile, zeby odejsc. I nie dla tego, ze nie kocham jego, tylko dlatego, ze wreszcie kocham siebie i nie pozwole sie juz wiecej skrzywdzic.

Moze wam tez potrzeba jeszcze troche czasu, rozmow, zeby wszystkie uczucia w was poukladaly sie na wlasciwych miejscach. Dziewczyny, zarowno to uczucie przyjazni, jak i schlodzenia milosci, obawy, ze milosc nie wroci, znam to az do szpiku kosci. Bez mala dwa lata zajelo mi, zeby dojsc do miejsca, w ktorym jestem. Teraz tylko jego problem, zeby wyciagnal nauke z tej lekcji. W tej chwili juz nie on siedzi na tronie, tylko ja. Znow zaczynam czuc milosc do niego, ale juz nie przeslania mi ona milosci do mnie samej.

Olinderko
Twoje slowa, sarkazm, zlosliwosc i bezsilnosc - to cala ja sprzed jeszcze kilku miesiecy. Co by nie powiedzial, co by nie zrobil, w mojej glowie odzywal sie glos: i kogo chcesz nabrac pajacu? Po co sie wysilasz? Nie badz taki zalosny itd, itp....Jakie to bylo meczace. Raczej jakie to jest meczace, bo wciaz przebiegaja przez glowe podobne mysli, ale juz nie tak czesto, nie tak nartyczywie, juz tak nie mecza i nie wyczerpuja...

Celina
Mam nadzieje. ze hustawka bedzie wznosic sie i opadac coraz wolniej, coraz nizej.... az wreszcie zatrzyma sie w miejscu. Wiele czasu na to trzeba. Masz ochote wyc - wyj. mialam taki czas, ze jakby ktos mi powiedzial, ze to pomoze, to caly dzien walibym glowa w sciane... Ale to nie przynioslo by niczego, poza bolem. Teraz czuje, jak nadchodzi spokoj, ale spokoj przynosi ze soba wiele zmian w mojej psychice. Mysle o rzeczach, ktore wczesniej nie przyszlyby mi do glowy. Mijam na ulicy faceta i zastanawiam sie, czy to naprawde mogloby byc takie latwe, zeby z nim isc. Moje mysli juz  nie sa takie czyste, niewinne, moja milosc juz nie jest taka szczera. Tak bardzo chce kochac jak kiedys, i tak bardzo sie wsciekam, ze juz nie potrafie byc taka, jak kiedys. Ucze sie kochac mojego meza w nowej rzeczywistosci.  Staram sie z calych sil. Sa dni, ze czuje sie calkiem szczesliwa, a sa takie, ze sama nie wiem, co czuje. I tak naprawde nie wiem, dokad zaprowadzi mnie zycie i ta walka samej ze soba. Chcialabym byc pewna jutra, a juz nie potrafie. Wlasciwie chcialabym byc pewna, ze w tym jutrze ja i on wciaz jestesmy razem, ale prawda jest taka, ze wcale nie jestem tego pewna. A wlasciwie jestem pewna, ze razem bedziemy tak dlugo, jak dlugo on bedzie sie staral naprawic to, co zepsul.
Moze Twoj maz mysli, ze to jakas gra z Twojej strony, manipulacja, zeby zachowywal sie tak, jak Ty tego chcesz?

Olinderko mądra z Ciebie kobieta:)
W moim obecnym stanie duchowym cięzko mi będzie nawet pomyśleć że jestem szczęśliwa, a co dobiero w to uwierzyć...
Ale spróbuję...
Historia zdrady mojej osoby to jednorazowy skok w bok (podobno). Impreza, alkohol i chętna koleżanka.
I żona gapa, która po męża, na tą imprezę przyjechała i zoboczyła co nieco.

Njgorsze sa te wszystkie watpliwosci szarpiace swiadomosc i w koncu przeradzajace sie w bezgraniczna obojetnosc, ktora uswiadamia pustke po jedynej, bezcennej wyjatkowosci, ktora juz nigdy nie powroci. Jak odnalezc ta wyjatkowosc?

w sobie?

moze -czysto hipotetycznie teraz- tej wyjatkowosci wcale nie ma , a my tylko kochajac mamy taka iluzje, zyjemy w takim przeswiadczeniu, ze to cos wyjatkowego, jednorazowego?

bo CHCEMY ja miec ?

Uważam że człowiek który kochał i został zdradzony już nigdy nie będzie taki jak wcześniej...
Kochałam i zostałam zdradzona muszę dodać że nadal kocham chodź odeszłam, nie mogłabym juz zaufać...cos we mnie pękło i boli jak cholera bo to byl człowiek z którym chciałabym przeżyć swe życie a teraz moje zycie wyglądam tak jak wygląda...
Podziwiam kobiety które zostały zdradzone które wybaczyły i żyja u boku takiego męzczyzny ja nie potrafię... chodź do głowy przychodze mi rózne rzeczy że przecież mogłam spróbować że może można byłoby to jeszcze uratować nie odważyłam się za bardzo boli za bardzo zostałam skrzywdzona...nie umiałabym juz sie cieszyć.
Potrafie dużo wybaczyć potrafie pójść na kompromis ale są rzeczy których nie da sie wybaczyć.

celinakazika? zaglądasz tu czasem?
aga33? zaglądasz tu czasem? co u ciebie?

End_aluzja a jak u Ciebie się to skończyło? Nadal jesteś z mężem? Pytam, bo moja sytuacja jest podobna. Była zdrada, staram się wybaczyć ale zaufania brak a w związku z tym z miłością też już nie jest wesoło. Zero spontaniczności, za każdym razem wszystko kalkulowane na zimno, planować nic nie planuję bo się boję (zastanawiam się jak mam spędzić z tą osobą swój czas do końca życia). Warto walczyć?

odpowiem hurtem
tak jestem z mężem
'czasami mam doła, czasami emocje wracają
czasami jest dobrze

czasami zapominam...

nigdy nie oddawałam się bez reszty i nie wierzyłam w bajki, ale miłośc to dla mnie troska o drugą osobę, nie robienie tego, co ja może zranić
mój mąz mnie zranił, a więc był wobec moich uczuć obojętny
i to boli

nie miałam takiego etapu jak celinakazika.. że inni faceci wydawali mi się atrakcyjni, że miałam ochote zaczać z kimś nowym
z jednej strony jakoś tak wygenerowałam sobie generalną zasadę, że jak mój mąż porzadny facet wlazł na manowce, to na facetów w ogóle nie ma co liczyć
z drugiej strony - tak xle myslałam o męzu zdrajcy, że nie mogłabym tak samo myśleć o sobie.. więc zdrada wykluczona...

ani.. a do ciebie
po co w tym tkwisz? chcesz, żeby córka też przezywała zdradę?
chcesz, aby kltos ją traktował jak ciebie?
ile masz lat?
ile jeszcze będziesz zyć?
naprawde z tym człowiekiem?
naprawde w taki sposób?
masz przed sobą więcej, niż masz za sobą.. zadbaj o swoją przyszłośc