watla samoocena, kompleksy związane z byciem w związku. - Netkobiety.pl

Rozumiem Cię, bo mam podobnie. Jestem w związku, kocham swojego faceta i jestem z nim szczęśliwa, ale kompleksy nie dają mi żyć. Nie mówię o nich prawie nikomu, wolę żeby chłopak nie wiedział o tym wszystkim, ukrywam to przed nim. Tylko niekeidy zdarza się, że podczas okresu coś mu napomknę, bo wtedy mam straszne huśtawki nastroju. Podobnie jak Ty, nie umiem sobie z tym poradzić. Patrzę się na inne dziewczyny, modelki i widzę, że jestem gorsza od nich i to pod każdym względem. Okropne uczucie. Wydaje mi się, że facet jest ze mną, bo jest, żeby z kimś być, a tak naprawdę to mu się nie podobam i jeśli spotka na drodze lepsza  dziewczynę, to od razu do niej poleci. To zaczyna być chore. Mam straszne kompleksy, dosłownie nic mi się w sobie nie podoba i chyba powinnam się leczyć. Wszystko to za sprawą "byłego" ojca alkoholika, przez którego mam zrytą psychikę. Jedyne co Ci mogę powiedzieć to to, że takich kobiet jak my, jest zapewne cała gromada i nie my jedne mamy taki problem. nie podejmuj pochopnych decyzji, bo potem możesz tego żałować. Ja żyje nadziej, że kiedyś przejdzie mi ta cała "szopka", bo się wykończę. Myślę, że przestanę tak myśleć, jak będę miała już rodzine, dzieci  nie będzie czasu myśleć o tym wszystkim tylko właśnie .... tutaj pojawia się mój kolejny problem - kto mnie zechce? niby jestem z facetem i planujemy wspólną przyszłość, ale ciężko uwierzyć mi w to, że on naprawde jest ze mną dlatego, że mnie kocha.

Ja właśnie też raz myśle, że jestem do niczego, że jestem gruba etc, a za chwilę mówię "ale jesteś głupia, przejmuesz się takimi rzeczami, a tak naprawdę nie jest źle". Niestety to pierwsze myślenie występuję o wiele częściej, a  w sumie codziennie. Tutaj o tym pisze, bo i tak nikt mnie nie zna, ale na żywo to z nikim o tym nie rozmawiam, dusze to w sobie i udaję przed wszystkimi, zwłaszcza przed chłopakiem, że jest ok, a jak jestem sama, to ryczę, zaczyna się moje głupie myślenie i tak w kólko. Psycholog? chodziłam kiedyś, jak jeszcze ojciec był alkoholikiem, ale szybko zrezygnowałam z wizyt u niego, bo nie chciałam z nikim rozmawiać o swoich problemach. Tera i tak się już zmieniłam, bo kiedyś wśród znajomych byłam smutna, a teraz zawsze wesoła, uśmiechnięta, a w rzeczywstości strasznie zakompleksiona dziewczyna. Alkohol piję tylko okazjonalnie, tak dla towarzystwa. Kiedy jest mi źle to po prstu wlączam zamulającą muzykę i płaczę.
Może psycholog cos Ci pomoże, życzę Ci tego:) mam nadzieję, że kiedyś wyjdziemy z tego i zaczniemy żyć normalnie, bo to nas wyniszcza od środka...
właśnie, a co na to Twój chłopak? wie o tym? rozmawiałaś z nim?

To masz o tyle dobrze, że Twój facet chce o tym rozmawiać. Ja kiedys napomknęłam temat moich kompleksów, to stwierdził, że przesadzam, że czego ja chcę i on chce abym była uśmiechnięta zawsze i nie gadała o żadnych kompleksach i ich nie miała, bo nie mam powodu. No tak, łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Ja niestety nawet jakbym chciala o tym pogadać z nim, to nie mam jak bo zaraz będzie kłótnia, że wymyślam itp a ja jestem też uparta i mi się nie przetłumaczy, więc ja też nie widze sensu rozmawiania o tym. Choćby nie wiem co, zawsze myślałam/myślę/ będę myśleć, że jestem gruba, nieatrkacyjna, brzydka etc. Oczywiście będę udawać, że jest ok przed innymi,. Ja już dawno stwierdziłam ,że nie nadaję się do związku, ale zawsze jak się jakiś pojawi na horyznocie zawróci mi w głowie, to ulegam i wchodzę w związek, w którym jestem niby szczęśliwa, ale sama ze sobą nie jestem.
A na czym polega ta terapia? cały czas rozmawiasz o tym z psychologiem czy jak?

Tak, wchodząc w związek chcę tego i jeśli chodzi o sam związek, to moge pwoeidzieć, ze jestem szczęśliwa. Może nie aż tak do końca, bo swego czasu, facet mówi mi ( niby w zartach), że jestem gruba, ze mam tłuszcz, oponkę, żebym coś z tym zrobiła. A ja jestem oosbą dośc wrażliwą i od razu takie rzeczy zapamiętuje i to dla mnie była kaplica. Od tamtego momentu moja samoocena jeszcze bardziej spadła w dół, oczywiście przepraszał i mówil, ze to było na żarty i nie wiedział, że tak zareaguję. Już tak nie mówi, ale we mnie to dalej siedzi, te jego słowa plus moje kompleksy wyniszczają mnie. Jeśli chodzi o komplementy, to niekiedy coś tam powie, bardzo rzadko, a nawet jak już powie, to nie wierze w to i wolę,. żeby nie mówil mi ich, bo i tak wydaje mi się, że mówi to bo mówi, a nie że tak naprawdę jest.
Ciesze się, że chociaż masz wsparcie u faceta i możesz z nim o tym rozmawiać, a wizyty u psychologa na pewno coś dadzą tylko trzeba na to czasu ja jestem zbyt uparta, żeby pójść na taką terapię, bo nie docierałoby do mnie to, co mówią inni. Dobrze, że chociaż pozbyłaś się już części tych kompkleksów i nie uważasz się za gorszą:) ja ten etap mam jeszcze przed sobą.

Nie umiem tego zrobić. On ma dośc wysoką samoocene, nie lubi rozmawiać ze mną na temat mojego wyglądu, bo zawsze twierdzi, że przesadzam, choć wcześniej twierdził co innego, no ale. Wiesz, ja mu nie mówie o swoich kompleksach, o tym, że prawie codziennie ryczę, bo nie widze sensu. I tak nie dostanę wsparcia z jego strony, bo za każdym razem jego odpowiedzieź będzie brzmiała "nie przesadzaj". Zresztą on bardzo dużo pracuje, nie ma dla mnie prawie w ogóle czasu, więc i nie wie co się ze mną dzieję.
Hmm chciałabym dojść do tego momentu co Ty, czyli stwierdzic, że moje kompleksy nijak mają się do rzeczywistości. Ale to jest takie trudne, że nawet jak próbuje to nie umiem. Niekiedy stanę przerd lustrem, popatrzę się na siebie, powiem, że jestem normalna, ładna, atrkacyjna, ale za chwilę ryczę i mówię, że wcale tak nie jest, że nikt mnie nie zechce itp itd. Tak wiem, ludzie mają gorsze problemy od moich. Ja się powinnam cieszyć z tego, że mam co jeść, mam ręcę i nogi, ale mam już tak zryta psychikę, że to wszystko jest silniejsze ode mnie i już nawet psycholog mi nie pomoże.

Kochana, przyznam, że też kiedyś przesadzałam z zazdrością. Potrafiłam być nawet zazdrosna o dziewczynę jaką na komputerze mój facet oglądał - tak wiem to była przesada , on był niewinny , lecz ja sobie urajałam , że jest inaczej. Chorobliwa zazdrość bowiem zazwyczaj jest nieuzasadniona i to jest schemat, że partner jest niewinny, wierny, ale my i tak nie wierzymy w to i ciągle myślimy, że zdradził, że będzie wolał inną. Trzeba uświadomić sobie, że problem jest w nas , nie w partnerze. Mój chłopak bardzo ją lubił i ja już miałam w głowie czarne wizje. Z całego serca jej wtedy nienawidziłam. No, ale w końcu zrozumiałam to i już tak nie przesadzam z zazdrością, wierzę, że jestem dla niego tą jedyną , ukochaną.
Jeżeli widzisz, że chłopak Cię kocha, pokazuje Ci to i powtarza, to spróbuj zmienić nastawienie. To, że ona jest bogata, a Ty nie to nie umniejsza Twojej wartości. Chłopak jest przecież z Tobą. Nie możesz traktować każdej dziewczyny jako zagrożenie dla związku, przecież w życiu każdego z nas są osoby płci przeciwnej, ale to nie znaczy, że zdradzimy naszą drugą połowke. Twoim błędem jest też porownywanie się : np ona ma to, ja tego nie mam . Przez to zapominasz o tym jak wiele masz zalet. Szukasz tylko swoich wad i skupiasz się na nich. Przecież gdyby spróbować, to i ta dziewczyna ma wady, każdy ma wady. No, ale każdy też ma zalety. Więc od dzisiaj poszukaj w sobie zalet, w tej dziewczynie widzisz różne zalety, teraz poszukaj w sobie, bo na pewno je masz. Dużo kobiet innym kobietom czegoś zazdrosci, a to nie tędy droga. Wtedy myslimy, ze my jesteśmy beznadziejne , a inne kobiety idealne , a to blad.. Nie jestesmy beznadziejne, jestesmy wspaniale, tylko nie umiemy tego dostrzec ! A te kobiety nie sa idealne, mają wiele wad, naprawde wiele i same pewnie tak jak my mają kompleksy. A więc nie ma powodow do przejmwoania się
Skup się na swoich zaletach, na związku ze swoim chlopakiem, to jest tylko narzeczona jego brata, na pewno Ci nie zagraza , sprobuj ja po prostu polubic jak czlowieka, nie pownuj sie z nia, jak poznasz ja lepiej, to pewnie sama dostrzezesz ze relacje jej i Twojego chlopaka sa normalne, tylko daj szanse na to

Wszędzie W wyglądzie, charakterze. W wyglądzie zawsze się znajdzie coś ładnego , nosek, usta , może figura, włosy. Ja pięknością nie jestem, ale dużo rzeczy mam w wyglądzie, które mi się bardzo podobają, są unikatowe :] Np mam jasną cerę, w dobie "solarek" jestem unikatem Charakter ? Każdy z nas ma zalety i to nie ulega wątpliwości. Ty piszesz, że jesteś z biednej rodziny, a więc na pewno znasz wartość pięniądza, jak już miałabyś pieniądze, to pewnie oszczędzałabyś je, nie szastałabyś nimi na lewo i prawo. To wielka zaleta. Twoi rodzice są rolnikami, więc potrafisz docenić trud ciężkiej pracy. Moim zdaniem możesz czuć się lepsza od tej dziewczyny i od wielu innych Te, które dostają dużo pieniędzy od rodziców to może mogą więcej sobie kupić, ale często są rozkapryszone przez to i mają kiepski charakter.
Mówisz , że kiedyś ktoś mówił ciągle, że jestes beznadziejna.
A myslalas moze o terapii u psychologa ?

O tak, właśnie to. Z tego też powodu sama nie idę do psychologa. Wolę to dusić w sobie i sama sobie z tym poradzić. Tez staram się znaleźć jakieś zalety i ostatnio jakby więcej mam wiary w siebie, choć przede mną długa droga. Trzeba być jednak dobrej myśli, nie my jedne jesteśmy w takiej sytuacji
Ciężko jest już nawet udawać, ale jak się nie ma z kim o tym pogadać (a może już się nawet nie chce?), to nie poostaję nic innego jak zaakcetpować zaistniałą sytuację lub coś w niej zmienić,. Ja będę dążyła do tej drugiej opcji i oby mi się udało. Już nie staję tak często porzed lustrem i nie mówię, jaka to ja jestem brzydka i gruba tylko staram się po prostu zrobić swoje i iść, nie komentując wyglądu.
karollina_k, musisz zrobić tak jak ja - albo żyć z tym dalej albo coś z tym zrobić. jeśli nie chcesz iść do psychologa, tak jak ja, to musiśz sama się przemóc izmienić to zanim Twój związek się nie rozpadnie. Ja sama staram się już nie wdrążać tego wszystkiego w mój związek, bo nie chciałabym aby on z takiego powodu sie rozleciał. Trzeba się zawziąć i coś z tym w końcu zrobić. Dowartościowac się chociażby poprzez zmianę ciuchów, fryzury ja od tego chyba zacznę...

wierze dziewczyny, ze wam sie uda. wierze tez ze w koncu zajdziecie w sobie odwage by zwierzyc sie bliskiej osobie ze swoich demonow. latwiej jest z nimi radzic gdy sie je wyrzuci na zewnatrz. gdy spojrzy sie na nie z dystansu. zastanowcie sie czy mozna cos z tymi kompleksami zrobic, czy chce sie cos z nimi zrobic. kiedys bylam strasznie zakompleksiona, teraz jestem zakompleksiona, ale z tym walcze i probuje nie dac sie swoim czarnym myslom. trzymajcie sie netkobietki

Przeczytałam wszystkie posty - początki były kiepskie , ale skończyło się pozytywnym akcentem i to jest najważniejsze :)
Ważne tylko abyście dążyły do tego pozytywnego nastawienia , aby nie zniknęło ono w momencie wyłączenia komputera .

Myślę, że kompleksy to nieodzowna część kobiecej natury . Nawet najbogatsza i najpiękniejsza dziewczyna w mieście może dostrzec w sobie jakiś felerek . Podstawą jest , abyście potrafiły odnaleźć w sobie też te dobre strony - tak jak już jedna z forumowiczek wcześniej napisała - i abyście pamiętały o tym , że nad złymi stronami  zarówno tymi w charakterze  jak i wyglądzie, zawsze można popracować . Jeżeli będziecie skupiały się tylko na tym co wam przeszkadza, to tak naprawdę zawsze będziecie żyły w wiecznym zakompleksieniu, które będzie Wam uniemożliwiało  normalne funkcjonowanie.  Nie zapominajcie o tym, że waszych mężczyzn musiało do Was coś przyciągnąć . I skoro nadal z Wami są , pomimo tych wiecznych kłótni i wyrzutów padających w ich stronę , to muszą coś do was czuć. Pewne przysłowie mówi, że nie ma miłości bez zazdrości i jest w tym bardzo dużo prawdy. Aczkolwiek obsesyjna zazdrość nie buduje związku, ona go rujnuje i prowadzi wyłącznie do rozstania . Żadna z Nas nie ma swojej prywatnej , bezludnej wysepki, na którą mogłaby zabrać ukochanego . Dlatego też trzeba zaakceptować stan rzeczy jaki jest i zamiast rozmyślać o koleżankach swojego partnera, zamiast porównywać siebie do nich, należy skupić się na tym, co zrobić, aby w związku układało się jeszcze lepiej niż dotychczas.

powodzenia ;)

Problem w tym, że ciężko jest dostrzeć te dobre strony u siebie, i zaakceptować siebie taką jaką się jest mi to przychodzi z wieeeelkim trudem, ale powoli wychodze na prostą. Z facetem dalej jak nie gadałam o tym tak nie gadam, przynajmniej w tym nie mam u niego oparcia i nie czuje sie w ogole atrakcyjna, a juz na poewno nie seksowna w jego towarzystwie, no ale ważne, że sama zaczynam spostrzegać siebie już troszke inaczej niż to było jeszcze parę tygodni temu i to już uwazam za cukces. Reszta jakoś sama przyjdzie:)
Dziekuje za rady

MOniccAA, właśnie chodzi o to, że ja tego problemu tak nie dostrzegalam dopoki chłopak nie zaczął mówić, że jestem gruba, ze mam tłuszcz, sadło, oponki. Sama wcześniej mu o tym w ogole nie wspominał, sam z tym wyjechal i od tamtej pory nie umiem sobie z tym poradzic przez co czuje sie nie atrakcyjna dla niego. Skoro tak powiedzial to cos w tym jest. Schudlam przez to pare kg (mam prawidlową wagę, żeby nie było, że rzeczywiście jestem jakaś pulchna), ale on tego i tak nie zauważył, a przynajmniej o tym nie wspomnial. Przez te jego niby żarty dotyczące mojego wygladu moja samoocena strasznie poszla w dol, ale juz powoli wychodze z tego. Ostatnio, jak byliosmy nad wodą i ja spałam (a raczej udawałam, że spię ), on leżał obok mnie, nagle wstał i po cichu powiedział "ale jesteś chudziutka". Jak to usłyszałam myślałam, że nie wytrzymam i wybuchnę żałosnym śmiechem, bo dla mnie to takie właśnie było. Najpierw gada, że ejstem gruba, ze cos mam z tym zrobic, a teraz takie teksty. On nie wie o tym, ze ja wtedy nie spalam i to slyszalam, ale po prstu to było dobijajaco śmieszne, naprawdę. Nie umiem mu już zaufać, nie wierzę w żadne jego teksty, komplementy, nic. Bardzo bolalo mnie to, kiedy na kazdym kroku obsypywal mnie takimi głupimi zartami, a teraz nagle zmienil sie? nie wierze w to.
No ale najważniejsze, że ja już sama jakoś z tego wychodze:)

Nie wiem czy te jego słowa były na żarty. Jeśli by tal było, to powiedziałby to raz czy dwa, a nie na każdym spotkaniu przez dłuższy okres czasu. Dlatego też ciężko jest mi w to uwierzyć mimo przeprosin. W tej kwestii mu nie wierzę, ale ogólnie mam do niego zaufanie tylko po prostu nie lubię i nie chcę, żeby prawił mi komplelenty, bo to na mnie żle działa. Kocham go i nie chce kończyć tego związku, ale nie chcę też rozmawiać z nim na tematy związane ze mną, bo od razu włącza mi się moje myślenie i kłotnia gotowa tym bardziej, że on jest baaardzo pewny siebie i ma wysokie mniemanie o sobie i nie rozumie tego, że ja nie jestem taka jak on.

Mika , a ja nadal podtrzymuję , że to były tylko żarty z jego strony . Skoro jest tak pewny siebie , to pewnie myślał , że są one takie dobre , że rozśmieszą Was oboje , a tu psikus . Przy okazji operacji "pozbywanie kompleksów" popracuj też nad dystansem do siebie. Bardzo przydatna cecha w dzisiejszych czasach. Ale poniekąd w jednym ze swoich poprzednich postów miałam trochę racji :] Chociażby z tym, że Twój chłopak nie rozumie tego, dlaczego nie jesteś pewna siebie .

Truskaweczka . Tak naprawdę , to nigdy nie miałam jakiś wielkich kompleksów . Denerwował mnie mój nos , kiedyś byłam gruba przez leki więc denerwowała mnie moja figura , miałam trupio bladą karnację przez którą sprawiałam wrażenie naprawdę chorej , ale mogłam z tym żyć :) Dla własnego samopoczucia zaczęłam trenować jogging, chodzić na pilates, na solarium (aby wyglądać jak człowiek , nie jak denat) i jak patrzę w lustro to nie widzę miss universe , ale całkiem ładną dziewczynę . Szczególnie jak się ładnie umaluję i ubiorę ;) Niby takie drobiazgi , ale kobiece nastawienie potrafią zmienić o 180 stopni. Jednakże trudno mi się z Tobą nie zgodzić - nic nie ma od razu.

karollina_k, to moglby mi powiedziec w oczy, ze jestem chuda, a nie pod nosem cos mruczec, kiedy ja śpie ale nie no, już porozmawialiśmy i poszlam na jego strone, uwierzylam, ze to były głupie żarty. Nie śmieszą mnie takie rzeczy, ale teraz nic juz nie mówi, więc nie czepiam się i nie wypominam mu tego:) jednak w sprawie moich kompleksow nie doszlimy do porozumienia, bo ich to nigdy sie chyba nie wyzbede wiec nie ma sensu o tym gadac. Jak na razie robie wszystko, zeby czuc sie bardziej atrakcyjnie itp i jakoś powoli idzie:)

Tez mam dziewczyny wielki nos, ale nim sie akurat nie przejmuje i zaczelam wlasnie robc tak, ze swoje wady starac sie omijac, i patrzec sie na swoje zalety:) na razie widze ich malutko, ale mysle ze z czasem bedzie ich wiecej

Miko mam tylko nadzieję, że odchudzasz się dla siebie, nie faceta. Bo ja osobiście bym nie schudła dla faceta, bo dobrze mi w swoim ciele, jak nie pasuje, to nara - bym powiedziala

łatwo Ci tak mówić. Jak dziecznie zależy na chłopakowi, jest zakochana po uszy to jest w stanie zrobić dla niego wszystko Nawet nie raz skoczy w ogeń. Tylko trzeba w tym znaleść dla siebie przyjemność z tego co się robi. A jeśli chodzi o odchudzanie konkretnie to myślę że to dore, tylko źle że dziewczyna przy tym wpadła w konpleksy. Dbanie o figurę to jak dbanie o włosy, jak masz odrosty to je fabujesz, bo wiesz że z nimi nie będziesz mu się podobała, co nie znaczy że będzie mniej kochał. A jak się nazbiera pare kilo to też trzeba je zrzucić i wtedy nawet każdej z nas zrobi się lepiej na duszy kiedy możemy kupić spodnie o rozmiar mniejsze. 

Truszkaweczko jak Ci chłopak powie "zafarbuj włosy bo już skarbie masz troche duże odrosty" to mu powiesz "jak Ci się moje odrosty nie podobają to nara!" ?

Rzeczywiście, jeśli robimy coś dla siebie, to i przy okazji dla partnera, bo on w jakiś sposób też z tego korzysta. Kocham faceta, nabawiłam się troche kompleksów przez niego, ale akurat z waga nigdy się dobrze nie czułam wiec i tak mialam zamiar cs z tym zrobic i tak. Sama mu tego nie mówilam, on to zasugerował w zartach. Teraz staram się dbać o siebie. Jeśli chodzi o te odrosty, to raczej zadna dziewczyna ich nie lubi i jeśli się pojawiaja, to farbuje włosy

te odrosty to taki luźny przykład
a Tobie truskaweczko gratuluję że przez pare lat nie przytyłaś.
postawa jak najbardziej dobra, i tego też Ci gratuluję.
Ja pisząc osatni post myślałam o takiej sytuacj że np dziewszyna waży 50 kg, po paru latach 65, to wątpię że każdy facet będzie z tego zadowolony. I wtedy taka drobna uwaga to napeno nie chamstwo.
Osobiście bardzo nie chcę przytyć, ważę 50 kg przy 160 cm i nie chcę więcej.
I tu mam odwrotną sytację. Bo jak zaczęłam się spotykać z moim facetem to miałam 60 kg, nie byłam gruba ale z nudów zaczęłam cztać blogi proana i tak zchodłam i teraz to mój kochamy czasami coś mi napomni żebym zaczęła więcej jeść ale wtedy mu obiecuję że napewno nie bd już chudnąć.

Nie Powiedziałam przykładowo. Ja przytyłam akurat 10 kg przez hormony, ale mój facet raz tylko powiedzial, ze jestem za gruba, gdy ciągle go maglowalam ze tak jest i zdenerwowalam się, ale potem zdalam sobie sprawe, ze to ze zlosci. Mi sie podoba moje cialo, choc moze niektorzy otworza oczy ze zdziwienia jak moze sie sobie podobac jak wazy 68 kg przy 170 cm, ale naprawde mi sie podoba, oprocz brzucha bo troche za duzy Ale mimo wszystko chce zaczac zdrowszy tryb zycia, wiecej sie ruszac, tak dla zdrowia, ale tak potrzeby schudniecia nie czuje.

dokładnie, nie wierzę ze Mika jest gruba   cyferki to niby nie wszystko, ale na pewno nie

Oj ja też:)

Tak, czuję się gruba. Może to wydawac sie Wam smieszne, ale naprawde tak jest. Kompletnie nie czuje sie atrakcyjna, seksowna nic, choc ostatnio zmienilam troche stosunek do siebie. Czuje sie gruba, brzydka i to by było na tyle:)

i rzeczywiscie może 49kg przy 162cm nie wydaje się być dużą wagą, ale mam budowę gruszki, wiec to wyglada troche niesmacznie:/ z ud nigdy nie umiem schudnac, a z brzucha zrzuce coś zawsze i to jest moja zmora - uda ;p

Mika , ale skoro masz taką budowę ciała, to nie pozostaje Ci nic innego jak to zaakceptować . Jak coś można zmienić i chcę się - to ok zmieniajmy, ale jeśli nie możemy, to użalanie się nad tym nic nie da i może przerodzić się w obsesję, takie kompleksy, które właśnjie uniemożliwiają normalne funkcjowanie, bo co chwilę myslimy o sobie zle i odpychamy innych od nas.
Rozumiem, że nie podoba Ci się Twoja budowa, ale nie pozostaje nic innego jak to zaakceptować Przecież kazda z nas ma defekty, kazda , bez wyjatku. --> bnawet modelki ktore ubostwiasz

truskaweczka, wiem, ze z udami nic juz nie zrobia  i z budową i dlatego jestem na etapie akceptacji powolnej akceptacji, ale jest lepiej. bo juz nie placze tak czesto, nie mowie jaka to nie jstem itp

Niestety taka już jestem zakompleksiona, że ciężko mi w to wszystko uwierzyć. Na to już nie poradze, jedynie mogę próbować się tego wyzbyć, toteż właśnie to robię:) i oby mi się udało, a dietetować i tak bede dalej już może nie dla schudniecia, ale prze to, ze mam problemy z zoladkiem  i chcac nie chcac musze unikac niektorych potraw i trzymac sie okreslonej diety

No tak, jak ma się problemy z żołądkiem, to faktycznie. Wspolczuje, mi to sobie ciezko czekogolwiek odmówić co lubię, bardzo lubię jeść, to czasem jak hobby ;P choć wiadomo staram się też nie przesadzać.
Mam nadzieję, że z czasem uda Ci się uwierzyć w siebie i powiesz "Ale ze mnie laska"

Czytajac Wasze posty nie moge uwierzyc,ze sama taka kiedys bylam

Mimo,ze mialam od zawsze spore powodzenie , zastanawialam sie co oni we mnie widza?Co ja mam w sobie,czego nie maja inne?
Majac chlopaka,myslalam(dokladnie jak Wy),ze jest ze mna po to , aby z kims byc,ale kiedy znalazlaby sie lepsza,to bez zastananowienia zostawilby mnie.
Bedac ladna dziewczyna,myslalam,ze jestem brzydka,wazac 49/165 myslalam,ze jestem gruba! ,bedac calkiem kumata dziewczyna,myslalam,ze jestem glupia i chyba najlglupsze,co moglo mi przyjsc do glowy : ze jestem gorsza od innych.

Nie wiem , skad u mnie byly te kompleksy,moze ze slabych relacji z ojcem,moze dlatego,ze wieksza czesc zycia wychowywalam sie bez niego i chociaz prawie wcale mi go nie brakowalo-mialo to na mnie wplyw.

Meczylo mnie to,zwlaszcza kiedy mialam chlopaka i wyobrazalam sobie Bog wie co

Dzis nie poznaje siebie sprzed lat.Mam wrazenie,ze byla to zupelnie inna osoba.
Nie wiem jak to zrobilam,ale odzyskalam pewnosc siebie.Jestem swiadoma swojej wartosci,juz wiem,ze nie jestem od nikogo gorsza,ze mam cos do powiedzenia.
Szczerze to o kompleksach nigdy nikomu nie mowilam i wiem,ze sporo osob nawet tego nie zauwazylo,wrecz przeciwnie-zawsze uchodzilam za pewna siebie osobe( co mnie dziwilo).
Prawda jest taka,ze ludzie nie zauwaza u Ciebie wielu cech,jesli im o tym nie powiesz
Watpie,ze teraz ktokolwiek pomyslalby,ze kiedys bylam niepewna siebie(chociaz nigdy nie bylam niesmiala).
Jak juz wspomnialam,nie mam pojecia jak dokonalam takiej przemiany,byc moze pomoglo wmawianie sobie,ze jestem wartosciowa dziewczyna i nie mozna mi myslec inaczej :)Ale mysle,ze mialo to tez zwiazek z poszerzeniem w pewnym sensie horyzontow.Zaczelam wiecej czytac,dowiadywac sie roznych rzeczy.
Teraz mam bardzo dobre o sobie zdanie,jakies tam kompleksy zawsze beda jak u kazdego,ale blahostki. Po tamtej dziewczynie nie zostalo ani sladu.
Jak ja potrafilam zmienic sie diametralnie to Ty  tez mozesz
  Nigdy nie daj sobie wmowic,ze jestes gorsza od innych( Forrest Gump )