Hedonizm-sposób na życie? - Netkobiety.pl

To może być dla niektórych (w tym mnie) przerażające, ale TAK. Znam. Mam ponadto wrażenie, że zrobiła się taka moda wśród młodego pokolenia a i dotyka to chyba panów przeżywających "kryzys wieku średniego". Zresztą już dawno mówiono: "po mnie to choćby i potop".

Ja nawet bym powiedziała, że współczesna kultura bardzo dowartościowuje hedonizm. Liczę się ja, moje potrzeby, trzeba być asertywnym, trzeba walczyć o swoje... Większość reklam odwołuje się przecież do takiego myślenia: niczym się nie przejmuj, kup sobie wafelka i zrób sobie dobrze I to jest wszystko fajnie, tylko później jak trzeba koegzystować ze współlokatorem, partnerem, rodziną itp. to się okazuje, że się nie da, bo każdy jest tak do bólu "asertywny" i "dbający o swoje potrzeby", że nie może współżyć z drugim człowiekiem.

Hedonizm jest zdrową postawą bo ma na celu dążenie do osobistego szczęścia. Osoby wyznające takie idee są radośni i usatysfakcjonowani.
Problem pojawia się w momencie gdy zostanie on mylnie interpretowany. Hedonizm to nie to samo co egoizm. Dla wielu oznacza on tyle, co zero zobowiązań i brak samokontroli. Wówczas słowo ?hedonizm? nabiera pejoratywny wydźwięk. Kojarzony jest z wygodnym sposobem na życie.
Myślę, że większość ludzi przeraża fakt, że hedoniści dążą do szczęścia po przez między innymi przyjemności?

Podstawowa różnica pomiędzy hedonizmem, a egoizmem polega na tym, że egoista dba jedynie o siebie, hedonista zaś potrafi zatroszczyć się o innych ludzi ? najpierw jednak chce zadbać o siebie żeby móc cieszyć się z pomagania innym. Hedoniści nie mają na celu krzywdzić bliskich. Choć nie wątpię, że i takie postawy się zdarzają. Wynika to raczej z mylnego interpretowania tej idei.  A popadanie w jakąkolwiek skrajność nie jest dobre. Za równo w przypadku hedonistów tak, jak i altruistów.

Hedoniści nie są ludźmi złymi i płytkimi tylko dlatego, że pragną czerpać radość ż życia. Przecież to, że człowiek lubi wygodne życie, oznacza tylko tyle, że potrafi on sobie zapewnić komfort. Oni potrafią określić co chcą od życia, są szczerzy i otwarci. Ich związki są trwałe i zgodne, właśnie dlatego, że potrafią walczyć o swoje i otwarcie mówić, czego potrzebują.

Niezrozumienie tego światopoglądu wynika z tego, że większość z nas została tak wychowana, że tylko ciężką pracą można osiągnąć duchowe spełnienie. Podobne autorytety przedstawia nam  Kościół.

Myślę, że właśnie przesadne jest wychowywanie w przeświadczeniu, że tylko ciężka praca popłaca. Nie mówię tu jako tako o lenistwie ale o tym, że przyjemność dość często jest sprowadzana na dalszy plan.

Przykład:
Jest wolna sobota.  Żadnych planów. Zero obowiązków.

-Małgosia
wstanie pomimo wszystkiego jak zawsze każdego dnia o 7 rano. Zrobi sobie śniadanie. Aby nie marnować całego popołudnia poukłada jeszcze raz w szafie pomimo iż jest porządek. Ciągle, myśli o tym aby nie zmarnować dnia.

-Jaś
Pośpi do godziny 10.00.  Jak wstanie zrobi sobie śniadanie do łóżka i poogląda sobie w między czasie filmy. Nie przejmuję się tym, że do południa jeszcze nic nie zrobił.

Dwie zupełnie różne postawy. Pomimo tego, iż Małgosia ?pożytecznie? spędziła ten czas nie czuje satysfakcji. Za to, Jaś nie robi sobie wyrzutów sumienia z tego, że poleniuchował sobie jeden dzień. Cieszy się, że w końcu wypoczął.

Czy w związku z tym Jaś jest gorszy od Małgosi?

Czerpać radość z życia trzeba umieć. Myślę, że hedoniści potrafią to robić.

Tak to prawda .
Nasza mentalność bywa straszna.

Szczerze mówiąc ja wśród swoich rówieśników bardzo niewiele widzę postaw "ciężka praca popłaca", za to bardzo wiele postaw roszczeniowych. Ludzie pracują dwa razy w tygodniu, a brakującą kasę dostają od rodziców. Inni nie pracują w ogóle i np. wiecznie piszą pracę magisterską albo wiecznie studiują i są utrzymywani przez rodziców. Tyle, że ci rodzice utrzymują ich właśnie ze swojej ciężkiej pracy, ale tego się już często nie widzi.

Jeśli chodzi o przykład Jasia i Małgosi, to myślę, że jest to kwestia charakteru. Niektórzy lubią mieć poczucie dobrze spełnionego obowiązku, a inni wolą sobie pofolgować. Inna sprawa, że najczęściej jest tak, że Jasie żyją w przekonaniu, że zakupy robią się same, podobnie jak porządki i pranie i nawet obiad sam się gotuje, a rachunki to w ogóle jakiś odległy kosmos, którym nie warto sobie zawracać głowy. Najłatwiej czerpać z życia przyjemności i być hedonistą, kiedy ktoś pracuje i myśli za nas.

Zgadzam się z Agnieszką
Zdaje się, że w starożytności gdy wymyślono tę postawę, filozofowie pochodzili z wyższych sfer. Do zapewnienia im wygody i warunków życia posiadali sobie niewolników. Cóż mieli do roboty poza myśleniem?
Taka postawa w dzisiejszych czasach może być uzasadniona (jak dla mnie) jeśli ów hedonista sam odwala wszystkie obowiązki związane z życiem codziennym.

zgadzam się z Apoteozą. Hedonizm to nie egoizm i nie lenistwo. Jestem szczęśliwy, kiedy otaczają mnie ludzie szczęśliwi, jestem szczęśliwy kiedy lubię swoją pracę. Ale jestem też szczęśliwy, kiedy mogę sobie zrobić dzień dziecka - wyłączyć komórkę, walnąć się z książką i cały dzień mieć wszystko w pompce. Albo kiedy poimprezuję tak, że później przez kilka dni łażę do tyłu

Nie umartwiam się, nie komplikuję niepotrzebnie życia. Nie ma obiadu - żaden problem, zamówi się pizzę. Brudne naczynia - jak jest jeszcze jakiś kubek czysty i jest w czym zrobić kawę, to żaden problem (a jak nie ma, no to trzeba zrobić mycie naczyń). Dom to nie muzeum, żeby wciąż pucować, auto nie zabytek, żeby się nad nim jakoś specjalnie spuszczać.

Mi jest bliski hedonizm w "wydaniu" Epikura (tzw. epikureizm), a w XX w. coś zbliżonego głosił słynny Anton Szandor LaVey

Na postawę - jedz, pij i popuszczaj pasa, jest inne określenie: SYBARYTYZM. To jest coś o krok dalej od hedonizmu.

Koliber, a mogłabyś sprecyzować o co Ci chodzi, bo nie rozumiem...

Apoteoza, no robi się, to skomplikowana logistycznie operacja. Ile czynności trzeba wykonać zanim przystąpisz do samego mycia

W takim razie tez jestem hedonistka, a nawet dazę do tego by nią być :-) Hedoniści na pewno sa duzo szcześliwsi niż ci, którzy się całe życie poswiecają. Nie będzie w tym nic strasznego jeśli np. jak wspomnial Lupus nie pozmywasz brudnego kubka, a w tym czasie np. przeczytas fajna ksiażke czy pójdziesz na spacer itp. bo sam sie rozwiniesz, a jak spotkasz kogos - to bedziesz przynajmniej ciekawie opowiadal :-), bynajmniej nie o zmywaniu naczyń...

Nie wiem zbytnio co na ten temat mówił szarlatan La Vey :-), ale taką zdrową hedonistyczną filozofię propaguje niejaki Osho, ze Wschodu, ale naprawdę mądrze...

Nie uważam. Szarlatan to obiegowa opinia. To raczej okultysta niż szarlatan/satanista.Właściwieto nie znam La Veya i jego poglądów, żeby się wypowiadać.... Nie wiem o co mu chodzi - chyba bardziej o zaspokojenie hedonistycznego ego niż typowych żądź?

Osho pisze zbyt kwiecistym językiem. Może gdyby pisał prościej byłoby to łatwiej strawne dla czlowieka Zachodu :-) ale wnioski ma w wiekszości trafne i bynajmniej nie propaguje ascetyzmu.

Kiedyś interesowałam się tą odmianą satanizmu. Problemem dla wielu ludzi jest to, że uważają satanistów jako tych, którzy czczą diabła, piją krew , chodzą na czarno ubrani i mają na szyi zawieszony wielki pentagram.  A satanizm  Lavayański to filozofia  i nie nic wspólnego z wiarą.
Zwolennicy le Veya chcą przekonać innych o hedonistycznym charakterze satanizmu i o tym, że nie jest on niczym złym.  Jednakże wielu chrześcijan odczuwa lęk na myśl o satanizmie. Dzieje się tak, gdyż wierni wybierając Boga, inklinują się z dobrem. Wobec tego automatycznie prowadzą walkę z szatanem. Fakt, że  szatan to największy wróg Boga nadaje mu niezwykłą moc. A  jak wiadomo walczyć z największym wrogiem Boga nie jest łatwo.  Tyle, że większość ludzi myśli, że satanizm to tylko i wyłącznie kult szatana( satanizm teistyczny)  i nie wiedzą, że satanizmem laveayńskim jest poglądem na życie.

Sciągnęłam Biblię Szatana i faktycznie nie ma nic wspólnego z czczeniem diabła na cmentarzach. La Vey krytykuje religię, glównie chrześcijańską z pozycji ateisty czy może humanisty? W porządku -jego stwierdzenia są trafne, tylko że zauwazcie że on sam próbuje sprytnie stworzyć niejako nową religię - zwaną satanizmem :-)

Poczytajcie ten fragment: ..."satanizm opiera się na bardzo zdrowej filozofii - wyempacynowanej. Ale po co nazywa ją satanizmem? Dlaczego nie mogłaby na przykald nazywać się humanizmem lub nawiązywać do jakiegos czarnoksięskiego zgromadzenia, czegoś nieco bradziej ezoterycznego, czegoś mniej rażącego? Istnieje co najmniej jeden ku temu powód. Humanizm nie jest religią. To po prostu styl życia bez ceremonii i dogmatów. Satanizm posiada zarówno ceremonie jak i dogmaty. Dogmaty...są niezbędne"

Szatan jest jedynie symbolem . Każdy z Satanistów uważa się za boga i tylko on ma władzę nad sobą. Cały ten nurt w głównej mierze odnosi się  symbolicznie do zachowań szatana stąd wywodzi się nazwa satanizmu.

Ale tego publicznie nie deklaruj, że satanizm jest Twoją drogą życia :-) , bo to słowo jest w społeczeństwie pejoratywne...i nie przekonasz ze chodzo o La Veya, zreszta on też jest postrzegany jako szarlatan...

Ja jestem dość sceptyczna co do wszelkich religii i ideologii, bo jak się dostana w ręcę fanatykow to się nic dobrego z tego nie ma...

Motylku i Apoteozo
Nie jestem satanistą laveyańskim. Po prostu - zgadzam się z wieloma rzeczami, które LaVey głosił, ale jest dla mnie dziwactwem, że ruch de facto ateistyczny bawi się w jakieś ceremonie, magię itp. To nie dla mnie.

Natomiast podoba mi się coś, co nazwałem drapieżnym hedonizmem. Czyli np. również dawanie sobie prawa do zemsty, jeśli akurat to nam jest potrzebne do osiągnięcia spokoju. Podoba mi się zasada: Traktuj bliźniego tak jak on traktuje ciebie.

Lupus - jeśli jakikolwiek ruch, także ateistyczny, próbuje tworzyć dogmaty i ceremonie to podejrzewam od razu że chce werbować zwlenników jak jakis Kościół czy sekta (a to już to utworzenia religii czy instytucji niedaleko). A poglądy La Veya są akurat na ten dzisiejszy brutalny świat. Bo jak nadstawisz policzek, tak jak głosił Jezus, to się skopią całego...

Koliber -podobnie jak ja, też nie lubię być przypisana do grupy, ideologii czy religii. Dlatego biorę to co mi odpowiada, a to co nie odrzucam, a ta nadbudowa w postaci ceremonii, dogmatów, magii, mszy nie jest mi potrzebna :-)

Hedonizm (gr. ?????, hedone, "przyjemność", "rozkosz") ? pogląd, doktryna, uznająca przyjemność, rozkosz za najwyższe dobro i cel życia, główny motyw ludzkiego postępowania. Unikanie cierpienia i bólu jest głównym warunkiem osiągnięcia szczęścia.

Wyróżnia się:

    hedonizm etyczny
    hedonizm psychologiczny
    hedonizm materialistyczny (hedonistyczny materializm, konsumpcjonizm, konsumeryzm)

Hedonizmem etycznym nazywamy takie poglądy, zgodnie z którymi ludzie powinni zmierzać do szczęścia (cudzego lub swojego), bowiem jest to "etycznie dobre". Hedonizm psychologiczny głosi, iż ludzie pragną szczęścia, nie mówi nic jednak co do sposobu (oraz rodzaju) jego osiągnięcia. Hedonizm materialistyczny dopatruje się najwyższej lub jedynej wartości w gromadzeniu i zużywaniu dóbr materialnych.

Najstarszą formą hedonizmu jest hedonizm cyrenejski. Jego cechy to:

    liczy się tylko szczęście "prywatne", czyli tzw. egoizm indywidualny (doznania innych ludzi są niepoznawalne).
    szczęście można osiągnąć poprzez chwilowe przyjemności.
    to co nazywamy "długotrwałym szczęściem" jest przewagą przyjemności nad bólem.
    szczęście jest aktywne, tj. jest stanem czynnym umysłu/ducha/duszy, nie polega natomiast na braku cierpienia.
    ważne są doznania teraźniejsze. To co było, ani to co będzie nie ma znaczenia.
    rozkosz musi współgrać z rozumem, to znaczy, że to nie człowiek ma się poddać rozkoszy, ale rozkosz człowiekowi. Przyjemność jest doskonała wtedy, kiedy można ją odrzucić bez żalu i bólu.
---------------------------

Zdecydowanie jestem hedonistką. Ale mam to od nie tak dawna
Kiedyś zamartwiałam się wszystkim; przeszłością, teraźniejszością, przyszłością bliższą i tą daleką. Był czas, gdy wykonywałam pracę, która nie do końca mi odpowiadała, był czas, gdy pracowałam ponad siły.
Rzuciłam to wszystko- łącznie z nastawieniem.
Żyję tu i teraz. Kocham spać, kocham gapić się w zieleń za oknem i rozmyślać. To nie czasy, gdy zwlekałam się o 5.00 czy 6.00 rano by powtórzyć materiał do szkoły- no way! Mam dużo zadań obecnie, ale nic kosztem odpoczynku i relaksu

"Zgodnie z zasadą hedonizmu radość jest wrodzona człowiekowi i nie potrzebuje on o nią zabiegać, wystarczy tylko, by ciało było zdrowe i dusza spokojna a życie będzie rozkoszą. Wg epikureizmu wartość posiadają jedynie dobra doczesne. Człowiek jest odpowiedzialny za własne szczęście i nieszczęście. Spokój jest najdoskonalszym stanem a oświecony umysł jedynym środkiem przeciwko niepokojowi."

Uważam, że hedonizm nie jest zły. Żaden bożek nie sprawi, że będziemy szczęśliwi. Sprawianie sobie przyjemności miałoby być grzechem?. Pamiętajmy, że mamy różne formy hedonizmu. Egoista będzie dbał tylko o siebie, ale inni będą się dzielić swoim szczęściem z najbliższymi. Trzeba zaraz mówić "fuj"na kogoś kto czerpie radość z życia? Chciałabym zobaczyć życie ludzi, którzy gardzą hedonizmem, ich niezwykłe życie ascety może i mnie przekonia do zrezygnowania z wszelakich dóbr materialnych i czerpania garściami z życia.