Dziwne objawy po tygodniu od skończenia leku - Netkobiety.pl

Odpowiem tak
1/Jeżeli leki od psychiatry wdrażamy powoli (od małej do większej dawki) - odstawiać też powinniśmy powoli (zmniejszać dawkę)
2/ Jeżeli  włączamy leki (od psychiatry) na jego działanie musimy poczekać od 2tyg do 1 m-ca albo i więcej to zależy od leku i jego skuteczności, no i jeżeli lek odstawiłeś to przez jakiś czas lek uwalniał się z ogranizmu. Teraz już go nie ma i organizm wydalił i wrócił na dawne tory - wygląda na to że  powinineś brać ten lub inny (konieczna wizyta u lekarza)
3/ Czy dasz radę funkcjonować bez leku uzgodnisz z lekarzem, ale może być podświadomie strach że nie dasz rady, przyjmując  leki czujesz komfort wygody i poprawnego funkcjonowania, nie musisz być uzależniony, jesteś świadomy że potrzebna jest wizyta u lekarza.
4/ Zacząłeś wprowadzać leki pod kontrolą lekarza, więc odstawianie leku też kontrolowane.

To jest tak, że miałem iść na kolejną wizytę i dopiero tam ustalić co dalej. Tyle, że przychodnia przestała istnieć, a dokładniej przeniosła się w inne miejsce będące sporo dalej niż poprzednia lokalizacja. Lekarz, który mi przepisywał te leki już tam nie pracuje. A ja niestety też trochę za późno zauważyłem, że ten lek się kończy i nie sprawdziłem tego wszystkiego wcześniej. Co ciekawe sporo ludzi ich teraz oskarża o to, że zlikwidowali tamtą przychodnię i nikogo nie poinformowali, a ludzie mieli poustalne wizyty, wykupione pakiety terapii u konkretnych terapeutów itd.

Po pierwsze zapoznaj się z ulotką. Niektóre leki powinny być odstawiane stopniowo poprzez zmniejszanie dawki. Po drugie skonsultuj się jak najszybciej z lekarzem i opisz swój problem.

Dokumentację może jeszcze jakoś da się odzyskać, w poniedziałek spróbuję to zrobić ale nawet bez niej pewnie dałoby radę bo nigdy nie miałem nic poza zwykłymi wizytami i tym jednym lekiem. Za każdym razem robiłem tak, że w ostatni tydzień leków zapisywałem się na wizytę na jeszcze następny tydzień więc nie brałem leków przez max kilka dni do wizyty, robiłem tak już z 5-6 razy i zawsze się udawało. Teraz też chciałem tak zrobić ale tego zniknięcia całej przychodni trochę się nie spodziewałem. Mam już namiar na jedną nową opcję, blisko domu więc w poniedziałek zobaczę.

Taką metodą przerywanego leczenia (kilkudniowe przerwy) nigdy nie wyleczysz się  ale szkodzisz sobie, dlatego tak reaguje organizm.
Leki od psychiatry to nie cukierki i nie witaminy . Leczenie powinno być ciągłe żeby przyniosło skutki, albo leczenie dożywotnio. Ciekawe czy lekarzowi o tym mówiłeś - jesteś niezdyscyplinowanym pacjentem.
Do nowego lekarza koniecznie ze starą dokumentacją (odnaleźć można 100%) bo będziesz od nowa rozpoczynał wywiad i leczenie.
Ach zachowujesz się jak duże dziecko.

Ps. To nie są dziwne objawy w przerywanym leczeniu, to są objawy na Twoje życzenie z braku rozsądku.

Kurczę Autorze ile Ty masz lat? Lekarz serio nie uświadomił Cię ze tego typu leki to nie są antybiotyki które pobierzesz jakieś czas i potem kończysz z dnia na dzień i jest ok? Rozpoczynanie brania sertraliny następuje stopniowo bo może się wiązać z przykrymi objawami ubocznymi, odstawianie leku również następuje stopniowo powoli i pod kontrolą lekarza. Serio nie miałeś takiej świadomości ?? Bo tłumaczenie że przychodnię zamknęli, ze lekarza nie było itp to taka gadka na poziomie dziecka z 4 klasy podstawówki które mówi że nie odrobiło innych lekcji bo miało dużo zadane z plastyki. Tyle że to dziecko dostanie najwyżej uwagę albo jedynkę a Ty sobie możesz jeszcze bardziej zaszkodzić pod względem zdrowia psychicznego. Zapierdzielaj do innego lekarza po receptę a nie zdziwiony siedzisz że co to „samo” zrobiło.

To były zaledwie kilku dniowe przerwy, nigdy nawet nie zauważyłem żadnej różnicy, aż do teraz.

Oczywiście, że mówiłem lekarzowi o tych kilku dniowych przerwach bo na wizytę zawsze się czekało, nawet jak zapisywałem się na 2-3 tygodnie przed skończeniem leku to dosłownie raz mi się udało co do dnia to załatwić. Ten lekarz przyjmował tylko jeden dzień w tygodniu, a ja mogłem iść tylko wieczorem bo przecież praca. Żeby się zapisać na ten konkretny dzień i jeszcze na godzinę wieczorną to nieraz nawet miesiąc wcześniej się nie udawało. Tylko teraz aż się zapomniałem z tym, że na ostatnią chwile chciałem się zapisywać.

Teraz nie mam takiego papierka, w poniedziałek spróbuję odzyskać dokumentację.

Mam 28 lat. Lekarz jedyne co mówił na ten temat to, że nie powinno się tych leków odstawiać z dnia na dzień ale nigdy nie wspomniał co może się stać jeśli to zrobię czy jakie mogą być skutki uboczne. Zaczynałem faktycznie od mniejszych dawek ale nie przypominam sobie bym w taki sam sposób odstawiał te leki, a robiłem to wcześniej ze dwa razy i pod kontrolą lekarza. Raz było tak, że najpierw brałem je przez kilka miesięcy, potem odstawiłem pod kontrolą lekarza, który powiedział, że może tyle mi wystarczy. Trochę ponad pół roku później wróciłem do niego po więcej bo już coraz trudniej mi było funkcjonować. A ty serio pytasz czy ja się nie spodziewałem, że zamkną mi całą przychodnię? Czy czegoś takiego w ogóle można się spodziewać? Jedyne czego się spodziewałem to właśnie wystąpienia jakichś efektów ubocznych ale nie wiedziałem jakie mogą być i dlatego powstał ten temat. W poniedziałek będę sprawdzał namiary na nowych lekarzy. Tak czy inaczej raczej będę musiał przetrwać jeszcze pewnie z kilka tygodniu bez tych leków no chyba, że uda mi się tak szybko znaleźć nowego lekarza i zapisać na jakiś bliski termin. Albo zrobić tak jak pisała Priscilla, odzyskać dokumentację czy jakikolwiek dowód na te leki i dostać receptę od lekarza rodzinnego.

To nie wystarczyła Ci informacja, że nie powinieneś leku odstawiać z dnia na dzień? Koniecznie musiałeś igrać z ogniem i to sprawdzić?
I nie ogarniam, dlaczego tyle razy nie potrafiłeś zadbać, żeby nie dopuścić do braku, a dopiero wówczas, gdy widziałeś, że lek się skończył, umawiałeś kolejną wizytę. Dla mnie to jest kompletnie niezrozumiałe.

A ja przecieram oczy ze zdumienia jak lekarz mógł mi nawet nie wytłumaczyć dokładnego celu brania tych leków. Przez cały czas myślałem, że one były tylko po to by mnie ustabilizować, by umożliwić codzienne funkcjonowanie, nie było mowy o żadnej poprawie na stałe ani tym bardziej o "igraniu z ogniem". Gość mówił, że to takie najprostsze i najsłabsze leki, które mają działać lekko uspokajająco, pomagać w takim codziennym funkcjonowaniu. Mówił, że celem nadrzędnym jest pójście na terapię, a leki mają tylko trochę pomóc, od początku miałem takie dziwne wrażenie, że on nie traktował mnie całkowicie poważnie, a ja płaciłem ponad 200zł za każdą wizytę. Nawet tamta terapeutka go znała i jak jej powiedziałem, że dał mi ten lek to aż się zaśmiała i powiedziała, że on zawsze każdemu przepisuje ten lek.

Masz dzieciaku, Z ULOTKI tego twojego leku:

Weź sobie dobrze to poczytaj. Kilka razy. Ze zrozumieniem.

https://www.mp.pl/pacjent/leki/lek/5594 … ane#dosage

No dokładnie. To co mówi lekarz to jedno, ale jest jeszcze ulotka. Lek, którego odstawienie trwa tygodniami, a najlepiej miesiącami, żeby obyło się bez problemów żadnych, a Shinigami go sobie łyka jak M&M raz biorąc, a raz nie.

Ej, no bo taka prawda. Czasem się człowiekowi coś przypomni, o czym zapomniał powiedzieć u lekarza i się okazuje z ulotki, że lepiej wtedy tego leku nie brać, albo dobrze się można przygotować na jakieś skutki uboczne, które z czasem mogą ustać, jak się organizm zaadaptuje. A jak nie to wtedy wiadomo, że to wina danego leku i warto wtedy go zamienić na coś innego. Poza tym niektórych leków trzeba mieć spory zapas, bo potrafią być braki, a nie można przerwać leczenia.

A ten sobie łyka psychotropy jak draże jakieś. No masakra.

Nigdy nie planowałem wizyty z wyprzedzeniem nie licząc dentysty i alergologa ale tam sami zapisywali od razu na rok do przodu. Kończąc jedną wizytę od razu zapisywałem się na kolejną i przyznam szczerze, że u tego psychiatry nawet nie pomyślałem by też tak zrobić bo to zawsze było spore wyprzedzenie czasowe. Dostawałem te leki przeważnie na pół roku i tak też było teraz. Te, które teraz mi się skończyły dostałem jeszcze w listopadzie tamtego roku.

A teraz aktualizacja, 15min temu zadzwoniła do mnie pani z drugiej siedziby tej przychodni. Dzwoniłem wczoraj ale mnie olali, inna pani powiedziała, że zaraz do mnie oddzwoni i już nie zadzwoniła, a ja nie mogłem się drugi raz dodzwonić, a teraz inna sama zadzwoniła. Zapisałem się na wizytę online i to w najbliższy wtorek, z uzyskaniem dokumentacji też nie będzie problemu tak więc nie ma tragedii szkoda tylko, że wizyta jeszcze podrożała. Teraz wizyta jest dwa razy droższa niż za pierwszym razem ale jeszcze do przeżycia.

Kiedy szedłem pierwszy raz nawet nie było mowy o NFZ, w najbliższej przychodni było ponad rok czekania bez pewności, że się uda. W dużym szpitalu w Warszawie w ogóle nie było nawet zapisów do końca ówczesnego roku. Na początku jeszcze było w miarę tanio ale teraz sama wizyta kosztuje 300zł więc po tej jednej i po uzyskaniu recepty na nowe leki wezmę stamtąd dokumentację i spróbuję ponownie na NFZ.

Shinigami to już wychodzi któryś raz z kolej przy Twoich wypowiedziach. Szczególnie w "30-latku" w dziale obok. Powtarzam więc (już chyba setny raz): Ty powinieneś już dawno temu iść jeszcze raz na terapię.
Nawet jak widać powyżej Twój psychiatra to doradził.

To kiedy w końcu na nią pójdziesz?

No patrz, a jak mu niedawno o tym przypomniałam, to twierdził, że coś źle pamiętam
Myślę sobie, że Shini po prostu liczy, że znajdzie dziewczynę, która będzie ogarnięta i się nim zajmie i zaopiekuje. Wtedy znajdzie się mieszkanie, może popchnie go, a nawet załatwi lepszą pracę, nauczy gotować, w ogóle życia go nauczy.
Rzecz w tym, że taka ogarnięta dziewczyna będzie miała swoje wymagania, których Shini już na starcie nie spełnia. Ten wątek jest zresztą doskonałym tego przykładem.

A więc jak zwykle u Ciebie "nie da się nic zrobić" i będziesz do końca życia tylko czekał, narzekał, dziwił się wszystkiemu naokoło i zbierał atencję na tym forum (jak jeszcze będzie istniało...) a czas sobie płynie nieubłaganie. Zaraz wskoczy Ci 30 lat, potem 40, potem więcej i co - wtedy będzie Ci łatwiej wziąć w końcu odpowiedzialność za siebie i swoje życie? Czy będziesz tylko jeszcze bardziej zgorzkniały i sfrustrowany?

Oczywiście, że jednym z Twoich problemów jest otoczenie i wpływ Twojej matki, już chyba z pół roku temu rozmawialiśmy na ten temat, później dopiero okazało się, że Twoja terapeutka mówiła to samo. Ale Ty nie chcesz tego wcale zmienić

A kolejna terapia również Ci "nie pomoże" ponieważ Ty nie jesteś zainteresowany tym, aby pomogła.

A życie Ci mija....

A ja myślę, że ty jesteś tu tylko po to by się poznęcać, pojechać po kimś, dowartościować się czyimś kosztem. Nawet nie próbujesz dokładnie czytać postów i odpowiadać na nie w sensowny sposób. Aby zgnoić najbardziej jak się da by poczuć się kimś lepszym. Wydaje ci się, że wiesz co myślę i czego chcę mimo iż ja sam tego nie wiem. Stworzyłem ten temat w konkretnym celu i dowiedziałem się wszystkiego czego chciałem. Sprawa z lekami jest rozwiązana i temat powinien być do zamknięcia albo do mojej aktualizacji. Ty jednak ciągniesz go dalej, wywlekasz moje problemy żeby mieć dalszą pożywkę, żeby było kogo cisnąć. A potem będą pretensje, że cały temat jest o moich problemach. Ja na prawdę nie widzę wyjścia z tej sytuacji, wiem co powinienem zrobić ale nie wiem jak, nie wiem skąd wziąć pieniądze dużo większe niż moje obecne oszczędności.

Ty myslisz ze tylko Ty zarabiasz minimalną? Jest pełno takich osób. Zwykle 1 praca to płaca minimalna. Wynajmowałam pokój i pracowałam za minimalną. Prawie kazdy kto wyjezdza do wiekszego miasta przez to przechodzi. Malo kogo stac na wynajem calego mieszkania i w pierwszej pracy zarabia wiecej niz minimum. Gdybym miala czekac z wyprowadzką az poznam faceta to bym sie nie doczekała, bo wlasnie dopiero po wyprowadzce do wiekszego miasta go tu poznałam.

Tylko Ty jestes za wygodny, bo nie chcesz mieszkac w wynajmowanym pokoju. Skoro narzekasz na brak kasy to wyjedz do pracy za granice. Są agencje pracy od tego. Załatwią ci zakwaterowanie i pracę. Wyniesiesz sie wkoncu z  domu.

Umówienie się do psychiatry w ciągu 2 dni jest jak najbardziej możliwe. Bo ja nie mówię o zapisaniu się do tego psychiatry do którego chodziłeś a który nagle przestał przyjmować bo się przychodnia zamknęła tylko o zapisaniu się do jakiegokolwiek psychiatry tylko po to żeby przepisał Ci Twój lek na okres „przetrwania” do wizyty u tego właściwego. Wchodzisz na portal typu znany lekarz wpisujesz psychiatra i wyświetla   Ci całą listę lekarzy dostępnych w Twoim mieście.  Cześć z nich będzie miała faktycznie termin za miesiąc albo i dalej ale  będą i tacy którzy będą mieli wolne termin pojutrze albo z dnia na dzień się coś zwolni bo zawsze jaki pacjent się wykruszy. Ale jak się szuka wymówki to się ja zawsze znajdzie. A tłumaczenie się tym że jeszcze niedawno nie dbałeś wogole o siebie nie oznacza ze mam Ci teraz bić brawo że łaskawie coś w tym kierunku zmieniasz. Bo robisz to dla siebie a przynajmniej powinieneś. Jeśli już więc to robisz to rób to porządnie żeby był efekt. Masz 28 lat więc warto byłoby przeżyć wiele lat w jak najlepszej jakości życia a nie byle jak na pół gwizdka.

Idealna propozycja. Nawet można jeszcze zaoszczędzić więcej wynajmując kawalerkę. Ale on woli siedzieć na zadupiu i narzekać, że nikogo nie może poznać. W tym Amazonie pewnie by poznał niejedną dziewczynę. Żadne to ryzyko dla niego zmienić pracę i środowisko, bo i tak w obecnej zarabia minimalną, a w domu się męczy.

ps. gdzieś kiedyś napisał, że boi się zmieniać obecną pracę, bo jak coś nie wypali to nie będzie miał gdzie wrócić. Z takim podejściem, to on nigdy pracy nie zmieni, nawet jakby znalazł dziewczynę to by pewnie miał opory nad zmianą pracy i wyprowadzką z domu.
Ludzie podejmują większe ryzyka zawodowe w życiu i zmieniają dobrze płatną pracę na czas nieokreślony, na inną, gdzie mają okres próbny. ( i powodem do zmiany pracy nawet często nie są zarobki tylko np toksyczne środowisko w dotychczasowej pracy)
Sporo ludzi się też przebranżawia, to też jest ryzyko bo rezygnują ze stałej pracy, w której mają doświadczenie i idą do nowego zawodu gdzie na start dostają niższą pensję niż w poprzedniej pracy, ale robią to bo mają perspektywę lepszych zarobów na przyszłość. Także nie wiem czego tu się bać. On niczym nie ryzykuje przecież.

Na początku sam myślałem, że cię z kimś pomyliłem i nawet myślałem, że wrócił ale wygląda na to, że jednak nie. Oczywiście, że samo pogadać jest jednym z moich najważniejszych powodów pobytu na forum ale nie jedynym. Jak czegoś nie wiem albo nie rozumie to szczerze pytam. Przed stworzeniem tego tematu serio nie ogarniałem, że leki są aż tak ważne, teraz wiem i jutro powinienem dostać receptę na nowe.

Wątek jest prawdziwy, na prawdę mnie zaskoczyły te efekty uboczne odstawienia.

Teraz jeszcze musiałem przeboleć te 300zł i jutro mam konsultację z tamtym lekarzem, który wcześniej przepisywał leki. Udało mi się też znaleźć innego lekarza znacznie bliżej i na NFZ wiec jak tylko będę miał czas to pojadę po moją dokumentację i się przeniosę. Teraz nagle się okazuje, że w najbliższej przychodni dałoby radę się skonsultować w sprawie terapii na NFZ, a jeszcze pół roku zapewniali mnie, że nie ma żadnych wolnych miejsc i może kiedyś się odezwą. Co jeszcze ciekawsze zapytałem się dlaczego się nie odezwali skoro pojawiły się wolne miejsca i wprost mi odpowiedzieli, że o mnie zapomnieli.

Absolutnie nie tylko ja zarabiam minimalną, znam kilka takich osób w tym mojego najlepszego kolegę, który też mieszka z rodzicami. Pisałem to już nie raz i napiszę ponownie, nie wiem co musiałoby się stać żebym zamieszkał z obcymi ludźmi w jednym mieszkaniu dzieląc z nimi łazienkę, kuchnię itd ale to musiałaby być sytuacją na prawdę bez wyjścia. Tu nawet nie chodzi, że tego nie chcę tylko w ogóle nie dopuszczam do siebie takiej myśli, z kimś znajomym bez problemu ale z obcymi nie ma szans. Widzisz dosłownie wszyscy znajomi z moich okolic czyli wsi pod Warszawą wyprowadziła się od rodziców dopiero jak mieli z kim, dopiero po wejściu w związek, dosłownie każdy jeden/jedna. Niektórzy nawet już zdążyli wrócić z powrotem do rodziców albo po prostu na wieś bo nawet we dwójkę ledwo dawali radę się utrzymać w Warszawie.

Anewe ponownie dzięki za tak dokładne wyszukanie opcji. Z tego co widzę to mieszkanie z linku nie jest w żadnym dużym mieście, tak to mogę i w obrębie Warszawy znaleźć w podobnych cenach. Tylko w samej Warszawie jest tak drogo, w najbliższym od mojej miejscowości małym mieście da się nawet taniej wynająć i praca też się jakaś znajdzie. Tak samo z tym Amazonem, czy pójście tam nie byłoby wpadnięciem z deszczu pod rynnę, z jednego Januszexa do drugiego tylko sporo większego? Oczywiście pod prawie każdym względem przewyższa moją obecną pracę ale to wciąż nie jest żadna konkretna opcja, żadna kariera, a co najwyżej przystanek po drodze. Wierz mi, że tu nie o odległość chodzi tylko o sam fakt mieszkania z rodzicami. Czy to będzie 300km czy 30km to nie zrobi mi różnicy, chodzi o samą obecność rodziców. Na prawdę samo to by wystarczyło by wyjść ze strefy komfortu.

Prawdę mówiąc nawet nie pomyślałem w ten sposób, że zapisać się do jakiegokolwiek lekarza tylko po same leki by przetrwać do wizyty u tamtego. W ogóle jakie przetrwać do wizyty, przecież nie umrę bez tych leków więc mogę poczekać ten tydzień czy dwa, przed stworzeniem tego tematu tak myślałem. Tak samo kiedyś w ogóle nie myślałem w kategoriach robienia czegokolwiek dla siebie więc i o zdrowie średnio dbałem, a najlepiej to widać u dentysty. Kiedyś chodziłem do dentysty tylko jak coś zaczynało boleć więc czasami przez 2-3 lata w ogóle nie byłem, a kiedy zacząłem chodzić regularnie okazało się, że połowa zębów była "do zrobienia". Już wydałem na nie łącznie kilka tysięcy, a wciąż został jeszcze jeden i to bardzo kosztowny zabieg. O wiele za późno zrozumiałem, że moje życie i zdrowie obchodzi tylko mnie i tylko ja odczuje tego skutki, zarówno pozytywne jak i negatywne. Przez wiele lat olewałem swoje zdrowie, a i na życiu mi nie zależało za co teraz trzeba płacić i to niemałe sumy.

Ja zawsze dzwonie obojętnie gdzie i na co się zapisując, nigdy jeszcze nie zapisywałem się do lekarza przez internet. Nawet blika czy aplikacji bankowej nigdy nie używałem tylko zawsze loguje się i robię przelewy przez stronę. Znam jedną osobę, której kiedyś przez aplikację na smartfonie wyczyścili całe konto, po prostu ktoś się włamał kiedy była zalogowana w aplikacji w galerii handlowej.

Ryzyko jest zawsze, a w pracy też się męczę i prawdę mówiąc już nie wiem jak długo uda się w niej przetrwać.

To chyba nie ja pisałem bo akurat wrócić zawsze miałbym gdzie. Widzisz tylko tu się pojawia jedna bardzo istotna kwestia i jednocześnie mój drugi największy problem zaraz po braku pieniędzy, kiedy ktoś się przebranżawia to zwykle dokładnie wie na co, wie czego się spodziewać, wie co chciałby robić, przygotowywał się do tego. W jednym masz rację, ja akurat w obecnej sytuacji nie ryzykuję prawie niczym, no może poza zdrowiem psychicznym.

Mimo wszystko najpierw spróbuję z doradcą zawodowym, a jeśli i z tego nic nie wyjdzie to już nie pozostanie nic innego niż oferty pokroju tego Amazona bo jedno jest całkowicie pewne, w tym roku MUSZĘ zmienić pracę.

Ale czego Ty oczekujesz, że kariera sama do Ciebie przyjdzie? Nie trafi Ci sie z tyłka nagle super oferta, bo nic ze sobą nie robisz, nie rozwijasz się, nie zdobywasz umiejętności, więc powiedz jakim cudem miałbyś dostać ofertę która Cie zadowoli? Kariere sie wypracowuje.  Czesto ludzie awansują na stanowiska w jednej firmie od najniższego. Rownie dobrze mozesz zacząc prace na magazynie w Amazonie a skończyć tam jako kierownik albo menadżer. Ludzie tam też dobrze zarabiają na takich stanowiskach.

I sam sobie przeczysz, bo twierdzisz ze nie warto pracowac w Amazonie bo to taki sam januszex jak Twoja obecna praca a jednoczesnie wiesz ze praca w Amazonie pozwoliłaby Ci wyrwać sie w koncu z domu. Zmienisz srodowisko to Ci sie umysl otworzy na nowe pomysly i mozliwosci. Masz 28 lat. Czyli jestes dopiero 4 lata po studiach. Nie masz rodziny, dziecka na utrzymaniu. Mozesz zmieniać prace dowoli. Jak teraz zmieniasz prace to za 5 lat, jestes 33 letnim mezczyzna, z 5 letnim doswiadczeniem, być moze wlasnie jakims kierownikiem w firmie logistycznej, i wtedy sobie wspomnisz - a zaczynałem na magazynie. Tak moze byc i to jest realne. Ale nie dowiesz sie tego i jesli nic nie zrobisz bedziesz dalej mieszkał z matką i narzekał na swoj los.

No popatrz co za zmiana narracji, a jeszcze niedawno NIEMOŻLIWYM było wynająć mieszkanie przy twoich zarobkach...
To mieszkanie 'nie w żadnym dużym mieście' jest jakieś 15 km od ścisłego centrum Katowic i jedzie się tam bezpośrednim autobusem miejskim w jakieś 35 minut... To jak z Ursusa albo Natolina pod Pałac Kultury.
Moim zdaniem bez sensu szukać czegoś blisko Warszawy, bo to tak jakbyś się wcale nie wyprowadził, jak będziesz mieszkał tak 30 km od domu to rodzice będą do ciebie dzwonić żebyś przyjechał w weekend pomóc ojcu lub szwagrowi z tym lub tamtym... Dlatego 100+ km minimum, a 300 km to wręcz idealnie.
Jak ci ten Górny Śląsk nie pasuje to może okolice Dolnego Śląska: Legnicy/Jeleniej Góry, popracujesz tam z rok, może nauczysz się podstaw niemieckiego i możesz rozglądać się za pracą w Niemczech, lepiej zarobisz i więcej odłożysz. Kiedyś wracałam autostopem z Niemiec i rozmawiałam z Polakiem mieszkającym w Zgorzelcu i pracującym w Niemczech 15 km od domu, bardzo sobie chwalił pracę, warunki i zarobki, zwykła fizyczna na magazynie, ale zarabiał ponad 2 polskie średnie krajowe, planował zrobić kurs na wózki widłowe żeby zarabiać jeszcze więcej.
Naprawdę, będąc zdrowym fizycznie facetem ma się mnóstwo możliwości żeby dobrze zarobić, nie wiem jak można się tak nad sobą użalać...

Od kiedy "wypracowywanie" to coś pasywnego? Wypracowywanie to działanie. Poza tym plączesz sie już w tym co piszesz. Wczesniej pisałeś, że kazdy z Twoich znajomych miał juz w liceum jasno określony cel i wiedział co chce w życiu robic a teraz sie okazuje ze znasz też ludzi ktorzy mają zwyczajne prace. Sam dobrze wiesz ze dla ciebie najwazniejsze jest zmienic miejsce zamieszkania. Mala szansa zebys trafil na gorszą prace niz masz teraz. Mala tez szansa ze zmieniając prsce chocby na amazona i wyprowadzając sie z domu pogorszysz swoją sytuacje. Ale ty masz wymagania jak jakis ksiąze - zmienie prace ale na taką ktora mi bedzie w 100 procentach odpowiadać i to jeszcze ma byc taka ktora ci zapewni kariere. Nie rozumiem jak w takiej sytuacji w ogole gardzisz mowiac ze kierownicze stanowisko to zadna kariera. Czlowieku ty jestes w czarnej dupie. Jeszcze nikt nic w zyciu nie osiagnal nic nie robiąc.

A w ogole to najlepiej nic nie rob bo juz jest za pozno na cokolwiek. Zostań z mamcią w domu. I serio nawet jak poznasz dziewczynę to nic się nie zmieni. Będzie jeszcze gorzej bo wtedy dopiero bedziesz sie czuł przy niej jak przegryw ktory nic ze sobą nie zrobil jak był na to czas, tylko cale zycie pracuje w jednym januszeksie czekając az kariera sama mu do drzwi zapuka.

Kolejny problem jaki widze to wspolne mieszkanie. Dziewczyna bedzie chciala pewnie wziac kredyt na wspolne mieszkanie a ty bedziesz marudził, jak w innych postach, ze nie chcesz kredytu, bo inni dostają mieszkania po babci. A i najwazniejsze jak to u takich typķow bywa. Bedziesz wymagał od niej by Cie akceptowała takim jaki jestes, bo przeciez na tym polega miłosc. Ma cie kochac takiego nieudolnego we wszystkim bo zmiany dla ciebie bedą za trudne.

Szczerze ci mowie. Teraz nic nie umiesz zmienić to z dziewczyną u boku tez ci sie nie uda. Nie staniesz sie nagle przy niej chetny do ryzyka, do zmiany pracy,  do nauki gotowania.  Mysle ze nie ma sensu tu z Toba dyskutowac i ci "doradzać". Od 2 lat ludzie ci tu piszą same dobre pomysly a Ty nadal swoje.

I tak. Jestes dopiero 4 lata po studiach. I powtorze jeszcze raz. Gdybys teraz zmienil prace to za 5 lat mozesz byc w zupelnie innym miejscu. Ale jak nic nie zrobisz to za 15 lat sobie wspomnisz, ze trzeba bylo działać i cos ze soba zrobic gdy bylem zaledwie 4 lata po studiach. Bylem mlody i moglem wiele. Teraz bym zyl inaczej ale nie zrobilem nic

Ps. Godzinna rozmowa z doradcą zawodowym kosztuje 200 zł. A ty jak zwykle najpierw dajesz pomysl - pojde do doradcy, a potem szukasz argumentu zeby go nie realizowac - kurs u doradcy kosztuje 3 tys. Wyszukujesz najbardziej nietypowe i skrajne przypadki. Zyjac z dziewczyną tez bys tak robił. Ona mialaby jakis pomysl byc cos zmienic, a ty bys tylko szukal argumentow jak jej go wybic z glowy. Cale twoje wypowiedzi tu na forum na tym polegaja. Na wyszukiwaniu kontrargumentow na to ze sie nic nie da zrobic, nic nie da sie zmienic. Itd

Pierwszy lepszy link na googlu powiedział ze godzina u doradcy to 200 zł. Poza tym jest tyle wiedzy w necie, ze sam bys mogl to ogarnąc, poszukac jakicjs testow predyspozycji itd.

Dla Ciebie numerem 1 powinno byc wyjscie z domu. Teraz pracujesz i zastanawiasz sie co chcesz robic dalej to dlaczego nie mozesz sie nad tym zastanawiac pracując w amazonie z dala od toksycznego srodowiska? Nikt ci nie odbiera mozliwosci szukania swojej drogi ale serio bardziej otwarty umysl mialbys na to gdybys byl z dala od domu. I chyba najgorsze co bys mogl teraz zrobic to stwierdzic ze chcesz np zostac lekarzem czy tam miec inny zawod do ktorego potrzebne sa kolejne studia i okres trwania tych studiow przesiedziec w domu u rodzicow.

Serio, powiedz czemu nie mozesz szukac swojej dalszej drogi pracując w tym amazonie  z dala od domu rodzinnego? Zmiana pracy to nie jest wyrok dozywocia. Zawsze mozesz ją zmienic na inną. Juz lepiej miec gowno prace z dala od domu i tam zastanawiac sie co dalej chcesz robic w zyciu zawodowo niz miec gowno prace tu gdzie jestes i mieszkac w domu w ktorym nie chcesz byc.

Ja wyprowadzilam sie z domu jak mialam 27 lat i podjelam sie gowno pracy za minimalną. I Bralam co bylo byle wyprowadzic sie z domu do wiekszego miasta. Potem dopiero zastanawialam sie co dalej chce w zyciu robic. Poza tym nawet jak juz " odnajdziesz swoj zawod" to nie znaczy ze w pracy bedzie pieknie i przyjemnie. Nawet jak odkryjesz co chcesz w zyciu robic to moze sie okazac ze np szef jest dupkiem i dla spokoju ducha bedziesz potrzebowal  zmienić pracodawce..

Przyklad: weterynarz zmienia prace, na inną klinike bo w dotychczasowej malo placili i ogolnie byl bałagan i szef byl tez nieciekawy. Zle mu sie tam pracowalo mimo ze od dziecka chcial byc weterynarzem. Teraz pracuje w innej klinice, w dobrej atmosferze, za lepsze pieniadze, szef mily i ogolnie jest lepiej.

Takze co ci chce powiedziec to, to ze zmiana pracy moze cie czekac nawet gdy wykonujesz swoj wymarzony zawod. Nawet wykonywanie wymarzonego zawodu moze przytlaczac, byc ciezkie i mozna serio miec wszystkiego dosc. Nigdy nie bedzie tylko kolorowo

Ja na stałe, bo nie liczę internatu czy wynajmowanego na czas szkoły mieszkania, wyprowadziłam się z domu jak miałam 22 lata.
I też brałam, co było. Pracowałam nawet na słuchawkach, bo dało się tam zarobić naprawdę dobre pieniądze (żadne naciąganie klienta, nic z tych rzeczy), dzięki czemu po raz pierwszy wyjechałam na samodzielnie opłacone, naprawdę wypasione wakacje, Byłam dokładna i odpowiedzialna, dlatego po roku zostałam kierownikiem grupy, szkoliłam nowych pracowników i oczywiście dostałam lepszą pensję. Ogólnie to był naprawdę świetny czas, bo mieliśmy przyjemną pracę, świetny zespół, lubiłam tę robotę i wbrew pozorom bardzo dużo nauczyłam się na przyszłość.

Nigdy nie układałam jakichś wielkich planów. Po prostu miałam jakiś pomysł, zatrudniałam się i uznając, że w danej branży już się wypaliłam, szukałam czegoś nowego. Na starcie nawet przez ułamek sekundy nie wpadłabym na to, że kiedyś będę robić to, co dziś robię. To był cały ciąg nieplanowanych zdarzeń, dopiero na końcu przez pół roku ubiegałam się o obecną pracę, musząc udowodnić, że choć nie mam kierunkowego wykształcenia ani nawet nie bardzo mam jak udowodnić, że jestem dobra w tym, co im proponuję, bo to trzeba po prostu sprawdzić w praktyce. Tak, to JA wyszłam z propozycją, a mój obecny pracodawca mi zaufał, dając na start możliwość przekonania ich do siebie, czyli udowodnienia, że wiem, co proponuję i że to im się opłaci. Obecnie wygląda to tak, że sami pytają, czy aby na pewno przedłużę umowę.

Dokładnie tak. Mam kolezanke ktora pracuje w banku. Wyslala tam cv tak po prostu bez zastanowienia po prostu szukala pracy i wysylala gdzie sie dało. Dostala prace w banku nie dlatego ze skonczyla studia kierunkowe typu bankowosc. Dostała ją dlatego ze wczesniej pracowala jako kelnerka i miala doswiadczenie pracy z ludzmi. Na to samo stanowisko startowaly zapewne osoby po studiach kierunkowych, ale to ona ta prace dostala bo miala umiejetnosci ktorych pracodawca wymagal. I tez nie wiedziala jak w tej pracy bedzie czy fajnie czy nie. Dostala oferte to z niej skorzystala. Musiala sie przekonac na wlasnej skorze. Gdyby bylo zle to pewnie by zrezygniwala i szukala by dalej ale jest zadowolona to zostala

A tez wczesniej mogla by sobie powiedziec ze nie bedzie pracowala jako kelnerka bo to zaden fajny zawod. No i psikus bo okazalo sie ze wlasnie dzieki kelnerowaniu teraz pracuje w pracy w ktorej sie realizuje.

Czasem trzeba miec po drodze klilka innych prac by nabyc skile do jeszcze innej pracy ktorej wczesniej  nawet nie sie rozważało. Priscilla wlasnie ci to opisala na swoim wlasnym przykładzie. I tak ma wiekszosc ludzi.

A co do ludzi ktorzy od dziecka wiedza co chca robic. Myslisz ze im wszystkim udaje sie dotrzec do tego celu? Ja jestem przekonana ze nie. Mozna sobie miec cel juz od podstawowki ze bedzie sie lekarzem i tego celu nie osiągnąć. Znam osobe ktora 3 razy poprawiala mature zeby dostac sie na medycyne bo od dziecka koles chcial byc lekarzem i sie nie udało. To ze wybierzesz zawod i bedziesz mial okreslony cel to tez nie daje gwarancji ze sie ten cel osiagnie.

Wiekszosc ludzi dziala na zasadzie prob i błedów. Nie ta praca to inna. Znam tez osobe ktora od dziecka chciala byc programistą i nim jest, ale tez zmieniał kilka razy prace bo cos tam nie pasowalo. To nie jest tak ze jak juz znajdziesz ten zawod ktory chcesz wykonywac to juz potem wszystko idzie z gorki i w pracy bedzie tylko super. No nie . Tak jak wczesniej napisalam nawet wykonujac swoj wymarzony zawod mozesz miec takie sytuacje w pracy ktore Cie mogą zmusić do zmiany pracodawcy.

Na domyslach nie, ale na wnioskowaniu i logicznym mysleniu.

Skoro bylo to ogloszenie do pracy w banku to zachodzi dosc wysokie prawdopodobienstwo, ze odpowie na nie conajmniej jedna osoba ktora ukończyła studia kierunkowe typu bankowość,

Moja wypowiedz oparłam na podstawie mojego wlasnego doswiadczenia zyciowego (wysylalam cv w odpowiedzi na oferty pracy zgodne z ukonczonymi studiami) i na podstawie wiedzy jaka mozna posiąść przeglądając oferty pracy w banku ( bo takie tez mi sie zdarzało przeglądać i widziałam w nich info ze preferowanymi kandydatami do pracy są osoby z ukonczonymi studiami kierunkowymi)

Na podstawie powyzszego uznałam, ze ta kolezanka skladając cv do banku ZAPEWNE konkurowała z osobami ktore mialy ukonczone studia kierunkowe, bo... jest wysoce prawdopodobne ze takie osoby tez na takie ogloszenie odpowiadają.

Jest za to bardzo male prawdopodobnienstwo ze na ta oferte nie odpowiedziała ani jedna osoba po takich studiach.

Zatem wieksza jest szansa ze konkurowala z takimi osobami niż ze nie konkurowała

Mam nadzieje ze wystarczająco wyjasniłam dlaczego uznałam uzycie przeze mnie slowa "zapewne" za zasadne.

Bajki opowiadasz.

Jak nie byłeś ich pacjentem, to zwyczajnie nie mieli prawa się do ciebie odezwać, bo nie mieli prawa przechowywania twoich danych kontaktowych.

Kurde blaszka, ale z ciebie bajkopisarz. Żeby nie powiedzieć, że paskudny kłamca.

Czy Ty aby nie przesadzasz i to zdrowo? Dlaczego całe swoje życie? Zaryzykowałam tylko tyle, że praca mi się z jakiegoś powodu nie spodoba i będę musiała poszukać innej. To jeszcze nie jest koniec świata. Serio, serio.
Ta na słuchawkach była może monotonna, ale mieliśmy genialną ekipę, dzięki czemu chciało się przychodzić do biura z powodu ludzi, z którymi pracowałam. Jeśli dodać do tego naprawdę niezłe zarobki, to na tamtym etapie nie miałam powodu ani narzekać, ani wybrzydzać.

Nie rozumiem o czym Ty mówisz. Przecież nie jestem bezwolną kukłą, mam wpływ na swoje życie, a decyzje, także te dotyczące pracy, podejmuję świadomie. Jeśli czegoś nie czuję, to nie biorę, ale jeśli uważam, że warto podjąć wyzwanie, a nawet zaryzykować, to w to wchodzę.

To nie pierwszy raz, kiedy burzę Twoje wyobrażenie na temat świata. Z takim kompletnym brakiem zaufania musisz mieć trudno.