dlaczego faceci potrafią tak długo sie nie odzywać - Netkobiety.pl

To chyba nie chodzi o to czy jesteś facetem czy kobietą. Ze mną rozstała się dziewczyna po 3 latach,  nie potrafiłem wysiedzieć 3 dni i się nie odezwać, zapytać co u niej, za to ona bez problemu (takie mam wrażenie) radziła sobie z tym. Dopiero po 5 tygodniach odezwała się "hej co słychać" a że we mnie uczucie jest nadal to jak jeleń rozmawiałem, zamiast od razu uciąć rozmowę. Być może nie chce się odzywać bo boi się upokorzenia z Twojej strony, że już go skreśliłaś a on naiwniak dalej się stara. Jeśli kocha to uwierz, każdego dnia myśli, na pewno ma czasem ochotę napisać. Myślę, że pewnie któreś z was w końcu się złamie i napisze

kurcze.. tutaj nie do konca o to chodzi ze ja chce  samego powrotu. Zrobił źle i wie o tym doskonale... bo to było na zasadzie do 3 razy sztuka... Ja nie odezwe sie na pewno bo nie mój błąd był powodem rozstania. Jak sie spotkaliśmy powiedział mi tylko  że to spotkanie na pewno mu nie pomoże i że bla bla bla...i żebym źle o nim nie myślała. W zasadzie sam nie wiedział co tak naprawde czuje i dlaczego to zrobił po raz trzeci. Ale mniejsza o to !!!
On zawsze był tak silny psychicznie że podziwiałam go niesamowicie. Sporo w życiu przeszedł i ze wszytskim radził sobie sam. Jak sie rozstawaliśmy zawsze był taki hardy. Naprawdę rzadkkościa było zeby sie odezwał pierwszy. Raz czekałam 2 miesiące na jego krok.... Teraz już nie będziemy razem , raczej za późno już, ale kurna czemu on nawet nie okazał skruchy?? Jesteście okropniii...

I podziwiam bardzo za tą siłę.... ja na początku miałam kryzys okropny.. teraz juz czuję się ok, ale nurtuje mnie to. Honor, duma... siła charakteru, pewność siebie....co powoduje że tak doskonale sobie radzicie?? naprawde ciekawe... hehehehe

Dokładnie tak jak pisze Vegeta, jesteśmy świetnymi aktorami. To, że nic po sobie nie pokazuje to nie znaczy, że nic nie czuje. Na pewno myśli o Tobie, zastanawia się, układa scenariusze ale nie pokaże Ci tego, nie powie. Przecież każda kobieta wie, że faceci mają problem z okazywaniem uczuć

Problem w tym ze wy sami nie wiecie czego chcecie raz ma być twardzielem raz ma być wrazliwy i pożniej dochodzi do tragedii życiowych bo kobieta myśli ze jak weżmie brutala to przy niej złagodnieje. Poprostu tez trzeba się facetowi dać wypłakać my też czujemy!!! To nie jest tak ze on się nie odzywa bo chce pokazać ze jest twardy tylko poprostu on sobie z tym nie radzi. Meżczyzni tez kierują się emocjami są żli na siebie i czesto pokzuja to bez powodu poprostu problem w nich narasta. a co do Twojego "leczenia" to niektórzy tak robią i pozniej są zdrady, złamane serca i wykorzystane kobiety. Wiem że to dla Ciebie trudne on to sam też przeżywa pewnie sie dołuje i nie wie co zrobić boi się z Tobą porozmawiać. Wierz mi nie jest tak że nic nie czuje i jest zbyt dumny tylko sam cierpi.

hmm.. no właśnie, dlaczego to kobieta ma za kazdym razem bez względu na sytuację być tą która przeprasza??.
Owszem podchodzimy do wielu rzeczy bardziej emocjonalnie... nie potrafimy dusić w sobie myśli i musimy zawsze sie wygadać. Dużo kobiet (w tym ja ) jest w gorącej wodzie kompana i w chwilach kryzysowych robi, myśli i mówi pod wpływem impulsu. I tak jak alaclaudie napisała ciągłe przepraszanie prowadzi to do tego że czujemy że tylko my chcemy budować związek dalej. A co za tym idzie przepraszamy, godzimy sie a u kobitki pozostaje niesmak ze to ona musiała znów przepraszać i rodzą się kolejne negatywne emocje.

Ale wracając do głównego tematu ja naprawdę jestem zafascynowana tym spokojem, racjonalnym myśleniem.... tym jak reagujecie na to wszystko.  Jaki jest wasz tok myślenia???

kurcze ale kiedy wina jest zdecydowanie po stronie faceta to chyba nie powinno ranić męskiej "dumy"(nazwijmy to dumą bo nie wiem jak to okreslic)

chciałabym nabyć tą jakże męską ceche...

hmm u mnie było tak ze jak moj poprzedni facet zawalił to potrafił sie odezwac przeprosic przyznac do bledu. ale nie jestesmy ze soba juz z pewnych wzgledów.. niedawno umawialam sie z pewnym chłopakiem dzieli nas mnustwo kilometrow ale on mowil ze chce sprobowac ze teskni ze cieszy sie ze mnie ma.. op kilku dniach gdy wrocil do siebie rozmowa przez komunikator sie nam nie pokleila i wynikło dziwnie ze juz nie jestesmy razem ze nie probujemy.. przykro mi z tego powodu bo po co te jego wszystkie słowa? ze teskni ze potrzebuje ze przyjedzie.. =/ a tu nagle nic. rozmawialam z nim przez telefon powiedzial ze przemysli wszystko i zadzwoni nie zadzwonił. napisałam mu sms-a odpisal ze bardzo duzo o nas mysli ze zadzwoni jak tylko znajdzie czas i bedzie umiał powiedziec to co czuje czekalam czekalam.. nie zadzwonił.. nie chcialam juz czekac wiec zaczelam normalnie z nim rozmawiac na gadu jak kolezanka jak gdyby nigdy nic.. myslalam ze zacznie temat.. nie zaczął.. ja to nigdy facetów nie zrozumiem.. zażartował zemnie?

Syla chłopak może nie wierzyć w powodzenie przedsięwzięcia..

Syla może to nie była szopka- pisałam wcześniej.
Może mineliście się z oczekiwaniami- może myślał że prawiąc komplementy zaciągnie Cię do łóżka a gdy tak się nie stało postanowił zniknąć.

Możliwości jest mnóstwo i prawdę tylko on zna.

ważne jest parę faktów:
czy po tym sms'ie Cię unikał na komunikatorze? - jeżeli tak zapomnij.

podobno faceci są prostolinijni.... a robią wiele sprzecznych rzeczy...

no na pewno są potrzebni tylko oni inaczej myślą niż kobiety ... i stad tyle nieporozumień. Ale osobiście dalej podtrzymuję swoje zdanie że chyba mamy im czego zazdrościć w kwestii zaradności i tej stanowczości hehe...
A kobitki jakie sprzeczne są same w sobie.... Jak już wcześniej było mówione, potrzebujemy jednocześnie "twardziela" twardo stąpającego po ziemi, męskiego i zdecydowanego a z drugiej strony chciałybyśmy romantyka który przeprasza kupuje kwiatki czekoladki i misie..;p

alaclaudie masz racje trzeba iść przed siebie nie cofac sie do czegoś/kogoś kto nie jest tego wart dzieki i podrawiam gorąco..

i ja również mam problem z akceptacją tego, że faceci tak długo potrafią milczeć.
ostatnio mój luby wyznał mi, że jest gotowy na związek ze mną. także przez smsa odpisałam mu, że bardzo bym tego chciała. a on co? nie odzywa się od 4 dni! po prostu milczy.
Zastanawiam się dlaczego wyslal mi w ogole taką wiadomość. czy faceci nie zdają sobie sprawy, że nie odzywaniem się bardzo ranią kobiety?

Niobe- faceci boją się mieć dziewczynę, boja się ograniczeń. a takie spotykanie się z Toba od czasu do czasu jest dla niego wygodne.
Bardzo sie mu podobasz, chwilowe zauroczenie po każdej randce, a później każdy wraca do swojego życia, spraw, kumpli.

Pewnie w moim przypadku jest tak samo. Nie rozumiem tylko po co deklarować się, że chce się z kimś być, a później olewać tą osobe. kompletne poniżenie dla dziewczyny. faceta stawia w beznadziejnym świetle.

Jestem takiego samego zdania,że widocznie Twojemu facetowi nie zależy tak bardzo jak powinno.. Jakoś bardzo łatwo pogodził się z rozstaniem,moze to był  tylko pretekst by to wszystko zakończyć. Każdy facet, który żałuje swojego błędu i wie,że wina leży ewidentnie po jego stronie walczy o kobietę.. Chyba,że jest tchórzem albo egoistycznym dupkiem,który liczy na to,że kobieta zawsze będzie wszystko naprawiać. Nie wiem co gorsze
W każdym bądź razie na pewno nie odzywała bym się pierwsza, nie inicjowała spotkania jak to radzą tutaj koledzy- możliwe,ze on tylko na to czeka aż sprawa rozejdzie się po kościach. Cierpliwości. Jak kocha to pójdzie po rozum do głowy jak nie- to szkoda czasu na niego
Pozdrawiam

Ja sama mam mieszane uczuci co do takich sytuacji. Sama znajduję się aktualnie w trudnym punkcie. Mimo wszystko uważam, że faceci mają tak cholerną dumę (może nie wszyscy, ale w większości), że nie są w stanie przyznać się do błędu i wolą poczekać aż kobieta sama wyciągnie rękę, niż najzwyczajniej ukorzyć się przed nią i wypowiedzieć słowo "przepraszam". Niedawno miałam taką sytuację, że rzeczywiście to on pierwszy się odezwał i powiedział że jest mu ciężko, ale jestem święcie przekonana że to tylko dlatego, że od osób trzecich dowiedział się jak ciężko przeżywam to rozstanie. Kolejna moja teoria jest taka, że boją się odrzucenia chyba bardziej niż my-kobiety. W końcu to takie upokorzenie.. Dlatego pewnie wtedy w tej samej wiadomości przeczytałam "choć pewnie nie masz ochoty ze mną gadać". Duma, duma i jeszcze raz duma.

Wiele razy spotkałam się z czymś takim ,że facet przestaje się odzywać, starać - właśnie wtedy kiedy to on zrobił błąd , coś co mnie zabolało. Nie potrafię zrozumieć i nie wiem czy jestem w ogóle w stanie:)

Witam wszystkich,
głupie szukać porady na forum w takiej sprawie, ale wierzcie... nie mam nikogo, komu mogłabym się zwierzyć i choć troszkę sobie ulżyć. Mam naturalnie koleżanki, ale one zwykły na każdy związkowy problem razić jedno " "ZOSTAW GO!" , nie starając się nawet głębiej przeanalizować sytuacji.
Wiecie...łatwo jest jednej kobiece poradzić drugiej, by ta odeszła od mężczyzny, gdy ma na uwadze tylko i wyłącznie "dobro" kobiety. Mam wrażenie, że jako jedyna staram się też zrozumieć męża. Ale nie chce też torturować się z litości do niego... więc proszę Was o opinie. Może coś mnie oświeci, bo sama czuję się przyparta do muru.

Jeszcze zanim zacznę dodam, że dokładnie ten temat na tym forum podesłał mi mój mąż, gdy byliśmy w separacji. To był jego sposób by nie mówiąc tego wprost, powiedzieć mi, że zastanawia się nad tym, dlaczego tak się stało ( separacja), że go to też boli.

A więc tak, jesteśmy młodym małżeństwem, niespełna 2 letnim. Mamy 1,5 rocznego synka.
Nie ukrywam, że zaszłam w ciąże młodo i nie do końca planowanie. Ale bardzo się z tego cieszyłam, bo byłam szalenie zakochana w moim mężu. On we mnie także.

Mimo wielkiego uczucia nie dogadujemy się od początku. Mój mąż ma trudne dzieciństwo i przez to wyjątkowo trudny charakter. Jest twardy i to mnie w nim przyciąga, ale czasem zbyt twardy... .

Co się dzieje? Pierwszy raz to on zostawił mnie, jeszcze w ciąży. Po  prostu zabrał co najpotrzebniejsze i wyszedł z domu. Wtedy mieszkaliśmy jeszcze u moich rodziców. Byłam zdruzgotana... .
Po jakimś czasie nawiązał kontakt. Tłumaczył się, że źle się czuł mieszkając z moimi rodzicami, ale że mnie kocha... .

Wtedy podjęłam dziwną dla mnie samej decyzję, że wyprowadzę się z nim do innego mieszkania. Tak, żeby czuł się komfortowo. "Przecież w razie czego zawsze mogę odejść. A jak nie spróbuję, będę żałować do końca życia! "

W marcu byliśmy na swoim. Niestety radość nie trwała długo. Okazał się bardzo znerwicowaną osobą, z napadami gniewu bez większych podstaw. Potrafiła do furii doprowadzić go błahostka, np. to że makaron się rozgotował itp. ( on gotuje, jest kucharzem i nie lubi mojej kuchni. Zawsze coś robię źle wg niego, więc przestałam to robić w ogóle).

Za wszelką cenę próbuje dominować i to bezwzględnie.  Starał się zrobić ze mnie swoją uczennicę, która we wszystkim będzie go traktować jak autorytet. A na jego nieszczęście jestem silną kobitą, mam swoje zdanie w wielu dziedzinach i chętnie je wygłaszam. To go bardzo zaczęło irytować, czym mnie kompletnie zaskoczył, bo przed ślubem powtarzał, że najbardziej docenia we mnie to, że prócz urody jestem inteligentna i mam swoje zdanie.

I sytuacja zaogniała się w ten sposób, że on był coraz bardziej poirytowany tym, że nie chce traktować go jak autorytet, a ja byłam coraz bardziej zrozpaczona tym, że mężczyzna moich marzeń wmawia mi głupotę i nie uważa za osobę, która mogłaby być mu równa.

Rozstaliśmy się po raz pierwszy, na 2 miesiące. Po tej przerwie wróciliśmy do siebie ochoczo, zatęsknieni i zmęczeni rozłąką. Po długiej rozmowie wydawało się, że wszystko jest na dobrej drodze...
Ale ponownie po 3 miesiącach rozstaliśmy się. Tym razem miał być rozwód. Michała agresja, pretensje o wszystko i wytykanie najmniejszych rzeczy, żeby tylko udowodnić, że jestem gorsza sięgnęły zenitu.
Pokazywał mi, że mu na mnie nie zależy. Taki typ...duma przede wszystkim.

Kolejne 2 miesiące czekałam na jeden znak od niego, że chce, abym wróciła. Ale on tylko odwiedzał syna. Na mnie patrzył z pogardą.
Wyjechałam na 2 tygodnie w okresie świątecznym do pracy za granicę - była okazja, a u mnie z kas było krucho. Michał dodatkowo wytykał mi, że roztrwoniłam pieniądze, które od niego dostałam na pierdoły ( 2 miesiące - jego 1 tys. ).

Po moim powrocie coś się w nim zmieniło. We mnie też. Nasza agresja minęła. On w dość nieporadny sposób zagajał co jakiś czas mailowo.
Trochę za szybko do siebie wróciliśmy po tym wszystkim. Ale gdy przeanalizowaliśmy całą sytuację, dalsza rozłąka wydawała mi się pozbawiona sensu.
Pierwszy miesiąc bardzo się starał. Inny człowiek. Często przytulał, mówił że kocha. Naprawdę nie kłóciliśmy się miesiąc czasu!
Potem jak się posypało to jest gorzej niż kiedykolwiek.
- Unika seksu ze mną. twierdzi że to nie moja wina, że ogólnie zmalał mu popęd. O to jest mnóstwo kłótni. Nie chcę być nieskromna, ale zdaję sobie sprawę, że jestem atrakcyjną kobietą. Do tego młodszą od niego o 7 lat! ( '92 i '85) Nie potrafię nawet opisać co czuję, gdy on mnie odtrąca... wiem, że mnie nie zradza, że nie jest gejem... a mimo to mówi mi "nie". Gdyby nie moje żebry, nie kochalibyśmy się wale. Moja samoocena spadłaby do zera, gdyby... no właśnie. Kolejny problem - w pracy, na uczelni... wszędzie kręcą się faceci, którym oczy się świecą i wiem, że są na moje kiwnięcie. To potwornie frustrujące... i wątpię, by tak się dało żyć na dłuższą metę.
Potrzebuje, by ktoś się mną fascynował.
- Dwa to prócz braku seksu, brak w ogóle ochoty na kontakt ze mną. Mam wrażenię, że gdy przebywam obok to go drażnię. Najgorsze, że on temu zaprzecza...

Gdy pytam, czy chcę być dalej ze mną, że widzę jak ma mnie dość... pytałam wprost " Czy mam odejść"
odpowedź brzmiała "To twoja decyzja" albo " twoja sprawa, to Ty przecież jesteś nieszczęśliwa."
Gdy argumentuję, że widzę że mnie ma dość to twierdzi, że owszem, bo działam mu na nerwy. I się z nim sprzeczam.

Nie uśmiecha mi się powrót do rodziców jako samotna matka, tym bardziej, że mieszkają na wsi zabitej dechami. Bez perspektyw i ludzi...

Ale nie wyobrażam sobie dalej życia z tym człowiekiem. Tym bardziej, że słyszałam już nie raz " wypierdalaj i nie wracaj", tłumaczone potem, że chodziło mu, żebym po prostu poszła do pracy i go nie dręczyła

Gdy to sama czytam, zastanawiam się co ja tu jeszcze robię? Ale...
1. Ja go kocham. Cholernie mocno, choć on na to nie zasługuje.
2. Nie ufam facetom za grosz. Przekonałam się na własnym mężu, że każdy facet na początku się stara...a po 2 latach, choćbym ubrała się w swoje najseksowniejsze ciuchy i tak nie będę go pociągać. Więc co... seks bez angażowania się? Przykre być tak wypranym z uczuć. I przykre nie mieć nadziei na to, że mężczyzna, z którym się kochasz będzie z Tobą zawsze, będzie Cię szanował i pomagał... Nie wierzę, że coś takiego istnieje dużej niż kilka lat fascynacji i pożądania. Dla mężczyzn nie ma miłości.
3. Sama nie wiem czego miałabym teraz szukać. Facet, który wzbudziłby we mnie pożądanie jak mój mąż musi mieć swoje zdanie, a taki raczej woli kobiety, które z uśmiechem na ustach przytakują jak kukiełki. I wzdychają jaki to on cudowny, że lepiej zna drogę dojazdu do celu.
4. Mój syn. Mąż jest tylko  w nim zakochany. Boję się że żaden inny facet nie będzie go tak kochał. I zapewne tak będzie...

Kiedyś czytałam na jakimś forum wypowiedź równie zrozpaczonej kobiety, która mówiła że brzydzi się sobą, bo musi żebrać o seks własnego męża, żeby raz na tydzień się kochać.
Nigdy nie sądziłam, że mnie to spotka.

Zapisałam nas raz na terapię, na którą w końcu nie poszliśmy z braku pieniędzy. Zresztą pogodziliśmy się wtedy, więc nie mieliśmy o czym rozmawiać za te 300zł, które mieliśmy zostawić za wizytę.

Czy to normalne, że facetowi w wieku 28 lat ot tak spada popęd? Boże, jesteśmy małżeństwem niecałe dwa lata...
Marzę, by ta sytuacja miała jakieś rozwiązanie, by było jak dawniej... ale chyba sama się oszukuję.
Królowa Naiwności...

Jolu, w takim razie jesteś pierwszą osobą, która podziwia moje przywiązanie do męża. Reszta bardzo to krytykuje... .
Sama się zastanawiam, czy aby na pewno jest co podziwiać? Czy to nie moja głupota i tchórzostwo mnie przy nim trzymają? Może ja się po prostu boje być samotną matką, u rodziców na utrzymaniu?
Jak już pisałam nie ufam facetom, boję się, że trafię na jakiegoś Casanovę, który zawróci mi w głowie i zostawi. Albo że zwiąże się z kimś dla pieniędzy i wygody, a nigdy nie będę już nikogo kochać tak jak męża... .

Ostatnio byliśmy na wspólnym wyjeździe. Miałam jechać sama, ale w końcu pojechaliśmy razem. W głębi duszy łudziłam się, że ten wyjazd bardzo poprawi stosunki między nami. Ale myliłam się. To był najgorszy wyjazd mojego życia, horror... .
Od początku mąż wszystko krytykował. Fakt, pieniędzy mieliśmy na styk, tak żeby dojechać na miejsce ( za granią), załatwić to co chciałam załatwić i wracać. Narzekał, że droga długa, że paliwa dużo spalimy. Potem że nawet nic nie zwiedzaliśmy ( brak funduszy), że to kolejny mój głupi pomysł i że żałuje, że do tego wyjazdu dopuścił.
I tak zamiast jego wsparcia które było mi potrzebne podczas tego pobytu, miałam 1000 razy więcej stresu, bo ciągle mnie straszył, że nie mamy pieniędzy. Miałam mdłości ze stresu. Ciągle napływały mi łzy d oczu i jedyną myślą, która powstrzymywała mnie przed wybuchem płaczu była " zostawię tego debila, jak tylko wrócimy do kraju". Naprawdę, tylko to mnie trzymało w garści.

Patrzyłam na znajomych, których spotykaliśmy... mimo wielu lat związku - zgoni, szczęśliwi, SZANUJĄCY SIĘ WZAJEMNIE. Musiałam znosić upokorzenie, gdy dostawała opierdziel od męża w ich towarzystwie za to, że zwróciłam mu uwagę, że się zgubił i zostałam sama. ( Poszedł sobie bez słowa coś oglądać )

Wczoraj poszłam do pracy i płakać mi się chciało. Bo zamiast tego powinnam się była spakować i wyjechać.
Wieczorem usiadłam na łóżku i zastanawiałam się jak to z siebie wykrztusić. Dla męża oczywiście nic się nie stało i wszystko było w najlepszym porządku. Wyszedł na balkon zapalić i gdy wrócił podszedł do mnie i czule spytał co mi jest.
Powiedziałam, że chcę odejść, że nie wytrzymam dłużej tego życia z nim, że wyjazd był horrorem dla mnie. Oczywiście był bardzo zdziwiony. Wg niego to była zwykła krytyka, coś normalnego. I rzucił na koniec coś w stylu " Ale Ty lubisz robić dramaty" .

Wiem, że jego zachowanie może wynikać ze wzorców jakie wyniósł  z domu. U niego ani jego ojciec matki nie szanował, ani dziad babki... faceci pomiatali kobietami ( psychicznie ). On robi to samo. Nieświadomie, bo twierdzi, że ojca nienawidzi...ale robi identycznie.

Dociera do mnie powoli, że takich rzeczy nie da się zmienić. Na terapie psychologiczną nas nie stać. A sama nic nie zrobię. Wracałam, gdy widziałam poprawę, która zawsze okazywała się chwilowa i miałam nadzieję, że jestem w stanie o zmienić. Ale to najbardziej mylna i naiwna postawa jaka tylko może istnieć.

Teraz siedzę w pokoju, mijamy się bez słowa. I ciągle odciągam ten moment, gdy spakuje swoje rzeczy i stąd wyjadę.

Hej Dziewczyny jestem nowa i musze sie wam wygadac .... W moim zyciu jest pewien mezczyzna ... Barman / kelner ..... Znaliśmy sie wcześniej ale w sumie tylko na czesc byliśmy . Po moich urodzinach wszystko sie zmieniło ... Zaczęliśmy pisać o dziwo to On pierwszy napisał i to on zawsze dzwonil i tak sie złożyło ze Umówiliśmy sie na tych moich urodzinach ze wpadnie raz do mnie no tez tak było .... Przyjechał i uwaga został na noc . Dogadywalismy sie świetnie wręcz idealnie , wszystko jak w bajce no i jak juz przyjechał do mnie drugi raz uwaga TEZ ZOSTAŁ NA NOC ! Byłam w szoku .... No i teraz uwaga od tygodnia jest w Krakowie z kolegami na urlopie odzywal sie codziennie .... Dzwonił pisał pare razy dziennie jestesmy umówieni ze po weekendzie wynajmujemy motor ( juz jest zarezerwowany) i jedziemy do Władysławowa itd ... Wyobraźcie sobie ze od 2 dni nie dzwoni i nie pisze nie wiem co sie dzieje z tego co wiem to w Krakowie sa burze ale to chyba nie jest powód .... Wiecie moi rodzice go uwielbiają zreszta on ich tez ...dogaduja sie swietnie ... Juz jest niedziela , jutro motor a On nic żadnego znaku życia ( Co mam robic ?? Pomóżcie ( juz straciłam nadzieje pozdrawiam

Może za łatwo było, UWAGA MOŻE CHODZIĆ O TE NOCE ...

Cześć Jestem tutaj nowa mam problem z którym od dawna nie mogę sobie poradzić . Nie całe 5 miesięcy temu poznałam pewnego chłopaka przez internet . Od pierwszej rozmowy zaciekawił mnie swoją osobą , świetnie nam się pisało i rozumieliśmy się bez słów. Prosił o spotkanie , jednak jestem osobą dość nieśmiałą i początkowo odmawiałam . Podczas jednej z rozmów powiedział , że chciałby ze mną być , że mój charakter bardzo mu się podoba: moja wrażliwość, naturalność, dowcip , to że chcę w przyszłości pomagać innym, moja otwartość , szczerość itp. Później zaczęliśmy do siebie dzwonić , ze sobą rozmawiać i ciągle powtarzał że chce być ze mną. Dla mnie była to abstrakcja , ze mówi takie rzeczy a mnie nie zna. Później dowiedziałam się że ma studiować 2 kierunki studiów dalej ode mnie ale mówił że będziemy się regularnie spotykać , ma bardzo dużo pasji w życiu ciągle nowe i na wszystko brak mu czasu. Prowadziliśmy ciągle ,, głębokie'' rozmowy, zaufałam mu. Po 3 miesiącach spotkaliśmy się , dzień ten był wspaniały , nie mogliśmy przestać rozmawiać. Po spotkaniu zaraz zadzwonił zapytał co robię co myślę o spotkaniu. Mieliśmy sądzę oboje wielkie nadzieje:) Później wyjechał na studia , zapomniał niby telefonu , ja się matwiłam że coś nie tak , tydzień się nie odzywał . Po tygodniu zadzwonił przeprosił , powiedział że więcej tak nie zrobi. Zaufałam że tak będzie. Po jakimś czasie znów tydz się nie odzywał , pisałam nie odpowiadał , napisałam ze zrywam znajomość , po kilku dniach chciał się spotkać byłam zła nie zgodziłam się. Później milczał 2 tyg , zaproponował spotkanie. Na spotkaniu powiedział że dał nam czas by wszystko przemyśleć . Dalej twierdził że chce ze mną być że niczego nie cofa , nie ma jednak czasu na wszystko , przez to nie tylko ja cierpie ale jego rodzina i znajomi także ale jakoś sobie poradzimy. Mówił że ma nadzieje że cofnę swoje słowa , że przetrwamy wszystko co przyniesie czas . Był taki miły , zaczęliśmy się przytulać , kilka razy mnie pocałował , jego oczy jakby krzyczały , że coś czuje. Później odprowadził mnie do domu obiecał się odzywać , dzwonić pisać . Mija prawie kolejne 2 tyg on milczy napisałam mu wczoraj że nie ma uczuć , że jest tchórzem który nie chce powiedzieć ze mnie już nie chce tylko milczy i że go nienawidze. Jestem osobą działającą pod wpływem emocji nie chciałam tego ale nie umiem sobie z tym poradzić. Dlaczego milczy? Zakochałam się w nim , czuję że on także coś czuje. Jak to naprawić ? Dodam że już kilka takich wiadomości wysyłałam ale zawsze się odzywał i mnie przekonywał że już tak nie będzie. Teraz cisza , czuje że ma w czymś problem a jest twardzielem nie przyzna się . Pomóżcie prosze.

Zadaję sobie różne pytania, gdyby nic do mnie nie czuł nie sądzę żeby starał się od początku znajomości przez internet byśmy w realu mogli być razem. Zawsze trzymał się tego co powiedział na początku ,, Chcę byśmy byli razem''. Czy mu się nie podobam? Nie sądzę , widział moje zdjęcia jeszcze przed poznaniem na żywo i dodam , że jestem na nich taka sama jak w rzeczywistości. Co do charakteru ponoć mam nadzwyczajny. Na pierwszym spotkaniu jak mnie zobaczył i po naszej rozmowie powiedział że niczego nie żałuje , cieszy się , że się spotkaliśmy i chce być ze mną. Studiujemy w innych miastach , on jeszcze pracuje , ma wiele pasji , nawet znajomych zaniedbuje czy rodzinę . Wiem że cierpi z tego powodu , tak jak ja. Przez to wszystko mi puszczają nerwy on starał się to po jakimś czasie załagodzić teraz milczy:/ Chcę to naprawić jakoś , czuje i wiem że mu zależy , tylko chyba oboje nie dajemy sobie z tym rady. Nie wiemy jak to pogodzić wszystko ze sobą Po co robił by mi jakieś nadzieje , gdybym mu się nie podobała? Mógł już po 1 spotkaniu zrezygnować.

to tylko pozór,moja droga,faceci są zdecydowanie bardziej slabsi emocjonalnie od nas...jesli mu zalezalo...napewno to przezywa,tylko,ze oni to robia w samotnosci,nie uzalaja sie,jak kobiety....

A co niby miał zrobić Twój facet ? błagać Cię o szanse? Nie chcesz związku z nim więc w czym problem bo nie rozumię. Super zachowała się chłopak nie robiąc z siebie ofiary w Twoich oczach

Masz nic'k z anime mego dzieciństwa

I sadzisz ze wasz zwiazek przetrwa ?  dzieki takiemu przyciaganiu i odpychaniu ? ze to bedzie drobre dla Twojej psychiki ?

a jezeli chodzi o moja psychike..jestem dosc silna kobieta, choc oczywiscie nie raz plakalam , cierpialam itp. ale nauczylam sie jak radzic sobie z pewnymi problemami, to wlasnie kwestia psychiki, wazne jest tez wychodzenie do ludzi, nie siedzialam w domu jak bylo mi zle, otaczalam sie przyjaciolmi, biegam i jezdze na rowerze, i choc sa chwile gorsze i mysle jaki to wszystko ma sens, to jednak zawsze znajduje jakies swiatelko ktoro ciagnie mnie do przodu w tym zyciu.

tyle pisałam i mi to wcięło...no masakra, napiszę potem zatem, pozdrawiam

Dlaczego kobiety traktuja , kazdego faceta jak tego ostatniego ? Nke sadzisz ze jego slowa mialy tylko na celu to zebys sie lepiej poczula? nic wiecej?