Czy miałam prawo się zdenerwować na chłopaka za to? - Netkobiety.pl

Ja uważam, że rude są ładne

Wiesz, to nie jest na pewno miłe i ja sama źle bym się czuła jakby tak pisał. Tym bardziej, że Ty na początku mu dobrze odpisywałaś, nie wkurzyłaś się itd. A on dalej o tej rudej, że aż tak, to mu się mało która podoba. Przegiął koleś i tyle.
Ja sama czasem chwalę jakąś dziewczynę na ulicy, że ma fajne cycki, tyłek, ładnie jest ubrana, ładną ma cerę, śliczne włosy. Jak facet obok mi to mówi, to ok, nie mam żalu, ani nic. Fajnie jak mu się ładne dziewczyny podobają, martwiła bym się, gdyby mu się nie podobały.
Ale co innego raz skomentować i tyle, a co innego drążyć temat i zachwalać. Moim zdaniem miałaś prawo się wkurzyć.

Poza tym co innego, jak ładna kobita sama w oczy wpadnie: na ulicy, w tv, w gazecie itd, a co innego jak się samemu wyszukuje. Skąd on to zdjęcie znalazł?

Racja, rude sa fajniutkie.

A Ty autorko nie masz wiekszych problemow? Pomijajac juz pytanie chlopaka (watpie by mial na celu wbijanie Ci szpili)  pytasz sie obcych ludzi w internecie czy moglas sie wkurzyc?

Ze strony z memami głównie

Ja moze rozumiesz, ale tego co napisalem nie.

Laska zamiast zapytac sie chlopaka po co pokazuje jej ta dziewczyne - mialaby odpowiedz od reki a nie zdawala sie na wrozenie z fusuw kompletnie nieznajonych osob w kwestii tak powaznej jak wybor miedzy zielonym a niebieskim recznikiem.

Poza tym pokazuje wycinek (jak duzy?) rozmowy, wiec nawet przy sporym poziomie empatii czas wstawic wode na herbate.

Dalej, proste cwiczenie, ktore pozwoli Ci na zrozumienie pisanego tekstu. Stan w lekkim rozkroku, rece wzdluz tulowia, rozluznij sie, wdech...jestes gotowa...teraz potrzasnij glowa w lewo i w prawo, tak jakbys czegos szukala. Jest? No to mozesz uzyc. Napisalem "pomijajac..." bo zbedne jest komentowanie takiego, dziecinnego, niepowaznego zachowania sie faceta

Chyba, ze sa (widac, ze nie sa) na takim fajnym poziomie zwiazku, ze dziewczyna sama mowi na spacerze: Zobacz jaki ta ruda ma zajebisty tylek

A co to jest jeśli nie wbijanie szpili?

A ja zastanawiam się, naprawdę od dłuższego już czasu, po co facet wysyła swojej dziewczynie takie memy i przyozdabia je takimi komentarzami.

Człowiek przecież jest istotą myślącą. A do tego leniwą. Nikt nic nie robi się bez powodu, jeśli nie ma w czymś jakiegoś celu, korzyści, a już zwłaszcza facet.

I taki chłopak ma dziewczynę. Przegląda memy. I wtedy serio coś musiało zaświecić się w jego głowie, musiał wpaść na jakiś pomysł, myśl, żeby wysłać ten mem dziewczynie. A trochę ceregieli z tym jest. A to trzeba link skopiować. Zminimalizować stronę, wejść na fb, wkleić do rozmowy, po czym odpisywać na reakcję. I po co? Skoro każdy wie, że kobiety są z reguły zazdrosne? Komu by się chciało później znosić wymówki, kłótnie? Mógł pomyśleć, co pomyślał i dalej w spokoju przewijać memy.

A tu to nie na nastąpiło.

Co on miał na celu?
-Wywołać kłótnię
-wzbudzić zazdrość
-Może chciał sprawdzić, na ile jej zależy.

Moim zdaniem nie jest za pewny siebie ani uczucia dziewczyny, więc chciał, żeby była trochę zazdrosna, skupiła na nim uwagę, zaczęła się bać, że on zauważa urodę innych. Ogólnie to słabe to trochę.

No właśnie, a on jeszcze drążył temat, gdy autorka początkowo zbyła ten mem i nie okazała jakieś większej reakcji. Tak, jakby chciał, żeby okazała, żeby się wkurzyła i była zazdrosna

Dobrze, że z Panów to chociaż Zatroskany to zrozumiał.

No widzisz nie mam z tym problemu bo kiedy moja ex juz kobieta kiedys poczynila taka "gafe" to w ciagu kilkudziesieciu sekund wyjasnilem jej co o tym mysle. Zadzwiajace prawda? Rozmowa poskutkowala.

Nie generalizuj (jak zwykle) bo sytuacja miala charakter jednorazowy (bazujemy na tym co laska napisala, nie na tym co ukryla) i jak nie zauwazylas wczesniej napisalem, ze chlopak jest niepowazny lub glupi.

No właśnie, została spacyfikowana, więc ten koleś też powinien być. I mógł się tego spodziewać, 99,9% dziewczyn by go za to spacyfikowało. Tym bardziej dziwię się, że chciało mu się popełnić taką gafę.

takie typki raczej często tego typu numery odwalają, no ale zawsze musi być ten pierwszy raz, tu już autorka musi się wypowiedzieć, choć zapewne musiało już zdarzać się coś podobnego w jego zachowaniu.

Czyli jednak widzisz, nawet Ty zgadzasz się z opinią kobiet

Nie spina pośladków, nie zrobiła mu awantury tak jak niektórzy po takiej jednej gafie Jak widzisz, punkt widzenia zależy od punktu siedzenia

Znowu uogolniasz (niski poziom relacji damsko meskich i ich czestotliwosc to powod najpewniej) Sugerujesz, ze na pewno cos musialo juz wczesniej sie dziac. Skad taki pomysl? Takie typki? Gdzie autorka to napisala?

Mam swoje zdanie a to, ze jest zbiezne z innymi opiniami. Nic z tego nie wynika.

Nie, nie zostala spacyfikowana. Ja dowiedzialem sie skad jej ton/opinia i wyjasnilem jak to odbieram. Rozmowa to sie nazywa, nie przepchniecie swojej racji albo zrownanie kogos z ziemia.

Półtora miesiąca. Co do nadmiernego interesowania się, raczej nie, raz była delikatna sytuacja. To nie było jednak nie wiadomo co, niewyjaśnione kilka minut przygryzania, już trudno. Jak piszę, nie było to jednak nic wielkiego, jedyna taka sytuacja. Ogólnie nie zachowuje się w ten sposób i ciężko się zdziwiłam po tej wiadomości...

No właśnie w tym rzecz, że zrobiłam. Mi też nie przeszkadza, jeśli czasem w rozmowie wyjdzie kwestia gustu, sama kilka razy nawet taki temat zaczynałam, pytając o jakieś jego preferencje. W tej sytuacji jednak nie podoba mi się otoczka, szczegóły sytuacji.
1. Zaczęcie rozmowy czymś takim, z niczego, jak szukanie zaczepki, powodu do nowej kłótni. Ogólnie to, o czym pisała część z Was, po co czynić sobie wysiłek i narażać się na spiny?
2. Sposób, w jaki to zrobił. Nie jakieś zwykłe, neutralne "Ej, co myślisz o tej dziewczynie? Według mnie jest ładna a rude raczej mi się nie podobają", według mnie i tak przegięcie biorąc pod uwagę punkt 1 i następne, ale to sformułowanie jest już lepsze niż wspomniane drążenie i mocne określenie "zaje****a".
3. Jest jeszcze punkt, w którym jesteśmy, ciągłe kłótnie w ostatnim czasie, jedna za drugą, a nawet się nie widzimy bo jestem na wyjeździe. W ostatnim tygodniu wyglądało to tak według dni: zalążek kłótni i urwanie rozmowy, kłótnia przez zalążek sprzed dnia, po wszystkim niby zgoda, kłótnia i znowu niby zgoda, dzień ciszy, kłótnia (wczoraj) i cały dzień cisza. Pierwsza o pierdołę, po części w mojej winy. Druga, o tyle może istotna w temacie, że o moje niepełne zaufanie do niego, które zostało kiedyś zniszczone. Po tej sprzeczce zakończonej rozejmem i jednodniową ciszą wita mnie takim komplementem pod adresem jakiejś dziewczyny. To też miało wpływ na mój odbiór tego, ja po ostatnich burzach jestem już zmęczona (on ponoć też, a sam sprowokował), ten początkowy okres chyba powinien być wolny od takich zmartwień, dlatego chciałam w ogóle odstawić tematy, które mogą spowodować kłótnię i dusić je w zarodku, a tu znowu na dzień dobry BUM.. Tyle, że tym razem nie mogłabym zacisnąć zębów, poczułam się po prostu urażona, w tych okolicznościach, po tym wszystkim.. Ostatnio kłóciliśmy się o to, że mu nie ufam przez przeszłość. Ja to zapoczątkowałam w 100%, czasami dopadają mnie wyrzuty i beznadziejny lęk. Zaufanie nie zostało jeszcze odnowione, kiedy to wyciągam, wybucham tymi odczuciami, to działa jak reakcja obronna mojego organizmu, podświadomie moim celem jest, żeby o nie zawalczył, staram się okazać, że mi tej pewności brakuje a jej potrzebuję. A on po czymś takim zamiast się szczególnie postarać je odbudować, zapewnić jakąś stabilność, zaczepia mnie w taki sposób, jakby sam szukał pretekstu do kolejnej sprzeczki (bo według mnie i nie tylko, jak widzę z dotychczasowych opinii, moja reakcja była łatwa do przewidzenia).
4. Ogólnie po przytoczonym dialogu temat zszedł na to, co u mnie. No to odpisałam w kilku zdaniach, on zagaił jednym, ja znowu w kilku chmurkach, na to już nie odpisał wcale, plus to co pisałam odczytywał po czasie. Jakby skomentowanie tamtej dziewczyny było priorytetem, a normalna rozmowa tylko przykrywką, którą musiał odbębnić. A później w kłótni na odwrót, napisał, że po prostu przeglądał, był akurat na tym, a chciał napisać, więc to właśnie wysłał. Tyle że od razu po wymianie zmian na temat laski jego entuzjazm do rozmowy jakoś spadł, więc sensu to dla mnie nie ma.
5. Po czasie pomyślałam, że nie powinnam tego tak zostawić. Może dziecinnie, ale zrobiłam podobnie, wysłałam mu zdjęcia kolegów z pytaniem, który ładniejszy. Nie bulwersował się, ale po tamtej rozmowie byłby to oczywisty samobój przecież. Rozmowę szybko przekierowałam na tamtą ze stwierdzeniem, że też średnia. Padł kolejny tekst, który mnie wkurzył:
"No może
Kwestia gustu
Ja tam nie lubię rudych
Ale ta mnie urzekła
Może przez uśmiech"
Dla mnie przegięcie po raz drugi, jeszcze gorsze niż wcześniejsze chyba, po tym komentarzu zaczęła się awantura. Najpierw się wielce zdziwił, o co mi w ogóle chodzi, że powinnam dorosnąć, nie mam dystansu i dziwnie reaguję. Pisał, że ja też niby mogę mu wysyłać zdjęcia jakiś chłopaków, na pewno nie wściekałby się tak o to. A ja jakoś nie potrafię sobie wyobrazić mnie zaczepiającej go w stylu "Eeeej, patrz na niego! Niby nie gustuję w takich, ale jest świetny". Może jestem głupia, ale ciężko mi wyobrazić sobie chłopaka, który normalnie by to przyjął. Niby przepraszał, że tamta mi do pięt nie dorasta, nie było w tym aluzji do mnie itp. Jednak dla mnie to było już po tym na tyle przegięcie, że najpierw próbowałam to uciąć i po prostu się nie odzywać, ale póżniej drążyłam, głównie przez to, że te przeprosiny nie były szczere. Według niego. Według niego inne dziewczyny nie miałyby pretensji i zachował się w pełni ok. Na zasadzie "Nie zrobiłem nic złego, to jest zupełnie normalne, a przeprosiłem za to, że wysłałem ci to nie wiedząc, że nie potrafisz tego normalnie przyjąć", sam pisał wiadomości w tym stylu. Właśnie to mnie też boli, przeprosiny, które tak naprawdę wręcz przeciwnie, są na odczepne, odwracają kota ogonem robiąc ze mnie idiotkę, zrzucają winę na mnie. Tylko dodatkowo ranią, dziękuję za coś takiego.
Podejście z kilku ostatnich zdań (że według niego to normalne i powinnam być neutralna) wkurzyło mnie na tyle, że chcę spojrzeć na to obiektywnie. Nie biorąc pod uwagę punktu 3, czy to naprawdę normalne, a ja wydziwiam? Jakie byłyby wasze reakcje? I osobno, bez tej dokładnej otoczki, przeszłości i biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności.

Olu, jeśli on sam mówi, że mozesz mu wysyłać zdjęcia chłopaków i on się nie będzie wściekał - to zacznij to robić. Wyszukuj przystojniaków, najlepiej umięśnionych z gołymi klatami i mu wysyłaj, pisząc, patrz jaką ma klatę, urzekł mnie, taki to mi się podoba... I zobaczymy ile wytrzyma.

No chyba, że nie masz ochotę się bawić w jak Kuba Bogu tak Bóg Kubie, to znajd sobie dojrzałego partnera, bo ten nie dość, że nie rozumie, co w tym złego, to ignoruje Twoje uczucia, gdy próbujesz mu uświadomić, że Ci to nie odpowiada.

To normalne, ze mu się podobają inne, tak samo jak obie podobają się inni faceci. Ja nie widze w tym nic dziwnego

Gadanie do swojej kobiety, jakie to inne są piękne to trochę taki strzał w kolano bo jakkolwiek partnerka nie byłaby tolerancyjna, takie coś nie jest nigdy dla niej miłe.

Nastepnym razem w ogole mu nie odpisuj na to. O czym tu dyskutować ? Obecne czasy, kiedy to wszystko "pisze się" a nie mowi to paranoja. Potem sa wlasnie takie sytuacje, jakies niedopowiedzenia, domyslanie sie, zastanawianie sie o co mu chodziło. Skoro z Toba jest to raczej podobasz mu się taka jaka jestes i tak byc powinno. Po co zasmiecac glowe takimi bzdetami. Nie przejmowac sie i do przodu A jak zapyta niewinnie "czemu nie odpisujesz" i bdzie drazyl temat to juz odpisz mu ze czekasz az skonczy patrzec

ja bym zapytała w jakim celu Ci to okazuje bo dla mnie przekaz jest trochę niejasny.

Nie, nie odpuszczaj. Dlaczego niby? Skoro Ty tak to widzisz, tak czujesz, to trzymaj się tego. Jeśli odpuścisz, to wyjdziesz na wariatkę, co najpierw robi awantury, a potem przeprasza. Prawda jest taka, że on nie widzi problemu w swoim postępowaniu - i to jest problem. Druga rzecz - przyjrzyj się jego słowom, ze przepraszam nie zawsze wszystko załatwia. Dla niego nie załatwia, a dla Ciebie powinno? Przeprosił, więc koniec tematu? To jest takie przepraszanie na odwal się - po to tylko, by by komuś usta zamknąć, bez faktycznego zrozumienia problemu i skruchy.

Ty przepraszasz płacząc, a on się pastwi, ze to niczego nie załatwia, za to Ty jemu powinnaś wybaczyć, gdy tylko rzuci "przepraszam"?

Jakie masz plany odnośnie tego związku?

Powiem tylko tyle. Jeśli się wkurzysz to dasz mu to czego on właśnie oczekuje. Poza tym: Jak facet bez klasy może mieć dumę??? ಠ_ಠ

Jedyny arsenał jaki możesz teraz użyć na swoją korzyść to tylko ignorowanie. Tylko musisz się tego trzymać mocno i nie łapać na jego gierki czy zaczepki. Pewnie napisze za jakiś czas, więc wiesz co robić.

Ale czy związek to ciągła zabawa w ignorowanie i wychowywanie małego chłopca? Sama odpowiedz :-)

Jestem coraz bardziej wykończona tą sytuacją. Nie rozmawiamy już prawie tydzień, nie wiem co z nami będzie. Nie wiem czy w ogóle jest jeszcze jakieś "my".. Założyłam ten wątek pełna goryczy, zraniona, że jak on może nie widzieć swojej oczywistej winy. Po to, by znaleźć potwierdzenie, że to on zawinił i móc uzyskać siłę do walki o swoje zdanie. Chciałam się nakarmić poparciem, utwierdzić, że jestem normalna i tym razem to nie moja wina. Naładowałam to podejście, bo większość myśli podobnie, nie jest to chyba jednak nic dobrego, nakręcam się i moja złość tylko narasta. Myślę wkoło "wszyscy to widzą, inne kobiety twierdzą, że by im się to nie podobało, dla niemalże wszystkich jest to coś oczywistego, dlaczego więc on tego nie widzi?! Dlaczego obstaje tak usilnie przy swoim, pisze, że inne pary też tak robią, że to coś normalnego, kiedy wszyscy, z którymi rozmawiam są mojego zdania?!". Denerwuje mnie też każda sprzeczna odpowiedź, myślę, jak przekonywać, że żadna z tych osób w mojej sytuacji nie byłaby zadowolona, bo wiem, jak mnie to dobiło, jak się czułam w tej rozmowie. Tylko właśnie. Co z tego, że ktoś jest innego zdania, skoro ja czuję, że postąpił nie fair w stosunku do mnie, że poczułam się bardzo źle z tym, co zrobił? Czy to nie o to właśnie w tym tak naprawdę chodzi? Czy to właśnie nie to, co myślą i robią inni, tylko to, jak ja czuję się we własnym związku powinno się liczyć? Co mnie w sumie obchodzi zdanie innych osób, skoro to nie jest ich związek, to nie one, ale ja z nim jestem. Są osoby, które zareagowałyby podobnie do mnie, nie jestem jedyna, nie nienormalna. A liczyć powinna się moja opinia i uczucia, nie jego znajomych, czy osób postronnych. Sam mi kiedyś pisał, że my nie jesteśmy inni, "my to my". Dlaczego w naszym związku liczy się dla niego bardziej szablon, jaki nakładają znajomi niż ja? Czy jeżeli zranił mnie na tyle, że wywołałam po tym kłótnię nie znaczy to, że powinien postarać się zwrócić uwagę na mnie i to co ja myślę, a nie inni? Moja koleżanka kiedy pisałam z nią o tym skomentowała "jeśli czułaś, że przegina, to pewnie tak było".
Bolą teraz wszystkie słowa, które mi mówił, wyznania i deklaracje. Zastanawiam się, jak osoba, która kocha może nie podejmować prób pogodzenia? Jak może nie szukać swoich błędów? Nie brać pod uwagę tego, co czuję. Oświadczyłam mu ostatnio, że ja nie zawsze będę mogła walczyć i nie wiem, czy wtedy zrobi to on. Bo po co ktoś, kto uniesie się dumą i jest ona ważniejsza nawet od drugiej osoby? Po co ktoś, kto może przyjmie wyciągniętą rękę, ale sam jej nie wyciągnie, gdy zajdzie taka potrzeba? Ile znaczy jego "kocham Cię", jeśli nawet nie jest w stanie kiwnąć palcem kiedy chcę odejść?
A jednak wiem, ile znaczy moje "kocham", że zależy mi jak na nikim do tej pory. Nie umiem odpuścić, chcę to ratować, próbować to posklejać, ale sama tego wózka nie uciągnę. Kiedy powinnam się odezwać, jeśli on tego nie zrobi? Ile mam czekać? I czy czekać na moją próbę ratowania, czy raczej zakończenia? Chociaż nie potrafię sobie jakoś wyobrazić zerwania.
Wariuję i nie wiem co robić. Mam już dosyć, zostałam bez sił.

Zmień chłopaka to będzie miał innych znajomych Facet co nie ma własnego systemu wartości tylko kieruje się co mówią koledzy to bardzo niedojrzały typ. To wy tworzycie ze sobą związek i to między dwojgiem ludzi są różne emocje i tarcia. Jeśli w jego życiu i tej prostej emocjonalności nie ma miejsca na tworzenie relacji i normalne rozmowy to przepraszam, niech wraca do kolegów i swojej "piaskownicy"

A co to za bzdury? Od kiedy to wolno grzeszyc, albo miec np złe emocje takie jak zawisc, zazdrosc? Jesli sie je ma to sie juz ma, ale to nie znaczy ze ma sie prawo je miec- to jest zle i grzeszne. Istnieją pewne NORMY ETYCZNE juz nawet abstrahujac od religii

Wyjdzie Ci na dobre. No i przecież miał rację - było coraz gorzej i wątek jest tego dowodem.

Ale coraz gorzej było jak dla mnie tylko przez kłótnie i brak kontaktu. Obwiniam się, że mogłam w ogóle nie wyjeżdżać i to wszystko nie miałoby miejsca.. Kłótnie bez sensu, które przy braku rozmowy niszczyły uczucia..
Mimo wszystko wciąż go kocham. To nie jest zwykłe zauroczenie, pokochałam go od pierwszej chwili. Nie mogłam o nim zapomnieć przez ponad pół roku! Cały czas go kochałam i tęskniłam. Każdy mój poprzedni obiekt westchnień chciałam usunąć z serca, w jego przypadku czuję jakby przeznaczenie. Nie potrafię wyobrazić sobie nikogo na jego miejscu, chcę tylko jego, tylko jego pragnę, od poznania w ogóle nie dostrzegam innych facetów. Chociaż wkurzał mnie wielokrotnie i wiele rzeczy w nim kłóci się z moimi poglądami, kocham i akceptuję go całego. Nigdy moje uczucia nie były tak dojrzałe, prawdziwe i szczere, to nie ma nic wspólnego z zauroczeniem.
Chcę utrzymywać z nim kontakt i walczyć o jego uczucia. Jeśli on nie jest dla mnie i ma mi przejść stanie się to w każdych warunkach, ja w poprzednich przypadkach. Skoro wciąż żywię do niego uczucia to chcę się starać o ponowne odwzajemnienie jego. Przez ostatni rok za każdym razem robiłam wszystko, nie poddawałam się i zamierzam to robić dopóki będę chciała z nim być. Już raz moja walka nie była na marne, teraz postaram się go odzyskać. Pragnę kontaktu z nim mimo wszystko, kocham go jako chłopaka, kolegę, człowieka, nie chcę się odcinać dlatego, że jedna rola nie wypaliła. O miłość trzeba walczyć do końca

Na pewno powinnaś docenić fakt, że chłopak miał odwagę i załatwił to po męsku. A nie jak pipka przestając się odzywać. Za uczciwość i podejście do tematu ma plus.
Teraz też dowiadujesz się jaki był sens tej rozmowy od której zaczęłaś wątek. Pewnie chciał Cię sprowokować żebyś dała mu pretekst.
Co do dalszej walki i starania się - rób to co uważasz za stosowne, tak byś nie żałowała niczego w przyszłości. Ludzie czasem się schodzą, a czasem tracą zupełnie kontakt. Różnie może być. Natomiast myśl w tym wszystkim. I daj mu odetchnąć. Nie stalkuj.

Właśnie chciałabym chociaż szczerego stwierdzenia, że zrobił mi to na złość, aby wywołać zazdrość, cokolwiek. A on cały czas utrzymywał do samego końca, że po prostu chciał zagadać, zaczepić jakoś, a akurat był na tym memie, że równie dobrze mógłby to być każdy inny. I najpierw się zdziwił a później jak zobaczył, że się wkurzyłam to nie podzielił moich oglądów, ale zrozumiał i "przeprosił", a ja drążyłam.. Ten pisał dalej co niby ma zrobić, ale nie wziął pod uwagę, że nie poparł swoich przeprosin żadnym zrozumieniem, minimalną skruchą - "No w sumie faktycznie, trochę słabo", "Głupio wyszło, nie pomyślałem". Nic takiego. I chyba naprawdę uwierzyłam, że dla niego to nie miało znaczenia, naprawdę różnimy się strasznie podejściem do wielu rzeczy..
Co do tego, że postąpił uczciwie, on też w rozmowie podkreślił, że chciał osobiście, a nie jak dziecko przez internet. Hm. Nie wiem, dla mnie to oczywiste, że jeżeli ma się do drugiej osoby to minimum szacunku to o takich rzeczach rozmawia się w cztery oczy. Nie wiem, czy zasługuje na jakieś oklaski, to chyba normalne.. Po kłótni o tamto zdjęcie kiedy nie odzywał się tydzień i ja to zrobiłam zastanawiałam się, czy może nie jesteśmy już razem.. Kiedyś nie był w stanie normalnie ze mną o wszystkim porozmawiać, urwał kontakt, tak po prostu.

No właśnie, zbywał, zwłaszcza ostatni tydzień.. Zaczął dwa razy rozmowę, w drugiej dogryzał mi czego bym nie napisała.. Pisał o planach z kumplami, jutro ci, pojutrze ten.. A gdzie w tym wszystkim ja? Opisałam to dokładniej w drugim, zamkniętym wątku, te ostatnie dni.. W każdym razie w poniedziałek jeszcze deklaruje mi, że byłby w stanie walczyć o nas, w następnych dniach odsuwa się znowu. Mówi, że kocha, nieważne co sobie myślę w tej mojej głowie, zawsze będzie, po niecałych dwóch tygodniach mówi, że już się wypalił. Bardzo podkreślał te różnice między nami, że to nie miało prawa się udać. Charaktery, religia, podejście do życia, światopogląd.. Tylko że to było od zawsze, a ja przez długi czas nie czułam tak naprawdę tego, że jemu przechodzi. Jeszcze przed wyjazdem czułam, że ma te uczucia. Mam wrażenie, że naprawdę zabiły nas okoliczności, nie widzieliśmy się a kontakt kończył się kłótnią, później kompletna cisza. Z tego wychodzi zniechęcenie, jeśli nie dodaje się do ognia, to on gaśnie. A jeśli umyślnie zamiast dodawać drewna, chęci walki, polewa się wodą, karmi różnicami i trudnościami to efekt jest oczywisty. Ciężko mi uwierzyć, że wszystko w nim umarło, to dla mnie nierealne. Wiem, jak sprytnie potrafi on kierować swoimi uczuciami, pozamykać je, zdusić. Tak jak po zerwaniu kontaktu, racjonalnie postanowił, że uczucia trzeba odsunąć, bo ryzyko jest za duże, więc wycofał się w porę. Teraz też podejrzewam, że trzeźwo patrząc zaczęłam go denerwować tymi kłótniami, wychodziły różnice, odległość, rozłąka, cisza. W perspektywie Warszawa, nowy start, perspektywy, w dodatku miał w planach i bardzo mi to podkreślał, że chce skupić się na nauce, przynajmniej na pierwszym roku. Według mnie nie mógł tak po prostu się odkochać, okoliczności ułatwiły mu przesłonienie emocji, wzięły górę te nowe, negatywne i za nimi poszedł. Po prostu koszty przerosły dla niego zyski więc znowu odpuścił bo tak się bardziej opłaca.
Kilka razy byłam zakochana, każde uczucie mocniejsze od poprzedniego, jednak do tego nic się nawet nie umywa. Zwaliło mnie z nóg od pierwszej chwili, odkąd tylko się przysiadł na tamtej imprezie. Przez cały czas szukałam go na sali, ciągnęło mnie straszliwie do niego, kiedy wracając dostałam od niego wiadomość nie mogłam przestać się uśmiechać, kiedy raz PIERWSZEGO dnia nie odpisał coś mi strzeliło i się poryczałam, że nie chcę, żeby kontakt się urwał dzisiaj, takim zignorowaniem. No i rano mnie przeprosił, że nie odpisał wtedy. Po zerwaniu kontaktu często przywoływałam to w pamięci, że dostałam co chciałam, skończyło się po pięciu miesiącach, a nie dniu. Później prosiłam, żeby znowu się nie skończyło. I znowu mogę wspominać, że dostałam, bo skończyło się po roku.. Miesiącami byłam w próżni, umierałam z miłości, czułam, że straciłam coś bardzo ważnego. To żenujące, ale rozwodnicy lepiej i szybciej się zbierają niż ja wtedy. Paraliżujący, fizyczny ból istnienia.
Co do moich uczuć, masz właśnie sporo racji. Od początku czułam coś więcej i co by się nie działo, nie chciałam tego stracić. Uwzięłam się na niego, nie chciałam tak naprawdę zapomnieć. Marzyłam, żeby szalał na moim punkcie, jak ja jego.
I z drugiej strony, czy kochanie kogoś nie wiąże się nierozerwalnie z chęcią wzajemności? Coś w tym jest, że strasznie łaknę jego uczuć, zainteresowania, ale nie jest na pewno tak, że na tym opierają się moje uczucia. Bo na początku było zupełnie inaczej. Dwa/trzy miesiące czułam się naprawdę chciana, właśnie to też mi się podobało. Bardzo dużo rozmawialiśmy, w szkole zwykle mniej, ale po niej zawsze całe popołudnia w stałym kontakcie aż do nocy, wiele razy zasypiał z telefonem w ręku, a mnie to cieszyło i smuciło jednocześnie, bo nie dostawałam dobranoc Meldowanie sobie nawzajem co robimy, zaczepki bez powodu.. Strasznie się z nim zżyłam, nigdy tak z nikim nie miałam. Dopiero po jakichś dwóch miesiącach przyznałam się sama przed sobą, że go kocham. Problemem było jednak to, że wszystko to było od przykrywką przyjaźni właśnie. Oczywiste było, że jest coś więcej, ale ograniczało się to do droczenia, serduszek i buziaków, czy niewinnych wyznań typu, że na studniówkę chce iść tylko ze mną i najwyżej pójdzie sam, "Głowa mi pęka i chyba umieram, ale nie mogę przestać się śmiać. Lubię cię, naprawdę cię polubiłem".. Ten typ relacji bardzo mi się podobał bo nie miałam żadnego doświadczenia i nie lubiłam podrywaczy, ale ciężko było z niego wyjść, zwłaszcza, kiedy zaczął się odsuwać i czułam się zdradzona po prostu jako przyjaciółka. No właśnie. Przez cały ten czas przywiązałam się do niego jako do człowieka, nie tylko w kontekście romantycznym. Przede wszystkim był przyjacielem. Widziałam wszystkie jego wady, różnice między nami, ale akceptowałam je, zależało mi na jego szczęściu, zawsze chciałam go wspierać, dopytywałam, kiedy coś się działo.
Ostatnio dzieje się coś dziwnego z moimi uczuciami.. Po zerwaniu bardzo dużo myślałam o tym, jak powinnam do tego podejść, co dalej z tą relacją zrobić. Kombinowałam, żeby uniknąć cierpienia, tej strasznej pustki, przeszywającego serce bólu. Nie wylądować w takim stanie jak po ostatniej rozłące. Wtedy straciliśmy kontakt, a i tak żyłam nadzieją, bolało jak diabli i nie mogłam się z tym pogodzić, żyć normalnie. Doszłam więc do wniosku z mojego poprzedniego postu - jeśli w moim sercu są takie uczucia, muszę je zaakceptować i dążyć do ich spełnienia, póki żyją nie ma sensu na siłę ich zabijać. Po coś one są, a jeśli mają zniknąć to i tak się stanie kiedy odczuwanie ich będzie już kompletnie bez sensu i wtedy wypalą się same. Nie chciałam stracić już ani chwili więcej, przez tamte miesiące wyrobiłam limit bólu. Od zerwania płakałam tylko raz, ledwo kilka łez. Od tamtego czasu kilka razy szkliły mi się oczy, ale powstrzymywałam się, już mi ich szkoda na niego. Ostatnie kilka dni spędziłam w stolicy i teraz nie wiem co się dzieję, bo nie jest już jak kiedyś. Mam całkiem dobry nastrój, poznałam wielu nowych ludzi, dużo się działo i wszystko to bardzo zajmuje moją głowę. Myśli nie pojawiają się natrętnie, jeśli są nie wywołują tamtego cierpienia, w ogóle nie chce mi się płakać, zasypiam bez problemu. Wiem, że uczucia gdzieś tam dalej są, ale teraz jestem tak rozentuzjazmowana zmianami, że bardziej skupiam się na tym, niż na nim.
Czuję, jakbym znalazła najlepsze podejście i jego będę się trzymać. Wcześniej miałam jakby rozdwojenie jaźni. Kiedy rozpaliło się to ognisko uczuć do niego zaczęłam je postrzegać jak największy skarb. Pilnowałam, żeby aby czasami się nie wypaliło. Wokół niego było mnóstwo strażaków, a ja zasłaniałam je sobą, krzycząc jednocześnie, że mnie parzy.. Kilka dni temu odsunęłam się od tego płomienia, już go nie chronię, ani nie proszę aby zgasło, ale już mnie przynajmniej tak dzięki temu nie pali. W swoim czasie albo zostanie ugaszone, albo da mi jeszcze ciepło

Może nowa znajomość wcale nie jest takim złym pomysłem. Są na tym forum historie, gdzie ktoś się rozstał, dwa tygodnie potem był już z kimś innym i żyli długo i szczęśliwie. Poza tym spotykając się z kimś nie musisz od razu ładować się w związek. Możesz po prostu miło spędzać czas i spokojnie oczekiwać na ciąg dalszy wypadków. Na pewno z jednej strony pomogłoby Ci to nie myśleć o tamtym, a z drugim trochę byś się dowartościowała. Może też otworzyłyby Ci się oczy, że na eks świat się nie kończy. Przemyśl to.