Rodzice partnera - Netkobiety.pl

Jeszcze nie jesteśmy po slubie, ale od moi  rodzice zostawili mi mieszkanie a sami wyprowadzili się 500 km od miejsca zamieszkania, na ślub zbieramy 3/4 kwoty sami, moi rodzice dawaj 5 tys na ślub a mojego narzeczonego mama płaci za alkohol, Mojego narzeczonego mama bardziej by nam zabrała niz coś dala. Wiec zdziwiło mnie ze wgl płaci za alkohol

Jeszcze jesteśmy przed ślubem, ale wiem, że mamy dostać mieszkanie od teściów, natomiast moi rodzice chcą sfinansować wesele.

A Ty piszesz bardzo roszczeniowo... Rodzice mogą coś dać dorosłym dzieciom, ale nie mają takiego obowiązku, a z Twoich wypowiedzi wynika, że to mus.

z jakich wypowiedzi wywnioskowałaś, że Cherry1989 pisze roszczeniowo? Nigdzie nie napisała, że wymaga od rodziców jakiegoś mega prezentu na start po ślubie ani tego, że rodzice mają obowiązek coś dziecku dać.

Wracając to tematu wątku: moi rodzice po ślubie kupili nam sprzęt AGD do mieszkania, a rodzice męża dali 4 tys w kopercie. Do tego miał zostać przepisany na nas dom w którym obecnie mieszkamy, jednak tak się nie stało, bo teściowej się odwidziało. Rodzeństwo mojego męża dostało sporo od rodziców po ślubie: każde z nich otrzymało działkę budowlaną oraz po ok. 30 tys. na fundamenty lub materiały na budowę domu, no i na bieżąco teściowie im pomagają finansowo. A my w zasadzie wesele opłaciliśmy sobie sami i oprócz tych 4 tys. i możliwości mieszkania w domu nie otrzymaliśmy nic więcej.

Jak na kogoś, kto jest tylko ciekawy, coś bardzo nurtuje Cię ten temat . Tak nurtuje, że założyłaś nowy wątek, żeby zapytać:

http://www.netkobiety.pl/t107823.html

No właśnie, "dobra wola" to w tym przypadku słowa kluczowe. Żaden rodzic nie ma obowiązku dorosłemu dziecku pomagać, a nawet ułatwiać tak zwanego startu, jego rola kończy się na tym, żeby podczas długiego procesu wychowania tak nim pokierować, aby w przyszłości było odpowiedzialne, samodzielne i samowystarczalne.

Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, aby - jeśli rodzic ma taką wolę oraz możliwości - mógł to zrobić, ale "mógł" to zdecydowanie nie jest to samo, co "musi", a nawet "powinien". Z drugiej strony nie zawsze warto, bo ludzie są różni, są też niestety i tacy, którzy jeśli dostaną "podane na tacy", to ani tego nie szanują, ani nie cenią, ani nie uczą się na przyszłość, że nie wszystko przychodzi tak łatwo.

Symptomatycznym jest utożsamianie przez Ciebie braku pieniędzy z brakiem otrzymywania zapomogi finansowej od potencjalnych teściów.
Myślałaś o tym, by być osobą niezależną finansowo? (Pytanie retoryczne.)

nie dostałam nic od rodzicow.  Gdy rodzice maja co dac to pewnie nie jest dla nich problem pomoc  dzieciom, ale gdy nie maja to przecież nie będą się zapozyczac z tego powodu.

Należy liczyć przede wszystkim na siebie, by móc utrzymywać się i zaplanować inne niezbędne wydatki - samodzielność to podstawa. Jednak ciężko jest wystartować bez mieszkania i przy braku możliwości uzyskania kredytu na ten cel z powodu rodzaju umowy i/czy wysokości zarobków.

Racja, można np. mieszkać w wynajmowanej kawalerce, ale osobiście przeraża mnie koszt kilkuletniego wynajmu mieszkania, podczas gdy środki wydane na ten cel można by przeznaczyć na część kosztu zakupu mieszkania.

Do czego zmierzam, sytuacja braku stabilności finansowej utrudnia budowanie pozytywnej atmosfery w związku, często przed jego zawarciem (gdy nie ma jeszcze wzajemnych zobowiązań), jest OK a nawet super, a później coś zaczyna się "sypać". Czy to właśnie nie z przyczyn finansowych?

nie wiem po co ktoś się boi samodzielnego życia rozważa w ogóle małżeństwo. Najpierw dorośnij.  Czytam i nie wierzę w to, co czytam..

Ela210, czyli małżeństwo jest równoznaczne z gotowością do samodzielnego życia, niby tak.

santapietruszka Wiem, że absolutnie nie można wymagać od kogoś, by wspomagał i należy się nastawić, że pomocy nie będzie licząc w pełni na siebie, ale tutaj poruszam też problem asymetrii, czyli gdy jedna strona kosztem siebie, własnego związku i braku zaspokajania swoich potrzeb pracuje na rzecz dziecka, by pomóc w starcie, aby nie było ciężko a druga nie ma takiej 'wewnętrznej presji'. Nie wiem, czy potraficie to sobie wyobrazić - może najłatwiej byłoby to odnieść to siebie i swojego dziecka, pomimo ograniczonych możliwości i może właśnie dlatego zapracowujecie się, z myślą o dziecku, a gdy dziecko jest dorosłe dowiadujecie się, że nie każdy rodzic jest taki megaaltruistyczny jak Wy i czujecie... no właśnie, co, ciężko to nazwać.

Niby tak? Tylko niby?
Wiesz co, mój dwudziestoletni syn, kiedy jakiś czas temu zapytałam czy przypadkiem nie chodzi mu już po głowie, żeby się z domu wyprowadzić, powiedział, że o takim kroku pomyśli dopiero wtedy, kiedy będzie w stanie samodzielnie się utrzymać (właśnie rozpoczął studia). Małżeństwo jest jeszcze poważniejszą decyzją i powinno wiązać się z jeszcze większą odpowiedzialnością, bo już nie tylko za siebie, ale i za partnera. Jeśli więc ktoś nie jest w stanie samodzielnie żyć i się utrzymać, to jakim prawem oczekuje od swoich, ewentualnie męża/żony rodziców, że ci wezmą na swoje barki utrzymanie kolejnej osoby? Nie widzisz w tym skrajnego egoizmu, żeby nie napisać wręcz absurdu?

Jeśli jedna strona kosztem siebie, własnego związku i braku zaspokojenia swoich potrzeb pracuje na rzecz dorosłego dziecka, to uważam, że to zdecydowanie nie jest zdrowa sytuacja. To raz, a dwa - nawet jeśli występuje asymetria, to nikt (powtarzam: nikt) od tej drugiej strony nie ma prawa takiego poświęcenia oczekiwać.

I nie, nie zapracowuję się z myślą o swoim dziecku. Owszem, rzeczywiście trochę mu ten start ułatwiamy, ale nie mam poczucia, że cokolwiek odbywa się naszym kosztem. Z drugiej strony pomoc ograniczam, aby syn sam również nauczył się dbać o zaspokajanie własnych potrzeb, szanował, co otrzymuje i czuł się odpowiedzialny za zapracowanie na resztę. Nie wyobrażam sobie zresztą sytuacji, żeby miał wychodzić z założenia, że jemu coś się po prostu należy. I choć kompletnie nie o to w tej pomocy chodzi, to ja naprawdę widzę wdzięczność, że będzie mu kiedyś łatwiej, pomimo że przecież my nic nie musimy. Ba, chłopak jak tylko ma możliwość, to już dziś zarabia, aby móc zaspokajać te potrzeby, które związane są z zachciankami i pasją - jest mu zwyczajnie niezręcznie brać na to pieniądze od nas. Kwestia podejścia i chyba też wychowania.

Haha, celna uwaga .

Nie mam dzieci i sama dopiero przygotowuję się do ślubu, ale - czysto hipotetycznie - gdybym np. dała swojemu dziecku samochód to na pewno nie oczekiwałabym, że rodzice jego partnera sfinansują np. mieszkanie czy coś innego. To jest kwestia własnych wyborów - jeśli stać cię i chcesz dać dziecku coś to tylko i wyłącznie twoja sprawa. Nie wydaje mi się, że "ci drudzy" rodzice mają obowiązek "dorównać" pod względem hojności.

Z narzeczonym sami płacimy za ślub i wesele, jedni rodzice proponowali, że się dołożą (odmówiliśmy), drudzy nie proponowali i nie mamy z tego powodu żadnych pretensji. Źle bym się czuła, gdybym wiedziała, że rodzice musieli sobie czegoś odmówić, żeby zrobić mi tak kosztowny prezent. Poza tym, mam sporo rodzeństwa i nie wyobrażam sobie, że każdemu z nas mieliby zafundować dom czy samochód.

santapietruszkaGratuluję. Myślę, że swoją postawą Twój syn jest wzorem dla innych.
A co do pytania, to jeśli chodzi o moje poglądy to, teoretyzując, też chciałabym ułatwić start dziecku, ale widząc jakie podejście pod tym względem ma większość, 'wyluzowałabym' trochę.
Olinka Napisałam niby, bo sądzę, że niektórzy wcześniej, tzn. nie będąc w pełni gotowi na samodzielne życie decydują się na małżeństwo, bo gdyby mieli czekać na ten moment to ślub by się sporo odwlekł w czasie.
"wziąć na swoje barki utrzymanie kolejnej osoby" a wspomóc w osiągnięciu samodzielności to nie to samo, ale ten temat już był omówiony.

JesiennowiosennaCzy gdyby tak jak piszesz w Twoim przypadku, jedni rodzice pokryli (i byli w stanie) koszty związane z weselem (i przyjęlibyście pomoc) a drudzy nie, to pierwsi wskazani czuliby się z tym normalnie?

WielokropekMegaaltruistyczny, tzn. (za) mało myślący o sobie.

Rzeczywiście można się pogubić .

Dojrzali, odpowiedzialni ludzie odwlekliby go w czasie i moim zdaniem tak właśnie powinni zrobić. Koniec i kropka. Tak jak rodzice nie mają obowiązku pomagać finansowo, tak nie mają obowiązku niańczyć wnuków, jeśli się pojawią. Dopóki ktoś nie jest w stanie utrzymać założonej rodziny albo żyć na poziomie, jakiego oczekuje, kiedy pieniądze trzeba podzielić na dwójkę, potem trójkę lub więcej, to niech się nie pcha w małżeństwo. Najpierw stabilizacja, potem odpowiedzialne decyzje, wszystkie inne lubią się mścić. W tym temacie jestem radykalna, a nauczyło mnie tego życie i obserwacje otoczenia.

Osobom za mało myślącym o sobie współczuję. Współczuję też ich dzieciom.   Coraz bardziej zastanawiam się, czy wątek ten, podobnie jak inne tejże autorki, nie jest zgrabną prowokacją.

Trudno mi sobie wyobrazić taką sytuację, bo na pewno nie pozwolilibyśmy komukolwiek finansować naszego wesela. Rozumiem jednak, co masz na myśli, więc powiem tak: rodzicem mojego taty podarowali mu mieszkanie "na start" (jest jedynakiem), a moi rodzice je przyjęli. Rodzice mojej mamy nie partycypowali w jego kosztach, ani nie ofiarowali im żadnego "ekwiwalentu" (mama ma rodzeństwo). O żadnych niesnaskach z tego powodu nic mi nie wiadomo. Ot, dziadków było stać to zrobili taki prezent. Drugich nie, ale przecież nie o to chodzi w rodzinie? Mieli zerwać kontakt albo wprowadzić atmosferę niezadowolenia tylko dlatego, że drudzy się "nie wykazali"?

Ojciec zostawil mi dlugi, pierwsze wesele bylo stypa ( wiec skonczylo sie rozwodem, bo tesciowa nie pozwolila tanczyc- wesele bylo w tym samym roku, co smierc mojego ojca), na ktora zaplacilam jedynie za siebnie, siostre i mame, mama nie mogla mi dac nic procz pierscionka z turkusem (cos musialo byc niebieskiego).

Moi irlandzcy tesciowie zaplacili po prostu za swoja czesc rodziny na moim drugim slubie i cos tam jeszcze malego wlozyli w koperte, ale generalnie cale wesele i slub zrobilismy sami (99 procent minus platnosc za ich gosci). Mama moja przy drugim slubie dala mi kase na swoja rodzine, bo mamy liczna i na hotel dla nich wszystkich. Liczylam glownie na siebie, placilismy z mezem za wszystkie slubno-weselne wydatki po polowie, bawilismy sie super i bylam z siebie dumna.

I generalnie jestem zwolenniczka liczenia na siebie sama, bo z innymi to bywa roznie- kolorowo i podluznie :-).