Po czterech latach przestał kochać? - Netkobiety.pl

Witam
Pierwszy raz w życiu udzielam się na takim forum, ale postaram się opisać swoją sytuację jak najlepiej. Cztery lata, miałam wtedy 19 lat, poznałam dwa lata starszego chłopaka. W bibliotece. Momentalnie mnie uderzyło i jego też. Rozmawialiśmy przez kilka godzin i nie mogliśmy przestać. Umawialiśmy się jako znajomi przez pół roku, chociaż oboje wiedzieliśmy, że coś do siebie czujemy, to trzymałam dystans. W końcu zostaliśmy parą. Oczywiście, jak u każdego było doskonale. I tak przez cztery lata. W życiu nie kochałam tak mocno drugiego człowieka. Byliśmy ze sobą tak blisko, że bardziej już się chyba nie dało. Mogłam mu powiedzieć o wszystkim, żadnych tajemnic. Miliony wspólnych tematów, nawzajem motywowaliśmy się do rozwoju i wspieraliśmy w każdym sukcesie i porażce. Życie seksualne w zasadzie nie mogłoby być lepsze. Spędzaliśmy ze sobą każdą wolną chwilę, bo chcieliśmy. Jasne, kłóciliśmy się, czasem nawet awanturniczo, ale kto w związku tego nie robi. Jest dość staroświeckim typem faceta i piekielnie inteligentnym. Od dłuższego czasu zauważyłam u niego spadek radości i motywacji. Oboje podejrzewaliśmy depresję i jak się okazało, mieliśmy rację. Zdiagnozowano go i zapisano na terapię o czym dowiedziałam się tydzień po rozstaniu. Bo zerwał ze mną dwa tygodnie temu. Zaprosił do siebie, usiadł i powiedział, że najlepiej będzie jak się rozstaniemy, bo on mnie już chyba nie kocha. To było jak strzał w pysk, poczułam, jak cała się w środku rozwalam. Nie mogłam dosłownie złapać tchu. Zaczęłam to wypierać, śmiać się i mówić, że to przecież nie może być prawda. Miesiąc wcześniej zabrał mnie do nowego mieszkania, które remontował dla nas, żebyśmy się mogli tam wprowadzić za rok. Miałam poczucie, że jestem w jakimś matrixie, że to się nie dzieje naprawdę. Później przyszedł płacz, żałosne błaganie o zmianę decyzji, wyznawania miłości i poniżanie się. Wyprosiłam, żeby to przemyślał. Mówił, że może do mnie wróci, że teraz tego nie czuje, że sam nie może wytrzymać ze sobą, że z trudem wstaje rano z łóżka. Tydzień później przyszłam do niego po swoje rzeczy i znowu płacz. Zaproponował, żebyśmy nie zrywali kontaktu, tylko rozmawiali ze sobą, czasem się spotkali i zobaczymy co dalej z nami będzie. Kilka dni temu dowiedziałam się, że jego miłość się wypaliła przez to, że ja wcześniej miałam wątpliwości. Faktycznie, był taki okres w moim życiu, dosyć trudny, że zaczęłam się zastanawiać nad swoim życiem, co ja tu robię, dokąd zmierzam. Czy jestem z odpowiednim facetem? Czy chcę z nim zamieszkać? Sądziłam, że to naturalne refleksje, które dopadają każdego. On to odebrał inaczej, jakbym przestała się z nim interesować, jakbym miała po dziurki w nosie jego starania i ten związek. To nie była prawda. Bo jeżeli czegoś byłam pewna, to miłości do niego, która miała trwać do końca. Pociesza mnie, mówi, że najbardziej na świecie chciałby, żebym sobie poradziła, a ja ledwo oddycham. Wstaję rano i biję się o każdy dech. Jakbym stała nad przepaścią. Świat mi dosłownie runął na głowie, nie wiem gdzie jestem, co mam ze sobą zrobić. Patrzę w okno całymi dniami i dosłownie rozkładam się jak części. Dzisiaj mam się z nim spotkać na kawę, na którą mnie zaprosił. Jest dla mnie miły, opiekuńczy, czuły. Martwi się. A ja chciałabym mu powiedzieć, żeby dał mi spokój, zamknąć ten rozdział i nigdy więcej nie oglądać się za siebie, ale nie potrafię. Ból jest zbyt wielki. Z drugiej strony, widzę w jakim on jest stanie i kilka razy już się rozpłakał przy mnie, mówiąc, że odechciewa mu się żyć. Boję się, że u niego ten stan będzie się pogłębiał, a ja cjviałabym mu pomóc. Zastanawiam się, czy jest jakakolwiek szansa, że on jeszcze wróci?