Męski foch - Netkobiety.pl

O cholera co za dzieciak, chcesz być jego mamusią?

Jest akcja, jest reakcja. On rozpoczął grę, Ty ją podjęłaś.
Pierwszym krokiem jest ujawnienie gry, tego, że oboje w nią gracie. Drugim krokiem jest odmawianie, gdy on po raz kolejny rozpocznie grę. Będzie próbował dopóty, dopóki nie udowodnisz mu, a on się nie przekona, że grać przestałaś.

Ja sobie z takim elementem poradziłam w ten sposób, że zakończyłam relację. To chyba najskuteczniejszy sposób. Jak ktoś nie dojrzał we właściwym czasie, to potem już tak łatwo to nie idzie.

Oczywiście, ze nie jest pewny siebie, ma bardzo niskie poczucie własnej wartości i problem z rozpoznawaniem własnych emocji, chociaz w towarzystwie uchodzi za "bad boya" - potrafi bardzo dobrze takiego grać, chociaz doskonale wiem, ze wewnetrznie ma problem z interakcjami społecznymi. Wiem tez, ze w przeszłości miał cięzko z kobietami i to raczej nie z ich winy. Często ma zachowania, które podchodzą pod dwubiegunową (zapędy wielkościowo-roszczeniowe jedynaka, na przemian z kompletnym dołem). Bywa wtedy bardzo toksyczny i przyznam, ze kiepsko to na mnie działa.

Wiem, ze to wygląda kiepsko i być moze powinny mi się zapalić czerwone lampki, ale teraz przejdę do plusów:
Potrafi o tym wszystkim ze mną rozmawiać(no, pod warunkiem, ze własnie nie strzelił focha), potrafi tez szczerze przeprosić. Generalnie nasza znajomość zaczęła się od bardzo intensywnej przyjazni (od początku spędzaliśmy mnóstwo czasu razem, w trybie trochę "związkowym", tylko bez seksu). Wiem, ze mogę na nim polegać, troszczy się o mnie, interesuje i niczego nie ukrywa. Tzn  trudno byłoby mu coś ukryć, jak spędzamy za sobą większość wolnego czasu, znam wszystkich jego znajomych(których z resztą bardzo lubię) i rodziców, którzy są dosyć normalni. Bardzo cenię go za to co robi na co dzien, mamy wspólne pasje,związane z nimi zawody i uwielbiam zajmować się wieloma rzeczami razem z nim. Dostaję tez od niego sporo ciepła i czułości.

Do jego problemów i dziecinnych zachowan mam specyficzne podejście. Sęk w tym, ze ja w przeszłości tez byłam bardzo trudną osobą (przez wielu lekarzy miałam diagnozowany borderline), moje związki były.. hm, co najmniej burzliwe i nie pochodzę z normalnej rodziny. Ale wykonałam kawał pracy nad sobą i w efekcie jestem bardzo fair wobec całego otoczenia (i otoczenie to potwierdza;) ), pozbyłam się lęku przed odrzuceniem i bliskością, do konfliktów podchodzę z duzą dawką spokoju i nie uprawiam "czarnobielizmu".
Dlatego myślę sobie, ze skoro ja się zmieniłam i wyleczyłam z czegoś, co jest powszechnie uwazane za nieuleczalne,  to on tez moze się zmienic.

Tylko... nie chciałabym dołączyć do grona kobiet, które właśnie pół zycia liczą, że "on się zmieni" i mam obawy słuchając/czytając historie innych, ze po dłuzszym czasie jego toksyczne zachowania się tylko nasilą, a moje granice będą się coraz bardziej przesuwać i skonczę jako kkzb, która próbuje mu robić za terapeutkę. Albo, ze mnie ta jego ciągła chęć spędzania całego czasu razem zmęczy i jednak to ja go skrzywdzę, bo nie wytrzymam (on nawet jak się spotyka ze znajomymi, to prawie zawsze nalega, zebym szła z nim, bo beze mnie on się nudzi:/).
Niby widzę parę zmian na lepsze, ale bardziej mam poczucie, ze to wynika z tego, ze się stara, a nie z autentycznej wewnętrznej przemiany.

Tylko jak ja wiem, ze to wynika z wewnętrznych problemów i on sam się ze swoim zachowaniem zle czuję, to boję się, ze takim "twardym" podejściem tylko pogorszę sprawę

Nie wierzę, ze istnieją ludzie, którzy kompletnie nie mają czasu na rozrywki. Osobiście tez lubię sobie pograć np w fifę, tylko ze, jak ze wszystkim, nie zawsze mam ochotę;)

Wiem, ze na tym forum bardzo często doradza się zakonczenie relacji (z resztą uwazam, ze w wielu przypadkach słusznie), ale moze nie zawsze tak trzeba, moze czasami da sie popracowac nad relacją i ją naprawić... kurcze, sama juz nie wiem

A czego konkretnie nie ma?
Skoro tak, to i tak nie miałoby sensu, zebym męczyła sobą zdrową, normalną osobę i jak nie ma dla mnie "ratunku", to jestem przynajmniej przy kims, kto rozumie problemy ze sobą.

Ale... czy serio twoja diagnoza jest słuszna? Przeciez mam świadomość jak to powinno wyglądać i zdaję sobie sprawę z rzeczy, których powinnam się obawiać. I przeciez to nie jest tak, ze on nad sobą nie pracuje.
Wydaje mi się tez, ze rzeczy, które wymieniłam, ze się we mnie zmieniły, jakoś dają nadzieję, ze nie jestem tak beznadziejnym przypadkiem.

Faktem jest tez, ze w moim środowisku cięzko o osobę w pełni normalną (tzn. po ASP, AT i tym podobne), ale jakoś się wszyscy lepiej lub gorzej dogadujemy, chociaz wiem, ze wygląda to mocno inaczej niz w róznych innych środowiskach. Absolutnie nikt nie ma dzieci, nikt się nie hajtnął, wiele osób nie stroni od uzywek.

Ja Ci nie doradzam zerwania. Foch od czasu do czasu to nie powód do rozstania, Husky. Jednak nie wchodź w rolę mamy, która wychowała bezstresowo dzieciaka i teraz cierpi.
Jak się umowiłaś, a on chce zmienić Twoje plany obrażając się, to powiedz mu, że znajdujesz czas dla niego i dla koleżanek, jesteś słowna, więc teraz wychodzisz a z nim spędzisz czas wtedy a wtedy. I dotrzymaj słowa, a jeśli na spotkaniu będzie dalej obrażony, to je zakończ mówiąc, że jego zachowanie nie przystoi mężczyźnie tylko nastolatce z pms-em. Zobacz jak ustosunkuje się do nowego traktowania i podejmij decyzję, czy on Ci pasuje.
Takie fochy, jak piszesz świadczą dla mnie o tym, że on albo jest niedojrzały i chce, żeby każdy spełniał natychmiast jego zachcianki, albo też nie traktuje Cię jak pełnowartościową, autonomiczną jednostkę, tylko jak panienkę, którą można rządzić.
Husky pokaż mu pazury :-)

Zawsze da się popracować nad relacją i podjąć próbę jej naprawy, tylko wypadałoby najpierw się zastanowić co jest faktycznym problemem. Jeśli jest nią relacja, albo jakaś jej część no to pracujemy nad relacją, ale jeśli jest to partner, albo jakaś jego część to trzeba pracować nad partnerem. Dążę do tego, że naprawianie relacji nic nie da, ponieważ naprawie powinien ulec partner, a nie relacja jako taka. Naprawić partnera nie jesteś w stanie, on sam musi to dostrzec i zabrać się za siebie.

Z jednym się nie zgodzę.
Nie musisz niczego zmieniać. Możesz. Ta drobna zamiana słów czyni olbrzymią różnicę w motywacji.

Tylko nie podejmuj pochopnych decyzji.

Husky, pewnie, ze Ci mowi, ze ma ze soba problemy i, ze przeprasza...jednoczesnie nic nie zmieniajac. To jest inna z form manipulacji majaca na celu wzbudzic w Tobie litosc i poczucie winy, bo widzisz jak "zuczka boli".

Jedynym sposobem na przelamanie tego schematu jest zdemaskowanie go. Nastepnym razem jak bedzie chcial na Tobie cos wymusic fochaniem, to zachowaj sie jakbys miala to kompletnie gdzies i powiedz mu dobitnie: "Obiecalam kolezankom, wychodze/ Nie mam ochoty grac, graj sobie sam/ Jestem teraz zajeta, zadzwonie do Ciebie pozniej...itd", a jak sie zacznie boczyc, to powiedz mu, ze porozmawiacie jak dostanie dyplom ukonczenia przedszkola Moze po takim traktowaniu cos do niego dotrze, ale bardziej obawiam sie, ze dostaniesz podwojna dawke fochania, robienia z siebie ofiary i szantazy emocjonalnych.

Wyczuwam u Ciebie nie tylko lek przed tym co sie stanie jak sie mu postawisz, ale tez kurczowe trzymanie sie tego faceta, by tylko nie byc sama. Troche pod tytulem: wybacze mu wszystko byle tylko ze mna byl. To jest droga do nikad. Naprawde chcesz spedzic nastepnych kilka lat robiac za mamusie rozwydrzonego bachora?

Chapeau bas!

Możesz na mnie liczyć w kwestii przywracania rozumu na właściwe miejsce.

powodzenia!

rzeczywiście bycie konsekwentna to nsjtrudniejsza rzecz - wiem to po sobie

ale da sie zrobic

pół zartem pol serio: ja korzystam.z filmowej a właściwie serialowej postaci Lagerthy Lothbrok z Wikingów (moglam sie machnac w pisowni). ta kobieta to kwintesencja konsekwencji. i moj ideal w tej kwestii

owszem, przejdzie

też tak miałam
ale potem to przechodzi, po prostu musisz się starać myśleć o czymś innym - wręcz na siłę
dlaczego?

bo mózg działa schematami i konkretnymi ścieżkami
jak zrobi sobie konkretną ścieżkę, to nią kroczy tak długo jak się da - tak działają przyzwyczajenia
chyba że zastąpi się je czym innym

czyli myśleniem o innych rzeczach
po jakimś czasie mózg wskoczy na inny tor
ja już to odczuwam - czasem tylko zdarza mi się wrócić myślami do psychola
ale najczęściej zapominam o nim i zajmuję się własnym życiem

podobno mówią, że po takim związku człowiek dochodzi do siebie tak długo, jak w tym związku był
coś w tym jest

ważne jest tylko jedno - żeby nie siedzieć i nie czekać, że czas wszystko sam zrobi
musisz mu pomóc i po prostu działać

Hej, mała aktualizacja:)

miałam obawy, że pojawi się jakaś tęsknota itp, ale powiem wam, ze z dnia na dzien utwierdzam się jak wspaniała to była decyzja.
Od kiedy wyciągnęłam swoją godność spod wycieraczki i nie muszę całe dnie nianczyć nieogarniętego trzydziesto-paro letniego dziecka, to wróciło mi mnóstwo energii. I mogę wreszcie poświęcać ją na inne rzeczy. Zorientowałam się tez, że po za całą resztą istnieję jeszcze JA i o tą mnie warto też czasami zadbać...

Czytałam ileś razy o takich zmianach, że ktoś po chorym związku nagle odżywa, zaczyna robić mnóstwo rzeczy, wychodzić do ludzi itp, ale szczerze powiedziawszy zawsze myślałam, ze to sztuczne. Że to musi wynikać z robienia rzeczy na siłę "zeby tylko o nim nie myśleć", albo "ja mu pokażę jak się zmieniłam" i że nie ma opcji, żeby czuć się dobrze jak się odchodzi, a to przecież TAAAAKA wielka miłość była. Do de z taką "miłością".

Teraz wiem, że to żadna ściema, bo sama się czuję jakbym zrzuciła z barków conajmniej tonę kamieni.
W pewnym sensie jest to dosłowne, bo pierwszy raz od dawna udało mi się w pełni wyprostować kręgosłup (wcześniej było to chyba nie możliwe, przez ciągłe spięcie i stresss ->"co on powie, co pomyśli, co mam zrobić żeby nie robił tego i tego...")

W sumie też nie dodałam pisząc o jego wadach, że jego dzień zaczyna się i kończy na joincie, a w ciągu dnia wypala chyba z parę gramów (ostatni dzien bez palenia miał gdzieś tak w maju). Wiedziałam, ze nie ma co mu mówić, zeby to jakoś ograniczał, bo jak cos już jest uzaleznieniem, to nikt nie przestanie, dopóki sam tak nie zdecyduje....
ale, nie mniej, cieszę się, ze już nie musze przebywać w tych oparach.

I zapisałam się na krav magę, co by sobie nie wyrzucać "jak tyle czasu mogłam być taką idiotką", tylko po ludzku się wyżyć.

Tak że tak... dobrze jest:)

popieram

powiem Ci, że ja też miałam zdecydowanie więcej energii, w końcu byłam wyspana i nawet przestałam chorować - bo mój organizm chorobami reagował na związek z toksykiem - dosłownie jego toksyna zalewała mój organizm, a ja ciągle byłam chora na coś.

tak więc korzystaj z tej wolności i z tej energii

Koło miłości to to nawet nie leżało.

Husky, ilekroć napisałaś o tym człowieku, to... było mi go żal. Jak kiepsko musi się czuć ktoś w swej skórze, ze swymi poglądami, by gnojenie innych było jedyną metodą poczucia się silnym. On naprawdę jest godny współczucia. Nie zmienia to jednak faktu, że dalsze Twe kontakty z tym biednym człowiekiem niczego dobrego przynieść nie mogą. Jeśli, w co wątpię, przejrzał na oczy, to potrafi znaleźć psychoterapeutę, Ty nim nie jesteś.

Dzięki:D

Wielokropek, ja też uważam, że jest bardzo nieszczęśliwy i nadal w jakiś sposób mu współczuję. Ale nie mogę ani go przez to usprawiedliwiać, ani się nad nim litować (bo w ten sposób niszczę własne granice, z trudem wybudowane).
Słusznie napisałaś o terapii - sęk w tym, że on od zawsze terapią gardził i do tego śmiał się ze mnie, że ja chodzę. A że, tak jak napisałam, nie wierzę w autentyczność jego potrzeby zmiany, to nie wierzę też w jego pójście do tych "idiotów, naciągaczy, co to niby nie dali by się zmanipulować" cytuję.

Trochę zabawne jest to, że zawód, który wykonuje wymaga wieeeeeelkiej pewności siebie i wystawia go na ocenę mnóstwa ludzi.
Być może potrzebuje kogoś, na kim będzie mógł się wyżywać przez swoje lęki i szuka ujścia dla frustracji.
No nic, jak teraz stracił to ujście, to może faktycznie coś sobie przemyśli, ale ja już nie potrzebuję być tego świadkiem.
Przez całą relację usiłowałam mu pomóc (z resztą mam świadomość, że trochę uciekałam w ten sposób od siebie samej).

Wielokropek, wiem, że nie miałaś tego na myśli. Chyba po prostu jeszcze została mi "niepotrzebna potrzeba", żeby się z tego tłumaczyć;)

cichyfacet, jakiej pokory???
Jest energia to trzeba korzystać! Wróciła mi chęć do życia, zajmowania się swoimi hobby, wróciłam do sportu i poszłam na treningi ze SPAS combat. Odzyskuję trzeźwość myślenia, bo nie siedzę w oparach jego jointów i doszło mi mnóóstwo wolnego czasu, od kiedy nie muszę go cały czas niańczyć.
Ten temat jest po to, żebym mogła się dzielić iswoimi wątpliwościami i wyrzucić z siebie mój wewnętrzny bałagan związany z całą sytuacją - ale to nie znaczy, że ja się na tym skupiam celowo, wręcz przeciwnie, dążę do sytuacji, gdzie temat przestanie istnieć, tzn zostanie tylko jako wspomnienie i przestroga.

Jak będę nabierać "pokory" bo kiedyś mogę zatęsknić, to to dopiero byłoby skupianie się na chorych sprawach.

W kazdym razie obecnie mój pies, którego niestety trochę zaniedbałam podczas tej relacji (często lądował u rodziców, wyrodna byłam), robi mi za najlepszego pocieszyciela, obiekt do opieki, przytulaka, słuchacza, nocny grzejnik, motywację do rannego wstawania i nie ma absolutnie niczego, czego on nie daje, a mógłby mi dać facet:P
(libido i tak przez leki nie posiadam, zresztą ex nigdy nie przejmował się moimi potrzebami).

Spędzaliśmy ze sobą czas prawie non stop od półtora roku, ale nazwanie tego związkiem nastąpiło w maju tego roku i to już była krzywa w dół. Biorąc pod uwagę, że przez ostatnich 5 lat nie byłam w stałej relacji, to takie coś było dla mnie dużym wydarzeniem i dosyć... hm, intensywnym.

cichyfacet, z twoim ostatnim postem zgadzam się w 100%
No, nie do końca w stu, bo to akurat nie jest początek mojej drogi - początek był kiedy miałam 13 lat i pierwszy raz wylądowałam w psychiatryku: wierz mi, od tego czasu poczyniłam spore postępy, ale to nie zmienia faktu, że cały czas przede mną dłuuuuga droga.
Dlatego tak jak napisałam wcześniej - odpuszczam sobie na jakiś czas facetów (i kobiety) w ogóle, również w kontekście "przygód", które kiedyś zdarzały mi się dosyć często.
Chodzę cały czas regularnie na terapię i liczę, że kiedyś w aspekcie relacji związkowych również znormalnieję (tak, jak udało mi się na paru innych płaszczyznach, choć oczywiście nie wszystkich).

Dzięki za uwagi w tym temacie, wszystkie staram się wziąć pod uwagę:)

Heh, dzięki:)
wiem o czym piszesz, dlatego "hura optymizm" (którego nie przeskoczę, bo się pojawił) wykorzystuję tylko jako chwilowy zastrzyk energii do działania w życiu, a związki zdecydowanie odpuszczam, do czasu, aż to wszystko sobie poukładam:)

Co do szpitala (a raczej szpitali) to długa historia, ale mogę powiedzieć tyle, że przed zabraniem się na terapii za kwestię związków, miałam na prawdę całą masę innych rzeczy do przerobienia i w sumie mnie nie dziwi, że w tej kwestii znowu wpakowałam się w takie gie...
No nic, mam nadzieję, że ostatni raz.
Dzięki za wsparcie:)

Witam, hasky piszesz jakby o moim związku też jestem związana z fochającym facetem co bym wczesniej nie pomyślała że tak mkoże się zachowywać facet. zawsze myślałąm że to przywilej głupiutkich dziewczynek. A tu miespodzianka. Tez mam mieszne uczucia bo serce nie sługa a człowiek sługa się staje. Potrafi być uroczy dbajacy wspaniały a nie wiadomo kiedy i z czego foch jest jak grom z jasego nieba. Przepraszam ja, bo oczywiście to moja wina cokoliwek by sie nie stało. On chce odchodzić. W końcu zostaje. Hustawka. Dba o mnie. jest ciepły ale niskie poczucie własnej wartości miesza w jego głowie wszystko. Jest łasy na spojrzenia komplementy innych zabiega o uwage innych pań. ja wiem że jestem w tym na szarym końcu. Nie moge go zozumieć. Kończe zawsze na jakiśc postanowieniach których nie wprowadzam w życie. Osiągnęłąam parę punktów w życiu  dla siebie. Nauczyłam sie czerpać przyjemnośc z kilku aspektów zycia ale to wszystko.
Gratuluje konkretów w zachowaniu.