Gdy ludzie nie potrafią rozmawiać... - Netkobiety.pl

Może po prostu trzeba się "zebrać do kupy" (nie lubię tego typu określeń, podobnie jak "wziąć się w garść", ale w tym momencie najbardziej mi to pasuje do Waszej sytuacji) i po prostu zmusić do porozmawiania. Ot, po prostu zrobić pierwszy krok: dajmy na to, pokłóciliście się o coś, chcesz wybiec z domu, ale zmuszasz się, by zostać, zamykasz się na chwilę w łazience, przemywasz twarz zimną wodą, bierzesz kilka głębszych oddechów by wyciszyć emocje i idziesz do partnera ze słowami: "słuchaj, chciałabym porozmawiać o tym, dlaczego się pokłóciliśmy". Jeśli on jeszcze się nie uspokoił, to czekasz tyle, ile trzeba, byście oboje się wyciszyli, po czym próbujesz jeszcze raz. Musicie na spokojnie, bez unoszenia się i krzyków, skonfrontować swoje stanowiska w danej spornej kwestii. Jeśli każdemu z Was jest trudno - po prostu trzeba przestać myśleć o tym jak jest trudno i dać sobie solidnego, metaforycznego kopa na rozpęd. Przede wszystkim nie wolno przyjmować postawy "to jego/jej wina, poczekam aż on/ona pierwszy/-a wyciągnie rękę do zgody". Unosząc się dumą na pewno do niczego nie dojdziecie, trzeba przełknąć tę dumę i mimo wszystko spróbować zadziałać ku poprawie sytuacji. Jak sama widzisz, bez rozmowy związek umiera.

To całkowicie normalne, że te skonfrontowane stanowiska są całkowicie przeciwne - gdyby było inaczej, nie doszłoby w ogóle do kłótni Grunt, to właśnie nie obwiniać partnera, tylko spróbować przeanalizować sytuację tak, jakbyśmy stali z boku i oglądali tę kłótnię z perspektywy osoby trzeciej. Warto spróbować dojść do jakiegoś kompromisu - podstawą jest zaakceptowanie faktu, że druga strona ma odmienne zdanie od naszego, ale niekoniecznie nie ma racji. Spróbujcie połączyć Wasze racje tak, by każde z czegoś zrezygnowało i w czymś ustąpiło, ale i każde coś "dostało" czy osiągnęło. A jeśli dojście do kompromisu wydaje Wam się już w ogóle niemożliwe, to po prostu spróbujcie się pogodzić i umówić, że nie będziecie się na siebie gniewać. Nawet, jeśli nie będziecie potrafili się nawzajem zrozumieć, starajcie się nie trwać w złości i wybaczać sobie od razu wszelkie przykre słowa. Od tego polecam zacząć.
Wydajesz się być bardzo inteligentną i wrażliwą kobietą, tylko po prostu nikt nie nauczył ani Ciebie, ani Twojego partnera, jak rozmawiać, więc musicie teraz nauczyć się tego sami. Na pewno nie uda się już po pierwszych próbach, musicie próbować do skutku.

Pisałaś, że macie dziecko... ja, jako osoba wychowana w rodzinie, w której rodzice nie rozmawiali o problemach, ale urządzali sobie ciche już nawet nie dni, ale tygodnie, powiem Ci, że to wielka trauma dla dziecka. Potworną rzeczą jest patrzeć co dzień na obrażonych na siebie rodziców, którzy mijają się w domu jak obcy sobie ludzie. Nie róbcie takiej krzywdy swojemu dziecku.

P.S. Polecam gorąco książkę "Mężczyźni są z Marsa, kobiety z Wenus" Johna Greya - wraz z moim partnerem przeczytaliśmy ją i pomogło nam to zrozumieć siebie nawzajem i udoskonalić nasze sposoby radzenia sobie z konfliktami. Jest napisana w przystępny sposób i uważam, że jest w niej dużo mądrych rad.

Myślę, że i tak ogromnym krokiem do przodu jest to, że idziecie na terapię małżeńską. Wiele par uratowało to od kryzysu, a szczególnie duża szansa jest wtedy, gdy problemem w związku jest właśnie komunikacja. Tyle, że aby przyniosła efekty, trzeba będzie wpakować w to mnóstwo nerwów i zdobyć się na wysiłek walki ze swoimi błędami.
To jest to, co do tej pory Wam nie wychodziło - dobrze wiedziałaś, że wychodząc pogarszasz sprawę i uniemożliwiasz jakąkolwiek rozmowę, a jednak nie zostawałaś; on wiedział, że nie odzywając się naraża Was na ciche dni, ale też nie miał siły, żeby o Was zawalczyć. Więc tak naprawdę na różne sposoby poddaliście się oboje.

Lekko nie będzie, ale sami raczej nie wyszlibyście z tego. Więc trzymam kciuki za powodzenie terapii

Moim zdaniem macie bardzo poważny kryzys w związku, oddaliliście się od siebie emocjonalnie, nie szukacie porozumienia ani kompromisu. Rzeczywiście ratunkiem dla Was może okazać się dobrze przeprowadzona terapia i bardzo dobrze się stało, że się na nią zdecydowaliście. Ponadto właśnie ten krok oznacza, ze się skreśliliście się jeszcze zupełnie. W moim małżeństwie też kiedyś pojawił się kryzys, raz jeden, po wielu latach bycia razem. I wiesz jaki w końcu znalazłam na to sposób? Powiedziałam mężowi, że jeśli mamy jeszcze wyjść na prostą to musimy zapomnieć o tym co było, wymazać z pamięci, skreślić złą przeszłość. Umówiliśmy się, że od teraz wybaczamy sobie wszystko co było złe i już do tego nie wracamy, zaczynamy od nowa, tak jakbyśmy się dopiero poznali i oboje mieli zupełnie czystą kartę. Podziałało. Bo przecież inaczej patrzysz na człowieka, o którym nic nie wiesz, prawda? Oczywiście oboje musicie tego chcieć i obojgu musi bardzo zależeć. I pamiętaj... nikt tego za Was nie zrobi. Powodzenia!

Masz rację, Różyczko. Najważniejsze to wszelkie urazy wyrzucać z siebie od razu, a problemy rozwiązywać na bieżąco, wtedy nie mają szansy narastać. Bo kiedy się skumulują to w pewnym momencie nie wytrzymujemy, a w chwili nasilonej złości mówimy o wiele więcej niż byśmy chcieli. Bardzo ważne jest, żeby NIGDY nie mówić niczego po to tylko, aby zranić. Słowa na długo pozostają, a raz wypowiedzianych nie da się już cofnąć. My mamy jeszcze jeden wypracowany i naprawdę rewelacyjny sposób na stworzenie dobrych relacji- umawiamy się na randki. Tak, tak, na randki . Wtedy ładnie się ubieramy, jesteśmy dla siebie szczególnie mili, idziemy do fajnej knajpki, do kina czy zwyczajnie na spacer. Wtedy zwykłe domowe sprawy zostawiamy daleko z tyłu, bo liczymy się...tylko my. Dbałość w związku o takie chwile powoduje, że zaczynamy się o siebie szczególnie starać, a to procentuje. Czasem kluczem do sukcesu jest pozytywne nastawienie, a z niego później wynika cała reszta.