Czy mozna żyć z alkoholikiem? - Netkobiety.pl

Idź na terapię dla DDA, skoro mieszkasz w Wawie to będzie ci raczej łatwo znaleźć jakąś poradnię dla osób współuzależnionych (rodzin osób uzależnionych, osób z rodzin alkoholowych itd) - po kilku spotkaniach z psychologiem/psychoterapeutą będzie ci o wiele łatwiej zrozumieć swoje własne postępowanie. I wyjść na prostą.

Byłam na takich spotkaniach i niestety nic mądrego nie mówią. Pani psycholog kazała mi w niedzielę iść na długi spacer, lub na przejażdżkę rowerową.  Jak jej powiedziałam że przez cały tydzień pracuje po 15-16 godzin i w niedzielę nie wiem  w co mam ręce włożyć bo i pranie i sprzątanie i gotowanie i chce jeszcze odpocząć a ta mi każe iść na spacer poodychac świeżym powietrzem.  Ja pracuje na świeżym powietrzu 16 godzin dziennie i mam dość.  Pani psycholog nie wiedziała co powiedzieć.  Oni mają swoją regułę i proponują ja każdemu.
Co mi da świeże powietrze jak i tak jak wrócę do domu to będę miała awanturę.
Wydaje mi się że ta cała psychologia to kit na wodę.
Mi oni nie pomogli. Znają to tylko z opowiadań pacjentów.  Ciekawe co by zrobili jakby sami mieli taki problem w domu.
Ja potrzebuję rozmowy z kimś kto poradził sobie z mężem alkoholikiem, a nie porady jakiejś pani psycholog która ma tylko jedna formulke dla wszystkich.

"Poradzić", piszę to specjalnie w cudzysłowie, z mężem alkoholikiem, to można sobie tylko w jeden sposób...robiąc to co teraz robisz, do końca życia- znosić awantury, popijawy, wyzwiska, przyzwyczaić się do zerowego poczucia własnej wartości. Tak właśnie wygląda takie radzenie sobie.

Jeżeli chcesz natomiast zmienić swoje życie na normalne, to musisz przestać starać się radzić sobie z mężem, a się wreszcie od niego uniezależnić. Nie jesteś odpowiedzialna za to czy on pije czy nie. Nie jesteś za niego w stanie podjąć decyzji o zaprzestaniu picia. Co jesteś w stanie zrobić, to zająć się sobą i zapytać się siebie jak i z kim chcesz żyć.

wiesz ja kilkanascie lat temu bylam tez z alkoholikiem . i to co dobrego zrobilam to z dziecmi odeszlam .
i dzisiaj mamy spokoj .
a on niestety wybrał butelke to byl jego wybor

Zaraz, zaraz. Ktoś napisał, byś przestała go kochać?

To, co napisałaś potwierdza jedno: on wie, że nie poniesie żadnych poważnych konsekwencji. I zapewniam Cię, że Twój mąż, gdy jest pijany, jest sobą.

Jak mu pomóc? Napisałam o tym ździebko wyżej. Zacznij od zaprzestania pomocy w piciu.

Rozumiem, że spotkanie z psychologiem nie należały wg Ciebie do udanych. Poszukaj albo innej porad, albo w tej samej poproś o spotkanie z innym psychoterapeutą. Wpisz w wyszukiwarkę hasło 'współuzależnienie' i przeczytaj na czym ono polega. Zastanów się, jak zamieszczony opis zachowań osoby współuzależnionej jest zbieżny z Twoimi zachowaniami.

Edycja:
napisałaś bardzo ważne zdanie, postawiłaś sobie diagnozę:

Taaaak. Typowy tekst osoby współuzależnionej.

Chcesz mu pomóc? Nie użalaj się nad nim (ani nad sobą), nie usprawiedliwiaj, tylko daj mu adres poradni ds. uzależnień.

A jak mam nie być osoba wspouzalezniona skoro z nim mieszkam od 4 lat.

Tak. Alkoholizm jest choroba, która pokonać może jedynie determinacja samego zainteresowanego oraz osób go otaczających. Z tego względu ponownie zachęcam Cię do podjęcia własnej terapii. Z tego samego względu zachęcam, by Twój mąż podjął terapię.

Edycja:
Jeśli będziesz chora na zapalenie płuc, przed wizytą u lekarza upewnij się, że chorował kiedyś na to samo.

Przecież ja chcę żeby mój mąż podjął terapię tylko jak to zrobić żeby on tam w ogóle poszedł.
Mi nie jest terapia potrzebna bo tych wszystkich pseudo psychologów mam gdzieś.
Wiesz jest taki przysłowie  Dobrymi radami to piekło jest wybrukowane. I właśnie ci pseudo takie dobre rady mają że psu na budę.

Do cholery przecież tu nie chodzi o mnie. Nie mi trzeba pomóc tylko mojemu mężowi

Może trochę po kolei.
Jesteś współuzależniona nie od czterech lat małżeństwa, ale od dzieciństwa.  Nabrałaś wszystkich aktualnych cech, w tym zaufania do psychologów, jako dziecko, dzięki pijącemu ojcu i matce trwającej przy nim mimo wszystko. Bo tak trzeba.
Męża prośbami, groźbami, płaczem czy kazaniami do leczenia nie zmusisz. Możesz za to wziąć się za terapię dla współuzależnionych. I jedna czy pięć wizyt cudów z Tobą nie uczyni. To długa praca. Możesz się zapierać rękoma i nogami przed wszystkim co usłyszysz, ale jest to jedna z nielicznych i sprawdzonych dróg do normalności. Ja nie znam żadnej innej, a tym bardziej lepszej.
Dość dobre są też spotkania grup Al-anon, łatwo znajdziesz na necie.
Zastanawiasz się czy opuścić męża czy próbować go wspierać i być przy nim. Łatwiejszy jest rozwód i pewniejszy. By pomóc mu tak jak to jest nadal potrzeba Ci wiele wiedzy, siły i samozaparcia. Nie powiem Ci co jest lepsze dla Ciebie. To tylko Twój wybór. Możesz zdecydować po przeczytaniu bloga "insane-reality". Kobieta, która go pisze, zdecydowała się być z mężem. Wg mnie udało się im oboje.

Trzymam kciuki.

Nieprawda.

Twój mąż wytrzeźwieje tylko wtedy kiedy SAM będzie chciał. Twoje chcenie ma się nijak do tego.

Problemem jest to, że tkwisz w destrukcyjnej zależności ze swoim mężem. Ty naprawdę wierzysz, że jesteś odpowiedzialna za niego o jego wybory. Tylko, że to kompletna bzdura. Mąż jest odpowiedzialny za samego siebie.

I tak na koniec, wcale nie okazujesz mu miłości żyjąc z nim i radząc sobie. Zabijasz go tak naprawdę bo wspomagasz jego picie. Jedynym aktem miłości jest postawienie mu ultimatum: albo ja albo alko, i nie ma niczego pośredniego.

Konsekwencją przyznania nam racji, jest zmiana myślenia i zachowania.

Nie musisz się ze mną (o innych decydować nie będę) spierać. Możesz spokojnie napisać, że nie mam racji. Nie o rację tu chodzi. Po jednym z wcześniejszych Twych postów chciałam wycofać się z Twego wątku. To, co mnie przekonało do dalszej dyskusji z Tobą, to Twoja złość. Pamiętam swoją, gdy słyszałam od ludzi prawdę, przed którą uciekałam.

SELEST - między chorym na raka, a chorym na alkohol - jest jedna diametralna różnica-TEN NA RAKA CHCE SIE LECZYĆ, Twój chory - jak widac NIE
Piszesz, że jest Ci bardzo ciężko jesteś wykończona sytuacją............ a ja Ci powiem, że nie jest jeszcze tak źle skoro tak piszesz . Ja po 4 latach UDRĘKI -  wiałam z córką jak najdalej. Przez te 4 lata próbowałam pomóc wyjść z tego - nawet sądowy nakaz leczenia miał ( w realiach- to fikcja), proponowałam wspólna terapie w AA, tłumaczyłam go w pracy ( dopóki pracował) oczywiście żyjąc cały czas w atmosferze zaczepek, awantur itd, nie znałam dnia i godziny - wszystko tocyło sie wokół jego picia i nastroju w jakim wróci. łudziłam sie,  że mu pomogę. G..no prawda- słyszałam.." to ty chyba masz problem ..itp.."  i co .... dorobiłam się depresji, a córka skończyła u psychologa dziecięcego. Gdy powiedziałam jej, że musimy odejść- zapytała.. " a stanie to się szybko..?
Po drodze słyszałam od niego płacz i prośby w pomoc -.... gdy wysiadał fizycznie od gorzały. Pomagałam, a  on...... gdy byłam w pracy uciekał z zamkniętego domu by chlać dalej ( ozywiście jak już sie poczuł lepiej fizycznie.)........... beznadzieja

To po co się z takim wiążesz ? Rany, ja was kobiety nie rozumiem, na świecie chodzi cała masa fajnych facetów wolnych od nałogów, a niektóre z was usilnie trzymają się alkoholików, narkomanów i Bóg jeden wie kogo jeszcze. Może wy to lubicie ? I proszę, nie mów, że jak go poznałaś to był taki kochany do rany przyłóż, a po czasie zamienił się w potwora i zaczął pić na umór bo i tak nie uwierzę.

Nie. Nie jest beznadzieja.
Możesz trochę się poużalać (tyle tylko, by wypłakać się), ale później zastanów się nad tym, co masz zrobić, by móc żyć. Żyć nie wegetować. Tak, znajdź pracę. Jeśli się uda, to bardzo dobrze płatną. Jeśli nie, to pomyśl, w jaki inny sposób poradzić sobie ze spłatą długów.

Proszę też, przestań uważać się za zbawczynię świata i ludzi (zwłaszcza jednego ). Wiem, to trudne dla niektórych przyznać, że ma się wpływ jedynie na własne zachowanie. To Twoje doświadczenia z dzieciństwa sprawiają, że uważasz się odpowiedzialną za wybory drugiego, dorosłego człowieka. Prawda jest taka, że możesz (podobnie jak wszyscy inni) pomóc jedynie wówczas, gdy ktoś FAKTYCZNIE chce tę pomoc przyjąć. Jeśli nie chce, to go nie zmusisz nawet wtedy, gdy staniesz na uszach.

I znowu to samo. Czy jest tu choć jedną osobą która pomogła mężowi alkoholikowi? Czy wszyscy tylko doradzają z podręcznika.
I to że mój ojciec pił to nie ma nic wspólnego z moim mężem.  Ani ja nie zaczęłam pić ani nie mam wypaczonej psychiki. Ludzie co wy w ogóle piszecie. Skąd Wy bierzecie te teksty bo chyba nie z życia.

Wbij sobie kobieto do głowy, że jak on nie będzie chciał, to staniesz na rzęsach i NIE ZROBISZ DOSŁOWNIE NIC może przegapiłaś - przeczytaj co napisałam kilka wpisów  wyżej

Zapije się na śmierć jak będziesz mu pomagać w piciu, tłumaczyć go, podcierać nos,wyręczać. Bo to odbiera mu decydowanie o sobie. Alkoholizm to takie wredne zaburzenie psychiczne w którym najchętniej zainteresowany by się pozbył jakiejkolwiek odpowiedzialności za własne postępowanie, za picie i jego skutki. Bo można zwalać na wszystko: bo żona zołza, bo praca ciężka, bo mu smutno, bo rodziców miał złych. Ty mu pomagasz w podtrzymywaniu tej iluzji, że jego picie nie zależy od jego własnych decyzji.

Miłość i troska w takim wypadku objawia się w zapodaniu twardego ultimatum- nasze małżeństwo albo alko.

Jeżeli wybierze alko, to wiesz, że tak naprawdę nie kocha Ciebie ale swoje uzależnienie. Naprawdę chciałabyś być z facetem,który jest tylko z Tobą z wygody? I zaręczam Ci, że sama poradzisz sobie lepiej niż obarczona wspomaganiem uzależnionego brutala.

Selest, byłam żoną alkoholika (który również miał zaburzenie psychiczne i nie stronił od przemocy). Uwierz mi- jedyną drogą jest pozwolenie mu decydować o sobie i ZAPRZESTANIE bycia siostrą miłosierdzia. Nie jesteś odpowiedzialna za to, że on pije; nie jest Twoim zadaniem odciągać go od picia. Jest dorosły, wie co robi i powinien ponosić tego konsekwencje.

Twoim zadaniem i obowiązkiem jest dbanie o SIEBIE.

Wiesz co to znaczy obracać się w dobrym towarzystwie.  Mieć kasę na to żeby wyjść chociaż do klubu. Miałeś kiedyś problem z pieniędzmi a raczej z ich brakiem. Jak masz jedyne 100 zł i nie wiesz co kupić do jedzenia to będę myśleć o dobrej zabawie i gdzie? A przedewszystkim za co?

Hmm, raczej miałem na myśli, że mogłaś wcześniej się rozejrzeć za "czymś" lepszym

Selest: Otwórz oczy i zobacz jak na prawdę wygląda Twoje życie z nim . Zobacz to czego widzieć nie chcesz.

ja żyłam z alkoholikiem długie lata było bardzo żle .byliśmy razem tylko dlatego że miałam małe dzieci żadnych perspektyw na prace wiec dokąd miałam pójść///////przysięgłam sobie że jeśli kiedyś znajde prace i będę mogła utrzymać siebie i dzieci zrobie coś ze swoim życiem .długo to trwało ale przyszedł ten dzień znalazłam prace ,stałam się niezależna finansowo.i zaczęłam działać.Najpierw wyrzuciłam męża z domu .jaka cudowna była ta cisza bez awantur ,ubliżania .po miesiącu wrócił prosił o wybaczenie dałam mu szanse niestety wszystko wrócilo tym razem pożegnałam go na dłuuuugo.był kontakt ale tylko tel.przyjechał do dzieci i wtedy powiedziałam że z nami definitywnie koniec.chyba ton mojego głosu podziałał jak piorun bo przyznał się że stoczył się na samo dno potrzebuje pomocy .Pomogłam mu razem przeszliśmy przez te trudne chwile .Zperspektywy czasu cieszę się bo nam się udałood kilku lat mam kochającego męża nigdy więcej nie usłyszałam obelg niewiem czy na każdego alkoholika to zadziała ale pozwól mu stoczyć się na samo dno on musi poczuć że stracił wszystko może się opamięta pozdrawiam i głowa do góry

Masz dwie drogi:
1. trzymać się tego, co powiedziałaś: albo terapia i przestanie picia, albo rozstanie,
2. przestraszyć się ewentualnego życia bez niego, przeprosić za swe słowa i dalej żyć z alkoholikiem i przemocowcem (przeczytałam Twe posty z 2014 roku).
Jeśli wybierzesz to drugie, wiedz, że on już żadnemu Twemu słowu nie uwierzy, wiedzieć będzie, że gadasz, by gadać.

Tak. On teraz sprawdza (i robić to będzie wielokrotnie) czy tylko gadasz, czy podjęłaś decyzję o SWOIM życiu.

Klasyczny szantaż.

To on tak wybrał. Widocznie mu to odpowiada. Woli bardziej takie warunki, niż ciepły dom. Bo tam nie może się napić. To znów jest JEGO wybór.

A on teraz dał do zrozumienia że wyżej stawia wódę niż wasze małżeństwo.

przyglądam się rozmową tego typu w internecie z ciekawością

może z racji że sam siedziałem w tym po uszy
piszę do Ciebie z pozycji osoby nałogowo regulującej emocje, akurat alkoholem

idąc schematem że masz zapomnieć ze "bardzo kochasz", obawiam się że nic nie zmienisz w sobie
bo zacząć musisz od siebie, to rozumiem pod pojęciem "zajmij się sobą"

nie odchodzenia, wyprowadzki, nowe mieszkania, itd itp
bo zauważ, zmieniłaś partnera i pojawił się dokładnie taki sam typ!!!

jestem świadom że każda sytuacja jest inna, każde małżeństwo, związek

jak alkoholik tak i współuzależniona, będzie wszystko zmieniał wokół siebie, tylko nie SIEBIE
to jest droga ciągłych flustracji, chorych emocji, nie potrzebnych kłótni, nie dotrzymanych obietnic, złamanych przysięg itd itp

zawsze jesteśmy na kursie kolizyjnym, z czymś, kimś

radzę podejść poważnie, mimo wewnętrznej niechęci zapewne, mimo przeświadczenia że przecież "JA nie mam problemu bo nie piję"
, "jakby przestał pić było by już dobrze "
do tematu

poważnie jeśli chcesz od życia czegoś więcej, jest jeden mały haczyk w tym wszystkim!!!

oprócz chęci muszą być konsekwentne DZIAŁANIA !!!

są wspólnoty, są terapie, tylko trzeba być konsekwentnym, otwartym, i na początek tam pójść

gdy  będziesz o sobie wiedzieć coś więcej, niż teraz Ci się wydaje że wiesz, zdrowy rozsądek podpowie Ci co masz robić

nie będzie problemów ze on Ci coś tam, ale to samo nie przyjdzie!!! łaska boska nie spłynie na Ciebie z niewiadomych przyczyn, nie dostaniesz oświecenia, pisząc na forum że on coś tam,a  ty coś tam

wsparcie jakie rozumiem szukasz, trochę inaczej wygląda jak większość postów w tym temacie, przed niektórymi chylę czoła

najmniej potrzebna jest Ci polemika, z osobą która "myśli po pijanemu", dajesz się wciągać w gierkę, brniesz w to
jeśli przegina pałę, czujesz się mocno zagrożona, fizycznie, to zgłoś na policję, ale nie strasz go policją, po prostu decyzja i konsekwencja proste

i to niczego przecież nie przekreśla, ani nie zamyka, są to kroki ku swojemu szczęściu, być może partner refleksje złapie, i ??

cuda się zdarzają

pozdr

właśnie dlatego musisz przestać, bawić się w grę pod tytułem
co było pierwsze jajko czy kura

to nic nie wnosi