Związek z 17 lat starszym facetem? - Netkobiety.pl

No cóż, zadam parę pytań:
1. Jak długo sie "znacie"?
2. Na jakim stopniu zaawansowania jest ta Wasza znajomość (tylko spacery i miłe spotkania)?
3. Najważniejsze: Twoje słowa: "jego małżeństwo było totalnym niewypałem, tylko ze względu na wpadkę -istnieje duża możliwość jego "unieważnienia". Procedura w toku.." to coś, co usłyszałaś ...od niego? Większej głupoty długo szukać, wybacz.
Jak odpowiesz - mozna sie wypowiedziec... Póki co napiszę tylko, ze wiek niekoniecznie jest barierą i problemem. Owszem, to juz spora różnica, ale bywają - udane i długie zwiazki - z jeszcze wiekszą dysproporcją.
Ja tutaj obawiam się, ze dałas sobie trochę wkręcić parę bajeczek (o "unieważnianiu małżeństwa", o ewentualnych przyczynach rozpadu małżeństwa), bo to dobre by uwieść młodą i niedoświadczona damę... I obstawiam, ze jesteś dla niego TYLKO zabawką... Ale wiecej przeczytasz po podaniu paru jeszcze informacji...

Niee, to moje słowa, nie jego. chciałam w skrócie ując bardziej skomplikowana historię...
Znamy się 3 msc-e, oczywiście wiele rzeczy może jeszcze wyjść, ale po roku, czy dwóch to nie czas się zastanawiać, jeśli chodzi tylko o kwestię wieku Dlatego wolę przemyśleć sprawę już teraz...
Jesteśmy w związku, ale nie mieszkamy razem, na razie są to spotkania, wspólne wyjazdy i dużo rozmów, często po wiele godzin.

Akurat tego, że nie jestem zabawką, jestem prawie pewna. Dlaczego? Bo planuje ze mną przyszłość, wziął się za unieważnienie z mojego powodu, bo wie, że to dla mnie ważne, chce zrobic wszystko, żeby związek wypalił, a jeśli trzeba, będzie rozmawiał i przekonywał moją mamę...Nie chodzi też o sex, bo szanuje moją decyzję, ja chcę jeszcze poczekać. Jego dobrzy znajomi wiedzą o mnie.

I nie chodzi o ceremoniał ślubu, tylko o to, że jestem wierząca i nie wiem, czy będę potrafiła żyć ze świadomością, że nigdy tego ślubu nie wezmę...choć mając świadomość, że to cudowny facet, nie wiem, czy nawet mimo to, nie zaryzykuję...

Zdanie bliskich mi osób jest dla mnie ważne o tyle, że chcialabym, żeby akceptowali mój wybór i cieszyli się razem ze mną , że jestem szczęśliwa. Nie chcę się odcinać od nich, a widzę, że czesto będę musiala wybierać, bo jako, że są młodsi, źle się czują w jego towarzystwie, próbują mi dać do zrozumienia, że taki związek nie ma sensu. Jedynie jest mi przykro, że tak to postrzegają...nawet nie dając szansy..

Szczerze mówiąc nie mam się komu wygadać, bo koleżanki jak mówiłam, patrzą na to z obrzydzeniem...A chciałabym wysłuchać opinii kogoś, kto w takim związku był, lub jest Teraz mam jeszcze dużo wątpliwości...Ale to jaki jest sprawia, że chcę spróbować

Zgrzytu w sprawie religii nie ma. On tez jest wierzący, tyle, że jemu by to nie przeszkadzało, ale skoro mi na tym zależy, to chce to zrobic. W kwestii rodziny też nie ma problemu, bo on chce mieć dzieci, ja tak samo. A ewentualne zamażpójście to oczywiście, za kilka lat, ale ja podchodzę do tematu tak, że jeśli facet (jakikolwiek) nie nadaje się na ewentualnego męża już, to nie wchodzę w ten związek...
Czas odegra tu główną rolę, bo w każdym związku na początku jest pięknie. A do czego mi się spieszy - powoli myślę już o założeniu rodziny, jeśli tylko będę miała do tego dopowiednią osobę..On sie taką wydaje, jeśli chodzi o charakter.

A dlaczego chcą unieważnić małżeństwo? Przecież to się robi tylko w sytuacjach takich jak np. poważne kłamstwo, a nie bo komuś nie wyszło.

Osobiście nie chciałabym być z kimś, kto mógłby być moim ojcem. Nie chciałabym, żeby mój przyszły mąż miał jakąś poważną historię z przeszłości, która ma duży wpływ na teraźniejszość. Poza tym za 10 lat ty będziesz jeszcze młoda, a on już raczej nie... Dziwnie bym się czuła.

Ale jeżeli tego chcesz to dobrze przyjrzałabym się jego przeszłości. Czy mówi jaka to jego ex była zła, czy jednak się nie wybiela. I oczywiście jaki ma kontakt z dzieckiem.

Niby z nim chcesz być ale jednak p ytasz się ludzi na forum.Czy chodzi ci głównie o ta różnice wieku??
Masz wątpliwości.
Dla mnie 17 lat to za dużo.10 to maksymalnie.powyżej tego wieku,mężczyzna mi się kojarzy z wujkiem/ojcem jest dla mnie bezplciowy.Ale że ja tak mam-nie znaczy,że ty też tak powinnas.Jak czujesz ,że te 17lat Ci nie przeszkadza to po co pytasz?Chyba,że przjmujesz się opinia innych ludzi.Ale ludzie zawsze będą gadac.Przyszlabys do domu z facetem 20 letnim- też by było niedobrze.

Nie popełniaj tego samego błędu co on, kiedy brał ślub. Za parę lat przejrzysz na oczy i będziesz żałowała. Kiedy twoje dziecko będzie miało 20 lat, on będzie miał 65 (o ile się pośpieszycie), będzie prawie na emeryturze, pomyśl o tym.

Cóż, pytam ludzi na forum, bo wiem, że moi bliscy troszczą się o mnie i nigdy nie będą obiektywni...

Oczywiście, że wolałabym, żeby był młodszy, nie miał za sobą nieudanego małżeństwa i dziecka...Tylko, że byłam już w paru związkach i  z nikim nie byłam tak szczęśliwa i nie czułam się tak dobrze. z nikim też się tak nie doagadywałam. Nikt się tak o mnie nie starał, nie traktował faktycznie jako partnerki, swojego priorytetu. On, jeśli chodzi o charakter odpowiada mi idealnie. Wyglądowo -mimo, że jest tyle starszy, jest bliższy mojego "ideału" niż większość facetów.

Owszem myślę o tym co będzie za 10 -20 lat. Ale z drugiej strony czy mam gwarancję, wychodząc za faceta w swoim wieku, że będzie ciągle sprawny, ciągle atrakcyjny. Czy nie przysięgamy sobie miłości w zdrowiu i w chorobie? Kiedy z nim rozmawiam nie czuje róźnicy wieku, wręcz przeciwnie -wreszcie z kimś rozmawia mi się tak dobrze (a jestem komunikatywną osobą).

A co do dzieci - ja mam 26 lat, moja mama jest po 60-tce, mi to nie przeszkadza, wręcz często jest dużo bardziej wyrozumiała, niż inne, młodsze matki moich znajomych. Teraz pojawił się pierwszy taki przypadek, że kategorycznie jest przeciwna. Bywało tak, że ktoś jej się nie podobał, ale szanowała mój wybór. Tu głównie chodzi jej o jego przeszłość.

Boję się tego, że ta różnica wieku może kiedyś byc problemem, ale z drugiej strony, czy mam pewnośc, że z równieśnikiem dogadam się idealnie...Związek to zawsze ryzyko.

Tym bardziej, że obawiam się, iż takiego mężczyzny już w życiu mogę nie spotkać. Bo gdybym miała z niego teraz zrezygnować, to tylko powodem byłby wiek i była żona, dziecko. Reszta w 100% mi odpowiada...

Nie wiem, czy warto rezygnować ze szczęścia tylko dlatego, że za 10 lat będzie wyglądał dużo starzej -nikt nie jest w stanie przewidzieć jak ja będę wyglądać, na co chorować...

Piszę tu, bo mam mętlik w głowie. Z jednej strony chcę tego, chcę spróbować, z drugiej widze reakcje otoczenia -które sprawiają, że człowiek się zastanawia, choc deyzja będzie oczywiście należeć do mnie...

Rozmawiałam z nim o tym, on też wie, że różnie może być -ale na razie chcemy się poznać, on układa swoje sprawy osobiste i zobaczymy co z tego wyjdzie, bo jest na tyle wcześnie, że mogą wyjść różnice "charakterowe" nie do zaakceptowania

To nie tak, że temat ślubu wyszedł ot tak...Gdyby wcześniej nie był żonaty, pewnie jeszcze bysmy o tym nie rozmawiali. Jednak kiedy sprawy zaczęły się toczyć tak, że nie byliśmy już zwykłymi znajomymi, temat wypłynął, bo dla mnie niemożność wzięcia ślubu jest bardzo dużą przeszkodą, nie wiem jeszcze czy do zaakceptowania. Pewne sprawy trzeba było omówić, bo też nie mogłabym robic mu nadziei i angażować się w związek, który wiem, że nigdy nie przerodzi się w nic poważnego, a jeśli już, to powinna być swiadoma decyzja obu stron. Na tyle, ile się znamy zakładamy ewentualność wspólnej przyszłości, ale też sprecyzowaliśmy swoje plany, bo przy tak dużej różnicy, mogłoby byc tak, że on już nie chce dzieci, albo ślubu, a ja tak. No, a jednak jeśli w takich sprawach byłoby nam nie po drodze, to związek nie miałby sensu. Jednak plany życiowe mamy podobne, na realizację poczekamy pewnie kilka lat, bo nie ma co komplikować już i tak dość zawiłej sytuacji

Wiem, co czuje serce, chce przeanalizować co podpowiada rozum. Może powiedzie mi coś na co nie zwróciłam uwagi, a chcę podjąć świadomy wybór, bo przecież tu też nie chodzi tylko o mnie. On tez ma uczucia, a to dobry facet i nie chcę go skrzywdzić 

Z całym szacunkiem, ale dywagacje na temat małżeństwa po trzech miesiącach, są dla mnie z lekka śmieszne. Nie ma znaczenia ile facet ma lat, niezależnie od wieku, to za mało czasu by kogoś poznać. Piszesz o nim w samych superlatywach, nie dostrzegając, że teraz to on może nawet księcia z bajki strugać- to żadna sztuka przez kilka tygodni.

Poczekaj rok, dwa, poznaj go lepiej, i wtedy zacznij się zastanawiać nad jego przydatnością do stanu małżeńskiego.

Rozumiem ze tez ma uczucia ale uwierz ze dorosly facet sobie bardziej poradzi niz tak mloda dziewczyna ktora jest bardziej emocjonalna i mniej doswiadczona. Czasem znamy kogos kilka lat i ta osoba nadal potrafi nas czyms zaskoczyc i nadal moze cos "wyplynac" czego wczesniej nie bylo wiec tymbardziej w tak krotkiej znajomosci, poznajcie sie lepiej, poobserwuj co bedzie sie dzialo i dopiero wtedy zobaczysz czy takie zycie z takim facetem ci pasuje, a moze cos ci sie odmieni? Narazie to etap fascynacji, poczekaj az emocje opadna i zobaczysz go w innym "trzezwiejszym" swietle

DOBRE sobie...siwy mowisz a ilu facetów w wieku 35 jest łysych..prosze Cie to kwestia genow.

Fushigi nie chce sie zasmucać, ale widze ze jesteś w moim wieku.
Nam jest bliżej do jego dziecka (18 latka) niz do 44 latka. To po prostu sa dwa kompletnie inne etapy w życiu.

Ja to odebrałam jako metafore tego ze zestarzeje sie o wiele szybciej niz autorka. Czas nikogo nie oszczedza, ale jednak bardziej widoczny po osobie jest przeskok z 44 na 60 niz 26 na 42.

Autorko ja uważam, że związki z dużą różnica wieku są najbardziej udane. U mnie jest 15 lat starszy facet. I naprawdę to wielki atut. Starszy mądrzejszy, rozsądniejszy, umie zadbać o partnerkę, bardziej cierpliwy opiekuńczy. Po co Ci jakiś chłystek co Cię będzie poniewierał? A koleżanki po prostu Ci zazdroszczą, bo same mają jakiś małolatów i wielkie niby coś. A skoro zazdroszczą to znaczy, że szkoda na nich czasu, bo nie są przyjaciółmi prawdziwymi.

P.S: Mam takie pytanie bardziej ogólne, moje panie i panowie czy mielibyście coś przeciw gdyby Wasz zięć był w Waszym wieku?
Jeżeli tak to niby dlaczego?

Myślę, że więcej siwych jest w wieku 60 lat niż 35

Mój tata zmarł kilka lat temu. Znam tę teorię, że dziewczyny szukają ojca w starszym partnerze. Ja miałam świetne relacje z tatą i jego nikt mi nie zastąpi. Szczególnie facet, co do którego pałam zupełnie innym rodzajem uczuć Zresztą on nie gra mojego tatusia. Ja nie czuję różnicy wieku Jestem samodzielna, mam  silny charakter

On bardzo chętnie poznaje moich znajomych, wręcz przeciwnie, to oni są uprzedzeni i mówią, że głupio się czują, wiedząc, że on jest starszy. On na każde spotkanie jest bardzo otwarty, a wręcz cieszy się, że poznaję go ze swoimi znajomymi.

Ja wolę pewne pytania zadać sobie już teraz