Komu i za co jesteście wdzięczni? - Netkobiety.pl

powiem szczerze, że nawet nie rozumiem co to wdzięczność. Każda osoba z którą mam styczność odbiera jakieś sygnały-czego mam za to oczekiwać\? ja biorę od kogoś i vice versa, bez znaczenia dobro zło. Mam dziękować, że jestem \?
Dziękuje jak rano wstanę i słońce a czasem zimą noc, ja ciągle się budzę i jestem , co dam innym się zastanawiam przed snem , ile ? tyle jestem wdzięczny ile potrafię dać.

Odpowiem najpierw na wytłuszczone pytanie.

Dziś jestem bardzo wdzięczna moim koleżankom, od których dostałam bardzo fajny prezent na urodziny. Urodziny były już dawno temu, nie miałyśmy czasu się spotkać (życzenia oczywiście złożyły), ale nawet do głowy mi nie przyszło, że na spotkaniu tak odległym od tej rocznicy, dostanę prezent. To było bardzo miłe, zwłaszcza że upominek trafiony.

W tym tygodniu... tu już trudniej. Sąsiadka przyniosła mi super ciasto (po prostu, bez okazji), to było bardzo miłe, zwłaszcza że jestem łasuchem. :>

W miesiącu jestem wdzięczna sobie za to, że zdałam pewien trudny (dla mnie) przedmiot. I prowadzącemu, który trochę mi pomagał.

Też raczej jestem wdzięczna, chyba że mam wyjątkowo zły humor. Za wiele rzeczy jestem wdzięczna np. moim rodzicom, wdzięczna temu, gdzie się urodziłam (może nie mamy świetnych zarobków, ale jako kobieta mam prawo się uczyć, co nie jest tak oczywiste w pewnych kulturach...)
Ogólnie uważam, że to jest bardzo fajne ćwiczenie. Spisywanie tego typu pozytywnych rzeczy, rzeczy, za które jesteśmy komuś wdzięczni. Czasami uświadamiamy sobie pewne rzeczy, jak przysiądziemy i nad nimi pomyślimy.

Tak, jestem wdzięczna ? za rzeczy duże i drobne gesty. Jestem wdzięczna za dobre, beztroskie dzieciństwo, za obecną rodzinę, za to, że mam dach nad głową i nigdy nie musiałam martwić się co stanie się ze mną jutro, ale też za zwykłą życzliwość, nawet najdrobniejszą bezinteresowną pomoc, za to, że ktoś pamięta o moich urodzinach albo jakie lody lubię najbardziej.

Dziś byłam wdzięczna mężowi za to, że o siódmej rano poszedł po moje ulubione truskawki, synowi, że z własnej inicjatywy kupił mi drobiazg, który będzie mi potrzebny, a gdybym nie zdążyła, to musiałabym z tym czekać aż do poniedziałku, mamie za telefon z pytaniem czy aby na pewno wszystko jest w porządku. Jeśli do tego dodać, że dzień przecież jeszcze się nie skończył...

W ubiegłym tygodniu byłam na przykład ogromnie wdzięczna pani, że odłożyła dla mnie wypatrzone dawno temu oprawki do okularów (kiedy już je miałam w domu, to podobno cieszyłam się jak dziecko ), a mężowi, że wymienił olej i nabił klimatyzację w moim samochodzie .

Takie drobiazgi zauważam każdego dnia, dzięki czemu nabieram przekonania, że ludzie wokół nas (nie tylko nasi bliscy) są przecież całkiem fajni i serdeczni, dzięki czemu jest nam w życiu znacznie przyjemniej. Dla mnie jest to niezwykle ważne.

Przekonałam się, że ludzie, którzy roztaczają wokół siebie pozytywną, serdeczną aurę, przyciągają do siebie dokładnie takie same osoby. Widzę na przykład jak wielką moc ma zwykły uśmiech i życzliwe innym słowo.

Najprawdziwsza z prawd.:)

Bardzo ciekawy temat. Pobudza do zastanowienia.

W pierwszym odruchu, gdy go przeczytałam, pomyślałam: "Za co tu być wdzięcznym? Za to, że grypa pokrzyżowała mi plany i łeb mi rozsadza? Za to, że sprzedawca w elektronicznym chciał mnie orżnąć w żywe oczy? Za to, że korki w mieście? Za to, że małolat bezczelnie zawinął mi ostatnie miejsce parkingowe? A może za to, że znowu czekają mnie nadgodziny i pracujące soboty?"
Po zastanowieniu uznałam, że jestem wdzięczna za to, że mam grypę, a nie kalectwo pana, którego widziałam z samochodu na przejściu dla pieszych. Również za to, że nie pozwoliłam sprzedawcy się oszukać. Za to, że grzeczny kierowca pozwolił włączyć mi się do ruchu. I za to, że mam pracę.
Często jest tak, że nie doceniamy zwykłych spraw i drobiazgów. Widzimy wszystko w czarnych barwach, zamiast się skupić na pozytywach.

Podoba mi się ten temat. Gdyby tak robić zestawienie przyjemnych sytuacji, które spotykają nas w ciągu danego dnia, to łatwiej byłoby zauważyć tą wdzięczność, którą mamy za co posiadać.

Sądzę, że sporo też zależy od tego, jak my indywidualnie odczuwamy wdzięczność. Wiem, że dla części osób jest ona ciężarem, bo odczuwają ją jako zobowiązanie wobec innych ludzi. Wolą zawdzięczać wszystko tylko sobie. Ja odbieram wdzięczność czysto pozytywnie. Tak w pierwszym odruchu przyznałabym rację, że najwięcej powinno się zawdzięczać sobie, ale ostatnio zaczęłam się nad tym zastanawiać. Zastanawiam się na ile to, co mam, zawdzięczam tylko i wyłącznie sobie. I dochodzę do wniosku, że to wszystko chyba się łączy, bo o ile faktycznie nikt się za mnie nie uczył i nikt za mnie nie pracował nad sobą, to jednak na mojej drodze pojawiali się ludzie, którzy doradzali, inspirowali, służyli wsparciem itp. I chociaż tak fizycznie i namacalnie sama wszystko osiągnęłam, to jednak po głębszym zastanowieniu w moim życiu przewinęło się mnóstwo ludzi, bez znajomości z którymi pewnie nie byłaby tym, kim jestem. Za to jestem im wdzięczna i sądzę, że ważne jest, by o tym pamiętać. Mam chyba problem w drugą stronę, bo rzadko jestem wdzięczna sobie. Raczej zawsze dostrzegam w moim działaniu wkład i pomoc innych ludzi. Oczywiście odczuwam zadowolenie, gdy coś zrobię dobrze, ale nigdy nie jest tak, bym widziała w tym tylko i wyłącznie swoją zasługę. Zawsze postrzegam to jako pracę zespołową.

No tak, doceniać trzeba. Znam swoją wartość, wiem na co mnie stać i daleka jestem od niedoceniania się. Może właśnie przez to traktuję swoje zasługi jako coś oczywistego? Kiedy się zabieram za trudny projekt i kończę go z sukcesem, to jestem szczęśliwa, ale raczej nie czuję wdzięczności wobec siebie. Nie wiem czy to źle. Dla mnie to jest porównywalne do zjedzenia kanapki. Wymyśliłam sobie, że na śniadanie zjem kanapkę i zjadłam ją. Czy mam być sobie za to wdzięczna? No cieszę się, że nie jestem głodna, ale przecież działałam w moim interesie, nie byłam bezinteresowna. Może ja po prostu inaczej rozumiem wdzięczność, bo nie umiem sobie wyobrazić, jak ona miałaby się przejawiać w stosunku do mojej osoby. Pewnie, że dbam o siebie, o ciało i umysł, ale to jest czysto interesowne, więc nie odczuwam wdzięczności wobec siebie, tylko satysfakcję z dobrze wykonanej roboty/ z dobrego nakarmienia się/ z zapewnienia sobie dobrego snu itp.:D

A w odniesieniu do innych, to nie potrzebuję docenienia za moją pomoc. Oczywiście, to jest miłe, ale nie dlatego komuś pomagam. Inaczej nie wytrzymałabym np. w hospicjum, gdzie wiele razy zostałam zwyzywana z powodów a la "zupa była za słona". Ci ludzie cierpią i nie chodzi się tam dla poprawy samopoczucia czy usłyszenia "dziękuję". Tak ogólnie to wiele razy zdarzyło mi się komuś pomóc, a ta osoba to zaprzepaściła. To już jest indywidualny wybór każdego z nas, co zrobi z pomocą. Spotykam też ludzi, którzy fakt, nie lubią czuć się komuś zobowiązani, bo nie wierzą w ludzką bezinteresowność, ale gdzieś w środku tak naprawdę o niej marzą i chcą takiej pomocy. Jeśli wiem, że ktoś niekomfortowo się czuje w sytuacji, gdy mu się pomaga, to staram się zrobić tak, by było niby przypadkowo, że tak po prostu wyszło. Ale oczywiście nic na siłę i nie da się pomóc osobie, która naprawdę tego nie chce.

Gdzieś czytałam, że jest takie fajne ćwiczenie, które poleca się nieszczęśliwym lub mało szczęśliwym ludziom. Trzeba każdego dnia wygospodarować sobie 5-10 minut, podczas których będziemy wymieniać za co byliśmy dziś wdzięczni. Może to wydaje się absurdalne, ale podobno działa i pozytywnie wpływa na poczucie zadowolenia. Im więcej znajdziemy powodów do wdzięczności, tym bardziej będziemy widzieć, że życie jednak jest fajne mimo trudności.

Jestem wdzięczna za to, że mam wspaniałych bliskich: rodzinę, przyjaciółkę, koleżanki. Jest dla mnie to bardzo miłe, gdy wiem, że gdy jest mi źle, to dostanę wsparcie np. od przyjaciółki. Jestem wdzięczna ogólnie, że żyjemy w kraju, gdzie mimo że nie jest jakoś w nim super, to nie ma chociaż wojny. Za upał, który jest dokuczliwy, ale za to lepiej niż np ciągłe deszcze, gdzie ciężko, byłoby np pospacerować. Jestem wdzięczna za życzliwość obcych ludzi też.

A ja dzisiaj dostałam piękny dowód wdzięczności, bo dzieci sąsiadów przyniosły mi własnoręcznie upieczone ciastka i namalowany przez nie obrazek. Jestem dziś wdzięczna również mojemu partnerowi, który rano zrobił mi pachnącą kąpiel i moje ulubione śniadanie, a sam poszedł na spacer z psami. Piękny początek niedzieli.

cslady dzięki za ten temat, od samego myślenia o wdzięczności robi się ciepło wkoło serca.

Jestem wdzięczna moim najbliższym, że potrafimy kochać się bezwarunkowo 24 h/dobę.

Jestem wdzięczna moim przyjaciołom, że w trudnych chwilach zawsze byli ze mną, ale też i za to, że potrzebują mnie gdy sami mają ciężkie chwile.

Jestem wdzięczna mojej intuicji i czerwonym lampkom ostrzegawczym, które mnie chronią przed popełnieniem błędów.

Jestem wdzięczna naszemu domowi, że jak magnes przyciąga ludzi i tych bliższych i dalszych i wciąż nowych i wszyscy chcą tu do niego wracać.

Witam. Najbardziej wdzięczna jestem mojej mamie . Jest osobą , która sama wychowała 5dzieci na w miarę przyzwoitych ludzi :-) . Nikt jej nie pomógł . A Ona wierzyła w nas.

Ja jestem wdzięczna za to , że na swojej drodze poznałam mojego byłego faceta. Pokazał mi kawałek świata, dużo nauczył, pomógł wyjść na prostą, zachęcał do samorealizacji .. jestem mu za to wszystko ogromnie WDZIĘCZNA!

Wdzięczna jestem mojej mamie , za to,że mnie urodziła.
Wdzięczna jestem koleżance, jeśli znajdzie czas żeby wybrać się na spacer albo zaprosi mnie na imprezę.

Wdzięczność jest piękna

Dziś jestem wszystkim wdzięczna, jakiś taki humor mnie dopadł. Mojemu partnerowi za to, że patrząc na niego ciągle się napędzam, by wiedzieć i umieć coraz więcej. Moim rodzicom za to, że oddali nam nadmiar pysznych owoców. A najbardziej wdzięczna jestem dziś mojej dawnej, starszej sąsiadce. Znalazła w sklepie apaszkę, której szukałam od 4 lat i nie wiedzieć czemu miałam na jej punkcie idée fixe. Codziennie przeglądałam allegro i inne serwisy aukcyjne, bezskutecznie. Ucieszyłam się jak dziecko, choć to przecież drobiazg. Jestem wdzięczna za piękną pogodę, no i też samej sobie za to, że dwutygodniowe przygotowywanie partnera do rozmowy kwalifikacyjnej zostało zakończone sukcesem.

Czasem mamy takie dni, kiedy wszystko, kumulując się, idzie po naszej myśli, dzięki czemu jest nam wyjątkowo przyjemnie. Ja miałam taki w środę. Niby nic szczególnego się nie wydarzyło, ale kilka nakładających się na siebie drobiazgów spowodowało, że uśmiechałam się sama do siebie . Udało mi się pomyślnie załatwić sprawę, która wisiała nade mną już od kilku dni, z korzyścią dla mnie rozpatrzono dosyć kłopotliwą reklamację, dotarła do mnie przesyłka, której zawartość przerosła moje oczekiwania, wybraliśmy się na spacer, na którym niespodziewanie spotkałam dawno niewidzianą koleżankę, do tego okazało się, że być może uda mi się zrealizować jeden z moich ostatnich, nieco szalonych pomysłów. Jeśli do tego dodać, że jest już piękne lato, to trudno byłoby się nie uśmiechać .