Dysleksja, dysortografia, dyskalkulia? dysmózgia? - Netkobiety.pl

Wiem sama po sobie, że można mieć problemy ale od razu chowanie się za papierkiem jest jakąś bzdurą.
Nie wiedzieć czemu teraz pociechy mojego koleżeństwa, jakoś tak lekką ręką dostały "zielone światło" na głupotę. Jak nie pamięta zasad ortografii- ma dys -  to, jak nie umie liczyć- dys - tamto. Kurcze a gdzie się podziała dyscyplina nauki? 

Do listy dys - jakiejś dodała bym dys W - F. Dzieciaki mają teraz dokumentację prawie, że  medyczną jak to nie mogą podjąć się uczestnictwa na WFie

No może na sali są psycholodzy, bo to w Poradniach Psychologiczno - Pedagogicznych dokonuje się diagnozy. Tam wydawane jest opinia.
Jeżeli chodzi o dysleksję, jasno jest zdefiniowana. Czym jest dysmózgia ?
może autorka wątku wyjaśni ...
Problem dysleksji istnieje realnie. Nie wiem dlaczego jest wyśmiewany.
Być może redaktorka jakoś chce zaistnieć w swojej pomysłowości na temat wątku

Dla mnie dysleksja jest uzasadniona naukowa. Natomiast dysortografia? Wymysł XXI w.

Temat, tematem - rządzi się on swoimi prawami. Przede wszystkim - powinien zwrócić uwagę, wzbudzić jakieś emocje. Ponadto ukazuje jak pewna część społeczeństwa postrzega dane zagadnienie. Zauważ, że swojego stanowiska nie przedstawiłam. A jest ono zgoła inne, niż można przypuszczać po temacie. Przeczytaj jego rozwinięcie. Myślę, że wyrażenie "wciąż pokutuje" jest subtelną podpowiedzią odnośnie mojego zdania.

Chętnie, in_ko. "Dysmózgia" odnosi się do coraz liczniejszych "dys" i rozważań, czy naprawdę są one konieczne. Jest to tzw. hiperbola, czyli wyolbrzymienie (i neologizm jednocześnie).

I to jest Twoje stanowisko. Dlaczego jest wyśmiewany? Prawdopodobnie osoby, które nie mają tego problemu, chcą się po prostu wywyższyć - chociaż w czymś. Wyśmiewanie nie ma sensu, natomiast konstruktywna dyskusja oparta na argumentach - czemu nie?

A teraz czas, żebym wyraziła się jasno, bez podtekstów i gier słownych. Osobiście dysleksji itp. nie wyśmiewam. Moja bardzo bliska przyjaciółka ma ten problem i zaznaczam!, że próbowała się z nim uporać. Wizyty u specjalisty, przerabianie wielu książek z ćwiczeniami... wszystko jak krew w piach. Wciąż zdarza się, że jestem "przyjaciułką".

Ale z drugiej strony! Czy każdy musi umieć pisać? I tak, wiem na czym polegają te schorzenia - mimo chęci wszytko idzie na marne (albo efekty znikome). Jednak widziałam też kompletnie inne postawy, a mianowicie brak jakiegokolwiek zainteresowania tematem ze strony głównego bohatera i podejście: "mam papier - jestem kryty".

Albo rozważmy np. taką sytuację. Dwie osoby podchodzą do matury z j. polskiego. Jedna ma zdiagnozowaną dysortografię, a druga jest całkowicie zdrowa. Obecnie wygląda to tak, że gdy ma się osławiony "papier", to błędy ortograficzne nie są brane pod uwagę przy ocenie poprawności językowej. Czyli teoretycznie osoba, która pisze "krul" może otrzymać wyższy wynik. Rozumiem, że dysortografia, ale czy każdy z tej matury musiałby otrzymać 90%? I nie, nie jestem "ortonazi", każdemu błędy się przytrafiają, są to tylko luźne rozważania.

Osobiście zamiast słowa "dysmózgia", preferuję dysfunkcja;)

Uważam, że należy robić badania, jeżeli tylko pojawiają się jakieś niepokojące symptomy. Niezdiagnozowanie i brak pracy nad dysfunkcją może rzutować na całe życie.
Z dysleksją można żyć, ale trzeba nauczyć się z nią radzić. Jeśli problem jest rozpoznany, to łatwiej uniknąć niemiłych "wpadek".
To, czy zaświadczenie o dys. będzie dla osoby świstkiem, dzięki któremu będzie mógł się ślizgać na szczeblach edukacji, czy zdopinguje do wytężonej pracy, to już indywidualna sprawa. Jeżeli ktoś nie chce walczyć ze swoją przypadłością, to jego problem i strata. Uważam, że jeśli badania pomogą choćby małemu odsetkowi ludzi, to należy je robić.

Jestem ciekawa, czy dla osób z orzeczoną dysleksją są jakieś kontrolne badania nad postępami w pracy nad nią. Gdyby były, to można by kontrolować, czy ktoś pracuje nad dysfunkcją, czy używa jej jak tarczy na wytłumaczenie lenistwa.

Ponieważ opinie są podzielone.

To jest Twoje zdanie, jak i kilku już wypowiadających się osób. Ale pojawiły się też głosy odmienne:

in_ko, więcej dystansu, ja nikogo nie atakuję.

I nie kontroluje się postępów w zwalczaniu np. dysortografii? Przecież jak ktoś pracuje nad nią, to z czasem popełnia mniej błędów.

Nie rozumiem dlaczego się bulwersujesz? Uważasz, że nad dysleksją nie można pracować?

ewka3 bo dysleksji się "nie wyleczy " więc w tym sensie nie pracuje się nad nią
stosuje się terapię - odpowiednią w celu uzyskania efektu ...

tego czyli czego ?
jak napisałaś w tytule "dysmózgia?

Jestem nauczycielem i mam...dysortografię.Od malucha nad tym pracowałam i chyba nie mam problemów.Nie pomagało mi wkuwanie zasad-ja musiałam dużo pisać i jeszcze więcej czytać.Przepisywałam więc książki:)
Nigdy nie zasłaniałam się papierkiem.Zwyczajnie,w moich czasach wstyd było robić byki i tyle.
Jeśli ja mogłam to zwalczyć to wymagam tego także od moich uczniów

Skąd się wzięła tytułowa "dysmózgia"? Ze slangu młodzieżowego. Dokładnie w ten sposób młodzież bez tych wszystkich "dys" określa osoby z "papierkami". Mnie się to zdecydowanie nie podoba, choćby dlatego, że jest to określenie obraźliwe i nierzadko krzywdzące, niemniej niestety funkcjonuje i ma się całkiem dobrze.

Dla mnie bezsensem jest wymaganie od dyslektyka poprawnej pisowni. Ta i podobne dysfunkcje jest trochę podobna do daltonizmu (Slepoty barw) - niby taki daltonista może się nauczyć do pewnego stopnia rozrózniania barw na podstawie odcieni szarości, a resztę wykuć na pamięć tylko PO CO? Dla wygody otoczenia?
PO CO dyslektyk ma uczyć się za wszelką cenę poprawnej polszczyzny lub dyskalkulik liczenia? Dla wygody otoczenia? Bo normalnie inteligentny człowiek domyśli się z treści co autor chciał napisać.

A z nadużywaniem zaświadczeń jest tak samo jak ze wszystkimi innymi - czy to, że ludzie mają naciągane renty na zwyrodnienia kręgosłupa oznacza, że garb nie istnieje?

Ciekawe czy Einstein zostałby tym, kim został, gdyby zamiast fizyką godzinami ślęczał nad nauką poprawnej pisowni, z którą miał olbrzymie kłopoty...

Dyslektycy mają trochę łatwiej ale też nie przesadzajmy. Wszelkie błędy ortograficzne, które popełnią jak słowo miało daną zasadę pisowni są normalnie traktowane jako błąd (np. jak ktoś by napisał "shody" bo zasada jest, że po "s" jest "ch"). Dopiero jakby ktoś napisał np. Mażena to by mu odpuścili taki błąd.

Nie uczę polskiego.A jeśli ktoś robi byki z języka,którego uczę to nawet jesli ma dysortografię,  nie zasłania się papierkiem.Uczę dorosłych ludzi więc zwyczajnie im nie wypada i uważają to za obciach tłumaczyć swoje błędy w ten sposób.
Nikt ode mnie indywidualizacji pracy z tego powodu nie wymaga.Ja ją stosuję pracując z uczniem zdolnym:) I tyle.W moje szkole kładzie się nacisk właśnie na tego zdolnego.Inni muszą się dostosować.Albo zmienić szkołę.Zawsze można znaleźć taką,która uczniowi będzie odpowiadać

Ale co ma respektować placówka w której uczę? To,że ktoś kto nie ma orzeczenia o dysleksji robi błędy?
Mam go zmusić by sobie takie orzeczenie wyrobił?

Nie każdy, a właściwie rzadko który dyslektyk zostaje kimś na miarę Einsteina.

A poza tym - według definicji in_ki dyslektyk, jest to osoba mająca trudności z przyswajaniem i rozumieniem wiedzy przekazywanej w formie pisanej. Forma pisemna, przynajmniej jak do tej pory jest najpopularniejszym sposobem przekazywania wiedzy. Czyli dyslektyk ma ograniczoną możliwość zdobywania wiedzy. A chyba trudno wymagać od nauczycieli, żeby jednemu, czy dwóm uczniom, szczególnie na poziomie edukacji w gimnazjum albo - o zgrozo! - w liceum tłumaczyć wszystko to co napisano w podręczniku...

Jeśli mają łatwiej, to chyba tylko w szkole, bo przecież pisząc jakiekolwiek pismo lub starając się o pracę w urzędzie/biurze do CV nie podpina się zaświadczenia o stwierdzonej dysfunkcji (przynajmniej ja się z czymś takim dotąd nie spotkałam). Nie ukrywajmy, ale ogromna część społeczeństwa, zwłaszcza ta poprawnie pisząca, ocenia ludzi przez pryzmat tego, co czyta i rażące błędy, jeśli danej osoby zupełnie nie dyskwalifikują, to zwykle w pewien sposób umniejszają jej wartość. Oczywiście jest to krzywdzące, niemniej ludzkich odczuć nie jesteśmy w stanie zmienić, a na pewno nie z dnia na dzień i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

No właśnie mam wrażenie,że inka tego ode mnie wymaga.Nie wymaga dyrektor ale inka-owszem:) I prawo oświatwe

Owszem,nie mają łatwiej.I dlatego moi uczniowie wiedząc,że gdy będą składać podanie o pracę nikt nie będzie brał pod uwagę takiego z bykami pracują nad tym zamiast zasłaniać się papierkiem i prawem oświatowym.Bo to w przyszłości guzik im da.

Nie uważam tego za krzywdzące. Rzadko które pismo obecnie jest pisane odręcznie. A pisząc na klawiaturze komputera standardowo program podkreśla nam błędy i sugeruje poprawną pisownię. Więc zasłaniając się dysortografią w takim przypadku wystawiamy sobie świadectwo lenia śmierdzącego, lub człowieka całkowicie pozbawionego inteligencji, niepotrafiącego skorzystać z najprostszego urządzenia. Jeżeli dotyczy stylistyki wypowiedzi, to zawsze mi powtarzano, że jeżeli nie wychodzi pisanie zdań złożonych należy poprzestać na pisaniu zdań jak najkrótszych. Które jednak będą miały podmiot, orzeczenie i sens.

Jak chcę poczytać książkę, to wolałabym, żeby była napisana poprawnie. Ale jak będę się musiała położyć pod nóż chirurgowi, to mam naprawdę głęboko w nosie, czy on pisze "pszekrztałcenie"

Jeden potrafi pięknie pisać, a drugi rysować - i nie będę dysgrafika zmuszać do pisania jak Miodek, ani kogoś, kto z ledwością potrafi narysować koło by osiągnął mistrzostwo Kobylińskiego. 

Dla mnie osobiście wszelkie dys- mają pełną rację bytu i mam w nosie, że jakiś dys- nauczył się poprawnie pisać - jego sprawa, że zmarnował dwa razy więcej czasu, który mógł poświecić na osiągnięcie mistrzostwa w tym, co potrafi

no cóż gojka być może jest, zawsze masz wybór - nie dyskutuj
ja nie odpowiem Tobie na Twoim poziomie - czkawek, bekania czy czegoś tam jeszcze ...
chcesz dyskutować poproszę konkrety, nie komentarze na temat mojej osoby, no chyba że musisz - to okey

a w szkole w czym mają lepiej, bo raczej nie łatwiej mają zdecydowanie trudniej
być może patrząc z boku tak to wygląda, bo ...
Jasio zrobił siedem błędów a i tak dostał 3, a ja tylko sześć i pała

gojka teraz Ty chcesz sobie - popisać okej, pisz

Dziewczyny, ale jakie naprawdę znaczenie ma dysleksja w dorosłym życiu? Ok, jeśli mówimy o dysleksji w sensie trudności w czytaniu, to może mieć znaczenie dla wyboru przyszłej pracy, ale jeśli mówimy o dysortografii, to właśnie dorośli mają, moim zdaniem, łatwiej, bo teraz nie piszemy przecież z reguły dłuższych tekstów piórem na papierze, tylko wszystko w edytorach tekstu, a praktycznie każdy taki edytor ma programy sprawdzające pisownię.

Ja nie rozumiem ludzi, którzy np. na forum czy w mailu piszą notorycznie "na guże ruże, na dole fijołki" bo do tego trzeba zwyczajnie ignorować te wyskakujące, czerwone wężyki, a jak już ktoś to ignoruje, no to świadomie ma w nosie to, jak jest odbierany. A to już jest dla mnie "dysmózgowie".

Natomiast nie uważam, żeby uczniowie dyslektycy mieli tak z górki. Większość nauczycieli chyba ma w nosie te zaświadczenia. A nawet jeśli nie mają, to nie wiem czy nieocenianie błędów ortograficznych w wypracowaniu jest znowu takim ułatwieniem dla ucznia, który ma trudności w czytaniu i pisaniu. Na egzaminach dyslektycy mogą mieć wydłużony czas, ale przecież na zwykłych klasówkach już nie, a one są ważne.

Większy problem zaczyna się na studiach, gdzie zaświadczenia o dysfunkcjach są rzadko respektowane. I trafiają do mnie często tacy studenci, np. ze studiów ze specjalnością nauczycielską. Ja im wtedy tłumaczę, że jeśli masz człowieku uczyć innych to sam byków nie możesz robić. Przecież to dość logiczne.
Albo jak mi ktoś na egzaminie pisał niepoprawne nazwy instytucji, czy organizacji, przepisów to nie mogłem postawić nic innego jak 2 bo są to błędy merytoryczne często zmieniające całkowicie sens wypowiedzi pisemnej. Niestety wiele osób się przyzwyczaiło do tego, że dzięki tym zaświadczeniom podlegają innym zasadom oceniania. Na studiach tego nie ma. Każdy musi osiągnąć te same efekty. Bez względu na to, jakie ma dysfunkcje czy niepełnosprawności. I to jest moim zdaniem dobre.
Jeszcze obok tematu trochę. Powstało teraz wiele ułatwień dla osób niepełnosprawnych, które moim zdaniem wpływają negatywnie na kształcenie osób niepełnosprawnych jeśli są nieodpowiednio wykorzystywane. Koronny przykład to przykład chłopaka lekko upośledzonego, która na pierwszy rzut oka wyglądał na zdrowego. Ale jego rodzice od początku walczyli o indywidualny tok nauczania w szkołach, a chłopak potem cały czas upierał się przy ITS mimo, że ja cały czas próbowałem mu wytłumaczyć, że to jest bez sensu. Ale cóż, dostał zgodę na ITS i studia skończył. Ale wrócił po kilku latach z dużym problemem i przyznał mi, że miałem rację. Ja od początku twierdziłem, że chłopak powinien studiować ze wszystkimi innymi studentami i jestem bardzo dużym przeciwnikiem ECTS. Chłopak w końcu te studia skończył z dobrym wynikiem i poszedł do pracy. W zasadzie pracodawcy chwalili go za umiejętności, natomiast on sam ciągle zwalniał się z każdej firmy bo nie potrafił totalnie pracować z ludźmi i z nimi współpracować. Teraz chodzi na kursy i do specjalistów bo chłopak całkowicie nie jest dostosowany do życiu w społeczeństwie. Dlatego trzeba uważać. Moim zdaniem bardzo wiele przepisów działa na niekorzyść osób z dysfunkcjami (różnymi), bo potem w zderzeniu z dorosłym życiem stają się osobami wykluczonymi.

Wstawilam kawalek z Dyktand Lema - uczyl siostrzenca swojej zony poprawnego pisania. Chlopak mial cos co dzisiaj by nazwano dysleksja. Nauczyl sie pisac poprawnie.
Nie uwazam ze umiejetnosc poprawnego pisania czy liczenia jest niepotrzebna. Wiem po sobie -trzeba przeliczac dawki i stezenia, blad o jedno zero moze kosztowac zycie. Tak samo jak blad o jedna litere w diagnozie czy nazwie leku.
Pamietam kolokwium z anatomii gdy na pytanie o unaczynienie stopy cala grupa (sciagali) zamiast vena dorsalis pedis- zyla grzbietowa stopy  napisala vena dorsalis penis.

Nie czytałam tej zażartej dyskusji bo nie mam na to czas. Rzuciłam okiem jedynie..
Chciałabym wypowiedzieć się w temacie z perspektywy rodzica, który ma dziecko z orzeczeniem o dysleksji..
Zdecydowanie wolałabym, aby moje dziecko nie miało tego papierka, aby w pełni mogło sie realizować.
Niestety jest dyslektyczką. I tylko rodzice takich dzieci wiedzą, ile dziecko musi wlożyć wysiłku w to, aby przyswoić wiedzę i właściwie zaliczyć egzamin.
Moja córka kończy własnie gimnazjum ze średnią 4,5. Uważam, ze jest to ogromny sukces.
Ale ten sukces jest tylko jej, mój i pedagoga w poradni, nie  NAUCZYCIELA.
Gdy ja jako młoda matka sygnalizowałam że coś jest nie tak, ze córka myli litery, zamiast p widziała b, że przestawia cyfry zamiast 14 to pisała 41 , gdy nie mogła się nauczyc tabliczki mnożenia, czytania i szeregu innych potrzebnych umiejętności to słyszałam od nauczycielki, że córka wymaga czasu, ze poradnia to ostatnie gdzie powinnam iść.
Poszłam bo widziałam ze cos jest nie tak.
Na początku kwalifikacja córki do grupy ryzyka bo warto zwrócić uwage na to, ze od razu dziecko takiej opinii nie dostaje. Jest to szereg badań , testów, ponawianych systematycznie.
Ogrom pracy w domu z zeszytami ćwiczeń, aby dziecku pomóc to ogarnąc. Rozsypanki wyrazowe, puzle, zabawy które pozwolą dziecku dotknąć, zobaczyć, bo to jest wazne..
Człowiek, który nie ma tej dysfunkcji nie rozumie jak można nie wiedzieć, ze dane słowo pisze sie tak i tak. Dyslektyk zna zasady pisowni a nie stosuje ich w zyciu , jest to tak zwana slepota słowna.
więc jak widzę jak ktoś pisze, ze dysfunkcje tego typu czy szczególne wymagania edukacyjne okreslane sa mianem  BEZMÓZGOWIA TO ŚMIEM TWIERDZIĆ, ZE OSOBA ZAKŁĄDAJACA TEN WATEK JEST bezmózgowiem.
Warto jeszcze zauważyć jedno. dzieci diagnozowane pod kątem dysleksji mają iloraz inteligencji często powyżej normy. Muszą mieścić się w ramy rozwojowe, bo gdyby były odchylenia w standardach to określane by były nie jako dyslektycy ale dzieci z niedorozwojem .
Nikt nie pisze o tym, lub ja nie doczytałam, ze te dzieci mają strasznie zanizone poczucie własnej wartości. Wieczne niepowodzenia, wstyd przed wystąpieniami publicznymi, słabe stopnie, są powodem, ze dziecko się izoluje, unika kontaktów. Tutaj jest ogromna rola do wypełnienia dla rodzica, aby pomóc dziecku przez to przejść.
To nie jest do wyleczenia, ale można z tym żyć okiełznac dysleksję i nie pozwolić jej rządzić sobą.
Żyjemy w XXI wieku, więc litości bo co niektóre wypowiedzi były rodem ze średniowiecza.

gojka 102
nikogo z siebie nie robię..
pierwsze co rzuciło mi się w oko to fakt, że większość wypowiedzi tutaj to totalna porażka etapu wychowania szumnie dziś nazywanym nauką tolerancji...

Aha- a Ty w ramach nauki tolerancji zaczęłaś tu zwyzywaniem autorki od bezmózgów...Ciekawe podejście...

Poza tym warto odnosić się personalnie do wypowiedzi, z którą się nie zgadzasz.Bo jak sama twierdzisz,nie przeczytałaś całości więc nie wiadomo o jaką większość wypowiedzi Ci chodzi

Kilka lat temu skończyłam liceum i pamiętam jak te zaświadczenia były wykorzystywane. Ja kiedyś waliłam byki co rusz, ale ćwiczenia w domu mi pomogły. Rozumiem, że dys z polskiego polega na tym, że dziecko nie potrafi przyswoić pewnego zakresu wiedzy przez dłuższy czas. Dyskalkulia to wg. mnie szczyt szczytów. Przepraszam jeśli kogoś urażę tym co powiem, ale to tylko moja opinia. Jeśli osoba dorosła nie potrafi mnożyć w pamięci do 100 to wg. mnie jej mózg faktycznie jest lekko upośledzony. Nie rozwinięty w pewnym stopniu. Nie mówię, że jest głupia, absolutnie! Są natomiast pewne umiejętności, które są naturalne i wynikają z rozwoju człowieka. Osoba, która widziała wyraz PSZCZOŁA ponad 9000 razy w swoim życiu a pisze PRZCZOŁA albo PŻCZOŁA też nie jest niestety w pełni sprawna umysłowo.
Wiem z własnego doświadczenia, że matematyka nie przychodziła mi łatwo i "kumałam" (czasem, bo nie zawsze) to później. Wystarczyły korepetycje z kimś kto powoli mi wszystko wyjaśni. Przed maturą filmiki na YT z przykładowymi zadaniami rozwikłały tyle niejasności, które przez 3 lata liceum były tajemnicą. Są humaniści i umysły ścisłe. Mało kto potrafi sobie radzić doskonale tu i tu.
Dysmózgia to zbyt silne słowo. Sugeruje, że ktoś nie ma mózgu albo jest on całkiem beznadziejny. Przepraszam, ale jeśli ktoś wymyśli dyspisownię czyli ani prawo, ani leworęczny. To powinien palnąć się w łeb. Kto wie, może dziecko nie będzie w stanie nauczyć się pisać i ktoś będzie pisał za nie. Dysleksja, dysortografia są jeszcze do przyjęcia, chociaż uważam, że to coś nie tak w mózgu, że ktoś przez 30 lat nie potrafi poprawnie pisać zwykłych wyrazów typu jaskółka. Dyskalkulia to już ułomność.