Wirtualny lekarz, e-diagnoza i cyberchondria - jak leczą się Polacy? - Netkobiety.pl

Oczywiście Kiedy jeszcze byłam na diecie wege to  z neta dowiedziałam się, że mam początki anemii i być może inne niedobory. I w necie też znalazłam odpowiedź co z tym zrobić Podobnie było z ŁZS i czym sobie z tym poradzić. No i szperając po necie też dowiedziałam się, że mam początki insulinooporności.
Chociaż u mnie Google konkurują z You Tube

Ale inna sprawa, że nigdy na nic poważniejszego niż przeziębienie chora nie byłam do tej pory

Gdybym się sama nie zdiagnozowała to cóż już bym nie żyła...

No nie bardzo bym mogła bo to leki na recepte

Skoro Cię to interesuje to może opowiem całą sytuację.

W pewnym momencie zaczęłam bardzo chorować, pojawiła się astma, zaczęłam tyć, potem okazało się też że mam niedoczynność tarczycy. Jednak wciąż czułam się źle, tyłam, miałam fatalną odporność, byle przeziębienie u mnie przechodziło na kilkumiesięczne zapalenie płuc, wymiotowałam, dusiłam się, spałam naście godzin na dobę, było bardzo źle. Zaczęłam obserwować objawy takie jak pragnienie po jedzeniu, senność, częstomocz, nudności... zaczęło mi świtać że to objawy charakterystyczne dla cukrzycy, powiedziałam o nich mojemu lekarzowi a on powiedział że to normalne jak człowiek sobie poje Jakiś czas później cukrzycę zdiagnozowano u mojego taty, od razu pomyślałam coś musi być na rzeczy, zwłaszcza że chirurg który usuwał mi moje ropnie pytał czy nie mam cukrzycy... Będąc u rodziców kupiliśmy glukozę i sprawdziliśmy mój cukier, był ponad 220 i już wtedy było wiadomo... Poszłam do diabetologa, potwierdził diagnozę, przepisał leki, wydał glukometr, cukier się unormował, ropnie przestały się pojawiać, odporność się poprawiła, mdłości ustały, senność minęła... dla mnie to było jak nowe życie i prawda jest taka że gdybym tak jeszcze chwilę pochodziła to bym umarła, kolejne zapalenia płuc, antybiotyki przestawały działać, zaczęła się pojawiać kwasica ketonowa...

A tak żyję i mam się całkiem dobrze, oczywiście choroby nie zniknęły, ale to co jest teraz w porównaniu do tego co było... Nawet nie chcę o tym myśleć...

Zmieniłam lekarza, teraz moim lekarzem prowadzącym jest mój diabetolog, nie żałuję, to wspaniały człowiek który zawsze słucha każdych nawet najmniejszych objawów i niczego nie bagatelizuje, czuje się bezpieczna będąc u niego, bo wiem że nie pozwoli mi umrzeć, że serio zależy mu na tym żebym czuła się dobrze

A zmieniłam na tego lekarza, kiedy spuchła mi jedna noga, a w mojej przychodni nie chcieli mnie przyjąć, poszłam więc do tej w której miałam diabetologa a tam przyjęto mnie od razu i na cito wysłano na badania, lekarz podszedł do sprawy bardzo poważnie i błyskawicznie upewnił się czy to oby nie groźny dla życia zakrzep.

Teraz np od tygodnia boli mnie głowa, potwornie, nic nie pomagało, mój poprzedni lekarz by to olał, ten od razu sprawdził mi cukry, ciśnienie, a kiedy te okazały się dobre i nie wyjaśniały bólu, przepisał mi bardzo silne leki przeciwzapalne i... chociaż mój żołądek nie jest zadowolony, to ból głowy jest coraz mniejszy. Tak jak mówię kiedy mam dobrego lekarza to się już nie muszę niczym martwić, ale zdaje sobie sprawę z tego że niektórzy ludzie szukają w googlach po tym jak lekarz oleje ich objawy, a to się zdarza i to dość często. Różnica jest jednak taka że ja mam dość duże pojęcie o medycynie, umiem weryfikować to co przeczytam, a wielu ludzi tej wiedzy nie ma i mogą sobie zrobić krzywdę. Więc kiedy objawy są faktycznie niepokojące to nie polecam leczyć się samemu.

Wiesz mój obecny lekarz pracuje bardzo dużo bo jest lekarzem pierwszego kontaktu, diabetologiem, specjalistą chorób wewnętrznych i kierownikiem tej przychodni i jakoś dla każdego ma tyle czasu ile potrzeba, nawet jak ma 30 minut Ci poświęcić to to zrobi. Albo np mój poprzedni lekarz wypisywał mi paski i leki na astmę bez refundacji mimo że posiadał stosowne papiery, ale tłumaczył się tym że papiery ważne są rok, a jakoś ten lekarz wypisuje mi refundację i na paski i na leki na astmę (maksymalną jeśli chodzi o astmę) tylko na podstawie karty z poprzedniej przychodni

A z moim poprzednim lekarzem to w ogóle była afera i ładnie sobie nagrabił, z tego co wiem już nie pracuje i afera na całe miasto właśnie była, bo poszedł na radnego narobił sobie bidy przez machloje, brał zwolnienie lekarskie i szedł na tym zwolnieniu w jakiejś prywatnej klinice pracować... No i ktoś się dopatrzył.

Sprawdziłam: Już nie pracuje

No ja już też nie muszę się martwić, każde moje dolegliwości są sprawdzane. Nawet właśnie ostatnio jak powiedziałam doktorowi że bolą mnie żebra z prawej strony, bardzo przy dotyku to od razu bez zapisu zrobił mi USG żeby się upewnić czy to nie nerki, bo akurat na tej wysokości.

Zdarzało się. Szukanie "maści - cud" na kłopotliwą cerę itd. W rezultacie powoduje to tylko wyolbrzymianie problemu i "nakręcanie się". Najlepiej znaleźć po prostu dobrego specjalistę (co łatwe nie jest w czasach, gdy koncerny farmaceutyczne idą na układy z lekarzami )

Zjawisko jest ogólnie martwiące, świadczy o małym zaufaniu społeczeństwa do lekarzy.

Ale istnieje też coś takiego jak wyszukiwanie sobie "na siłę" objawów. Proces myślowy typu: ojej, mam kilka objawów ---> może to coś poważniejszego niż zwykłe przeziębienie ---> jeśli faktycznie jestem chora/chory, to moi bliscy będą się o mnie martwić, będę w centrum uwagi. Potem niektórzy wręcz dopasowują pewne symptomy do danego schorzenia i w psychice są już praktycznie chorzy. Udając się do lekarza czekają tylko na potwierdzenie diagnozy i są głęboko rozczarowani świetną kondycją fizyczną. Z pozoru brzmi kompletnie bezsensownie, ale tyczy się to głównie osób, które nigdy chorowite nie były, a chciałyby w jakiś sposób zwrócić na siebie uwagę. Chociażby czymś lekkim... Taki trochę hipochondryzm połączony z egocentryzmem. I dodam, że jest to ogromny grzech, ale nie tylko pod kątem wiary. To po prostu idiotyzm, gdy tyle osób jest przewlekle chorych i ciągnie się za tym tyle nieprzyjemności. Widziałam gdzieś na yt ciekawy wykład na ten temat, ale zapomniałam już czyjego był autorstwa.

Nie wiem jakie motywy kierują tymi ludźmi, ale masz rację, jest coś takiego. Pół biedy, gdy kończy się na rozczarowaniu. Jednak niektórzy uważają, że to oni mają rację, bo wyszukali sobie chorobę. Nie wierzą w diagnozę lekarza, szukają drugiej opinii, a potem trzeciej itp. Sama znam 2 takie osoby, chociaż one są starsze, więc jakoś lepiej rozumiem tę przesadną troskę o zdrowie i wyszukiwanie sobie problemów. Ale i tak sądzę, że to niezdrowe dla psychiki. Jak ktoś sobie ciągle wyszukuje choroby i wmawia je, to w końcu na coś zachoruje.

Tak, np. co druga osoba ma zespół Aspergera, jeśli nie jest głupia, nie przepada za towarzystwem ludzi i nie jest duszą towarzystwa. Też zauważyłam, że sporo jest psychologów-amatorów, którzy od ręki postawią diagnozę, bo przecież oni czytali o danej chorobie w sieci. Teraz wszyscy interesują się psychologią, tak jak muzyką, filmem, fotografią i podróżami.