czy to prawdziwa przyjaźń, czy może jednak nie do końca? - Netkobiety.pl

Nikt tego nie przeczyta, niestety. Polecam napisac jeszcze raz (w tym watku) i zredagowac.

OK, to teraz postaram się opisać to konkretniej i w akapitach.

Sprawa wygląda tak, że jest pewna osoba, na której przyjaźni mi zależy. Znamy się od maleńkiego, w dzieciństwie spędzałyśmy wiele czasu razem i przez 3 lata mieszkałyśmy razem na studiach.

Jest to osoba zamknięta w sobie i mocno introwertyczna, mimo wszystko zawsze sądziłam, że zależy jej na mnie. Dopiero niedawno naszły mnie wątpliwości.

Sytuacja byla następująca.
W trakcie rozmowy późno wieczór (właściwie w nocy już) naszło mnie na gadanie, więc różne tematy poruszałam i jak to zwykle, moją przyjaciólkę za język trochę ciągnęłam, aby o tej czy innej sprawie powiedziała swoje zdanie (z czym ona czasami ma problem, chyba po prostu niezbyt lubi się wywnętrzać).

Pierwsze zgrzyty tego wieczoru pojawiły sie, kiedy wspomniałam o moich 2 koleżankach, z którymi urwałam kontakt.

Wyjaśniając jej powód, dla którego tak postąpiłam, podałam dla koleżanki nr 1 jej fałsz i częste kłamanie, a dla koleżanki nr 2 że mnie olewala (odpis na mail po roku czasu na przykład, a z kolei SMS 2 razy z rzędu nie doszedł - ?) oraz, że nie mogłam na niej polegać (tu podałam przyjaciółce taki przykład, że kiedyś zatrzasneły mi sie klucze w mieszkaniu, co wynajmowałam, a współlokatorzy mieli wrócic dopiero po weekendzie, był wieczór, ja nie byłam dobrze ubrana na nocowanie na dworze, więc poszłam do koleżanki nr 2, z nadzieją, ze mnie przenocuje. Ona jednak nie wpuściła mnie do mieszkania, ani nie zainteresowała sie w ogóle czy coś sie stało, a jak do niej spod domu dzwoniłam, to po prostu stwierdzila kategorycznym tonem, ze mam nie przychodzić i mnie nie wpuści, a nawet nie zapytała sie czy cos sie nie stało. Było juz koło 22, wiec moim zdaniem to raczej nie w porządku nawet nie zapytać z czym ktoś przychodzi o takiej porze, tylko od razu zatrzasnąć drzwi, bo dla mnie to raczej nie świadczy o zainteresowaniu daną osobą ani dbaniu o nią).

Przyjaciółka wysłuchała moich zwierzeń, ale nie odczułam od niej jakby żadnego wsparcia (a chyba troche jednak na to liczyłam w głębi duszy, bo rozstanie z wieloletnimi koleżankami moimi nie było dla mnie czymś łatwym ani przyjemnym, byłam troche podłamana tym wręcz i może oczekiwałam skrycie, że chociaz inna przyjaciółka okaże sie osobą na której można polegać i która mnie troche rozumie).

Powiedziała mianowicie, co do kłamania i fałszu koleżanki nr 1, to że ona sama  też kiedyś tam w życiu była fałszywa. Brzmiało dla mnie to troche tak, jakby usprawiedliwiała tamtą. Tym sie jednak nie przejęłam, bo akurat one sie troche znają i lubią, wiec pomyślałam, ze może temu tak.

Ale o tej drugiej koleżance, co ona jej prawie wcale nie zna, to stwierdzila - też wlaśnie w takim stylu jakby ją tłumaczyła wg mnie - ze ona też rzadko do znajomych swoich pisze, bo wg niej nawet raz do roku jest to OK i w porządku (poczułam sie wtedy, ze to ja wydziwiam i za dużo oczekuje od znajomych).

A jak chodzi o tą sytuację z nie otwarciem drzwi, to zaś stwierdziła, że nie ma obowiazku nikomu otwierać i że ona też może by nie otwarła, jakby nie miała warunków. No tylko, że ja jej przecież wyjaśniłam, że ta koleżanka miała warunki, nie spała też wtedy, po prostu przyjmowała kolegę i chciała z nim byc sama, co oczywiście jest OK, rozumiem ją, mnie tylko zdziwiło, że nie mogła chociaż dla mnie tych drzwi uchylić na chwilę i się dowiedzieć dlaczego pukam po nocy. Przecież jakby chodziło o to, że np. ja jestem jakąś wariatką, co o 22 idzie do kogoś bez zapowiedzi, bo jej sie akurat nudzi i chce poplotkować - no to wtedy by sie dowiedziała ode mnie tego i mogłaby wtedy mnie nie wpuszczać, a nie z góry zakładać coś podobnego (bo nie wiem co ona pomyślała... hm, może po prostu nic, bo ją to guzik obchodziło czy ktoś inny moze ma jakis problem, ona sie dobrze bawiła, to po co miała trudzić głowe myśleniem o innych, skoro jej jest dobrze).

No więc poczułam się jakby moja przyjaciólka staneła troche po stronie tamtych 2 osób, mimo, że jednej to nawet nie zna. Bo jakby w jednej, czy dwóch sprawach, to jeszcze, ale we wszystkich 3 sytuacjach co opisałam, to wydało mi sie lekko dziwne. Tzn. podsumowując - dla mniej OK jest: 1) fałsz, udawanie kogoś, kim sie nie jest 2) olewanie, 3) że w potrzebie nie mogłam polegać na danej osobie.

Z kolei moim zdaniem jeśli mnie ktoś tak traktuje jak owe 2 kolezanki, to jesli to sie powtarza na przestrzeni lat (bo oczywiscie to nie jednostkowe sytuacje, przyjaźnie trwały po kilkanaście lat kazda, ale w końcu miarka sie prebrała), to nie jest to jednak OK sytuacja. I moja cierpliwość na takie postawy sie kiedys kończy. Więc nie wiem czemu ona to próbowała tak wszystko tłumaczyć po stronie tych kolezanek. Dawała mi przez to jakby do zrozumienia, że to ja źle postąpiłam - bo skoro one takie OK i cacy, to chyba wniosek taki, ze to ja wydziwiam?

No więc, jakby spotkałam sie tu z brakiem zrozumienia dla moich racji, a jedynie było zrozumienie dla innych 2 osób.

Jeszcze dodam, że ja bym nie miała nic przeciwko wyjaśnieniu racji innych osób, bo sama tak zawsze się staram patrzec od dwóch stron na dany problem, ale tutaj były 3 osoby, czyli 2 koleżanki i ja, a zostały uwzględnione tylko one dwie i ich jakieś tam racje/powody, a moja osoba jakby tu została olana w owej analizie.

Następnie byłam nieco rozżalona tym faktem i wzięło mnie na szczerość (też popijałyśmy piwko, wiec może temu ta rozmowa sie zrobiła taka, mnie juz troche szumiało:-) i zapytałam się ją wprost, czy jej na mnie zależy. Dokładnie nie pamietam kontekstu i okoliczności, jak to pytanie się pojawiło, ale fakt, że padlo.

Ona na to stwierdziła "nie wiem".

Ja sie wtedy zdenerwowalam i zaczełam ją ciągnąć za język, zeby odpowiedziała normalnie: "tak/nie". Ona tylko sie uśmiechała. W końcu jak widziałam ten jej uśmiech i ze nic nie chce powiedzieć, to zrobiło mi sie tak jakoś strasznie przykro, ze sie nawet popłakałam w ubikacji. Ale jak stamtąd wyszłam, to ponowiłam moje pytanie, mówiąc, ze ja chcę wiedzieć i żeby nie była takim podłym tchórzem, bo jak jej nie zalezy, to niech k*** wreszcie odpowie normalnie, jak człowiek! Ona w końcu ze zbolałą miną, dając do zrozumienia, ze ją bardzo męczę, powiedziała "niech ci będzie", na co ja "co niech będzie?", a ona "niech będzie, że tak".

Ale "niech ci będzie" to dla mnie jakieś nieprzekonujące po prostu.

Po 2 lub 3 dniach napisałam jej e-mail z pytaniem, czy mogłaby mi wyjaśnić swoją postawę i jak to dokładnie z nią jest, czy sie ze mną przyjaźni, bo jej zależy na mojej osobie, czy bardziej liczy na jakieś przysługi i tylko temu. Ona na to odpisała "nie  będę na ten temat rozmawiać".

Było mi wtedy bardzo przykro. Znamy sie kilkanaście lat i nie tego sie spodziewałam.

Ale napisalam do niej znowu, znalazłam na internecie artykuł o ludziach z takim jakby niespołecznym charakterem, którzy nie umieją wyrazić własnych uczuć i nie są ich świadomi, bo pomyślałam, ze może ona ma taki problem ze sobą, skoro prostą rzecz ją zapytałam o jej uczucia, a ona mówi "nie wiem" i robi cuda, jakbym ją zapytała o coś nie wiem jak prywatnego, czy moze wstydliwego wręcz.

Odpisała mi, że częściowo sie to zgadza z nią, ale ogółem, że wtedy, co rozmawiałyśmy, to ona była po prostu zmęczona i spać jej się chciało, więc żebym nie brała każdego jej słowa, co wtedy powiedziała za jakąś "prawdę objawioną".

Ale na mój rozum to jednak tłumaczenie zmęczeniem jest mało przekonujące, bo zmęczona i śpiąca była tylko tego jednego wieczoru, ale kiedy później prosiłam ją o wyjaśnienie na mail, to też nie chciala, a wtedy przecież nie była zmęczona. Dlatego nie wiem co o tym wszystkim myśleć. Wyjaśniła tylko, że "zmęczona była, spać jej sie chciało i plotła coś bez sensu", ale nie sprostowała nic, nie napisala, ze jej jednak zalezy. Tak, że dalej nie wiem, czy jej zależy na mnie i na ile.

Z innych jej zachowań, takich ogólnych, to ona zawsze była osobą skrytą i niechętną do dzielenia sie swoim wnętrzem (a w niektórych przypadkach nawet wiedzą). Wydaje mi się, że po prostu nie lubi za wiele rozmawiać. Mimo wszystko, jak dla mnie to odpowiedzieć jasno by mogła, kiedy temat dotyczy mojej osoby i naszej relacji ogółem, bo to dla mnie było akurat ważne i ona o tym przecież wie.

Acha i ja jej zarzuciłam jeszcze na koniec podczas tamtej rozmowy, że jej nie zależy w ogóle na nikim, tylko na samej sobie. To powiedziała coś w stylu, że nawet na samej sobie jej nie zależy, czy, że nie wie nawet o sobie, czy jej na samej sobie zależy. Coś takiego, bo dokładnie nie pamietam, ale coś w tym stylu było.

Ona nie ma jednak depresji, pracuje normalnie, ma swoje zainteresowania. Jest trochę może nieśmiała, ale nie bardziej, niż wielu ludzi (np. ja), jest mało uczuciowa, ale kilka razy w życiu widziałam, ze płacze lub śmieje sie w głos, wiec uczucia jej obce nie są. Ale wydaje mi sie, że ją uczucia ogólnie same w sobie przerażają i brzydzą jakby troche nawet. Kiedyś ją rozśmieszalam, to mówiła "przestań, przestań", jakby się bała, że ją porwał taki atak śmiechu, którego nie może kontrolować.

Z kolei, co ciekawe, lubi łzawe piosenki, np. o facecie jak kobieta śpiewa coś romantycznego (a ona sama nigdy faceta nie miała, chociaz ma juz 30 lat, nawet nie wiem czy sie całowała choć raz w życiu).

Teraz jak chodzi o jej stosunek do mnie taki na co dzień.
Zawsze pamięta o moich urodzinach - posyła mi prezenty i dzwoni, na święta też. Byłam do niej zaproszona na wakacje, 2 razy, za każdym razem na całe 3 miesiące, razem zwiedzalysmy w tym czasie i była miła, i pomogła mi tez znaleźć pracę. Na studiach razem mieszkałyśmy i żyłyśmy wtedy całkiem zgodnie (jednak to ona podjęła decyzję o wyprowadzce, wiec może coś jej we mnie jednak przeszkadzało. No ale mnie sie w każdym razie z nią b.db. mieszkało - w ciągu 3 lat na palcach moge zliczyc, zebysmy miały jakieś spięcie. Wyprowadzke tłumaczyła tym, ze chce ze znajomymi z roku mieszkać, no i rzeczywiscie mieszkała z nimi). Wysyła do mnie raz na jakis czas krótkie maile (choć mało osobiste, z tym, że podejrzewam, że i tak jestem jedną z nielicznych osób do których cokolwiek pisze i dla niej być może te maile wydają sie ciężkie do napisania, więc chyba można docenić ten fakt, że w ogóle coś napisze taka osoba).

Zawsze uważałam, ze ona nie jest bez uczuć, tylko ma problem z ich wyrażaniem. Być może ogólny problem ze sobą i też ze swoją kobiecością (nigdy sie nie maluje, nie lubi blizuterii, tak samo żadnych, ale to żadnych ozdób w stroju, nawet jak sweter kupowałysmy, to nie mogą byc na swetrze żadne cekiny, zaszywki, nic kompletnie - prosty sweter gładki, bez wzorów też i oczywiscie nie różowy na przykład;-)

Może to dlatego taka jest, że jej mama zachorowała na ciężką postac depresji, kiedy ona była nastolatką, a ja myśle, ze jej mama juz przed hospitalizacją też juz nie była całkiem zdrowa psychicznie, miała predyspozycje do choroby (dobrze znam jej mamę, stad tak mówię, bo tez od małego nasze rodziny sie znają i z jej mamą ja tez dużo przebywałam). Więc może dla niej uczucia kojarzą sie ze strachem, że te uczucia ją zdominują i zniszczą jej życie, tak jak poczucie krzywdy/smutku, zniszczyło życie jej matki. Jej matka miała problemu w małżeństwie, a ponieważ była psychicznie uczepiona męża, to kiedy sie psuło, ona sie dołowała, jakby cały jej świat sie załamał (mąż był całym światem dla niej). Coraz bardziej i bardziej te doły sie nakręcały z kolejnymi kłótniami, a mąż tego nie rozumiał i jeszcze jej dowalał. Przynajmniej tak mi opowiadała kiedyś jej siostra, ze tak to wyglądało mniej wiecej. Więc w końcu matka przestała radzic sobie z uczuciami, przytłoczyły ją. Może moja przyjaciółka teraz boi sie w ogóle uczuć, jakby to było wszelkie zło... Kiedy ją więc zapytałam o uczucia, może poczuła sie przestraszona... Ale ja jestem dla odmiany osobą oczuciową i ja tak nie umiem - spychać uczucia i wypierać z siebie. Poza tym mną uczucia targają czasem, może ona sie mnie w jakimś sensie obawia, jako czegoś, co z siebie samej zepchnęła w podświadomość...? Ja nie spycham, ale nie zawsze mi to na dobre wychodzi, też fakt. Ona moze to widzi i nie chce być taka jak ja (i jak jej matka). Może stąd się bierze też jakiś taki dystans i niepewność własnych uczuć.

Dodam jeszcze, ze jest to osoba inteligentna, skończyła studia techniczne i pracuje, więc pod tym względem na pewno nie ma mi czego zazdrościć na przykład.

Ma ona kilka swoich osób znajomych, ale jak mówiłam, ona do tych osób sie odzywa raz na pół roku i jak dla mnie to są tylko znajomi, nawet jak b. fajni znajomi, ale jednak nie przyjaciele bliscy.  Dla niej jednak sa to przyjaciele. A do mnie najprawdopodobniej temu częściej sie odzywa, że wie, że mi na tym zależy (ale chyba sie zmusza troche, bo mam wrażenie, że dla niej to w ogóle nie jest ważne, żeby miec bliski kontakt, a moze nawet lepiej, jak nie ma:-)

Jakoś tak mi nie przeszkadzało wcześniej za bardzo to wszystko w niej, po prostu ją akceptowalam jaka jest.
Teraz wszystko stało się jednak dla mnie niejasne, jak o nią chodzi. W dodatku obiecalam wtedy w mailu, że jeśli mi odpisze na temat tego artykułu z internetu, czy zgadza sie jej charakter z tym, co tam opisane, to że ja wtedy obiecuję więcej do tematu nie wracać i jej nie męczyć. No tylko miałam wtedy nadzieję, ze ona mi potwierdzi, ze to jest ten jej problem, co tam był opisany, a wtedy ja bym to zrozumiała, bo jeśli ktos sam nie zna swoich uczuć, jak tam było opisane, to jest inna syt. niż jak zna, a nie chce wyjawić. Po prostu myślałam, ze ma taką blokade w psychice, ze nie jest w stanie tego powiedzieć, czy chociaz potwierdzić, bo sama nie wie tego, ale że jej na mnie zalezy jednak w głębi serca. Tylko, ze ona potwierdziła to jedynie częściowo, ze to sie zgadza po części. Więc teraz nie wiem na ile to wszystko wynika z problemów jej psychologicznych, a na ile zwyczajnie ma mnie gdzieś, bo moze jest zwykłą egoistką skupioną na sobie i ot cała tajemnica.

Jak wyzej opisuję, to jednak ona dba o jakiś kontakt ze mną.
Ale ostatnio na przykład chciala na Skype, a to ja ją zbyłam, ze "może kiedyś", bo mam jakąś uraze do niej. I też jej odpisałam dopiero na 3 z rzędu maila, bo po prostu nie moge sobie jakoś poradzić z takim uczuciem jakby niechęci, co sie we mnie pojawiło po tej rozmowie z nią wtedy. Przestalam jej też pisać osobiste rzeczy w tym roku, jak pisze do niej, to jeszcze krócej i bardziej rzeczowo, jak ona do mnie... Teraz wygląda na to, że to ona sie tylko stara, a ja ją olewam na całej linii i przyznam, ze nie czuję sie z tym dobrze. Wolałabym wyjaśnić to w rozmowie/mailu, a nie tak. Tylko, ze ona nie chce rozmawiać. Przynajmniej jak próbowałam w rozmowie i mailu, to jak opisałam wyzej - w ogóle nie chciała na ten temat. A jak ja mam sie dobrze czuć z nią, jak nie moge sie dowiedzieć o jej poglady i odczucia, bo napotykam taki mur? Nigdy ją tak wprost nie pytałam, więc nie jest tez kwestia w tym, że ja ciągle chcę o uczuciach rozmawiać, bo rozumiem, ze to męczące dla introwertyczki. Po prostu raz w życiu sie zapytałam. I co? "Nie wiem"? To jest odpowiedź...? Albo "niech będzie, ze tak" - takie z łaski, wymuszone...? To jak ja mam tą sytuację w ogóle odbierać?

A wy co byście sobie pomyśleli o takim zachowaniu?

A moze jakiś moderator by skasował mój post nr 1, gdzie napisałam mało estetycznie bez odstepów, a skopiował tam post nr 2, gdzie to samo opisałam juz z akapitami i odstepami? Bo nie chciałam takiego śmietnika tu narobic, przepraszam :-|

Acha, czyli rozumiem, że mam tolerować i godzić się z tym, że od przyjaciół nie mogę oczekiwać ani szczerości, ani zainteresowania częściej jak raz do roku (a właściwie po co sie męczyć az raz na rok? może odezwać się przecież raz na 10 lat - i to dla prawdziwej przyjaźni wystarczy, czemu nie? bedzie przyjaźń kwitnąca, prawdziwa, bez zbędnych wymagań... rzeczywiście, a mnie sie głupiej coś innego zdawało...), ani oczywiście w potrzebie nie można na te osoby liczyć.
A juz takie strasznie ciężkie odpisanie na SMS to w ogóle mam oczekiwania z kosmosu.
Dzięki za podsumowanie, dużo mi wyjaśniło czym jest przyjaźn (wg niektórych)

Wiesz Arleno, tylko problem jest w tym, ze ja mówiłam im jasno, co mi się nie podoba. Za to w drugą stronę nie widzialam podobnej szczerości.
Zgadzam się z Tobą, że nie zawsze ktoś może napisać, jak też nie zawsze powie prawdę, ale jednak to mogą być sytuacje takie tylko od czasu do czasu, a nie jako norma, przynajmniej jak dla mnie. Bo jeśli dla kogoś normą jest na przykład, że z dnia na dzień lubi zniknąć bez słowa wyjaśnienia na wiele miesięcy, czy nawet lat, kiedy wcześniej niby wszystko grało, kontakt był - a tu nagle foch i koniec? Zadnego wyjaśnienia nawet? To coś nie w porządku dla mnie. I tak, mam jakiś juz uraz na tym punkcie co do tej osoby, bo dla mnie to akurat nie jest bez znaczenia, czy osoba żyje, czy nie, czy coś jej sie stało, albo czy ma coś do mnie, za coś mnie wręcz nienawidzi, czymś ją uraziłam tak stasznie, albo co sie stało... Mam dość takich sytuacji i jestm zbyt wrażliwą osobą żeby kolejny raz przez takie coś przechodzić. Teraz wychodzi jednak jakby z Twoich słów, że ja mam to tolerować w nieskończoność, lata kolejne mijają, a nic sie nie zmienia za bardzo... z kolei jak w końcu sama urwałam po wielu latach ten kontakt (i to na dobre w moim przypadku), to ja jestem ta zła i bezczelna, jak ja mogłam zniszczyć tak cudną przyjaźń... -? A tamta miała takich wyskoków na swoim koncie kilka i co, wg Ciebie to było OK i ona sie tak starała o przyjaźń? Tylko ile ja mam tego znosić, zastanawiać sie, czy cos sie jej nie stało, a potem jak wiem już, ze jest cała i zdrowa (bo wstawiła nową fotkę na internet -więc zyje jednak !- uff co za ulga) to z kolei myśleć, czym ją uraziłam, że aż nie może znieść kontaktu ze mną? A potem jak juz ją przeboleję kolejny raz, to zjawi sie z powrotem jak bumerang w moim życiu, jakby nigdy nic? I dalej bedzie jeździć po mnie swoimi fochami, żebym musiała za każde słowo sie łapać, abym jej nie uraziła przypadkiem i znowu nie znikneła na rok, dwa, albo i trzy w porywach? To ma być ta super przyjaźń? Z kolei u drugiej normą jest cwaniactwo, kłamstwo, manipulacja (równiez ta w celu pozyskania środków finansowych) - i tez wygląda jakby wg Ciebie to było OK, a co ja durna narobiłam, ze ją w końcu pogoniłam, po tych wszystkich latach bycia na każde jej zawołanie...
No może, może w dzisiejszym świecie właśnie takie są normy. Ja jestem pewnie niedzisiejsza. Może rzeczywiście, czas się zmienić... Czas wziąć wzory postępowania od tych osób i robić tak samo, jak to przysłowie mówi, że jak wpadniesz między wrony... Tak rozumiem, zaczne kłamać, olewać ludzi, to będzie wtedy OK. Może rzeczywiście. Pomyśle nad tym jeszcze. Chyba sie rzeczywiście zmienie, bo juz mam z lekka dość tego wszystkiego. Prawidłowa postawa to jest chyba na dzisiejsze czasy cos w stylu: "co mnie obchodzą inni, tylko ja jedna jestem na tym świecie ważna, więc jak chce coś, to bede manipulować ludźmi, kłamać, byle to zdobyć. A na jakieś interesowanie sie znajomymi to w ogóle szkoda mojego cennego czasu, moge za ten czas coś dla siebie ugrać, a nie naiwną z siebie robić. Tak, ze odezwe sie raz do roku, zeby sie nazywało, a znajomych warto miec, bo moze cos bede od nich kiedys potrzebowac, no bo po co by innego, trzeba zawsze korzystac samemu, bez patrzenia na innych i w tym celu jedynie zawiązuje przyjaźnie". Moze to jest i racja, bo ludzie tacy twardzi, co sie w zyciu łokciami rozpychają i są zdolni do róznych posunięć, nawet tych ze szkoda dla innych, to rzeczywiście mają łatwiej. Wiec chyba napisze do moich byłych przyjaciółek z prośbą o wybaczenie, a też poproszę je, abym mogła zostac ich wierną wielbicielką i uczennicą. Nauczą mnie paru ciekawostek, jak postępować w zyciu, żeby samemu mieć dobrze, bez patrzenia na uczucia innych. Chyba rzeczywiscie, musze to jeszcze rozważyć tą opcję, ale może to by było rzeczywiscie rozwiązanie na miarę współczesnych czasów i obyczajów.

edit
Jeszcze chciałam dodać, że jak dla mnie można sie może i przyjaźnić (kolegować raczej) mając z kimś kontakt raz do roku, ale nie po serii fochów, nieodzywania sie i znikania, które daną osobę potem trzymają w niepewności co do danej osoby i powodów dla których się nie odzywa. Tu się mogę zgodzić, że jesli taki był rzadki kontakt od początku i wiadomo, ze ta osoba nam jest przyjazna, to wszystko jest w porządku. Co najlepsze zresztą, sama mam taką znajomą (znajoma/koleżanka, mimo wszystko nie przyjaciółka jak dla mnie) z którą piszę raz do roku i jest wszystko OK, a pisze z nią juz od paru lat. Widziałam sie z nią może w ogóle w sumie 3 lub 4 razy - i tez OK. A nawet jakby i jeszcze rzadziej jak raz do roku napisała, nawet raz na 5 lat, to też bym sie nie obraziła. (Choć musze przyznać, że na takiej koleżance nie zalezy mi tak znowu bardzo, łatwo ją wymienić na inną, przy takim sporadycznym kontakcie nie czuje się straty jej osoby w swoim zyciu, nawet jakby sie juz nigdy nie odezwała. Dlatego ją określam mianem znajoma/koleżanka, a nie przyjaciółka, za którą się tęskni i chce się wiedzieć dlaczego urwała kontakt) Co innego jednak, jak ktoś nas przyzwyczai do swojej osoby, rozmow co 2-3 dni na komunikatorze, spotykania się, a potem nagle focha strzela i sie nie odzywa miesiącami i latami. A później jak nawet taka osoba sie juz tylko zwyczajnie nie odzywa, bo nie ma czasu i tylko temu, to i tak zostaje w czlowieku uraz - bo może znowu to foch jakiś i wielka obraza? Skąd ja mam to wiedzieć, skoro po prostu ona znika bez wyjaśnienia? Tak, że jak sie komuś podoba tego typu relacja typu rollercoaster - raz blisko, przy sercu, a za chwile bez wyraźnego powodu wykopie zupełnie ze swojego życia - no to jego sprawa, niech sie przyjaźnią nawet takiego typu 2 osoby (może bedzie u nich jak w tej bajce o czapli i żurawiu:-) ale ja mam dość czekania i kolejny raz zachodzenia w głowe co ja tym razem źle zrobilam.
A w ogóle ten post nie miał byc o tamtych 2 koleżankach, to nie wiem czemu na to zeszło... Acha, bo każdy usprawiedliwia ich zachowanie, jako całkiem OK. No dobrze, dla Was jest to OK. Tylko wyobraźcie sobie, ze ja mam jeszcze innych znajomych, więc nie muszę się kurczowo trzymać takich relacji, co mi nie pasują. A nawet jakbym była sama jak palec, to tez bym wolała być sama, jak znosić bycie czyjąś marionetką i zabawką. Jak inni lubią takie relacje, to dobrze dla nich, niech sie ich trzymają nawet do grobowej deski. Tylko nie wiem czemu sie okazuje, że każdy swoje wymagania może miec (bo to też jest czyjeś wymaganie, że ja mam akceptować każde jego zachowanie = być dla kogoś jak rodzona matka, co wszystko dziecięciu wybaczy, nawet jak jej nas*a na głowe, ona zawsze zaakceptuje i wybaczy), tylko ja jedna mieć wymagan żadnych nie moge. Mam akceptować wszystko, nawet jak mnie jest przykro kolejny raz przez tą samą osobę. To się widzę niektórym nie podoba. Lepsza jest postawa matki Polki, cierpiętnicy - w imię związku to jeszcze słyszałam, ale w imię przyjaźni, heh, ciekawy pomysl :-) No nie, ja swoje juz odcierpialam, ale w końcu się miarka przebrała.
Zastanawia mnie tylko skad sie to bierze, to usprawiedliwiania własnie np. kłamania, czy olewania innych. Zwłaszcza, ze napisalam, ze kłamanie nie było typu "kochanie schudłam? tak kochanie" :-) To były kłamstwa mające na celu ukrycie pewnego rodzaju innego oszustwa, w celu osiągnięcia korzyści finansowych i dostatniego zycia. Że moja przyjaciółka tego nie zrozumiała, to moge zrozumieć, bo jej sie nie wgłębiałam w szczegóły, ale tutaj przeciez wyraźnie napisałam, ze kłamstwa nie były błahe. No tak, ale widocznie ze mną coś nie tak, ze nie wykazałam sie współczuciem dla takiej wspaniałej przyjaciólki. Mogłam ją poklepać po ramieniu, pogłaskać po główce i zapewnić, że jest świetną osobą i żeby tak robiła dalej, a mnie dalej bajki wciskała na tematy wszelakie. Co do drugiej kolezanki  z kolei, to może rzeczywiscie te niektóre sprawy nie były niczym wielkim, ale pisałam, ze to był tylko przykład z tym nie wpuszczeniem. Nie bede przeciez pisac o każdej jednej rzeczy, co sie zdarzyła na przestrzeni lat. Zreszta wtedy jej to jeszcze wybaczyłam, wiec chyba logiczny wniosek, ze musiał nastać ciąg dalszych wydarzeń, skoro sie to tak skończyło.
Ale w sumie to nie ważne z tymi koleżankami, bo one juz nimi dla mnie nie są.
Dziwi mnie tylko postawa, żeby wszystko od ludzi akceptować i kontaktu pod żadnym pozorem nie urywać. Ja na przykład mogę akceptować - nawet i morderstwo - ale z daleka, a najlepiej z baaaardzo daleka :-) Tak więc kłamanie, olewanie i ogólnie zimnicę emocjonalną akceptuję, ale nie chce tego koło siebie. Czy to na prawde tak ciężko jest zrozumieć...?

Myślę, że masz dobrą koleżankę, może nawet przyjaciółkę, która nie lubi, a raczej nie potrafi mówić o uczuciach. Pewnie jest to związane z trudnym dzieciństwem, brakiem oparcia w rodzicach. Rozumiem już Twój stosunek do koleżanek B i C, ale być może A nie chce osądzać innych. Spróbuj ją zrozumieć i przyjmij ją taką jaka jest. Nie wyciągaj z niej na siłę deklaracji o przywiązaniu. Myślę, że jej zależy na Tobie, tylko nie potrafi okazać tego inaczej jak poprzez te maile, prezenty urodzinowe, telefony... To może być dużo w jej skali.
Dużo piszesz o swoich oczekiwaniach, a czy wiesz czego ona oczekuje od Ciebie? Powinnaś zastanowić się nad jej słowami: "powiedziała coś w stylu, że nawet na samej sobie jej nie zależy, czy, że nie wie nawet o sobie, czy jej na samej sobie zależy." Jeśli osoba skryta zdobywa się na takie wyznanie to może to być jakiś sygnał, wołanie o pomoc. Bądź wyrozumiała, jeśli ona prosi Cię o kontakt to znaczy, że Cię potrzebuje.

ponja z mego doswiadczenia wiem, że one się odezwą.Moze bardzo póżno, ale gdy trwoga to do Boga i starych przyjaciółek.ZApewniam CIę:)

Juz Sofokles napisał:milczenie jest głosniejsze od słów.

chodzi Ci o to, że milczenie może ranić czasem bardziej niż słowa...?
czy o coś innego, bo w sumie nie wiem do czego pijesz
(albo może ja mam sie zamknąć :-)

Arlena, masz rację, tak często się zdarza.

Przykro mi z powodu Twojej przyjaciółki, musiało być Ci bardzo ciężko.

Ale akurat jak chodzi tą o moją przyjaciółkę, to ja pytalam ją, niedawno nawet, całkiem wprost, czy np. nie było jej trochę smutno w czasie świąt, czy nie czuła sie samotna. To powiedziala kategorycznie, z takim uśmiechem, jakby mi współczuła głupoty, że NIE (współczuła moze dlatego, bo wg niej jeśli osoba takie emocje odczuwa, to nie jest dostatecznie "oświecona", no więc tego braku oświecenia współczuła). A kiedyś też z nia rozmawiałam, może ze 2, 3 lata temu to było, czy nie czuje braku kogoś bliskiego tak ogółem w życiu na co dzień (chodziło mi konkretnie wtedy mężczyzny akurat). To powiedziała, że w ogóle i kategorycznie nie. I że wszystko, co lubi robić, to najchętniej w samotności, nikt więc jej nie jest do towarzystwa potrzebny.

Zawsze była introwertyczką i ja ją rozumiem pod tym względem, bo ja też dużo towarzystwa nie potrzebuję (tylko może nie raz do roku, bo to jednak dla mnie przesada juz, a ja nie jestem jakimś skrajnym przypadkiem, lubię pewną równowagę w zyciu - nie za dużo tego, nie za dużo tego - ot i cała moja filozofia). Więc rozumiem, ze jej moze być dobrze samej i wiem, ze mi tu nie zmyśla.
Ja się tez zwykle dobrze w samotności czuję, tylko nie tak chcę ciągle tej samotności po prostu, od czasu do czasu ciągnie mnie jednak do ludzi. A ją chyba też czasem, ale bardzo rzadko i raczej by sie pewnie nie przyznała (nawet sama przed sobą:-) że to o to chodzi, o kontakt z innym człowiekiem, bardziej pewnie by sobie mówiła, że nudzi jej sie i chce odmiany, czy cos w tym stylu, tak podejrzewam przynajmniej, to by było bardziej "oświecone" :-)

W ogóle to nie napisałam jeszcze o tym, że ona naczytała się w ostatnich latach takiej książki (pseudo)psychologicznej, gdzie właśnie znalazła jakieś takie wymysły, że człowiek nie może byc przywiązany do nikogo, nie powinien nawet się zasmucić czyjąś śmiercią, bo jeśli tak jest, to znaczy, ze ten człowiek nie jest "oświecony" (cokolwiek w przypadku owej książczyny to słowo by miało oznaczać, bo tam panowało ogólne wymieszanie wszystkiego - filozofii buddyskiej, teorii Junga, myślenia życzeniowego i jeszcze Bóg wie czego innego). Przy czym ja uważam, że ona po prostu znalazła sobie w tej ksiażce bardzo wygodną dla siebie teorię, dzięki której może się usprawiedliwić sama przed sobą, a wręcz poczuć lepsza od innych, z powodu spychania swoich uczuć. Więc dla niej jest to spychanie uczuć na dzień dzisiejszy wielką zaletą, świadcząca o jej uduchowieniu.

A z kolei tak na mój rozum, to raczej jest pewien problem psychologiczny, niż uduchowienie, jeśli ktoś nie wie na kim mu w życiu zależy, nawet jak chodzi o najbliższe osoby... A do tego się boi cokolwiek głębiej odczuwać. Ma to owszem swoje zalety, bo ma dzięki temu spokojne życie, nie jest targana silnymi emocjami (jak np. jej matka, co źle na tym wyszła ostatecznie), ale z drugiej strony, to jej życie mi sie wydaje (może oceniam niesprawiedliwie, patrzac z boku, ale mówie - to tylko moja subiektywna ocena) dosyć szare i bezbarwne. W sensie, że jednak emocje nadają naszemu zyciu pewnego kolorytu (choć czasem róż przejdzie nagle w głęboką czerń - i wtedy robi się mało zabawnie...) Mimo wszystko emocje i przywiązania, choć powodują wiele bólu, dają też i radość, poczucie umiejscowienia gdzies w tym świecie. Można oczywiście kochać cały świat, albo kochać wszystkich ludzi, można. Ale wg mnie na to trzeba być właśnie Oświeconym - w sensie strikte i z duzej litery :-) Na prawdę oświeconym, jak Budda, Jezus, Dalajlama itp. którzy umieli kochać każdego na swej drodze. A nie tylko uważać sie za takiego, bo sie przeczytało jakąś książkę i własny brak empatii się tłumaczy teraz pięknie "oświeceniem". Obojętność i znieczulicę można wtedy sobie nazwać "nieprzywiązywaniem się" - i tak z czegoś średnio ciekawego, robi sie nagle piękna zaleta (w mniemaniu tej osoby przynajmniej).

Cóz, więc czasami tak czuję jakby ona na mnie patrzyła tak troszkę z góry, jak na jakąś istotę niższego rzędu, która czuje np. smutek, albo przywiązanie.

No, ale może miec ona w sumie własne zdanie. Ja też mam przecież swoje o niej, to normalne, ze kazdy opinię własną ma na każdy temat i własny światopogląd. I jak ona mnie troszkę chyba współczuje moich uczuć, tak może i ja gdzieś jej trochę współczuję z kolei ich braku. (w sumie patrząc na to z boku - to nawet zdaje się troche zabawna sytuacja:-)

Wg mnie jednak ta książka jej zrobiła o tyle "wodę z mózgu", że jak dawniej była wycofana i niechętna do wyrażania uczuć i myśli, to tak teraz jest dalej taka, ale doszło do tego, że uważa to za jakąś wspaniałą swą zaletę, a co za tym idzie, nad innymi ludźmi, co nie są równie "uduchowieni", pobłażliwie kiwa głową (nie mówię, że się wywyższa jakoś jawnie, ale traktowanie kogoś jak dziecka, co nie zna "prawdy" i błądzi we mgle, to też jest pewien rodzaj poczucia bycia kimś lepszym, doroślejszym, bardziej rozwiniętym, nawet jak tylko ona innym ludziom współczuje i jest pełna łagodności dla ich pomyłek życiowych - pomyłek jak np. zbytnia uczuciowość i przywiązywanie sie do konkretnych osobników - to tak właśnie mam wrażenie, że ona czuje się tą bardziej rozwiniętą duchowo, która zna "prawdę" o świecie).

Tak chciałam to opisac dokładniej, bo nie masz się co martwić Arleto, że to jest osoba, która potrzebuje konaktu, uczuć itp, a tylko nie ma śmiałości o nie poprosić - to nie ten przypadek. Już prędzej ja taka jestem. Bo to, że raz w życiu byłam taka szczera i jawnie o cos zapytałam takiego, czy komuś na mnie zależy, to nie znaczy, ze robie tak codziennie, albo np. pcham sie, gdzie mnie nie chcą, albo sie dopominam o uwagę. Prędzej więc ja skończę jak ta Twoja znajoma, złakniona uczuć, a otoczona obojętnością, niz ta moja przyjaciółka, co twierdzi, że ona jest zadowolona z życia i jak dla niej to wszystko jest OK i w porządku.

Mimo wszystko masz o tyle tu trochę racji, że ja nie wierze, ze ona uczuć nie ma, nawet jak je spycha w podświadomość i ogółem traktuje po macoszemu. Bo w takim razie musiałaby być psychopatką, a na pewno taką nie jest jednak :-) Ma trochę empatii i uczuć, po prostu jednak trochę ubogo z tym. Ale nie, że całkiem nie ma, wiadomo, z takim człowiekiem by przeciez sie nie dało wytrzymać.

Myślę jednak, ze tak jak napisała takiwiatr - ona jednak jest OGÓŁEM dobrą znajomą i chyba niepotrzebnie wracam do tego jednego, co wtedy mówiła. Widocznie ma naprane w głowie jakichś dziwnych filozofii, naczytała sie za dużo książek i teorii, a za mało w życiu przeżyła i odczula na własnej skórze (można o czymś czytać, ale jak sie samemu tego nie przeszło, to sie tak na prawde guzik wie czasami). Więc może z jej własnej perspetywy to rzeczywiście takim osobom, jak ja, odbija po prostu, że wchodzą na jakieś tematy i pytania, i chcą szczerze rozmawiać od czasu do czasu... Ona może nie rozumie potrzeby głębszego kontaktu i wzajemnego zrozumienia swoich poglądów (zreszta sama mowiła kiedyś dawno, ze nie wierzy w możliwość zrozumienia). Mogę sobie wyobrazić, że jakoś tak to wygląda po jej stronie. Zapewne mnie zupełnie nie rozumie, ale czy i ja rozumiem ją...? Chyba to jest obustronna trudność w zrozumieniu cudzego światopoglądu. I różne na pewno charaktery. Ale przecież w przyjaźni nie trzeba mieć takich samych charakterów, ani nawet do końca sie rozumieć w każdej sprawie (chociaż w tych, co najważniejsze, to jednak dobrze by było rozumieć o co komuś chodzi - wg mnie). Mimo wszystko jak o ogólne zachowania chodzi, to mnie niczym takim znowu nie uraziła.

A problem z kolei po mojej stronie jest chyba taki - bo kogoś brałam za przyjaciela, a tu trzeba odróżnić pojęcie "przyjaciel" od "znajomy/kolega". W tym wypadku "koleżanka" (bo chyba "przyjaciółka" właśnie nie). Bo z przyjaciółką to zawsze myślałam, ze można szczerze porozmawiać na każdy temat, a przynajmniej choć na taki, co dotyczy wzajemych stosunków między nami. Jak z nią się nie da na taki temat porozmawiać, zapytać... i w ogóle ona mało sie lubi swoim "wnętrzem" dzielić, to może za dużo po prostu sobie wyobrażałam co do niej. Prawdopodobnie ten sam błąd popełniłam z koleżanką C, bo gdybym ją traktowała jako daleką kolezankę, to jej znikanie i pojawianie się by mnie ani grzało, ani ziębilo, zwyczajnie by mnie mało obchodziło, co sie z nią dzieje, w końcu koleżanek zawsze sie kilka ma, jak i łatwo wymienić jedną na drugą, czy znaleźć zupełnie nową w miejsce starej (czego o "przyjaciółce" powiedziec nie moge, bo bliskich przyjaciół wg mnie znaleźć jest b. trudno i jak sie kilku w zyciu ma, to i tak wiele). Jedynie koleżanka B sie deklarowała jawnie jako moja przyjaciólka, wiec tu juz nie była moja wina, ze tak ją chciałam traktować. A koleżanka C być może miała mnie właśnie tylko za koleżankę i po prostu sie źle zrozumiałyśmy. Ja odebrałam np. miłe od niej różne gesty i słowa jako, że jej zależy na mnie jak na takiej osobie bardziej bliskiej w życiu, a to chyba mogło nie być tak z jej strony. Zresztą, jak poznałam ją, to jeszcze byłam właściwie nastolatką, to nie byłam zbyt mądra życiowo, jak to taka młoda dziewczyna. Przywiązałam sie bezmyślnie, a ta mi potem jazdy urządzała z tym nieodzywaniem się. (swoją drogą jak na kobietę juz dojrzałą wiekowo, to takie zachowanie, pasujące do jakiejś nastolatki, też wg mnie nie świadczy o zbyt wielkim poukładaniu pod czuprynką, no ale to tak na marginesie:-)

Tak podsumowując,to uwazam, ze większosc problemów w życiu sie bierze z błędnego definiowania różnych zjawisk. Np. nazywanie zauroczenia "wielką miłością", albo powiedzmy mówienie na patologię, że to "normalna rzecz". Nazywanie grubego kłamstwa "drobnym mijaniem sie z prawdą", albo zdrady "niewinną przygodą na boku". I ogółem człowiek lubi się tak oszukiwać, czasem też usprawidliwiać w ten sposób, lub też po prostu się można zwyczajnie pomylić co jest czym. Ale tak czy siak sie to nigdy dobrze nie kończy. Pomylić się jest na prawdę łatwo w określeniu róznuch sytuacji zyciowych, a już zwłaszcza jak w grę wchodzą emocje. Dużo ludzi np. myśli: "wielka miłość". Więc biorą ślub, robią dzieci, zaciągają wspólne kredyty itd. A tu potem sie nagle okazuje pewnego dnia, że to jednak nie była żadna miłość, tylko zwykłe hormony zagrały. Hormony w końcu spadną do normalnego poziomu, to nagle cala "miłość" znika jak kamfora... I nieszczęście (dla dzieci głównie) gotowe. Bo się nie umialo prawidłowo określić z jakim zjawiskiem się ma w życiu do czynienia. (Czasem zresztą tak miło i łatwo wierzyć we własne "uduchowienie", a nie dopuszczać do siebie myśli, że może to tylko instynkt rozrodczy się odezwał w danym przypadku i że może coś za łatwo i za szybko, bez żadnego wysiłku i starania ta "wielka miłość" do nas przyszła. On się uśmiechnął bielą swych zębów, wyprężył muskuły i wypiął klatę - jej zmiękły kolana i poczuła "motylki w brzuchu" - tak, to niechybny znak "wielkiej miłości do grobowej deski", trzeba czym predzej wziąć ślub i narobić dzieci... choć jak sie po prawdzie zastanowić głębiej... to czy oni w ogóle mają o czym ze sobą rozmawiać, czy są w stanie się porozumieć? nie tylko w łózku oczywiscie...:-). Tak, ze ogółem można coś określić nie do końca tym, czym jest i działać, jakby tak było, ale prawda w końcu i tak kiedyś na jaw wychodzi. Jeśli "miłość" była tylko zauroczeniem, to prędko się to wypali. Zostanie nuda, albo co gorsza niechęć.

No więc, tak samo jak sie ma znajomą, czy nawet i bardzo dobrą znajomą (ale jednak znajomą),  to jak sie zacznie o niej myśleć jak o przyjaciółce od serca, to też sie może to skończyć rozczarowaniem. Tutaj może był właśnie mój błąd. Choć z drugiej strony ciężko inaczej, jak wychowałyśmy się prawie że wspólnie, bo prawie codziennie sie widziałyśmy przez całe dzieciństwo i potem częściowo młodość, no to pojawiło się takie przywiązanie (z mojej strony przynajmniej). Ale przede wszystkim tak jak opisałam, to chyba było w przypadku tej koleżanki C. Ona była raczej tylko kolezanką na dystans i tak ją powinnam była traktować, nic nie oczekiwać i też ją olewać, moze wtedy by rzeczywiscie było dobrze. Od dalekiej znajomej to bym na pewno nie oczekiwała wsparcia, albo że np. będzie zainteresowana mną itp. Tylko tak jest właśnie czasem ciężko stwierdzić od razu kto jest prawdziwym przyjacielem, na kim można polegać i z kim można konie kraść, a z kim powinno sie być na daleki dystans... A już zwłaszcza jak sie kogos zna od dziecka to jakoś niemal z automatu sie go traktuje jak bliską osobę, jak członka rodziny niemalże. A ta osoba może nie być aż tak przywiązana ze swej strony jednak i może mieć na sytuację inne zdanie. Bo pewnie nie kazdy sie przywiązuje tak samo, nawet po wielu latach, może zależy to od charakteru i innych czynników, więc tu nie można być kogoś pewnym, że "o, znam ją 20 lat, to na pewno musi być moją wierną przyjaciółką i jej bardzo zależeć na tej znajomości". Czasem nawet w rodzinie siostry się nie lubią, mimo wspólnych lat, a co dopiero z przyjaciółką (kolezanką?), bo co z tego, że dużo rzeczy razem robiłyśmy, każde wspólne wakacje itp, jak może dla niej to było trochę takie z musu, bo nasze rodziny sie znają, albo potem z przyzwyczajenia. Chociaż skoro już w dorosłym życiu niezależnym od rodziny mnie jeszcze zaprasza, to jednak chyba jest troche przywiązana (choć dla niej wszelkie przywiązanie = zło:-) bo byle kogo sie przecież nie zaprasza do domu. A już zwłaszcza nie introwertycy. No to nie do końca jej jakoś wierze tu, że w ogóle nie jest przywiązana, nawet trochę. To chyba czyny świadczą za nią, nawet jak nie chce sie przyznać :-)

To takie tylko na koniec moje przemyślenia.

Bo pewnie sie juz nikt tu nie wypowie...?

PS. Sory, ze tyle tu sie rozpisałam, ale na co dzień właśnie staram sie ludzi nie męczyć gadaniem, to chociaż sobie tutaj popisać coś chcialam, jak juz mnie wzieło na takie klimaty :-)

A nie, to ja akurat z jaskinią rozumiem. Tylko że co innego jest zaszyć się w jaskini np. na miesiąc, dwa, trzy, a co innego na 3 lata i to bez żadnego wyjaśnienia (nawet na 3 lata bym moze zrozumiała jakby było mi powiedziane o co chodzi i dlaczego). Po takim czymś mozna miec juz do kogoś uraz i nawet czasem reagować przesadnie na "zwyczajne" tej osoby znikanie.

Przyjaźń jeśli się skończyła, to wg mnie wcale nie znaczy, że nie była przyjaźnią. Mogła być nią z początku, a potem ludzie sie zmienili, więc i przyjaźń sie zmieniła, przestała spełniać swoje zadanie. Albo dla jednej osoby sie stała bardziej męcząca z jakichś względów, niż dająca coś dobrego. Ale to nie znaczy, ze była jakaś udawana (choć i takie "przyjaźnie" oczywiście są, z tym, że wg mnie to nie wynika z faktu kończenia sie, bo to może wynikać z różnych przyczyn).

A co konkretnie w mojej wypowiedzi uważasz za świadcące o byciu "męczącą dla otoczenia", jeśli jeszcze moge zapytać?

Ciągnęłam ją za język, owszem, ale tylko w momencie tym, żeby powiedziała mi proste: "tak/nie". A o koleżankach w ogóle nie prosiłam jej o zdanie, po prostu wyjaśnić chciałam swoje powody, bo wydawało mi się, że dziwne by było nie wyjaśnić dlaczego coś sie takiego zrobiło. A wtedy ona - sama z siebie - wyraziła wlasne zdanie. Tu jej wcale o to nie pytałam i nie "ciągnełam za jezyk". Widocznie jak ja chciałam moje zdanie wyrazić, tak ona chciała swoje - na tym chyba polega rozmowa (?)
Może fakt, że na początku rozmowy ją za język troche ciągnełam rzeczywiście, no dobrze, ale wtedy to były jeszcze tematy dość obojętne. A też jeśli ja się kogoś pytam o jego zdanie na taki czy inny temat, bo inaczej ta osoba sama z siebie nic nie mówi... no to raczej ciężko kogoś o nic nie pytać = za język nie ciągnąć. Ja nie lubię monologu prowadzić, temu ją podpytywałam co sądzi na temat taki, czy owaki. A ty lubisz sama gadać, a ktoś żeby tylko słuchał, tak?

Ale jakie "plotki"?? Myślisz, ze ja tak codziennie mówię o kimś, co ktoś zrobił itp? Nawet nie masz bladego pojęcia jak trudna to była dla mnie sytuacja z tymi przyjaciółkami sie rozstać i jak to przeżywałam. Jedną traktowałam jak siostrę rodzoną. A ta trzecia przyjaciółka zawsze dla mnie była bliską osobą, też dosłownie jak rodzina, więc zwyczajnie chciałam ją poinformować co sie w moim życiu dzieje. Co, miałam może gadac o pogodzie, a ważne wydarzenie mojego życia nawet nie skomentować choć w skrócie? A obgadać to bym je mogła sto razy bardziej, jakby mi o to chodziło, bo nawet tutaj, anonimowo, nie napisałam o nich najgorszych rzeczy, o których wiem, ani tym bardziej takich, które były mi powierzone w sekrecie. A co dopiero komuś, kto by te osoby znał, nawet choć z widzenia.

A o czym ludzie wg Ciebie mają rozmawiać? Czemu nie o sobie, aby siebie wzajemnie poznawać? O d*** Maryny lepiej?

Mogłabyś mi podać cytat moich słów, gdzie napisałam coś takiego?? Że każdą osobę uważam za wyjątkową? (zdaje się, że jest to zresztą zdanie logicznie sprzeczne - każdy nie moze byc wyjątkowy, ale to tak na marginesie:-) i chcę znać każdy szczegół? Chyba jednak nie przeczytałaś tego, co pisałam, bo w pewnym miejscu wyjaśniałam już, że ja się ludziom nie wtrącam w intymne szczegóły i że zapytałam sie 1 (słownie: jeden!) raz w życiu o to, jaki stosunek ta osoba ma do mnie. A już, że każdą osobę uważam za wyjątkową, to pleciesz jakieś androny. Tych osób jest w moim życiu niewiele wiecej co na palcach 1 ręki zliczyć, a przyjaciółki sie zaliczały do tych najważniejszych 

To, co wtedy posłałam ten link, nie dotyczył choroby psychicznej, tylko pewnego typu charakteru. A nawet jakby dotyczył choroby, to choroba może sie trafić każdemu, więc nie wyśmiewaj się z tego, bo w życiu jest rożnie. A link ten posłałam jej tylko temu, bo chciałam zrozumieć zachowanie tej osoby. Gdyby ona zwyczajnie, normalnie wyjaśniła mi swoje zachowanie słowami, to by sprawy nie było i nie musiałabym sama myśleć. Nie chciała nic powiedzieć wprost, więc skąd miałam wiedzieć o co jej chodzi. Tak na prawdę wystarczyło zwyczajnie odpowiedzieć na pytanie, które zadalam, a nie trzymać mnie w niepewności, jakby to ją bardzo bawiło, że mnie jest przykro.

Wiesz, może tu masz trochę racji, bo zdaję sobie sprawę, że ja jestem osobą, która ma bardzo refleksyjny typ charakteru, a nie każdy tyle rozmyśla. Nie wiem jednak, dlaczego piszesz o tym z taką dozą ironii. Nie każdy musi być taki jak Ty i mało myśleć. Może Ciebie na przykład nie interesują inni ludzie - dlaczego coś robią i kim tak na prawdę są z charakteru, co myślą itp. Ale to nie znaczy, że np. mnie nie może coś takiego interesować. Zresztą interesuje mnie wiele tematow i mam umysł, który lubi być czymś zawsze zajęty.

Za rade Ci dziekuję, własne postępowanie oczywiście przeanalizowałam, już wiele razy zresztą, a przeanalizuję jeszcze raz. Ale własne zachowanie jednak nieco łatwiej zrozumieć, niż cudze, temu temat założyłam o cudzym, którego nie mogłam zrozumieć, a nie o własnym.

Jednak uważam, ze potraktowałaś mój temat troche zbyt płytko, uwazasz jakby, ze ja kogoś "obgadalam" dla przyjemności, a tymczasem ja tylko chciałam sie podzielić z bliską mi osobą wydarzeniami z mojego życia. A i "obgadanie" zachowania osób, które dla tej osoby nikim bliskim nie są, to nie wydawało mi sie jakimś strasznym postępkiem. Te osoby były moimi bliskimi kolezankami, a dla niej jedna daleką znajomą, a drugiej to prawie nie zna. Poza tym kazdemu się czasami zdarzyć żalić na kogoś, zwłaszcza, jak ma powód. Ja tego nie robię codziennie, a ona usłyszała na ten temat 1 raz w życiu i w skrócie, bo uwierz, ale dużo jej na ten temat wcale nie gadalam (chociaż dla takiego introwertyka może i tak za dużo to było, cala ta rozmowa i jeszcze wieczorem, no ale ostatecznie to nie jakaś zbrodnia chyba, ze ktos chce sie zwierzyć bliskiej osobie).

Dziękuję więc za radę, postaram sie rzeczywiście teraz o tej sprawie nie myśleć tyle, tylko cieszyć przyjaźnią, ale proponuję ja z kolei Tobie mniej cynizmu i szufladkowania ludzi (typu ktoś raz w życiu opisał komuś obiektywnie 2 sytuacje jak sie pewna osoba zachowała w danych okolicznościach + wyraził własne zdanie na temat jak to zachowanie odebrał = obgaduje). Albo uogólnianie, ze jak dla kogoś jego przyjaciele są wyjątkowi, to wg Ciebie uwazam KAŻDĄ osobę za wyjątkową. Wybacz, ale tego typu stwierdzenie uważam za dziwne. Ja nie mam przyjaciół liczonych w dziesiątkach, tylko kilka osób i owszem są one dla mnie wyjątkowe, chcę też wiedzieć, co myślą na tematy, które dla mnie są ważne i dlatego się ich pytam i z nimi rozmawiam. Ty ze swoimi znajomymi rozmawiać nie musisz, jak nie lubisz, albo możesz o pogodzie, filmach itp tematach, co np. kogoś innego tak bardzo nie interesują.