Moja słodka dziewczyna - Netkobiety.pl

Troszkę nieporadna życiowo.

Jest bardzo ładna i często zdarzają się takie sytuacje, a ja przecież nie chodzę za nia 24h na dobę i tak rozmawiałem z nią o tym, ale wydaje się , że ona inaczej nie umie.
Wydaje mi się, że można o sobie dobrze myśleć i nie potrafić zadbać o swoje sprawy. Tu nie chodzi o problem z samooceną, ale zaradna to chyba faktycznie nie jest... Ogólnie to ma swoje zdanie itd, ale jak np my się widzimy to czuje, że robimy wszystko na co ja mam ochotę, idziemy tam gdzie ja chcę itd.

Są takie osoby, które będąc same dobrze sobie radzą, a jak wchodzą w relacje, to są nadmiernie ustępliwe, bo obawiają się, że mogą kogoś nie zadowolić. Twoja dziewczyna wydaje się być taką osobą. Na początek możesz ją zachęcać a nawet prowokować do tego, żeby się określała i mówiła, na co ma ochotę, co chce robić. Nie daj się zbyć. Daj jej dużo akceptacji i nie oceniaj negatywnie jej wyborów. Jak będziesz ją wspierał to powinna się z czasem przełamać. Generalnie,  taka nieporadność jest niedojrzałością i na dłuższą metę rodzi coraz większe konflikty. Często bierze się z domu/z wychowania i z przekazów typu: "musisz być grzeczna, musisz być miła,  nie sprawiaj czasem nikomu kłopotu".

Wiesz co, wiem o czym mówisz, bo też znam taką osobę.  I ja uważam, że taki styl życia to po prostu strategia postępowania. Wynikająca może z charakteru, może z wychowania może z nawyków życiowych. Ale na tyle skuteczna, że jakoś do tej pory sobie ta Twoja dziewczyna radziła. Dlatego, jeśli ona sama nie narzeka, że ludzie ją wykorzystują, to wszelkie próby naprawiania jej uważam są trochę na wyrost. Bo zauważ, że w opisanych przez Ciebie sytuacjach ona zawsze jakoś wychodzi z opresji. Ok, ona pogada chwilę z wielbicielem a się wymiga. Inna osoba może od razu powiedziałaby prosto w twarz: nie jestem zainteresowania. Ale efekt jest ten sam: wielbiciel znika z horyzontu. Bo co to znaczy, że nie jest zaradna? Nie załatwi sama w urzędzie niczego? Pracy nie umie znaleźć? Ugotować nie umie?

Problem wydaje mi się leży bardziej w tym, że chyba Ty po prostu wolałbyś jednak kogoś bardziej z charakterem a zwłaszcza z inicjatywą (narzekasz, że robicie tylko to, co Ty zaproponujesz). Są faceci, którym odpowiada, że kobieta im się mocno podporządkowuje, mogą być jej mentorem i opiekunem i ochroniarzem. Pytanie, czy Ty do takich należysz.

Cleopatra całkiem sensownie napisała o możliwych konkretnych krokach, jakie możesz podjąć, żeby trochę ją zainspirować i żeby Tobie się lepiej żyło. (W sumie trzeba byłoby zapytać ile macie lat, bo im człowiek starszy, tym trudniej mu się zmienić) Zachęcać jak najbardziej do tego, żeby wyrażała swoje zdanie. Często ją o to zdanie pytać i trochę "wymuszać' na początku tę inicjatywę. Czasem chodzi o to, żeby drugiej stronie dać też czas na podjęcie własnej decyzji. Na pytanie "to co dziś robimy" ona pewnie będzie odpowiadać dwa razy dłużej niż Ty, bo jak się człowiek zawsze dopasowuje, to potem sam pomysłów nie ma. I zdecydowanie nie dać się zbywać odpowiedziami "a co Ty chcesz". I lubić i doceniać i szanować. Jeśli Ci zależy, to warto próbować, bo w życiu są naprawdę gorsze wady. Natomiast z drugiej strony ja wiem, że jest to jeden z tych drobiazgów, które mają wpływ na styl życia w związku. W końcu skoro jedna strona cały czas decyduje, chcąc czy nie chcąc, to w perspektywie długoterminowej może to być układ zbyt męczący.

A co to znaczy "ktoś może ją wykorzystać" Poważnie pytam,co masz konkretnie na myśli? Wiesz,  jeszcze zanim napisałeś o różnicy wieku, to mi się nasunęło, że trochę jak rodzic do niej podchodzisz. Że taka biedna, nieporadna, niezaradna. Ale z drugej strony radzi sobie, ma pracę, studiuje. I jakoś przeżyła zanim Ciebie poznała . Więc zastanów się, czemu tak naprawdę chcesz ją zmieniać? Bo może lepiej byłoby dać jej szansę nabrać własnych doświadczeń - zwłaszcza że Twoich jest o 7 lat więćej, wspierać w wyborach, jeśli będize taka potrzeba  i ewentualnie dla własnego spokoju ducha konkretnymi działaniami wspierać jej samodzielność i poczucie własnej wartości, ale nie wychodzić z założenia, że ona coś musi, bo Ty widzisz problem i Ty jej pomożesz DLA JEJ WŁASNEGO DOBRA. (I że się czepię - zwracanie uwagi na jakieś zachowanie, to też drażliwy temat - czy nie ma w tym próby rodzicielskiego "wychowania" - to tak uczulić chciałam).

Wiesz, w przytoczonych przez Ciebie sytuacjach ja zachowałabym się zgoła inaczej. ALE ta moja wspomniana koleżanka postępuje właśnie w stylu opisanym przez Ciebie. Odznaki za asertywność i wyrachowanie nie dostanie, to fakt Czy ludzie ją wykorzystują - pewnie tak w pospolitym tego słowa znaczeniu. Ale ona sama nie narzeka, ma faceta, który o nią dba i póki co, życie im płynie. Ok, możę też nie piszesz wszystkiego, ale ja nadal obstawiam, że to bardziej Ty powinieneś się zastanowić, dlaczego tak bardzo Ci to przeszkadza, że aż na forum się spoktaliśmy.

A tak dla porzadku: po ile macie lat i ile razem jesteście? (Różnia 7 lat to trochę też zależy, czy jesteście jeszcze w tych samych "dziesiątkach" wiekowych )

Jasne . Oczywiście, że jesteś zazdrosny. Jeśli chodzi o wykorzystywanie przez rodzinę, to już tak bardzo nie chciałbys jej pomóc?

Nie widzę żadnego problemu. Ona nie jest nieasertywna, po prostu stara się być miła. To wszystko. Ty masz problem (z zazdrością, której jakoby nie odczuwasz), ona nie ma żadnego problemu.