Jakie kary dla 4 latka ? - Netkobiety.pl

Kary? Ale za co? Czterolatkowi potrzebna jest kochająca mama, która tłumaczy, co wolno a czego nie i dlaczego, a nie matka stojąca nad nim z batem. Poczytaj sobie o rozwoju psychiki u dziecka, a nie wymyślaj kar.

"22 alternatywy dla kary, które przekazują pozytywną, pełną miłości informację

1. Zapobiegaj niepożądanym zachowaniom poprzez zaspokajanie potrzeb dziecka, gdy tylko zostaną one zasygnalizowane.
2. Zadbaj o bezpieczne, przyjazne dziecku otoczenie. Nie ma sensu zostawiać w zasięgu malucha cennych przedmiotów, lepiej schować je do czasu, gdy dziecko będzie na tyle duże, by traktować je ostrożnie.
3. Ustal ?złotą regułę?. Zastanów się, w jaki sposób ty chciałbyś być traktowany w podobnych okolicznościach. Ludzka natura to ludzka natura ? bez względu na wiek.
4. Okaż empatię w stosunku do dziecięcych uczuć. Nawet jeśli zachowanie dziecka wydaje ci się nielogiczne, jego powody są dla niego ważne. Postawa: ?Wydajesz się smutny?  jest właściwym punktem wyjścia, aby pokazać, że jesteś po stronie dziecka.
5. Szanuj uczucia swojego dziecka, aby wiedziało, że je rozumiesz i troszczysz się o nie, oraz że nigdy nie zostanie odrzucone, bez względu na to, jakie emocje odczuwa. Np: ?Ja także się tego bałam/em gdy byłam/em mała/y?.
6. Poznaj ukryte przyczyny, które kryją się za konkretnym zachowaniem. Jeśli karzesz sam czyn, to niezaspokojone potrzeby będą szukały innych dróg realizacji. Pytanie w rodzaju: ?Jesteś niezadowolony, bo zbyt wiele czasu rozmawiałam dziś przez telefon? Masz ochotę na wspólny spacer?? pomogą dziecku czuć się kochane i rozumiane.
7. Kiedy tylko to możliwe, staraj się wybierać rozwiązania, w których wygrywają obie strony.
8. Upewniaj swoje dziecko, że jest kochane i doceniane. Tak zwane ?złe zachowanie? jest często wołaniem o miłość i uwagę wyrażonym w niefortunny sposób. Ale gdyby dziecko potrafiło zachować się w dojrzalszy sposób, zapewne tak by zrobiło.
9. Postaraj się odwrócić uwagę od sytuacji, które są zbyt trudne do rozwiązania na gorąco: ?Zróbmy sobie przerwę. Co chciałbyś zrobić zamiast tego??
10. Bądź pewien, że ty i dziecko dobrze się odżywiacie w ciągu dnia, tak aby wasz poziom cukru nie spadał. Najlepsze są małe, częste przekąski.
11. Oddychaj! W trakcie sytuacji stresowych potrzebujemy dużo tlenu, ale mamy tendencję do płytkiego oddychania. Już kilka głębszych wdechów pozwoli ci się uspokoić i rozjaśni umysł.
12. Nie oczekujemy, że samochód zapali bez paliwa, dlatego nie powinniśmy oczekiwać, że dziecko będzie dobrze funkcjonować, gdy jego zbiornik emocjonalny jest pusty. Daj dziecku trzy rzeczy, które są niezbędne, aby jego bak był pełen: kontakt wzrokowy, delikatny dotyk i niepodzielną uwagę.
13. Rumianek działa bardzo relaksująco ? zarówno na dzieci, jak i dorosłych. Wypity na godzinę przed spaniem przez mamę karmiącą podziała korzystnie także na dziecko. Starsze dzieci mogą polubić mrożoną herbatę z rumianku lub rumiankowe lizaki.
14. Zadbaj o wspólne wypady z dzieckiem. Zmiana otoczenia ? nawet na chwilę ? może bardzo korzystnie wpłynąć na wasze relacje.
15. Przygotuj sobie specjalne fiszki, na których zapiszesz inspirujące zdania lub hasła, które dodadzą ci odwagi.
16. Masaż wykonany przed snem pozwoli dziecku spać głębiej, pozwalając na lepszy wypoczynek i dając więcej energii na dzień następny.
17. Daj dziecku wybór. Musi czuć, że ma coś do powiedzenia. Pozwól mu wybierać, nawet w kwestiach pozornie nieistotnych (?Wolisz kubek czerwony czy niebieski??), da mu to poczucie, że kieruje swoim życiem, zwłaszcza jeśli musi sobie radzić ze zmianami.
18. Spróbuj szeptać. Gdy napięcie jest wysokie, szept przykuje uwagę dziecka, a jednocześnie uspokoi rodzica.
19. Daj dziecku czas. Zachowanie takie jak: ?Daj mi znać gdy będziesz mógł podzielić się zabawką/ dać się zapiąć w foteliku/założyć kurtkę? da dziecku poczucie autonomii i ułatwi współpracę.
20. Daj czas sobie. Policz do dziesięciu (w ciszy) lub poproś o chwilę czasu (?Nie wiem, co powiedzieć. Pozwól mi to przemyśleć?). Czasami potrzebujemy chwili, by nasz umysł się rozjaśnił i by spojrzeć na rzeczy bardziej obiektywnie.
21. Dzieci przetwarzają nasze słowa na obraz. ?Zwolnij? zadziała lepiej niż ?nie biegaj?.  Pierwsze zdanie każe zwolnić, drugie obrazuje, że ktoś biegnie (przeczenie jest zbyt abstrakcyjne). Także konkretna prośba: ?Odłóż szklankę?, będzie skuteczniejsza niż ogólne: ?Uważaj!?.
22. Zapytaj siebie: ?Czy w przyszłości będę w stanie się z tego śmiać??.  Jeśli tak, to czemu nie teraz?  Stwórz wspomnienie, które chciałbyś mieć, gdy za jakiś czas wrócisz do tego dnia.

To są sposoby, które pomogą nam uzyskać współpracę w danej chwili.  Ale największą nagrodą jest relacja oparta na miłości i zaufaniu ? na całe życie". źródło: dziecisawazne.pl

A ty chciałabyś, żeby twoje relacje z dzieckiem były oparte na miłości i zaufaniu, czy na lęku i braku szacunku?

Mądrych rzeczy w podanym przez Ciebie cytacie jest mniej więcej tyle co bzdur.
Kluczowe zapewne byłoby gdyby autor napisał do dzieci w jakim wieku należy to kierować.

1-Rozumiem to tak: dziecko sygnalizuje teraz,gdy jadąc autem mijamy lodziarnię,że chce loda.Więc parkuję na chodniku i prędziutko po niego lecę bo DZIECKO SYGNALIZUJE.Dziecko w momencie odwiedzin mnie w szpitalu wpada w histerię,bije i kopie kogo popadnie bo SYGNALIZUJE mi,że chce bym teraz była z nim w domu pomimo faktu,że i ja i tato tłumaczymy,że jestem chora i muszę jeszcze jakiś czas tu zostać.
Dziecko SYGNALIZUJE mi,że chce się ze mną pobawić mimo,że tłumaczyłam,że teraz pracuję/przewijam i usypiam braciszka/mam gości i że pobawimy się trochę później.

2-To jest tak oczywiste,że nie bardzo rozumiem co tu robi w kontekście kary.Nikt o zdrowych zmysłach nie każe czterolatka,za to,że stłukł drogocenną figurkę.

4- A nie można po prostu zapytać: dlaczego jesteś smutny? Co się stało? bo zwrot "wydajesz się smutny" jest dość niefortunny w sytuacji gdy czterolatkowi zawalił się świat bo jego ukochana przytulanka zaginęła.

6-Ukryte przyczyny mogą być np takie,że dziecko nie lubi gdy mama rozmawia z kimś innym prócz niego.Nie mogę zatem stanąć na 10 minut i porozmawiać z dawno nie widzianą znajomą,nie mogę odpowiedzieć starszej pani pytającej o drogę bo dziecko wtedy ciągnie mnie za spodnie,zatyka mi usta,kopie w kostkę podczas gdy tłumaczę codziennie,że nie może tak się zachowywać,nie może przerywać tylko ma poczekać i zapytać czy może coś powiedzieć.A ponieważ tłumaczę to codziennie,nagradzam pożądane zachowanie to niepożądane karzę bo tak to działa.

10- Takie rady można sobie w buty włożyć.Za dużo cukru powoduje,ataki furii i rozdrażnienie dziecka.Nie ustalimy w żaden inny sposób,że dziecku spada poziom cukru jeśli go nie zmierzymy.
Najważniejsze to wiedzieć ile wymienników węglowodanowych dziecko zjada w każdym posiłku w jakim czasie od zjedzenia posiłku poziom cukru jest najwyższy a kiedy najniższy.
To o wiele lepsza metoda niż pisanie o małych,częstych przekąskach bo to może być mylnie zrozumiane.Nie każda przekąska podnosi poziom cukru- o tym także warto pamiętać co podnosi a co nie.
13- Rumianek to zioło najczęściej uczulające.O tym warto pamiętać zanim się tak bezmyślnie rzuci tekst o jego dobroczynnym działaniu.
15-Jakiej odwagi?? Odwagi by wychowywać czterolatka??
16- Jak ktoś kompletnie nie ma pojęcia o masażu lepieej niech się za to nie bierze bo może zrobić więcej złego.
18- Już to widzę- dziecko ucieka,biegnie w stronę ruchliwej ulicy a Ty szepczesz.Super.Miałam taką sytuację,że moja córka wpadała w panikę przed pobieraniem krwi,wrzeszczała,szarpała się a żeby kogoś usłyszała trzeba było krzyczeć.Z pewnością zrobiłby na niej wrażenie mój szept:)
Spróbuj też szeptać do dziecka drącego się bez opamiętania z powodu,że nie chcesz kupić mu zabawki w sklepie.Na pewno usłyszy:)Ewentualnie zaspokój potrzebę posiadania przez dziecko danej zabawki:).
19.Daj dziecku czas kiedy będzie gotowe by pielęgniarka zrobiła mu zastrzyk,by się dało zapiąć w foteliku-jakie to ma znaczenie,że kolejny raz spóźnisz się do pracy.Daj dziecku czas by rano się ubrało bo ono akurat w tym momencie chce się bawić zabawkami.
Taaa,znałam taką mamę.Raz o mało nie spóźniłyśmy się na samolot bo dawała czas dziecku by założyło buty.Drugim razem po odprawie dała dziecku czas by wzięło swój plecaczek dzięki temu przez 20 minut z córką czekałyśmy jak idiotki zamiast pójść kupić sobie picie.Czekanie aż dziecko będzie gotowe do zjedzenia obiadu,mimo,że wykupiona wycieczka była o określonej godzinie  i trzeba było się pośpieszyć przechyliło szalę i od tamtej pory przez cały wakacyjny wyjazd udawałam,że nie znam tej mamusi.

Tak tu weszlam, bo sasiedzi maja 4-letnia corke ktora wszystko wymusza krzykiem.
raz dziewuszysko darlo sie tak ze ochryplo - mowie powaznie. Nie wiem co z nia jest nie tak - mowic umie ale woli sygnalizowac wszystko wrzaskiem bo wie ze bedzie na jej. Inne dzieciaki w jej wieku nie sa tak wrzaskliwe.
Mamusia tez tlumaczy, szeptem, delikatnie, mowi jak  kocha itd. I co? I g.... Za przeproszeniem.
I wlasnie skojarzylo mi sie to z tym ze takie dzieciaki rosna bo mamusie wychowuja tak jak mowi Emilia.
Bo oczywiscie ona musi dostac slodycze i obejrzec bajke
Ja na miejscu mamusi nie dalabym slodyczy caly dzien. Darlaby sie - nie dostalaby drugi dzien. I tak w kolko. az by sie nauczyla.
Mnie nauczyli "samouspokajania sie" - nikt mnie nie pocieszal, nie przytulal jak sie cos stalo i jakos zyje. Przynajmniej wiedzialam ze jak bede sie drzec to nic to nie da bo i tak wszyscy maja gdzies i nikt nie przyjdzie.

Pokazałam alternatywę dla pani, która uważa, że najlepszą metodą jest bicie. Vide jej pierwszy na forum post. Nie interesuje mnie, jak kto wychowuje, byle kara nie oznaczała klapsów. Tak - klapsy to kara fizyczna, agresja, wynik braku umiejętności radzenia sobie z własnymi, nie dziecka, emocjami. Przytoczyłam pierwszy z brzegu artykuł z portalu, który czytuję. Jeśli macie inne pomysły - to w czym problem, możecie podać, zamiast się mnie czepiać. Tyle ode mnie, już się tu nie wypowiadam.

Nie podważam metod, które podała Emilia, co więcej, mam pewność, że na niektóre dzieci pewnie działają.
Ale nie na wszystkie.

Cyniczna, zdecydowanie nie na wszystkie Moje dzieci to dwa żywe ogniki; bardzo uparte i bardzo rozkrzyczane . Kiedyś próbowałam tylko metod tzw partnerskich, ale to zdawało egzamin, kiedy mieliśmy dużo czasu. Kiedy trzeba było się po prostu dostosować, dzieciaki potrafiły odstawić takie sceny, że szok. Oczywiście część z tych metod "partnerskich" nadal stosujemy, ale teraz dzieciaki wiedzą, że są rzeczy w których mogą współdecydować i takie, w których decydujemy my, a oni muszą się podporządkować Jak to w życiu

Elede, ja mogę jeszcze polecić książki autorek Faber i Mazlish; część ich metod bardzo przypadła mi do gustu; ale nie wszystkie. I one właśnie uczą pracy z dzieckiem w oparciu o konsekwencję.

Tak sobie myślę, że mądry rodzic powinien wybrać spośród wszystkich dostępnych metod takie, które będą działać na jego dziecko I dostosować te metody do swojego stylu życia:) Ja już wiem, że zupełnie inne rzeczy działają na mojego syna, a inne na córkę. I innych bodźców muszę im dostarczać

Emilia, obrażasz się jak dziecko, z czego wnioskuję, że musisz być bardzo młoda Zacytowałaś artykuł, nie opatrzyłaś go żadnym własnym komentarzem i zbierasz zabawki, bo ktoś pokazał, że zrobiłaś to bezrefleksyjnie? Trochę autorefleksji

Autorka nie napisała, że uważa bicie za najlepszą metodę wychowawczą. W innym poście napisała, że daje synowi klapsy, bo nie potrafi sobie inaczej z nim poradzić. Nie znam jej, ale zakładam, że może próbuje znaleźć jakąś alternatywę; niestety klapsy to bardzo popularne "metody wychowawcze". Dla mnie są porażką rodzica....

Edit: mortisha, moja córka z najsłodszym uśmiechem potrafi powiedzieć, że nie wolno nikogo bić, ani szczypać, ani gryźć; po czym wali syna w głowę zabawką I wtedy jest kara

Życzę z całego serca, żeby cię ominął bunt dwulatka

Z moimi dziećmi właśnie do ok 2-ch lat stosowaliśmy tylko "metody partnerskie". Z resztą uważam, że - o ile dziecko do dwóch lat rozumie, jak się mu coś tłumaczy - to jest jeszcze za małe, żeby zrozumieć czym jest kara i za co ją dostaje.
W 2 roku życia mój syn dostał takiej głupawki, że potrafił godzinę leżeć na dywanie i wrzeszczeć, bo ktoś mu czegoś nie pozwolił.... To było straszne doświadczenie... Trwało ok 2 miesiące i przekonało nas, że sama miłość nie wystarczy, żeby wychować fajnego człowieka

Ech, ja się muszę przyznać, że już nie mam świętej cierpliwości Moje dzieci mają czasem takie pomysły, że cierpliwość gdzieś znika... Ale w tyłek jeszcze nigdy nie dostali i uważam to za swój sukces, bo parę razy musiałam się mocno hamować.....

Tak mi się przypomina ze studiów, jak nas uczono, że dziecko należy traktować podmiotowo; jak partnera a nie podwładnego. I tak sobie myślę, że to tylko połowa sukcesu. Bo dziecko nauczone, że zawsze jest partnerem i ma udział w podejmowaniu decyzji absolutnie nie będzie w stanie się odnaleźć ani w przedszkolu, ani w szkole, ani w dorosłym życiu. Można dać dziecku wybór typu: zakładasz białą bluzkę, czy niebieską; ale nie wybór: idziesz dziś do szkoły czy nie. Są rzeczy, które dziecko po prostu MUSI, tak samo jak są rzeczy, które MUSZĄ robić jego rodzice

Ale nikt tu o biciu nie pisał.
Ba, mnie nikt nigdy nie tknął najmniejszym palcem, nie miałam nigdy kary, nikt na mnie nie krzyczał, a opinii matki bałam się jak ognia. Dzieckiem byłam grzecznym, moim NAJGORSZYM wybrykiem było obcięcie sobie samej włosów, o co zresztą nikt afery nie zrobił. Żadnego malowania ścian, żadnego bazgrania po książkach, do gazu i prądu się nie pchałam, w szkole byłam grzecznym kujonkiem.
Jako nastolatka nie sprawiałam rodzicom żadnych problemów, jak miałam jakieś problemy (wtedy głównie sercowe głupoty i odchudzanie, no i kłótnie z koleżankami) to rozwiązywałam je SAMA. Rodzice żadnych problemów ze mną nie mieli - oceny miałam dobre, w nocy byłam zawsze w domu, wracałam w miarę w sensownych godzinach (chociaż tutaj nikt nie mówił o konkretnej godzinie, wszystko było do uzgodnienia - poza tym jak zostawałam to zazwyczaj na zajęciach dodatkowych), nie imprezowałam, nie paliłam, nie piłam. Byłam dzieckiem niesprawiającym problemów.
Bez bicia. Kary? Największą karą były dla mnie rozmowy z matką. Bez konsekwencji. Zależy na jakie dziecko się trafi. Karać mnie w sumie nie było za co, bo ja się do szkoły spóźniałam tylko wtedy jak ojciec się spóźnił z odwiezieniem mnie, a na wagarach nie byłam ani razy w życiu.
Można bez bicia? można.

Inka, a nie widzisz że dorośli też mają KARY za swoje przewinienia?
student oblewa sesję
pracownik - o, ba, pracownik to ma dopiero konsekwencje i kary - nagany, upomnienia, kary pieniężne
czlowiek dorosły w domu jak czegoś nie zrobi to zobacz - nie kupi jedzenia będzie głodny, to już dla niego będzie naturalna kara.
będzie robił raban po 22 to sąsiedzi mogą wezwać policję - jest kara.
przekroczy prędkość - jest kara.
a nawet i tak - nie będzie się stosował do jakiś elementarnych reguł panujących w związku to będzie miał problemy z partnerem albo zostanie sam.
to też kara - tylko że powstająca samoistnie konsekwencja albo wymierzana przez kogo innego niż rodzice/prawni opiekunowie nieletniego.
Myślisz że np. ja dzisiaj mieszkając sama nie ponoszę kary jak coś zrobię źle lub czegoś nie zrobię?
z tym że karę wymierza mi np. policjant albo strażnik miejski (za wykroczenia, przekroczenie prędkości, złe parkowanie)
o, zobacz - a jakbym zaczęła rzucać się w sklepie albo brała sobie z półki i wychodziła nie płacąc - ale by była kara.
nie chciałabym się uczyć - dostałabym po kieszeni, i to uwierz mi, znacznie dotkliwiej niż dzieciak któremu obetną kieszonkowe - zabraliby mi stypendia, a raczej nie dostałabym w przyszłym roku.
Nie pobawię się  kotem chociaż pół godziny? to nie da mi spać w nocy bo będzie szalał i będę padnięta następnego dnia. są konsekwencje? są.
Krzyczenie w sklepie i rzucenie się na podłogę - ochroniarz by mnie uspokoił bardzo skutecznie, wierz mi.
Także Twoja teoria o tym, że dorośli kar nie mają jest do kitu. po prostu wymierza je im kto inny niż rodzice. Dzieci nie są wyłączone spod obowiązywania pewnych elementarnych zasad, zwłaszcza jak już wiedzą, że im czegoś nie wolno.

No widzisz, może nie warto nadużywać takich emfatycznych stwierdzeń? \

Emilio to jest tylko forum i nie muszę klaskać w łapki kiedy coś napiszesz by Cię nie obrazić.Mogę przecież mieć inne zdanie?
Ja się nie czepiam,powtarzam po raz wtóry-ja wyłapałam te punkty,które wydają mi się bez sensu i napisałam dlaczego tak uważam.Po to właśnie jest forum by wyrazić swoje zdanie.
To Ty traktujesz to jakby była to sprawa życia i śmierci pisząc,że nie będziesz się wypowiadać.

Może jakbyś spróbowała np wytłumaczyć jak Ty widzisz podany przez Ciebie cytat,szczególnie w punktach spornych może wtedy "ogarnęłybyśmy"? Nie każdy "ogarnia" - jak Ty- takie rzeczy po prostu...

Nie Inka, nie jestem idealna I myślę, że nie ma ludzi idealnych. Każdy z nas szuka swojej drogi do wychowania dobrego człowieka

Co do wychowywania bez kar; pewnie jest to możliwe (zależy od dziecka i jego charakteru). Bez konsekwencji, absolutnie nie. Efekty wychowywania "silnych" (upartych) dzieci bez konsekwencji bardzo często obserwuję na placu zabaw itd. I szczerze współczuję i dzieciom i rodzicom... Ostatnio w grupie mojego syna pojawił się chłopiec, którego rodzice NIGDY nie karali, nie podnosili głosu, niczego nie zabraniali. Efekt? Chłopiec bił, gryzł, wrzeszczał. Jedną dziewczynkę tak przydusił, że pojechała do szpitala... Nie potrafił się dostosować do grupy, bo nie znał żadnych zasad, a w domu nie miał wprowadzonych żadnych ograniczeń. Nie twierdzę, że tak zachowują się wszystkie dzieci, ale z całą pewnością przynajmniej część tych wychowywanych "bezstresowo"

Bicie? Już wcześniej napisałam; dla mnie to porażka wychowawcza. I nawet, jeśli moje dziecko czasem uderzy mnie czy rodzeństwo, to NIGDY żadnego z moich dzieci nie uderzyłam. Tu kończy się na tłumaczeniu i wyciąganiu konsekwencji z łamania naszego domowego regulaminu

W ogóle uważam, że jeśli chcemy dziecko nauczyć, że czegoś nie wolno, to znaczy, że nie wolno ani dzieciom ani nam. Bo co myśli dziecko, które dostaje w tyłek za to, że uderzyło inne dziecko? Albo dziecko, na które wrzeszczymy, żeby było cicho? Zasady w domu powinny obowiązywać i dzieci i nas

Felizaa, mam nadzieję, że jeśli teraz (czyli w wieku przedszkolnym) nauczę swoje dzieci ponoszenia konsekwencji pewnych zachowań, to w wieku nastoletnim te problemy nie będą aż takie drastyczne.... Bo przecież każdy wiek ma jakieś problemy

Inka,
w moim systemie wychowania nagrody pełnią tak samo ważną funkcję jak i kary.Jak do tej pory  (córka ma prawie dziesięć lat) kary użyłam dwa razy.
To ja wychowuję dziecko a nie dziecko mnie więc dlaczego proponujesz karę dla mnie skoro jest ona elementem wychowania?
Karą dla każdego rodzica będzie zapewne źle wychowane dziecko.

Ja nie pyskowalam. Mojej matce to sie nie sprzeciwil nawet moj ojciec ba, nawet jej matka (moja babcia) mialaby z tym problem. Taki ciezki charakter, lepiej przemilczec niz cos powiedziec do niej
Mi wystarczylo zeby powiedziala: "ostatnio mialas srednia o jedna dziesiata wyzsza, glupiejesz kochanie z wiekiem?" albo krotkie "przytylas" z ironicznym usmiechem i juz sie bardziej staralam. Reki na mnie nigdy nie podniosla. W ogole ona nie uznaje stosowania przemocy fizycznej, ojciec tez. Bil mnie tylko kot on mnie pral jak na przyklad bylam za glosno - skakal mi na plecy jak byl maly od razu bylam cicho, bo karcenia zwierzat u mnie w domu sie nie uznaje a wolalam nie oberwac pazurami po raz drugi

Inka,
czterolatek może robić naprawdę RÓŻNE rzeczy.
Rozmawiasz ze swym czterolatkiem,że nie może wyrywać się na ulicy,że musi spokojnie iść obok Ciebie lub trzymać Cię za rękę.Rozmawiasz,opowiadasz jak jest to niebezpieczne,nagradzasz drobiazgiem za dobre zachowanie a mimo to Twój maluch raz się posłuchał a wasz powrót do domu wygląda tak,że wołasz lub biegniesz za dzieckiem bo zobaczyło np pieska.Więc malec leci przez ulicę nie patrząc na nic.Karą dla czterolatka za to może być to,że przez kilka dni nie będziecie wychodzić lub Twój "dorosły" czterolatek będzie chodził w szeleczkach i na smyczy jak maluszki.

Przez pójściem do sklepu mówisz swemu czterolatkowi,że idziecie kupić konkretne rzeczy,że nie kupujecie żadnych zabawek ale w nagrodę za dobre zachowanie pójdziecie na lody po zakupach albo do sali zabaw.
Wydaje się,że czterolatek wszystko zrozumiał.Przechodzicie obok regału z zabawkami a malec zaczyna ściągać zabawki z półek i wrzucać do koszyka.Ty cierpliwie wyjmujesz tłumacząc,że dziś nic nie kupujecie ale możecie pooglądać i kupić innym razem.
Dzieciak wyje i ucieka zabierając z półek kolejne zabawki.Ty biegasz za wyjącym malcem i masz już wszystkiego dość.
Bierzesz go więc po pachę,idziesz do kasy i trzymasz go mocno za rękę by się nie wyrwał i nie uciekł.Maluch wyje nadal a Ty nie przejmując się tym wsadzasz go do auta.Nie odzywasz się cała drogę i nie reagujesz na jego wrzaski.A w domu mówisz,że przez najbliższe dwa tygodnie będziesz robić zakupy sama bo nie masz ochoty znosić jego awantur.A jeśli jeszcze raz się tak zachowa,nie dostanie na urodziny wymarzonego autka.

Takich sytuacji może być tysiąc a dziecko MUSI znać zasady bo inaczej się gubi.

Inka to chyba jednak trolujesz 
Nie moge uwierzyć i brać na poważnie  takich wpisów  jakie czytam   Doprawdy  odrealniona najwyraźniej jesteś . 4 latek to nie jest 14 miesieczniak  , a twoje porady wlasnie sugerują jakby mowa była o roczniaku

Można mieć i jedno i drugie ( konsekw.+ cierpl.) a zdarza się  że dziecko z natury  to  oporny buntnik, który nie lubi się podporządkowywać pod kogoś, akurat w jakim momencie nie po nosie mu pewne zasady , zaś uwielbia jak jest wszystko pod niego  podporządkowywane i każde jego widzimisię ma być realizowana w przeciwnym razie szajbę odstawa  i tak dlugo będzie protestować ,opierać się ,zapierać dotąd  az w końcu: albo ktoś mu ulegnie i będzie tak jak dziecko postanowilo ,albo  usłyszy na własne uszy  jakie sankcje karne poniesie jeśli nie zmieni swojego zachowania/ nie wykona polecenia

NONSENS
4 letnie  dziecko  zdrowo rozwijające się bez żadnych ułomności  jak najbardziej już  zakuma  i pojmie bez problemów  dlaczego otrzymał WCZESNIEJ  ZAPOWIEDZIANĄ kare jeśli nie przestanie cos tam cos tam  i z jakim zachowaniem to się wiąże , tym bardziej  jak na normalnego rodzica / opiekuna przystało  przypomina sie jemu się za co i dlaczego  kara została wymierzona
Nikt mi nie wmówi ,ze  dziecko w tym wieku  po  otrzymaniu takich informacji dalej będzie w niewiedzy .Nie piszemy o zaburzonych dzieciach

Inka,
ogarnij się,proszę.Mówimy o ZDROWYM CZTEROLATKU.Trzylatki idą do przedszkola i muszą:
mieć opanowaną samoobsługę
umieć bawić się w grupie-dzielić się zabawkami na przykład
słuchać pani na spacerze-trzymać za rękę swoją parę,nie wybiegać z szeregu,nie miotać się tylko grzecznie iść.
na placu zabaw MUSI wiedzieć,że NIE WOLNO popychać dzieci ze zjeżdżalni,że trzeba spytać pani czy można na tę zjeżdżalnię wejść czy się pohuśtać.

Jeśli tego nie nauczą rodzice- musi to zrobić wychowawca przedszkolny.
Czterolatek jest już bardziej myślący niż trzylatek i w przedszkolu czterolatki mają spotkania z policjantem,który uczy jak się zachować przy ulicy,mówi o niebezpieczeństwie potrącenia przez auto,mówi ile razy trzeba spojrzeć w lewo i prawo.Panie przedszkolanki każą podnosić rękę gdy dzieci przechodzą przez ulicę.
Mam wrażenie,że nie znasz ZDROWEGO CZTEROLATKA,nie wiesz co czterolatki robią w przedszkolu.

Wchodzi czterolatek do sklepu,działa na niego tysiące bodźców więc poczekajmy,nie wiem do siódmego roku życia aż się do bodźców może przyzwyczai,dojrzeje emocjonalnie.
A za czterolatkiem biegajmy po sklepie,malec niech ściąga i rozrzuca zabawki.
Myślę,że ochrona będzie innego zdania i nie będzie Cię do sklepu wpuszczać:)
Rodzic powinien pomyśleć,że zabierając dziecko do sklepu czy restauracji MUSI je tak wychować by inni nie dostawali szału z powodu,że Ty i Twoje dziecko jesteście obok.Jeśli sam jest na tyle cierpliwy i nie przeszkadzają mu takie "jazdy" niech pomyśli o innych.

Mnie do wku...wu doprowadzają mamy cztero- pięciolatków,które tłumaczą dziecku,że nie może grzebać w mojej torebce albo są przeszczęśliwe gdy ich malec pobiega do mojego psa i zaczyna go GŁASKAĆ z takim naciskiem,że pies piszczy z bólu albo pokazuje zęby.Mamy tłumaczą,że nie wolno a dzieciak ma to w nosie.Kończy się często wrzaskiem malucha bo zabieram torebkę albo biorę psa na ręce i mówię: nie wolno.Na co jedna z mam stwierdziła,że nie będę wychowywać jej dziecka a dziecko MUSI mieć kontakt ze zwierzętami by się dobrze rozwijało:)

jeszcze raz, to napiszę
wątek jest o KARANIU i ja do tego karania się odnoszę

oczywiście, że dzieci uczymy norm i zasad od najmłodszych lat
mnie gojka wkurzają rodzice czy dorośli, którzy nie radząc sobie ze SOBĄ, odreagowują na dziecku albo stosując niewłaściwe metody, oczekują założonych przez siebie REZULTATÓW
tak rodzic powinien pomyśleć zabierając dziecko do sklepu, co może się w tym sklepie zdarzyć
tak samo, jak i do restauracji
i nie dziwić się jeżeli dziecko zareaguje, tak - jak małe dziecko

a co do mnie, to znam dzieci i czasem się ogarniam
znam również rodziców - zbyt rzadko się ... ogarniają nad czym mocno ubolewają, ich dzieci

Dyscyplina to inaczej prowadzenie dziecka ku dobru. Dyscyplina uczy dziecko by pomyślało, zanim coś zrobi. Jej celem jest pomoc dziecku, by nauczyło się przestrzegania zasad grupy do której należy (rodziny, przyjaciół), a także by potrafiło kontrolować swe zachowania.

Kara jest działaniem rodzica niezwiązanym bezpośrednio ze złym zachowaniem dziecka, mającym na celu zmuszenie go do przestrzegania zasad. Rezultatem kary jest cierpienie dziecka.

Kara nie uczy samo-dyscypliny. Nie pokazuje pożądanych zachowań. Prowokuje działania odwetowe lub agresję zastępczą (wobec zabawek, lub innych dzieci). Likwiduje złe zachowanie w danym momencie, ale dziecko powstrzymuje się od złych zachowań tylko tak długo, jak rodzic ma nad nim kontrolę.

Edit: Oczekuję odpowiedzi na pytania, które stawiam Np na to, co powoduje karę, skoro nie negatywne zachowanie dziecka Literaturę o której piszesz, przynajmniej w części, znam I rady z niektórych tych książek staram się wprowadzać w życie.

Na razie przedstawiłaś teorię. Teraz pokaż praktykę Tzn, opisz w oparciu o konkretną sytuację, co jest Twoim zdaniem karą (krzywdzącą, prowokującą agresję), a co konsekwencją. Pokaż mi różnicę w postrzeganiu tych pojęć. Oczywiście z pominięciem kar cielesnych i psychicznych. Skoro twierdzisz, że masz kontakt z dziećmi, to myślę, że to nie powinno ci sprawić problemu

No i chciałabym, żebyś mi napisała, co Twoim zdaniem będzie logiczną reakcją na na bicie dziecka/dorosłego/zwierzęcia przez moje dziecko?

Masz do tego prawo.

Nie testuję cię. Nie chciałam, żebyś tak to odebrała. Wybacz I w 100% się zgadzam; praktyka jest w konkretnych sytuacjach. Dlatego prosiłam, żebyś mi je opisała. Nie chcesz/nie potrafisz. Ok. Ale to sprawia, że dla mnie jesteś niewiarygodna

Co do dowcipu; powiem tak Jeśli dzieci miały zapowiedziane, że za złe zachowanie będą przepisywać zdania, to dla mnie jest to konsekwentne zastosowanie kary Problem polega tylko na tym, że zdaniem nie powinno brzmieć "jestem złym chłopcem", tylko: "zachowywałem się dziś źle". Pierwsze zdanie generalizuje postrzeganie dziecka przez pryzmat jego zachowania w konkretnym dniu (być może w pozostałe dni był wyjątkowo grzeczny, a my widzimy tylko to, ze tego konkretnego było inaczej), drugie uwypukla zachowanie niepożądane i wskazuje na przyczynę kary. A Jaś z dowcipu to bardzo mądry chłopiec

Edit: Ale Jaś nie mógłby mieć 4 lat

jest mi obojętne czy jestem dla ciebie wiarygodna czy nie

oczywiście, że Jaś nie miał 4 lat ale ten dowcip, nie jest o tym
dowcip pokazuje, że dzieci bywają mądrzejsze od dorosłych

gojka, jako nauczyciel masz przygotowanie pedagogiczne, przerabiasz temat na bank
system oceniania w szkole - kary i nagrody

ale ok spróbujmy temat z 4 latkiem, który rzuca się w sklepie wyje i chce, żeby mu kupić, coś tam
prawdopodobnie już w ten sposób wymógł nie jedno na dorosłych więc powtarza schemat
co zrobić - ignorować zachowanie, zabezpieczając teren i dziecko (moje w złości potrafiło walnąć głową w podłogę )
gdy dzieciak się zmęczy - a zmęczy, podchodzimy uspokajamy, rozmawiamy i dajemy NAM czas a potem uczymy się razem, robić zakupy
wchodząc do sklepu rozmawiamy z dzieckiem krok po kroku, co robimy, dlaczego, po co
czego nie wolno
dziecko zaczyna mieć problem z opanowaniem emocji, przerywamy - może trzeba wyjść ze sklepu

teraz dobrym rozwiązaniem są wózki w marketach, można wsadzić dzieciaka i spróbować pobawić się w zakupy
i oczywiście nagradzamy, nagradzamy za pożądane przez nas zachowanie

jasne i zrozumiałe

Inko- spodziewałam się,że bardziej się postarasz i podasz przykłady do każdej z podanej przez Ciebie metod oraz spróbujesz odpowiedzieć na moje pytania...
Są sytuacje,że zwyczajnie nie masz czasu i możliwości czekać aż się dziecko uspokoi i zabezpieczać teren.Ja jednak wybrałabym natychmiastowe wyjście.Z tymi wózkami to jest tak: zaobserwowałam,że większość dzieciaków wyje w takim włózki bo koniecznie chce po sklepie pobiegać

Nie jestem złośliwa,ja naprawdę pytam.
Kursy,warsztaty i konferencje nie dotyczą dzieci 4 LETNICH.Dotyczą głównie egzaminów maturalnych-na temat wychowania maturzystów-zero:).Może ci co te warsztaty czy konferencje organizują zakładają,że maturzyści czy licealiści są już wychowani?:)
Raz jeden miałam okazję brać udział jako wychowawca gimnazjalny w warsztatach o relacjach wychowanek-wychowawca.Ale to także nie dotyczyło 4 latków.

Ja po prostu prosiłabym o podanie przykładu do każdej z zacytowanych przez Ciebie metod.Przydałoby się to nie tylko mnie więc może lepiej tu niż na privie? Jak sądzisz?

Bbasia, własnie mój syn wczoraj kopnął naszego psa; bez powodu. Pies sobie leżał, a on podleciał do niego i kopnął.... Ech, a zna ból, bo kolega z przedszkola o którym pisałam wcześniej parę razy go skopał, pogryzł itd... I tu niestety tłumaczenie, odwoływanie się do empatii itd nie pomaga. I szczerze mówiąc zaczyna mi brakować pomysłu, jak do niego trafić... 

U mnie jest tak jak napisałaś; dzieciaki nie sprzątają zabawek, to  - po ostrzeżeniach - je tracą. W tej chwili nie mam już na szczęście problemów z zakupami; nawet z wyciem o wymarzoną zabawkę. Zabawkę kupujemy, jeśli maluch ma uzbierane 10 uśmiechniętych buziek. I wtedy jedziemy do sklepu specjalnie po zabawkę. To taki nasz mały rytuał W innym wypadku po prostu zaznaczam, że dziś nie kupujemy żadnych zabawek, tylko np jedzenie albo ubrania i nie ma problemów Nawet jak sobie coś wezmą z półki, a proszę, żeby odłożyli, to odkładają bez problemu

Inko, to co napisałaś o zakupach, to świetne rady, ale moim zdaniem dla młodszych dzieci. Takie metody stosowałam, jak moje dzieciaki miały 2 latka I niestety, nie żyjemy w idealnym świecie w którym każda z nas ma na zakupy 3 godziny, może je w każdej chwili przerwać i wznowić, jak maluch się uspokoi Nie zawsze można też pojechać na zakupy bez malucha... Jeśli tłumaczę, rozmawiam, a mimo to moje dziecko reaguje krzykiem i próbuje wymuszać, wprowadzam zasady które określają to, jakie konsekwencje za takie wymuszanie poniesie. Nie karzemy za coś, czego jeszcze nie zdążyliśmy nauczyć, dla mnie to oczywiste
Przykład: jedziemy na zakupy, ustalamy kolejność; najpierw kupujemy pieczywo, potem mięso, na końcu coś dobrego. Jeśli dziecko już na początku zaczyna krzyczeć, że chce np lizaka/banana itd to najpierw jest przypomnienie ustalenia, potem ostrzeżenie, że albo poczeka, albo nie będzie nic dobrego, a potem zwyczajnie nie kupujemy nic dobrego z zaznaczeniem, że to dlatego, ze dziecko krzyczało i wymuszało.

Cassiopea- ile lat ma Twój synek?
Kopanie czy bicie zwierzaka zawsze doprowadza mnie do furii.Moje dziecko będąc dwulatką zrobiło to raz.Zabroniłam zbliżać się do psa.Trwało to tydzień- zabraniałam podchodzić do legowiska psa,zabraniałam dotykać smyczy,czy "wyprowadzać psa" czyli trzymać się smyczy kiedy ja prowadzę psa.Trwało to trzy dni-trzy dnia wycia i próbowania podejść d psiego legowiska,próba sprawdzania mnie.Czwartego dnia córka zapytała czy może podejść i przeprosić psa.Pozwoliłam a ta wtuliła się w "Gangę"-przekręcała trochę imię suczki. Próbowała raz jeszcze "ukarać" psa za zniszczenie jej pluszaka ale powiedziałam,że psa bić nie wolno.Trzeba natomiast zabawki zanosić do swego pokoju do którego suczka nie wstępu.Nigdy też nie widziała by ktoś z nas uderzył psa.
Co do zakupów- nigdy nie miałam z tym problemu ale mam kuzynkę,która walczy z dzieckiem w sklepie na każdych zakupach.

Gojka, mój syn ma 4,5 roku i autyzm wysokofunkcjonujący. Problemy z agresją zaczęły się, kiedy do jego grupy w przedszkolu trafił chłopiec "wychowywany" (to chyba za dużo powiedziane), bez żadnych reguł. Bił, kopał, szczypał, gryzł; nie tylko dzieci ale i nauczycieli. Rodzice nie widzieli problemu... Po kilku interwencjach u dyrektorki, żeby dzieci rozdzielić, bo mój syn zaczął się wyraźnie cofać (szlag trafiał postępy z prawie roku), ten chłopiec został przeniesiony do innej grupy. Ale u Marka zachowania agresywne zostały....
Ja mam uczulenie na przemoc w ogóle... Nie tylko w stosunku do zwierząt...

Gojka, jeśli mogę Inka - popraw mnie jeśli chodzi o coś innego Na podstawie książek, które wymieniłaś wcześniej

1. Ignorowanie złego zachowania: To co Inka opisała w swoim ostatnim poście. Dla mnie wykonalne tylko, jeśli nie przeszkadzamy innym ludziom; nie wyobrażam sobie ignorowania histerii dziecka w restauracji, albo nie reagowanie kiedy złe zachowanie mojego dziecka ma negatywny wpływ na innych Moja córka np miała zwyczaj urządzania histerii na parterze klatki, bo ona nie chce do domu. Wtedy brałam ją pod ramię, niosłam do domu i w mieszkaniu pozwalałam wrzeszczeć do woli. Jak zauważyła, że nie robi to na mnie wrażenia, szybko się uspokajała.
Ja ignorowałam do momentu, kiedy słyszałam zmianę w płaczu; histeria przechodziła w zwykły szloch. Wtedy wiedziałam, że już po wszystkim, szłam, przytulałam, uspokajałam i tłumaczyłam. Ale do czasu

2. Dawanie wzoru zachowania: To chyba ja już pisałam Jeśli nie chcemy, żeby dziecko wrzeszczało, to nie krzyczymy na nie, że ma być cicho. Jeśli chcemy, żeby jadło przy stole, to sami nie siadamy z talerzem na kanapie. Chcemy żeby sprzątało, nie zostawiamy wokół siebie chlewu itd W restauracji można zastosować też zmianę otoczenia, tzn pokazujesz dzieciom, jak się zachować, ale jednocześnie wychodzisz z nimi np do toalety, do kącika dla dziecka (jeśli taki jest) itd. To oczywiste, że zdrowy czterolatek nie wysiedzi 40 minut w jednym miejscu

3. Zmiana otoczenia: Jak wyżej. Zastrzyki, dentyści itd. Moje dzieci się tego panicznie boją. Na samo wspomnienie, że idziemy do laboratorium zaczyna się płacz. W miarę możliwości, wysyłam do kolejki męża/mamę, a sama przychodzę z dzieckiem na ostatnią chwilę, żeby jak najkrócej być w miejscu stresującym. Przed staram się wytłumaczyć, że to jest niestety bardzo konieczne i, chociaż będzie nieprzyjemne, to potrwa tylko chwilkę. Po robimy coś, co sprawia dziecku dużą przyjemność, np ścigamy się na plac zabaw itd. To jest niestety to, że są rzeczy, które po prostu dziecko MUSI, niezależnie od tego jaki dyskomfort to powoduje I tak sobie myślę, że o ile każde wyjście z takiego miejsca będzie powodować chwilowe uspokojenie o tyle, każdy powrót podniesie frustrację. Można się przejść po ośrodku, ale nie wychodzić z niego po to, żeby zaraz wracać. Wychodząc daje dziecku nadzieję, że jednak je ominie to co nieprzyjemne...

4. Przekazywanie jasnych norm i reguł, chyba jasne .

5. Stosowanie przerw: Trudno wymagać od czterolatka, żeby godzinę siedział przy stoliku i rysował Dzielimy rysunek na segmenty i po każdym segmencie mamy jakąś zabawę ruchową.

6. Naturalne i logiczne konsekwencje: Tu sama poproszę o wyjaśnienie Bo dla mnie ten punkt jednak podchodzi pod karanie w sensie o którym mówiła Inka

7. Pozwalanie na ryzyko: W granicach wieku. Moje dzieci mogą np przejść same przez ulicę (oczywiście ja idę z nimi, ale nie trzymam ich za rękę ), mogą pójść z podwórka do mieszkania i przynieść sobie np zabawkę, którą chcą (jeśli w mieszkaniu jest ktoś dorosły), mogą pokroić sobie ogórka nożem obiadowym itd. Takie małe rzeczy, które pokazują maluchowi, ze mu ufasz, uczą go samodzielności i jednocześnie są przez nas w pewnym stopniu kontrolowane. 

8. Słuchanie. To już sama napisałaś Należy słuchać dzieci w każdym wieku

To takie moje rozumienie

wątek dotyczy 4 lata może więc warto przeczytać:
Czterolatek zna i uświadamia sobie te normy, według których ocenia zachowanie własne i innych, ale nadal reaguje gwałtownie i jest konfliktowy. Podejmuje próby czekania na swoją kolej. Często nie podporządkowuje się zawartym umowom i obowiązującym w grupie zasadom. Lubi przeciwstawiać się poleceniom, które do tej pory wykonywał bez jakichkolwiek oporów, dlatego potrzebne jest w tym okresie określenie przez dorosłego jasnych granic postępowania, stanowczość i konsekwencja.
U dziecka czteroletniego obserwuje się chęć podobania się innym. Dlatego chętnie zwraca na siebie uwagę, często domaga się pochwał ze strony dorosłych. Ma wyraźne poczucie ?ja?, co wyraża poprzez bunt, upór, rywalizację i władczość. Jest to również przyczyną przejawów fizycznej agresji. Dorosły musi towarzyszyć dziecku w porządkowaniu przez niego świata i powinien dokładnie określić jego obowiązki. Wraz ze wzrostem zaufania do dorosłych, a tym samym poczucia bezpieczeństwa, dziecko zaczyna panować nad swoimi emocjami. Pojawia się w tym czasie fanatyczny stosunek do prawdy, dlatego intencje dorosłego są mniej ważne niż prawda (?obiecałeś?). Czterolatek zaczyna dostrzegać, że kłamstwo jest czymś złym. Okazuje radość i zadowolenie z dobrze spełnionych obowiązków i dyżurów; wie, kiedy i dlaczego jest szczęśliwe.

uznaje - konsekwencje a to jest właśnie kara
przykład: dziecko bije się z innymi dziećmi
konsekwencje - zostaje odizolowany od dzieci, nie uczestniczy w zabawie
ale przede wszystkim dyscyplinuję, zanim zacznie się zabawa przypominam zasady, wdrażam systematycznie do przestrzegania zasad
inny przykład z mojego życia
moje dziecko nie chciało sprzątać zabawek, pomimo stosowania zasad
konsekwencja - zabawki zostały za niego posprzątane i schowane, dostał je z powrotem w momencie, kiedy widziałam, że zaczyna rozumieć (konkretnie u niego trwało to 2 dni)
to nie znaczy, że zawsze już je po sobie sprzątał ale widziałam zmianę

a teraz dam inny przykład również z życia
a miał chłopak kilkanaście lat
wysłałam go po zakupy tłumacząc dokładnie, co ma kupić - chodziło o pieczarki
on kupił ale takie popierdułki
ok, powiedziałam jak nie ma różnicy jakie pieczarki (bo tak twierdził) to je teraz sam obieraj
do dzisiaj pamięta nieraz się razem z tego śmiejemy