Zabieg usunięcia obumarłej ciąży - Netkobiety.pl

Witam, ja mialam zabieg 22 lipca, po dwoch tygodniach od momentu stwierdzenia ze plod sie nie rozwija. To byl 12ty tydzien. Jezeli masz jakies pytanie to sluze odpowiedzia.
Trzymaj sie!

Sienna a ty juz zaczełas starania o dzidziusia??? bo  to byla moja druga ciaza z pierwszej mam synka 6 lat..przebiegala ciaza prawidłowo bez komplikacji....a tu druga... no jak by ktos w morde strzelil....;/

katek a kiedy miałas zabieg??? mi lekarz osobiscie powiedział ze jesli bede na siłach to moge zaczac starania jesli bede czula sie dobrze po zabiegu. nie powiedzial odrazu...ale  po 3-4 tyg. jesli nie bedzie krwawienia juz..to moge oddac sie sile natury.... bardzo bym tego chciała bo  wszystkie moje znajome zaszly wlasnie w ciaze zaraz po poronieniu...wiec jesli jest sie na tyle silnym psychicznie do  warto próbowac do skutku.....wiem ze to jest duze przezycie...ale ja uwazam jesli cos mam byc to  bedzie..niezaleznie od nas.
ja juz jutro bede miala wyniki h-p. ciekawa jestem czy wszystko jest O.K....

a tak na marginesie... jestem 12 dni po zabiegu krwawic juz kilka dni nie krwawie..ale mam takia brązowa wydzieline cialge...czy to normalne...

Witajcie ponownie.
Fajnie wiedzieć i słyszeć, że nie jestem sama.
Ale pamiętajcie, każda ma inny organizm i każda z nas inaczej to odczuwa.
Pamiętam, że po pierwszym zabiegu krwawiłam parę dni, a miesiączka pojawiła mi się po 5,5 tygodniu.
Lekarz wtedy wyjaśnił, żeby starać się o dzidzi za min. 3 miesiące. Taki jest czas zagojenia.

U Was widzę, że to dosyć szybko możecie ponownie się starać..
Byłam dzisiaj na usg. Z tego co widzę, lekarze też są smutni, że nie mają dobrych wieści.
Dzieciątko już się nie rozwija. Powstał krwiak, więc już niedługo, niedługo się zacznie akcja.
Lekarka generalnie też jest za naturalnym poronieniem, ale zważywszy na okoliczności mojego " dziwnego" przypadku, pojawił się ten drugi pęcherzyk, ale pustaczek, który się zmniejsza. A macica może nie usunąć tego pęcherzyka, więc tak, czy tak, potrzebny jest zabieg do jasnej ciasnej.

Jestem rozżalona i zła.. Jakie to są uczucia silne.. Boże..
Staram się być twarda, uśmiechać się, ale " dusza wyje"..Ah..

Nikt nas nie zrozumie, jeśli ktoś nie przeżył tego chociaż raz.
A innym może się wydawać, że " tak łatwo zajść w ciążę" i tak łatwo donosić.

Natura wie co robi. Mam zresztą taką cichą nadzieję, że wie...

Cześć..

smutny wątek..

Ja poroniłam.. a raczej urodziłam martwego synka w styczniu na przełomie 16/17 tygodnia ciąży.. Z czego ciąża obumarła jakieś 2-3 tyg wcześniej..
3 dni przed "wyrokiem" trafiłam do szpitala z delikatnym plamieniem.. trafiłam na lekarza konowała, który stwoerdził, że wszystko jest dobrze.. bo badaniu ktg uznał, że dziecko żyje..
Plamienia nie ustawały, pojechałam jeszcze raz za 3 dni.. inny lekarz robiąc usg miał dla mnie najgorsze wieści.. Stwierdził, że ciąża obumarła już dawno.. nikt nie potrafił mi wytłumaczyć jak lekarz 3 dni wcześniej mógł się pomylić.. Z racji tego, że dzidziuś tak długo już nie żył miałam zakażenie.. o któym dowiedziałam się na kontrolnej wizycie po zabiegu łyżeczkowania..
Podano mi tabletki dopochwowo po czym miałam mieć zabieg.. nie zdążyli z nim.. urodziłam sama w sali.. po wszystkim wzięli mnie na łyżeczkowanie..
Co prawda mam już jednego synka ale drugi był wyczekiwany i staraliśmy się o niego 9 miesięcy..
To co się stało boli.. ciągle boli..

Nie bolało.. tzn fizycznie.. ale krwawiłam dość długo.. z przerwami.. starać mogliśmy się po 3 miesiącach.. ale z racji wielu przeszkód zdrowotnych, któe wyszły po tym ciągle jesteśmy w stanie "zawieszenia"...

dokladnie nikt nas nie zrozumie..kto nie bedzie na naszym  miejscu... boje sie i niewiem czemu tak wyszlo.... jutro mam wyniki h-p.  mam nadzieje ze beda w porzadku.. tak bardzo sie bronilm przed druga ciaza... synek ma 6 lat... a teraz stracilam dziecko... to mnie motywuje do tego zeby walczyc o dziecko.... zeby do mnie wrocilo....:(

Hej, poronienie przeszłam w listopadzie zeszłego roku. Nie miałam łyżeczkowania bo go nie chciałam i robiłam co mogłam by do niego nie doszło, czułam że mój organizm sam wydali obumarłą ciążę.

Wiedziałam że ciąża obumarła zanim poroniłam, plamiłam, miałam zapalenie płuc pogrypowe, czułam że coś jest nie tak, okazało się że serduszko nie bije, pierwszy ginekolog od razu chciał mnie skierować do szpitala, dla pewności poszłam do innego lekarza, potwierdził, ale powiedział że być może organizm sam sobie poradzi, a i tak podczas zapalenia płuc łyżeczkowanie nie jest dobrym pomysłem.

Czekałam, dostałam bóli, pojechałam do przychodni... lekarz nie miał czasu odesłali mnie do domu, nie to nie pomyślałam. Wróciłam do domu, zaczęłam mieć potworne bóle, naście proszków nic nie pomogło, lało się ze mnie potwornie, poczułam że muszę przeć... i stało się, złapałam swoje dziecko na dłoń...

Długo jeszcze krwawiłam, straciłam przytomność obudziłam się dopiero rano, Mój siedział obok mnie, nie spał, pilnował, był dla mnie ogromnym wsparciem. Potem kontrola, łyżeczkowanie nie było koniecznie. Musiałam znieść ból którego prawdopodobnie w szpitalu bym nie doświadczyła, ale przynajmniej mogłam pożegnać się z moim dzieckiem, nie wrzucono go razem z odpadami szpitalnymi... ale gdybym miała to przeżywać drugi raz nie wiem czy nie wolałabym mieć łyżeczkowania, zresztą kiedy zaczęły się te bóle nawet go chciałam no ale jaśnie pan hrabia nie miał czasu, Mój 3 razy mówił do pielęgniarki że ronię.

Nie płakałam po, nie rozpaczałam, od początku ciąży nie robiłam sobie dużych nadziei, ale pamiętam każdego dnia mimo że przecież minął już niemal rok...

Musisz być silna, nie poddawać się, nie obwiniać, powinnaś odczekać kilka miesięcy aż organizm się zregeneruje i będzie gotowy na kolejną ciążę Bądź silna.

malpa69..to co ty przezyłas.... to straszne... ja nie wiem jak ty to zniosłas ..bo ja bym sie załamala...i  napewno kiedys zostanie Ci to wynagrodzone i bedziesz tulila malenstwo.moja ciocia poronila w ten sam sposob co ty... ale poszla za ciosem i zaszla w ciaze odrazu..teraz ma juz wnuczka:)wiec nie poddawaj sie i nie obwiniaj... tak musialo byc.
ja wychodze z tego zalozenia jak ''cos'' ma dar zycia to bedzie zylo.. zobacz ile kobiet zachodzi w ciaze i nie daja szans...a co jednak rodza zdrowe dzieci...my tez urodzimy wszystkie ktore stracily..:**

O Boże, kochane... tak współczuję..
Każda ma swoje przejścia, te lepsze, te gorsze..
Ale wiecie co?
Te dziecko, które się narodzi, będzie przez nas bardzo, a to bardzo kochane. I właśnie dla nas, to będzie ten dar.
Dla lekarzy to kolejna statystyka, ale dla nas całe życie.

katek masz 100 procentowa racje, my które to przeszłysmy wiemy juz jak wiele kobiet to dotyka...o tym sie poprostu nie mowi..cicha strona medycyny ale powszechna tak jak porody.... ja mialam zabieg w sobote..a na poniedzialek było juz 11 zapisów koszmar.
  ale tak jak mowisz... lepiej ze organizm sam wyeliminowal cos co jest wadliwe niz miało by dojsc do nieszczescia. ja nie odpuszcze w nastepnym tygodniu biore sie do staran... oczywiscie jak nie bede plamila..  z punktu medycznego i potwierdzonego przez mojego lekarza..to nasza macica nie byla traktowana nozem badz nozyczkami.. tylko lyzka.. i czas jej gojenia wynosi 5 dni. jesli zaczynamy starania o dzidziusia po 3 tyg...to tak naprawde doliczmy do tego jeszcze 2 tygodnie..bo tyle trwa proces zagniezdzenia... wiec nasz organizm jest juz na tyle zregenerowany.. ze moze przyjac ciaze.  i nie namawiam was do czegos...tylko wiele kobiet czeka do tych 3 mc..nie wiedziac ze moze zajsc w ciaze po mc... OCZYWISCIE  jesli nie ma krwawienia z drog rodnych.
wszystko siedzi w naszej psychice...  i nikt za nas zycia nie przezyje..przeraza mnie jak kobiety na siebie naskakuja..mowiac ze ktos jest nienormalny ze wspolzyje 2 tyg po zabiegu.
orgaznim jesli sie zregenerowal  to przyjmie kolejna ciaze ..jesli nie to wiadomo NIE!kazda kobieta jest inna..nikt nas do niczego nie zmusza... wiemy kiedy mozemy zrobic krok do przodu..a kiedy zaczekac...
mamy sie wspierac po tej tragedii a nie obwiniac..

Katek.. ja jak trafiłam do szpitala to tam diagnozowało mnie 3 lekarzy i każdy potwierdził obumarcie.. a że to trwało już trochę to nie wypuszczali mnie do domu tylko już zostawili na oddziale.. więc nie miałam możliwości jechać jechać i konsultować u innych spoza szpitala..

co do szybkich starań.. ja niestety jestem temu przeciwna.. takie jest moje zdanie.. bo mimo, że nie cięli tam w środku nic to i tak ingerencja w macicy tą "łyżką" była.. została ona naruszona i wiadomo, że zrobiły tam się rany.. dlatego.. moim zdaniem 6 tyg.. tak jak i po połogu to jest takie minimum, żeby odczekać aż się wszystko zagoi, żeby sobie większych szkód nie narobić..

ja z perspektywy czasu.. patrząc na to co się stalo.. też myślę (głupio to brzmi),że dobrze , że to się stało tak wcześnie.. bo faktycznie dzidziuś mógł być chory.. nie zniosłabym jego teoretycznej śmierci tu po urodzeniu lub w późniejszej ciąży..
ale nie wiem też.. czy bym tą ciążę donosiła.. bo po poronieniu okazało się, że mam problemy ze sercem( od kilku lat ale zostało to zdiagnozowane w tym roku) i organizm wyniszczony przez chore migdały.. teraz jestem po leczeniu i serca i wycięciu migdałów i starać się mogę.. ale niestety musimy przeczekać, bo mąż miał równiez operacje i teraz jest na lekach sterydowych i musimy być cierpliwi aż jego organizm się oczyścić..

katek oczywiście, że się uda! każdej z nas
a możesz mi wyjaśnić.. bo nie wiem czy dobrze rozumiem.. Ty jesteś w trakcie ronienia? przed zabiegiem?
Mąż ioperację miał w lipcu ale od tej pory ciągle jest na lekach..

Małpa a jesteś w trakcie leczenia? Bierzesz w ogóle pod uwagę możliwość zajścia w kolejną ciążę?
Bo o ile dobrze kojarzę pisałaś kiedyś, że nie chcesz się starać.. a jeśli coś pomyliłam to przepraszam

Miniu bardzo chciałabym mieć dziecko, ale nie wiem czy kiedykolwiek uda się na tyle mnie podleczyć żeby to nie było ryzykowne dla mnie czy dla dziecka. Na chwilę obecną o tym nie myślę, a może raczej myślę ale ze smutkiem, bo wiem że zajście teraz w ciąże byłoby głupie. Oczywiście jestem cały czas w trakcie leczenia, natomiast ani astma, ani cukrzyca nie należą do chorób w pełni wyleczalnych

Kasiu niestety nie mam pojęcia

Zaszłam w ciążę dopiero po trzech latach i w związku z tym zorientowałam się że jestem w ciąży dopiero w drugim miesiącu, wówczas ciężko pracowałam, nosiłam ciężkie rzeczy, wdychałam chemiczne opary, może i tu być przyczyna, ciąża od początku była słaba, lekarz nie założył mi karty, niewiele mówił...

Za każdym razem jak się po coś schylałam czułam ogromny ból w podbrzuszu i jeszcze większy gdy się prostowałam, myślałam że to wyrostek na początku :c

kasia.. wynik histpat chyba jest w normie.. nie wiem dokładnie.. musisz poczekać do wizyty..
gdyby coś było nie tak to chyba byłaby łacińska nazwa jakiejś choroby.. siostra tak miała..

Katek nadzieja umiera ostatnia.. co do krwiaka nie pomogę, bo nie wiem jak to jest..

Małpa.. wiem, że astmę i cukrzycę tylko się zalecza..ale jeśli wszystko Ci uregulują.. może jednak się uda.. wierzę, że jest Ci ciężko.. ale jeśli kiedyż znajdziesz w sobie chociaż odrobinę siły to myślę, że warto zawalczyć :*

Tak

Mądre podejście.

Też musiałaś swoje przeżyć Moja mama musiała urodzić martwe dziecko, ale nawet nie miała możliwości żeby zabrać je ze sobą, to było 25-26 lat temu.

Kasiu, to, że mam dwoje dzieci pozwoliło mi przeżyć po śmierci synka. Ale to nie zmienia faktu, że już zawsze będzie nas o jednego za mało, a w naszych sercach jest kawałeczek tylko dla Marcinka i jego miejsca nie zajmie nikt inny.

Ja nie mam problemu z noszeniem ciąży. Nie byłam zagrożona poronieniem. Ale to nie zmniejsza bólu po stracie.

Na patologii ciąży spotkałam kilka kobiet które wielokrotnie roniły. Za pierwszym razem Gabrysię, która poroniła 4 ciąże i dopiero piątą donosiła do 38 tygodnia. Za drugim i trzecim Ewelinkę, która poroniła 7 razy i całą ciążę musiała leżeć przez wiotką szyjkę macicy. Tam co kobieta to historia...

Jeśli nie ma żadnych zdiagnozowanych problemów zdrowotnych mamy, to jest duże prawdopodobieństwo, że maleństwo było chore i poddało się - brutalne słowa - naturalnej selekcji. Mocno wierzę w to, że każda z nas będzie znów w ciąży i szczęśliwie ją donosi I, że nasze maleństwa będą zdrowe i silne

Cześć dziewczyny,
Jak się trzymacie?
Bo ja mam jakieś wahania nastrojów.
Jednego dnia jest ok, jakoś funkcjonuję, a zaraz drugiego dnia, budzę się zła jak osa i najchętniej bym z każdym się pokłóciła.
Może buzują jeszcze hormony. Przy tej złości są dodatkowo dołki.
Hm... nie rozumiem siebie.

Witaj ciepło minio.
Czekam jak na skazanie. Lekkie plamienie jest, ale jakby co drugi dzień.
W środę idę w końcu do lekarza.
Ja nie wiem czemu są takie późne terminy zabiegów?

Nie chcę już kochane czekać kolejnych 3,4 miesięcy na kolejną ciążę. Mam wrażenie, że mam presję wiekową.
A Ty minia jak się czujesz?

Cześć dziewczyny
przeszłam przez to samo Serduszko mojego maleństwa przestało bić.... Nie miałam zabiegu bo mój organizm sam się poddał...
Kiedy czytam przez co przechodzi Katek to szczerze współczuję! Nie wyobrażam sobie tego czekania na nieuchronne...
A teraz tak mną szarpią nastroje, hormony, sama nie wiem co się ze mną dzieje. Niby minęło już parę miesięcy, bo całe zło wydarzyło się w ostatnim tygodniu czerwca. Myślałam, że jakoś sobie to poukładałam, że sobie poradziłam.... tymczasem od miesiąca codziennie pojawia mi się w głowie myśl, że powinnam inaczej wyglądać, że powinnam czuć ruchy maleństwa..... Wokół mnie - w pracy, u znajomych - dzieci się rodzą, albo są oczekiwane, a ja sobie z tym nie radzę.... Bo przecież ja też powinnam...
I do tego tak strasznie się samoistnie wkręciłam, że może we wrześniu @ nie przyjdzie, że w jakimś sensie odzyskam to co utraciłam.... ale to były tylko urojenia. I obiecałam sobie, że przestanę o tym myśleć, o tym pragnieniu aby być znowu w ciąży, przestanę sprawdzać na jakim etapie jest mój cykl, czy kochając się mamy szansę na dzidziusia czy też nie... i nie potrafię. Męczę się i szarpię sama ze sobą... bo najbardziej na świecie pragnę odzyskać ten skarb, który odszedł....

Miniu to był 10 tydzień.
Mam tego świadomość, że jakoś kiepsko sobie radzę, ale na razie nie bardzo wiem jak z tego wybrnąć. Jakoś się dźwignę, tym bardziej, że jak Ty mam moje małe szczęście w domu, które nie pozwala mi się za bardzo roztkliwiać i trzyma mnie w kupie Też jest z 2010 r. tylko ze stycznia.... Maleństwo też miało urodzić się w styczniu - cała nasza trójka by była Kozami.

Dziękuję za ciepłe słowa.... czasami wystarcza, a na pewno pomaga, móc z siebie wyrzucić te wszystkie słowa i uczucia...

Katek masz rację... z jednej strony człowiek pragnie zobaczyć dwie kreski na teście, a z drugiej pojawia się strach przez stratą, bólem i pustką.... przechodzeniem ponownie przez to co najgorsze.

Pozostaje nadzieja, że zawsze wszystko jakoś się ułoży i będzie dobrze....
Tego Wam życzę dziewczyny! Aby było po prostu dobrze! Dla każdej z nas!

Tylko pozostaje nadzieja, bo naprawdę nie mamy wpływu na to, co dzieje w nas.
Ale wiecie, im więcej poronień, tym bardziej troszkę zmienia się pogląd.
Moim zdaniem, pierwsze poronienie jest szokiem i eskalacją wielu emocji, zwykle bardzo bolesnych.
A jak następuje kolejne poronienie, to od razu jest myśl, że "skoro przetrwałam tyle, to przetrwam więcej"
Ale jest jedno pytanie. Co jest złego, że ten zarodeczek umarł?

Nie wiem, ale zastanawiam się, czy aby nie zajść ponownie w ciążę w dosyć szybkim czasie, np. od miesiąca.
Może się uda, a jak kolejne poronienie, to w końcu lekarze dadzą skierowanie na darmowe badania.
Albo nie wiem, silny instynkt się objawia, albo strata kolejnego dzieciątka i oczekiwanie " w zamian"?

Minio, pytałaś jak czuję się fizycznie. Ogólnie czuję się pod tym względem dobrze. Nic nie boli (żadne jajniki, żadna macica, itp.) Plamienia mam b.malutkie i to jasnego koloru brązowego.

Ale wiecie. Dużo kobiet porania. Zaczyna to być statystyka. Nie wiem, moze działanie Czarnobylu?

Katek... dziękuję za powitanie
Tak, mam Skarba w domu od, już prawie, 5 lat. Tym większym szokiem była utrata kruszynki, bo pierwsza ciąża przebiegała książkowo, a dla mnie był to bardzo trudny czas, miałam mnóstwo stresów, cały świat mi się zwalił na głowę - tak wtedy myślałam - a Piotrek urodził się zdrowiutki. Nie wiem co było powodem , przyczyną czy jak by tego nie nazwać poronienia.
Chyba pozostaje tylko myślenie, że tak właśnie musiało się stać...
Co do starań, to właśnie NIE chciałam się starać, nie chcę się starać.... chciałabym aby było tak jak teraz - po prostu nie zabezpieczać się i czekać co da nam przyszłość.
Tylko, że sama sobie robię wodę z mózgu, że mnie to przeraża. Powtarzam sobie, że powinnam przestać myśleć, chcieć, zdać się na los, co ma być to będzie i pewnie będzie to najlepsze - przecież ponoć nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło - co może się stać. Ale jak wspomniałam wcześniej: rozsądek - rozsądkiem, a ja sama myślę o tym w którym dniu cyklu jestem i czy coś "zaskoczyło" czy nie.
Paranoja jakaś ze mną, ale jak widać "osobą, która doprowadza mnie do największego szału, jestem ja sama" Chyba też odczuwam presję wieku - boję się, że za stara się robię na dzidziusia, a do tego nie chcę aż tak ogromnej różnicy wieku miedzy rodzeństwem, 5-6 lat i tak uważam za bardzo dużo.

karmelita mnie też bardzo zależało na nie wielkiej różnicy wieku.. a tu zonk..

katek jutro na zabieg jedziesz?
ja mimo iż nosiłam w sobie prawie 3 tyg martwego dzidziusia to plamiłam odrobinę.. nawet plamieniem tego nazwać nie mogę, bo to były tylko niteczki brązowego śluzu..

katek..na pewno jeszcze będą Ci badania powtarzać.. trzymaj się tam jakoś.. chociaż łatwo na pewno nie będzie :*

Katek, mysle o tobie...trzymaj sie

Witajcie..
Dziękuję kochane za wsparcie duchowe.
Jest już po krzyku. Dziś dopiero wróciłam.
W szpitalu było całkiem miło. Przy zabiegu leciała muzyka rock;)
Ciśnienie miałam wysokie i żyła mi pękła. Kobiecinka musiała się wkuć po raz drugi.. brrr;/
W ogole mam b.małe krwawienie i jama macicy "czysta". Tak określił lekarz. Oczywiście żaden nie chce ze mną rozmawiać o 2 poronieniach, bo odwołują się, aby pójść do swojego lekarza. Trele, morele..

Przyjechałam do domu zmęczona psychicznie, mimo, że była ze mną jedna kobieta na sali. Mam doła..
Potrzebuję czasu. To jest jeszcze świeże.

Czas leczy rany..
Chciałabym się wcześniej postarać o dziecko. Po pierwszej miesiączce. Mimo, że lekarz asekuracyjnie zalecił po 3 miesiącach. To przecież wcześniej czekałam, tak. I nadal to samo.

Przede mną były 3 kobiety z poronieniami, ale one już mają dzieci.

Z chęcią bym gdzieś pojechała odpocząć..