Czy facet bez mieszkania jest u was skreślony? - Netkobiety.pl

W miłości to nie powinno mieć najmniejszego znaczenia. We wspólnym życiu już tak. Nawet na tym forum możesz poczytać ile ludzie maja problemów z teściami albo rodzicami po wspólnym zamieszkaniu. Po czymś takim wszystko się w domu zmienia.

31 latek mieszkający z rodzicami? Odpada.
Ale nie dlatego, że nie ma mieszkania, tylko dlatego, że mieszka z rodzicami. To żadna ujma, że z jednej pensji kogoś nie stać na kredyt hipoteczny. Ale jeśli facet ma jaja, to jeśli na kupno mieszkania go nie stać, to wynajmuje małe mieszkanie na spółkę z kolegą.
Jak trzydziestolatek mieszka u rodziców, to zwykle chodzi o to, że mu mama gatki pierze i obiadek pod nos podtyka. A to w tym wieku jest nie do przyjęcia....

Mój kuzyn mieszka w małym 10m pokoiku, a mieszkanie nie jest duże, ma raptem bodajże 35m.
On jest korepetytorem i od czasu do czasu gdzieś dorabia,  czy się dokłada do rachunków to nie wiem, nie pytałem.
Tak czy owak, jakiegoś planu na przyszłość to on bynajmniej nie ma, machnął ręką na to że kogoś pozna ponieważ uważa że dziewczyny w jego wieku już bardziej patrzą na takie sprawy jak mieszkanie czy samochód, on nie ma ani tego ani tego, o ile samochód może mieć to już mieszkania nie, 200tys to jednak spora suma.

Sam nie wiem co o ty myśleć, opinia koleżanki "Panna Orzelska" mnie ucieszyła, z kolei opinia "Szarlotkinagorąco" już mniej.

Pozdrawiam

W Twoim wieku taka sytuacja to standard, nie ma jakiegokolwiek znaczenia dla Twojej "atrakcyjności"

Nie masz racji, "wyprowadzenie się" bardzo zmienia podejście do życia. Szczególnie rozpieszczonych przez rodziców ludzi.

Amen 

No cóż, z takim podejściem, z takimi uprzedzeniami, zawsze będziesz wydobywał dokładnie tę patologię z kobiet, zawsze będziesz nawiązywał połączenie z ich złą stroną...

Zależy od sytuacji, jeśli facet ma pracę i jest samodzielny (dokłada się do rachunków, sam sobie pierze, etc.), to mnie to nie przeszkadza.
Gorzej, jeśli jest pasożytem na utrzymaniu rodziców.

Facet bez zaplecza logistyczno-ekonomicznego zwłaszcza osiągniętego własnymi siłami zawsze będzie skazany na bycie tzw "window shopperem". Tylko w chwili słabości jakiejś kobiety ma szansę na chwilę zaistnieć ewentualnie zorganizować sobie jakąś szarą mysz bo te też wielkiego wyboru nie mają.

Dziękuję za odpowiedzi

Tylko troszkę nie o to mi chodziło.
Ja nie chciałem abyście oceniali Kuzyna tylko czy jak poznałybyście faceta i dowiedziałybyście się że nie ma mieszkania to byłby koniec znajomości?
Załóżmy że facet jest samodzielny, pracowity, zaradny i ma chęć do życia lecz....brakuje mu swego kąta, o to mi chodziło w tym temacie, czy brak mieszkania odpycha?
Wiem że kuzyn trochę na własne życzenie stawia sobie kłody pod nogi, szkoda mi go, bo jest inteligentny ( ja to przy nim prosty chłop ) i przystojny, nawet zaryzykuje stwierdzeniem że jest bardziej urodziwy niż ja.
Tak czy siak, niektóre odpowiedzi mnie ucieszyły.
Pozdrawiam

Rozsądna ocena kogoś to nie polega na tym co ktoś ma, lecz co ze sobą reprezentuje. Każda osoba w związku to po trosze inwestycja, lepiej oceniać zyski niż to, że słabo to wygląda na dzień dobry.
Jeden los w lotto też słabo wygląda, ale z tego może być wielka wygrana

Zgadzam się z Tobą !

No shit

A czy Ty byś chciał się spotykać z osobą, która skreśla drugą TYLKO na podstawie jednej informacji o mieszkaniu / nie mieszkaniu z rodzicami? No właśnie.
Z drugiej strony kobiety chyba potworami nie są i biorą pod uwagę również tło dlaczego sytuacja jest taka a nie inna, bo jeśli facet rzeczywiście mieszka z rozicami ?bo tak jest mu dobrze? to sam bym takiego gościa wysłał na drzewo.
Trochę tak na marginesie.Dziwię się, że tak dużo facetów, dorosłych już, w wieku  dwadzieścia kilka do trzydzieści kilka, tak bardzo przejmuje się tym co powie czy zrobi kobieta. Facet w takim wieku raczej powinien być na swoim, a jeśli jest to motywowane tym, co sobie pomyśli kobieta, to chyba też nie za bardzo... Motywacją ma być chęć zmiany SWOJEGO życia, a nie próba przypodobania się komuś. Masz swoje mieszkanie = prawdopodbnie jesteś zaradny = prawdopodopnie masz dorbą pracę czy też perspektywę na nią i tak dalej. Będziesz miał fajne  życie, to pojawią się też fajni ludzie, fajne kobiety i tak dalej.
Widzisz ja na przykład mieszkania nie mam (wynajmuję z kolegą) a mam już 28 lat ! Tylko, że jest to czymś  tam sobie umotywowane i gdyby jakaś kobieta oceniła mnie przez pryzmat chaty, to chyba bym się roześmiał, bardzo głośno ;-)

A jak kobieta będzie lubiła akwaria z gupikami, to też zaczeniesz hodować gupiki?

moje zdanie jest takie. KAŻDY !! czy to facet czy baba, każdy ocenia 30to paro latka mieszkającego z rodzicami za jakiegoś dziwaka i że na bank jest coś z nim nie tak. Taki jest pierwszy odruch, no tak już jest nic się nie poradzi. Natomiast później jak się zaczyna z człowiekiem rozmawiać to się przestaje myśleć że coś z nim nie tak
Ja poznałam mojego faceta jak miał 29 lat i mieszkał z matką i bratem do 31 lat. i to jeszcze z bratem w jednym pokoju potem kupił mieszkanie. no ale nie każdy dostaje kasę w spadku lub mieszkanie i nie każdego stać na kredyt. Niestety takie mamy czasy że albo urodziliśmy się w dobrej rodzinie gdzie jest szansa pomocy finansowej, albo trzeba szukać 2 połówki żeby mieć swoje mieszkanie.

Dla mnie to nie jest problem tak bardzo finansowy, bo mnie by nie interesowało, czy facet ma mieszkanie własne czy wynajmuje - oczywiście, jeśli mówimy o osobach po 30-tce. Po prostu niepokoiłby mnie fakt, że nadal mieszka z mamą, a nie brak kasy. Wolałabym wiązać się z facetem, który nie przenosi się bezpośrednio do wspólnego mieszkania ze mną z domu rodzinnego - żeby wiedział, jak się mieszka samemu, nauczył samodzielności, zaradności (i nie mówcie, że mieszkając z rodzicami też można być samodzielnym - owszem, ale nie w każdej kwestii, mieszkając z rodzicami raczej ZAWSZE miał to zaplecze, że ktoś mu w ostateczności pomoże) i żeby przypadkiem nie oczekiwał, że przejmę obowiązki jego mamusi, jeśli przypadkiem była nadopiekuńcza, a jemu z tym było dobrze.

Czy takiego faceta bym skreśliła? Hm, gdyby to była losowa sytuacja - np. stracił pracę albo stało się coś innego i np. powrót do domu rodziców był tylko rozwiązaniem tymczasowym i jedynym możliwym, to może nie, ale i tak poczekałabym z poważniejszymi deklaracjami itp., aż sobie wszystko ułoży, ot, żeby zobaczyć, jak sobie poradzi. Moja koleżanka jak miała 20 lat była z facetem starszym od niej o jakieś 12 czy 14 lat. I niby szukał pracy, niby chciał się w końcu wyprowadzić, ale jednak po 1/2/3 miesiącach każdą pracę rzucał, a mamusia jak opierała syneczka, tak opiera nadal, koleżanka na szczęście zmądrzała. Więc po prostu uważałabym na takich.

A co do kwestii finansowych... bardziej doceniałabym mężczyznę, który zarabia nawet te 1200 zł i wynajmuje kawalerkę, niż takiego, który zarabia Bóg wie ile i mieszka z rodzicami. Cenię sobie niezależność, dziwiłoby mnie to, że się nie chce wyprowadzić, uniezależnić, odciąć pępowinę i po prostu instynktownie by mnie to odrzucało.

Gdy wychodziłam za mąż mój mąż miał 32 lata i mieszkał z rodzicami. Nigdy nie byłam materialistką, więc nie przeszkadzał mi brak samochodu, mieszkania ani to, że zarabia 1100zł. Pokochałam go za to jaki jest, a nie za to co ma ( a raczej czego nie ma).
W tym momencie ( 4 lata po ślubie)  mamy dom, dwa mieszkania i dwa samochody. To, że ktoś siedzi po 30 z rodzicami nie oznacza, że jest jakimś leniem. Po prostu mój mąż potrzebował bodźca w postaci żony i dzieci.

No już bez przesady.Majątek zdobyty przed małżeństwem podziałowi nie podlega.
A kobiety mają mniejsze możliwości zarobkowania i nie strugajmy wariata, że w tej kwestii panuje równość.

A jak nie ma kasy to jeszcze gorzej
Czyli jedno wyjscie - nie mowic ile się ma kasy, ale że się ma.

Ciekawe ilu nieudaczników jest w stanie być kochanymi.

Kogoś kto nie ma kasy dajmy na to i sobie mieszka z rodzicami jak gdyby nigdy nic.

Wnioskując z Twojego wieku mniemam, że i narzeczony młody raczej.W takiej sytuacji wszystko ok.Ale gdyby facet czterdziestoletni mieszkał z rodzicami i zarabiał minimalną, to w większości przypadków będzie to już nieudacznik.
Na wszystko jest w życiu pora i w naszych realiach dorobienie się (jakiegokolwiek) własnego kąta po ładnych kilku latach pracy jest osiągalne dla przeciętnego człowieka.

W Warszawie?
zaraz pęknę ze śmiechu...
mam 32 lata, pracuję od 12-stu i nie wiem jak miałbym w tym czasie odłożyć równowartość 100 ŚREDNICH [!] pensji na własne mieszkanie, nawet żywiąc się na śmietnikach i ubierając w MOPS-ie,
oczywiście można jeszcze wziąć kredyt  ale naprawdę nie słyszałeś, że ktoś po prostu w oczach banku nie ma zdolności kredytowej i choćby stawał na głowie, to żaden bank mu żadnej poważnej sumy nie pożyczy?   

moi znajomi, rówieśnicy, szarzy, przeciętni ludzie własnych mieszkań na ogół nie mają, poza nielicznymi szczęściarzami-spadkobiercami,
większość, by odciąć się od rodzicieli wynajmuje jakieś zatęchłe klitki,
paru ma te nieszczęsne kredyty, które uczyniły ich niewolnikami, a miesięcznie wydają na spłatę często więcej, niż ci wynajmujący

Rzucenie pracy, popadnięcie w alkoholizm i zostanie menelem całkowicie wyeliminuje to ryzyko.

Facet bez mieszkania, nawet z określeniem nieudacznik, jest zawsze lepszy od faceta który ma kasę ale jest prostakiem czy chamem...

Mieszkanie z rodzicami? zależy, jak się na to patrzy? mieszkam, bo jest mi wygodnie, bo mamusia podaje obiadek, sprząta, pierze i przynosi czyste majteczki?  żenada? ale są tacy, którym tak jest wygodnie.. może to nie odcięta pępowina, a może czyste pasożytnictwo.. a może i jedno i drugie..

Ale mieszkam, bo chwilowo nie potrzebuję niczego innego, ale w każdej sytuacji mam możliwość się wyprowadzić i zamieszkać na swoim ? wynajmowanym, kupionym, kredytowanym ? wszystko w sumie jedno?

Ważne, by chcieć być samodzielnym, rozwijać się, realizować..
Ważne, by mieć plan, który w swoim tempie się realizuje?

Czy odrzucam faceta bez własnego mieszkania? Nie.. chociaż sama własne mam? liczą się chęci i zaangażowanie..

Ktoś tu napisał, że związek to inwestycja.. i w pewnym sensie się z tym zgadzam? nie wyobrażam sobie bowiem sytuacji, że jedna osoba wszystko ma, pracuje, zarabia, inwestuje w dalsze życie, a druga tylko siedzi i czeka na więcej? czasem odkurzy, czy ugotuje obiad, ale potem ciężko jest tym wszystkim zmęczona i nie potrafi zrobić nic więcej?

Wychodzę z jednego ważnego dla mnie założenia ? nie musimy wszystkiego umieć, wiedzieć, znać? wystarczy, że trochę ruszymy głową i znajdziemy wyjście z sytuacji.. a często tych wyjść jest naprawdę dużo, tylko nie zawsze chce się je zobaczyć..

Mój mąż nie miał mieszkania, kiedy zaczął się ze mną spotykać.. nie miał samochodu, a nawet prawa jazdy.. nie było to przeszkodą?
Ale kiedy ja zaczęłam się wspinać dalej (i żeby nie było ? wcale nie kosztem związku), on zrezygnował z pracy, odrzucił myśl o zrobieniu prawa jazdy, bo jak powiedział: jemu do szczęścia nie jest potrzebne, po prostu usiadł i? czekał?

Doczekał się? powrotu pod skrzydła mamusi.. i jakoś nie spieszno mu, żeby się stamtąd wynosić..

Ciężko odpowiadać za czyjeś ambicje..
każdy bierze odpowiedzialność za samego siebie.. każdy dąży do tego, co chce osiągnąć..

Myślę, że związek powinien się opierać na wspólnych planach... ok, nie zawsze identycznych, bo każdy jest indywidualnością i może chcieć czegoś innego, ale jednak wspólnych..

mój mąż tych planów nie miał... nie miał ich nawet wtedy, kiedy na świat przyszło dziecko..

Jak dla mnie to: pełna mechanizacja, krawat na szyję, konto w banku, wódka w lodówce i wtedy to jest mężczyzna a nie gówniarz. Ale autorze ty się nie masz co załamywać. Bo masz dopiero 20 lat więc jeszcze małolat z Cb i spokojnie. Wiadomo, ze mało który chłopak w twoim wieku ma mieszkanie, pewną prace i coś na lokacie. Wszystko przed tobą. Moim zdaniem facet dopiero po 30 powinien się ustatkować. W tym czasie dać sobie czas na to by się wyszaleć i dorobić, tak samo kobieta. Chyba, ze ktoś ma jakieś mega super warunki kasę, mieszkanie i ma jakąś podbramkowa sytuację to może coś wcześniej. Ale jak dla mnie ot jest nieodpowiedzialność gdy dwoje gówniarzy bez kasy, pracy wyprawia wesel na koszt rodziców i zwalają się rodzicom na głowę a potem jeszcze marudzą, jacy to teściowie nie dobrzy.

Insurmountable_Woman, wedle tej twojej schizy, wszyscy artyści oraz ludzie którzy wolą żyć pełnią życia a kasy dorabiać tyle ile w danym momencie potrzeba, to wszystko gówniarzeria...

Jak ty wytrzymujesz kobieto takie życie na ciągle spiętej dupie, wieczna pogoń za pieniędzmi, materializm jako jedyne kryterium oceny adekwatne do każdej sytuacji...

Ktoś cię kiedyś skrzywdził?

Niektórzy faceci nie chcą mieć smyczy na szyi w postaci krawata, nie czyni ich to mniej dojrzałymi ludźmi. Idą inną drogą.

W twoim świecie wszystko musi być trybikiem w jednej wielkiej, totalitarnej maszynie konsumpcjonizmu. Wszystko co choć trochę odstaje od normy społecznej wyznaczającej "ideał" jest dla ciebie śmieciem. Łącznie z ludźmi, ba, nawet z własnym ojcem, bo nie zapewnił odpowiednich wczasów dla królewny...

Jesteś karykaturalna.

Ludzie urodzeni w rodzinach ze "starą kasą" śmieją się takim jak ty w twarz. Poświęcisz całe życie na ten wyścig, kosztem zdrowych relacji z ludźmi, a do śmierci nie zarobisz nawet połowy wartości jednego obrazka który wisi u nich na ścianie...

Takie podejście lubię, choć sam wódkę trzymam tylko dla starej gwardii bo z byle kim nie wychylam.

Znam naprawdę wiele sytuacji życiowych. Mówiąc szczerze to z pewnym zażenowaniem słucham kobiet, które to z dumą opowiadają o swoim mieszkaniu, a jak się zapytasz skąd je mają, to się okazuje, że rodzice kupili albo po babci w spadku dostali. No po prostu szczyt zaradności Wynajmowanie kawalerki za 1000zł - no jest to bardzo rozsądna (sic!) opcja - wprawdzie tyle to wynosi rata kredytu za porządne mieszkanie. Współwynajmowanie pokoju w mieszkaniu z innymi - kto mieszkał, ten wie - ile się tak da? Ciągle są jakieś problemy i brak prywatności. Takie wynajmowanie ma sens, jeśli się wyjechało za pracą, ale jeśli ta praca jest w tym samym mieście, co dom rodzinny? Ja też mieszkałem prawie do 30-tki w mieszkaniu z matką - miało ono prawie 100m kwadratowych i 3 pokoje - miałem się wyprowadzać będąc samemu dla czyjegoś widzimisię? Poznałem dziewczynę, to się wyprowadziłem i zamieszkaliśmy razem - to jest chyba najlepszy test wspólnego życia. Była jednak między nami niezgodność charakterów i się rozeszliśmy. No to wróciłem do starego mieszkania i już. A potem poznałem inną dziewczynę - ja dalej mieszkałem w domu rodzinnym, a ona z koleżankami wynajmowała, bo jej rodzice mieszkali w innym mieście - i to był jedyny powód. A potem wyjechaliśmy razem za granicę i było przez jakiś czas tak, że to ja ją całkowicie utrzymywałem. Nawzajem się wspieraliśmy i to było zdrowe. Po to się (przynajmniej wg mnie) ludzie łączą w stałe związki, żeby wspólnie coś budować. Nigdy nie wiesz, czy jutro nie stracisz pracy, nogi, albo dom ci nie spłonie. Znam takie osoby, które mają tak toksycznych rodziców, że musieli uciekać z domu. Ale są też tacy, którzy mogą liczyć na pomoc rodziców i to jest zdrowe, po to jest wszak rodzina. W czasie, kiedy mieszkałem z rodziną dokładałem się do opłat i miałem swoje obowiązki. Tak, mamusia mi prała gacie - a co, miała z kosza wygrzebywać które są czyje i wrzucać do pralki tylko swoje? No chyba że wasze matki robią pranie kijankami na brzegu strumienia Swoją drogą - ciekawym jest fakt, że w tej roli zawsze stawiacie matkę - czyli jednak ojcowie w waszych domach nie zajmowali się praniem? Nikt nigdy wtedy, zwłaszcza żadna kobieta nie wartościowała mnie na to, czy mieszkam sam, czy z matką. A jak chciała ze mną zamieszkać, to zamieszkiwaliśmy razem w wynajętym i już. I można było WSPÓLNIE myśleć o przyszłości i to było najwspanialsze. I znam bardzo wiele starszych par, które zaczynały od niczego, ale wspólnymi siłami doszli do czegoś, co ich łączy dodatkowo. I to jest piękne. A prawdziwym problemem to jest emocjonalne, a nie ekonomiczne uzależnienie od rodziców. A to niestety nie idzie w parze. Uczulam też, że jeśli mieszkanie kupili i urządzili rodzice, to jest też duża szansa, że będą oni ingerować w wasze życie cały czas. Macie mózgi, wiec ich używajcie, anie reagujcie jak pies Pawłowa.

Na mnie to w chwili obecnej bardziej działają zniechęcająco właśnie kobiety posiadające mieszkanie, na które nigdy nie musiały zapracować, bo dostały od rodziców, albo w spadku. Obawiam się, że taka kobieta będzie całe życie roszczeniowa. I dziwi mnie też podejście kobiet, które interesuje tylko materialny stan faktyczny, a nie rzeczywiste działanie faceta.

W ogóle czasem jak czytam wypowiedzi kobiet, to sposób rozumowania niektórych z nich pozostawia wiele do życzenia, a skutki potem są opłakane.

Też ślepo wierzyłem, że te nie chcące mieć dzieci nie będą chciały stabilizacji/zaradnosci/bezpieczenstwa. Nic bardziej mylnego.
To działa tak samo antyseksualnie (aseksualnie?), tylko one jeszcze nie wszystkie o tym wiedzą. Z reszta wypadałoby, by o tym wypowiedziała się własnie nie chcąca mieć dzieci.

A ty nie masz mieszkania?