Chłopak bez pracy, uzależniony od gier - Netkobiety.pl

Postawiłam mu ultimatum, w sumie wiele razy to robiłam, ale on ma wielki wpływ na mnie. Najdłużej nie widzieliśmy się tydzień po kłótni na taki właśnie temat, po tygodniu się odezwał ( w sumie odzywał się codziennie) i powiedział, że coś ma ale jak widać dalej jest w czarnej d*pie, bo nie robi nic. A sam planuję zakładanie ze mną rodziny, wspólny dom i dzieci...

Mogę dodać, że całkiem niedawno z nim rozmawiałam ( jakieś 30 min temu ) przez telefon, powiedziałam mu, że jest leniem i że nie widzę wspólnej przyszłości z takim człowiekiem, dodałam, że jutro ma zacząć coś robić. I oczywiście jego ulubiony tekst: ropzumiem, że ze mną zrywasz, ok. Nie wytrzymuję psychicznie z takim podejściem ...

Mogę dodać, że całkiem niedawno z nim rozmawiałam ( jakieś 30 min temu ) przez telefon, powiedziałam mu, że jest leniem i że nie widzę wspólnej przyszłości z takim człowiekiem, dodałam, że jutro ma zacząć coś robić. I oczywiście jego ulubiony tekst: ropzumiem, że ze mną zrywasz, ok. Nie wytrzymuję psychicznie z takim podejściem ...

Co - ale tak konkretnie - powoduje, że "czujesz, że to ten", "myślisz o nim poważnie" i "chcesz z nim zakładać rodzinę"? Rozumiem jakieś wzniosłe, romantyczne ochy i achy, ale do wiązania się z kimś na stałe trzeba czegoś więcej.

Chcesz mu pomóc? A w czym? On nie ma problemu, on ma jak w raju: długie spanie, całe dnie spędzane na ulubionych rozrywkach. Tylko dziewczyna, która uparła się, że będzie jego drugą matką, nad uchem mu bzyczy i jakieś nudne, upierdliwe kursy wyszukuje, to trzeba się od niej odganiać, jak od uprzykrzonej muchy.

"W****dalasz mi się w życie" - serio tak zachowuje i wysławia się przyszły mąż i ojciec? "Rozumiem, że ze mną zrywasz, ok." - przecież on tylko czeka, aż to powiesz i będzie miał święty spokój, nie widzisz tego?!

natinis napisał/a:

antykobieta napisał/a:

Uzasadnij.

Zmienił moje życie, ja też miałam problemy rodzinne i byłam załamana ( moi rodzice są po rozwodzie, co przeżyłam naprawdę ciężko, tym bardziej, że mam młodszego brata ), dzięki niemu uwierzyłam w Boga i przez ten cały czas jest dla mnie oparciem w życiu, wiem, że nigdy przy nikim sie tak nie otworzę. Mimo tych 2 lat, masy kłótni, nie czuję monotonii i czegoś w rodzaju 'przyzwyczajenia' zamiast miłości. Tylko męczy mnie ten jeden temat, bo od roku się strasznie zmienił i zaczął mieć gdzieś wszystko co go otacza

Szczerze wątpię raczej Tobie zaczęły spadać klapki z oczu. Wdzięcznośc piękna sprawa ale na niej życia nie zbudujesz. Co on jest gotów poświęcić dla Ciebie?

Wiele razy z nim 'zrywałam' i nie odzywałam się w ogóle przez kilka dni i to On przybiegał, wydzwaniał i przepraszał, mimo że nie chciałam do niego wracać, dawałam mu święty spokój tak wiele razy, ze nawet nie umiem tego zliczyć i zawsze wracał i obiecywał, że się zmieni. Zmeiniał się na kilka dni, góra tydzień, wiem, że jestem głupia ale miałam wielu chłopaków i do żadnego czegoś takiego nie czułam, dlatego chciałabym mu jakoś pomóc, zmotywować do tego, żeby coś zrobił ze swoim życiem

Jozefina napisał/a:

assassin napisał/a:

Jakby to ująć... nie jesteś jego matką, żeby go wychowywać od nowa, on sam powinien chcieć zmian, a skoro ma to w sumie gdzieś, to wiej czym prędzej...

PS A nie doczytałem pół godziny temu zerwaliście.

Nie zerwali ona mu tylko pogrozila.
Wiesz co nie rób nic. Nie truj, nie szukaj pracy , nie pomagaj. Trzymaj się swojego planu, skończ staż poszukaj pracy w większym mieście i przeprowadź się. A jego zostaw w spokoju i obserwuj kiedy zacznie się kisic.

Właśnie razem uzgadniamy to, żeby się przeprowadzić i on ma takie wytłumaczenie, że zacznei szukać wtedy pracy, czyli w przyszłym roku, bo na to wychodzi. A do tego czasu będzie 'odpoczywać', tylko, że nie bierze pod uwagę tego, że ma maturę, skończył LO i nie ma żadnego zawodu tylko doświadczenie w składaniu jakiś części w fabryce, bo taka miał pracę przez 2 lata.. to Chcę mu uświadomić, że będize mu ciężko ale jak widać on zacznie szukać pracy/stażu/kursów - od JUTRA

natinis napisał/a:

Jozefina napisał/a:

Nie zerwali ona mu tylko pogrozila.
Wiesz co nie rób nic. Nie truj, nie szukaj pracy , nie pomagaj. Trzymaj się swojego planu, skończ staż poszukaj pracy w większym mieście i przeprowadź się. A jego zostaw w spokoju i obserwuj kiedy zacznie się kisic.

Właśnie razem uzgadniamy to, żeby się przeprowadzić i on ma takie wytłumaczenie, że zacznei szukać wtedy pracy, czyli w przyszłym roku, bo na to wychodzi. A do tego czasu będzie 'odpoczywać', tylko, że nie bierze pod uwagę tego, że ma maturę, skończył LO i nie ma żadnego zawodu tylko doświadczenie w składaniu jakiś części w fabryce, bo taka miał pracę przez 2 lata.. to Chcę mu uświadomić, że będize mu ciężko ale jak widać on zacznie szukać pracy/stażu/kursów - od JUTRA

Nie licz na to że on z Tobą pojedzie. Skąd będziecie mieć pieniądze na wynajem? On o tym w ogóle myśli? Nie wydaje mi się. Wiesz organizuj wszystko tak byś mogła w razie czego wyjechać sama. Bo dobrze  wiesz jak wspólny wyjazd się skonczy

Jozefina napisał/a:

natinis napisał/a:

Właśnie razem uzgadniamy to, żeby się przeprowadzić i on ma takie wytłumaczenie, że zacznei szukać wtedy pracy, czyli w przyszłym roku, bo na to wychodzi. A do tego czasu będzie 'odpoczywać', tylko, że nie bierze pod uwagę tego, że ma maturę, skończył LO i nie ma żadnego zawodu tylko doświadczenie w składaniu jakiś części w fabryce, bo taka miał pracę przez 2 lata.. to Chcę mu uświadomić, że będize mu ciężko ale jak widać on zacznie szukać pracy/stażu/kursów - od JUTRA

Nie licz na to że on z Tobą pojedzie. Skąd będziecie mieć pieniądze na wynajem? On o tym w ogóle myśli? Nie wydaje mi się. Wiesz organizuj wszystko tak byś mogła w razie czego wyjechać sama. Bo dobrze  wiesz jak wspólny wyjazd się skonczy

Właśnie wiem, dlatego tutaj piszę, co mogę zrobić. Wspomagałam sie różnymi rzeczami, chwaliłam go przed kolegami, że mi pomagał uczyć się do matury z matematyki, że dzięki niemu zdałam, bo jestem bardziej humanistką niż ścisłowcem. Rozmawiałam z jego mamą, ale ani ona ani jego ojciec jakoś nie za bardzo są zainteresowani edukacją swoich dzieci. Groziłam, prosiłam, płakałam, zrywałam, wracałam, pomagałam i ku*wa nic ! Dobija mnie to naprawdę bo mimo swojego młodego wieku, myślę, że mam poukładane w głowie i wiem, że ten chłopak daje mi szczęście

natinis napisał/a:

Jozefina napisał/a:

Nie licz na to że on z Tobą pojedzie. Skąd będziecie mieć pieniądze na wynajem? On o tym w ogóle myśli? Nie wydaje mi się. Wiesz organizuj wszystko tak byś mogła w razie czego wyjechać sama. Bo dobrze  wiesz jak wspólny wyjazd się skonczy

Właśnie wiem, dlatego tutaj piszę, co mogę zrobić. Wspomagałam sie różnymi rzeczami, chwaliłam go przed kolegami, że mi pomagał uczyć się do matury z matematyki, że dzięki niemu zdałam, bo jestem bardziej humanistką niż ścisłowcem. Rozmawiałam z jego mamą, ale ani ona ani jego ojciec jakoś nie za bardzo są zainteresowani edukacją swoich dzieci. Groziłam, prosiłam, płakałam, zrywałam, wracałam, pomagałam i ku*wa nic ! Dobija mnie to naprawdę bo mimo swojego młodego wieku, myślę, że mam poukładane w głowie i wiem, że ten chłopak daje mi szczęście

Jeżeli to co teraz napisałaś to Twoja definicja szczęścia to czemu to chcesz zmienić? Inaczej jeśli daje Ci szczęście to czemu go chcesz zmienić?

nanitis -- przykra diagnoza -- jesteś dla tego chłopaka jak jego matka, albo będziesz taka... będziesz musiała zapewnić mu byt...

Jest jednak rozwiązanie -- idź swoją ścieżką życia niezależną od niego... on albo zostanie przy grach pod opieką kogoś, albo uniesie głowę zza ekranu i pobiegnie w stronę kobiety, z którą zeche spędzić razem życie na zasadach partnerskich -- czytaj "dlaczego mezczyzni kochają zolzy"

natinis napisał/a:

(...)czuję, że się tylko ośmieszam i tworzę sobie status naiwnej. (...)
nie wiem czy w ogóle jest sens

Jeśli chcesz dołączyć do grupy osób nazywanych na tym i innych forach 'kochającymi za bardzo', to traktuj i siebie, i chłopaka tak jak do tej pory. zanim jednak podejmiesz taka decyzje, przeczytaj historie tych osób i zobacz, do czego taka postawa doprowadza.

Jeśli nie, przypomnij sobie co TY lubisz robić. Zastanów się, dlaczego przedkładasz prawa innych osób nad własne i jakie masz korzyści z bycia wiecznie matkującą.

Już sie powtarzam ale jedynym problemem jest jego lenistwo i uzależnienie od gry, już myslałam, czy by mu nie usunąć konta, bo mam taką możliwość. Wiem, że jakby nie miał tej gry to by mu się nudziło i czegoś by zaczął szukać

(...)potrafię postawić na swoim w wielu kwestiach(...)

natinis napisał/a:

(...)potrafię postawić na swoim w wielu kwestiach(...)

Dlaczego nie postawisz na swoim w tak ważnej kwestii, jaką jest Twoja przyszłość?
Dlaczego tak bardzo zajmujesz się nim, nie sobą?
Co, dzięki takiej swej postawie (przejęcie odpowiedzialności nad drugim dorosłym człowiekiem) , zyskujesz?
Czego, dzięki takiej swej postawie, nie musisz robić, czym nie musisz się zajmować? Innymi słowy, przed czym taka Twa postawa Cię chroni?

natinis napisał/a:

Tendre77 napisał/a:

Nie wiem co na Ciebie lepiej zadziała... zimny prysznic i kopniak w cztery litery czy tłumaczenie twojej naiwności twoim młodym wiekiem...

Ale chyba nic... bo dopóki Ja nie dostałam mocnego kopa od życia dokładnie tak samo naiwnie wierzyłam, że Ja za nas będę myślała, organizowała, zarabiała, ratowała, mobilizowała... i wiele więcej bo przecież kochamy się... sorry poprawka kocham go, bo czy on mnie to już takie pewne nie było. Ale pojawiło sie dziecko - obowiązki się podwoiły a czas z gumy nie jest!

Piszesz, że jedynym jego problemem jest lenistwo i uzależnienie od gry?!! Przecież on nie ma żadnych fundamentów na życie!! Chcesz zakładać rodzinę i wiązać swoją przyszłość z nierobem, którym trzeba wiecznie się zajmować i ciągnąć go przez życie. Przecież to duży dzieciak, który szuka w Tobie darmowego seksu, wiktu i opierunku - czyli jak dobrze powiedzieli poprzednicy drugiej mamusi. Ale to szybko mu sie znudzi - bo seks z marudzącą mamuśką to żadna frajda.
Ja myślę, że on niedługo z Tobą skończy - szybciej on z Tobą niż Ty z nim. Znajdzie kolejną naiwną, która poświęci swój czas na ratowanie go, szukanie mu pracy, zajmowanie się jego problemami.

Opisz proszę jego zalety - odpuść kwestie chodzenia po bułki i tego, że jest od czasu do czasu miły...

Czyli jednak ultimatum, albo związek ze mną i ogarnięcie się, albo raj, zero marudzenia o pracy no i brak dziewczyny. Ja mu mówiłam, co będzie jeśli za jakiś czas wpadniemy, czy ja będę chciała wyjechać w poszukiwaniu pracy. Nowe obowiązki i już wkraczanie w nowe, bardziej dorosłe życie. Powiedział, że do tego czasu się zmieni. Wiem, że to głupie ale na prima aprilis okłamałam go, że jestem w ciąży. Nie powiem, że się nie cieszył, ba, przed tym jak się przyznałam powiedział, że idzie szukać pracy a jego rodzina zastanawia się nad wynajęciem dla nas mieszkania. W pewnej chwili żałowałam, że to nie jest prawda. Myślę, że potrzebuje jakiegoś bodźca lub właśnie motywacji. Ale ja nie daję rady. Jego wszyscy koledzy pracują, lub uczą się i pracują. Rozumiem, że nie ma pieniędzy na studia, ale mógłby coś zrobić lecz do niego to nie dociera. Nawet jego młodszy brat coś próbuje, ma jakieś dorywcze prace, mimo tego, że jest po zawodówce i wydaje się bardziej nieogarnięty. A ten nic, jakby się zatrzymał.
Było dużo sytuacji, w których mógłby skończyć i nie wiem już teraz co go trzyma. Myślałam, że mnie kocha ale czytając Wasze komentarze teraz w to wątpię. Już sama zaczęłam sobie zadawać pytanie po co ze mną jest, bo wcale nie jest mu tak dobrze, potrafię postawić na swoim w wielu kwestiach i jak coś mi nie pasuje to od razu mówię, więc nie robi czego chce. Tylko ta praca, jest uparty i myślę, że robi mi na złość, jak dziecko. Sam ten temat, nie ważne jak zaczęty, na spokojnie, czy w kłótni prowadzi do obrażania się i tzw. darcia m*rdy oraz tekstów w stylu, że chce mu całe życie zaplanować...

Natinis nie związek z Tobą i ogarniecie się ale najpierw ogarnięcia się a dopiero potem związek. Zrób to co pisała Tendre, wymień jego zalety. To co sprawia że chcesz wiązać z nim życie.

Współczuję Ci. Współczuję, bo nie potrafisz/nie chcesz/nie decydujesz się, by Twoje potrzeby były dla Ciebie równie ważne, jak potrzeby innego dorosłego, sprawnego człowieka. Współczuję, bo wiem jaka przyszłość przed osobami poświęcającymi się. Współczuję, bo wiem, że nie można pomóc nikomu dopóty, dopóki ta osoba sama nie zechce z tej pomocy skorzystać. Współczuję, bo on chce/decyduje się żyć tak, jak do tej pory i nie jest to zgodne z Twoimi marzeniami.

Ty, z uporem godnym lepszej sprawy, koniecznie chcesz, by ten mężczyzna przejął Twój system wartości, myślenia, odczuwania. Nie da się. Póki on sam nie będzie tego chciał, Twój wysiłek idzie na marne.

Pomyśl, czemu on miałby zmienić swe postępowanie? Ma to, czego chce. Ma z czego żyć i ma gdzie żyć. O nic nie musi się martwić, o nic zabiegać, za nic nie musi być odpowiedzialny. Ma, skaczącą koło niego Ciebie, nadopiekuńczą istotę, która jedynie za niego nie oddycha. Ma obok siebie osobę, która jest szczęśliwą, bo... przyniósł bułki ze sklepu. A to że mu trujesz nad uchem? Cóż, to koszty uzyskania przychodu.

Tak, tak. Dobrze rozumiesz. Co Ty masz, jakie Ty masz korzyści z bycia tą poświęcającą się? Zanim zaprzeczysz, pomyśl. Długo. Tak długo aż znajdziesz. Dlaczego? Bo zobaczysz motywy swego postępowania. Swego, nie jego.

Dla mnie ważniejsze jest dobro innych niż swoje. Ja sobie jakoś poradzę, mam oparcie w rodzinie, czego on nie ma. Wiem, że trudno tak żyć i myslałam, że po prostu potrzebuje kogoś, kto mu powie co jest złe a co dobre i co ma robić.

Widzę, że nie rozumiesz tego co pisze Wielokropek, ale jej mądrość wynika z doświadczenia i mądrości życiowej. Ty ewidentnie jak ćma lecisz do ognia i nie zrozumiesz jeśli nie dotkniesz tego ognia sama.

natinis napisał/a:

Dla mnie ważniejsze jest dobro innych niż swoje. Ja sobie jakoś poradzę, mam oparcie w rodzinie, czego on nie ma. Wiem, że trudno tak żyć i myslałam, że po prostu potrzebuje kogoś, kto mu powie co jest złe a co dobre i co ma robić.

Kardynalny błąd!!! Gdyby każdy dbał o własną dupę, to każda dupa byłaby zadbana.
Nawet w instrukcjach bezpieczeństwa samolotu generalna zasada to najpierw włóż maskę sobie/czyli zadbaj o własne bezpieczeństwo/ a następnie osobie, którą się opiekujesz.
Ty go nie ratujesz - nie wyciągasz na powierzchnię. To On Ciebie ciągnie na dno. A ty z radością poświęcasz się dla niego. I będziesz poświęcała się dla każdego innego jeżeli natychmiast nie zajmiesz się sobą, tylko niedorajdami wokół siebie.
To dorosły człowiek, który ma tak samo możliwość zadbania o siebie - tylko tego NIE CHCE. Zrozum to wreszcie dziewczyno i daj mu żyć tak jak chce. Kup sobie psa i nim się opiekuj.