bol po stracie ukochanego psa - Netkobiety.pl

Po prostu czas, trzeba to przeboleć. Wiadomo, że większość ludzi smuci się po stracie swoich pupili, ja też to przechodziłam gdy mój pies dostał raka, miał przerzuty...nie chciał jeść ani nie mógł stać...weterynarz stwierdził że trzeba go uśpić i mu ulżyć w cierpieniach. Nawet teraz już po tylu latach go wspominam i łza się w oku kręci...

To zrozumiałe, że rozpaczasz po stracie swojego ukochanego zwierzaka. Traktowałaś go pewnie jak członka rodziny i byłaś z nim bardzo zżyta, więc trudno Ci się pogodzić z jego stratą. Na pocieszenie napiszę Ci, że ja też straciłam parę lat temu ukochanego psa, a miał dopiero 4 lata:( Potrąciło go auto, a najgorsze, że nie umarł (zdechł to takie brzydkie słowo) od razu, tylko się jeszcze biedak męczył przez parę minut. I ja na to wszystko patrzyłam i nie mogłam mu w żaden sposób pomóc, a jak już przyjechała pomoc to było za późno:( Bardzo to wtedy przeżyłam, do tego stopnia, że teraz już nie chcę mieć żadnego zwierzaka, bo wiem, że jak kiedyś odejdzie to będzie mi cholernie żal. Ale czas leczy rany i teraz mam po nim miłe wspomnienia, widocznie tak musiało być. Także głowa do góry, Soni już nie pomożesz swoim smuceniem się. Spróbuj się z tym pogodzić, zobaczysz, że za jakiś czas będzie ok:)

Mój szwagier miał dwa psy, bardzo je kochał. Niestety, oba zachorowały i umarły jeden po drugim.
Szwagier się załamał. Tydzień nie spał. W końcu dostał od lekarza relanium, bo by zwariował.
Po roku się uspokoił, kupił nowe psy. Myślę, że potrzebujesz czasu.

Też niedawno straciłam ukochaną Sonię. Niestety wiek pieska liczy się inaczej niż człowieka. Nieraz straciłam pieska i zawsze jednakowo się cierpi ale wiem że jeśli jest taka możliwość , to należy mieć następnego , bo kocha się tak samo. A jeśli będzie pustka to będziesz płakać i cierpieć. Nie zastąpisz jednego - drugim, ale każdego obdarzysz miłoscią i on Ciebie również.

W sumie to nie wiem co Ci poradzić, przeżyłam śmierć kilku moich ukochanych zwierzątek, suni która była ze mną od momentu gdy się urodziłam, gdy ją usypialiśmy miała...20 lat, mojego chomika (może to kogoś śmieszyć) ale był kochany, spał mi w kieszeni od bluzy, gdy wracałam ze szkoły budził się i czekał przy drzwiczkach do klatki żeby się przywitać, a jak go ignorowałam to gryzł pręty, pewnego dnia gdy zajrzałam do chomika, siedział w rurze (takiej do zabawy) najpierw się nie przejęłam bo często tam spał, ale niestety okazało się że zgasł, miał...7 lat. Pamiętam też maleńkiego szczurka, kupiłam go w sklepie, niestety okazało się że miał infekcje z hodowli, jego stan bardzo się pogorszył o czwartej rano biegłam do zaprzyjaźnionej weterynarz, nosiłam go na rękach cały czas, spałam z nim bo powiedziała że jak będzie sam nie będzie mu się chciało walczyć, nie mogłam się nawet wysikać bo jak go na chwilę zostawiłam to piszczał i pełzł w moją stronę. Smutno mi gdy o nich myślę, teraz mam swojego psa, nie wyobrażam sobie żebym miała ją stracić, jestem z nią bardzo zżyta, nawet kiedy piszę tu na forum to ona śpi na moich kolanach...

Nie umiem Ci pomóc chyba tylko czas...ale przecież nigdy nie zapomina się tych których się kochało, może tylko trochę łatwiej pogodzić się z tym że już ich nie ma.

Bardzo wzruszający post; ja tez kocham zwierzęta i Twoja Reakcja jest normalna..

A przy okazji, wyobraz Sobie uczucia jedynej corki wpatrzonych w nia Rodzicow, Którzy nagle, bez zadnych faz przejściowych umierają tego samego dnia..
Nawiasem mowiac, to los nie tylko Marty Kaczynskiej... także mój.
Pozdr serdecznie;)

sonia, kaja, sunia... wszystkie suczki z mojego życia - wiem, że na chmurze machacie ogonami. ale jak odchodziłyście to było bardzo ciężko. jeszcze się zobaczymy, prawda?

Klaudio moge sobie tylko wyobrazic co przezylas i naprawde ci wspolczuje bo gdy mi rok temu zmarla babcia a w tym roku dziadek  to bylo dla mnie ogromna tragedia a w porownaniu do twojej nie sadze, bo moi dziadkowie byli juz straszymi osobami. Wiem ze w takim wypadku moje oplakiwanie pieska moze wydac sie smieszne tylko ze ona byla moja najlepsza przyjaciolka. Gdy czasem plakalam z poduszke tylko ona przyszla do mnie i siedziala dopuki jej nie przytulilam, to ona na mnie czekala gdy wracalam do pustego domu, piszczala wtedy z radosci i nie przestala dopoki sie z nia przywitalam. Czasem ja przylapalam jak spala do polowy przykryta koldra z glowa na poduszce a lapkami na koldrze, wiec jak moglam traktowac ja jak zwyklego psa. Mam wiele z nia wspomnien. kiedys przypominalam sobie je z radoscia a teraz wywoluja u mnie smutek

Mój piesek jeszcze żyję, ale swoje lata już ma,boje się co to będzie szczególnie ze moja mama bardzo z nim żyta.

Witam.
W dniu 5 maja 2014 odszedł na zawsze mój najukochańszy psiak o imieniu Foxi przez trzy tygodnie od momentu kiedy zachorował prowadziłam nieustanną walkę o jego zdrowie.Codzienne wizyty u lekarza:kroplówki ,leki i masa zastrzyków nie przyniosły żadnego rezultatu,choć były momenty na początku choroby że czuł się lepiej i miałam nadzieję iż wraca do zdrowia,ale to była złudna nadzieja.Walczyłam o niego jak lwica o swoje dzieciąteczko.30 kwietnia jego stan znacznie się pogorszył ale ja pomimo sugestii lekarza o eutanazji walczyłam dalej.Ciągle wierzyłam że będzie dobrze.Nie dopuszczałam do siebie myśli,że mogę go stracić.Widziałam jego smutne oczka ,nie poradne ruchy,zmęczenie i ból(choć z bólu nie piszczał,ale ja czułam jego ból)Serce mi się pękało jak na to patrzyłam,ale walczyłam dalej.5 maj rano wzięłam Foxika na ręce bo sam już nie mógł chodzić od kilku dni i poszłam na kolejną wyznaczoną wizytę,szłam ale strasznie się bałam tak jak bym wiedziała co zaraz usłyszę ale dalej miałam nadzieję.Podczas wizyty usłyszałam słowa lekarza :Przykro mi ale wyczerpaliśmy już wszystkie możliwe środki leczenia,poprawy nie ma a on się tylko męczy co to za życie dla psiaka który nie może samodzielnie chodzić i ma tyle chorób że nic z tego nie będzie on cierpi może być tylko gorzej, nadszedł czas pozwolić mu odejść może nie koniecznie dziś że mogę to zrobić jutro ale zaoszczędzić mu dalszego cierpienia bo nikt nie jest w stanie przewidzieć jaka będzie miał śmierć spokojną czy też  wszystko się może wydarzyć.To było jak grom z jasnego zdałam sobie sprawę że Przegrałam.Zabrałam mojego Aniołka do domu żeby spędzić z nim jeszcze trochę czasu i spokojnie się pożegnać. Szłam rycząc nie miłosiernie .Nie mogłam pogodzić się z przegraną.Całe popołudnie miotałam się z myślami,widziałam jak leży bez żadnego ruchu bez jakiejkolwiek reakcji na otoczenie nie chciał nawet pic, bo o jedzeniu to nawet nie wspomnę i jak z godziny na godzinę gaśnie w oczkach.Wczułam że odchodzi że ma dość choroby i cierpienia chce po prostu odpocząć i rozpocząć nowe życie za Tęczowym Mostem.Podjęłam najtrudniejszą decyzję w życiu decyzję o tzw dobrej śmierci nie chciałam żeby w ostatnich chwilach swojego ziemskiego życia cierpiał(bo nie byłam w stanie przewidzieć jak to się zakończy)dlatego wolałam mu tego zaoszczędzić.Wieczorem ok. godz.20 poszłam odprowadzić mojego Aniołka pod Tęczowy Most. Byłam przy nim do samego końca głaszcząc, całując i mówiąc do niego .Wiem że odszedł bez bólu i cierpienia,odszedł szybko bo był już bardzo słaby Byłam mu to winna za te wszystkie lata które był ze mną na dobre i na złe.To najukochańsza,najmądrzejsza i najwierniejsza,najpiękniejsza psinka.Był ze mną od szczeniaka prawie a może tylko prawie 12 lat. Bardzo go kocham i nie mogę przestać o nim myśleć.Był radością mojego życia. Na zawsze pozostanie w moim sercu i myślach. Serce mi krwawi z rozpaczy że już go nie ma ze mną, a teraz kiedy odszedł na zawsze pozostał mi tylko smutek,pustka,żal i rozpacz.Już nie zamerda mi ogonkiem,nie rzuci się na powitanie z miłością,nie zaszczeka,nie pójdzie ze mną na spacer,już nie spojrzę w jego mądre oczka, nie pogłaskam jego mądrej główki i nie usłyszę bicia jego serduszka,które choć tak małe i od dawna schorowane miało w sobie tyle miłości, ale kiedy znowu się spotkamy a na pewno to nastąpi wszystko będzie jak dawniej.SPIJ MÓJ KOCHANY ANIOŁKU.Mam nadzieję że tam gdzie teraz jesteś i czekasz na mnie jest Ci dobrze.Bo jesteś w raju.Nic Cię już nie boli i jesteś naprawdę szczęśliwy bo na takie właśnie życie zasługujesz.Na pewno masz wielu przyjaciół prawdziwych przyjaciół którzy będą tam z Tobą dopuki ja do ciebie nie dołączę.KOCHAM CIĘ MÓJ SKARBIE.

To normalne że przeżywasz stratę ukochanego zwierzątka. To wielki dar, bo nie każdy umie obdarzyć takim uczuciem druga istotę. Może to też znak, że trzeba zająć się tym maluszkiem, albo innym zwierzęciem w potrzebie.