Zostawiłem ją - to był największy błąd w moim życiu - Netkobiety.pl

Pierwsze rozstanie, nie chciałeś z nią być:

Drugie rozstnie, nie chciałeś z nią być:

A potem nagle refleksja i chęć naprawy:

A Ty skąd brałeś siły?
Zostawiłeś ją już dwa razy. Porzuciłeś mimo, że walczyła. Wybierałeś wszystko inne niż Ona.
Gdybym to ja miała podjąć decyzję to absolutnie nie dawałabym już szansy.
Z pewnością trudno by mi było, ale strach, obawa, niepewność, brak zaufania wygrałyby.
Okropnie ją zraniłeś i zawiodłeś.
Jeżeli da wam szansę to będę zaskoczona.

No tak, dwa razy ją zostawiałeś a ona błagała o powrót, za trzecim razem też myślałeś że będzie błagać i się przeliczyłeś, a teraz gorzkie żale, bo sobie książę uświadomił, że to jednak wymarzona księżniczka. Problem w tym, że ona też ma uczucia i może znudziło jej się dostosowywanie do Twojego życia, Twoich dzieci i Twoich pragnień.

Fajnie że zrozumiałeś błąd, ale to nie oznacza, że da się go naprawić. Można go jedynie uniknąć na przyszłość. Bywa i tak.

Zepsułeś coś, co mogłoby być wspaniałe.
Może Twoja partnerka zmieni zdanie...

Myślę, że Ona dużo przeszła i wiele łez wylała. Miała wiele pragnień, chęci. Ale czasem to wszystko się wypala, gdy przekroczona zostaje linia. Po jej przekroczeniu nie ma już powrotu. Ja nie wiem, czy ta linia została przekroczona u Ciebie jano011. Ty piszesz o słowach tylko, a czyny? Co robisz by była? Zasyp ją smsami, telefonami, swoim uczuciem, niech czuje ciężar twojego pragnienia, niech wie, że cierpisz, że ci źle, że ją pożądasz i tylko ona się liczy, jedź do niej spontanicznie, wyślij jej kwiaty, zrób prezenty. Nic nie mówi ona, może czeka. A Ty złam jej opór, swoim uczuciem, przed siłą emocji nikt się nie oprze. Spróbuj, jeśli nie uda się, zrobiłem co mogłeś, jeśli uda się to masz kobietę po kres swych dni. Powodzenia.

jano011 myślę, że jedyne co Ci pozostało to robić to o czym wspomina Remi. Powiedzmy, że byłam w takiej samej sytuacji jak Twoja kobieta. Mam 30 lat, byłam w związku 4 lata, za każdym razem, gdy pojawiał się jakiś problem wina spadała na mnie, po 2 latach po wymianie zdań dotyczącej wspólnej przyszłości postanowił ,że chce zostać singlem a ze mną chce nadal utrzymywać kontakt. Ubłagałam go wtedy, ale obiecałam sobie, że jeśli drugi raz się to zdarzy nie będę już walczyć. Przez 4 lata nie potrafił podjąć decyzji o wspólnej przyszłości, o zamieszkaniu razem. Mieszał mi w głowie : zamieszkamy u mnie a zaraz zamieszkamy u Ciebie. Wszystkie swoje plany, remont domu ( tak jak Twoja kobieta remontowała mieszkanie z myślą w zamieszkaniu razem ) i inne ustawiałam pod niego. Często był chamski i opryskliwy w stosunku do mnie. W końcu w nieprzyjemnych okolicznościach doszło do kolejnego rozstania. To on ze mnie zrezygnował, w taki sam sposób jak wcześniej. Napisał, że nasz związek zostanie na takim etapie na jakim jest, że nie zamieszkamy ze sobą i że mam sobie kogoś znaleźć i o nim zapomnieć oraz wiele innych przykrych słów. Przez jakiś czas znowu walczyłam o niego, prosiłam błagałam, przyznałam się do błędów - pomimo tego, że czułam, że tracę do siebie szacunek. Podejrzewam, że podobało mu się, że się przed nim płaszczyłam. Stało się...  poznałam kogoś, przestałam się z byłym kontaktować a jeśli już to moje odpowiedzi były zdawkowe.  I o dziwo zmiana o 180 st. wyczuł, że coś jest nie tak, wprost się zapytał czy czasami  kogoś nie poznałam. Napisałam mu, że miał rację, że nie ma sensu tego dalej ciągnąć. Momentalnie obudził się w nim pies ogrodnika, zaczął częściej do mnie pisać, przepraszać. Czuł, że wyślizguję się mu z rąk. Jednak wiem, że nie starał się w tym zabieganiu o mnie jak Ty o swoją kobietę jano001. Najlepsze jest to, że znam go na wylot i wiem, że żałuje, ale wiem też, że to było najlepsze go mogłam dla niego zrobić. Tę lekcję sam sobie zafundował i sam sobie jest winien. Teraz ma do mnie pretensje, że chyba go nie kochałam, skoro tak szybko sobie kogoś znalazłam. Prawda jest taka, że bardzo mi na nim zależało i bardzo go kochałam, ale nie jestem masochistką, żeby wiecznie dawać sobie wiercić dziury w brzuchu. ŻYCIE JEST JEDNO. Chociaż ciężko mi o nim zapomnieć, to mogę mu tylko podziękować, że napisał mi, że mam sobie kogoś znaleźć. Poznałam faceta, który naprawdę dba o mnie i mnie docenia, coś czego nie doświadczyłam przez 4 lata. Więc nie dziw się swojej kobiecie. Ile można czekać, i tak czekała na Ciebie bardzo długo. Rozumiem, że syn jest dla Ciebie bardzo ważny, ale to wszystko można było bardzo sprawnie zorganizować - 40 km to nie taka ogromna odległość.

Jeśli ona nikogo nie ma, walcz ile w Tobie sił, może uda Ci się ją złamać.  Chociaż z tego co napisałeś wyczuwam, że kogoś mogła poznać.

A może zamiast ciągle gadać i deklarować, to zaczniesz działać? Przeprowadź się do jej miasta, pokaż jej, że działasz, że Twoje deklaracje nie są puste.

Wóz albo przewóz...skoro Ją tak kochasz jak o tym piszesz, to szukaj pracy i mieszkania w Jej mieście...zapewnij że gdyby coś, to jesteś dla Niej o każdej porze dnia...i działaj chłopie...gdyby nawet pomyślała że zwariowałeś to powiedz Jej że tak, ale tylko i wyłącznie na Jej punkcie ...gdy uznasz że wszystko zrobiłeś co tylko było możliwe, nie będziesz musiał sobie "pluć w brodę"...

...a swoją drogą nie dziwię się Jej,  że ma wątpliwości i 3ma Cię na dystans...jest ostrożna, ma dzieci o których zapewne również myśli, i jako matka nie może im co rusz serwować dodatkowych przeżyć...musisz zrozumieć Jej postawę, która jak dla mnie jest jak najbardziej uzasadniona.

Hmmm zazdroszczę Twojej kobiecie, tego że się tak o nią starasz, Teo ma rację: działaj, bo to jedyne słuszne wyjście. Mój jedynie coś tam pomamrotał, napisał parę słów na skype i myślał, że mnie to ruszy, że wszystko samo się rozwiąże. Za dużo słów zostało powiedzianych, pewna granica została przekroczona. Patrząc na niego widziałam ścianę. Teraz powinieneś za nią biegać, niech widzi, że Ci zależy i nie  myśl przy tym, że to pozbawia Cie honoru, popełniałeś błędy i pokaż jej, że chcesz je naprawiać. Nie traktuj tego co napisałam dosłownie, że może kogoś ma. Ja nie mam dzieci i łatwo mi było wejść w nową relację. Ona nie myśli o sobie, ale o przyszłości swojej rodziny. Ile to już naczytałam się historii typu "nie doceniałem jej, a teraz kiedy straciłem zrozumiałem". Ten mężczyzna z którym teraz się spotykam, był w podobnej sytuacji, nie doceniał swojej kobiety, ich drogi w pewien sposób się rozeszły, ona poznała kogoś, kto ją docenił, później zdradziła. A on i tak o nią walczył, bo mają dziecko, bo wiedział, że wina tez leżała po jego stronie. Nie pochwalam zdrady, ale czasami dochodzisz do momentu, że zdajesz sobie sprawę, że dla pewnych osób nigdy nie będziesz wystarczająco dobry. Daj znać, jak Ci poszło i  życzę Ci powodzenia.

Teo, optimist, Raspberry85 - dziękuję Wam za to, że podnosicie mnie na duchu, bo dziś było ze mną naprawdę krucho. Można powiedzieć, że jestem na krawędzi...
Oczywiście nie mam zamiaru siedzieć na tyłku i czekać jedynie na jakiś dar z nieba (choć i tam o to wypraszam). Mój honor i duma to ostatnia rzecz, o której teraz myślę. Piszę do Niej o wszystkim, co mam w sercu, a muszę się przyznać, że nigdy mi to nie przychodziło łatwo, bo i moje dzieciństwo i wychowanie do łatwych nie należało. I jakoś tak źle byłem zaprogramowany. Ale teraz mam gdzieś wewnętrzne bariery i jak tylko Ona da mi szansę to będę Jej to mówił przy każdej możliwej okazji.
Zgodziła się jutro porozmawiać ze mną twarzą w twarz więc będę się starał jak tylko mogę, by przekazać Jej choć odrobinę tego, co do niej czuję. Mam nadzieję, że mój kiepski stan psychiczny, w którym teraz się znajduję nie przeszkodzi mi w tym.

Remi, postaram się. Ona jednak wie, że ja nie jestem w najlepszym stanie. Może się po prostu o mnie boi. Wiem, że stać mnie na wiele, ale nie wiem, czy będę mógł myśleć o czymkolwiek innym jak tylko o tym żeby wróciła. Ta myśl mnie paraliżuje. Niby mam świadomość, że powinienem zachować umiar, nie naciskać, nie wypytywać w kółko o to samo, ale to wszystko mnie przerasta. Nie ma chwili żebym o Niej nie myślał.

Raspberry85 dziękuję Ci za pokrzepienie. Masz rację, że moje życie krąży tylko i wyłącznie wokół Niej. Dobrze, że w pracy mam wrażliwe współpracowniczki, bo widzę że wszystko czują i starają się wspierać mnie swoją pracą. Tylko dlaczego do tej pory nie dostrzegałem, że wokół jest tylu ludzi o dobrych sercach, a ta najważniejsza osoba jest tak blisko mnie?
Nie wyobrażam sobie mojego życia bez Niej. Nie widzę tego.

Ja przez całe życie muszę czemuś dawać radę... Mam już tego dość. A takiej straty nie da się przeżyć. Uświadomiłem sobie, że Ona jest wszystkim. Wystarczy, że Ją usłyszę, zobaczę i mam naraz tyle siły do życia, że mógłbym góry przenosić.

Ja to samo czuję jeśli chodzi o mojego ex. I MUSZĘ dawać radę, bo nie mam wyjścia a uwierz, dałabym wszystko, żeby myślał o mnie tak jak ja o nim, czy Ty o swojej ukochanej.
Jakby nie było - życzę Ci powodzenia

" Życzę Ci żeby Twój ex choć w ułamku czuł to co ja czuję do mojej Ukochanej, a wiem, że byłabyś wtedy szczęśliwa..:

Mi też tego życz Tak pomyślałam, może pokaż jej ten post i wszystkie wypowiedzi. Gdybym ja to przeczytała, ugięłyby się pode mną kolana.
Raspberry85 opisała dobrze to co ja teraz czuję : "a uwierz, dałabym wszystko, żeby myślał o mnie tak jak ja o nim, czy Ty o swojej ukochanej. " Chociaż dobrze wiem, że nie warto już tego analizować, to nadal pozostaje niesmak, ze mógł się trochę bardziej postarać. Więc nie zmarnuj swojej szansy !!!

Przezylem podobna sytuacje w zyciu... i mam taka refleksje dla Ciebie... cokolwiek nie zrobisz, wszystko zależy od niej. Nie od Ciebie.

Ale walcz, czasami warto

Spotkałem się z Nią wczoraj. Byłem u Niej w domu przez długo, ale czasu na konkretną rozmowę nie miałem zbyt wiele. Ona w tej chwili jest bardzo zaangażowana w pracę, bo w najbliższy piątek organizuje jakąś dużą uroczystość w firmie i nawet siedzi po nocach nad tym żeby ze wszystkim zdążyć.
Tak naprawdę to po tym spotkaniu mam więcej pytań niż odpowiedzi, bo coś co dla mnie, jako faceta, wydaje się oczywistym - czarnym lub białym, dla niej już takim nie jest. Muszę to wszystko pojąć, bo inaczej nic z mojej walki nie wyniknie. Proszę Was o pomoc w zrozumieniu tego wszystkiego, bo sam temu nie podołam.
Powiedziała mi, że to wszystko nie jest kwestią uczuć i ona wie, że ja ją kocham i nie ma co do tego wątpliwości. Natomiast ma wątpliwości i obawy, co do tego, czy chce ze mną zaczynać wszystko od nowa. Że w tym wszystkim nie chodzi o mnie, a o Nią - Ona potrzebuje czasu by to przemyśleć. Zapytałem co do mnie czuje, bo uczucia to nie kwestia przemyśleń tylko serca - odpowiedziała, że to nie ma znaczenia, bo to nie o to chodzi i że ja Jej nie rozumiem. Po raz kolejny pytałem Ją, czy kogoś poznała, zdenerwowała się i mówiła, że już mi na to pytanie odpowiadała (że nie).
Wiem, że Ją bardzo zraniłem i to spowodowało jakąś wielką blokadę u Niej. Ale nie mogę pojąć, że można być na te sprawy obojętnym - przecież albo się coś do kogoś czuje, albo nie. Albo się kocha, albo nie kocha lub nawet nienawidzi. Natomiast nie mogę zrozumieć tej obojętności i nie wiem jak z nią walczyć. Co mam robić jeśli to kwestia jej wewnętrznych przemyśleń? Jak na nie wpłynąć? Mam Ją zapewniać o swojej miłości, czy może to odniesie odwrotny skutek i takie bezustanne mówienie Ją tylko zniechęci? Poza tym zapewnianie o tym, co ja czuję, co jej ofiaruję, jakie mam plany i jak do tego podchodzę Ona odbiera (i pewnie słusznie) jako moje skupianie się na własnej osobie. Co robić w tej sytuacji? Jak myślę, że powinienem dać jej więcej spokoju to boję się, że brak kontaktu sprawi, że Ona sobie odpuści...

Teo, ja to wszystko rozumiem, ale problem polega na zaakceptowaniu tego stanu rzeczy. Powiedz mi, czy Ty uważasz, że nie mam wyjścia? Że nic nie jest w stanie przekonać kobiety na takim etapie do tego, aby jednak zmieniła zdanie? Albo inaczej, do tego aby uczucia (jeśli są) wzięły górę? Czy ta troska o samą siebie może być na tyle silna, aby zupełnie zagłuszyła to, co w sercu?
Inna kwestia - piszesz, że ona "potrzebuje partnera", a zaraz, że "może sobie o mnie przypomni". Ale kiedy? Jak nic nie znajdzie? Nie rozumiem.
Kolejna rzecz. Skoro rzeczywiście to wszystko, co się dzieje ostatnio miałoby nic nie znaczyć to po co by rozmawiała ze mną? Po co by odpowiadała na te moje, niektóre rzeczywiście idiotyczne, pytania? Bo ja to na niej wymuszam? Mówiła mi, że Jej nie przeszkadza, że ja o nią walczę, ale sama, zbyt nachalna forma.
I dlaczego nie zażądała zwrotu kluczy do mieszkania? Przecież chyba zdaje sobie sprawę z tego, że w ten sposób daje mi jakąś nadzieję...

Jano011 - przeczytałam cały Twój wątek i to, co rzuca mi się od razu w oczy - Ty jesteś jeszcze bardzo niedojrzały. Rzucasz się, miotasz się, żądasz od niej natychmiastowej reakcji, która musi być zgodna z Twoimi oczekiwaniami (teraz, już, musi kochać, musimy być razem, nie pamiętamy tego co było). Wiesz, sama miłość w pewnym wieku już nie wystarczy, Ona bardzo dużo przeżyła, nie pozwoli sobie już na takie traktowanie. Jest bardzo dojrzała w tym co robi.

Proponuję Ci zająć się sobą, pogodzić się z sytuacją, utrzymywać kontakt i żyć. Rozwijaj się, ćwicz cierpliwość i szacunek dla drugiej osoby. Powodzenia, będzie na pewno dobrze.

lilka987 dziękuję za radę. W dużej mierze masz rację. Choć ja nie żądałem od Niej tego, aby od razu zgodziła się na moją wizję świata. Ja Ją tylko błagałem o choćby najmniejszą nadzieję. Nie dostałem. 
Z drugiej strony - nie pozwoliłem sobie na nic innego, czego Ona nie robiła wcześniej względem mnie, gdy ja miałem wątpliwości.

Teo, dziękuję Ci za Twoje rady. Są dla mnie bardzo cenne. Powiem szczerze, że zastanawiałem się nad tym w jaki sposób potrafisz na podstawie tak szczątkowych informacji dokonać tylu trafnych spostrzeżeń?

Wiem, że to wiele nie zmieni, ale podczas ostatniej rozmowy Ona za przyczynę obecnej sytuacji, czy może raczej Jej obecnego stosunku do mnie uznała wpływ mojej byłej żony na mnie. Twierdzi, że ex cały czas mną manipuluje. Powiedziała mi, że zanim przyszedłem do Niej to powinienem porozmawiać z ex, a do Niej przyjść na samym końcu.
Poszedłem za Jej radą i porozmawiałem z byłą. Faktycznie zawsze gdy mówię o tym, że chcę ułożyć sobie życie i być może zmienię miejsce zamieszkania to ex mówi mi, że znalazłem sobie nową rodzinę i nie interesuję się synem. To trochę to nie w porządku, bo wie, że kwestia dziecka jest dla mnie ważna. Jednak mnie absolutnie z nią nic nie łączy. Ma swoje życie, ja mam swoje.
Powinienem powiedzieć Jej, że zrobiłem tak jak mi sugerowała i porozmawiałem z byłą?

Teo, rozumiem Twoje rady, ale jest kilka istotnych kwestii - 1. Moja Ukochana nie chce żebym zmieniał pracę - mówiła mi o tym. Pracuję na dość wysokim stanowisku w dużej firmie i znalezienie czegoś podobnego w promieniu 150 km jest niemal niemożliwe. Ona pracuje na podobnym stanowisku w innej, jeszcze większej firmie. Zawsze sobie pomagaliśmy w kwestiach zawodowych i to było jednym z dobrych elementów naszego związku. Nie pochwaliłaby takich zmian. 2. Wyprowadzić się mogę choć mam tu własne mieszkanie. Nie wiem, czy dałbym radę płacić dwa czynsze i podwójne opłaty. To niby błahostka, ale aspekt materialny ma jakieś znaczenie. Gdyby Ona sobie tego zażyczyła to bym to mieszkanie sprzedał. 3. Myślałem o wynajęciu mieszkania tam tylko nie wiem, czy to jest taki duży krok, bo ja jestem u Niej w ciągu 30 minut.
Wiem, że pomyślisz, że się asekuruję, ale nie chciałbym robić rzeczy, których Ona sobie nie życzy. Myśmy przez 3 lata pracowali w jednej firmie potem ja odszedłem gdzie indziej, a pół roku później Ona. Ta zmiana była podstawą naszego pierwszego kryzysu. Niby omówiliśmy ją razem, ale uważam że podjąłem wtedy złą decyzję. Zanim się pozbierałem minęło kilka miesięcy, ale zdążyło się to odbić na związku, a Ona odczuła to szczególnie.
Wiem, że kwestia ex jest, czy była dla Niej ważna. Nawet nie przypuszczałem, że tak bardzo. Czasem pisuję jakieś wiersze i podczas ostatniej rozmowy Ona doszukiwała się w nich jakichś odniesień do ex - że to niby moje skryte uczucia. A to nic z prawdą nie ma wspólnego. Musi wiedzieć, że Ona jest najważniejsza.
Proszę o dalsze rady.

Faktycznie, masz rację. Muszę trochę zwolnić. Przychodzi mi to z wielkim trudem, ale chyba takie ciągłe błaganie (bo tak w rzeczywistości jest) wychodzi mi tylko na minus, bo jak zauważyłem im bardziej błagam, tym opór jest coraz większy. Na początku mówiła "myślę o tym cały czas", wypytywała jak sobie wyobrażam naszą przyszłość, a ostatnio "Mam ważne sprawy zawodowe. Nawet nie zaczęłam myśleć".