Rozstanie po 10 latach z kobietą życia. Chęć naprawy. - Netkobiety.pl

Witajcie, 10 lat temu związałem się ze wspaniałą dziewczyną. To było jak porażenie piorunem, bardzo szybko połączyła nas wielka miłość. Oboje byliśmy młodzi - ona 16, ja 23. Ja byłem jej pierwszą miłością, ona moją (taką wielką) też. Przez wiele lat było bardzo dobrze ale od kilku zaczęło się coś psuć. Nie umieliśmy już ze sobą rozmawiać tak jak dawniej. W końcu rozstaliśmy się (oboje tak stwierdziliśmy). Nie byliśmy małżeństwem. Ale wg mnie to był błąd i bardzo szybko to pojąłem. Po rozstaniu szybko zrozumiałem swoje błędy (ona swoje raczej nie). Przez ponad pół roku nie zerwałem z nią kontaktu, pisałem przez ten czas prawie codziennie. Czułem potrzebę powiedzenia jej wielu rzeczy. Ona raczej mnie zbywała i nie robiła nadziei. Wiem, że może i powinienem się odciąć, dać jej odpocząć i zatęsknić ale obawiałem się, że jak to zrobię - to ona pomyśli, że mi przestało na niej zależeć. Jednak te wszystkie starania nie przyniosły większego efektu, a może i nawet pogorszyły sprawę. Teraz już praktycznie nie mamy kontaktu. Czasem coś jej napiszę ale to kontakt raczej jednokierunkowy. Ostatnio cudem porozmawialiśmy z pół h przez tel ale ona wciąż wraca do przeszłości i rozdrapuje ją - ten okres w którym układało się nam gorzej, robi to przy każdej ewentualnej rozmowie. Tym samym nie daje nam na nic szansy. Ale z tego co wiem, nie jest wcale szczęśliwsza po tym rozstaniu. Próbuje się umawiać z jakimiś facetami ale raczej niewiele z tego wynika. Ja też się spotykałem z kobietami (zwykłe spotkania) ale dałem sobie spokój bo wciąż i tak myślę o swojej eks. A nie chcę zranić żadnej innej kobiety - bo wiem, że na dziś dzień nie jestem w stanie zaangażować się w nic innego. Wciąż myślę o mojej byłej, o tych ponad 10 latach. I wiem, że dziś moglibyśmy świetnie się dogadać i rozpocząć nowy rozdział. Tylko jak na nią wpłynąć, żeby dała nam tę szansę? Wiem, że już nic więcej nie mogę zrobić. Teraz tylko od niej to wszystko zależy. To było aż 10 lat razem, zawsze ją bardzo szanowałem, byłem wierny. Łączyło nas naprawdę wielkie uczucie i wspaniała więź. Mieliśmy problemy - jak wszyscy - ale planowaliśmy założenie rodziny w niedługim czasie. Dodam jeszcze, że ona bardzo się zmieniła, niestety wg mnie na gorsze. Zawsze była dosyć skromną ale naprawdę wspaniałą dziewczyną - choć charakterek zawsze miała. Teraz jest bardzo wygadana na zasadzie "co to nie ja". Wg niej w ogóle nie powinienem się o nią już starać. A sama mi niewiele wcześniej (przed rozstaniem) mówiła, że jak wszystko sobie w przyszłości poukładamy (na osobno) to się jeszcze zejdziemy. Za to po rozstaniu mówiła, że to definitywny koniec - ale myślę, że mówiąc to, nie do końca w to wierzyła. Szczerze mówiąc to nadzieja we mnie już prawie zgasła. Ale podobno umiera ostatnia. Pytanie głownie do Pań - jak Wy to widzicie? Czy jak mówicie "nie kocham już" czy to jest pewne jak amen w pacierzu? Czy po czasie to się może jednak zmienić w wyniku tęsknoty, urwanego kontaktu, docenienia dobrych rzeczy z przeszłości? Naprawdę stawałem na głowie, żeby to teraz naprawić i ona o tym wie. Okazałem jej w życiu bardzo wiele serca. Tylko czy ona to z czasem doceni?