Praca a tatuaż - Netkobiety.pl

Stereotypy, stereotypy i jeszcze raz stereotypy... A poza tym dyskryminacja na podstawie tych stereotypów.

Wynika to pewnie z faktu, że tatuaże od dawien dawna używane były do "znaczenia", na przykład przestępców. Nie pomaga też fakt, że najczęstszymi "nosicielami" tatuaży są (a przynajmniej byli jeszcze do niedawna) ludzie przynależni do określonych grup społecznych, jak "bikers" czy byli skazańcy... Dlatego w umyśle przeciętnego człowieka tatuaż = jakaś (bliżej niesprecyzowana) dewiacja. W szerszym kontekście, tatuaże kojarzą sie z nonkonformizmem, buntem, butnością... Czyli wszystkim tym, czego pracodawca NIE szuka w potencjalnym pracowniku. I mimo że stają się coraz bardziej popularne upłynie pewnie dużo czasu zanim te pierwotne skojarzenia zostaną wyparte.

Sama mam całkiem duży niestety nie w miejscu, w którym chciałam ale na łopatce - nikt w pracy nie wie I szczerze mówiąc właśnie podejście szczególnie starszego pokolenia do tego tematu sprawiło, że wybrałam miejsce, które w pracy łatwo jest ukryć, a poza pracą pokazać.. I pewnie gdybym była barmanką, kelnerką, sprzątaczką czy woźną, nikogo by to pewnie nie interesowało. Ale jestem nauczycielką. I jestem święcie przekonana, że gdybym pokazała tatuaż w trakcie rozmowy o pracę, nie dostałabym jej. Teraz pewnie mnie za niego nie wyrzucą ale wolę się z nim nie obnosić bo wiem, że wielu rodziców krzywo by się na mnie patrzyło (czyt. spadek zaufania na które ciężko pracowałam o jakieś siedem tysięcy procent). Bo rzecz jasna osoba z tatuażem nie może być materiałem na autorytet czy wzorem do naśladowania dla ich dzieci...

Mam kolegę, który ma mały tatuaż na lewym nadgarstku. Pracuje w banku i kiedy raz zdarzyło mu sie zapomnieć zegarka przełożony poprosił go o zabandażowanie ręki...

Swastyka to jednak skrajność. A co z innymi motywami, jak choćby niewinnymi motylkami czy neutralnymi napisami?

Czasy się zmieniają, a co za tym idzie i poglądy. To co do niedawna jeszcze  bylo uważane za samookaleczenie, zachwianie równowagi psychicznej, czy też  kojarzylo się jedynie z subkulturą więzienną, lub zamkniętymi kręgami spoleczeństwa, dziś co prawda powoli, ale jednak staje się  powszednie. Myślę, że jest to uwarunkowane Polską tradycją,  która z uplywem czasu zanika i otwiera się na świat. Do tego dochodzi Polska mentalność ludzka, która tradycyjnie "ocenia książkę po okladce"  Należalo by również tu wspomnieć  o powszechnym, genetycznym i nieodpartym pragnieniu  krytykowania wszystkiego co nie jest związane z nami, tylko z kimś innym. To, co kto ma i gdzie, jest jego prywatną sprawą i moim zdaniem nie powinno mieć to żadnego wplywu na pracę z zastrzeżeniem tatuaży ogólnie przyjętych za obrazliwe, czy też wulgarne. Zapewne ktoś powie, że przy kontakcie z klientem taki czlowiek ogólnie mówiąc nie pasuje , ale to jest wlaśnie wina postrzegania, o którym już wcześniej wspomnialem. Modę na tatuowanie zapewne przyspieszyl fakt wstąpienia Polski do UE, po którym wielu rodaków ruszylo w świat między innymi na wyspy, gdzie ludzie tatuują się na potęgę, a wszelkie problemy z tym związane są podciągane pod dyskryminację i są surowo karane. Nie wspomnę już o dalekim wschodzie, gdzie tatuowanie jest traktowane jako zdobienie ciala, a nawet sztukę. Reasumując, Polskie spoleczeństwo musi dojrzeć do tego i wdrożyć więcej tolerancji, a czy to się uda, czas pokaże.

Bank jak to korporacja zapewne ma swój dress code. Jak się on komuś nie podoba, to może zmienić pracę. Jaka to różnica czy pracodawca wymaga aby pracownik przychodził w określonym stroju jak też w określonym stanie swojego ciała? Sporo firm ma ograniczenia nie tylko co do stroju ale i rodzaju i ilości biżuterii, fryzury, wyglądu paznokci itd. I słusznie, bo jak przychodzę na spotkanie z doradcą w banku, a ten/ta ma na twarzy jakiś stalowy syf (cytat filmowy) czy tatuaże, to się zastanawiam czy ja aby na pewno chcę mieć pieniądze w tym banku. Pewne elementy nazwijmy je "zdobienia" ciała są sprawą osobistą danej osoby dopóki wpływają wyłącznie na prywatny odbiór tej osoby. Na ulicy ubiór ludzi, to czy mają tatuaże, stalowe ćwieki zupełnie mnie nie obchodzi. Kiedy jednak reprezentują sobą coś, kogo innego, to już znaczenie ma. Ja bym nie zatrudnił osoby, która w widocznych miejscach ciała się tak wątpliwie zdobi. Jeśli tego nie widać, to jej sprawa. Może mieć pół kilo stali w wargach między nogami, to mnie nie interesuje, bo nikt jej w firmie nie będzie tam zaglądał ale buzię proszę mieć wolną od tego rodzaju ozdóbek.

Np. kandydując na stanowisko konduktora w IC nie można mieć widocznych tatuaży... To chyba nawet oficjalny wymóg jest. Chłopaki z tatuażami nie są w ogóle dopuszczani do kursu przygotowującego.

Jeżeli bylo by to sprzeczne z prawem, ba nawet z wewnętrznymi przepisami tego Banku ( które często nie idą w parze z prawem powszechnym) nie sądzisz, że  sytuacja Twojego znajomego potoczyla by się zupelnie inaczej? Proszę wskaż mi przepis, który  umożliwial by pracodawcy zwolnienie takiego czlowieka po zrobieniu przez niego tatuażu? Owszem zgodzę się z teorią, że w kręgach ludzi piastujących funkcje publiczne tatuowanie się nie jest ogólnie przyjętą normą, ale z powodów innych niż utrata pracy, a jedynie obawa przed narażenie się na inność wobec wspólpracowników.

Co do moich opinii o naszej cudownej Ojczyznie, to jestem na bieżąco

Nie nazwal bym tego unikiem, a konkretnym przedstawieniem sytuacji panującej na wyspach, która wiąże się z rzeczywistością w której, w świetle  obowiązujących TU przepisów egzekwuje się je, a  nie kamufluje i to jest rzeczą normalną.

Moje zdanie co do robienia tatuaży w niewidocznych miejscach, kierując się jedynie obawami przed ich ujawnieniem jest nieco inne. Jestem osobą doroslą, jeżeli coś robię, decyduję się na coś i to uważam  za sluszne, to się tego nie wstydzę i nie boję. Ale każdy jest inny i ma prawo do wlasnych poglądów, przekonań i to szanuję, oraz akceptuję.

Wręcz odwrotnie, to ja mam wrażenie, że nie rozumiesz prostej formy przekazu. Ja nie piszę przecież o Indochinach, tylko wlaśnie o realiach panujących na wyspach. Może wartalo by zaczerpnąć nieco historii, by dowiedzieć się o tradycji tatuażu w krajach wyspiarskich, to rzuci nieco inne światlo na ten temat.

Czy mi się tu podoba, hmm podchodząc od strony wizualnej, to szalu nie ma, jest dużo krajów o wiele ladniejszych. Natomiast mentalność i styl życia jak najbardziej mi odpowiada.

Tu również odwolam się do Twojego problemu z przyswajaniem informacji. Już wspominalem, że ja jestem w innej sytuacji, to ja zatrudniam i to do mnie ludzie przychodzą w poszukiwaniu pracy i bynajmniej nie jest to plac budowy, czy zmywak.

Czy mój świat jest wyimaginowany, raczej nie. Stąpam twardo po ziemi i jestem realistą. Pisalem również, że w pewnych kręgach nie robi się tatuaży, co jest raczej ogólnie przyjętą normą, a nie zakazem, ale jak sądzę w euforii czytania nie dostrzeglaś tego. Prosilem również o podanie przez Ciebie podstawy prawnej (której NIE ma) na poparcie Twych slów, jednak bez echa. Mieszkając na wyspach zapewne wiesz czym się może skończyć dla pracodawcy dyskryminowanie pracownika, bo o takim tu można mówić, o ile nie regulują tego przepisy prawa, które na wyspach są EGZEKWOWANE.

Demonizujesz i temat robi się powoli "niesmaczny". Jeżeli coś jest w świetle prawa, to nikt nikomu nie zabroni. Są jednak  pewne granice rozsądku, którymi ludzie dorośli powinni się kierować. Tak więc można sobie wytatuować co się chce i gdzie, ale wątpię by osoba, która wytatuowala sobie przytoczoną przez Ciebie krowę na twarzy ubiegala się o posadę w banku, mam wrażenie że poniosla Cię nieco fantazja.

Gdzie napisalem, że Polska to zacofany kraj, czyżby kolejna porażka dydaktyczna, sorry, ale jako cialu pedagogicznemu trochę to nie pasuje. Każdy kraj, czy to Polska, czy każdy inny do przyswojenia obcej kultury, zwyczajów, a już tym bardziej chcąc je wdrożyć u siebie musi się z tym oswoić, dojrzeć  no nich, chyba że nie posiada wlasnej kultury, tradycji i na silę chlonie jak gąbka od obcych.

Wystarczy by wyrazić wlasne zdanie  innymi slowami jednakże o tym samym znaczeniu, a ileż to może sprawić komuś klopotu, więc pomogę

Co do reszty zawartości Twojego powyższego postu tracę wiarę w ludzkość, tak więc nie widzę najmniejszego sensu rozwijać swej myśli, bo i tak nie zostanie zrozumiana, a ja nie mam w zwyczaju za wszelką cenę udowadniać swoich racji. Ot po prostu żyjemy w dwóch różnych światach

Muszę przyznać,że u mnie tatuaż był problemem,podczas rekrutacji.
Niemniej jednak dało się to obejść-ważniejsza okazała się sprawność i wiedza.
Sam tatuaż...sentencja małych rozmiarów,wykonana pismem gotyckim, z tyłu na szyi,dająca się zakryć kołnierzem,bądź długimi włosami,które mam

Kwestia podejścia pracodawcy.
U mnie problem był znaczący.

Wszystko zależy od poglądu przyszłego pracodawcy. W mojej poprzedniej pracy dopiero po jakiś dwóch miesiącach szefowa zauważyła jak miałam bluzkę z bardziej odkrytymi plecami, przy czym zaznaczam że mam dwa małe motylki na łopatce, zrobiła hałas, że jak to tak można przy klientach, że ich wystraszę i że nie wypada. Szczęka mi opadła... Ale po następnych dwóch miesiącach mnie zwolniła, nie miało znaczenia czy dobrze pracowałam czy nie. BO MAM TATUAŻ. Obecnie mam stała pracę gdzie nikt nie przejmuje się moimi tatuażami i nie muszę się krępować, czy uważać w co się ubrać.

W Polsce ludzie bardzo lubią oceniać po wyglądzie. Przekonałem się o tym wielokrotnie. Mam wrażenie, że jakbym odpowiednio zadbał o strój i dodatki to mógłbym wejść do dowolnego sklepu, a obsługa pomogłaby mi go obrobić

Często też krzywo patrzą na kandydatów z tatuażami starającymi się o przyjęcie do szkoły aktorskiej.

Co do samego tematu - wydaje mi się, że uprzedzenia dotyczą głównie starszych osób, dla których tatuaż kojarzy się z drutem kolczastym wytatuowanym na ramieniu pana, siedzącego wiecznie pod monopolowym albo z marynarzem z butelką rumu pod pachą.

Mi samej tatuaże by nie przeszkadzały, o ile byłyby przemyślane. Mam na myśli to, że jeśli ktoś wytatuuje sobie "JP" czy inne cudo na czole, to niezależnie od tego, że do tatuaży nic nie mam, nie uznałabym takiej osoby za dojrzałą, odpowiedzialną - może niesłusznie, trudno. Jeżeli miałby tatuaże gdzieś, gdzie ich nie widać, to pytania właściwie nie ma - na rozmowie kwalifikacyjnej zazwyczaj nie każe się rozbierać nikomu do rosołu.

Inny aspekt tej sprawy, to stawianie dobra firmy na pierwszym miejscu. Jeżeli nawet szef czy inna osoba odpowiedzialna za rekrutację jest tolerancyjna pod tym względem, firma zajmuje się jakimiś "świętymi" gadżetami, a klientkami są starsze panie, to mimo wszystko mogą nie przyjąć osoby wytatuowanej z góry na dół - nie przez swoje uprzedzenia, ale wiedząc, że nie będzie odpowiadało to klientom. Może i niesprawiedliwe, ale raczej logiczne, że będzie im zależało bardziej na dobru firmy niż byciu super poprawnym politycznie.

A to dziwne, bo mnie się zdarzyło zobaczyć konduktora z tatuażami.

Co do samego tematu, jako posiadaczka niemałego wzoru, który zakryją jedynie długie spodnie, mogę się wypowiedzieć. Mam częsty kontakt z ludźmi w swoim zawodzie, ale wiele rzeczy w tej branży uchodzi "na sucho". Dlatego z czystą radością planuję jeszcze jeden wzór, który zakryje każda bluzka, bo nie będzie duży.
Wiele zależy od tego gdzie pracujecie. Nie pracuję w korporacji, więc u mnie co 2 osoba ma jakiś tatuaż, czy kolczyk i nikt nie wymaga zakrywania. Podejrzewam, że kolorowe włosy też nie byłyby problemem, ani nawet tunele. Problem mógłby się pojawić przy nadmiarze tatuaży/kolczyków.

Wyobrażacie sobie kelnerkę w restauracji z tatuażami ? <- widzialam taka kelnerke wiele razy

to chyba tylko w polsce takie cyrki żeby czlowiek zastanawiał sie czy zrobić sobie tattoo bo może pracy przez to nie dostanie ? !
żart!
pracuje w firmie gdzie cały czas mamy kontakt z klientami moje tatto akiurat nie widac, koleżanka ma cala rekę kolorowego kwiata, i praktycznie kazdy chlopak w widocznym miejscu i nikomu nie przeszkadza ze rozmawaiją z osobą która ma szyję wytatuowaną, albo na recę napisy... co to kogo obchodzi jak kto wyglada ? !

Splukana, mój mąż ma tatuaż na wewnętrznej stronie ręki. Od nadgarstka po zgięcie w łokciu. Sam napis.
Pracodawca poprosił, aby nosił koszulę tylko z długim rękawem, aby nie było go widać.
Dodam, że mąż pracował wtedy w handlu.

Wszystko zależy, jakie tatuaże, gdzie i jaka praca. Są takie, gdzie są wręcz pożądane, i takie, gdzie odpadają, typu nauczycielka klas 1-3 z gołą babą na ramieniu.

Najgorzej, że ilość ładnych tatuaży, jakie widziałam, mogę policzyć na palcach jednej ręki. Cała reszta wygląda, jakby je robił po godzinach pan Mnietek z autowulkanizacji albo młodszy brat po pijaku.

Najgorsze są te na ludziach pod czterdziestką, robione w latach 90. - wyblakłe, rozmazane i niemodne. Wygląda to tak, jakby tatuaże starzały się szybciej od nich.