Bulimia. - Netkobiety.pl

Bulimia to zaburzony obraz własnego ciała, konieczna jest więc terapia, konieczna jest więc wizyta u psychiatry - w ramach NFZ-u nie jest wymagane żadne skierowanie. Odszukaj (choćby poprzez Internet) poradnię, która ma podpisany kontrakt z NFZ-em. Koniecznie.
Poczęcie dziecka odłóż na jakiś czas.

Hej.
Mam bulimię od 7 lat. Są gorsze okresy i lepsze. Z własnego doświadczenia wiem, że najbardziej pomaga wsparcie bliskiej osoby. Kiedy już sobie nie radziłam, powiedziałam wreszcie o tym mojemu chłopakowi, bałam się, że mnie odtrąci, ale on właśnie mnie wspierał. Poszedł nawet do psychologa w moim imieniu (bo ja oczywiście nie chciałam), żeby doradzić się go, jak ma ze mną postępować. I to naprawdę działało, przez prawie rok mój problem zniknął, dzięki niemu. Potem niestety rozstaliśmy się z innych powodów i wszystko wróciło..
Później powiedziałam mojej mamie i przyjaciółce, ale tak strasznie mnie namawiały na pójście do psychologa, że w końcu przestałam z nimi o tym rozmawiać, udając przed nimi, że już jest w porządku. Nie wiem czy umiałabym z obcym człowiekiem rozmawiać o takich rzeczach i szczerze wątpię, by mi to pomogło.
Staram się sobie sama z tym radzić: pilnuję się z jedzeniem - jem regularne posiłki, małe, żeby się nie objadać. Nie jem "zakazanych" rzeczy, robię zakupy codziennie, a małe, tak żeby nie mieć za dużo w lodówce (za dużo jedzenia zbyt kusi, jak masz wydzielone porcje na dany dzień, wtedy się hamujesz). No i spędzanie jak najwięcej czasu poza domem, aktywnie, sport. Tak żeby nie przychodziły do głowy te głupie myśli.. Oczywiście nie zawsze się udaje, ale nie jest już tak źle jak parę lat temu.
Ja nie mam partnera aktualnie, ale gdybym miała narzeczonego, jak Ty, na pewno bym z nim o tym porozmawiała. Kiedyś wsparcie drugiej osoby naprawdę mi pomogło. Tylko widzisz, nie każdy facet jest w stanie to zrozumieć i chcieć pomóc. Gdy kiedyś wspomniałam coś innemu chłopakowi, zaczął się śmiać i powiedział, że jak dziewczyna ma takie problemy, to jest nienormalna. Wiedziałam, że nie mogę na niego liczyć, więc już nie wracałam nigdy do tematu. Ty znasz swojego narzeczonego, wiesz jak powinien zareagować - czy jest dobrym człowiekiem, wrażliwym, empatycznym. Jeśli tak, na pewno Cię zrozumie. Wspólnie możecie naprawdę zdziałać cuda, uwierz mi.

Justyna ma oczywiście rację, możesz iść do psychologa, nie mówią o tym nikomu i potem zastanowić się nad dalszymi krokami. Tyle że ja wiem jak wygląda terapia u psychologa - to są spotkania, rozmowy z nim, powiedzmy 2 dni w tygodniu. Do tego zmiana całego dotychczasowego życia, terapia wiąże się np. z dietą - żebyś pilnowała się z jedzeniem, będziesz przez dłuuugi czas musiała np. jeść 5 posiłków dziennie o tych samych godzinach, i ściśle określone potrawy. Kontrolowanie się 24 na dobę. Prędzej czy później Twój narzeczony zauważy, że parę razy w tygodniu wychodzisz gdzieś, nie mówią mu prawdy, że nagle chorobliwie pilnujesz się z jedzeniem itd.
Więc oczywiście możesz iść do psychologa, ale jeśli już zdecydujesz się na terapię, nie będziesz raczej miała wyjścia, będziesz musiała powiedzieć mu o tym.
I racja również, że teraz to nie jest dobry moment na macierzyństwo. To wiąże się z pewnym stresem - nowa sytuacja, nowe obowiązki. A stres szczególnie wzmaga tą chorobę, wiem coś o tym.. Na Twoim miejscu zaczęłabym od terapii, musisz z tego wyjść. Z dzieckiem może być jeszcze gorzej, tak myślę.

she1723 trzymam za Ciebie mocno kciuki byś na zasadzie "biorę sprawy w swoje ręce" poszła do lekarza psychiatry po skierowanie do psychoterapeuty,
bo naprawdę warto. Ja chorowałam na bulimię ponad 10 lat i dzisiaj jestem zdrowa! właśnie za sprawą terapii więc jestem żywym dowodem na to że MOŻNA,
choć nie wierzyłam że to w ogóle ma sens, tak długo już chorowałam, nie wszystkie też terapie kończyłam ale w końcu znalazłam odpowiedniego terapeutę, który wcale  mnie nie kontrolował z jedzeniem to zależy od metody leczenia.
Uwierz że można wyjść z tego "syfu" , można żyć normalnie! tylko to samo nie przyjdzie potrzebny jest ten jeden ważny kroczek- odważyć się pójść po pomoc, sama relacja z drugim człowiekiem, który ma dobre chęci i chce Ci pomóc i zawsze Cię wysłucha już jest ogromnym wsparciem!
Wierzę w Ciebie i życzę Ci powodzenia!

Spóźniający się okres może wynikać z Twojego zaburzenia odżywiania. Gdy miałam krytyczny okres mojej bulimii, wymiotowałam po 2-3 razy dziennie, zdarzało się, że okres mi znikał nawet na miesiąc, cały cykl miałam rozregulowany, dziwne plamienia itd. Jak długo masz problemy bulimiczne? Miewałaś już problemy z miesiączką czy to pierwszy raz?

Pół roku wymiotowania po kilka razy dziennie może naprawdę wykończyć organizm i zrobić Ci w nim rewolucję. Zaburzenia miesiączkowania to tylko jeden z efektów - wypadanie włosów, połamane paznokcie, zepsute zęby, problemy z żołądkiem, nawet bezpłodność i wiele innych. Moim zdaniem nic dziwnego, że miesiączka Ci się spóźnia, też tak miewałam.. No ale oczywiście za jakiś czas zrób dla pewności test, bo to różnie bywa.
Cieszy mnie bardzo, że wzięłaś się za siebie. Wiem, że Ci ciężko, bo sama przez to przechodzę. Dzień w dzień trzeba walczyć z samym sobą i kontrolować się na każdym kroku. Ale jestem pewna, że warto i że damy radę. Trzymam za Ciebie kciuki, będzie dobrze!
A, i jakbyś znalazła specjalistę, to mogłabyś mi napisać jak wygląda taka terapia w Twoim przypadku? Może jednak też powinnam, zastanowiłabym się..

Bulimia prowadzi do zaburzenia równowagi elektrolitów, a to z kolei może doprowadzić nawet do zawału serca, więc Twoje objawy są "normalne" i to kolejny powód, dla którego trzeba z tym skończyć.
Zaczęło się, gdy miałam 20 lat. Ja zawsze byłam troszkę kluska, wydaje mi się, że to po części stąd się wzięło. W wieku 23 lat przeszłam na dietę i schudłam tak, że aktualnie mam niedowagę. Wcześniej nie miałam problemów z anoreksją, dopiero przy tej diecie tak trochę mi odwaliło do głowy - potrafiłam na śniadanie zjeść tylko kawałek uparowanego brokuła na przykład. Teraz jestem chudziutka i jem też już normalnie. Ale problem z bulimią pozostał. Zauważyłam, że u mnie to się nasila jak mam jakiś stres albo gdy czuję się samotna. Np. na dzień przed jakimś egzaminem/rozmową o pracę albo po rozstaniu z chłopakiem. Gdy się przejem i zwymiotuję, czuję taką ulgę, rozluźnia mnie to. Nie potrafię tego dokładnie określić, no i jestem świadoma, że to nie jest normalne, ale tak niestety mam.
Wydaje mi się też, że takie skłonności są dziedziczne. Bo problemy z bulimią miały też kiedyś moja siostra, mama i siostra mamy.
Myślę, że czy to bulimia, czy anoreksja - mamy dziwnie zaburzony obraz własnej osoby. No a dla mnie od paru lat to metoda na stres. Ten syf przychodzi okresami - potrafię nie wymiotować przez 3 miesiące, jestem z siebie dumna, a potem nagle wraca i muszę to robić codziennie. Pilnuję się jak mogę i pracuję nad sobą, ale obawiam się, że za jakiś czas chyba też będę musiała poszukać psychologa. Skoro przez 7 lat nie udało mi się z tego wyjść samej, to już chyba mi się nie uda.
Cieszę się, że mogę Ci jakoś pomóc. Niestety brutalna prawda jest taka, że nikt nie zrozumie Cię lepiej, jak druga bulimiczka.
A jak było z Tobą? Jak to się zaczęło?

Ach, zapomniałam. U mnie problem nasilił się dodatkowo przez cholernie toksyczny związek, w jakim byłam 5 lat. Jeśli masz ochotę, poczytaj moje posty na tym forum, może znajdziesz coś ciekawego, jakąś wskazówkę.

I to miałam na myśli, mówiąc, że mamy zaburzony obraz własnej osoby. Jeśli przy wzroście 165 ważysz 55 kg, to jesteś naprawdę szczupła i zgrabna, a widzisz, czujesz się gruba. Ja mam podobnie, mam dość mocną niedowagę, bo przy 160 ważę 45 kg i jestem tego świadoma, a i tak codziennie rano staję przed lustrem i myślę sobie jak tu zrzucić tą niby-oponkę,a że uda mi się trzęsą jak idę, to myślę sobie, że są grube. A jak sobie pofolguję przez parę dni i jem bez ograniczeń, potem mam wyrzuty sumienia, że przytyłam. Wiesz, wspominałam Ci na początku, że jeden z moich facetów mi strasznie pomógł, bo poszedł do psychologa pogadać o mnie. Psycholog poprosił go o moje zdjęcie i powiedział mu właśnie, że najczęściej ten problem mają ładne i szczupłe kobiety, paradoks. Coś siedzi nam w głowie i często nie wiadomo skąd się to bierze. Teraz nie mam nikogo, ale martwię się nieco, że jeśli będę chciała założyć rodzinę, mogę mieć problemy z ciążą. Ta niedowaga, wymioty, zaburzone miesiączkowanie. Wiem, że powinnam przytyć, ale nie chcę, nie umiem.
Smutne jest to, że nie czerpiemy radości z jedzenia, wspólnych posiłków z rodziną, że każdy kęs powoduje u nas wyrzuty sumienia. Mam tak samo jak Ty - gdy mamy rodzinny obiad, ja zamiast się cieszyć ta chwilą, myślę tylko o tym co tu zjeść i ile, żeby mnie nie dopadł atak.
Ja z kolei zazdroszczę Ci, że masz narzeczonego, kogoś, kto może być dla Ciebie wsparciem. Teraz jestem z tym zupełnie sama, ale gdybym trafiła na mężczyznę, z którym chcę spędzić resztę życia, na pewno bym mu o tym powiedziała, a on z całą pewnością by mi pomógł, to przecież o to chodzi w normalnym związku. Tylko ja coś szczęścia do facetów nie mam, nie zdziwię się jak zostanę starą panną, a wtedy to już na pewno będę musiała się przejść do psychologa.
Będzie dobrze, musi być!

To oczywiście może minąć. Ja to wiem, bo mi minęło na rok zupełnie, ale tylko dzięki wsparciu drugiej osoby - codziennie mi tłukł do głowy, że jestem piękna, zgrabna i seksowna, urządzał nam kolacje w takiej atmosferze, że nawet przez sekundę nie myślałam o tym, żeby to zwrócić, a nawet jeśli miałam gorszy moment, to mnie nie odstępował na krok i pilnował, żebym głupich rzeczy nie robiła, nawet ze mną do łazienki chodził. Napełnił mnie taką wiarą w siebie i nauczył cieszyć się życiem, każdą chwilą, tak że te bzdury zupełnie mi z głowy wyleciały. Jestem pewna, że jeśli znów znajdę takiego faceta, problem zniknie tak samo. Widzę, że strasznie kochacie się z narzeczonym, że to poważne i prawdziwe, więc jeśli byś mu powiedziała, on na pewno pomógłby Ci w ten sam sposób. Pomyśl o tym.
Nie mam szczęścia do facetów, mówię poważnie - mam na swoim koncie dwóch tyranów-despotów, jednego sknerę (rozliczał mnie nawet z tego, ile kromek chleba mu zjadłam), jednego takiego, który chciał ze mnie kurę domową zrobić, no i ostatniego 5-letniego, który zupełnie nie potrzebował seksu. Chyba przyciągam nienormalnych. Ale teraz sobie myślę, że skoro już tyle skrajności za mną, to wreszcie musi mi się trafić NORMALNY facet, no nie ma innej możliwości, nie mogę być aż tak pechowa.
Daj mi znać koniecznie jak tam Ci idzie, jak psycholog i jak starania o dzidziusia. Trzymam kciuki.

Głowa do gory, z tego da się wyjść

Męczylam sie z tym go..em jakiś czas ( okolo 2-3 lat z przerwami). Ale udało mi się z tym skonczyc Minie około 4 lat jak przestalam się z tym męczyć
W sumie to były swojego rodzaju epizody - były okresy gdy potrafilam wymiotować codziennie (po kilka razy zresztą) i okresy "względnej normalności" gdzie problem znikal na miesiąc czy dwa. Ale oczywiście niezupełnie.

Bulimia zresztą to często objaw jakiegoś innego problemu, w nas samych.

Co pomogło w moim przypadku?
Zwyczajne wrzucenie na luz. Nauczylam się sobie wybaczać. Znikało napięcie i stres, nie było już takiej potrzeby obżerania się.

Poza tym dobrze jest sie komuś wygadać. Wtedy chyba też mniej kusi.

Essy nikt Cię tutaj nie potraktuje jak gówniary,
to co przechodzisz jest bardzo ciężkie,nie jeden "dorosły" by tego nie udźwignął
a to jak o sobie myślisz jest powodem niestety dla którego nie możesz schudnąć bo szukasz w jedzeniu ukojenia dla swojego ogromnego bólu,
masz normalną wagę, problem największy jest w tym, że nie potrafisz siebie zaakceptować taką jaka jesteś i chcesz spełnić nie swoje oczekiwania względem wyglądu a Twojej mamy, która swoją postawą wyrządza Ci dużą krzywdę,
Czy znasz z Twojego otoczenia czy z mediów osoby o podobnych kształtach do Ciebie które siebie lubią i promienieją tym na zewnątrz? pewnie tak a to potwierdza ze waga nie jest tutaj najistotniejsza, walka z wagą to tylko przykrywka dla innych głębszych problemów prawdopodobnie na tle relacji rodzinnych,
to co jest Ci najpotrzebniejsze w tej chwili to WSPARCIE drugiej osoby! nie możesz zostać z tym sama bo robisz sobie ogromną krzywdę stosując na przemiennie głodówkę i objadanie się. Potrzebny jest Ci kontakt z osobą która pomaga dziewczynom z podobnymi problemami do Ciebie- mam na myśli psychologa, terapeutę albo grupę wsparcia, jeśli chcesz mogę Ci pomóc znaleźć bezpłatnie psychologa tylko napisz mi na priva z jakich okolic pochodzisz

u mnie choroba w ten właśnie sposób się zaczęła od "huśtawek żywieniowych". braku akceptacji siebie, swojego ciała, obsesyjnych myśli o tym że musze schudnąć a potem już nawet nie wiedziałam kiedy wpadłam w bulimię po uszy

Nie wiem czy mogę pomóc, bo żeby komuś pomóc trzeba najpiewrw umieć poimóc sobie, a do tego mi jeszcze daleko. Ale od niedawna mam lekarską diagnożę bulimii. Możemy się wymieniać refleksajani na tema t choroby, jeśli chcesz.