Nie moge zapomniec o mezczyznie juz 2 lata. - Netkobiety.pl

No dobra, ale to do końca życia zamierzasz tkwić w tym stanie? Przecież to nie jest jedyny facet na świecie. Opowiedz może o okolicznościach waszego rozstania, o tym jaki był wasz związek. Rozumiem, że można tęsknić i czuć rozbicie po rozstaniu, ale to zwykle samo mija. Co sprawiło, że się tak uzależniłaś od niego?

Odpowiadam teraz biorac pod uwage trzy odpowiedzi ktore dostałam :

wiec tak : Niie wiem dlaczego sie od niego tak uzaleznilam ,nie mam pojecia. jak go poznalam to odrazu mialam do niego jakis dziwny pociag , (chociaz wcale w moim typie nie byl )1 raz w zyciu cos takiego mi sie przytrafilo. Juz jak go 1 raz w zyciu spotkalam to bylam dla niego miła ,chociaz zwykle olewalam typow.

   Zmiana otoczenia? Zyje w duzym miescie i raczej nie widuje go co po chwile ,wiec nie ma sensu takie cos w ogole.

   Na koniec naszej znajomosci zachowal sie jak duren ,obrazil mnie co mnie zabolalo. I duma mi sie nie pozwolila przez ten caly czas do niego odezwac. Duma polaczona ze strachem ze zrobie z siebie idiotke przed nim ,znow mu sie narzuce a on bedzie mial mnie gdzies i tylko sobie narobie nadzieji.

  A wizja ze bede go kochac cale zycie przeraza mnie. Mysle czy isc do psychiatry ,slyszalam ze sa takie tabletki andydepresyjne ktore maja jedno z dzialan ze tamuja wydzielanie tego czegos co powoduje bol z powodu nieszczesliwej milosci i przez to sie zapomina o osobie ktora sie kocha.

  Ja na prawde wiem na 100% ze poki go bede kochac nie uloze sobie zycia z zadnym innym mezczyzna. Nie spotkalam zadnego do ktorego bym miala taki pociag jak do niego. Nie wyobrazam sobie w ogole bym mogla do jakiegos innego to samo czuc. Jak sprobuje sobie wstawic kogos na jego miejsce w myslach to nie umiem .. poprostu nie umiem !

Ja nauczyłem się z tym żyć..
Mimo, że nie wyobrażam sobie tych miłych chwil, ponieważ ich w rzeczywistości nie było..
To tęsknota, gniew, cierpienie za czymś/za kimś zawsze pozostaje..
Gdy miałem 16 lat, to mimo że byłem zaangażowany przez 4 lata i przez 4 lata dzień, w dzień widywałem się z nią nawet w szkole,
to w rzeczywistości nie miałem możliwości zbliżyć się więcej niż na te 60-100cm
zawsze istniało zdenerwowanie, strach, poczucie bezczynności, nieśmiałość, niepewność,
niechętnie ze mną rozmawiała, a później wyrobiła sobie o mnie zdanie, choć w rzeczywistości mnie nie znała,
istniało obustronne zainteresowanie, ale jednostronne zaangażowanie..
gdyby zaś było jednostronne zainteresowanie, wówczas bym nie zaryzykował tyle..
Nie miałem nigdy takiej możliwości, żeby przeżywać coś z radością..
a ilekroć starałem się porozmawiać szczerze w 4 oczy, to nigdy to nie wychodziło (zamieniało się to w 6 oczy),
ani nie mogłem porozmawiać ani z jej przyjaciółką, ani z nią samą..
A uczucia tak się spotęgowały, że obojętnie co bym zrobił, to czułem się w bez ruchu..
tak jakby ugrzęznąłem na bagnach, jakkolwiek bym się nie poruszył, to i tak tonąłem..

Nie miałem możliwości, żeby zmieniać otoczenia, a tym bardziej szkoły, chciałem skończyć szkołę mieć maturę i tytuł technika,
dlatego dla mnie 4 lata stawały się wiecznością.. ukończyłem szkołę, uzyskałem dyplomy, i już od tej pory jej nie widuję..
Jedyne co się dowiedziałem, że pół roku później ona kogoś poznała i wciąż są razem,
mimo, że to ona była tym ogniwem, która nie angażowała się w związek..

Niestety nie pierwszy raz mnie to spotyka i właściwie trudno jest mi powiedzieć, gdzie leży reguła i zasada..
Jedyne co wiem, im bardziej angażujesz się w coś tym głębsze są tego skutki i konsekwencje..
Dlatego im bardziej się brnie w słusznym przekonaniu, zaufaniu, a niestety nie zbuduje się wspólnej płaszczyzny,
tym trudniej od tego odejść.. nawet jeśli żyjesz z kimś lub z czymś w sercu, a jesteś nieszczęśliwa, to nie potrafisz się od tego oderwać tak prosto..

Od 6 lat jestem sam (nie dlatego, że tak chcę - wprost przeciwnie),
ale w rzeczywistości mógłbym powiedzieć, że od samego początku jestem sam,
bo ilekroć głęboko w sercu kogoś kochałem, to się okazało, że nie jest tego wart..
każdy dawał nadzieję (odwzajemniał uczucia), a nie brał odpowiedzialności za to..
dla kogoś czar prysł i widział moje wady, czuł rozczarowanie i potrafił wypominać, a czasem wykorzystywać to przeciwko mnie,
ale nie potrafił kochać dalej.. choćby nauczyć się szanować te niedociągnięcia jakie osoba posiada..

Bardziej chcę być z kimś niż być sam i mimo to jak próbuję zmienić, to nie jest takie proste..

Życie jest jedno i trzeba z tym żyć, nauczyć zrozumieć cierpienia i analizować swoje błędy w relacjach z ludźmi,
bo choć wiadomo, że uczucia są czymś co przeczy wbrew logice, ale logika istnieje w realizacji i odpowiedzialności za decyzje,
które postanawiamy zrealizować samemu, z kimś bądź razem..

////////
Pomyśl, że inni w ogóle nie mają miłych wspomnień, a muszą jakoś żyć..
mają jeszcze trudniejsze dzieciństwo, lub życie.. ktoś był ofiarą przemocy..
Nie tylko Ty sama jesteś w tym problemie.. gdzie jest tęsknota, marzenie, pragnienie i chęć zapomnienia..

Tabletki antydepresyjne nie pomagają, jeśli sama nie nauczysz się słuchać swoich cierpień i własnego serca..
To nie ciało najbardziej cierpi.. lecz dusza.. choć jeśli stan duszy jest zły, to również ciało otrzymuje ten ból..
Jeśli chcemy naprawić stan duszy, to na pewno nie alkoholem i tabletkami..
(w rzeczywistości są jak efekt placebo, który zmierza w złą stronę)..

Powinnaś stopniowo zmienić tryb życia.. mimo, że to też nie jest proste
(każdy jest z nas przyzwyczajony do czegoś, co przez lata wykonuje, funkcjonuje i żyje)
zacząć może od kąpieli relaksacyjnych i w tym muzyki na wyciszenie się..
aktywny sport np. jogging itp.
Swoje idee, kreatywność przelej na papier..
wypisz swoje wady i zalety.. zobacz w czym warto się rozwinąć.. nie musisz dokonywać wszystkiego,
załóż jeden punkt i to sukcesywnie rób..

Tak na prawdę, jeżeli sama nie dasz sobie z tym spokoju to niestety nikt Ci w tym nie pomorze Julka. Też przechodziłem przez coś podobnego, tylko może w bardziej ekstremalnej wersji Długo mnie to męczyło, żaliłem się ludziom, robiłem rzeczy z których dzisiaj się śmieję, wlałem w siebie morze alkoholu i bóg wie co jeszcze. I nic.. w kółko zadręczanie się myślami, snucie scenariuszy itd. Aż w końcu nie wiem sam jak i dlaczego, któregoś dnia po prostu przestałem czuć cokolwiek.. dosłownie pustka, i ogromna ulga Oby z Tobą było podobnie, bo wiem jakie to parszywe uczucie.
U mnie też minęło prawie 2 lata

Kurczę, spodobał mi się pomysł z opieką nad kwiatkiem Bo niestety zwierzątko raczej nie wchodzi w gre, nie wiem nawet czy kwiatek przy mnie przezyje...

Ale faktycznie, myślę , że każdy pomysł na to by czymś się zająć, jest dobry. I być może nie da się zapomniec o "tych" osobach, ale jak już ktoś wcześniej powiedział trzeba nauczyć się z tym życ, a może akurat po pewnym czasie uczucie i wspomnienia osłabną, nie wiem. Ja jestem na etapie uczenia się żyć z tym, raz jest lepiej, raz gorzej...

[quote=Renata czesc: poznalam chlopaka jak mialam 20 lat i nie moge o nim zapomniec mimo ze minelo 9 lat tylko to bylo ze on byl w tracie rozwodu i sie wycofalam bo sie balam ze weszlam w jego zycie z butami tak sie poczulam naj bardzie sie jego spojrzenie bylo dla mnie w szystkim to byl pierwszy chlopak jak na mnie spoglądał i nogi milam jak z waty chcialam o nim zapomniec i mi nie wszylo zawsze pamietam jego usmiech oczy jak blyszczaly jak patrzyl w moja strone bylam szczesliwa jak dzwonil jak slyszlam jego glos zawsze chodzilam jak w skowronkach i to przepadlo to w jednej minucie moje cale zycie chciała bym spotkac chlopaka kturego poznalam po prostu nie ulozylam sobie zycia jak bym chciala bylam w zwiaku ale to juz koniec to nie byl ten mezczyzna on po prostu nie byl dla mnie i go nie kochalam tak jak tego jedynego co poznalam

Taki problem dotyczy wiele osób tych młodszych i tych starszych.  Również mężczyzn. Ciężko zapomnieć o tej bliskiej dla nas osobie, które odchodzi często naglę. Niektórzy po wielu latach związku. Po prostu ciężko zapomnieć bo cały czas łudzimy się i mamy nadzieje, że do siebie wrócimy . Gdybyśmy mieli pewność, że już do siebie nie wrócimy (moglibyśmy spojrzeć w przyszłość) To byłoby nam łatwiej zapomnieć o tej osobie. Ja się rozstałam z chłopakiem po 5 latach związku. On odszedł bo uważał, że ten związek niema sensu. Nie było innej kobiety. To był dla mnie najtrudniejszy czas w życiu.  Ciągle myślałam o tym czy i kiedy znów będziemy razem. A jeśli nie bezie powrotu to czy kiedykolwiek się jeszcze zakocham ? W tych chwilach ciężko sobie to nawet wyobrazić.  Ja moje pytania skierowałam do wróżki Tak może to się wydawać śmieszne lub niepoważne - ale ja wierze, że są na tym świecie osoby które potrafią czytać karty i powiedzieć nam o przyszłości z dużą dokładnością.  W tym miejscu chce polecić wszystkim wróżkę Mirę  Elżbietę Sobczyk  - bez problemu znajdziecie ją w google. Zadałam jej pytanie na facebooku czy może dla mnie powróżyć przez internet i się zgodziła. Trochę mnie pocieszyła ale to nie bylo pocieszenie tylko wróżba, która po 5 miesiącach się sprawdziła. Powiedziała, ze powinnam wziąć się w garść bo za kilka miesięcy mój "byly" postanowi dać nam jeszcze szansę. I że na pewno niema ochoty wracać do rozklejonej osoby.  Powiedziała również, że obok niego  niema innej kobiety i jest sam. A ten czas pozwoli mu po prostu przemyśleć pewne sprawy.  Powiedziała również inne prywatne sprawy o których pisac nie chce - ale wszystko się sprawdziło. Dlatego  wszystkim polecam wróżkę - ale taką dobrą.  Będziecie więdziec na czym stoicie i na pewno pomoże wam to podjąć decyzję co dalej! Powodzenia dla wszystkich którzy teraz są w smutku i tęsknią.

Mnie coś takiego trzyma dopiero 3 miesiące a byłem 6 lat z narzeczoną i poszła do innego..

Jak po 2 latach dalej będzie mnie to trzymało, to po prostu poszukam z nią kontaktu najwyżej się zbłaznie i wtedy może zrozumiem, że jednak nie warto?

Może się odezwij po takim czasie do niego

Wszystko pięknie ładnie tu piszecie... Ale może by pomyśleć i rozważyć inny problem... Co jeśli nie będziesz umieć pokochać juz drugiej osoby... Co jeśli tamta osoba zamknęła ci serce bo ją tak mocno kochasz że nie będziesz potrafić kłamać innej osobie prosto w twarz że ją też kochasz... Później przed ołtarzem powiesz kocham cię? Przyrzekam... Itp itd... Klamiąc nic nie zbudujesz...

To właśnie jest miłość... Albo jest albo jej nie ma

Nie powinno się wchodzić w związek i zakochujac się w drugiej osobie po sam czubeg głowy... Tak robią głupcy

Ja osobiście zniszczylem sb życie 3 lata temu niszcząc związek swój z najpiękniejsza i nacudowniejsza osoba w moim życiu...

Kłamstwo i mój wiek a więc i doświadczenie życiowe spustoszylo wszystko...

Dużo winy było w koledze ale to nie usprawiedliwia moich kłamstw...

Wiem po sobie i po tych 3 latach że już nie pokocham drugiej osoby ponieważ nie będę w stanie kłamać tej drugiej osobie że ja kocham i ble ble ble... Gadka szmatka

Te 3 lata bardzo dużo mnie nauczyły a szczególnie pierwszy rok...

Dopóki nie umrę będę ją kochać i pamiętać o niej do końca swoich dni...

Nawet nie macie pojęcia jaki ból noszę w sobie jaki żal - przez to że tak zjebalem sprawę ... Nie życzę tego nikomu ponieważ jest to gorsze od każdego bólu fizycznego... Ból serca ból umysłu ból psychiczny...

Rada na przyszłość:
Jeśli nie masz jeszcze poukładane w głowie a szczególnie mężczyźni w wieku do 19-20 lat nie powinieneś się szukać miłości... A jeśli już tak bardzo chcesz to nie KŁAM bo to się źle skończy... Stawiaj zawsze Boga na pierwszym miejscu... Później tą osobę... Honor i ojczyznę
WTEDY BEDZIE DOBRZE