Mój mąż ma dwie twarze... - Netkobiety.pl

To nie jest do końca tak jak myślisz..akurat przemoc fizyczna nie jest tutaj najważniejszym czynnikiem.. tez nie do końca dobrze to ujełam. Najbardziej i niezmiennie boli mnie ignorancja..nie potrafię wyobrazić sobie jakby miało tak zostać ale nie chce znów ulegać...nie wiem czy wytrzymam..bo nie wiem ile to będzie trwało..naprawdę go kocham! Nie boję się go..poprostu serce pęka mi z rozpaczy na jego obojetność..Powtarzam że jest naprawdę cudowny (gdy żyjemy w zgodzie). Wiem jak to brzmi..ale uwierz że nie jestem pokrzywdzona fizycznie lecz wewnętrznie, psychicznie. Nie wiem co robić...nie chce odejść bo go kocham nad zycie..

Fazy przemocy fizycznej3:
Narastanie napięcia - sprawca zaczyna odczuwać narastające napięcie, zdenerwowanie, pobudzenie, z którym nie wie zwykle jak sobie poradzić w sposób inny niż agresywny. Partner widząc lub czując poddenerwowanie staje się bierny, wycofany ("lepiej zejść z drogi"), udaje, że nie ma problemu, że nic nie widzi. Staje się bardziej uległy, ucisza dzieci, każe im podporządkowywać się sprawcy, nie denerwować go. Tym sposobem sam staje się biernym sprawcą wobec dzieci, ucząc ich uległości, bezsilności, zakazując spontanicznego, zachowania, zapraszania kolegów i głośnej zabawy. Robi to zwykle, by opóźnić wybuch przemocy, natomiast sprawca odczuwa równolegle coraz większą frustrację.

Ostra faza - dochodzi do wybuchu przemocy. Tu często obserwatorem jest dziecko, które czasem próbuje zostać "bohaterem rodziny" i obronić bezsilnego rodzica, co niekorzystnie wpływa na jego późniejszy rozwój. W tej fazie najczęstszymi strategiami zaradczymi są: ucieczka z domu, chowanie się przed sprawcą, błaganie o litość, czy bezsilne poddanie się i czekanie, aż sytuacja minie.

Faza "miodowego miesiąca" - sprawca doświadcza poczucia winy i obaw przed karą za swoje zachowanie. W reakcji na to partner może reagować na różne sposoby: wybacza mu krzywdę, wzbudza poczucie winy ("zobacz co mi zrobiłeś"), straszy, że zgłosi przemoc na policję, milczy, udaje, że nic się nie stało, prosi o nie robienie tego więcej. Sprawca za to staje się miły, dba o rodzinę, troszczy się, pomaga, co sprawia wrażenie, że przemoc minęła. W nim natomiast ponownie narasta napięcie, gdyż nadal nie poradził sobie z własnymi trudnościami. Cykl przemocy się zamyka, zatacza koło wracając do fazy I.

Podręcznikowy przykład przemocy psychicznej i fizycznej.
Jesteś od niego uzależniona.
On Cię bezceremonialnie krzywdzi.
Obudź się!

AGUNEDA - to namiastka, bo to poczatek
i nie oznacza, że do tego dojdzie
ale, żeby nie doszło, ty nie mozesz stać się ofiara.. rozumiesz?
nie możesz się na to godzić

jesli znajdziesz ośrodek intwrwencji kryzysowej, tam psychologa, pracownika socjalnego, opowiesz, jak wyglądają wasze relacje, powiedzą ci, jak masz reagowac, na coi nie wolno ci sie godzić
może twój facet miał takie doświadczenia z domu i jego ojciec stosował przemoc psychiczną?
może wydaje mu się, że to jest ok?
nie wolno ci sie na to zgadzac
jesli teraz nie znajdziesz w sobie siły.. w końcu będzie cie bił.. a ty będziesz sie go bać....

tyle zostanie z twojej miłości nad zycie....

Przemoc psychiczna
Przemoc psychiczna

to wywieranie wpływu na proces myślowy, zachowanie lub stan fizyczny osoby bez jej przyzwolenia przy użyciu środków komunikacji interpersonalnej.

Typowymi środkami przemocy psychicznej są

groźba,
inwektywa i
molestowanie psychiczne.

Przemoc w związku dwojga ludzi nie polega wyłącznie na wykorzystywaniu fizycznej przewagi jednej ze stron w celu zniewolenia, molestowania seksualnego i bicia partnera, lecz także na psychicznym znęcaniu się nad nim, lżeniu i urąganiu jego godności osobistej.

W przypadku, gdy partner posuwa się tylko do tego drugiego rodzaju przemocy, jego ofiara często sama nie jest pewna, czy ten typ zachowań mieści się w granicach normy burzliwych związków, czy może je przekracza.

Wątpliwości wykorzystywanej w związku strony są tym większe, że jej partner potrafi być czarujący, troskliwy i uprzejmy, aż do czasu niekontrolowanego wybuchu złości, za który winą obarcza właśnie ją, maltretowany przez siebie obiekt.

Jak rozpoznać osobę, która wykorzystuje emocjonalnie partnera? Szukaj raczej schematów postępowania, których celem jest

kontrola,
ograniczenie swobody,
w tym podejmowania ważnych wyborów życiowych i
sponiewieranie swojej towarzyszki życia

niż pojedynczych przypadków zachowań.

Zachowania, które kwalifikują się jako akty przemocy psychologicznej dzieli się na następujące kategorie:

Destrukcyjna krytyka i werbalna agresja:

przedrzeźnianie, krzyk,
oskarżanie,
obrzucanie wyzwiskami

Taktyki wywierania presji

zabieranie dzieci,

pieniędzy,

kluczy,

samochodu,

wyłączanie telefonu,

rozpowiadanie fałszywych informacji na temat partnerki

Okazywanie pogardy:

lekceważenie,

poniżanie przy obcych ludziach, ]

przerywanie rozmów telefonicznych,

brak szacunku dla pracy,
wysiłków i opinii partnerki

zolowanie

kontrolowanie lub blokowanie rozmów telefonicznych,

narzucanie swojej woli w sprawie, gdzie partnerka wychodzi i z kim się spotyka,

utrudnianie kontaktów z rodziną i przyjaciółmi

Prześladowanie:

śledzenie,

stałe weryfikowanie, czy partnerka mówi prawdę,

zaglądanie do jej korespondencji,

publiczne zawstydzanie partnerki

Grożenie: [/b

[b]]wykonywanie grożących gestów,

niszczenie osobistych przedmiotów ofiary,

rzucanie tym, co ?się nawinie pod rękę?,

kopanie w ściany,

wymachiwanie nożem,

onieśmielanie swoją siłą,

straszenie użyciem przemocy fizycznej

Zaprzeczenie

oskarżanie partnerki o to, że sprowokowała przemoc,

publicznie odgrywanie kogoś sympatycznego,
pomocnego,
delikatnego, szarmanckiego,

płacz i błagania o przebaczenie,

wzbudzanie litości dla siebie.

Osoby o silnych skłonnościach do wykorzystywania i znęcania się nad innymi najpewniej można wskazać na podstawie ich poprzednich związków. Jeśli stosowały w nich przemoc emocjonalną, nie inaczej będą się zachowywać w związku z tobą.

Nie popełniaj błędu myślenia, że ?ze mną będzie inny, to była jej wina? ? właśnie do takiej wersji będzie cię przekonywał ?emocjonalny sadysta?.

Osobnicy, którzy wykorzystywali psychicznie i fizycznie swojego partnera, prawie bez wyjątku, twierdzą i nierzadko głęboko w to wierzą, że to oni byli ofiarą w ich związku.

Inne cechy i skutki zachowania osoby, która w związku dopuszcza się terroru psychicznego:

Twój partner traci panowanie nad sobą z błahych powodów

Obsesyjnie podejrzewa cię o zdradę lub chęć zdradzenia go

Ma bardzo sztywne poglądy na to, co przystoi kobiecie, a co nie i nie możesz z nim racjonalnie na ten temat dyskutować.

W waszym związku wszystko jest podporządkowane nastrojom twojego partnera do tego stopnia, że pozostajesz ciągle czujna, starasz się odgadywać jego oczekiwania.

Nic nie jest mniej pewne niż jego humor. W jednej minucie czuły, w drugiej okrutny.

Nie znosi, gdy pragniesz prowadzić jakąś część życia towarzyskiego bez niego.

Mówi ci, jak się masz ubierać, z kim się masz przestać przyjaźnić, stara się kontrolować sfery ?autonomiczne? twojego życia.

Boisz się go, zrobisz wiele, właściwie prawie wszystko, by tylko się nie zdenerwował.

Pod wpływem jego złości i gróźb zmieniłaś wiele rzeczy w swoim życiu, z wielu zrezygnowałaś, żeby go nie ?prowokować?.

Poza popychaniem i szturchaniem, stosuje inne metody zgnębienia cię:

używa wyzwisk pod twoim adresem,

długo się do ciebie nie odzywa,

grozi ci.

Gdy mówisz, że jesteś zdecydowana odejść, nie waha się sięgnąć po ostateczne argumenty; straszy cię, że się zabije, że będziesz go miała na sumieniu...

Jeżeli dwa lub więcej z powyższych punktów pasują do schematu zachowań twojego partnera i/lub sytuacji, które mają miejsce w twoim związku, powinnaś porozmawiać o swoim problemie z zaufaną osobą, zwrócić się do psychologa z prośbą o dalsze wskazówki, jak postępować, skontaktować się z Ogólnopolskim Pogotowiem dla Ofiar Przemocy w Rodzinie ?Niebieska Linia? bądź, jeśli sytuacja nie cierpi zwłoki, zadzwonić na komisariat policji.

Jak jest wszystko ok to życie by oddal za mnie, mowi ze mnie kocha i pokazuje to. Jak tylko się obrazi to dłuuugo sie nie odzywa...i mam wrażenie że juz mnie nie kocha:( tego bym nie zniosła:(

Rozmawiałam z nim nie raz i on rozumie że ma z tym problem ale o terapii nie ma mowy, wstydzi sie siebie.

Nikt nie lubi być traktowany przez ukochaną osobe w taki sposób, ja także.

Co znaczy według Ciebie "nicnierobienie"?  Skąd wiesz że nic nie robie...? Latwo jest Tobie krytykować mnie bo sama nie wiesz jak to jest. Myślałam ze pisząć zostanę zrozumiana i pocieszona..niestety..

Ja jestem osoba po takim zwiazku.
To ze sie wstydzi tylko swiadczy o tym, ze zdaje sobie sprawe, ze cos z nim nie tak. Ze jego zachowanie jest nie do zaakceptowania.
Bylam zona faceta bardzo lubianego, energicznego, mnostwo zainteresowan, sporty ekstremalne. Do tego mial (i wciaz ma) talent to zarabiania pieniedzy. Ideal!
Jak poszlam na obdukcje na policje i potem zlozylam pozew o rozwod, wszyscy znajomi usilowali mnie powstrzymac. Bo to taki fajny facet i co mi odbilo. Wpedzam go w depresje, nie je, nie pije. Gdy w koncu blizszym znajomym powiedzialam, przez co przechodze od dwoch lat, nikt mi nie uwierzyl. Zrobili ze mnie wariatke.

On Cie nie rozumie, bo Cie nie slucha. I jest mu wygodnie z tym co sie dzieje. Lubi w ten sposob wyzwalac frustracje. Bedzie coraz gorzej, bedzie Ci wmawial, ze jestes totalna idiotka. I to przy kazdej okazji, jak bedziecie sami. Nie bedziesz w stanie uwierzyc, ze Twoj kochajacy z przerwami maz moze w ten sposob mowic do Ciebie. Potem zacznie mowic drobne "zarciki" przy znajomych pt. 'kocham moja zonke, ale z niej taki gapcio'. wszyscy beda Wam zazdroscic tej sielanki i wyrozumialosci Twojego kochajacego meza, a Ty w domu bedziesz traktowana jak smiec, w zaleznosci od jego nastroju.
Uciekaj. Nie macie dzieci, wiec proces bedzie prostszy - nie chce isc na terapie z Toba, idz sama. Jesli w ten sposob o tym piszesz, zalujac swojego meza i zastanawiajac sie, czemu zachowuje sie tak zle, to znaczy ze on juz TOba manipuluje. Nie daj sie totalnie odmozdzyc.

Jesli potrzebujesz pogadac, to pisz na priva.

Drogie Panie,
tutaj nie wypada pisac o glupocie ludzkiej itp.
Osoba, o ktorej piszemy, to psychopata, wie doskonale jak sie zachowac aby uniezaleznic od siebie, przekonac, ze bez niego nasze zycie bedzie skonczone. To cos a la uzalenienie i nie da sie z tego tak od razu uwolnic. A caly problem polega na tym, ze wlasny instynkt samozachowawczy zostaje zagluszony. Wiec apeluje o wieksza doze lagodnosci.

Rozumiem,że jak dostaniesz w twarz od męża i chodzisz z podbitym okiem to w Twoim mniemaniu JEST TO ZNOŚNE?????!!!!!
Albo ja mam coś z głową i czegoś tu nie rozumiem albo Ty potrzebujesz żeby ktoś Ci wyjaśnił,że bicie NIGDY, PRZENIGDY nie powinno być dla kogoś znośne, no chyba że lubisz być bita?

Mam kolegę policjanta i nasłuchałam się o takich przypadkach.
Pojechał raz na interwencje a na schodach dzieci przerażone, bo tatunio właśnie okłada mamusie.
Sąsiedzi wezwali policję,bo ona też chyba uważała,że to znośne.
Trzecia interwencja policji była już z prokuratorem.
Kurczę nigdy nie zrozumiem kobiet, które uważają,że bicie jest ZNOŚNE.
POWODZENIA.

Alez jej nie trzeba glaskac po glowie. Mnie chodzi o to, ze posiadanie takiego osobnika w domu sprawia, ze nic nie jest czarno-biale. Ze ciezko jest ocenic zlo, jakie sie dokonuje, bo facet rozpyla dookola toksyne, ktora powoduje uzaleznienie.
Osoby, ktore sa ofiarami przemocy domowej w jakimkolwiek wydaniu wykazuja cechy wspoluzaleznienia.  I to nie jest to, ze ona chce glaskania. Pierwszy stopien to jest zorientowanie sie, ze z gosciem, kotry spi ze mna w jednym lozku jest cos nie tak. Roznica jest tak wielka jak Mr Jakyll vs Mr Hyde. Nie wiadomo, o co chodzi. Potem jest wstyd o tym otwarcie mowic. Bo przeciez i tak nikt nie uwierzy, ze taki slodziac zamienia sie w skurwialego buca. Fakt, ze Aguneda tu napisala znaczy, ze cos chce zmienic. Sprawdza, bada teren. I za to nalezy jej sie pomoc, ale nie atak pt. "wyjdz z domu i nie wracaj" czy "glupia jestes, ze z nim siedzisz". Nikt, kto przez to sam nie przeszedl nie ma pojecia, jakie to uczucie.

Agunedo ale małżeństwo to nie tylko sielanka, ale i gorsze chwile; on może je mieć, Ty też.
Zgadzam się z absolutnie wszystkim, co napisała End_aluzja i rozumiem, że nie chcesz odchodzić, ale wiedz, że z czasem będzie tylko i wyłącznie gorzej. NIC się nie zmieni na lepsze, jeśli on nie podejmie terapii.
Wydajesz się być osobą całkowicie od niego uzależnioną psychicznie, a więc słabszą.
Jednak gra toczy się o Twoje życie.
Twój mąż nie chce się poddać żadnej terapii? Ja bym powiedziała, że w takim razie będę musiała odejść, bo nie da się tak przeżyć kolejnych 60 lat.

A jak za rok, dwa lub trzy wleje Ci tak że wylądujesz w szpitalu to też stwierdzisz że jest to znośne?
Dziewczyny napisały Ci wcześniej definicje przemocy zarówno psychicznej jak i fizycznej. Otrząśnij się i zacznij myśleć racjonalnie a nie przez różowe okularki zakochania!
Dobre rady dostałaś już w postach powyżej ja tylko moge się pod nimi podpisać

A ja mam jeszcze pytanie do Autorki:
Czy Twój mąż jest mundurowym?

Autorko-ty to idealna żona jesteś!Moje pytanie-pozwolisz mu w przyszłości bić wasze dzieci?