Facet nieudacznik? - Netkobiety.pl

Ja miałam podobny problem, przez ponad 5 lat byłam w związku z mężczyzną niezaradnym, bez wykształcenia ale pracowitym, też go oszukiwali na kasę, z biednego domu i ogólnie zero poczucia otaczającej rzeczywistości...jego rodzina brnęła w to jeszcze bardziej, poczynając kolejne ryzykowne rzeczy, grożące utratą i tak już znikomego majątku... Nie mogłam z nim dłużej być, pięć lat a ja widziałam, że to do niczego nie prowadzi- chyba, że ja bym wyprawiła wesele i kupiła mieszkanie... W końcu nie wytrzymałam tego, gdyż zwyczajnie nie mogłam przy nim myśleć o jakiejkolwiek przyszłości... Rozstaliśmy się ponad rok temu, nigdy nie będę żałować tej decyzji...
Pierwsze dwa tygodnie po rozstaniu poczułam, że mogę oddychać...zero problemów....zero stresu...spokój...

Byłam na Twoim miejscu i tak właśnie się zachowałam... z biegiem czasu przez jego niezaradność oraz niski poziom intelektualny straciłam do niego szacunek...Wiem, że jest "dobrym człowiekiem" ale nie mogłam pogodzić się z tym, żeby mężczyznę ciągle wspierać psychicznie, życiowo oraz finansowo...

Dzięki za odpowiedź.

Ja nie mogę powiedzieć, żeby mój partner miał niski poziom intelektualny. Wręcz przeciwnie jest bardzo inteligentny. Tylko że leniwy. Spoczął już na laurach jeżeli chodzi o rozwój zawodowy. Chyba nie wierzy w to, że może być kimś lepiej ustawionym w życiu.
Jak już pisałam ciężko mi się z nim rozstać, bo uczucie jest i prócz ww. problemu jesteśmy dobrze dobrani. Brakowałoby mi go bardzo, bo prócz tego, że jest moim partnerem, jest też moim najlepszym przyjacielem. Dlatego też tak mi ciężko z tym. Chciałabym by choć trochę bardziej interesował się rozwojem osobistym, lepiej planował wydatki i nie był tak łatwowierny. Zastanawiałam się już nad jakąś pomocą psychologiczną, ale boję się, że go to dotknie gdy zaproponuję, dlatego chciałam się dowiedzieć o jakiś sposobach zmobilizowania faceta, by mu pomóc. Z takim charakterem daleko nie zajdzie, a i mi będzie ciężko rozwijać dalej swoje umiejętności i budować rodzinę.
Starałam się, by zaczął prowadzić rachunki i zapisywać ile i na co jest mu potrzebne, ale on nie wykazał zainteresowania. Moja mama mówi mi, że po prostu powinnam sama prowadzić budżet domowy gdy się z nim pobiorę, ale i tak boję się, że w durny sposób narobi długów. Bardzo mi przykro, że o tym piszę, ale naprawdę nie wiem już co robić...

Wiesz....człowiek średnio-inteligentny posiada jakiś instynkt samozachowawczy i zdaje sobie sprawę z tego, że trzeba zadbać zarówno o swoją przyszłość jak i o przyszłość swojej rodziny, o czym świadczy inwestowanie w wykształcenie bądź planowanie wydatków...
Rozumiem, że zaspakaja Twoje potrzeby emocjonalne, niemniej jednak pomyśl co by było jakbyś już podczas pełnienia funkcji "głowy rodziny" (odpukać) zachorowała, lub straciła pracę i stałe źródło dochodów...Czy miałby kto o Was zadbać?
Jak sobie wyobrażasz ustatkowanie się z takim człowiekiem skoro nie ma pieniędzy? Czy będziecie tak chodzić ze sobą w nieskończoność, czy sama chcesz zapracować na wszystko?

No właśnie chyba popełniam błąd, bo chce sama zapracować.

Nie da sie zmienic drugiego człowieka.Mozna zmienic siebie ,wtedy moze uda nam sie swoim postepowaniem wpłynac na innych?
Sama musze podjac decyzje czy pasuje mi dana sytuacja czy nie,czy chce matkowac czy byc partnerka w zwiazku?

Spróbuj go w jakikolwiek sposób zmobilizować, w momencie gdy Ty będziesz zawsze górą, on może nie czuć się męski i spełniony a to rodzi późniejsze konflikty, choć nie zawsze...

"po ślubie będzie lepiej"-- ano oczywiście, że będzie- dla niego, bo w końcu będzie miał osła, który na niego pracuje, czyli Ty. Osioł to oczywiście nie komentarz do twojego intelektu, ale nowej roli.
Absolutnie nie wychodziłabym za mąż za niego, a już na pewno żadnej wspólnoty majątkowej!! Pamiętaj, że małżeństwo polega na tym, że pieniądze ma się wspólne i prawo do nich też. Jeśli on pójdzie na dno (zadłuży się) to TY będziesz za to płacić.

No to własnie to jest ta zmiana,swojego stanowiska wobec sytuacji.Nie biadole i nie uzalam sie jaki ten facet jest beznadziejny,nie jade po nim ,nie krytykuje.Tylko zmieniam swoje podejscie i stawiam sprawe jasno.A czy ta druga osoba wejdzie w to, to juz nie mam wpływu.

Jeżeli odnosiło się to do Catwoman, to myślę, że opacznie ją zrozumiałeś.

Przepraszam, ale nie rozumiem. Chciałabym faceta wyżej opisanego. Ale wiedząc, że mam właśnie charakter ekstrawertyczny a jednocześnie wrażliwość... Potrzebuję zapewnień i wsparcia emocjonalnego. Mój introwertyk z małymi tendencjami do ekstrawertyzmu (nie jest piecuchem), jest w dla niektórych kobiet idealną równoważnią. A może się mylę. Przecież mając super ogarniętego i fascynującego faceta kobieta, która przejawia podobne cechy, wchodzi w stan wojenny... Wieczna konkurencja... Nie?

Mój facet nie jest ucieleśnieniem ideału. Chciałabym, żeby zaskakiwał mnie swoją błyskotliwością. Nie jest głupi. Jest taki... Normalny . Nie nazwałabym go nieudacznikiem, ale lubi bywać pod pantofelkiem... Czasami muszę go motywować, zachęcać, trochę mnie to denerwuje, że potrzebny mu doping... Ale cieszy mnie, że ten doping - dopinguje. I widzę efekty.
Boję się czasami "nudy"... Ale z drugiej strony wiem też, że byłabym o wiele bardziej nieszczęśliwa z facetem "idealnym", który w pędzi do przodu i nie daje mi tej tony czułości, której potrzebuję na co dzień.

Nie czuję się sprowokowana . Zgadzam się, że jest cienka linia między dopingiem a terroryzowaniem partnera . Chyba już kiedyś popełniłam ten błąd i już więcej się nie powtórzy. Wiem, że siłą nie da się nic zdziałać.
Nie odkryję Ameryki mówiąc, że nigdy nie wiadomo na kogo się tak naprawdę trafia. Są pewne cechy, które zdradzają delikwenta/kę ale nikt nie jest biały albo czarny.
Beznamiętność, wyobrażam sobie Ciebie jako człowieka ciekawego, którego wszędzie pełno i lubiącego inteligentne, trudne rozmowy. W sensie pozytywnym oczywiście.
Myślę, że odpowiedź na pytanie "na jakiej zasadzie ludzie się dobierają" nie istnieje i nie warto tracić czasu na tego typu filozofię. Nie trafisz za ludźmi.
Mam takiego kolegę, którego mniej więcej mogłabym opisać Twoimi cechami charakteru (pi razy oko - bo Cię nie znam). Ma kurę domową. Kura mnie nie lubi, bo ja mam charakter, a kura jest mdła ale potrafi świetnie gotować... I co z tego... Też umiem . On się zadowolił kurą bo lubi czuć się odpowiedzialny za wszystko. Dla jednych będzie to facet z zasadami i ideał mężczyzny chcącego zapewnić swojej rodzinie wszystko. Dla mnie, jest to typ faceta, który nie miał jaj aby zdobyć kobietę bardziej barwną.
Ja za to, zostałam zdobyta przez osobę, która okazała się być niezłym psychologiem i zamiast mnie dołować, jak ci "hop do przodu", podeszła do mojego przypadku w zupełnie nowy dla mnie sposób. Nie sądzę, żeby mój partner w przyszłości zakładał/prowadził firmę... Nie wszyscy jesteśmy przedsiębiorczy. Ale zaimponował mi tym, że odkrył tak banalne mechanizmy, których inni nie dostrzegają. Opisał mi to na przykładzie zdobywania kobiety. On jest przystojny, ale drobnej postury. Kiedy wychodził na miasto z kolegami typu: przystojny, wyrzeźbiony i wygadany, laski w pierwszej kolejności leciały na tamtych. Jego olewały... Bo wydawał się taki nieśmiały... A on czekał... Bo wiedział, że tamci oprócz pierwszego wrażenia nie będą w stanie poprowadzić rozmowy i skończy się na zachowaniach neandertalistycznych (mówimy wciąż o ludziach na poziomie z wykształceniem). W końcu i tak trafiały mu się najlepsze kąski. A bonusem była niespodzianka w majtkach (czym się nigdy nie chwalił między kumplami) .
Ech... Gdyby tak jeszcze potrafił ogarnąć elektrykę w domu i wykazać się wszechstronnością jak ja... No ale trudno . Ma wiele innych, pozytywnych cech i nie mówię tutaj o łóżku. Także i tacy "artyści" są . A sporo przed nim, bo mamy dwadzieścia parę lat, może kiedyś mi zaimponuje przykręceniem gniazdka.

Większość pań na tym forum chciałaby mieć faceta "ideał"... I vice versa. Normalna sprawa. A potem i tak karmimy się hasłami o kompromisach, szacunku... Wracamy do partnerów i nadal tkwimy w nierozwikłanym punkcie.

Taaa, ja mam kobietę nieudacznicę (jeśli tak można poprawnie w naszym języku nazwać). To, ze na razie szuka pracy to ok, takie czasy. Ale to, że jej się ruszyć nie chce z tematem prawa jazdy to już mnie krew zalewa. Mam pewną posadę, jestem po studiach, mam prawo jazdy. Ona nie ma nic z tego. I wstyd już mi za nią, że nie ma czym się pochwalić, jakimiś osiągnięciami. Oczywiście, wiedziałem co biorę ale związek zaczął się kilka lat temu (ja studiowałem i pracowałem, ona uczyła się w szkole średniej). Myślałem, że chce przeć do przodu. Namawiałem, podtrzymywałem żeby szła na egzamin (2 razy nie zdała, kurs miała za free ze szkoły) no ale sam nie wiem, czemu nie chce tego zrobić. I lubi jeździć autem jak już siedzi za kierownicą. Moi rodzice już krzywo patrzą na ten związek co się nie dziwię- ja osiągnąłem te minimum we współczesnym świecie a ona nie... Dla mnie jest to przykre, czuję się zażenowany a ostatnio nawet nie potrafiłem się z nią kochać- erekcja spadała...

Przez to nie możemy nawet wynająć mieszkania (nie zarabiam źle ale dodatkowa kasa zawsze się przyda), prawko też jest pewnym plusem w poszukiwaniu pracy. I choć jesteśmy świeżo po zaręczynach to mam dylemat, co dalej z nami będzie. Mam wrażenie, że ona pragnie abym ją ciągnął za rękę przez życie. A nie o to przecież chodzi. Dałem jej czas do końca roku (nic o tym nie mówiąc, to moje plany). Zamierzam zrobić kurs na wózki widłowe i zdać prawko na ciężarówki (a nóż się przyda kiedyś). Jeśli ona nic nie zacznie robić ze swoim życiem to chyba zakończę ten związek, który jak dla mnie jest na tą chwilę jest przygnębiający.

Beznamietnosc czyli nie potrafisz żyć inaczej jak skrajnościami Bo albo wredna suka, albo ciepłe kluchy Napisałeś: "Lubie inteligentne kobiety. Tajemnicze. Takie, które potrafią mnie skutecznie wk..... I z którymi jest o czym porozmawiać. " --można być z inteligentną kobietą, z którą jest o czym porozmawiać, a która cię dodatkowo nie przyprawia o wysokie ciśnienie tam, gdzie nie trzeba

Chcę zwrócić uwagę na kulturową zmianę ról. Stajecie, Drogie Panie, wobec konsekwencji przyjęcia określonego modelu wychowania Mężczyzn, który daje skutek w postaci Osobnika Męskiego, zwanego adekwatnie do sytuacji Facetem. Jest on pozbawiony typowych kiedyś cech męskich, które zastąpiono postępowymi cechami, wymyślonymi na życzenie postępowych Osobników Żeńskich, podobno, dla dobra Kobiet.

Dawniej, tradycyjnie, to Mężczyźni zakładali rodzinę i całe ich wcześniejsze życie było przygotowaniem do tego zadania. Wychowanie wtedy nie było koedukacyjne. Obecnie lansuje się partnerstwo i w praktyce to partnerstwo tak wygląda, że Osobnik Męski nie musi się starać, bo w końcu są we dwoje odpowiedzialni za rodzinę. W praktyce, odpowiedzialność spada na Kobietę.

Wszelkie zdejmowanie odpowiedzialności z Mężczyzny skutkuje brakiem poczucia odpowiedzialności. Zmiana postaw jest pracą dla psychologa lub pedagoga, ale zakłada konieczność współpracy.

Sundari, są treningi rozwoju osobistego. Nie jest konieczne skierowanie od psychologa i wizyta psychologa. Treningi zwiększają samoświadomość i zdolność rozumienia siebie oraz innych ludzi, rozumienia przekazu niewerbalnego i komunikacji werbalnej.

Zdenerwowanie i kłótnie nie zbliżają do celu. Tak, jak napisała malina.m, każda zmiana zakłada zmianę w sobie, bo tak działa relacja, że obowiązuje tu sprzeżenie zwrotne. Jak nie możesz namówić, to proponujesz wspólny wyjazd i pobyt na treningu.

Na tym polegają dylematy: tu jasno, lecz płytko, a tam głęboko, ale ciemno.

I na tym polega wolność, że masz prawo sobie wybrać, co wolisz.

nocnalampka hehe szkoda że już mnie za takiego nie uważasz .

Racjonalna rozmowa- oj trwało to naprawdę długo (ponad pół roku), tak jak pisałem: wspierałem ją, namawiałem ostatnio (ale raz) kazałem. Bez skutku. Nie oczekuję, że zda egzamin, chcę widzieć jedynie że jej na tym zależy. Twierdzi, że nie lubi, nie umie jeździć. Ale jak już wsiądzie do auta i pojedzie to gęba się śmieje, jest zadowolona i chciałaby więcej. To są dopiero sprzeczności.

Namawiałem ją aby szybko poszła na egzamin bo do połowy stycznia były łatwiejsze testy. I od ponad pół roku temat stoi w miejscu. I nie może narzekać na brak czasu bo ma go aż nadto. A teraz, jak pójdzie do pracy to będzie miała wymówkę, że pracuje i nie ma wolnej chwili na naukę.

"idiotyczne podchody"- oj a ile kobiet robi podchody (może nie idiotyczne). Zachowujecie się tak, żeby usłyszeć to co chcecie a nie koniecznie jest to prawdą/jest sprzeczne z naszymi (facetami) poglądami.

Niedługo rodzinka dalsza do mnie wpada, zapytają się co u niej, co robi, czy coś się ruszyło w pewnych sprawach. I co ja odpowiem? Płakać mi się chce....

Sundari i Majszter, coś mi się wydaje, że oboje jesteście zaplątani w związkach z osobami, które nie do końca Wam odpowiadają.
W postach Sundari widzę jeszcze dużo uczucia do jej partnera.
Majszter, faktycznie te zaręczyny to był strzał w kolano, bo coś mi się wydaje, że długo razem nie pociągniecie.

Niestety posiadam wrodzoną wadę polegającą na dociekaniu. Muszę, po prostu tak mam. Często, gęsto zastanawiam się jak to w ogóle możliwe że ten pan z tą panią jest. I??nie rozumiem . A jak czegoś nie rozumiem to czuję się nieusatysfakcjonowany .
Wracając do meritum?.doskonale znam mechanizm funkcjonowania ?podchodzenia? kobiet. Z prostej przyczyny. W przeciwieństwie do moich kolegów nigdy nie dysponowałem atutami, które paręnaście lat temu mogłyby mi przysporzyć wielbicielek. Ani ze mnie przystojniak, ni też bogacz, właściwie mógłbym się nawet uznać za nieudacznika w kontekście tematu w którym partycypujemy. Może nie do końca .
Z różnych przyczyn (wychowanie, brak wiary w siebie) ożeniłem się z pierwszą kobietą jaką poznałem, a może jaka mnie chciała. Nie wiem . Jak już wspomniałem wylądowałem pod pantoflem. Po paru latach małżeństwa moje poczucie wartości jako faceta spadło do zera. Ba, nie tylko jako faceta, jako człowieka przede wszystkim. Chciałem być dobry, właziłem do d?. i doczekałem się ?wdzięczności?.
I??????.nastąpił przełom. Skoro w pracy był syf, w domu syf to siłą rzeczy zacząłem szukać akceptacji oustside. Proszę z góry o niepisanie, że mogłem rozmawiać, próbować. Próbowałem. Część ludzi zapewne wie co to jest szantaż emocjonalny i przemoc fizyczna. Do tego doszły jeszcze fakty, których nie sposób opisywać na forum. Może kiedyś. Do czego zmierzam? Zacząłem poznawać inne kobiety. I??.dostałem to czego potrzebowałem. Akceptację, odrobinę ciepła i co najważniejsze?..wiarę w siebie. Skoro dla mojej byłej żony fakt, że studiowałem i pracowałem był nie do przyjęcia z uwagi na czas jaki temu poświęcałem, dla innych okazał się atutem, to zadałem sobie pytanie: ?może posiadam jeszcze inne zalety??. Okazało się, że jak najbardziej. Dostrzegłem, że można zyć inaczej, że da się rozmawiać, razem coś robić, że można usłyszeć słowo ?dziękuję?.  Rozwinąłem się intelektualnie, emocjonalnie. Super. Właściwie praktycznie z każdą kobietą mogłem porozmawiać i stałem się ich powiernikiem. Tworzyłem dystans, żeby za daleko nie zabrnąć  w to wszystko z uwagi na właśnie małą wiarę w siebie. Do czasu oczywiście. Z perspektywy czasu ta moja metamorfoza wydaje mi się naturalna ale wtedy???.hahahahahahahahaha.
Nigdy nie wpadłem z tych powodów w samouwielbienie. Do dziś dnia mam świadomość swoich ogromnych wad i tego jaki jestem. Co najgorsze wciąż jestem od kogoś w różnych kwestiach zależny. Z tym do tej pory walczę.
Uświadomiłem sobie wtedy natomiast, że w kobiecie najważniejszy jest mózg . Wtedy zupełnie zmienia się postrzeganie wszystkiego. Naucz się słuchać kobietę a reszta już idzie z górki. I tak faktycznie jest. Kobiety nie są skomplikowane, jeżeli widzisz przekaz jaki ci dają. Ot i cała tajemnica. Faceci są powaleni w pewnym sensie. Podobnie jak Twojego faceta Trentatre, pytano mnie jak to się dzieje, że wyrwałeś ją na randkę, przecież ona taka niedostępna a ty taki przeciętny. Jak to jak? Rozmową, gestem, dwuznacznością a nie chęcią penetracji, gapieniem się w cycki i ślinotokiem.  Czy czuje się przeciętny? Tak i nie. Wyjatkowy? Na pewno nie. Ale na pewno czuje się inny. I to zarówno w sensie pejoratywnym jak i pozytywnym tego słowa znaczeniu.
Mam świadomość straconego czasu. Brakło mi odwagi, żeby pewne decyzje podjąć od razu. Chciałem wszystkim dogodzić a tak naprawdę udupiłem samego siebie. Dosłownie. Czasu się kupić nie da. Pozostały mi doświadczenia, które ???.do niczego mi już się nie przydadzą. Zaczynam dopiero odkrywać uroki życia i czerpać  z niego pełnymi garściami.
Wniosek? Nieudacznikiem jest się z wyboru. Bo tak łatwiej, wygodniej i po co to zmieniać. Pilot, TV, kiepska praca i tyle. To ma być życie? Odpowiednia kobieta u boku a wszystko można zmienić. Wiem co mówię. Przyszło mi zapłacić za to wysoką cenę. Nim spojrzałem na wszystko realnie i bez okłamywania siebie, ktoś kto mnie zmienił i dał mi to wszystko był już hen daleko??.to ostatnia lekcja jaką dostałem. Najbardziej dotkliwa.

Myszeczko, ale ja to napisałem z chęci prowokacji. Tak już mam, lubię jak ludzie wdają się w polemikę i cos się dzieje . Powiem to wprost: szkoda życia, aby tkwić w nierokującym związku.

Nie jestem przekonany czy lubię tak do końca skrajności. Jedno jest pewne?..mobiluzują mnie do działania.  Za sukami nie przepadam, za kluchami też nie. Potrzebuje tej równowagi ale z elementami powodującymi, że czuję, że żyję. Daję się czasem poznać. Tym, którym ufam. Więc naprawdę łatwo mnie zadowolić w tej materii. Ona wie, że ma zagrać, ja wiem, że ona gra i bardzo to lubię . Lubię te droczenia. Prowokuję często sytuacje, które mobilizują do wysiłku intelektualnego. Kreuję je wręcz . Czasem wbrew swoim poglądom wyrażam opinie, które wiem, że spowodują dyskusje. Lubię to i bawi mnie to. Napomknę o trójkącie w łóżku, o wyjściu do burdelu itd. Wiem, że usłyszę w odpowiedzi o dwóch panach itd., itd. Nikt się nie obraża, bo wiadomym jest, że to takie gierki. Mogę mieć poglądy polityczne różnej maści. Lubię się spierać, słuchać argumentów. A potem iść do łóżka i zaszaleć, potem przytulić i jak gdyby nigdy nic wrócić do tzw. normalności. Rzucę mięsem dla podkreślenia efektu etc. Ale na takie coś można sobie pozwolić jak się jest z kimś kogo się rozumie, komu się ufa. Nie mógłbym być z kimś, kogo przerastam, kto nie powoduje, że muszę się wysilić, kogo nie darzę szacunkiem ani autorytetem ani z kimś kto mnie nudzi. Nie ma chyba nic gorszego dla mnie jak kobieta mało inteligentna. Ja wiem, że są dobre osoby, takie do rany przyłóż. Ale jak nie ma z kim o czym porozmawiać to czy na takiej samej dobroci można daleko zajechać? Oczywiście ktoś może mieć takie same podejście do mnie. Mogę w czyichś oczach być głupi, niezaradny, nudny, kłamliwy. W tym cały urok

Witam ponownie.
Widzę, że wiele osób ma podobny problem z partnerami. Co do mojego związku - wystarczyło odcięcie się mojego chłopaka od środowiska w jakim się obracał oraz szczera rozmowa:) Wiele jeszcze przeszliśmy, ale wreszcie jakoś ciągniemy ten "wspólny wózek":)

Tak jak napisała Anik38 - postawiłam sprawę jasno. Przegadaliśmy problem. Padło wiele przykrych słów, które jednak dały coś na kształt oczyszczenia:D Teraz dużo łatwiej jest nam podejmować wspólne decyzje. Oboje ustaliliśmy wspólne priorytety odnoszące się do przyszłości. Sama też musiałam wiele zrozumieć. Co do wykształcenia - przestałam naciskać. Zrozumiałam, że robi On to co kocha i potrafi na tym zarobić. Co do całej przyszłości - to ja mam problem, wszystko chcę na już, idealne. Nie da się ogarnąć wszystkiego w jednej chwili. On musiał pozamykać stare sprawy i co najważniejsze zrobił to, dzięki czemu teraz jakoś łatwiej nam wszystko idzie:D

Co do komentarzy panów - źle mnie odebraliście. Tu akurat chodzi o mężczyznę, ale znam masę kobiet "żerujących" na facetach. Nie podzielam takiego modelu życia. Nie chodziło mi o to, że ja chcę leżeć i pachnieć, ale o to, że nie wiem czy np. w wypadku ciąży obarczonej ryzykiem, kiedy to byłabym uziemiona w łóżku, albo gdybym straciła pracę, mogłabym liczyć na to, że mój mąż zabezpieczy jakoś sytuację RODZINY (a nie moją). Chodzi mi o związek oparty na partnerstwie. Zależy mi na tym by On był szczęśliwy w tym związku i by miał coś z życia. Poza tym źle użyłam określenia "nieudacznik". Bardzo wstydzę się, że tak napisałam:(

Tak podsumowując: Myślę, że każdy związek jest inny, bo i ludzie tworzący ten związek są mniej lub bardziej zgrani. U nas udało się. Jeżeli ludziom na sobie zależy to odnajdą oni motywację do pracy nad związkiem. I warto się nawzajem słuchać - niby oczywiste, ale często jedna z osób ma mniejsze "przebicie" i zostaje zagłuszona paplaniną drugiej osoby:P Wiele było tutaj głosów na "zostaw go" - to jest ostateczność i każdy powinien dobrze przemyśleć ten krok. W końcu co nam pozostaje na tym świecie?:P