Związek z osobą niewierzącą - Netkobiety.pl

Cywilka nie jest zła. A jak Ci tak zależy na tej sukni to możesz przecież mieć na cywilnym....
Zrywanie z takiego powodu jak bo on nie chce kościelnego, dla mnie wybacz jest głupie...
(Choć może ja tego nie rozumiem, bo sama jestem ateistką)

Jako agnostyczka świetnie rozumiem Twojego partnera. Nie wchodzę do kościoła w czasie żadnych ceremonii, nie uczestniczę w nich w żaden sposób, bo jest to sprzeczne z moimi wewnętrznymi przekonaniami tak jak dla Ciebie byłoby nie wiem - naplucie na ołtarz.Też byś tego pewnie nie zrobiła, nawet wiedząc, że to ważne dla Twojego partnera.

Niestety tu chyba nie można nic doradzić, sama musisz zdecydować, co jest dla Ciebie wazniejsze - związek czy ślub kościelny. Mogę tylko napisać, że zrozumiałabym, gdyby mój wierzący partner wybrał ślub a nie mnie.

Mój mąż jest zdeklarowanym antyklerykałem i ateistą, natomiast ja jestem osobą wierzącą, kiedyś praktykującą, ale obecnie już nie. Kiedy go poznałam, byłam praktykująca, również marzyłam o ślubie, białej sukni, hucznym weselu, gościach i tak dalej.. No ale koniec końców wzięłam bardzo skromny ślub cywilny, ponieważ mąż nie chciał się zgodzić na kościelny. Zrozumiałam go i nie chciałam do niczego zmuszać, miłość w tym wypadku wygrała z marzeniami i przekonaniami. Wierzę, że jeśli się kogoś naprawdę szczerze kocha, to zmuszanie go do czegoś, co i tak z zasady będzie nieszczere i przekłamane, jest po prostu rodzajem przemocy psychicznej i szantażu. Można się kłócić w nieskończoność; szukać osób, które podzielają nasze przekonania; albo po prostu się zakochać, zwariować i cieszyć się wspólnie z tego co jest najpiękniejsze w związku dwóch osób - a więc z miłości.

wydaje mi się że gdy dwie osoby bardzo się kochają , to osiągnięcie kompromisu nie jest trudne
Z drugiej jednak strony, małżeństwo w kościele dla PRAWDZIWEGO katolika to naprawdę ważna sprawa, kobiecie może być ciężko odrzucić wpojone od małego wyobrażenie "księżniczki" która idzie w pięknej białej sukni do ołtarza

Szczerze mówiąc, nie znam osobiście żadnego związku, ani wśród osób w wieku moich rodziców ani w moim, gdzie trwaliby ciągle w schemacie: on/ona wierzący/a praktykujący/a i kierujący/a się zasadami swojej wiary, ona/on ateista. Zawsze ktoś ulegał, albo w jedną stronę:przyjmował sakramenty, odkrywał wiarę itp, albo w drugą, osoba wierząca stawała się 'letnia' ze względu na kompromisy, które po prostu są bardzo trudne do pogodzenia z wiarą i zwykle wymagają kompromisów też ze strony osoby niewierzącej. Kwestia ślubu,modlitwy, antykoncepcji a potem co jeszcze trudniejsze wychowywanie dzieci, spędzanie świąt...

Sama kwestia ślubu jest możliwa do pogodzenia w ten sposób, że przysięga po prostu jedna strona. Oczywiście nie jest niemożliwe życie w takim układzie, jednak jak napisałam, ja się nie spotkałam z taką sytuacją.

Bo katolicyzm po polsku to precedens, o którym można by książki pisać

yoghurt007, jeśli dla Ciebie każdy kto wierzy i ma marzenia jest niedorozwinęty i żałosny to wychodzisz tu na bardzo nietolerancyjnego i zwyczajnie niegrzecznego, delikatnie mówiąc. Nie obraziłeś w tym momencie mnie ale większość społeczeństwa.
Dlaczego to ja mam rezygnować z marzeń w imię miłości? Skoro mnie kocha to może on powinien zrezygnować ze swoich przekonań?Tylko, że ja go o to nie proszę i nie mam zamiaru do niczego zmuszać właśnie w imię tej miłości!

Pumelka, naplułabyś na ołtarz, bo Twój partner o tym marzy? Albo nasikała?

A moja to wina, że większość zadeklarowanych katolików to hipokryci? Nie znam nikogo, kto spowiadałby się ze WSZYSTKICH grzechów, kto faktycznie pościłby w piątki, nie uprawiał seksu przedmałżeńskiego, nie stosował antykoncepcji i tak dalej i tak dalej. Nie wiem jednak czemu, w sytuacji kiedy to dla tej konkretnej osoby coś jest ważnego, to zaraz robi się z tego wojnę polsko-polską w obronie WIARY i MORALNOŚCI.

Te same argumenty padają w czasie dyskusji na temat ilości partnerów seksualnych, wieku inicjacji seksualnej itp. Od razu w ruch idą frazesy o moralności i wierze. A prawda jest taka, że stoją za tym kompleksy lub czysto egoistyczne pobudki.

Sama pisałaś:

No to ja się pytam co z tą twoją wiarą, że w kółko grzeszysz w ten sam sposób (więc nie ma mowy o żałowaniu tego), kłamiesz i to jeszcze w czasie spowiedzi....a toczysz batalię o....huczną imprezę, na której będziesz gwiazdą?

Takie gdybanie ewidentnie dowodzi twoich rzeczywistych pobudek.

yoghurt007, jesteś bardzo miły i cieszę się,że bierzesz udział w tej dyskusji, bez Ciebie byłoby nudno i dziękuję za każdą Twoją wypowiedz,bo i je przyjmuję tak jak pozostałe:-). Co do moich powodów dla, których chcę wziąć ślub kościelny nie masz o nich pojęcia :-).

Vian,rezygnacja z przekonań jeszcze nikogo nie zabiła.

skoro nie zabiła nikogo to dlaczego Ty nie zrezygnujesz ze swoich?

Każde z Was ma swoje racje.. Jeżeli kochacie się szczerą miłością- mam tu na myśli szacunek do siebie i tolerancję (niekoniecznie akceptację- wiem, że niektórzy mylą pojęcie tolerancji) to nie wiem w czym problem porozmawiać i dojść do kompromisu satysfakcjonującego obie strony.

Nigdy nie chciałabym ślubu, oświadczyn i różnych tego typu rzeczy żeby były wymuszone.

Skoro tak, napluj  na ołtarz.
To nie zabije, ale nie tak prosto napluć na to, w co się wierzy, prawda? No to widzisz - ateiście wcale nie jest łatwiej niż Tobie.

Mówię tylko za siebie, ale ja na wychowywanie dzieci w wierze katolickiej bym się nie zgodziła... Dla mnie bardzo ważne jest, żeby moje dzieci miały możliwość wyboru, zadecydowania za siebie. Jeśli same zdecydują, że chcą być katolikami, to mają do tego pełne prawo i nie będę im przeszkadzała tak samo, jakby chciały być ateistami czy buddystami. Ale wolałabym, żeby moich dzieci nikt od samego urodzenia nie indoktrynował.

Na pewno nie wolno machnąć na problem ręką i myśleć "Jakoś to będzie". Trzeba obgadać wszystko, poznać dobrze osobę, z którą ma zamiar dzielić się życie każdego dnia TEORETYCZNIE do jego końca.

Marena, bardzo się to Tobie i Twoim dzieciom chwali, zresztą ja miałam podobnie - mama z rodziny katolickiej, ojciec z protestanckiej, ateista. Wychowywałam się bez religii do czasu pójścia do szkoły. W szkole religia początkowo mnie zafascynowała i sama chciałam się ochrzcić (jako 8-latka), przyjęłam komunię. Kiedy podrosłam i poznałam, że religia to jednak nie tylko zawsze kochająca "bozia", ale też masa rzeczy, z którymi się wewnętrznie nie zgadzałam, po prostu wypisałam się ze wspólnoty wierzących i to też było ok. Zanim to zrobiłam przeczytałam całą Biblię (miałam wtedy 12-lat, większość dorosłych katolików tego nie zrobiła), sporo apokryfów i książek z tego zakresu, rozmawiałam nie tylko z księdzem-katechetą, ale też z zakonnikami, a nawet raz biskupem.

Chciałabym, żeby moje dzieci też się tak wychowywały i do swoich wyborów - jakie by nie były - podchodziły poważnie. Ale żeby to były ICH wybory, a nie żeby mój partner prowadził je od "zawsze" do kościoła i od "zawsze" wpajał schematy myślenia i dogmaty. Dlatego właśnie to wychowanie w duchu katolickim... e-e, jakoś raczej nie dla mnie. ;-)

yoghurt007, ale ja nigdzie nie pisałam o apostazji. Apostazja jak dla mnie jest dość pustym jednak gestem, bo co tak naprawdę mi to da poza masą problemów? Zrobię im jakoś na złość, że będą mnie musieli wykreślić z kartotek? Zmieni się coś dla mnie szczególnie? Nie. To po co mi to.

marena7,dziękuję za Twój głos!!!!
Nareszcie przeczytałam coś mądrego.

Vian,nikomu nie jest łatwo rezygnować z tego co jest dla niego ważne, w co wierzy i jest częścią jego życia.
Wiem,że mojemu partnerowi nie jest łatwo ale i mnie nie jest. Zakładałam,że właśnie taki ślub wezmę, jest to jedno z moich marzeń i może ktoś je opluwać i wyśmiewać jak to jest tutaj robione ale jak zauważyłaś ja nie opluwam i nie wyśmiewam osób nie wierzących. Żyjemy w wolnym kraju, każdy ma prawo żyć jak chce i wierzyć w co chce. Nigdy nie prosiłam swojego partnera aby zmienił swoje przekonania, nie proszę aby wypowiadał przysięgę małżeńską, nie proszę aby przystępował do komunii ale ja chcę w kościele przy moich bliskich, których kocham i przede wszystkim przed Bogiem wypowiedzieć przysięgę małżeńską i obiecać,że z nim zostanę do końca życia!

Ja sama jestem niewierząca, a mój chłopak wierzący. Co prawda do apostazji dojrzewam, ale mi ten ślub w kościele nie będzie przeszkadzał. Może mam trochę inny charakter, niż Twój narzeczony.

Co do wychowywania dziecka w wierze katolickiej, mam już jasne poglądy, których nie zmienię- moje dziecko ma mieć prawo wyboru, nie chce go chrzcić, mnie ochrzczono i o zdanie nie zapytano, wolałabym oszczędzić tego swojemu dziecku. Mam chrzcić, bo wszyscy chrzczą? Bo ciocie będą się krzywić? Nie, jeżeli mój chłopak będzie chciał pokazywać dziecku wiarę, to ok, ale dziecko ma samo wybrać, czy chce należeć do kościoła, czy też nie, kiedy będzie w pełni świadome swojego wyboru.

I na to się nie zgadza?
Wyjaśnił, dlaczego?

Ja nie byłam w kościele (poza zwiedzaniem) od ponad 15 lat, na pogrzebach czy ślubach też nie, czekałam na zewnątrz, ale to dlatego, że z jednej strony nie chciałam uczestniczyć w ceremonii a z drugiej głupio i obraźliwie wobec wierzących stać albo siedzieć jak kołek, jak inni wstają, klękają, modlą się. No ale jakbym oficjalnie mogła stać jak kołek, to czemu nie. ;-)

A co z tymi dziećmi? Ustaliliście już, jak je będziecie wychowywać?

Ok, jak byłoby to poprawnie ujęte?
Przestałam uważać się za część wspólnoty katolickiej i uznawać katolickie zasady?
"Wypisałam się" było w tym momencie kolokwializmem i tyle.

Apostazja jest mi kompletnie niepotrzebna do niczego.

Ja dokładnie takie samo mam zdanie. "Wypisałam się", tzn. przestałam uczestniczyć w katolickich obrządkach. Tak samo zrobiła moja mama.

Staralam sie byc delikatna

loveaeville ma rację. W Niemczech na przykład Katolicy nie poszczą w piątek- nawet księża-wiem, bo znam

I to najlepsza rada dla osoby wierzącej.

czesc
u mnie byl podobny problem z tym ze byl wybor albo slub w kosciele albo w cerkwi(prawoslawny maz)
ja mialam argument ze mam corke katoliczke i ze to ja bede uczyc dzieci paciorka
a maz mial argument ze dziadek jest baciuszka(ksiedzem) i zawsze chcial dac wnukowi slub...

oj bylo ciezko, mimo ze wcale nie jestesmy aktywni w swojej relgiach, jedno bylo pewne po slubie kazdy zostaje przy swojej religii i co wybrac?

ja nie rozumialam mszy prawoslawnej(w innym jezyku) mimo ze piekna a i przez 2-3h dziadek meza pilowal mnie tekstami "zona powianna isc za mezem" plakalam a i tak sie nie ugielam.
chcielismy slubu przed ksiedzem tylko jakiej relogii
przekonywalismy siebie nawzajem ale przede wszystkim bez nerwow i staralismy sie nie ulegac naciskom innych.
naprawde dlugo zajely nam te rozmowy, ponad rok. zrozumielismy ze jedno z nas musi odpuscic, maz zdecydowal sie na slub w kosciele, zrozumial ze dla mnie to za trudne(przede wszytskim ta barjera jezykowa) ale jakos o cywilnym slubie nigdy nie myslelismy.

teraz powiem ci ze w zyciu codziennym nie ma wplywu to na nasze zycie, maz chodzi do cerkwi a ja do kosciola, czasem razem
urodzil nam sie syn, ochrzczony w kosciele, konsekfencje sa takie ze dziadek nie ma do mnie szacunku i jest obrazony na mnie i wydziedziczyl nas z majatku.
ale bylo warto, zrobilismy tak jak chcielismy.

jeszcze cos ci opowiem.
mojemu znajomemu znarl ojciec jak mial 12-15lat, mimo ze duzo sie modlil o jego zdrowie to nie udalo sie, wiec winil Boga o smierc ojca, i nie chodzil do kosciola wogole, kazdy wiedzial ze jest obrazony.
poznal dziewczyne ktora chciala slubu w kosciele, wiem ze go przekonala a on ustapil bo ja kochal, urodzilo im sie dziecko, tez ochrzcili, jemu bylo to chyba bez roznicy, w koncu to raptem godzina w kosciele, jej dalo to spokoj a jemu bez roznicy.
teraz zmarla jemu mama, mysle ze teraz napewno nei wroci do kosciola.
i tak chyba trzeba to tlumaczyc ze to tylko godzina i o niej warto rozmawiac, ze np nie wyobrazam wziecia komuni, czy chodzi o to ze wogole wejsc do kosciola?

Właśnie tego się boję,że wspólne życie okaże się niemożliwe przez te różnice i wielka miłość nic tu nie pomoże.
Przy najmniejszej kłótni któreś tej drugiej stronie wypomni swoje poświęcenie.
Co do dzieci, partner uważa że dziecko powinno mieć prawo wyboru ale zanim dziecko dojrzeje do decyzji czy chce należeć do kościoła czy też nie, trzeba będzie podjąć decyzję o chrzcie. Nie wyobrażam sobie aby moje dziecko nie było ochrzczone.
Kiedy będzie na tyle dojrzałe może samo podjąć decyzję co do wiary.
Z całą pewnością będzie miało taką możliwość.

Vian zapytała czy mój partner nie zgadza się na tą godzinę mszy i stania jak kołek w jej trakcie.

Powiem tak, zajmuję się fotografią i z tego względu kościoły interesują mnie również jako ciekawe obiekty architektoniczne,jako zabytki które bardzo często fotografuję.
Mój partner często mi towarzyszy w tych sesjach i zdarzyło się,że trafialiśmy na msze i jakoś nie miał oporu wejść do kościoła i o dziwo posłuchać kazania ale o wejściu do kościoła na nasz ślub i postaniu przez godzinkę nie ma mowy.
Jego wyjaśnienie jest proste...nie wierzy w sakrament małżeństwa, dla niego coś takiego nie istnieje.

Nie da się porównać urzędnika stanu cywilnego do Boga w którego wierzę.
Bardzo poważnie biorę pod uwagę zakończenia tego związku.
Jeśli dwoje ludzi nie potrafi porozumieć się w tak ważnej kwestii to póżniej może być tylko gorzej, a wolałabym oszczędzić cierpienia i jemu i sobie.

Pumelka, Twoje ostatnie zdanie niepokoi "...on nie wierzy w sakrament małżeństwa, dla niego coś takiego nie istnieje..."
O co tu chodzi? Czy tylko o ślub kościelny, czy wogóle o ślub???? Jakikolwiek?

Catwoman z jednej strony masz rację, bo małżonkowie przysięgają wierność sobie, nie księdzu. W Kościele małżeństwo zostało podniesione do rangi sakramentu żeby nie było, że kapłaństwo jest błogosławione przez Boga, a małżeństwo jako wybór drogi życiowej już nie. Małżeństwo zawarte w kościele ma też drugi wymiar: zaprasza się Boga do swojego życia i pozwala mu się w nim uczestniczyć. Co z tym zrobią małżonkowie to już inna sprawa. Ślub cywilny dyskwalifikuje katolika w przystępowaniu do spowiedzi i komunii świętej, więc to nie jest takie bez różnicy.
Zgadzam się też z autorką, że wielka miłość nie wystarczy albo też wielkie zauroczenie. Ja uważam, że miłość to nie patrzenie na siebie, ale w tym samym kierunku. Jeżeli ten warunek nie jest spełniony, to nie miłość.
Sama zdecyduj czy dasz radę unieść życie z Bogiem w samotności i tłumaczenie dzieciom dlaczego tatuś nie chodzi do kościoła. To nie takie hop siup z tym daniem wyboru, bo się dzieci nie pyta czy chcą, tylko się je chrzci. Za tym gestem muszą iść i czyny... Zaraz mnie ochrzczeni "bezwolnie" zaatakują, ale tylko dlatego, że chyba sami nie wiedzą co oznacza sakrament i jak ważne jest to do osiągnięcia zbawienia.

Jeszcze tylko coś odnośnie małżeństwa: katolik - prawosławny. Jesteśmy tak blisko "spokrewnieni", że bez przeszkód ślub zawarty tu czy tu jest akceptowany w obydwu obrządkach. Jeżeli ludzie są wierzący to akurat dużego problemu nie stanowi. Niedawno pozanana koleżanka ze studiów ma rodziców: matkę katoliczkę i ojca prawosławnego. Matka nie chodziła do kościoła, a ojciec był mocno wierzący. Córka ich związała się z katolikiem, który wyraził zgodę na ślub w cerkwii i wiem, że był też obecny ksiądz katolicki i obydwoje pobłogosławili ich związek. W niedzielę chodzą do kk, bo cerkiew oddalona jest o ponad 50km od ich miejscowości. Dzieci zostały ochrzczone w kk, a ten sakrament jest uznawany i przez cerkiew. Dzieci chodzą na religię w szkole. Święta Bożego narodzenia też wg kalendarza kk, ale jak jadą do dziadków, to mają drugie święta. Dzieci mają niesamowitą okazję przyjrzenia się obydwu tradycjom rodzice nie zachwalają  żadnego kościoła bardziej od drugiego, bo nie o to w relacji z Bogiem przecież chodzi. Sama uczestniczyłam w katolickich rekolekcjach w ośrodku prawosławnym i miałam okazję poznać ich zwyczaje i przyznam, że zabrdzo mi się podobała cerkiew, język starocerkiewnosłowiański. Mieliśmy modlitwy ekumeniczne i w cerkwii czułam taką samą obecność Boga jak w kościele. Do tej pory bardzo lubię uczestniczyć w swoim mieście w ich liturgii, zwłaszcza w triduum. Mój małżonek niebardzo, bo to wszystko długa trwa, ale ja jestem zakochana i chętnie tam uwielbiam Boga. Ekskomunika z mojego kościoła mi za to nie grozi

No może macie rację z tymi sakramentami. Jeśli oczywiście dla kogoś jest to ważne.
Jeśli jest się "wierzącym" bo raczej to jest tradycja aniżeli szczere przebywanie z Bogiem i dzielenie podobnego świata to związek osób o zupełnie różnych podejściach nie ma sensu.
Jeśli jednak jest to czysta tradycja- wszystko da się przeskoczyć.

a jaki rezultat decyzji?

Jeśli osoba wierząca jest dobrym człowiekiem to zgodzi się, aby zrobić tak jak chce ateista -- w końcu dzieci będą miały wybór i uszanuje poglądy partnera.

Jeśli osoba wierząca jest egoistką będzie toczyć wojny o to, aby chrzcić. Lepiej nie żyć z osobą wierzącą

Bzdurne tłumaczenie, które jest wodą na młyn kk. Dla kk ważne że indoktrynacja przyniesie kolejnych wierzących i utrzyma monopol religii w kraju= wpływy do kościelnej kasy, tak najkrócej rzecz ujmując.