mam 30 lat i.. - Netkobiety.pl

Jestem w podobnej sytuacji. Od rozstania minal rok...
Tez przechodzilam przez faze: nawet nie mam dziecka.
Ale moze kolezanka ma racje...moze to nie byl odpowiedni ojciec.
U mnie zawodowo tez bez skarg. Wszystko niby gra. A to co bylo dla mnie najwazniejsze, odeszlo.
Nadal nie czuje, ze moje zycie ma sens w takiej postaci i bez tej osoby.
Mam 31 lat.
Rozstanie jednak bylo dla mnie motorem by siegnac glebiej i dotrzec do sedna sprawy, jesli chodzi o mnie.
Widzisz...moze najpierw musze uporac sie z dziecinstwem, zeby przyszly pewne rzeczy na ktore tak bardzo czekam.
Wiec postanowilam rozprawic sie z przeszloscia.
Ale rozstanie boli nadal.
Choc minal rok.
I nadal nie wydaje mi sie, ze moge kochac kogos innego...Smutne...i boli kazdego dnia.

I wyobrażasz sobie  z takim niemotywującym a na pewno niewspierającym człowiekiem całe życie do ukichanej śmierci? katorga. wierzę, że los ma dla Ciebie niespodziankę:)

Pocieszę was obie: za jakiś czas (bliżej nieokreślony ale on nastąpi) siedząc z TYM WŁAŚCIWYM i sącząc wino będziecie się szczerze śmiały (lub przynajmniej się uśmiechniecie) na wspomnienie o TAMTYM i całym dramacie z tym związanym.

Catwoman, nadal jestem na etapie, ze to byl TEN WLASCIWY i juz wszystko sie dla mnie skonczylo. Piszac to smieje sie z wlasnej glupoty, ale naprawde nadal tak czuje I ja podobnie jak inicjatorka watka tez bardzo chce rodziny i dziecka.
Cos we mnie jednak wierzy, ze kiedys tak bedzie. Damy rade. Na wszystko w zyciu jest czas.
Powstaniemy jak feniks z popiolow

Wszystko byłoby w miarę zjadliwe, gdybym kontaktu nie miała z nim w ogóle.
A on pyta w smsach o jakieś bzdury, przepraszam w sumie nie bzdury, o naszego psa, samochód. Śmieszne że interesuje to go bardziej niż ja. Czuję, że próbuje, żebym o nim tak szybko nie zapomniała. I nie wynika to z jego dobrych intencji. Czysto egoistyczne podejście. Czasem myślę, że sprawia mu to dziką radość jak widzi mnie w złej formie.
Szkoda gadać. Nie ma sposobu na brak miłości, powtarzam to sobie jak mantrę, żeby pogodzić się z upokorzeniem, które mi zafundował.

Ktoś życzliwy mi powiedział, zupełnie przypadkowo, nie znając mojej sytuacji, że żeby wygrać, trzeba przegrać.
Więc na razie na wygraną muszę poczekać.

Myślałam, że internet nic mi nie da. Dał. Dziś zasnę spokojnie.

@malina82: Cos w tym jest. Jezeli przezyje sie wiele przykrych chwil, to docenia sie te dobre podwojnie.

@dziwnaismutna: a moze podswiadomie zabronilas sobie marzyc o dziecku, zeby nie przezyc znowu rozczarowania?

snoopy - ja jestem szczytem naiwnosci , ja pragne milosci miedzy doroslymi ludzmi  - mezczyzna i ja. tego mi nie da milosc do dziecka.

Zakoncze negatywnym, ale prawdziwym stwierdzeniem. Nie mozna nikogo zmusic do kochania, ale nie mozna tez zmusic siebie, zeby nie kochac kogos, gdy jest to juz faktem. Zycze Wam naprawde wszystkiego naj naj: rodziny, zwiazku, pracy. Pozdrawiam rowniez z obczyzny.

dziwnaismutna ja tez o dzieciach nie marzę, w ogóle i jest mi z tym bardzo dobrze.

Na wszystko jest czas. Nie mozna wymagac od życia by toczyło się linią prostą przez cały okres jego trwania. Teraz jesteście w dołku, na ostrym zakręcie, ale i to minie. Bo nic nie trwa wiecznie: ani nieszczęście, ani szczęście.

tez sie z tym zgadzam. Po rozstaniach jest czas dla samej siebei by podladowac akumulatorki a los sam przyniensie to co mam byc

Nic nie jest w życiu proste, łatwe. Każdy przeżył niejedno, nie zawalił się mój świat.
Teraz jestem na zakręcie, tak jak piszesz, ale też doskonale wiem, że wyjdę na prostą.
Czuję tylko ogromne rozczarowanie i żal do siebie, że nie widziałam wcześniej, że dałam się wciągnąć w emocjonalny kołowrotek, że mnie osłabił.
Ktoś pewnie napisze, żeby uczyć się na błędach. Wyciągać wnioski... Teoretycznie jest to bardzo proste.
W moim przypadku to będzie chyba emocjonalne wyłączenie się w relacjach damsko-męskich przynajmniej na jakiś czas.

Absolutnie nie brałam tego pod uwagę

O dziecku myśleliśmy przed kryzysem, świadomie nie zabezpieczaliśmy się, ale też nie wariowaliśmy na tym punkcie, czasem myśleliśmy tylko jakby to było fajnie. Tylko ja jestem taka, że jak coś nie wychodzi, to trzeba szukać rozwiązań. A jemu się nie chciało.
Nic mu się nie chciało, a już w końcówce powiedział(może w gniewie, złości), że to moja wina, że on robił badania. Potem zresztą przyznał, że nic takiego nie było.
Ajjj, masakra jakaś.
Szkoda gadać.

Też chciałabym coś wytłumaczyć-
to nie jest tak, że jak widzę dzieci to płaczę, a jak widzę kobiety w ciąży to odwracam głowę.
Coś się we mnie budzi, może przez to że mój men w tak masakrycznie niedelikatny sposób próbował mnie dobić, zwalając winę. I może to jest przyczyną że myślę o tym częściej. Nie wiem.

Idę do pracy, miłego dnia.

Malino, jesteś wolna, masz dopiero 30 lat, już masz doświadczenia. Świetny punkt wyjścia. Naprawdę to lepsze niż być tuz przed 50, z masą kredytów i dziećmi które jeszcze nie są całkiem samodzielne, a już decydują o sobie i byłym mężem, który przyszedł z niczym a wyposażył się odchodząc.

Dzieci zdążysz  jeszcze urodzić, spokojnie. Znajdziesz mężczyznę sensownego, kochającego. Jest ich więcej niż nam się zdaje.

Malina i inne "zostawione" panie - z perspektyy 15 czy 20 lat bedziecie patrzyc na to wszystko jako tak naprawde szczesliwe zdarzenie - ten facet nie byl dla was - jak Bog zamyka jedne drzwi to otwiera inne - tylko musicie tych innych poszukac.

A teraz ten bol, ktory przezywacie  powinien was popchnac do zmian w waszym zyciu. Inny czlowiek nie powinien miec tak duzej wladzy nad wami by jego odejscie przynosilo az taki bol - znaczy problem jest z wami. Pojdzcie na terapie, zacznijcie czytac madre ksiazki i pracowac nad soba.
Bycie z sama soba pozwala dojrzec - nie zagluszajcie emocji - dowiedzcie sie co one naprawde znacza.

A sytuacja kobiet, ktore zostaly porzucone i maja dziecj jest gorsza - oprocz przezywania wlasnego bolu one jeszcze widza bol swoich dzieci; dla wielu z nich jest to rowniez pogorszenie sytuacji materialnej.
Malina - wiem ze boli - ale to przejdzie - poszukaj pozytywnych elementow w tej sytuacji. A tatusia to jeszcze znajdziesz i te twoje wspaniale dzieci tez do ciebie przyjda - cierpliwosci.

No to dlaczego trzeba tak cierpieć, skoro Bóg zamknął te niewłaściwe drzwi a otworzy właściwe dlaczego tyle zdrowia musi to kosztować tylu ludzi, ja już nie mam siły mysleć, zostałam odtrącona po 6 latach a on się bawi moim kosztem, żyje a ja nie umiem

świetnie napisane.

Newlife, masz racje w 100%. W chwili trzezwego umyslu tez tak uwazam.
Wczoraj przed zasnieciem przyszla mi do glowy pewna mysl. Moze Wam tez pomoze, mnie pomaga, bo odnosi sie do mojej sytuacji.
Wyobrazcie sobie cos takiego. Te z nas, ktore maja lub pragna miec np. dziecko, np. coreczke. Wyobrazcie sobie, ze taka piecio- lub szescioletnia osobka na nas patrzy, na swoja mame, ktora tak bardzo cierpi po odejsciu mezczyzny. Placze, nie moze odnalezc swojego miejsca, sensu zycia, bo zostala odtracona przez swojego mezczyzne. Ta coreczka obserwuje nas i boi sie o nas. Nieswiadomie moze przechwytuje nasze schematy (niestety na to dziecko nie ma zadnego wplywu).
Ja jak patrze na siebie z boku, taka wierzbe placzaca i obok mnie z warkoczykami taka mala wersje mnie, dostaje mocy, zeby walczyc O SIEBIE. Mowie wtedy do siebie: trzeba przerwac znajome mi schematy dla mnie samej i dla mojego mam nadzieje kiedys dziecka, bo prawda jest taka, ze porzucenie ze strony mezczyzny moze nastapic zawsze. I tak, jak chcialybysmy, zeby nasze dzieci mialy ugruntowane poczucie wlasnej wartosci, nie zalezaly od partnera, nie niszczyly siebie samych po jego odejsciu, nie odbieraly sobie same swojej wartosci, nie wymierzaly sobie miliona kar za to, ze ktos je opuscil, tak my musimy powiedziec przetlumaczyc to wszystko nam samym. I tak jak kiedys, gdy nasze corki spotka rozstanie powiemy im, ze ich zycie ma sens, ze sa wspaniale, bo sa i przed nimi cale zycie (nawet jesli beda wtedy mialy 30 lat, z praca lub bez pracy, z samochodem, lub bez), ze ich zycie jest wartoscia sama w sobie i sa temu swiatu potrzebne, ze sa kochane, tak teraz powiedzmy to wszystko do siebie.
Rozstanie boli, ale w zyciu i tego trzeba sie nauczyc. Wiec badzmy silne dla nas samych i dla naszych nienarodzonych jesczcze badz juz, dzieciaczkow. Bo zadna z nas nie chcialaby i nie pozwolilaby naszej coreczce katowac sie, z powodu odejscia kogos, kto jej z jakis powodow nie docenil, badz moze mial problem z samy soba.
Mam nadzieje, ze cos z tego zrozumialyscie
Trzymajcie sie cieplo.
Cytuje kolezanki mame: Kobieta musi byc silna.
P.S. Moze kogos wizja cierpiacej wlasnej corki badz siebie samej na jej oczach nie mobilizuje, ale mnie tak i moze to komus tez pomoze. Wiec tak jak mowi newlife, wykorzystajmy ten czas na prace nad soba, zeby po pierwszy pomoc sobie, a po drugie nie przekazac marnych wzorcow kiedys wlasnemu dziecku!  Buzka!

Tak czytam Wasze wypowiedzi (na marginesie strasznie mądre babki z Was są!) i chyba też zaczynam się z tego cieszyć autentycznie
Byłabym z baranem związana do końca życia, a tak jeszcze parę formalnych spraw, parę zarwanych nocy, kilka kilo mniej i się więcej nie zobaczymy. Podświadomie czuję, że zrobiłam dobrze, gdy kazałam mu się wyprowadzić. Inna kwestia, że jestem w jego mieście, i trochę przez to nie czuję się komfortowo.
A może jak ten koszmar się skończy to ruszę w końcu w góry i zamieszkam w miejscu, w którym zawsze chciałam.. Aż się rozmarzyłam

witam .tez chce sie podzielic swym losem .zaczne tak morze wskrucie . ja mam juz prawie 34 l . wokol mowia mi nic ci nie brakuje fajna z ciebie dziewczyna . nie moge znalezc prawdziwej milosci . mezczyzni sa niedojrzali . mowia nie szukam stalego zwiazku lub nie jestem gotowwy majac 30 lat czy wiecej . marzy mi sie rodzina maz dzieci . jest mi czasami przykro , gdy widze na ulicy szczesliwe rodziny . nie szukam na sile nikogo . ale coz skoro wiekszosc patrzy ile zarabiam . MONIA Z WAWY

tutaj sie zgadzam ze faceci s rozni .najpierw mowia co i nnego a potem szukaja kolejnej bo sie znudzi . i tak mozna szukac zmieniac cale zycie . mysle ze ten wlasciwi wkoncu sam sie znajdzie ..

wtedy pozostaje tylko placz i nadzieja na lepsze jutro. przeczekanie. wszystko sie kiedys zmienia.

Niestety takie sa czasy i przyzwolenie spoleczenstwa na wszystko.W dzisiejszych czasach rodzina,malzenstwo nic nie znacza.Kazdy szuka przygod i wygody.Glupie myslenie ze skoro w tym zwiazku jest zle to lepiej znalezc kogos innego do nowego zwiazku ale nikt sie nie zastanawia ze i w innym beda problemy,rutyna itp.
Latwiej jest znalezc kogos nowego niz naprawiac to co sie ma.

Kiedys przypadkiem wpadlam na takie slowa:
"Kobiety nie można zmienić, można zmienić kobietę, ale to nic nie zmienia."

Aby praca nad zwiazkiem mogla nastapic, potrzeba checi dwoch stron.
Niektorym latwiej odejsc, niz pracowac nad zwiazkiem.
W takiej sytuacji chyba chodzi o co, co napisala tutaj jedna kolezanka: nie ma sposobu na brak uczuc.
Kto chce znajdzie sposob, a kto nie chce znajdzie powod.
Taka jest prawda.
Same sobie odpowiedzcie, ile jestescie w stanie zrobic, by walczyc o cos waznego.
Niestety zyjemy w czasach gdzie dla wielu drugi czlowiek jest jak fast food, big mac. A restauracji fast food od groma..
Po co sie starac? Za rogiem czeka nowy hamburger.
Smutne...

docieranie sie

To prawda. I to jest cienka linia.

Niby te lata po 30 roku zycia sa takie dobre...Nie przecze, ze moze tak byc. Ja czuje sie zagubiona po tym rozstaniu. Wszystko mi sie gdzies pokrecilo, zawirowalo. To, co boli teraz, zmieszalo sie z tym, co bolalo kiedys. Wrocily demony. Sa dni, gdy tak mi go brakuje, ze pozostaje tylko placz. A sa dni, ze jest mi juz wszystko jedno. Wciskam guzik automatycznego pilota i wykonuje to, co jest moim obowiazkiem. I jest pustka, ktorej nie da sie niczym zapelnic. Proby zapelnienia okazuja sie ucieczka, przed tym, co po prostu JEST.

Bo czlowiek to zwierzecie stadne...sa samotnicy z wyboru, ale naturalne jest laczenie sie w pary...Nawet jesli sie kocha samego siebie to trudno nie odczuwac braku bliskosci, przytulenia, swiadomosci ze ktos za Toba teskni czy czeka..

Oczywiście, że będzie! Ale gdy kochasz siebie- jesteś osobą WOLNĄ, to Ty wybierasz.

Nie przeżyłem rozwodu. Czasami bardzo źle mi w małżeństwie (tak tutaj trafiłem), straciłem część swojej osoby, część duszy umarła. Ale mam trójkę dzieci, uprawialiśmy seks z żoną na jednej z pierwszych randek, od 17 lat jesteśmy razem. Nawet jeśli jest teraz mi źle to pamiętam, jak kiedyś byłem bardzo samotny, dramatycznie samotny, w domu opresyjnym uczuciowo, i wiem jak Ty się teraz czujesz. Też nikomu nie mogłem powiedzieć, nawet internetu nie było wtedy.

Ale szczęście się uśmiechnęło do mnie... i nie jestem sam. Ale mam skomplikowane życie, bo dostałem tyle samo szczęścia co i nieszczęścia. Potem drugi raz się uśmiechnęło. Wiele lat na to pracowałem.

Napisz maila jak chcesz pogadać. Przeczytaj desideratę (gugluj desiderata).

Chyba nie... chyba się mylisz. Może matczyna miłość tak... Ale Ty chcesz być szczęśliwa. Dziecko niekoniecznie Tobie to szczęście da -- ono będzie chciało żyć swoim życiem. Potrzebujesz chyba partnera, mężczyzny. Może małżeństwa... a małżeństwa są standardowo złe. Wracając do sedna -- szukasz szczęścia, nowego mężczyzny, miłości.

Mało kto marzy o nieprzespanych nocach, przebieraniu pieluch przez 3 lata, denerwowaniu się w ciąży oczekując na wyrok "Ma Downa, czy jest normalny?". Dlatego pewnie nie marzysz. Co za przyjemność?

Ale jest o czym marzyć: mały chłopczyk, wesoły, dla którego jesteś całym światem, a który sięga głową Ci tuż nad kolano, który ma przed sobą całe życie, uczy się mówić, ma swoje humory, który za kilka lat zacznie chodzić swoimi drogami... jak w reklamie kart kredytowych "bezcenne przeżycie".

ja nie oceniam z gory ze kazdy facet to samo . nawet nauczylam sie podchodzic z dystansem .czlowiek sie uczy na wlasnych bledach . poznawalam facetow perzez net i nie tylko .wnioski wyciagam takie zawsze znajda jakis problem w kims . albo jestes za gruba albo za chuda itd . jesli sie kogos pokocha to takim jakim jest ..

Oj nie rozpędzaj się tak malina82! Jestem wg norm społecznych ciemnym charakterem. Jestem na odwrót niż świat. Moja żona ma tyle samo szczęścia co i nieszczęścia. Nie potrafię sprawić, aby poczuła się jak prawdziwa kobieta -- dżentelmeństwo, rycerstwo, romantyzm wypaliła już dawno temu żelazem rozpalonym o nazwie "zazdrość". Zrobiła to stopniowo przez wiele lat. Łączy nas seks, dzieci, wspólnie spędzony czas, miłość ale nie pełnią serca. Nikt nie wybacza, nikt nie zapomina.

No to jak znasz desideratę, to być może czujesz, że w Tobie jest taka energia, pewien poziom szczęścia. Jak coś Cię unieszczęśliwa, to tracisz tę energię, a jak coś sprawia Ci radość, to szczęście Cię napełnia. Tę energię można wytwarzać czyniąc dobro, szanując i kochając ludzi, którzy Cię otaczają. Po pewnym czasie (kilku latach) wszystkie dobre rzeczy zaczynają do Ciebie wracać. W pewnym momencie możesz mieć tak dużo energi, że zaczyna się twoje życie samo organizować. Problem polega na rozróżnieniu dobra od zła -- na przykład nie wolno się poświęcać, bo czynisz sobie krzywdę. Każda rzecz musi przynosić szczęście wszystkim osobom dotkniętym twoim działaniem. "wszystim" odnosi się również do Ciebie. Tak samo wobec zła jakie doświadczasz musisz zachować się we właściwy sposób -- czasami rozwiązaniem jest ucieczka, czasmi ignorancja, czasami zdecydowana walka. Bądź dobra. Nie proś (Boga) o konkretne rzeczy, bo jeśli wysłucha twoich próśb, to twoje życie może się okazać gorsze niż gdyby było bez tych modlitw.

Jak chłopak Cię skrzywdził, to nie musisz mu wybaczyć. Nie wybaczaj. Uważaj jednak, abyś nie popadła w zemstę, złość, nienawiść. Nie nadstawiaj drugiego policzka. Idź swoją drogą jak w desideracie. Życie samo wyrówna rachunki w ciągu paru lat.

Jak jest dużo pieniędzy, to można mieć dziecko nawet bez ojca. Po drugie jak się postarasz o własne szczęście (tak, tak -- samo się nie zrobi, przykra prawda, ale nie licz na to), to znajdziesz faceta jak i ja znalazłem żonę.

To co napisałem o dzieciach, to jest zupełnie inna miłość. To bycie z nimi, dawanie im ręki, aby nie upadli, pomaganie im, aby mogli rozprostować skrzydła i polecieć szczęśliwi w świat, szukając swojego szczęścia. To trwa parę, paręnaście lat. Potem ich nie ma, mają swoje życie.

Uważam malina, że tego Ci nie brakuje. Chcesz mieć dziecko, rozumiem to pragnienie. Ale Ty potrzebujesz faceta, drugiej duszy, bliskości ciała, seksu. To już zupełnie inna bajka. Nie znajdziesz faceta siedząc w domu. Na portalach randkowych też chyba nie znajdziesz. Teraz masz szansę o sebie zadbać (bo rozumiem, że pieniążki masz). Pamiętaj, że kobiety trzydziestki są obiektem pożądań... Jeśli myślisz, że sprowadziłem twoją duchowość tylko do ciała, to możemy ocenić tę rozmowę za 20 lat. Po to dusza siedzi w ciele, aby uczucia przeżywać. Po śmierci nie ma już uczuć. I nie żyje się tylko raz...

No bo widzicie... ludzie nie wiedzą jak należy postępować i krzywdzą się nawzajem. Są pewne prawa uwniwersalne, których łamanie jest ostro karane. Nie można budować swojego szczęścia na czyimś nieszczęściu. Szczęście odczuwamy jako energię, która nas wypełnia -- szczęśliwy człowiek czuje się "napompowany" tą energią, a nieszczęśliwy "wypompowany" jak flak. To czuć. Czynienie dobra, to dawanie komuś pozytywnych uczuć, które sprawiają, że on czuje się bardziej szczęśliwy. Za jakiś czas my też takich uczuć doświadczymy. Ze złem jest analogicznie. To jest tzw karma, czyli "konsekwencja wyborów własnych" -- tutaj opowiadanie http://magnokraft.ufonauci.cba.pl/Opowiesc_o_ZYCIU.html (google na hasło Opowieść o życiu (informacja o działaniu karmy, czyli konsekwencjach wyborów własnych)). Poświęcanie się, czyli dawanie komuś szczęscia kosztem własnego szczęścia jest "czystym złem".

Jeśli ktoś odchodzi od żony, twierdząc, że ma "prawo do szczęścia" i jeśli tym samym krzywdzi swoją żonę, to niestety szczęścia nie zazna.

Wybacz, że tak filozofuję, ale tak mnie naszło... skoro napisałęm, to wysyłam, bo skasować szkoda.

sam22 piszesz:

Jeśli ktoś odchodzi od żony, twierdząc, że ma "prawo do szczęścia" i jeśli tym samym krzywdzi swoją żonę, to niestety szczęścia nie zazna.

Ja nie bylam jego zona, ale minal rok i ciagle nie pogodzilam sie z rozstaniem. On, wyglada na to, uklada sobie zycie. To chyba nie do konca jest prawda, ze na cierpieniu innych nie mozna zbudowac szczescia...on buduje...a ja ciagle nie wyobrazam sobie...nic sobie nie wyobrazam.