Mam 23 lata i stanowczo mówie - nie będe miała dzieci bo nie chcę..... - Netkobiety.pl

spoko ja mam 25 i nie chce, nawet mam spiralę założoną pomimo tego że nie rodziłam bo nie mogę brac hormonów

tak jak nie każdy lubi np. oliwki tak nie każdy musi chcieć mieć dziecko. amen

Związek może się rozsypać, bo skoro facet będzie chciał, mieć dzieci, a Ty nie to mamy do czynienia z konfliktem interesów. Nie martw się jesteś normalną dziewczyną, która po prostu nie odczuwa instynktu macierzyńskiego. Nie każdy go musi mieć, a to że się go nie ma, nie oznacza, że jest się gorszym. Wszystko co robimy w naszym życiu odnosi się, a w sumie jest wynikiem tego jakie priorytety wybierzemy. Dla Ciebie z tego co zrozumiałam liczy się , wygoda i chęć rozwoju.nie chcesz stać się kobietą, siedząca z dzieckiem w domu i w pewnym sensie być podległą mężowi- to naturalne.

Niestety kobiety w dużej mierze nadal uważają, że rodzenie dzieci to ich obowiązek, że jak nie urodzą, to będą wytykane palcami. Cóż nie pozostaje nic innego jak też wytykać palcami, a raczej tłumaczyć takim osobom, że nie każdy musi iść  z klapkami na oczach wprost w rzeźnię macierzyństwa. Ani ciąża nie jest przyjemna, ani poród, ani wychowywanie- to na prawdę ciężka praca. Trzeba bardzo kochać swoją pracę, żeby być szczęśliwym.

Ja osobiście nie lubię małych dzieci, boje się ich i po prostu brzydzę, nie wzbudzają we mnie żadnych rozczulających emocji, uczuć. Bardziej mi się ciepło na serduchu robi jak widzę szczeniaczka, czy małego kotka. nie wstydzę się tego, widać taka już jestem. Może w przyszłości zmienię swoje nastawienie, a może nie. Widzę siebie jako mamę, ale nastolatków, z którymi będę mogła o wszystkim pogadać, ale wiem, że żeby tak było najpierw muszę je odpowiednio wychować od samego początku. Ważny jest tutaj wybór partnera, najlepiej wybrać takiego,który ma takie samo podejście. Z moim chłopakiem raz o tym rozmawiałam oto dialog.
on: a Ty chcesz mieć dzieci?
ja: na pewno nie przez najbliższe 5 lat
on: 5 lat?
ja: minimum 5 lat
on: bardzo mnie to cieszy

Ja bym się bardziej ucieszyła z adopcji. Jak sobie myślę o 9 miesiącach ciąży, bólu, rozwalonej cipce lub bliźnie po CC, rozstępach, dodatkowych kilogramach, nietrzymaniu moczu, problemy z hormonami... Ja wiem, że to wszystko nie musi się zdarzyć, ale ile trzeba się przy tym napracować, żeby się ustrzec tych rzeczy!

Dziecko tak drogo kosztuje...

Myślę, że to nie jest nienormalne, aczkolwiek egoistyczne podejście. Nie chcę dziecka, bo trzeba się stara, stracic formę, nie miec pieniędzy na przyjemności - problem większości kobiet.

Tak dla ścisłości - sama za miesiąc biorę ślub i w życiu nie wpadłabym na to, żeby się starac o dziecko.

Widzisz w jakim wieku jestem....i też nie chcę mieć dzieci Nigdy I jest OK!

Dziewczyny nawet nie wiecie jak podniosłyście mnie na duchu, czuje dzięki waszym opiniom że nie jestem sama i że jestem całkiem normalna... ulżyło mi
Pela bardzo dobrze to opisałaś, zgadzam się z tobą że jest taki stereotyp że kobieta MUSI miec dzieci, rodzina nalega bo chcą wnuków, koleżanki pytają: a kiedy wy się zdecydujecie na dziecko?
a ja po prostu nie chcę i nie chce aby mnie ktoś namawiał czy kontrolował pod tym względem. Moja kolezanka a zarazem moja rówieśniczka, ma już dwójkę. Widzę jak bardzo kocha swoje dzieci. ale ja siebie w tej roli nie wyobrażam.
Ja marzę o tym aby się kształcic, znalezc super pracę, chce byc niezalezna i wolna w pewnym sensie, chce zawsze wyjsc na impreze kiedy będę miała na to ochote.

Mam się zmusic i urodzic dziecko które potem będzie nieszczęśliwe?

Baba osiadła --> może ten instynkt macierzyński wkoncu się u mnie pojawi, nie mówię że nie. Ale z każdym dniem, z każdym rokiem kiedy przybywa mi lat, coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu że tych dzieci miec nie chcę. Naprawdę jest mi lżej że ze mną wszystko ok, bo zaczęłam się zastanawiac czy to jest złe? dlatego napisałam tutaj.
Cieszę się ze masz swoje kochane dzieciaki:) może kiedys wkoncu "dorosnę" do roli matki, może to przyjdzie z czasem?

Ania.Kozińska, przede wszystkim priorytetem jest dogadać się w tej kwestii z partnerem. Tu nie może być niedomówień.

Pewnymi sprawami nie ma sie co przejmować na zapas. Być może któreś z was jest bezpłodne-nigdy nie wiesz:)
Co innego gdyby zdecydowanie powiedział TAK, CHCĘ.

Nie ma zdrowych dzieci do adopcji. Nieprzespane noce i owszem - bo dziecko przepracowuje traumy z poprzednich nieprawidłowych relacji. Mdłości w ciąży są niczym, wobec kursu psycholożek mających wielkie mniemanie o sobie i niemających pojęcia jak prowadzić zajęcia, żeby ludzie nie usypiali. Rodzenie to pikuś przy obowiązkowych zajęciach w domach dziecka. Pampersy u 3-4 latka domodzieckowego to nic nadzwyczajnego. Nietrzymanie moczu i kału bywa i u nastolatków.

Egoistyczne? Moim zdaniem egoistyczna jest chęć posiadania dziecka. Czasami jak czytam wypowiedzi kobiet, które poczują "zew", to mnie mrozi, że i mnie może dopaść taki hormonalny atak. Nie patrzą wtedy na nic- ani na to, że np. mieszkają z rodzicami na kupie, nie obchodzi ich zdanie partnera i zachodzą w ciążę za jego plecami, nie biorą pod uwagę warunków, jakie mogą zaoferować dziecku... po prostu musi być dziecko już i natychmiast, bo tak nakazuje instynkt, a późnie? A to "jakoś będzie".

Dla mnie to kosmos, bo ja na kupno psa szykowałam się 3 lata mentalnie i finansowo. Na dziecko to musiałabym się szykować chyba z 10 minimum, dla mnie to po prostu niewyobrażalna odpowiedzialność.

Nie zapisał się mój post napiszę jeszcze raz:)

Macierzyństwo to piękne uczucie jeśli jest chciane,jeśli nie trzeba się martwić o pieniądze i pomoc ze strony bliskich.
Nic na siłę.Nikt Cię nie potępia:) Wiem co to macierzyństwo i czasem sama płacze bo chciałabym odpocząć zobaczyć co to znaczy młodość.Ale jak znika moja mała na 30 min ja płaczę bo tęsknie:)
Może kiedyś obudzi się w tobie chęć posiadania dziecka;)

23 lata to mało i to zupełnie normalne, że teraz nie chcesz mieć dzieci Może za 10 lat Ci się odwidzi, jak już się wyszalejesz i będziesz miała stabilizację A może nie, może będziesz szaleć do 60-tki Tego nie wie nikt. Ważne jest jedynie to, co mówili poprzednicy, że należy się w tej kwestii dogadać z partnerem i nie mieć pretensji jeśli odejdzie, bo on te dzieci będzie chciał mieć. Tyle! Nie przejmować się i do przodu

Ja nigdy nie szalałm za dziecmi, jak byłam mała to mówiła, ze nie chce miec dzieci i jak do tej pory tak czuje, nie wykluczam, ze to kiedys moze sie zmienic ale nigdy nie odczuwałam braku dzieci ani checi posiadania dzieci, ja to rozumiem , to jest zupełnie normalne - przeciez nie jestesmy robotami , zaprogramowanymi na wykonywanie i odczuwanie tego samego.

Zerszta, na studiach moja grupa trafiła na poród i po kilka osób wchodzilismy na sale i ogladalismy to-TO BYŁ KOSZMAR nikt nie chciał zostac do finału (jesli faktycznie kiedys zdecyduje sie na dziecko nie ma mowy o urodzeniu siłami natrury- po miom trupie).

Aniu, fajnie ze nie masz dzieci, skoro nie chcesz i ze czujesz sie z tym calkiem normalna.
Porozmawiaj o tym z chlopakiem, jesli go traktujesz powaznie.

Jesli rzeczywiscie wychowujesz dziecko to zabiera to duzo czasu i pieniedzy.
Dla mnie temat posiadania dzieci bez posiadania wlasnego domu oraz dobrej pracy lub majtku, nie instnieje. Dziecko masz dla siebie, wiec majac dwojke pewnie jestem wiekszym egoista niz Ty.

Skad te dane o kiepskim wygladzie i zdrowiu matek?

Czy ten watek jest tak jakby glosowaniem (rankingiem) nad tym, czy warto miec dzieci?

Demonizujecie te dzieci. Wszystko przy dzieciach i z dziećmi można zrobić tylko trzeba umieć się zorganizować. Ja ostatnio przy mojej 9 miesięcznej siostrzenicy posprzątałam pół chałupy, a byłam tylko ja i ona. Pozmywałam, pościerałam kurze, poodkurzałam, ogarnęłam, a w tym czasie słuchałam muzyki, tańczyłam i "dyskutowałam" z dzieckiem na tematy życia i śmierci Dziecię pod nogami pełzało, bawiło się, wstawało i siadało. ZERO problemu czy stresu, ot, dzień jak codzień tylko w towarzystwie.

Po pierwsze - moje drogie- adopcja nie polega na tym, że się zaspokaja potrzeby kobiet, które nie moga, albo nie chcą rodzic dzieci.
adopcja służy temu, aby dziecku, którego nie mogą/nie chcą wychować rodzice naturalni -zapewnić najlepszą dobrą rodzinę

jesli którakolwiek z was poszłaby do ośrodka adopcyjnego z info: chce adoptować, bo nie chcę mieć rozstępów i zylaków odbytu
albo - chce adoptować starsze, bo brzydzę się kupami... to nie macie żadnych szans na adopcje

aby się 'zakwalifikować" jako rodzina adopcyjna, trzeba przejśc kilkumiesięczne szkolenie, badania psychologiczne itp..
i prosze- nie przedstawiajcie mi teraz argumentu, jak mozna tak utrudniać zycie ludziom, którzy chcą się "poświęcić i polełnić dobry uczynek"
a własnie po to, żeby wyeliminowac takie motywacje jak wasze
bo dziecko adoptowane to nie jest kompromis pomiędzy ciałem modelki a macierzyństwem, pampersami a macierzyństwem
Adopcja to przyjęcie dziecka - w taki sam sposób, jak NARODZINY dziecka

kiedy czytam o waszych obawach przed rezygnacją z życia, kariery, zycia towarzyskiego.. to myslę sobie, że macie złe wzorce - może wasze matki się poświęciły dla was? i teraz niech każda spojrzy na waszą matkę i powie - czy chciałabym być nią?/ bo jesli mówicie nie- bo ona ma smutne życie, bo ona jest niezrealizowana, bo chodzi ubrana jak sierota a fajne ciuszki kupuje tylko dla mnie ukochanej córeczki- to już wiecie, że w moddelu rodziny i wychowania dzieci są rzeczy, które wam się nie podobają... fajnie było z nich korzystać, a cięzko byłoby je stosować jako matki, prawda?

więc dziecko - to nie jest jakieś poświęcenie, koniec zycia i tak dalej

spójrzcie na to tak- przez kilkanaście lat otrzymujecie w darze mozliwość wspierania powstawania NOWEGO człowieka. samodzielnego, silnego, niezaloeznego pełnego pasji i aspiracji

to niezłe wyzwanie i niezłe spełnienie

a propos - czy wy odciełyście pepowiny? czy wasze matki dalej są na zawołanie i was wspierają? czy udało wam się wyrosnąc na silne, niezalezne, samodzielne, pełne pasji kobiety??

dziecko ma swóje zycie - nie wasze, nie twojego meża. wy macie swoje zycie - nie zycie waszego dziecka, nie zycie waszego męża. każdy z was ma swoje potrzeby. przecież to, że żyjecie 24h z jakims facetem pod jeednym dachem nie oznacza, że zrezygnowałyście z siebie? czemu uważacie, że dziecko to spowoduje?
oczywiście, ma inne wymagania pielęgnacyjne, opiekuńcze - ale czy to wielkie halo jest? tak po proostu jest..

tak bardzo demonizujecie to macierzyństwo, te dzieciaki -chyba znacie same małe potworki (małe potworki znaczy zle i nieodpowiedzialnie wychowywane)..
ja wam powiem tak:
zamiast martwic się o te wszystkie starania związane z tym, jak nie dostać rozstepów, nie puszczać moczu, nie dostać hemoroidów i tak dalej - pomyślcie - jak wychować dziecko - jak stworzyć a potem dać zyć w pełni nowemu człowiekowi...
niezłe wyzwanie, co nie?/
może większe niż kolejna impreza u koleżanki w ten weekend.,...

Jesli Ania by byla Andrzejem to wazektomia (na wczasach) i imprezujemy. Tutaj faceci maja latwiej.

Ja akurat bardzo chcę mieć dziecko, gdyby były warunki, to już teraz, a tak to pewnie za parę lat (może 4-5, ciężko dokładnie określić, ale mi i mojemu facetowi zależy na stabilizacji, długo czekać nie chcemy i w sumie nie powinniśmy ze względów zdrowotnych). Otóż, wizja ciąży mnie nie przeraża, ewentualnie poród, bo jestem wrażliwa na ból i czasem podczas okresu myślałam, że umrę. No, ale wiem też, że można zacisnąć zęby i dać radę, choć łatwo pewnie nie będzie. No i chęć posiadania dziecka, wychowania małego człowieka na dobrego człowieka jest silniejsza. No i ogólnie uwielbiam dzieci, lubię się nimi opiekować.
Jednak, nie widzę nic złego w tym, że ktoś nie chce dziecka. To indywidualna decyzja. Jeżeli ktoś tak czuje, to nikomu nic do tego. Co innego, gdy ktoś mówi "Nie chcę mieć dziecka", bo uważa, że jak wielu ludzi nie chce, to i on nie będzie chciał, "dla mody". To już dla mnie jest dziwne. No, ale nie chcieć jak najbardziej można i pewnie można być szczęśliwym, realizować się zupełnie inaczej. Może Ci się odmieni za parę lat, a może nie, tego nikt Ci nie powie. A i grunt dobrać się z partnerem, który ma podobne priorytety to ważne. Ja nie mogłabym być z kimś, kto dziecka by nie chciał albo za wiele lat. Za bardzo byśmy się różnili.
Co do tego wszystkiego, dziecko nie zabiera wolności, choć wiadomo, jak np ktoś jest podróżnikiem vide Martyna Wojciechowska, to nieco utrudnia (choć jak widać na jej przykładzie można dać radę). No, ale na pewno trzeba dobrej organizacji.

Heh mając tyle lat co Ty droga założycielko byłam studentką i absolutnie nie myślałam o dziecku.Kiedy skończyłam studia i poszłam do pracy większość moich koleżanek miała dzieci ale jak widziałam je i ich dzieci to jakoś nie było to zachęcające.Nie miałam też ochoty zachwycać się tymi małymi nieporadnymi zawiniątkami.Zwyczajnie mnie to nie kręciło.Do momentu gdy okazało się (zupełnie przypadkowo, bez planu),że jestem w ciąży.Byłam po trzydziestce:).

Poświęciłam sporo dla dziecka- straciłam niezłą pracę,po urodzeniu dziecka okazało się,że mam przewlekłą chorobę i poważne problemy z nerkami.Przytyłam w ciązy owszem- 30 kg ale szybko doszłam do siebie- ważę co prawda 6 kg więcej niż przed ciążą ale przed ciążą byłam patykiem wiec jakoś mi to nie przeszkadza.Miałam cesarkę,nie karmiłam piersią,nie mam rostępów ani cellulitu.Więc można:).
A teraz mam wspaniąłą,mądrą zdolną córkę,której mogłam poświęcić maksimum czasu bo nie musiałam pracować i miałam czas by nauczyć ją czytać,pisać.To cudowne uczucie gdy widzę ile potrafi moje dziecko,że jest lepiej rozwinięte niż dzieci w jej wieku i że możemy sobie na przykład zagrać w duecie na skrzypcach:)

Droga country girl- a propos Twego posta o chęci adopcji 3- 4 latka.Mam nadzieję,że nie przejdziesz testów na rodzica.Ty w ogóle nie masz pojęcia o psychice 3- 4 latka,które całe swoje życie spędził w DD.Wiesz,że częstodziecko w tym wieku w DD nosi jeszcze pieluchę,nie rozwija się normalnie w sferze emocjonalnej i intelektualnej.Wiem coś o tym bo pracowałam w DD.Według mnie raczej nie nadajesz się na rodzica- sorki.

Busiu i to jest własnie taki problem

Mnóstwo - naprawdę mnóstwo dzieci potrzebuje kochających rodzin
najczęsciej to:
rodzeństwa, których nie mozna rozdzielać, bo się kochają i są ze sobą związane i mają za sobą kilka lat historii z rodzcami, którzy porzucali, przypominali sobie, nie wiedzieli czego chcą - a dzieciaki kochały i czekały....
dzieci upośledzone, niepełnosprawne,  z Syndromem FAS.

jest mnóstwo dzieci, które czekają na rodziców
ostatnia dziewczynka została pozostawiona przez mamę w piwnicy, zimą, wazyła kilodwieście, jest niewidoma i ma uszkodzony mózg.

Niestety -nie ma tak wielu kochających rodzin, ile jest potrzebujących dzieci

ludziom się wydaje, że adpocja to sklep z małymi chłopczykami i dziewczynkami, w rózowych sukienniusiach i niebieskich ubrankach,m które wyciągają rączki i są wdzięczne, wdzięczne, wdzięczne, że ktoś je wziął....

jesli jesteście gotowe świadomie uszczęsliwić dziecko, które dzisiaj, tego dnia - z grupy około 1000 - czeka na adopcje - którekolwiek - to ja doceniam waszą dojrzałość i poświęcenie

adopcja nie jest rozwiązaniem łatwiejszym niż urodzenie dziecka
adopcja jest rozwiązaniem trudnym
artemida pisała wam to wczęsniej

Pela powiedz mamie ze obecnie w czasach gdzie emigracja jest prosta jak byk nie ma gwarancji ze to dziecie "od szklanki wody" bedzie chcialo zostac w kraju Przeciez do kaloryfera nie przywiazesz zeby nie wyjechalo z kraju

Ja w ten sposob ucinam trucie mojej matki
"kto ci szklanke wody na starosc poda?"
"mamo a tobie kto? Ja daleko mieszkam"

Aha, zapomniała bym, poszukaj w necie filmu "Jak ona to robi" polecam

Jak to dobrze, że są jeszcze takie dziewczyny jak Wy, które nie chcą dzieci . Najbardziej zagorzałą przeciwniczką, to chyba jest tutaj Busiu i jej argumenty przeciw najbardziej do mnie trafiają. Ciężko jest mi uwierzyć w to, że kiedyś dziewczyny w moim wieku, miały już nie rzadko odchowane kilkoro dzieci!!! Jak np siostry mojej mamy.... Gdyby moja potencjalna dziewczyna oznajmiła mi, że jest w ciąży, to pierwsze o czym bym pomyślał, to ABORCJA.

A poza tym ciążate brzuchy mnie odrzucają i obrzydzają ( nie wiem jak można uprawiać sex z kobietą w ciąży, nie wyobrażam sobie tego). Kolejna sprawa, to te wszystkie skutki uboczne ciąży, o których pisała Busiu. Nieeeeee to nie dla mnie.

Zdania są podzielone jak widać. Jedni chcą, drudzy nie. Normalne.

Tommy88, pozwoliłbyś żeby twoja kobieta zrobiła aborcje? Ciekawa jestem co Ona sądzi na ten temat i temat posiadania dziecka.

Oj tak End-aluzja, to jest dopiero wyzwanie i satysfakcja.

Co tam blizna po cc (mam), co tam rozstępy (mam), co tam nietrzymanie moczu (też mam), hemoroidy (oczywiście). Nic nie zastąpi szczęścia i satysfakcji, gdy patrzysz jakim człowiekiem jest twój syn. Jak troskliwie opiekuje się swoim dzieckiem. I jaka niezależna jest twoja córka. Jakich mądrych wyborów dokonuje.
Nie ma większego spełnienia niż wychowanie oddzielnego, niezależnego i pełnego pasji człowieka. Nie da takiego spełnienia ani praca, ani tym bardziej imprezowanie.
A te rozstępy? Z rozstępami czy bez nich i tak każda się starzeje.

Moja kuzynka nie chciała dzieci. Prowadziła interesujace życie. Praca ją pochłaniała. Była też piekną kobietą. Jej mąż ją opuścił, gdy miała 42 lata, bo on chciał dziecka. Ożenił się z kobietą, która miała dziecko, a potem mieli też wspólne.
Dzisiaj już nie jest tak piękna, ma 64 lata. Jest samotną emerytką, zgorzkniałą i nieszczęśliwą.
Mówi, że jej największy błąd to ten, że nie urodziła dziecka. Ona teraz mówi, że prawdziwe życie ją ominęło na jej własne życzenie. Że te wszystkie gadżety z przeszłości, ciuchy, bale, flirty i nieskazitelne ciało są funta kłaków niewarte, w obliczu tego, że nie ma kogo kochać.

Wiem, cały czas wytaczam takie argumenty, ale ona zawsze twierdzi, że przynajmniej ma się świadomość, że ktoś tam, gdzieś jest i że mimo wszystko, ma się kogoś. Poza tym sama mówi, że nie lubi dzieci, ale swoje dzieci się kocha (z tym się zgodzę), chociaż wiadomo nie wszystkie matki kochają swoje dzieci.

Jak byłam w szpitalu na sali ze mną była przesympatyczna Pani, miała 98 lat. najlepiej mi się z nią rozmawiało, dużo mi opowiadała o swoim życiu, o tym jak kiedyś wyglądało nasze miasto (uwielbiam takie historie). Urodziła się w 1908 roku, gdy wybuchła II wojna światowa miała 31 lat i ciągle była panną, w tamtych czasach stara panną. dopiero po wojnie poznała przyszłego męża- notabene Niemca, który pochodził z jakiejś szlacheckiej rodziny, nie mówię, że był Hrabią, ale fakt miał nazwisko typu "von Dupersztyngiel". Jak nie trudno obliczyć wychodząc za mąż miała ok 40 na karku. Urodziła zdrowego chłopca, który wymarzył sobie zostać lekarzem. Poszedł na studia medyczne, a że były to czasy gdy  do mojego miasta zjeżdżało wielu obcokrajowców (z Afryki naprawdę wielu przyjechało) bo tylko tutaj była szkoła językowa dla studentów zza granicy i  "obcokrajowców ogólnie". Na studia medyczne przyjechał jakiś chłopak z Afryki, co śmieszniejsze, jego ojciec był jakimś tam "królem plemienia" i się zakumplował z synem owej Pani. Syn wyjechał kilka razy do Afryki, spodobało mu się. Jeszcze w Polsce poznał dziewczynę i po studiach wyjechał razem z nią do Afryki. Jego matka nawet nie widziała na żywo swoich wnuków, tylko na zdjęciach. Swojego syna nie widziała od jakichś 30 lat, tylko rozmawiają telefonicznie.

Jednym słowem ta historia opowiada o późnym macierzyństwie i dodatkowo obala argument "szklanki wody". Panią zajmowała się jakaś wnuczka jej kuzynki. Należy wspomnieć, że moja współtowarzyszka szpitalnej niedoli, dopiero od 2 lat zaczęła chodzić o kuli, była bardzo zadbaną starszą Panią, nie unikała nowinek technicznych, miała swoją komórkę, radio- i nie słuchała Radia Maryja, bardzo lubiła grać w karty:)

Ja mam 26 ,męzatka przeszczęśliwą ,tez tego nie widziałam do niedawna . Aczkolwiek boję się ze kiedyś któreś z nas zostanie same i żadnego śladu naszej miłości nie będzie która jest ogromna i wspaniała . Z każdym dniem zaczynam czuć ze moze jednak... To by było takie podsumowanie . Teraz współczujesz kuzynce a kiedys mozesz jej pozazdrośćić . Dziecko kiedyś też nam może pomóc .. . Zresztą może być pasją wychowywanie człowieczka . Ale z miłości i chęci . Poczekam i tak do 30

Nie wiem co sądzi na ten temat moja dziewczyna, bo jej nie posiadam od jakiegoś czasu . A jeśli chodzi o aborcję, to oczywiście, że bym pozwolił, a nawet zagorzale ją do tego namawiał .

mater klos sadie - wychowałam szczeniaka od tygodnia, karmiłam co cztery godziny, gładziłam po brzuszku, jak miał kolki
wychowałam dziecko od urodzenia, karmiłam na żądanie, głądziłam po brzuszku jak miał kolki

trudno jest wychowac istotę, która nie rozumie ludzkiego języka
trudno jest wychowac istotę, która z czasem dopiero, ten ludzki język zrozumie..

ja nie zarzucam ci wąskiego (naprawdę wąskiego) światopoglądu, bo uważasz, że dziecko sprawia, że nasze ciało wygląda jak zuzyta ścierka..

ja nie atakuję twoich światopoglądów, ja nie atakuję twoich wyborów
nie oceniam szerokości swoich światopoglądów -
tak jak ty wiesz, że pies - to nie opieka, a konsekwencja i wychowanie
tak ja wiem, że dziecko to nie opieka- a konsekwencja i wychowanie

nie porównuję dziecka z psem. nie wybieram między dzieckiem a psami

nie interesuje mnie czy bardziej kochasz psy, czy dzieci, czy kochasz psy dlatego, bo się na nich znasz i masz z nimi kontakt a z dziecmi nie masz
nie oceniam twoich wyborów i motywacji

i ty mi nie wrzucaj wąskiego światopoglądu - naprawdę wąskiego

jednym słowem jestem totalną debilką, kretynką która nie wie nic o życiu bo napisała, że jak ktoś ma instyntk, żeby sie kims zaopiekować, powinien sprawić sobie psa?/
róznica między dziecmi a psami jest tez taka, że pies jednak zawsze zostanie zależny od właściciela - więc słowo zaopiekowanie się psem - jest bardziej odpowiednie niż idea opiekowania się dzieckiem...

Znam rodziny K+M+pies lub dwa, gdzie K+M mowia do psow, robia im fryzury, ubieraja - traktuja je jak (ludzkie) dzieci. Nie mam nic przeciwko takiemu traktowaniu zwierzat o ile ich przy tym nie meczymy, ale tego nie moge zrozumiec.

Psa mozna latwo "zaadopotowac"' i jak pisze Sadie jeszcze latwiej wyrzucic, nie wiem tylko po co to komu.

O ile szukanie analogii ze swiata zwierzat w swiecie ludzkim jest dla mnie okay, to porownywanie dziecka ze zwierzeciem domowym jest po prostu glupie.

Czyli co? Rodzę dziecko, po 3 miesiącach wracam do pracy - niania w tygodniu na min. 8 godzin, popołudniami chce wyjsć do kina, na kawę, do teatru - druga niania (ew. pierwszą możemy zatrudnić na 1+1/2 etatu. W weekend chciałabym gdzies pojechać (np. uprawiać moje hobby czyli wspinaczkę i fotografię) no to angażujemy babcie. Albo lepsza opcja - zabieram dziecko (6-cio miesięczne, roczne, dwuletnie, pięcioletnie) ze sobą na skałki.

Jak sama napisałas - przecież dziecko to nie szczeniak do opiekowania się, więc rodzę sobie dziecko olewam opieke nad nim ale hurrraaa!! jestem mamą i mam dziecko

A co do mojej mamy - nie poswięciła wyglądu, pracy ani czasu, ale poswięciła mnie dla tych rzeczy - ale ogólnie bardzo się cieszyła, że ma dziecko . Nie chce być weekendową mamą  i zabierać dziecko jedynie na sobotę i pół niedzieli do domu albo przychodzić do domu wtedy kiedy niania już usypia moje dziecko.
Nie twierdzę, że nie można połączyć posiadania dziecka z innymi rzeczami, ale zawsze odbywa się to kosztem czegos albo kogos.

Niemniej jednak cieszy mnie to, że tak wiele z Was chce mieć dzieci, przynajmniej będzie ktos kto będzie pracował na moją emeryturę (żarcik