Przyjaźń 30-latek - Netkobiety.pl

Tak,mam taką przyjaciółkę,którą poznałam na egzaminach wstępnych a drugą z którą studiowałyśmy na jednym kierunku.Ta druga jest teraz raczej moją kumpelką,dobrą kumpelką.
Ta pierwsza miała dzieci wcześniej ode mnie,nie pracowała w związku z tym po studiach.Chwilami pewnie się nie dogadywałyśmy,miałyśmy inne problemy,inne priorytety.Chwilami jej nie rozumiałam,wkurzała mnie ale nie robiłam z tego wielkiego problemu.Wszak macierzyństwo to wielka rzecz.Do tego podwójne.
Teraz urodziłam dziecko chyba znacznie lepiej ją zrozumiałam.Nasze dzieciaki się uwielbiają i tęsknią za sobą tak jak my:)Wiele przeszłyśmy,dużo nas różni.Ona nerwowa,niespokojna,łatwo wybucha,szczególnie jak dzieciaki są niegrzeczne,mało konsekwentna,wyznaje zasadę,że jakoś to będzie.
Ja- zupełne jej przeciwieństwo tych kwestiach.Ale wiele nas łączy i jestem szczęśliwa,że ją poznałam.

ja myślę, ze bardzo trwałe są przyjaźnie zawiązane w szkole średniej, tylko czas nieco je weryfikuje,,,czasem na jakiś czas znikają by sie odrodzić a czasem się przewartościowują, jak moja. Jeśli to prawdziwa przyjaźń, nie ma problemu gdy widzimy się po czasie, po 2-6-miesiącach; da się w tym odnaleźć, gorzej gdy nie ma sobie zbyt wiele do powiedzenia....

Ja zauwazylam roznice...
Masz faceta nie masz przyjaciolek masz przyjaciolki nie masz facete...
Nie mam przyjaciolek takich od serca. ZAwsze je cos w serce gryzlo
A priorytety mam od dawna takie same. Wiernosc, niezawodnosc, akceptacja, wolny wybor....

Tak, to porozumienie dusz jest najważniejsze.
Na zakupy, czy do kina to jako towarzysz nadaje się wielu bliskich. Ale jak już jest jakaś sprawa wymagająca wygadania się, tudzież obgadania jakiejś kwestii, to nie ma to jak szczera rozmowa z bratnią duszyczką
No a jeśli coś w życiu pójdzie nie tak, to kto jak nie przyjaciółka, położy najlepszy kompres na poharataną psychikę czy serducho.

Najlepsze jednak w przyjaciółkach jest to, że kiedy trzeba to wyzbywają się krytycyzmu i wesprą nawet najdurniejszy pomysł, jeśli widzą zapał w oczach.
Interesuje Cię kubeł zimnej wody, idź do kumpla/przyjaciela.
Chcesz, żeby ktoś zrobił Ci przyjemność przytakując na Twoją fanaberię, idź do przyjaciółki

Musze przyznać, ze ludzkie ścieżki się rozchodzą. Gdy kogoś spotykam to ciągle się śpieszy, o ile dawna znajoma by podyskutowała(praca, rodzina, mieszkanie) to zawsze mąz jest niecierpliwy, mąz partner czy dziecko. Moi drodzy na chwile stanęłam w tym pędzie, bo zajmuje się dzieckiem. Stanęłam i widzę, ze wszyscy pędzą. A ci co zostaną zaczepieni sa zniechęceni, bo po prosu zmęczeni po pracy...
Każdy ma swoje życie i za cel udowadnia dookola ze daje rade, ze jest szczesliwy, albo prost inaczej-zbiorowe użalanie się.
Nie mam przyjaciólek. Ostatnio z kuzynką wiele gadam,ale czuję ze ona jest z innego świata. Trzepie o swoich imprezach, a ja myśle za to co na obiad zrobic. Jestesmy rowiesnicami-ale już z innej branży. Pora na zupki i choroby dziecka. I co z tego że staram się poczytać Osiecką, albo Norwida, kiedy czuję że coraz bardziej głupieję w domu:(

catwoman albo spotykasz i o coś pytasz i słyszysz jak mantrę:banany dla igorka kupiłam.
pytasz o nią, o pracę, o jej życie: KARMI.
dziecko,dziecko,dziecko.
i nic więcej.
jakby przestała istnieć jako Ona, a została tylko i wyłącznie matka, ja też kocham dziecko, ale na Boga Ojca Jedynego istnieję także ja!

czasem zlosliwie zycze takiej samotności niektórym "zagonionym" az wstyd

wyzwolona kobieta?:(
za torebke wartą 120zł słucham ze 3 tygodnie, moze warto cene zmienic i powiedziec ze 30zł kosztowala...mąz i dzieci? ile razy chce pogadac z jakas znajomą, to nie ma, nie ma mozliwosci!wszędzie dzieci. jak widzą ze mama gada, to albo zwracaja uwage(podczas telefonu zawsze się biją-sprawdzone u brata, i kolezanek). a jak wyjdzie nie daj Bóg na godzinę to 20telefonów kiedy wróci-to moja koleżanka, narzeczona zaledwie...

Moim zdaniem, to całe zamykanie się w domu z dzieckiem (oprócz zmęczenia) jest skutkiem zwykłego lenistwa.
Żeby umówić się z koleżanką na wyjście, trzeba by załatwić opiekę dla dziecka, albo namówić babcię, albo męża... trzeba by siebie samą ogarnąć Żeby koleżankę zaprosić, trzeba by odgruzować mieszkanie z zabawek dziecka, dziecko zawieźć do babci, ewentualnie potrafić je spacyfikować przy koleżankach, a często jest to problem. Po prostu za dużo zachodu z tym wszystkim... a dziecko jest od dawna idealnym usprawiedliwieniem na wszystko. "Nie mogę w sobotę...wiesz...dzieckoooo..." Lepiej usiąść między kaszkami i nocniczkami i słuchać po raz setny piosenek fasolek Po co komu rozrywka i spotkania towarzyskie ...

No właśnie.... chyba najlepiej przyjaźnić się z kimś o podobnym scenariuszu "życia"
Słuchaj, moje koleżanki też mi coś o dzieciach swych powiedzą, ale cała rozmowa kręci się nie wokół dzieci, a wokół innych spraw.

Zawsze komuś będzie nudno, jeśli rozmowa kręci się wokół JEDNEGO tematu, obojętnie jakiego

Mnie się wydaje, że..... właśnie trudniej, tak jak piszesz Joga. Te przyjaźnie są już inne, o ile można je nazwać przyjaźniami. Nie umiem tego fenomenu wyjaśnić.

A ja mam wrażenie, że takie prawdziwe najtrwalsze przyjaźnie zaczęłam zawierać dopiero po studiach, po przeprowadzce do innego miasta. Kilka przyjaźni z okresu studiów podtrzymuję, choć dzieli nas ponad 300 km, ale takich najbliższych przyjaciół, z którymi weszłam na wyższy stopień wtajemniczenia, poznałam dopiero po 25 roku życia.
I myślę, że to te przyjaźnie przetrwają.
I nic się nie zmieniło kiedy wyszłam za mąż. Przyjaciół mam ciągle tych samych.
I wśród nich także przyjaźnie damsko - męskie, które w ogóle uważam za bardziej... może nie bardziej wartościowe (bo jakoś tak nie odważyłabym się wartościować przyjaźni), ale bardziej ciekawe, barwne...
Właściwie mam jednego takiego najbliższego Przyjaciela, z którym kumpluję się jeszcze od czasów zanim poznałam mojego Męża.
Mój Mąż go w pełni akceptuje i bardzo lubi. Nie jest zazdrosny.

Co do Przyjaciółek, większość z nich to singielki (którą ja też do niedawna byłam, ale przeszłam na ciemną stronę mocy ), ale to nie zmieniło naszych relacji.
Może odrobinę rzadziej sie z nimi widuję odkąd mam męża i jestem w ciąży... ale bardziej chyba ciąża niż posiadanie męża ma na to wpływ.
Ciekawe jak to będzie jak się dziecko urodzi, ale mam przeczucie, że będzie dobrze.

Jeśli coś jest prawdziwą przyjaźnią, głęboką, opartą na pokrewieństwie dusz, a nie tylko na wspólnej pracy, czy tym co nas łączy w danym momencie życia (np. pieluchy, kupki i zupki), to takie przyjaźnie mogą przetrwać wiele

To ja chyba jestem wyjątkiem, bo mam zupełnie na odwrót
W ogóle myślę, że (w moim przypadku) dopiero w pewnym wieku, po przepracowaniu w sobie wielu rzeczy, kiedy dojrzałam do dawania więcej z siebie, to dopiero wtedy zyskałam taką umiejętność jak przyjaźń. Może dziwnie to brzmi, ale tak czuję.
Kiedyś na etapie np. LO to ja byłam emocjonalnym dzieckiem miałam jakieś koleżanki, kolegów, ale jakby to porównać do moich aktualnych przyjaźni, to było to strasznie płytkie.
A co do tego, że wiele osób w pewnym wieku ma już przyjaciół i nie mają miejsca dla nowych osób, pewnie częściowo jest to prawda, ale... mam dwoje Przyjaciół którzy są mocno po 40-tce. I oni też już od lat swoich różnych przyjaciół mają. Ale to nie przeszkodziło nam się zaprzyjaźnić. Mamy takie sfery, które sobie wzajemnie wypełniamy, mimo różnicy wieku, doświadczeń, tego że każde z nas ma swoje rodziny, zajęcia, obowiązki.
Myślę, że miejsce na fajną przyjaźń znajdzie się zawsze. Tylko nic na siłę.

ja mam przyjaciółkę od przedszkola,razem w przedszkolu ,razem w podstawówce potem poszłysmy do innych szkół ale i tak się często widywałysmy,potem razem mieszkałyśmy na jednym osiedlu i mamy dzieci w podobnym wieku więc i one się bawiły ze sobą,teraz widzimy się rzadziej bo ja się wyprowadziłam,ale patrząc na to wszystko tylko my dwie przetrwałyśmy w przyjaźni z tych  klasowych których kiedyś  było pełno