Zostałam sama w 6 miesiacu ciąży. Jak dać rade? skąd brać siłe? - Netkobiety.pl

Ale po co Ci to, że będzie błagał na kolanach o powrót? Zamierzasz go przyjąć, sk*****la, który szarpie ciężarną kobietę? Czy po prostu chcesz podbudować własną dumę i nie czuć się tą przegraną, porzuconą? Jeśli to drugie, to jak najbardziej rozumiem, ale nie polecam Ci takiego myślenia, bo będziesz hodować w sobie emocje, które z czasem zatrują Cię od środka, zamiast odciąć się emocjonalnie od tego drania.

Tu, na forum, jest wiele kobiet, które tak jak Ty zostały porzucone w ciąży. Skorzystaj z wyszukiwarki i dołącz do nich, razem będzie wam raźniej w tych najgorszych chwilach. Przytulam Cie bardzo mocno :*

Myslę, że jego proszenie o powrót doda mi wiele sił, dumy i satysfakcji ! Nigdy już nie pozwolilabym na jego powrót.
Ale przerażają mnie mysli, że ja teraz musze brać taka dużą odpowiedzialność na siebie. Wychowanie dziecka samotnie, utrzymanie jej a on sobie beztrosko jeździ na imprezki i niczym sie nie przejmuje ! Jego błaganie byłoby dla mnie znakiem, że on też cierpi i że wcale nie jest mu tak łatwo.

Ja mam 20 on 22. Jesteśmy jeszcze młodzi. Jednak informacja o dziecku była takim wielkim szczęsciem. W szczególności dla niego, jego niewyobrażalne szczęscie i chęć na wspolne potomstwo było nie do opisania. Dlatego tak cieżko mi teraz uwierzyć w jego zachowanie.

Nie pisz posta pod postem, użyj opcji edytuj
moderatorka-apoteoza

Ale chyba mu nie pozwolisz na beztroskie imprezowanie? Nie chce być z Wami, o.k., może się przestraszył odpowiedzialności, może dopiero teraz pokazał swoje prawdziwe "ja", może tak naprawdę nigdy nie chciał tego dziecka a tylko tak świetnie grał radość (tak, tak, można tak idealnie grać!) i wreszcie wybuchła w nim skumulowana frustracja? 22 lata - mało który chłopak w tym wieku chce zostać ojcem, nie oszukujmy się.

Z jakiej racji on ma sobie beztrosko imprezować? Wychowywać dziecko będziesz Ty, owszem, ale do utrzymywania dziecka on musi się przyłożyć!

Lepiej nie karm się nienawiścią i marzeniami o zemście. Będziesz zgorzkniałą i sfrustrowaną kobietą, a dziecko w Twoim brzuchu bardzo, ale to bardzo wyczuwa złe emocje! Zresztą jego błaganie o powrót wcale nie będzie sygnałem, że zrozumiał i mu ciężko, tylko że coś gdzieś indziej, jakaś inna opcja, którą wybrał zamiast rodziny, mu nie wypaliła.

Jesteś bardzo mądrą kobietą.

Zrobiłaś wszystko, co powinnaś zrobić w takiej sytuacji. Chcesz zrozumieć, rozumiem, ale nie wiem czy to kiedykolwiek się spełni. Z jakiegoś powodu "palma" odbiła ojcu Twego dziecka. To, o czym powinnaś pomyśleć, to o zabezpieczeniu finansowym od niego dla dziecka. Nie unoś się honorem, bo te pieniądze dziecku po prostu się należą.

Marzysz o jego błaganiach na kolanach. Po co Ci one?

Przytulam Cię wirtualnie.

W kwestiach finansowych jak do tej pory niczego się nie zarzekał. Boję się jednak, że powiedział to na odchodne dla świętego spokoju.

Boję się rownież, że zostanę sama jak palec. Tak strasznie nie mogę się doczekać kiedy moja malutka kruszynka się urodzi,wiem, że będę miała przy sobie kogoś kto będzie mnie kochał najbardziej na swiecie, bezwarunkowo, ale nie wyobrażam sobie przezyc te 3 miesiace. Mineło nie całe 2 tyg..a ja czuje sie tak okropnie samotnie. Brakuje mi przytulenia, dobrego słowa, czy tez jego głupiego głaskania brzuszka i mówienia do niego...Może własnie z tej bezsilności i samotności, marze zeby błagał mnie o wybaczenie, powrót...Może z satysfakcji. Sama nie umiem siebie zrozumieć.
To tak strasznie boli...Jestem młoda dziewczyna, gdybym wiedziała, ze to się tak potoczy nigdy nie zdecydowalabym sie na dziecko, cieszyłabym się wolnością i młodością...a teraz...i to jeszcze sama...

W tym rzecz, że przez cały okres jak z nim mieszkałam ani razu nawet nie pomyślał o imprezie, o kolegach. To wręcz ja inicjowalam wyjscia ze znajomymi. On wolał zostać, ze mna i pooglądac telewizje...Dlatego z tymi wspomnieniami, cięzej mi zrozumiec, jego przeklęte zachowanie.

I szarpie mamusię.

Sama jak palec? Jesteś młodziutka, zapewne ładna, poznasz jeszcze niejednego miłego mężczyznę, a któryś z nich zaopiekuje się Wami. Masz dopiero 20 lat, Twoje życie się dopiero zaczyna. A z dzieckiem... zobaczysz, jak cudowne jest życie z niemowlakiem, i mówi Ci to najmniej romantyczna i "dzieciorozlazła" osoba na świecie

Pewnie, że boli i jeszcze długo będzie bolało. Ale jest tak, a nie inaczej, i musisz wyciągnąć z tej sytuacji wszystko, co najlepsze. Na pewno nie wolno Ci teraz rozpamiętywać i stresować się!

Puzzle sobie kup. Ileś tam tysięcy elementów. I układaj, aż do całkowitego odmóżdżenia i zmęczenia. Nie myśl, nie nakręcaj się. Spróbuj to zrobić dla dzidziusia.

Kochana, ale skąd pewność, że on zmieniłby swoje zachowanie po narodzinach maluszka? Zobacz jak on teraz się zachowuje, w momencie, kiedy jesteś w ciąży i nie powinien Ciebie stresować.

Dasz sobie radę, jesteś młodziutka i silna i na pewno znajdziesz sobie kogoś, dla kogo będziesz całym światem! Trzymaj się kochana.

Dbaj o siebie i o maleństwo

Żaden normalny mężczyzna nie będzie miał nic przeciwko Twojemu dziecku, a z czasem na pewno je pokocha. Podkreślam, mówię o normalnych, a nie o zakompleksionych frustratach, którym dziecko bedzie przypominało, że już kiedyś z kimś się kochałaś - a takiego matołka chyba pod uwagę nie bierzesz, prawda?

Czytaj, czytaj. I, jeśli chcesz, zaglądaj na forum. Pocieszymy, przytulimy, czasem w tyłek kopniemy, jak będzie trzeba. Pogadamy, przeanalizujemy wszystko tysiąc razy. Potem pomożemy w pierwszych dniach z bobaskiem "rany-boskie-jakie-to-małe-jak-toto-wykąpać" i "dlaczego-znów-płacze" Będziesz szczęśliwa, zobaczysz

EDIT: JEŚLI KTOŚ UDAJE, PRAWDZIWE "JA" WYCHODZI Z CZASEM, NIGDY ODWROTNIE. I WYCHODZI ZAWSZE W "CHWILI PRÓBY". U niego to była Twoja ciąża.

Zobacz, że Ty cały czas stoisz na swoich nogach, nie potrzebujesz żadnych podpórek.
Stoisz stabilnie, mocno.
Jesteś silną kobietą.

Jeżeli spotkanie z nim jest zbyt trudne, możesz "wydelegować" swoja koleżankę, mamę, sąsiadkę. Nie musisz być świadkiem przywożenia mebli. Nie musisz jego oglądać.

lepiej tak jak masz się meczyc cale zycie.......dasz rade sama uwierz w siebie nie dorosl do tej roli.....

Z ust mi wyjęłaś ten spacer, właśnie edytowałam poprzedni post z tą propozycją A on niech dyla po schodach w te i wewte z tymi meblami

Czego masz żałować, kogoś, kto potrafi podnieść rękę na ciężarną? Zdecydowałabyś się z takim palantem na kolejnego dzidziusia? Daj sobie z nim spokój, na pewno nie będziesz żałować, że od niego odeszłaś. Otworzyłaś sobie drogę do innych możliwości, do cudownych niespodzianek, które szykuje Ci życie

Przyznam Wam szczerze, że najwiecej siły dała mi rozmowa z jego była o ktorej bardzo często wspomniał. Mówił, że go bardzo skrzywdziła, jaki to on biedny itd. Okazało się, ze jej związek z Nim zakonczył się na podobnych zasadach, On nagle miał dość, koledzy byli ważniejsi, Ona wiec kopnela go porzadnie w dupsko. Opowiadała mi, jak to z czasem i z wielkim bolem, do niej wydzwaniał, do tego stopnia, ze wspinał się po balkonach, żeby z nia porozmawiać. Tyle, ze ona nie ma z nim dziecka...

Wydaję mi się że jak urodzisz,to będzie chciał wrócić...

Tak, zgadzam się, jesteś jeszcze taka młoda, Twoja historia przypomina mi życie mojej najlepszej przyjaciółki... Tylko ona nie miała tyle jaj co Ty i nie potrafiła chama wywalić za drzwi, tylko się nerwicy i wrzodów żołądka nabawiła, teraz całe zycie ma dietę... Ale w końcu się ocknęła, nie jest z nim, on jej płaci alimenty (jak sobie przypomni że ma dziecko raz na pół roku albo na rok).
Ona poznała nowego faceta, który pokochał ją i jej córeczkę. Są teraz bardzo szczęśliwi, budują dom, planują ślub, a mała mówi, że nowy partner mamy jest jej najlepszym tatą i mówi, że go kocha! Przyjaciółka mówi, że teraz dopiero czuje, że żyje w spokoju i ktoś się nią i dzieckiem naprawdę opiekuje!
Tobie też się ułoży, uwierz mi, masz jeszcze czas na niejedną miłość;) Ja wiem, że łatwo mi mówić...
A jedną i największą miłość masz juz pod sercem;)
Powodzenia!

Daj sobie spokój, spojrzyj przytomnie na dawcę. To jeszcze jeden chłopczyk w krótkich spodenkach. Metrykalnie bez wdzięku.
Pomyśl, jaką ten chłopczyk zaspokajał Twoją potrzebę, że po takim jego zachowaniu masz mieszane uczucia. Czy umiałabyś się obronić przed nim? A on miałby ochotę atakować Ciebie?

Zacytowałem Twoje dwa fragmenty cciszoo, które pozwole sobie skomentować.
Utrudnianie kontaktów ojca z dzieckiem jest z złym stylu. To już teraz wygląda tak, jakbyś chciala odgrywać sie nia nim dzieckiem. Rozumiem Twoj żal, ale nie rób z dziecka środka płatniczego, nie posługuj sie nim. Mysle, że największa kara za swoje postępowianie już go spotkała.
Dla wyjaśnienia - pisałem na forum wielokrotnie o utrudnieniu kontaktów. Dorzuć sobie piosenkę "Walczę do końca" - Białego. Znajdziesz tez materialy w protestów "Białego" i wiele stron o walce ojców o kontakty z dzieckiem. Wierzę, że powiedziałaś to w afekcie.

Marzenia o powrocie ? Ale ? Czy chcesz spelnić to swoje marzenie, czy dla samego faktu chcesz by prosił ?

W Twoim żalu rozumiem Cie jak najbardziej. Zasłużyłaś na współczucie, mój i nasz udział w Twoim wątku. Będziemy tu z Tobą - byś nigdy już nie poczuła sie tak źle jak wtedy. A chłopiec ? - cóż ... jeśli brakuje mu imprez - to niech imprezuje. Życzmy mu wszyscy wesołej zabawy. A Ciebie pozdrawiam.

cciszaa,
mimo młodego wieku jesteś osoba dojrzała i chcesz, myśląc swymi kategoriami, zrozumieć postępowanie chłopczyka? Daruj sobie.
Chłopczyk jest w fazie buntu. Obiecałem? To nie dotrzymam. To pokażę, kto tutaj rządzi. Nie mogę inaczej dokuczyć, to choć nie przywiozę jej obiecanych mebli. Niech śpi na materacu, skoro mnie porzuciła. Nie rozum, pokiwaj tylko głową z politowaniem.

Ściskam Cię serdecznie.

Jejku ! To skonczony idiota, nie mam słów !! łaskawie się do niego dodzwoniłam co do tych mebli, jego reakcja : poinformowal mnie, ze mial w planach dzis mi je porąbac.
Powoli mi się wydaje, ze to człowiek chory psychicznie...!
Wczoraj mówił, ze przywiezie, dziś nie raczyl nawet ich przywieść a wrecz mi je porąbać...
Postanowilam, ze sama wezme sprawy w swoje rece, wynajelam firme przewozową. Trzymajcie kciuki, zeby nic mi nie zrobił.
Teraz widze, ze jego reakcja na moje odejscie to gówniarska zemsta, w ogole go nie interesuje, ze jestem kłębkiem nerwow ( od rana dzisiaj jestem na ziolkach i melisie) tylko oby mi dokopac i zrobić na złość.

Dziękuje za kolejne miłe słowa Teraz wiem, ze jestem silna, niezależną kobietą !

Witam
Moj problem polega na tym,ze jestem w 3 miesiącu ciąży, a zwiazek sie rozpada. Dziecko bylo planowane. Gdy dowiedziałam sie ze jestem w ciazy, moja mama zaproponowała mi,zebym przyszła mieszkac do niej i splacila kredyty, gdy dziecko sie urodzi bede miala czyste konto. Pomyslalam ze to dobry pomysl. A ojciec dziecka bedzie mogl tez odłożyć kasę,gdyż wtedy miałby do utrzymania tylko siebie. Zle myślałam?? dzieli nas tylko 30km. Poza tym nasza sytułacja nie jest za ciekawa.
Gdy powiedziałam mu o tym, to wpienił sie. Problem polega na tym,ze ja poszłam mieszkać do mamy, a on poszedł mieszkać do innej kobiety, która bezinteresownie chce mu pomoc. A mógł zostać na pokoju,gdzie mieszkaliśmy wcześniej.
Do póki nie było ciąży wszytko było dobrze, potem zacząl sie wlanczac u niego agresor. A pochodzi on z rodziny,gdzie ojciec bil jego i matkę oraz rodzeństwo. Powiedziałam mu ze jeśli sie zmieni i pokarze ze mu zależy,to zamieszkam z nim z powrotem. Poza tym ma problemy z paleniem maryski (czyli pali codziennie) Ostatnio jak zaczol na mnie się wydzierać,powiedział ze powinnam się cieszyć,ponieważ już dawno powinnam być wbita w ścianę. Nie wiem co zrobić,czy dać sobie spokój, czy dać mu szanse. Pomóżcie, Kocham go,ale boje się tez ze gdy będzie dobrze, to pewnego dnia przyjdzie moment i faktycznie dostane wpieprz.

Cciszaa...gratuluję odwagi.
Aasia243 - posłuchaj rady autorki wątku.

Ja nie byłam odważna...kiedyś...teraz 2 dzieci i nie wiem jak to rozwiązać.

Cciszaa...jesteś w dobrej sytuacji, masz mamę, która Ci pomaga, nie masz faceta, który Cię ogranicza, jesteś panią samej siebie. A byle kogo (faceta) można mieć zawsze.
Jesteś młoda - wszystko przed Tobą.

Kilka dni temu mój niedoszły szwagier zostawił moją siostrę z miesięcznym dzieckiem. Nalegal na dziecko, czekał, cieszył się. Tej radości starczyło mu na miesiąc. Tak jak stał - wyszedł do innej kobiety i zostawił moją siostrę z 5 złotymi w kieszeni.

Więc nie oglądajcie się za siebie. Odwagi, na pewno się uda.

Autorko, zobacz, co napisałaś:

"...powiedzialam, ze nie mamy o czym rozmawiać, odpowiedzial wtedy, ze najpierw mi wpierdoli pozniej kolegom ktorzy przyjechali mi pomoc. Nie wspomne, ze zapowiedzial iż alimentow placil nie bedzie."

Za takim gównem tęsknisz? Naprawdę? Uświadom sobie, że nie brakuje Ci JEGO, tylko żal Ci utraconych marzeń, że nie jest i nie będzie tak, jak sobie wyobrażałaś. Ale będzie O WIELE LEPIEJ! Bez niego. Bo żadna kobieta nie zasługuje na takie dno, które ŚMIE powiedzieć ciężarnej, że jej wp*****li! I pomyśl, jaki by z niego był ojciec, skoro nie widzi nic niestosownego w przemocy wobec słabszych! Wyobraź sobie takie delikatne, kruchutkie maleństwo w wózku i tego walniętego psychopatę nad nim...

Już niedługo przytulisz bobaska I zobaczysz, że miłość do dziecka wypełni Cię tak, że przez pierwsze miesiące nawet nie pomyślisz o mężczyznach A potem, ze spokojem i rozsądnie (nie daj się złapać w pułapkę szukania byle jak, byle by był!) znajdziesz nowego partnera.

To tylko chwilowy dołek, sama zobacz, co pisałaś wcześniej. Wierzyłaś, miałaś nadzieję i byłaś silna. Spróbuj, z całych sił spróbuj nie poddawać się smutkowi. Porozmawiaj z kimś życzliwym (z mamą?), może obejrzyjcie razem jakąś głupawą komedię... W brzuchu masz maleństwo, któremu SZKODZĄ Twoje nerwy, bądź dzielna dla niego! A tęsknić naprawdę nie ma za kim.

W którym mieście mieszkasz, jeśli mogę zapytać?

Popieram myśl słodkiej marzycielki autorko. W tym jest sens i to jest prawda.

Cciszaa...mają rację moi przedmówcy, popieram.
Nie masz za czym tęsknić, bo on się nie zmieni.
Był dobry i kochany, gdy wszystko szło po jego myśli.
Jak tyl;ko zegniesz paluszek, od razu zaczyna Cię źle traktować.
Masz wsparcie rodziny - z tym jesteś na wygranej pozycji.

Ja wsparcia rodziny nie miałam, jestem zależna sama od siebie i wciąż tkwię...ale to nie o mnie wątek.

Udam, że tego nie widziałam

Trzymamy!

Wiesz Cciszaa, jesteś silna, naprawdę...i to na pewno dzięki wsparciu mamy.
Dajesz sobie radę super. Do tego praca...(nie znam dziewczyny, która w ciąży idzie na rozmowę, a Ty walczysz - chyba, że coś źle zrozumiałam).
Trzymamy kciuki, idziesz jak przeciąg przed siebie, super
Gratuluję siły, odwagi...To rzadkie zjawisko w moim środowisku
Chłopek się nie odzywa??

Prosisz i masz. Na drugi raz uważaj z marzeniami, bo one się spełniają.
Nie doczytawszy do końca Twego postu kopię Cię mocno w odwłok (ciężarną?! - zgroza!).
Rozum wrócił na swoje miejsce? To dobrze.

Trzymam kciuki.

Rozum nie wrócił na swoje miejsce...
W nocy dzidzia tak strasznie kopała , ja nie moglam spać, nie mogłam pojąc tego, że on dotykal inna kobiete. Prześladywały mnie wyobrażenia. Z dnia na dzien jest coraz gorzej, tęsknie, knuje, planuje...Nie mam ochoty rozmawiać, ze znajomymi, bo denerwuje mnie iż kazdy z nich mysli, ze kopnąc go w dupe jest tak łatwo. Nikt mnie nie rozumie...
Pogrązam się sama w swojej naiwności i braku sił. Powoli zapomianam co złego zrobil ( wiem nie powinnam !) ale w wiekszosci przed oczami mam te wspaniałe chwile, ktorych było tak duzo...
Nie chce za nim latać, nie ma mowy. Ale czuje sie taka bezradna, w kazdej chwili czuje sie tak okropnie, tak okropnie źle. Tego sie nie da opisać...
Sytuacja w domu jeszcze bardziej mnie przytłacza (ojczym mnie nigdy nie lubił, teraz ma swoje pole do popisu...)
Kompletnie nie wiem co mam jeszcze zrobić by poczuć się choć troszkę lepiej, by wrocila we mnie ta złość i ta siła...

Ehh...może to głupie, naiwne ale w mojej glowie wciaz głębią sie mysli, ze on taki nie jest,ze to chwilowy amok...Wiem, sama sie karce za te mysli. Probuje się sama w sobie przekonać, ze to nic nie warta kupa gówna, ale nie umiem...doslownie nie umiem...nie wyobrazam sobie, ze nie bedzie go przy dziecku, przy mnie...
Jestem z natury osoba baaardzo waleczna o swoje i mnie to przeraża...sama siebie sie boje i swoich pomysłów. A bezczynność to moj najwiekszy wróg...Dlatego też nie wiem kompletnie co robić, zabija mnie jego milczenie...zabija, poniża i sprowadza wlasnie do takich mysli...

No własnie tego nie umiem sobie wyobrazić...Miszkala z nami jego siostra, jej partner i ich malenstwo..urodzilo sie 21 wrzesnia, wyjatkowo placzliwe dziecko, a on ani razu nie narzekal, ze mały placze, wrecz sie troszczyl czy nic mu nie jest. Dlatego nie umiem sobie wyobrazic, że moglby sie tak zachowac...

Nie daje juz rady. Matka sie drze o wszystko, według niej nic nie robie tylko leże ( w dupie ma to, ze jezdze na rozmowy o prace, ze mi zalezy, interesuje sie praca, o co mnie poprosi to zawsze zrobie ale jej wiecznie jest za malo, ma w dupie to, ze sie denerwuje. Ojczym rownież.nie dociera do nich, ze jestem osoba dorosłą, mam swoje potrzeby prywatności )

Nie wiem co mam robić. Codziennie jestem mega wulkanem nerwow. Wiem, ze to bardzo niezdrowo dla mojej dzidzi, ale nie wiem jak mam sie uspokoic.
I to własnie też stąd tesknota za Nim...tam mi było dobrze. Nie brakowało mi niczego, sama dbalam o swoj kąt, gotowalam, czulam, ze jestem panią swojego losu. Kiedy czulam, ze nic mi sie nie chce a caly dzien najchetniej bym przespala On to rozumial...nigdy nie mial do mnie pretensji o to co robie.Nie mial pretensji, ze nie pracuje, rozumial , ze w ciazy nie chca nigdzie przyjmować.

Nie wiem co mam zrobic? Wyniesc sie do domu samotnej matki? Nie wytrzymam tu dluzej...to tak szkodzi dzidzi. Nie chce zeby jej sie cos stalo...